All Chapters of พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: Chapter 1331 - Chapter 1340

โจวเชียนหยุนไม่คิดว่าคงจื่ออินจะโผล่หน้ามาให้เธอเห็นอีกครั้งคงจื่ออินในชุดออกแบบจากแบรนด์เสื้อผ้าชื่อดังดูสง่างามและเยือกเย็น เธอดูเหมือนคุณผู้หญิงรวย ๆ คนหนึ่ง ทั้งยังมีรอยยิ้มแห่งชัยชนะอยู่บนใบหน้าละเอียดอ่อนช้อยของเธออีกด้วย“โจวเชียนหยุน เจอกันอีกแล้วนะ พูดไปแล้วฉันนึกว่าเธอจะสู้กับเหวินหมิงจนหมดหน้าตักซะอีก แต่ไม่คิดเลยนะว่าเธอจะยอมแพ้ในสิทธิ์การเลี้ยงลูกก่อนคดีจะถึงศาล ทำไมล่ะ? เธอพยายามจะเรียกร้องผลประโยชน์มากกว่านี้จากการยอมแพ้เรื่องสิทธิ์การเลี้ยงดูเหรอ?” คงจื่ออินยืนอยู่ตรงหน้าแผงขายอาหารและมองโจวเชียนหยุนอย่างดูถูก ราวกับว่ากำลังมองคนขี้แพ้โจวเชียนหยุนค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น “มาถึงนี่เพื่อบอกฉันแค่นี้ใช่ไหม?”“ไม่จ้ะ ฉันมาเพื่อบอกเธอว่า เหวินหมิงกับฉันจะแต่งงานกันในอีกสามเดือน พอเธอส่งเด็กมาให้เย่เหวินหมิงในอีกสามเดือนแล้ว ฉันจะเป็นคนดูแลเขาเป็น ‘อย่างดี’ เอง” คงจื่ออินกล่าวเน้นคำว่า ‘อย่างดี’ แต่คนฟังสามารถรู้สึกได้ถึงความข่มขู่ผ่านสิ่งนี้ทันทีโจวเชียนหยุนหรี่ตามองเธออย่างเย็นชาคงจื่ออินกล่าวด้วยรอยยิ้มมุมปาก “แม้ว่าเธอจะทำให้ฉันแท้ง แต่ยังไงลูกก็ยังเป็นลูกของเหวินหมิง

อี้จิ่นหลีเป็นคนแรกที่รู้ตัวและพูดราวกับว่าเข้าใจบางอย่าง “เกิดอะไรขึ้น? คุณมาที่นี่เพื่อรับคู่หมั้นเหรอ ประธานเย่?”“คุณล่ะ นายน้อยอี้? มารับใครที่นี่ด้วยเหรอ?” เย่เหวินหมิงถามกลับแทนที่จะตอบคำถาม“ฉันมาที่นี่เพื่อรับภรรยาและเพื่อนของเธอ” อี้จิ่นหลียิ้มจาง ๆ เย่เหวินหมิงขมวดคิ้ว เมื่อกี้คงจื่ออินไม่ได้พูดอะไรมาก เธอแค่บอกว่ามีเรื่องเกิดขึ้นและอยู่ที่สถานีตำรวจ ทั้งเธอยังสะอื้นเล็กน้อย เพราะอย่างนั้นเขาเลยไม่ได้ถามอะไรเพิ่มและรีบมุ่งหน้ามาถึงอย่างนั้นเมื่อได้ยินสิ่งที่อี้จิ่นหลีกล่าว เย่เหวินหมิงก็รู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นรัวของตนเอง ใบหน้าของโจวเชียนหยุนปรากฏขึ้นในความคิดของเขา‘โจวเชียนหยุน... อยู่ที่สถานีตำรวจด้วยเหรอ?’ในตอนที่เย่เหวินหมิงกำลังจะเดินเข้าไปข้างใน จู่ ๆ อี้จิ่นหลีก็กล่าวขึ้นมาว่า “ได้ยินมาว่าโจวเชียนหยุนมอบสิทธิ์การเลี้ยงดูให้คุณแล้วเหรอประธานเย่ คุณสงสัยไหมว่าทำไม?”‘ทำไม...’ เย่เหวินหมิงคิดถึงเรื่องที่โจวเชียนหยุนพูดเรื่องเริ่มต้นชีวิตใหม่ และได้แต่งงานมีลูกกับผู้ชายคนอื่น เขาพบว่าฟันของตัวเองขบกันแน่น “ไม่คิดเลยนะว่านายน้อยอี้จะชอบเรื่องซุบซิบกับเขาด้วย”

‘โจวเชียนหยุน พอฉันได้เป็นนายหญิงบ้านตระกูลเย่แล้ว ฉันจะไม่ปล่อยเธอและลูกนอกคอกของเธอไปแน่! ฉันจะเลี้ยงเด็กนั่นให้เป็นคนหัวทึบไร้ประโยชน์ และไม่มีที่ว่างให้เธอได้เข้ามาเปลี่ยนแปลงอะไร! ...หลิงอี้หรานและอี้จิ่นหลีไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนโจวเชียนหยุนเพื่อตรวจเช็กบาดแผลตามตัว โชคดีที่โจวเชียนหยุนมีรอยแผลแค่ผิวหนังภายนอกเท่านั้น ไม่ได้ได้รับบาดเจ็บที่กล้ามเนื้อหรือกระดูกของเธอหลังจากไปส่งโจวเชียนหยุนที่บ้าน หลิงอี้หรานก็ยังคงหงุดหงิดกับการกระทำอันน่ารังเกียจของคงจื่ออิน“คุณว่า พี่โจวจะเชื่อใจว่าเย่เหวินหมิงจะดูแลอาหยันน้อยได้จริงไหมคะ? พอเย่เหวินหมิงกับคงจื่ออินแต่งงานกันแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็จะกลายเป็นแม่เลี้ยงของอาหยันน้อยนะ!” หลิงอี้หรานกล่าวอี้จิ่นหลีกล่าวว่า “เธอก็คงมีเหตุผลของเธอ เอาเถอะ ๆ ใจเย็นก่อนนะ ผู้หญิงท้องโกรธมันไม่ดีกับลูกนะ”หลิงอี้หรานตอบว่า “ฉันแค่รู้สึกว่าไมยุติธรรมกับพี่โจวเลย เย่เหวินหมิงไม่เห็นเหรอว่าคงจื่ออินเสแสร้งแค่ไหน?”“บางทีเขาอาจจะเห็นนะ แต่ปล่อยผ่าน เท่าที่ฉันรู้ เย่เหวินหมิงคบกับคงจื่ออินเพราะเขาเคยเป็นโรคที่ต้องการปลูกถ่ายไขกระดูกในตอนที่ตระกูลเย่กำล

คิ้วสวยของโจวเชียนหยุนย่นเข้าหากัน “คุณต้องการจะทำบ้าอะไรกันแน่? ฉันเขียนข้อตกลงให้คุณแล้วไม่ใช่หรือไง? คุณสัญญาแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าสามเดือนนี้จะเป็นเวลาของฉันกับอาหยันน้อย?”เย่เหวินหมิงเงียบไป แม้แต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการจะทำอะไรกันแน่! เขาร้อนใจตั้งแต่ตอนที่อยู่ที่บริษัท และเอาแต่นึกถึงภาพเมื่อคืนจนต้องมาที่นี่ด้วยความหุนหันพลันแล่น“เมื่อคืนมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? เธอตบหน้าจื่ออินจริงเหรอ?” เย่เหวินหมิงหาข้ออ้างที่ทำให้เขามาที่นี่ได้โดยชอบธรรมทันใดนั้นโจวเชียนหยุนก็ตระหนักได้ในตอนที่ได้ยินแบบนี้ ‘นี่เขามาเรียกร้องหาความยุติธรรมให้คงจื่ออินหรอกเหรอ?’“ค่ะ ฉันตบเอง คุณจะมาเอาคืนฉันแทนคงจื่ออินเหรอ?” เธอถามอย่างเย็นชา“เธอยอมให้สิทธิ์เลี้ยงดูอาหยันน้อยกับฉัน จื่ออินก็เต็มใจจะดูแลลูกเป็นเหมือนลูกของเธอเองและจะดูแลเขาเป็นอย่างดี มีอะไรให้ไม่พอใจอีก? เธอไม่คิดว่าตัวเองทำเกินไปหน่อยเหรอที่ตบจื่ออิน?” เย่เหวินหมิงกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม“ทำเกินไปเหรอ? ฉันยังนึกเกลียดอยู่เลยที่ทำได้แค่ตบ! แค่ตบจะพอกับสิ่งที่เธอทำได้ยังไง?” สิ่งที่เธอเกลียดมากที่สุดไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องเข

เย่เหวินหมิงมองกวอซิ่นหลี่ นิ้วของเขาที่จับแขนของโจวเชียนหยุนไว้ในขณะนี้ดูเหมือนจะแข็งทื่อสุด ๆไม่รู้ทำไมตอนนี้เขาถึงรู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นมือที่สามเขาค่อย ๆ คลายนิ้วออก และโจวเชียนหยุนก็กล่าวกับเย่เหวินหมิงว่า “ฉันกำลังจะล็อกประตูบ้านและไปโรงพยาบาล คุณจะอยู่ที่นี่ต่อเหรอคะ?” เย่เหวินหมิงเดินออกจากประตูด้วยใบหน้าเย็นชา โจวเชียนหยุนหยิบกุญแจออกมาและล็อกประตูทันทีกวอซิ่นหลี่จับโจวเชียนหยุนไว้ขณะที่เย่เหวินหมิงมองตามร่างของคนทั้งสองที่เดินจากไป ตอนนี้เขารู้สึกปวดฟันขึ้นมาอีกครั้ง“ผู้ชายคนนี้มันมีดีอะไร? โจวเชียนหยุนเห็นอะไรในตัวเขา? อีกอย่าง ผู้ชายคนนี้กล้าดียังไงถคงมาอนากได้ผู้หญิงที่ฉันไม่ต้องการแล้ว?”กวอซิ่นหลี่พาโจวเชียนหยุนไปที่รถ รถออกตัวมาได้ครึ่งทางแล้วจู่ ๆ โจวเชียนหยุนก็พูดว่า “ไม่เป็นไรแล้วค่ะ คุณไม่ต้องพาฉันไปโรงพยาบาลหรอก”“แต่คุณดูไม่ค่อยดีเลย ทำไมไม่ไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจดูสักหน่อยล่ะครับ?” กวอซิ่นหลี่กล่าว“ไม่จำเป็นจริง ๆ ค่ะ” เธอส่ายหัว “เรื่องก่อนหน้านี้... ขอบคุณนะคะ”“ผู้ชายคนนั้นคงเป็น... พ่อของอาหยันน้อยสินะครับ” กวอซิ่นหลีกล่าว เพราะเห็นว่าเขาคล้ายค