All Chapters of พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: Chapter 1311 - Chapter 1320

“จนถึงตอนนี้ทุกอย่างยังปกติดีครับ แต่ต้องฉีดโปรเจสเตอโรนเพิ่มหน่อยหนึ่ง อาจจะต้องได้รับทุกวันด้วย เดี๋ยวหมอจะสั่งให้สักหนึ่งอาทิตย์ก่อน แล้วค่อยมาติดตามผลเพื่อปรับกัน เข็มนี่ต้องจิ้มที่ท้องนะ ดังนั้นอาจจะเจ็บกว่าที่แขนหรือสะโพก คุณแม่คงต้องเตรียมใจนะครับ” หมอกล่าว“ค่ะ” หลิงอี้หรานตอบรับอย่างง่ายดาย ตราบเท่าที่ลูกของเธอสามารถเกิดมาบนโลกได้อย่างปลอดภัย เธอจะทนต่อความเจ็บปวดใด ๆ ก็ได้ทั้งหมดหลิงอี้หรานไม่ได้ประหม่าเมื่อเห็นเข็มอันเล็ก ๆ ค่อย ๆ จิ้มลงไปในหน้าท้องที่นูนออกมาของเธอ แต่เป็นอี้จิ่นหลีที่ประหม่าและจับมือของพยาบาลที่กำลังจะจิ้มไว้ “จะเอาเข็มนี่จิ้มเหรอ?”“ชะ... ใช่ค่ะ” พยาบาลตะกุกตะกัก“จะจิ้มเข็มยาว ๆ แบบนี้ไปที่ท้องของเธอเหรอ?” อี้จิ่นหลีถามพยาบาลพูดไม่ออก ‘เข็มมันก็ยาวเท่ากันหมดไม่ใช่เหรอ?’ พยาบาลมีสีหน้างงงวยส่วนในด้านของหลิงอี้หรานนั้นกลับกล่าวอย่างผ่อนคลายว่า “คุณหมอกับคุณพยาบาลเขาไม่ทำผิดพลาดอะไรหรอกค่ะ จิน ไม่ต้องห่วงไปหรอกนะคะ”สุดท้ายอี้จิ่นหลีก็ปล่อยมือของพยาบาล แต่สีหน้าของเขาก็ยังคงวิตก เขาเคร่งเครียด และดวงตาของเขาก็มองจ้องไปยังเข็มในมือของพยาบาล พยาบาลต

“มีใครอีกไหมคะ? มีใครอยากอาสาอีกไหม?” พยาบาลยังคงพูดต่อไป จากนั้นเธอก็เดินมาหาอี้จิ่นหลีและพูดว่า “ทำไมว่าที่คุณพ่อสุดหล่อคนนี้ไม่ลุกขึ้นมาแสดงการสาธิตให้ดูหน่อยล่ะคะ?”ด้วยรูปลักษณ์งดงามของอี้จิ่นหลีที่ค่อนข้างจะโดดเด่นออกมาจากกลุ่มของว่าที่คุณพ่อมือใหม่ พยาบาลเองก็โดนเสน่ห์ของเขาดึงดูดไปอย่างช่วยไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงอยากให้อี้จิ่นหลีขึ้นมาสาธิตบนเวทีเพื่อที่เธอจะได้ดูใบหน้าหล่อเหลาของว่าที่คุณพ่อท่านนี้มากขึ้นอีกหน่อย ทว่าทันทีที่พยาบาลกล่าวแบบนั้น ผู้เชี่ยวชาญบนเวทีก็ตกตะลึงไป! ‘นี่... หล่อนจะให้นายน้อยอี้มาขึ้นเวทีสาธิตเหรอ? เป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่นายน้อยอี้จะทำ!’ถึงอย่างนั้นอี้จิ่นหลีก็ไม่ได้ปฏิเสธพยาบาลในทันที เขาถามหลิงอี้หรานที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แทน “เธออยากให้ฉันขึ้นไปสาธิตไหม?”“อยากไปไหมคะ?” หลิงอี้หรานถาม“ฉันจะไปถ้าเธออยากให้ไป” อี้จิ่นหลีกล่าวหลิงอี้หรานชำเลืองมองชายในชุดสูทตัดพอดีตัว ‘โอเค ว่ากันตามตรง เธออยากเห็นว่าเขาจะดูเป็นอย่างไรในตอนที่อุ้มลูกอยู่นะ!’ดังนั้นหลิงอี้หรานก็พยักหน้า “ฉันอยากเห็นค่ะ”“ได้สิ งั้นก็ได้!” อี้จิ่นหลียิ้มพลางลุกขึ้น เขาย

อี้จิ่นหลีตกตะลึงไปเมื่อได้ยินอย่างนั้น“พี่โจวบอกว่าเธออยากให้อาหยันน้อยมีโอกาสอันสดใส และไม่อยากให้อาหยันน้อยเข้าไปเกี่ยวข้องกับปัญหาระหว่างผู้ใหญ่ แต่ก่อนหน้านี้ก็ไม่ใช่ไม่มีปัญหานี้มาก่อนสักหน่อย ตอนนั้นพี่โจวไม่มีความตั้งใจจะยอมแพ้ในสิทธิ์การเลี้ยงดูเลยนะ”หลิงอี้รหานรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นและมันได้เปลี่ยนการตัดสินใจของโจวเชียนหยุนไปนอกจากนั้นเย่เหวินหมิงก็กำลังจะแต่งงานกับคงจื่ออิน คนอย่างพี่โจวจะปล่อยให้คนที่ใส่ร้ายเธอเลี้ยงลูกของเธอเหรอ?“แต่เธอตัดสินใจแบบนั้นก็ไม่ผิดหรอก ว่ากันในเรื่องของผลประโยชน์สำหรับเด็กแล้ว การอยู่กับเย่เหวินหมิงย่อมดีกว่า อีกทั้งเธอมีโอกาสชนะคดีความครั้งนี้น้อยมาก” อี้จิ่นหลีวิเคราะห์สถานการณ์แล้วกล่าวออกมา “จนกว่าเรื่องจะจบเราจะสรุปเลยไม่ได้หรอกนะคะ อีกอย่าง คุณก็ช่วยฉันหาหมอที่ทำการรักษาในตอนนั้นอยู่ไม่ใช่เหรอคะ? บางทีทุกอย่างอาจกระจ่างชัดเมื่อเราหาเขาเจอ! ไม่ได้การ ฉันจะไปหาพี่โจว!” หลิงอี้หรานกล่าวอี้จิ่นหลีกล่าวว่า “ดึกแล้วนะ! อีกอย่างตอนนี้เธอคงกำลังตั้งร้านขายอาหาร ไม่มีเวลามาคุยกับเธอหรอก เธอควรไปหาพรุ่งนี้ตอนกลางวันดีกว่านะ”หลั

“นั่นมันเรื่องของฉัน เย่เหวินหมิง ตราบใดที่คุณสัญญาฉันสองอย่างนี้ ฉันจะให้สิทธิ์การเลี้ยงดูอาหยันน้อยแก่คุณ!” เธอก้าวถอยหลังเพื่อสร้างระยะห่างระหว่างพวกเขา“ในเมื่อเธอคิดว่าอาหยันน้อยเป็นภาระ ทำไมต้องรอสามเดือนด้วยล่ะ? ฉันเอาเขาไปตอนนี้เลยก็ได้”“ไม่!” เธอตะโกนเสียงแหลมในลำคอ ราวกับว่ามีใครพยายามเอาชีวิตเธอไป “เย่เหวินหมิง ฉันแค่ต้องการเวลาอยู่กับเขาสามเดือน คุณจะให้สามเดือนนั่นกับฉันไม่ได้เลยเหรอ?”“สามเดือน?” เขากล่าวเย้ย “ในเมื่อเธอไม่อยากได้ลูกชายอีกแล้ว ทำไมต้องดื้อด้านอยากได้สามเดือนนั่นด้วยล่ะ?”เธอกัดริมฝีปากล่างแน่น หลังจากนั้นก็กล่าวว่า “ถ้าไม่ให้สามเดือนนี้กับฉัน งั้น... ฉันก็ไม่ยอมแพ้เรื่องสิทธิ์การเลี้ยงลูก”เขามองเธออย่างใช้ความคิด “อยู่ ๆ เธอก็มาที่นี่เพื่อบอกฉันเรื่องพวกนี้ หรือว่าเธอไปเจอใครเข้าและอยากจะเริ่มชีวิตใหม่เหรอ? เพราะแบบนั้นเธอก็เลยเปลี่ยนใจและอยากยอมแพ้เรื่องสิทธิ์เลี้ยงลูกงั้นเหรอ?”เธอเงียบและไม่ยอมเปิดปากพูดอะไรถึงอย่างนั้นความเงียบของเธอเท่ากับการยอมรับสำหรับเขา!จู่ ๆ เขาก็รู้สึกราวกับว่ามีหนามแหลมตำหัวใจ และหนามเหล่านั้นก็เติบโตยาวขึ้น แหลมขึ

“พี่โจว นี่มันเกิดเรื่องอะไรกันแน่? ทำไมอยู่ ๆ พี่ถึงยอมแพ้เรื่องสิ์ทธิการเลี้ยงดูอาหยันน้อยล่ะ?” หลิงอี้หรานถาม“โอกาสในการชนะมันน้อยมาก และ... อย่างที่เธอเห็น ฉันมีแค่ร้านอาหารแผงลอยเล็ก ๆ หาเงินก็ได้ไม่มาก อาหยันน้อยต้องใช้เงินอีกมากในอนาคต ถ้าเขาอยู่กับฉัน เขาจะไม่ได้เข้าโรงเรียนดี ๆ และไม่มีเงินไปเขาห้องติวหลังเลิกเรียนด้วย ไหนจะเรื่องค่าอาหาร ค่าเสื้อผ้าอีก? ฉันคงจะทำให้เขาได้รับแต่สิ่งเลวร้ายเท่านั้น!”หลิงอี้หรานรีบกล่าวว่า “ฉันทำให้อาหยันน้อยมีชีวิตที่ดีได้นะคะ! ฉันชอบอาหยันน้อยมาก ฉันคิดว่าเขาเป็นลูกอุปถัมภ์ของฉันเอง!”“ขอบคุณนะ หลิงอี้หราน” โจวเชียนหยุนฝืนยิ้ม “เธอช่วยพี่มามากพอแล้วล่ะ อีกอย่าง... ถ้าอาหยันน้อยไม่มีพ่อ พี่คงรับน้ำใจเธอไว้แล้วล่ะ แต่ในเมื่อเขายังมีพ่อและพ่อของเขาสามารถมอบชีวิตที่ดีให้เขาได้ เขาก็ควรจะได้อยู่กับพ่อ”“แต่พี่โจว พี่อยากทำแบบนั้นเหรอคะ?” หลิงอี้หรานถาม ตั้งแต่ที่เธอตั้งท้องมา เธอก็ตระหนักถึงความเกี่ยวพันของแม่และลูกมากขึ้น นอกจากนั้นพี่โจวยังเลี้ยงอาหยันน้อยมาตั้งสี่ปีโจวเชียนหยุนพึมพำ “ฉันต้องทำแบบนี้ถึงแม้จะไม่อยากทำก็ตาม ฉันแค่อยากจะเลือ