บทที่ 1347

แทนที่จะมีท่าทีโกรธเหมือนแม่ของเธอ โจวเชียนหยุนดูเหมือนจะใจเย็นกับเรื่องนี้ “แม่คะ แค่หนูบริจาคไขกระดูก ไม่ได้แปลว่าเขาต้องบริจาคตับให้หนูนะคะ ตอนนั้นหนูแค่อยากช่วยชีวิตคน เขามีสิทธิ์ที่จะเลือกว่าจะช่วยหนูไหม และเขาก็ไม่จำเป็นต้องโดนตำหนิในสิ่งที่เลือก”

“ฉันแค่คิด… ว่าทำไมเธอถึงโชคร้ายนักนะ?” คุณนายโจวโอบกอดโจวเชียนหยุนไว้และร้องไห้ออกมา

โจวเชียนหยุนปลอบอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน “แม่คะ หยุดคิดเรื่องที่ทำให้ไม่พอใจเถอะนะคะ คิดถึงเรื่องที่ทำให้มีความสุขดีกว่า! ไม่ว่าจะเป็นวันที่ดีหรือร้าย มันก็แค่วันหนึ่งที่ผ่านไปตามปฏิทิน แล้วทำไมเราไม่ใช้หกเดือนที่เหลือนี้อย่างมีความสุขล่ะคะ?”

คุณนายโจวพยักหน้าพลางร้องไห้สะอื้น “ก็ได้… เรามาใช้… ชีวิตอย่างมีความสุขกันนะ… ฉันจะเลิกคิดถึงพวกคนไม่มีหัวใจพวกนั้น!”

โจวเชียนหยุนเช็ดน้ำตาให้แม่ของเธออย่างอ่อนโยน แทนที่จะไม่พอใจพระเจ้าที่ไม่ยุติธรรมเช่นก่อนหน้านี้ เธอเพียงเสียใจที่ตัวเองไม่สามารถใช้เวลากับแม่และอาหยันน้อยให้ได้มากกว่านี้

ในขณะเดียวกันนี้เองคงจื่ออินก็กำลังมองไปยังผู้ชายหน้าตาดูดีพอใช้ได้ซึ่งอยู่ในห้องส่วนตัวของคลับ

ผู้ชายคนนี้เป็นแฟนเก่าขอ