บททั้งหมดของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: บทที่ 1301 - บทที่ 1310

“เจเรมี่” น้ำเสียงของผู้อาวุโส​วิทแมนเอ่ยเบาหวิวดูเหมือนจะไม่รู้ว่าช่วงนี้เกิดอะไรขึ้น “ทำไมแกถึงโทรหาปู่ล่ะ แทนที่จะใช้เวลาว่างนี้พาเอวลีนและเด็ก ๆ ไปเที่ยวเล่นไม่ดีกว่าเหรอ?”ตอนนี้เจเรมี่ไม่สามารถปกป้องภรรยาของเขาได้เลย นับประสาอะไรกับการพาภรรยาและลูก ๆ ออกไปเที่ยวเล่น“ผมมีเรื่องอยากจะถามน่ะครับ” เจเรมี่พยายามควบคุมอารมณ์และรักษาน้ำเสียงให้สงบผู้อาวุโส​วิทแมนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและใจดี “อยากจะถามอะไรล่ะ?”“เกี่ยวกับครอบครัวโจนส์น่ะครับ”ผู้อาวุโส​วิทแมนชะงักไปที่ปลายสาย “ครอบครัวโจนส์? หนึ่งในสี่ตระกูลร่ำรวยในเกลนเดล ตระกูลโจนส์นั่นน่ะเหรอ?”“ครับ” เจเรมี่ยืนยัน “มีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างครอบครัววิทแมนและครอบครัวโจนส์หรือเปล่า? คุณปู่รู้จักผู้อาวุโสตระกูล​โจนส์หรือเปล่าครับ เขาน่าจะเสียไปเมื่อ 15 ปีที่แล้ว?”ผู้อาวุโส​วิทแมนเงียบไปสองสามวินาทีเจเรมี่พบว่าปฏิกิริยาของอีกฝ่ายไม่ปกติ “ปู่ครับ?”“บอกปู่มาก่อนเจเรมี่ เกิดอะไรขึ้น?” ผู้อาวุโส​วิทแมนถามแทรกขึ้นมาแทนเจเรมี่ชะงัก เขารู้สึกกระอักกระอ่วนเมื่อผู้อาวุโสหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามนั้นเขาไม่ต้องการให้ผู้อาวุโสวิทแมนกังว

แต่สำหรับไรอัน ไม่ว่าวิธีการจะโหดเหี้ยมหรือต่ำช้าแค่ไหนเขาก็ไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย!เมเดลีนพยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมของไรอัน ทว่าชายหนุ่มแข็งแกร่งเกินไปจนทำให้ร่างบางรู้สึกราวกับกระดูกกำลังจะแหลกคามืออีกฝ่ายในขณะที่ถูกบังคับให้เดินตามเขาไป รองเท้าแตะที่สวมอยู่ก็หลุดไปในจังหวะที่ขาของเธอกำลังพันกันความโกรธเกรี้ยวรุนแรงระเบิดออกมาจากไรอัน เขาไม่ได้ใจดีและเป็นสุภาพบุรุษอย่างที่เธอเคยรู้จักอีกต่อไปชายหนุ่มลากเมเดลีนไปที่ห้องเก็บของของวิลล่า ซึ่งเต็มไปด้วยข้าวของมากมายและกลิ่นอับชื้นเก่า ๆ เพราะปราศจากแสงแดดไรอันกดร่างบางเข้ากับกำแพงแล้วบีบไหล่กลมทั้งสองข้างของเธอแน่น บังคับให้เธอเผชิญหน้ากับความโกรธเกรี้ยวของเขา “ทำไมคุณต้องดื้อขนาดนี้? ผมต้องทรมานคุณก่อนใช่ไหม? ผมจะบอกให้นะ เอวลีน มอนต์โกเมอรี ผมไม่ได้รักคุณมากอย่างที่คุณคิด คุณไม่ได้ทำให้ผมใจอ่อนได้ขนาดนั้น!”ปากบางสีชมพูเม้มเข้าหากันแน่น ก่อนจะคลี่ยิ้มประชดประชันออกมา “คิดว่าฉันสนใจเหรอว่าคุณจะรักหรือไม่รักฉัน? ทรมานฉันก็ได้นะถ้าคุณต้องการ ถึงตายฉันก็ไม่สนใจอีกแล้ว แล้วคุณก็จะไม่มีวันชนะสามีของฉันได้ด้วย!”นั่นเป็นสิ่งที่ไ

ไรอันมองด้วยความไม่พอใจอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตะโกนเรียกสาวใช้ “ไปเรียกหมอบราวน์มาที่นี่ เร็วเข้า!”สาวใช้พยักหน้ารับคำสั่งแล้ววิ่งไปหาอดัมที่ตอนนี้อยู่ในห้องแล็บใต้ดินอย่างลนลานเมื่อเข้ามาในห้อง อดัมก็เห็นเมเดลีนนั่งอยู่บนเตียง โดยที่ทั้งมือและขามีเลือดไหลออกมาเปรอะเปื้อนฟูกนอนเป็นรอยขนาดใหญ่ ภาพที่เห็นทำให้หนาวสะท้านไปถึงกระดูก“ทำแผลให้เธอ” ไรอันกดมือบนหน้าผากแล้วเดินออกจากห้องไปด้วยท่าทางโกรธจัดอดัมเอื้อมมือไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลในทันทีจากนั้นก็ขมวดคิ้วนิ่ง ขณะที่มองเมเดลีนซึ่งดูเหนื่อยล้า แต่ก็แสดงความตึงเครียดออกมา“ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าวู่วาม?” อดัมจงใจลดเสียงลงต่ำแล้วเหลือบมองประตูจากหางตา “ทำไมคุณกับสามีของคุณถึงเลิกดื้อไม่ได้สักทีนะ?”สายตาของเมเดลีนเบือนไปมองที่อดัมอย่างเฉยเมย เธอไม่แน่ใจว่า ‘สามี’ ของเธอที่อดัมกำลังพูดถึงนั้นคือใครอดัมสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงทางสีหน้าของเมเดลีย แต่ไม่ได้ตอบสนองอะไร“อย่าให้น้ำโดนแผล เพราะจะเป็นคุณเองที่ต้องทรมานถ้าแผลติดเชื้อ”หลังจากกล่าวเตือนเสร็จ ไรอันก็กลับมาที่หน้าประตู เมเดลีนดูระวังตัวเป็นอย่างมากเมื่อไรอันเดินเข้ามาหา เธอไม่ต

เจเรมี่ตัดสินใจกลับไปเช็กกล้องวงจรปิดต่อ ทว่าเขากลับไม่สามารถจดจ่อกับมันได้เลย ความคิดของเขาเอาแต่นึกถึงภาพที่เมเดลีนถูกบังคับจนมุมและสู้กับไรอันด้วยทุกอย่างที่เธอมี แล้วจบลงด้วยบาดแผลและเลือด ก่อนที่ไรอันจะปล่อยเธอไป“ลินนี่”เจเรมี่เดินไปที่หน้าต่างด้วยความไม่สบายใจ ขณะที่กระทืบพื้นด้วยความหงุดหงิดก่อนเขาจะตัดสินใจขับรถออกไปยังจุดในกล้องวงจรปิดที่แสดงตำแหน่งสุดท้ายที่รถของไรอันปรากฏในขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะไปสำรวจพื้นที่อยู่นั้น จู่ ๆ เขาก็ได้รับข้อความที่ไม่ระบุชื่อ: [ไม่ต้องห่วง ตอนนี้เธอไม่เป็นไรแล้ว]ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ‘เธอ’ ในข้อความอ้างถึงเมเดลีนอย่างแน่นอนหัวใจที่เต้นรัวของเจเรมี่จึงค่อย ๆ สงบลงถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงสงสัยมากว่าใครเป็นคนส่งข้อความมา คนคนนั้นจะใช่คนเดียวกับที่ช่วยเหลือเขาเอาไว้ที่โกดังหรือไม่?…เมเดลีนที่ยังถูกขังอยู่ในห้องของไรอันตลอดทั้งคืน โดยที่ไรอันไม่ได้เข้าไปรบกวนเธอด้วยเช่นกันนับเป็นเรื่องที่ดีเพราะนี่เป็นที่สิ่งเมเดลีนกังวลมากที่สุดทว่าเมื่อท้องฟ้าสว่าง อดัมและสาวใช้ก็เข้ามาในห้องเหล่าสาวใช้ช่วยเมเดลีนอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า ขณะที่อ

เมเดลีนรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดเพื่อหลีกหนี แต่ก็ทำไม่ได้อย่างที่ใจหวังเพราะเธอไม่ได้ทานอะไรมาเลยตลอดทั้งวันและยังต้องเจอการทรมานต่าง ๆ ของไรอันอีก“คนสารเลว!”เมเดลีนตวาด แต่ไรอันจับที่หลังศีรษะเพื่อกันไม่ให้เธอหนี สุดท้ายไรอันก็จูบลงที่แก้มเธออีกครั้งการกระทำนั้นเหมือนศรนับพันปักอกเจเรมี่ผมสั้นของเมเดลีนร่วงลงมาปรกหน้าท่ามกลางการต่อสู้ แต่เจเรมี่ก็เห็นได้ชัดเจนว่าคนที่เขารักกำลังร้องไห้“มันเจ็บใช่ไหมล่ะ เจเรมี่? หากแกไม่อยากให้เอวลีนทรมาน ก็โอนหุ้นทั้งหมดของวิทแมน คอร์ปอเรชั่นมาเป็นชื่อฉัน แล้วประกาศต่อสาธารณชนว่าวิทแมน คอร์ปอเรชั่นล้มละลายแล้ว”ดวงตาของไรอันเต็มไปด้วยความก้าวร้าวใบหน้าที่เปียกโชกไปด้วยน้ำตาของเมเดลีนมองเจเรมี่อย่างแน่วแน่ “อย่าไปฟังเขานะ เจเรมี่! เขาจะไม่ปล่อยฉันไปแม้ว่าคุณจะทำตามความต้องการทั้งหมดของเขาแล้วก็ตาม อย่าให้คนสารเลวนี่ได้อะไรไปนะ!”การหายใจเริ่มติดขัดเมื่อเห็นใบหน้าเศร้าหมองของเมเดลีนแม้จะรู้ดีว่าไรอันเชื่อถือไม่ได้ แต่เจเรมี่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำตามที่อีกฝ่ายพูดเขาจะไม่ยอมทิ้งความหวังที่จะทำให้เธอไม่เป็นไรไป“ฉันจะให้ทุกอย่างที