All Chapters of บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Chapter 1281 - Chapter 1290

เจเรมี่รู้สึกราวกับว่าหัวใจกำลังหยุดเต้น แต่ยังโชคดีที่เมเดลีนล้มเข้ามาสู่อ้อมกอดของเขาพอดีเมเดลีนไม่รู้เลยว่าอาการร้อนราวกับร่างกายกำลังถูกเผาไหม้ให้ร่างกายแตกออกเป็นเสี่ยงนี้คืออะไร ทว่าความอบอุ่นที่เธอถวิลหาได้ปรากฏขึ้นขณะที่เธอกำลังอยู่ในอ้อมกอดของเขา“เจเรมี่”เธอกอดเจเจรมี่ที่มีสีหน้างุนงงอยู่ในขณะนั้นไว้“ในที่สุดคุณก็หาฉันเจอ เจเรมี่” เธอเริ่มหายใจหอบถี่ขึ้นเรื่อย ๆเจเรมี่ดึงหญิงสาวเข้ามากอดด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว เขาไม่รู้ว่าบาดแผลบนตัวเธออยู่บริเวณไหน แต่กลับรู้สึกได้ถึงความเหนียวคลั่กของเลือดสด ๆ ที่ไหลออกมาได้อย่างชัดเจน“อย่าหลับนะ ลินนี่ ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล!” เจเรมี่อุ้มร่างบางไว้ในอ้อมแขนแล้ววิ่งออกไปข้างหน้าอย่างลนลาน ราวกับว่าลืมไปแล้วว่าตัวเองก็กำลังทรมานจากยาพิษที่อยู่ในร่างกายเช่นกันเมเดลีนพิงหน้าอกแกร่งอย่างพอใจ“ฉันรู้ว่าคุณจะหาฉันจนเจอ ฉันรู้ ฉันรอคุณมาตลอด ฉันคิดถึงคุณเจเรมี่…”เธอรำพึงอย่างอ่อนแรงการมองเห็นของเจเรมี่เองก็ค่อย ๆ พร่ามัวไปโดยที่เขาไม่รู้ตัว“ผมคิดถึงคุณทุกวินาที ลินนี่” เขาตอบริมฝีปากบางเผยรอยยิ้มอย่างมีความสุข เธอเอนหัวซบอกเจเรมี

เมเดลีนไม่แน่ใจนักว่าเป็นเพราะเธอคิดถึงเจเรมี่มากเกินไปจนเกิดภาพหลอนไปเองหรือเปล่า ทว่าภาพตรงหน้ากลับชัดเจนขึ้นในสายตาของเธอหญิงสาวอยากจะยื่นมือออกไปสัมผัสผู้ชายตรงหน้า แต่แค่ยกแขนเบา ๆ บาดแผลที่ไหล่ก็สร้างความเจ็บปวดให้เป็นอย่างมาก“อื้อ” เมเดลีนส่งเสียงออกมาด้วยความเจ็บปวดเจเรมี่เดินเข้ามานั่งข้างเตียงแล้วดึงเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง“ลินนี่”เมื่อได้สัมผัสถึงความอบอุ่นนั้นดวงตากลมก็เริ่มร้อนผ่าว เธอเงยหน้าเล็กอันซีดเซียวและเต็มไปด้วยความโศกเศร้ามองตรงไปที่เขา“ยังเจ็บอยู่ไหมคะ? ยาพิษนั่นออกฤทธิ์อีกแล้วใช่หรือเปล่า? คุณยังมียาถอนพิษอีกหกขวด คุณสัญญาสิว่าจะใช้มันให้ทันท่วงที” เธอเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจัง ในขณะที่ดวงตากลมก็เต็มไปด้วยความกังวลและเป็นห่วงเป็นใยเจเรมี่กุมมือเธอไว้เบา ๆ “ไม่ต้องห่วง ผมสบายดี”“จะไม่ให้ฉันเป็นห่วงคุณได้ยังไง?” เมเดลีนสบตาคนตรงหน้าอย่างไม่ลดละ ก่อนจะยกมือขึ้นเพื่อลูบไล้ใบหน้าของเขาอย่างเป็นห่วง “ฉันไม่อยากให้อะไรเกิดขึ้นกับคุณอีก เจเรมี่ ฉันไม่อยากให้เราแยกจากกันอีกแล้ว”เจเรมี่จึงประคองใบหน้าสวยแล้วประกบจูลลงบนริมฝีปากอีกฝ่ายทันที ก่อนจะสัญ

ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าอาจจะเป็นกับดักของไรอัน แต่เจเรมี่ก็ไม่ลังเลที่จะเหยียบคันเร่งตามอีกฝ่ายไปไรอันเร่งความเร็วรถและพยายามที่จะสลัดเจเรมี่ออกไปให้พ้น แต่ด้วยประสบการณ์ในการขับรถของเจเรมี่กลับทำให้ไรอันเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบเสียเองในเวลาไม่ถึง 20 นาที รถของไรอันก็หยุดอยู่ที่หน้าโกดังแห่งหนึ่งเห็นอย่างนั้นเจเรมี่ก็ไม่รอช้าที่จะตามเขาเข้าไปด้านในในวินาทีที่เขาเข้าไปกระสุนปริศนาก็พุ่งตรงเข้าใส่เขาทันทีโชคดีที่เจเรมี่หลบได้ทันทำให้กระสุนลูกนั้นเฉี่ยวใบหูไปเพียงไม่กี่นิ้วแล้วพุ่งเจาะเข้าใส่ลังไม้ด้านหลังแทนเจเรมี่มองกลับมาตามวิถีกระสุนก็พบเข้ากับไรอันที่ยืนเผชิญหน้าอยู่ไม่ไกลไรอันกำลังเล็งปืนมาที่เขาด้วยแววตาคมกริบ ดูจริงจังและน่าเกรงขาม“คิดไว้อยู่แล้วว่าแกคงจะไม่ได้พาฉันมาเจอกับลินนี่ง่าย ๆ บอกมาเลยดีกว่าว่าแกต้องการอะไร?” เจเรมี่ถามตรง ๆ หมดความอดทนจะอ้อมค้อมกับไรอันไรอันคลี่ยิ้มแล้วลดปืนลงก่อนจะก้าวเข้ามาหาเจเรมี่อย่างใจเย็น“ฉันต้องการให้แกตายและทำให้ตระกูลวิทแมนหายไปตลอดกาล” สายตาคมกริบของไรอันสะท้อนความปรารถนาออกมา “รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงเกลียดแกได้มากขนาดนี้เจเรมี่?”

เจเรมี่หยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาและเห็นข้อความอยู่หนึ่งบรรทัด ลายมือนั้นดูยุ่งเหยิงจนแทบจะอ่านไม่ออกเจเรมี่ใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพอเดาได้ว่า ‘อย่าทำอะไรวู่วาม’หมอเหลือบมองโน้ตในมือของเจเรมี่เช่นกัน “ดูเหมือนคนที่มาส่งคุณเขาก็น่าจะเป็นหมอเหมือนกันนะครับ เพรราะมีแค่หมอเท่านั้นที่จะสามารถทำการปฐมพยาบาลแบบนั้นได้ ลายมือนี่ก็ด้วย หมอแบบเราเท่านั้นที่จะเคยชินกับการเขียนแบบนี้”“หมอ?”เจเรมี่นิ่งเงียบไปเขาจำได้ว่าเห็นร่างที่ดูคุ้นเคยวิ่งเข้ามาหาเขาในตอนที่กำลังมึนงง ชายคนนั้นเรียกชื่อของเขาอีกด้วยทว่าเจเรมี่กลับไม่รู้จักหมอคนไหนในเมืองวายเลย…ไม่กี่วันต่อมาร่างกายของเมเดลีนก็ฟื้นตัวดีขึ้นมากเธออาบน้ำและลุกจากเตียง โดยมีเอโลอิสเอาชาสมุนไพรอุ่น ๆ เข้ามาให้ “ฉันทำเองเลย มันดีสำหรับคุณนะ”เมเดลีนตกตะลึงเมื่อเห็นอีกฝ่ายมองเธอด้วยท่าทางอ่อนโยน และยิ้มอย่างใจดีหัวใจของเธอรู้สึกอบอุ่น ขณะที่รู้สึกว่าแผลของเธอดีขึ้นมากเอโลอิสเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบสนองจึงคิดไปเองว่าเมเดลีนคงไม่อยากจะดื่มชาของตัวเอง เธอดูผิดหวังเล็กน้อย “เธอเกลียดฉันเหมือนกันใช่ไหม? เหมือนลูกสาวของฉัน” เอโลอิสถามด

คนขับหันมองตรงกระจกหลังก็รู้สึกตื่นตระหนกเมื่อเห็นเมเดลีนกุมท้องด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด“เจ็บตรงไหนเอวลีน? บอกพ่อสิ” ฌอนจับไหล่ของเมเดลีนแล้วเอ่ยถามอย่างประหม่าเมเดลีนกัดริมฝีปากด้วยความเจ็บปวด “ไม่รู้ค่ะ หนูแค่ปวดท้อง”“มีโรงพยาบาลอยู่ใกล้ ๆ ไหม? ไปโรงพยาบาลเร็วเข้า!” ดวงตาของฌอนเต็มไปด้วยความกังวลขณะที่เขาสั่งคนขับรถให้เปลี่ยนเส้นทาง“โรงพยาบาลคินเดรดอยู่ใกล้ ๆ เดี๋ยวผมจะพาไปที่นั่นครับ!” คนขับกลับรถอย่างไม่รีรอเมเดลีนพิงไหล่ของผู้เป็นพ่อ ในขณะที่แววตาที่เหนื่อยล้าของเธอมีความพอใจอยู่ในนั้นรถขับเข้าไปในโรงพยาบาล เมื่อมาถึงฌอนก็อุ้มเมเดลีนออกจากรถแล้วตะโกนเรียกเอโลอิส“ในโรงพยาบาลมีคนเยอะ เอลลี่ เดินตามหลังผมมานะ โอเค? อย่าห่างจากผม” ฌอนกำชับเพราะกลัวว่าเอโลอิสจะหลงทาง“ค่ะ ฉันจะไม่ไปไหน ฉันจะอยู่ข้างหลังคุณ” เอโลอิสผู้เป็นภรรยาพยักหน้าตอบอย่างจริงจัง ก่อนจะมองเมเดลีนที่กำลังแสดงความเจ็บปวดออกมา “เกิดอะไรขึ้นกับเอวลีนเหรอคะ ฌอน?”ฌอนมองเมเดลีนอย่างเป็นห่วง “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ไปโรงพยาบาลกันก่อนเถอะ!”ขณะที่ถูกหามส่งโรงพยาบาล เมเดลีนก็แอบมองคนขับรถที่กำลังไปวนหาที่จอดจากหางต