บททั้งหมดของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: บทที่ 1261 - บทที่ 1270

“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงทุ้มต่ำของไรอันดังขึ้นในหูราวกับเป็นฝันร้ายสำหรับเธอเมเดลีนมองไปเห็นไรอันที่กำลังนั่งจิบกาแฟ อยู่ข้าง ๆ ด้วยท่าทางสบาย ๆเขาดูไม่เหมือนอาชญากรซึ่งกำลังเป็รที่ต้องการตัวในตอนนี้เมื่อเมเดลีนกำลังจะขยับตัว เธอก็ตระหนักได้ว่ามือทั้งสองข้างกำลังโดนมัดเอาไว้ที่ด้านข้างของเก้าอี้เมื่อหันมองไปด้านข้าง เธอก็เห็นท้องฟ้าสีฟ้าใสและเมฆสีขาวด้านนอกนี่พวกเขากำลังอยู่ในอากาศอย่างนั้นเหรอ?เธออยู่บนเครื่องบิน!เมเดลีนกัดฟันแล้วมองผู้ชายตรงหน้าที่กำลังทำหน้าระรื่นด้วยความเกลียดชัง“จะพาฉันไปไหน ไรอัน?”“ไปบ้านของเรา” ไรอันตอบโดยไม่เงยหน้ามองแววตาของเมเดลีนมีเพียงความเย็นชา “เลิกเพ้อฝันได้แล้ว ฉันไม่เคยชอบคุณเลย”“แต่คุณก็ไม่สามารถลบความจริงที่อยู่บนทะเบียนสมรสเราได้ เพราะคุณยังเป็นภรรยาของผมอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ไม่ว่าคุณจะชอบผมหรือไม่ก็ตาม” ไรอันเงยหน้าขึ้นยิ้ม “ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนเราก็แต่งงานกันอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้ว”ได้ยินอย่างนั้นเมเดลีนก็ต้องฝืนทนกับความจริงที่ว่าเธอกับไรอันแต่งงานกันแล้วอย่างถูกต้องตามกฎหมายชายหนุ่มมองสายตาที่ไม่พอใจนั้นด้วยรอยยิ้ม “ผมจะบอ

“อาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มาดามสิ” เขาสั่งสาวใช้ทั้งสองตอบพร้อมกันว่า “ค่ะ ท่าน”จากนั้นไรอันก็เห็นเมเดลีนจ้องมาที่เขาก่อนจะหันหนีไปสาวใช้สองคนเดินไปหาเมเดลีนอย่างเป็นมิตรเพื่อช่วยเธออาบน้ำ และเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เธออยากจะปฏิเสธ แต่ทำไม่สำเร็จ เธอรู้ว่าเป็นเพราะยาที่ถูกฉีดเข้าไปสองโดสนั่น และตอนนี้มันก็มีผลต่อร่างกายเธอมากหลังจากที่ไรอันออกจากห้องไป หญิงสาวคนหนึ่งก็รีบวิ่งมาหาเขาด้วยท่าทางเขินอาย และเต็มไปด้วยความคาดหวัง “ไรย์ ฉันเดาว่าตอนนี้คุณคงพอมีเวลาว่างบ้างแล้วใช่ไหมคะ? เราคุยกันหน่อยได้ไหม?”ไรอันแสยะยิ้มให้ผู้หญิงตรงหน้าและเดินลงไปข้างล่างอย่างเกียจคร้านเขาดูข่าวที่โผล่ออกมาทางโทรศัพท์อย่างไม่แยแส ตอนนี้เจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งในเกลนเดลและคนของอินเตอร์โพลต่างก็กำลังตามหาที่อยู่ของเขาและเขาก็จะไม่ปล่อยให้โดนจับตัวได้ง่าย ๆ แน่ไรอันโยนโทรศัพท์ทิ้งแล้วเงยหน้าขึ้น ราวกับว่ากำลังดูถูกทุกสิ่งบนโลกใบนี้“ไรย์ ฉัน…”“คุณโจนส์ จากนี้ไปเรียกฉันว่าคุณโจนส์” เขาขัดจังหวะอย่างเย็นชา พลางเหลือบมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “เข้าใจไหม?”“แต่ ไรย์…” หญิงสาวยังคงตั้งใจทำท่าทางอ

เมื่อได้ยินอย่างนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมอง และได้เห็นแววเป็นประกายซึ่งอยากจะเอาชนะของไรอัน‘เขาดื้อด้านจริง ๆ’ทันใดนั้นไรอันก็คว้านิ้วเรียวที่มีเลือดออกของเมเดลีนมาไว้ในมือ เธอพยายามชักมือกลับเพราะไม่อยากให้เขาจับมื่อเธอไว้แน่น จากนั้นไรอันก็ก้มลงประทับริมฝีปากลงที่บาดแผลบนนิ้วเธอทันที ราวกับว่ากำลังพยายามที่จะรักษามัน“คุณกำลังทำอะไร?” เมเดลีนรู้สึกกระวนกระวายในขณะที่ใช้กำลังที่เหลืออยู่ผลักไรอันออกไปไรอันเลียริมฝีปากที่เปื้อนเลือดเบา ๆ รสชาติของเลือดสดจากปลายนิ้วเธอทำให้มีรอยยิ้มปรากฎขึ้นบนใบหน้าขาวของเขาดูราวกับเขาเป็นปีศาจเมเดลีนไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้มาก่อน เธอจึงรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งร่างรอยยิ้มของเขากว้างมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นความกลัวในแววตาของอีกฝ่าย“คิดว่าคุณกลัวไม่เป็นซะอีก แต่ก็มีกลัวบ้างสินะ” ไรอันขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น ขณะที่ร่างบางเองก็ก้าวถอยหลังทีละนิดแสดงออกชัดเจนว่าต่อต้านเขา “ลืมไปแล้วเหรอว่าเลือดของคุณมีค่ามากแค่ไหน เพราะแบบนั้นคุณควรจะต้องดูแลตัวเองให้ดีที่สุด”ยิ่งเมเดลีนมองไรอันเธอก็ยิ่งเดาไม่ออกว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ไรอันไม่สนใจแววตาที่อยากรู้อยา

“ฉีดไปแล้วตั้ง 2 ครั้ง แต่เหมือนผลจะไม่ได้เป็นไปอย่างที่อวดอ้างเลยนะ” ไรอันเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา ราวกับว่ากำลังไม่พอใจในผลลัพธ์ที่ได้อดัมจึงเอ่ยอย่างเป็นมิตรกลับมา “ผลลัพธ์ของมันจะต่างออกไปตามร่างกายของแต่ละบุคคล หากว่าเมเดลีนเข้มแข็งมาก ยาก็จะออกฤทธิ์ได้ไม่เต็มประสิทธิภาพ”เขาหยุดชั่วขณะก่อนที่จะเอ่ยต่อด้วยความมั่นใจ “แต่ไม่ว่ายังไงเราก็จะไปถึงเป้าหมายที่วางไว้แน่นอน”ไรอันเลิกคิ้ว ดวงตาของเขาไม่ได้ให้ความรู้สึกผ่อนคลายอีกต่อไปและถูกแทนที่ด้วยประกายความชั่วร้ายแทน“อ้อ ผมได้ข่าวว่าเจเรมี่อยู่ที่เมืองวาย” อดัมเสริมไรอันไม่แปลกใจ “ผมรู้ว่าเขาจะมาที่นี่ แต่เขาจะไม่มีวันหาที่นี่เจอ”สีหน้าของเขาเย็นชามากขึ้น ก่อนจะวางขวดยาแล้วลุกขึ้น“คุณชายหมายเลขหนึ่งของเกลนเดล... อยากเห็นเหมือนกันว่าจะเก่งสักแค่ไหน”เขาเชิดหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่งพลางหัวเราะเบา ๆ ก๊อก ก๊อกมีคนเคาะประตูห้องทำงานอย่างแผ่วเบา จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงของสาวใช้ที่มารายงานความคืบหน้า “นายท่านคะ เราได้ทำแผลให้คุณผู้หญิงเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้คุณผู้หญิงกำลังรับประทานอาหารอยู่ค่ะ"ได้ยินอย่างนั้นรอยยิ้มเย็นชาของไรอันก

เป็นอีกครั้งที่เมเดลีนรู้สึกเซื่องซึม แต่เธอก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้งถ้าเธอรู้ว่ายานี้จะจบลงด้วยการลบความทรงจำของเธอ เธอคงจะขัดขืนไปแล้ว‘พ่อคะ แม่คะ...’ใบหน้าของฌอนและเอโลอิสยังคงสะท้อนอยู่ในใจของเธอตลอดเวลา เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไรอันโกหกหรือเปล่า แต่เธอก็ต้องลองดู‘แต่ฉันจะลืมคุณได้ยังไง เจเรมี่?‘ไม่ ฉันจะไม่มีวันลืมคุณ ไม่มีทาง…’สุดท้ายเมเดลีนก็หมดสติไป ไรอันจึงอุ้มเธอไปที่เตียงแล้วห่มผ้าให้อย่างเบามือ“ต้องใช้ยาอีกเท่าไหร่ที่จะสามารถลบความทรงจำของเธอได้” ไรอันถามอดัม“ทุกอย่างขึ้นอยู่กับความตั้งใจของเธอ”ไรอันไม่พอใจกับคำตอบของอดัมสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นชายหนุ่มออกไปจากห้องแล้วพบนาโอมิยืนอยู่ตรงประตู สายตาคมกริบและไร้อารมณ์ของเขาจับจ้องมาที่เธอนิ่ง“ฉันยิงผู้หญิงที่เข้ามาสร้างปัญหาให้เมเดลีนตายไปแล้วคนหนึ่ง เธออยากลองสัมผัสประสบการณ์กระสุนเจาะทะลุหัวใจดูบ้างไหม?”นาโอมิรู้สึกได้ถึงความเย็นที่คืบคลานเข้ามาจากปลายเท้าเธอรู้ว่าไรอันกำลังพูดถึงลาน่าเขาเป็นคนยิงลาน่าตายเมื่อก่อนตอนที่อยู่กับไรอัน เธอรู้สึกได้เพียงว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษท