บททั้งหมดของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: บทที่ 1251 - บทที่ 1260

รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อของไรอันชะงักค้าง หลังจู่ ๆ เมเดลีนเอ่ยแบบนั้นออกมาเขาหันศีรษะไปมองเมเดลีนที่กำลังยิ้มอย่างสงบ ก่อนความสงสัยมากมายจะก่อเกิดขึ้นภายในใจเขา‘หลักฐานใหม่?‘เธอมีหลักฐานใหม่อะไร?’ผู้พิพากษามองเมเดลีนอย่างพิจารณา “คุณเป็นใครครับ?”เมเดลีนจึงโค้งคำนับอย่างสุภาพ “ฉันเป็นภรรยาของเจเรมี่ วิทแมนค่ะ ชื่อเอวลีน มอนต์โกเมอรี”ไรอันขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินเมเดลีนแนะนำตัวเองไปแบบนั้น รวมถึงชาวเน็ตที่กำลังชมการถ่ายทอดสดและคนที่เข้ามานั่งฟังการพิจารณาคดีในห้องเองก็เช่นเดียวกัน ทุกคนต่างกำลังส่งสายตาแปลก ๆ และพูดคำที่ฟังดูไม่สุภาพใส่เมเดลีนอีกครั้งผู้หญิงคนนี้เสียสติไปแล้วหรือไง?เมื่อกี้เธอบอกว่าเจเรมี่เป็นสามีของตัวเอง แต่ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ยังเห็นเธออยู่กับไรอันอยู่เลย แล้วตอนนี้เธอยังมีหน้ามาอ้างว่าตัวเองเป็นภรรยาของเจเรมี่อย่างนั้นหรือ?เกิดอะไรขึ้นกันแน่?อัยการรีบตอบโต้ในทันที “ศาลที่เคารพ หลักฐานที่ยังไม่ได้รับการตรวจสอบ ไม่ได้รับอนุญาตให้แสดงเป็นหลักฐานในชั้นศาล นี่ไม่สมเหตุสมผลนะครับ!”“กฎเป็นสิ่งตายตัว แต่ในฐานะมนุษย์ที่มีจิตสำนึกผิดชอบชั่วดีเรามีความยืดหยุ่น

ผู้หญิงในวิดีโอพันผ้าเช็ดตัวรอบร่างและกำลังยืนอยู่หน้าชายร่างสูงสง่างามคนหนึ่งไม่มีใครรู้ว่าพวกเขากำลังพูดอะไร จากนั้นผู้ชายก็หยิบปืนที่เก็บเสียงออกมายิงผู้หญิงคนนั้นที่น่องทันทีเธอล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด ขณะที่ร่างบางพิงอยู่กับกำแพงจากนั้นเขาก็ยิงเธออีกครั้งที่ตรงไหล่ แล้วมาหยุดที่จุดสุดท้ายคือกลางหัวใจของเธอภาพเหตุการณ์นั้นชัดเจนทว่าด้วยระยะห่างของอาคาร ใบหน้าของทั้งสองจึงไม่ชัดเจนนัก ทว่าจากรูปร่างและเสื้อผ้าก็สามารถระบุได้ว่าชายในชุดสูทสีดำคือไรอัน ส่วนผู้หญิงคือลาน่า“โอ้พระเจ้า!”“นั่นไรอัน โจนส์ นี่!”“ไม่นึกเลยว่าไรอันจะเป็นฆาตกรตัวจริง!”“เขาฆ่าคนจริง ๆ แล้วยังกล้าโทษเจเรมี่อีกงั้นเหรอ?”“เจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว!”ผู้คนในห้องพิจารณาคดีต่างก็ตะลึง และแน่นอนว่าความคิดเห็นในโลกออนไลน์ก็คลั่งตามไปด้วยจากนั้นเมเดลีนก็เปิดวิดิโออีกอัน “แม้ว่าคุณจะใช้ชื่อของฉันหลอกให้เจเรมี่เข้าไปในห้องนั้น แต่จะบอกให้นะว่าก่อนที่เจเรมี่จะเข้าไปในโรงแรม เขาได้ทิ้งหลักฐานไว้เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ตัวเองแล้ว”“...”“ถึงกล้องในโรงแรมจะบังเอิญไม่ทำงานพร้อมกัน แต่ที่จริงแล้วเขาได้เริ

เมื่อมองไปยังดวงตาที่เต็มไปด้วยความกังวลของเจเรมี่ ไรอันก็หัวเราะออกมาเบา ๆ “คิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปในตอนนี้ได้งั้นเหรอ?”เมื่อเปรียบเทียบกับความกังวลใจของเจเรมี่แล้ว เมเดลีนกลับสงบมากกว่า “ไรอัน คุณเองก็เป็นตัวแทนของอินเตอร์โพลเหมือนกัน คุณควรรู้ว่านะ ว่าจะต้องถูกลงโทษทางกฎหมายหากคุณก่ออาชญากรรม”ดวงตาของไรอันมีความชื่นชมเล็ก ๆ เมื่อเห็นว่าเมเดลีนไม่กลัวอะไรเลย“ผมรู้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงปล่อยคุณไปในตอนนี้ไม่ได้” เขาแสยะยิ้ม ทว่ารอยยิ้มบนใบหน้าที่สง่างามและหล่อเหลาของเขาที่เคยอ่อนโยนราวกับลมในฤดูใบไม้ผลิกลับหายไปจนหมดสิ้น และตอนนี้ก็เหลือไว้เพียงความชั่วร้ายบนรอยยิ้มนั้นไม่จำเป็นต้องมีการสอบสวนอีกเพราะจากพฤติกรรมของไรอัน ทุกคนก็ได้เห็นความจริงอย่างชัดเจนแล้วเขาก่อคดีฆาตกรรมและโยนความผิดให้เจเรมี่ แต่สุดท้ายความชั่วร้ายก็ไม่อาจเอาชนะความยุติธรรมได้ หน้ากากอันสง่างามและอ่อนโยนของเขาถูกเมเดลีนฉีกออกเป็นชิ้น ๆ และตอนนี้ก็เหลือไว้เพียงออร่าแห่งความมืดมนและชั่วร้ายเหมือนซาตานที่ออกมาในยามค่ำคืน“เจเรมี่ ถ้าไม่อยากให้เปิดอะไรขึ้นกับเธอ อย่าทำอะไรวู่วามจะดีที่สุด” ไรอันขู่ด้วยชีวิตข

เมื่อเห็นเจเรมี่ที่รีบพุ่งเข้ามา ไรอันก็เล็งปืนไปที่เมเดลีนทันที ก่อนจะแสยะยิ้มที่มีเลศนัยและดูชั่วร้ายออกมา“มากับผม”เขาพูดกับเมเดลีน ก่อนจะจูงมือเธอเดินไปที่ท่าเรือมีเรือยอชท์ลำเล็กจอดอยู่ตรงนั้น จากนั้นไรอันก็ผลักเธอขึ้นไปบนเรือแล้วสตาร์ทเครื่องทันทีเมเดลีนมองย้อนกลับไปก็เห็นเจเรมี่ที่สุดปลายท่าเรือ แต่ก็ทำได้เพียงแค่มองไรอันพาตัวเธอออกไป“ลินนี่” เขาดูกังวลเป็นอย่างมาก ขณะที่มองภาพที่เริ่มห่างไกลออกไปเรื่อย ๆ เขาก็เปิดแอปบนโทรศัพท์เพื่อค้นหาตำแหน่งของเธอทันที ขณะมองจุดสีแดงเล็ก ๆ ที่เคลื่อนไหวบนหน้าจอ เขาก็รู้สึกได้ว่าหัวใจกำลังเต้นเร็วมากขึ้น‘ลินนี่ ผมจะพาคุณกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน‘ครอบครัวของเราจะต้องกลับมาอยู่ด้วยกันอย่างพร้อมหน้าอีกครั้ง’เนื่องจากไรอันพาตัวของเมเดลีนไปทางน้ำ เจเรมี่จึงไม่มีทางเลือกใดนอกจากถอยและกลับออกมาก่อนทันทีที่กลับมาที่คฤหาสน์วิทแมน เขาก็เห็นลิเลียนกำลังเป่าฟองสบู่อยู่ที่สนามหญ้าด้านหน้า ทำให้รู้สึกว่าหัวใจของเขาอบอุ่นขึ้นมาบ้าง“ลิลลี่” เขาเรียกเบา ๆลิเลียนพึ่งเป่าฟองสบู่เสร็จเมื่อได้ยินเสียง ลิเลียนก็ตะลึงเธอหันร่างเล็ก ๆ มามองก่อ

เมเดลีนพยายามขัดขืนต่อสู้ แต่ดูเมือนว่าไรอันจะมีซาตานร้ายครอบงำอยู่ ดวงตาของเขาที่เป็นสีแดงจากการตากฝนมาเป็นเวลานานจ้องมองคนที่อยู่ข้างใต้อย่างน่ากลัวเขาฉีกเสื้อชีฟองสีขาวของเธอออกอย่างแรง ก่อนจะระดมจูบร่างบางโดยที่ไม่สนใจเลยว่าเธอกำลังต่อต้านแค่ไหนเมเดลีนรู้ได้เลยทันทีว่าตอนนี้ไรอันเสียสติไปแล้วจริง ๆ แต่เธอจะไม่มีวันยอมแพ้เมื่อเสียงฉีกเสื้อดังขึ้นอีกครั้ง แขนเสื้อของเมเดลีนก็ถูกฉีกออกไปเธอยกเท้าเพื่อจะเตะไรอันออกไป แต่แรงของเธอกลับเทียบไม่ได้เลยกับอีกฝ่ายเมื่อรู้สึกได้ถึงน้ำหนักตัวที่มากกว่าของไรอัน เมเดลีนก็รู้แล้วว่าหากเธอไม่สามารถสลัดเขาออกไปได้ เธออาจจะต้องโดนเขารังแกเข้าจริง ๆเมเดลีนรีบกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะเห็นมีดปอกผลไม้บนโต๊ะกาแฟ ร่างบางกัดฟันแน่นแล้วพยายามขยับตัวไปที่ริมโซฟาแต่เหมือนไรอันจะรู้ทันเขาจึงไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ทำอย่างที่ใจหวังเขาจับใบหน้าของเมเดลีนเอาไว้แน่นใบหน้าของเธอยังคงเปียกปอนไปด้วยฝน ทว่าถึงอย่างนั้นกลับยังคงดึงดูดให้เขาไม่อยากจะละสายตาไปไหนคิ้วและใบหน้าที่รับกันอย่างลงตัวกำลังสะท้อนให้เห็นในรูม่านตาของเขาราวกับภาพวาดแม้ว่าจะผ่านม