All Chapters of บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Chapter 1311 - Chapter 1320

ได้ยินอย่างนั้น เจเรมี่ก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาเย็นยะเยือกขึ้นมาสายตาคมกริบมองผ่านกล้องที่แกว่งไกวไปมา ขณะที่เมเดลีนกำลังกดปลายแหลมของกิ๊บติดผมเข้ากับข้อมือของตัวเองอย่างแรงกิ๊บที่เธอถืออาจจะดูไม่ใช่อาวุธที่ร้ายแรง แต่เมเดลีนใช้กำลังทั้งหมดที่มีกดลงไปจึงทำให้สิ่งของที่ดูไม่อันตรายกลายเป็นอาวุธได้เช่นกันหญิงสาวกรีดที่ข้อมือของตัวเองอย่างแรงและรวดเร็วจนเกิดเป็นเส้นยาว จากนั้นเลือดสด ๆ ก็ไหลออกมาจากบาดแผลอย่างน่ากลัว“ลินนี่!”เจเรมี่ตะโกนอย่างสุดเสียงขณะที่ความเจ็บปวดได้แพร่กระจายไปทั่วร่างกายของเขาราวกับถูกเฉือนเช่นกันเขารู้ว่าเมเดลีนต้องถูกทรมานจนสิ้นหวัง ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่มีวันทำแบบนี้ไรอันเองก็ผงะไปกับการกระทำของเธอ เขาจ้องเมเดลีนอย่างงุนงงและเจ็บปวดที่หัวใจเช่นเดียวกัน แต่ในขณะเดียวกันความโกรธก็หลั่งไหลเข้ามาในดวงตาคมของเขา“ทำไม? ผมสู้เจเรมี่ไม่ได้เลยงั้นเหรอ?”เมเดลีนดูน่าสมเพชด้วยผมและเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงราวกับตุ๊กตาที่ถูกทิ้งและไม่ได้รับการเก็บรักษาอย่างดี ทว่าดวงตากลมของเธอกลับสดใสสวยงาม“คุณไม่มีวันเทียบกับเขาได้” รอยยิ้มบางประดับบนใบหน้าสวยก่อนที่เธอจะเอ่ยเสร

สีหน้าของไรอันเปลี่ยนไป และคลื่นอารมณ์กระเพื่อมฉายผ่านแววตาของเมเดลีนเมื่อได้ยินชื่อของเจเรมี่“เขาหาเจอได้ยังไง?” ไรอันถามและสั่งสาวใช้ทั้งสองว่า “จับตาดูคุณผู้หญิงไว้และอยู่ข้างในนี้”พวกเขาพยักหน้าในขณะที่ไรอันรีบออกไป ทั้งสองเดินเข้ามาเฝ้าเมเดลีนที่ข้างเตียงทันทีอดัมละสายตาจากสีหน้าเฉื่อยชาของเมเดลีนด้วยสายตามีเลศนัยก่อนที่จะจากไปไรอันกลับมาที่ห้องทำงานเพื่อตรวจสอบภาพจากในคอมพิวเตอร์ เขาพบรถหลายคันขับเข้ามาที่วิลล่า ชายหนุ่มขยายภาพให้ชัดขึ้น ก่อนจะเห็นร่างสูงของเจเรมี่อย่างชัดเจน“เขารู้ได้ยังไงว่าเราอยู่ที่ไหน?” อดัมดูสับสนและหงุดหงิด “ตอนนี้เราจะเอายังไงต่อ?”“ถ้าหาเราเจอก็แสดงว่าเขาเตรียมความพร้อมมาดีมาก เอาตัวเอวลีนและครอบครัวเธอออกไปก่อน ทางนี้ฉันจัดการเอง” ไรอันตัดสินใจโดยไม่เกรงกลัวที่จะต้องเผชิญหน้ากับเจเรมี่ตัวต่อตัว“คุณจะไม่เป็นไรใช่ไหม?” อดัมถามอย่างเป็นห่วงไรอันคลี่ยิ้มอย่างมั่นใจ “ทำไมจะต้องเป็นไรล่ะ? ก็ไม่ได้ดูเหมือนพวกนั้นจะจับตัวฉันได้นี่”อดัมไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ ก่อนจะรีบกลับไปที่ห้องของเมเดลีนตามที่ไรอันสั่งสาวใช้ทักทายอย่างสุภาพเมื่อเห็นอดัมเดินเข้

ไรอันคุ้นเคยกับเสียงนี้มาก เขามองผ่านผู้คนออกไปแล้วก็พบเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่ค่อย ๆ เดินเข้ามาหาเขาคนคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด อดัมเจเรมี่เองก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นอดัม แต่ก็ไม่ได้แปลกใจมากขนาดนั้นเขาเกือบจะเดาทุกอย่างออกหมดแล้วชายลึกลับที่ช่วยปฐมพยาบาล และช่วยนำตัวเขาส่งโรงพยาบาลพร้อมกับส่งข้อความถึงเขาคือ อดัมไรอันมองอดัมที่กำลังเดินมาหาด้วยรอยยิ้มเย่อหยิ่งที่ค่อย ๆ เหือดหายไป“ทำไมยังอยู่ที่นี่?” สีหน้าของไรอันเย็นชาขึ้นมาก แต่ที่จริงสิ่งที่เขาอยากถามมากที่สุดคือทำไมเมื่อกี้อดัมพูดแบบนั้นออกมาอดัมยิ้มอย่างใจเย็น พลางใช้ดวงตาสีเข้มหลังแว่นสายตาจ้องมองคนตรงหน้านิ่ง“แล้วคุณคิดว่าผมต้องอยู่ที่ไหนล่ะ?” อดัมถามด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “คิดว่าผมทำตามคำสั่งของคุณด้วยการพาตัวเอวลีนไปยังที่กบดานที่คุณพูดถึงแล้วหรือเปล่า?”เมื่ออดัมพูดจบทั้งไรอันและเจเรมี่ก็มีแววตาเป็นประกายขึ้นทันใดเจเรมี่เดินไปหยุดด้านหน้าของอดัมแล้วถามอย่างกระวนกระวายใจ “อดัม คุณรู้ไหมว่าลินนี่อยู่ที่ไหน?”อดัมชำเลืองมองเจเรมี่ที่กำลังกังวลใจ จากนั้นก็มองไปยังสีหน้าเย็นชาของ

เขามองไปที่อดัมที่ยังยืนอยู่ที่เดิม ภายในส่วนลึกของหัวใจเขาไม่สามารถลบลืมคนที่อยู่ในใจไปได้เลยเขาอยากจะถามอีกสักครั้ง แต่เมื่อมองแววตาของอดัม เขาก็รู้ได้ทันทีว่าไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว“ถ้าขัดขืนการจับกุมอีก ก็ยิงได้เลย!”เจเรมี่ได้ยินคำสั่งดังกล่าวจากเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเขาไม่รอช้าแล้วเริ่มตามล่าไรอันไปพร้อมกับเพื่อนร่วมงานที่เหลือทันทีดูเหมือนว่าไรอันก็คิดไว้อยู่แล้วว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เขากระโดดขึ้นมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ในโรงรถขับออกไปอย่างรวดเร็วเจ้าหน้าที่อินเตอร์โพลคนหนึ่งยิงไรอัน ขณะที่กำลังหลบหนี แม้ว่าจะไม่ได้โดนส่วนสำคัญ แต่กระสุนก็โดนเข้าที่แขนเต็ม ๆ ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บ“จับเขาไว้!”ผู้เป็นหัวหน้าสั่งการแล้วออกไล่ล่าทันที เขารู้สึกสงสารเจเรมี่มากเมื่อเห็นใบหน้ากังวลของอีกฝ่าย “ผมรู้ว่าตอนนี้คุณเป็นห่วงภรรยา ดังนั้นปล่อยให้ไรอันเป็นหน้าที่ของเรา ไปหาภรรยาของคุณเถอะ”เจเรมี่ไม่รอช้า ก่อนจะขอบคุณแล้ววิ่งกลับไปหาอดัม“อดัม ลินนี่อยู่ที่ไหน? คุณเอาเธอไปไว้ที่ไหน?”อดัมขมวดคิ้วแล้วเอ่ยด้วยความสงบ “คุณมั่นใจไหมว่าจะจับไรอันได้?”“ผมปล่อยให้ลินนี่อยู่กับความทุกข์

ทว่าเมื่อได้รับสัมผัสนั้น ร่างบางก็ตอบโต้อย่างรุนแรงด้วยการผลักไสเขาออกไป เธอรีบถอยห่างแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาพันรอบตัวเอาไว้ดวงตาของเมเดลีนเต็มไปด้วยความประหม่า เธอกอดแขนตัวเองแน่นพลางพึมพำกับตัวเองเบา ๆ “อย่าเข้ามานะ ฉันจะทำทุกอย่างที่คุณพูด ฉันจะฟังคุณ อย่าบังคับฉัน…”เจเรมี่จ้องมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างตื่นตระหนก ขณะฟังสิ่งที่เธอพูดเขาก็ค่อย ๆ เข้าใจแล้วว่า ทำไมเมเดลีนถึงมีปฏิกิริยาเช่นนี้เป็นเพราะไรอันทรมานเธอจนเธอเป็นอย่างนี้เจเรมี่กำหมัดแน่น พายุแห่งความโกรธเคืองโหมกระหน่ำในแววตาเขา แต่ในไม่ช้าความมืดและหนาวเย็นในดวงตาของเขาก็สลายไปเพราะเห็นแก่เมเดลีน เขาปรับอารมณ์แล้วจ้องมองเธอด้วยความอ่อนโยนและอบอุ่นราวกัยสายลมในฤดูใบไม้ผลิ“ลินนี่” เจเรมี่เรียกเธอเบา ๆ อย่างอ่อนโยนก่อนจะยกฝ่ามือขึ้นลูบศีรษะของอีกฝ่าย แต่เมเดลีนกลับย่นคอและหลบเลี่ยงสัมผัสของเขาอย่างเห็นได้ชัด“ลินนี่ ผมคือเจเรมี่ไง มองผมสิ ผมคือเจเรมี่ของคุณนะ” เจเรมี่เกลี้ยกล่อมด้วยอย่างอดทนและนุ่มนวลในขณะที่ค่อย ๆ โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้เธอเมเดลีนเงยหน้าขึ้นด้วยดวงตาว่างเปล่าไร้ชีวิตชีวาและยังคงน่าหลงใหลจ้องมองเจเรมี่“เจเ