All Chapters of บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Chapter 1321 - Chapter 1330

ด้วยความเร่งรีบของชายคนดังกล่าว และเห็นว่าเมเดลีนเพิกเฉยต่อเขา เขาจึงไม่มีทางเลือกนอกเสียจากหักจักรยานของเขาลงข้างทาง ก่อนจะพุ่งไปชนกับต้นไม้แล้วล้มลงเมเดลีนชะงักทันทีที่เห็นชายแปลกหน้าล้มลงต่อหน้าต่อตาชายหนุ่มร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองแล้วก่นด่าเมเดลีนด้วยความโมโห“เธอไม่ได้ยินที่บอกหรือไงว่าออกไปให้พ้นทางน่ะ? หน้าตาก็สะสวย นี่ตาบอดหรือหูหนวกกันแน่แม่คุณ? เธอทำฉันล้มเลยเนี่ย!”“คิดว่ากำลังพูดอยู่กับใคร? ถ้าแน่ก็พูดอีกทีสิวะ!” เจเรมี่ก้าวเข้ามาแล้วดึงเมเดลีนไว้ด้านหลังเขา จากนั้นก็มองชายตรงหน้าด้วยแววตาเย็นชาจนทำให้อีกฝ่ายตัวสั่นเขาก้มลงไปจับเสื้อของอีกฝ่ายแล้วเตือนเสียงเย็น “ขี่บนทางเท้าแล้วยังย้อนศรแบบนี้อีก ยังกล้ามาต่อว่าคนอื่นอีกเหรอ? ขอโทษภรรยาฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นอย่าคิดเลยว่าจะได้ยืนขึ้นมาอีก”เจเรมี่เต็มไปด้วยความโกรธและไม่มีที่ระบาย พอดีกับที่ชายคนดังกล่าวเข้ามาสร้างเรื่องโดยบังเอิญแบบนี้ จึงไม่แปลกที่จะโดนหางเลขไปด้วยเขาไม่เคยเห็นท่าทางที่น่ากลัวแบบนี้มาก่อน จึงเริ่มขอโทษเมเดลีนด้วยความขลาดกลัว“ฉัน… ฉันขอโทษ! มันเป็นความผิดของฉันเอง! ฉันขอโ

เขาเป็นคนที่ทำให้เธอต้องรอนานเกินไปจนเธอถูกไรอันทรมาน และตกอยู่ในสภาพแบบนี้“พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ผมจะพาคุณกลับไปรอเจเรมี่” เขาเกลี้ยกล่อมเธอในขณะที่ไม่มีทางเลือกอื่นพรุ่งนี้เขาจะพาเธอกลับไปที่เกลนเดลยังไงเสียที่นี่ก็คือเมืองวาย และคงไม่สบายเหมือนบ้านเกิดของเธอเมื่อตกค่ำเจเรมี่ก็ลงมือทำอาหารด้วยตัวเอง เมเดลีนเองก็พอใจกับอาหารมื้อนี้มาก และไม่ได้ต่อต้านเขาอย่างก่อนหน้านี้ ทั้งยังยอมกินกุ้งที่เจเรมี่แกะให้อีกด้วยมากไปกว่านั้นรอยยิ้มเล็ก ๆ ก็เริ่มปรากฎบนใบหน้าสวยอีกครั้งชั่วขณะหนึ่ง เจเรมี่ก็รู้สึกพอใจกับสภาพปัจจุบันที่เป็นอยู่เมเดลีนต้องประสบกับความทุกข์ทรมานมาโดยตลอด เธอมีความสุขอยู่จำนวนเพียงน้อยนิดเท่านั้นทันใดนั้นเขาก็หวังว่าเธอจะได้ใช้ชีวิตอย่างไร้กังวลเหมือนตอนนี้ หวังว่าเธอจะสามารถมีชีวิตที่สงบสุขได้เสียทีเมื่อทานอาหารด้วยกันเสร็จ เจเรมี่ก็เตรียมน้ำอาบให้เมเดลีนก่อนเดินกลับที่ห้องเพื่อเตรียมที่นอนให้เธอหลังจากนั้น ร่างสูงก็ยืนมองเตียงใหญ่เพียงหลังเดียวในอพาร์ตเมนต์นิ่งถ้าสภาพจิตใจของเมดลีนเป็นปกติ เธอจะไม่ต่อต้านเขาอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้...เจเรมี่มั่นใจว่าเขาจะต้

เสียงทุ้มต่ำและน่าหลงใหลของเขาเคลื่อนผ่านหูเมเดลีนราวกับสายลมในคืนฤดูร้อนยิ่งทำให้ร่างบางต้องตกอยู่ในภวังค์ ขณะมองดูใบหน้าหล่อเหลาค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาหาเจเรมี่กดริมฝีปากของเขาสัมผัสกับริมฝีปากของเมเดลีนเบา ๆ และเป็นไปตามคาด เธอไม่ได้ต่อต้านอะไรเขาอัตราการเต้นของหัวใจเจเรมี่เริ่มไม่เป็นจังหวะ ก่อนจะคว้าเอวบางแล้วจูบเธออีกครั้งดวงตากลมสวยเบิกกว้างทันที ทว่าเมเดลีนก็ปล่อยให้เจเรมี่ทำอย่างที่ใจเขาต้องการและไม่ขัดขืนเจเรมี่รู้สึกมีความสุขเล็ก ๆ ที่เมเดลีนยอมจำนนต่อเขาโดยดีเขารู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง บางทีแม้ว่าเธอจะจำไม่ได้ว่าเจเรมี่หน้าตาเป็นอย่างไร แต่เธอก็ยังมีความรู้สึกที่ดีต่อสัมผัสของเขาอยู่เสมอ ดังนั้นเธอจึงไม่ต่อต้านเขามากเหมือนเมื่อก่อนเจเรมี่นอนลงโดยมีเมเดลีนอยู่ในอ้อมแขน เขาค่อย ๆ ดึงเชือกผูกเอวของเสื้อคลุมอาบน้ำเธอออก แต่ทันใดนั้นมือเรียวก็รีบดึงมือเขาออกทันทีเขาลืมตาก่อนจะเห็นอีกฝ่ายมีท่าทีลุกลี้ลุกลน ดวงตากลมเต็มไปด้วยความตระหนก“มีอะไรหรือเปล่า ลินนี่?” เขาลูบแก้มเธออย่างเป็นห่วงเมเดลีนผละออกจากอ้อมแขนเขา “นี่ฉันทำอะไร? นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่?” เธอถามตัวเองด

“ถ้าเป็นความลับ ผมจะบอกคนอื่นง่าย ๆ ได้ยังไง?” ดูเหมือนอดัมจะไม่ได้อยากบอกรายละเอียดเพิ่มเติม ทว่าเขาก็ไม่ได้ปิดบังเช่นกันว่ามันคือความลับ เขาสบตากับเจเรมี่อย่างมีเลศนัยแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เจเรมี่ ถ้าผมบอกคุณว่า ผมไม่ได้เป็นคนสร้างยาพิษนี่ขึ้นมา คุณจะเชื่อผมไหม?”หากเป็นเมื่อก่อน แน่นอนว่าเจเรมี่คงจะไม่เชื่อแต่ตอนนี้เขากลับตอบได้อย่างไม่ลังเล “เชื่อสิ”แววตาของอดัมเป็นประกายเมื่อได้รับคำตอบ และมีความเศร้าหมองปรากฏขึ้นบนใบหน้าดูดีของเขาแทน“รู้ไหมว่าทำไมผมถึงอยากเป็นหมอ?”เจเรมี่ครุ่นคิดก่อนจะตอบ “เกี่ยวข้องกับพ่อแม่ของคุณหรือเปล่า?”อดัมไม่แปลกใจเลยที่เจเรมี่จะคาดเดาเช่นนั้น “ดูเหมือนว่าคุณคงสืบประวัติผมมาแล้วสินะ”“ผมอ่านประวัติของคุณกับไรอันแล้ว” เจเรมี่ยอมรับอย่างใจกว้างอดัมจึงยิ้มจาง ๆ แล้วหลุบตาลงเล็กน้อย แสงสะท้อนบนแว่นทำให้ยากที่จะมองเห็นดวงตาและสีหน้าที่แท้จริงของอดัมในตอนนี้“ตั้งแต่วินาทีที่ผมได้เป็นหมอ ผมสาบานกับตัวเองว่า ผมจะใช้ทั้งชีวิตช่วยเหลือรักษาคนเจ็บและช่วยชีวิตคนที่กำลังจะตาย แต่หลังจากนั้นผมก็ตระหนักได้ว่า หมอไม่ใช่พระเจ้า และยังมีอะไรที่เราทำไม

คาเลนตกตะลึงเมื่อได้อยินเมเดลีนพูดอย่างนั้น “เอวลีน ว่าไงนะ… นี่ลูกกำลังพูดเรื่องอะไร? นี่แจ็คกับลิเลียนไงจ๊ะ? จำพวกเขาไม่ได้เหรอ?” เธอถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะละสายตาจากเมเดลีนไปหาเจเรมี่แทน“เจเรมี่ เอวลีน...”เจเรมี่ขมวดคิ้วแน่น “ไรอันเป็นคนทำให้เธอเป็นแบบนี้”“อะไรนะ?!” คาเลนตกใจ ในใจเติมเต็มไปด้วยความโกรธทันที “ไรอันทำอะไรกับเอวลีน? คนคนหนึ่งถูกทำร้ายจนต้องกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?”เจเรมี่ขมวดคิ้ว เพราะกลัวว่าจะทำให้เมเดลีนไม่พอใจ เขาจึงไม่พูดอะไรเลยและบอกให้คาเลนหยุดถามก่อนเขาขอให้แจ็คสันพาลิเลียนไปเล่นกันเองในอีกห้องหนึ่ง ขณะที่เขาพาเมเดลีนกลับไปที่ห้องนอนของพวกเขาเมื่อเมเดลีนเข้ามาในห้องที่เธอกับเจเรมี่ใช้ร่วมกัน เฟอร์นิเจอร์ที่คุ้นเคยเหล่านั้นก็ดูไม่คุ้นเคยสำหรับเธออกต่อไปแล้วแต่ก็ดูเหมือนว่าสิ่งของต่าง ๆ ที่ตกแต่งในห้องจะสามารถดึงความสนใจจากเธอได้เป็นอย่างดี เมเดลีนหยิบอัลบั้มรูปที่อยู่ข้างโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะเห็นรูปถ่ายของตัวเองสวมชุดแต่งงานเคียงข้างกับผู้ชายที่สง่างามอีกคนเมเดลีนยกมือขึ้นลูบไล้ชายในภาพ “เจเรมี่”เธอเรียกชื่อเขาด้วยรอยยิ้มเจเรมี่สังเกตเห็