บททั้งหมดของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: บทที่ 1341 - บทที่ 1350

เมื่อพูดจบเมเดลีนก็มุ่งความสนใจไปกับสิ่งที่อยู่ในมือของเจเรมี่แสงจันทร์ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกบาง ๆ แสงสว่างนวล ๆ เพียงเล็กน้อยนั้นทำให้ใบหน้าของเมเดลีนดูอ่อนโยนขึ้นมาในตอนนั้นเธอยืนนิ่งราวกับตุ๊กตาที่สงบเงียบและเชื่อฟัง ขณะที่แววตาก็สะท้อนไปด้วยสีสันที่หลากหลาย“เจเรมี่” มือเรียวค่อย ๆ ยื่นไปจับเปลือกหอยหลากสีสันที่สีเริ่มจางไปตามกาลเวลาจากมือของเจเรมี่ความทรงจำในวัยเด็กของเธอผุดเข้ามาในความคิดอย่างแจ่มชัด“นี่มันเปลือกหอยที่ฉันให้เจเรมี่” เธอเอ่ยเบา ๆ สภาวะอารมณ์ของเธอไม่แปรปรวนอย่างก่อนหน้านี้แล้ว “ทำไมมันอยู่ที่คุณ? พวกคุณจับเจเรมี่ไปจริง ๆ ใช่ไหม? คุณขโมยมันมาจากเขา!”เจเรมี่จับมือเย็นของเธอเอาไว้แน่น “ลินนี่ นี่คือของขวัญที่คุณมอบให้ผมเพื่อเป็นตัวแทนความรักของเรา ผมไม่เคยให้ใคร และไม่มีใครเอามันไปจากผมได้ ฟังผมนะ ผมคือเจสของคุณ”ดวงตาของเมเดลีนเป็นประกายขณะจดจ้องไปที่เจเรมี่อย่างครุ่นคิด และเมื่อยิ่งครุ่นคิดเธอก็ยิ่งต้องขมวดคิ้ว“เจเรมี่? คุณคือเจเรมี่งั้นเหรอ? คุณคือเจเรมี่จริง ๆ ใช่ไหม?!” เธอพึมพำแล้วยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของเขาความรู้สึกอบอุ่นที่คุ้นเคยค่อย ๆ ไล่จากปลา

เมเดลีนรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัว ราวกับกำลังยืนอยู่ในถ้ำน้ำแข็งเธอรู้สึกได้ถึงแขนแกร่งที่พาดผ่านศีรษะไปหยิบหนังสือมายื่นให้ตรงหน้าเธอ“เอาไปสิ” เขาเอ่ยขึ้นอีกครั้งหัวใจของเมเดลีนเต้นรัวในขณะที่กำลังหมุนตัวเพื่อเดินเลี่ยงออกมาหลังจากได้ยินเสียงนั้นเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นก็พบกับดวงตาที่มืดมนคู่หนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมอารมณ์ของเมเดลีนที่พยายามควบคุมมาโดยตลอด ตอนนี้กำลังจะเสียการควบคุมลงอีกครั้ง“ไรอัน”เธอเอ่ยเบา ๆ ด้วยริมฝีปากสั่นเทาไรอันยกมือขึ้นปรับหมวกเพื่อปิดดวงตาลึกคู่นั้น ริมฝีปากสีซีดคลี่ออกเล็กน้อย“คิดว่าคุณลืมผมไปแล้วซะอีก” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่มีเสน่ห์จนเกือบเย้ายวนเมื่อเห็นสีหน้าวิตกกังวลของเมเดลีน เขาก็ยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าสวยเบา ๆ ทว่าเธอเบี่ยงหน้าหลบ เธอต้องการหนี แต่ไรอันขวางทางเธอไว้“ต้องการอะไร? คุณ... คุณต้องการอะไรอีก?” เมเดลีนถามด้วยความประหม่า ความกลัวเริ่มก่อตัวขึ้นในแววตาของเธออีกครั้ง“ผมบอกไปแล้วว่าตราบใดที่คุณเชื่อฟัง ผมจะไม่ทำให้คุณมีปัญหา แต่ว่า… เอวลีน คุณก็ยังไม่เชื่อฟังผมเลย”“ลินนี่”หลังจากที่ไรอันพูดจบ เสียงของเจเรมี่ก็ดังขึ้

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เมเดลีนก็รู้ทันทีว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในสถานการณ์วิกฤติเธอพลิกตัวไปด้านข้างและพยายามจะลุกขึ้นจากพื้น ทว่าไรอันก็ดึงเธอให้เข้าไปเผชิญหน้ากับเขาอย่างแรง“ผมปล่อยโอกาสสุดท้ายนี้ไปไม่ได้อีกแล้ว เอวลีน” แววตาของไรอันเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น และแดงก่ำราวกับปีศาจจากนรก ขณะที่มือใหญ่ของเขายื่นมือออกมาเพื่อฉีกกระโปรงของเมเดลีนเมเดลีนคว้ามือนั้นไว้แล้วกัดเข้าไปอย่างแรงไรอันขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะยังคงดื้อรั้นได้แบบนี้ทว่าเขาก็เพิกเฉยและจับมือของเมเดลีนเอาไว้ ก่อนจะก้มศีรษะลงเพื่อจูบเธอ“คนสารเลว ปล่อยฉันนะ!” เมเดลีนดิ้นรนสุดกำลัง แต่แรงของเธอเทียบกับเขาไม่ได้เลย “เจเรมี่!”เธอร้องเรียกเจเรมี่ด้วยหวังในใจลึก ๆ ว่าเขาจะมาปกป้องเธอจากปีศาจร้ายตรงหน้า “คนสารเลว แกโกหกฉัน! แกบอกว่าจะพาฉันไปหาเจเรมี่นี่!” เมเดลีนด่าออกมาด้วยความโกรธจูบที่ไรอันกำลังจะมอบให้เธอหยุดลงกลางอากาศคำพูดของเมเดลีน ทำให้เขารู้ถึงสภาพจิตใจของเธอเป็นอย่างดีปกติแล้วเมเดลีนจะไม่พูดแบบนี้ออกมา‘โอ้ เธอโดนฉันทำให้เป็นบ้าไปแล้วจริง ๆ’ไรอันคิดแล้วเมินเฉย และตอนนี้เมเดลีนก็หลุดพ

แววตาของไรอันอ่อนโยนไม่ได้มีความร้ายกาจอย่างในตอนแรกอีกทว่าเมเดลีนก็ยังรู้สึกกลัวอยู่เล็กน้อย “คุณต้องการอะไร?”ไรอันชำเลืองมองบาดแผลที่มีผ้าพันแผลพันไว้บนไหล่ของเขา แล้วยื่นมือออกไปจับมือของเมเดลีน ทว่าผลลัพธ์ก็เป็นไปอย่างที่เขาคิดเมเดลีนปัดมือเขาออกทันที “ทำบ้าอะไร?” เธอโพล่งถามตรง ๆ ไรอันยิ้มเศร้า “เดี๋ยวคุณก็รู้”พูดจบร่างสูงก็ลุกขึ้นยืนงช้า ๆ เขาจ้องมองแววตาที่สงสัยและไม่สบายใจของเมเดลีน แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ถ้าคุณทำตามเงื่อนไขที่ผมบอกได้ ผมจะส่งคุณกลับไปหาเจเรมี่เอง”เมเดลีนเบิกตากว้าง เห็นได้ชัดว่าเธอไม่เชื่อในสิ่งที่เขาบอก แต่เธอก็รู้ว่าตัวเองไม่มีทางเลือกอื่น…เมื่อรถแท็กซี่ขับเลยทางแยกมา เจเรมี่ก็มองไม่เห็นรถคันที่ไรอันลักพาตัวเมเดลีนไปแต่หลังจากขอดูกล้องวงจรปิดไปเรื่อย ๆ สุดท้ายเขาก็พบเข้ากับบ้านที่ทรุดโทรมหลังหนึ่งทันทีที่เข้ามาเจเรมี่กลับไม่พบใครเลย เขาเรียกชื่อเมเดลีนซ้ำ ๆ อย่างมีหวัง “ลินนี่ คุณอยู่ที่นี่หรือเปล่า? ลินนี่?”ชายหนุ่มยังคงตั้งตารอฟังเสียงตอบจากเธอ แต่ก็ได้กลับมาเพียงความเงียบงันเจเรมี่พยายามหาเบาะแสอื่น ๆ เพิ่มเติม ก่อนจะพบกั

เมเดลีนเลิกคิ้ว และรู้สึกราวกับว่าไอศกรีมในปากนั้นจืดชืดไปเสียหมดแม้ว่าสภาพจิตใจในปัจจุบันจะยังไม่ปกตินัก แต่เธอก็เข้าใจในสิ่งที่ไรอันกำลังพูดในขณะนั้นใบหน้าที่ใจดีและอ่อนโยนของผู้อาวุโสวิทแมนปรากฏขึ้นในใจของเธออย่างชัดเจน“คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร คุณปู่ไม่ใช่คนแบบนั้น” เมเดลีนปกป้องอย่างไม่ลังเล“ผมมีหลักฐาน” ไรอันตอบโต้กลับอย่างเย็นชาเมเดลีนผงะไป และเงียบฟังในสิ่งที่ไรอันพูดต่อ “ปู่ของผมและปู่ของเจเรมี่เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาก แต่เพราะในตอนนั้นปู่ของผมท่านเชื่อใจตาแก่เจ้าเล่ห์นั่นมากเกินไป สุดท้ายท่านก็เลยต้องมาพบกับความตายที่น่าอนาถ”ไรอันยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็รู้สึกว่าเมเดลีนน่าจะไม่เข้าใจเขาชายหนุ่มถอนหายใจแล้วหัวเราะเบา ๆ ราวกับว่ากำลังพูดอยู่กับตัวเอง “ผมคิดว่าคุณคงจะเคยรู้สึกเหมือนถูกหักหลังมาบ้างใช่ไหมล่ะ?”เขาทำเหมือนกำลังถามเมเดลีน “ตอนแรกคุณไว้ใจผมมาก แต่ผมเข้าหาคุณเพื่อล้างแค้นให้ปู่ก็เท่านั้น และผมก็เกลียดทุกคนในตระกูลวิทแมน”ไรอันหยุดพูดไปเล็กน้อย นัยน์ตาสีเข้มของเขาจ้องเขม็งไปที่เมเดลีน ก่อนประกายเหล่านั้นจะอ่อนลงอีกครั้ง“แต่หลังจากที่รู้ว่าผ