All Chapters of บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Chapter 1331 - Chapter 1340

ผู้อาวุโสวิทแมนสงสัยว่าทำไมจู่ ๆ คาเลนถึงถามเรื่องนี้ขึ้นมาจึงขมวดคิ้วนิ่ง “เธอไปรู้เรื่องนี้มาจากไหน?”คาเลนจึงบอกว่าเธอเพิ่งกลับมาจากคฤหาสน์ตระกูลโจนส์พลางเอ่ยด้วยความโกรธ “ครอบครัวนั้นบ้าไปแล้ว ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย ดูสิว่าเอวลีนกลายเป็นอะไรไปแล้ว พวกเขากล้าดียังไงมาบอกว่าเราสมควรได้รับมัน!”“เราสมควรได้รับมันงั้นเหรอ? ครอบครัวโจนส์พูดอย่างนั้นจริงเหรอ?” ใบหน้าผู้อาวุโสของบ้านไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดคาเลนพยักหน้า “หนูจะไปล้อเล่นเรื่องแบบนั้นได้ยังไงคะ? มีนักข่าวมากมายอยู่ข้างนอกและพวกเขาก็ได้ยินกันหมด”คิ้วของผู้อาวุโสขมวดเข้าหากันแน่นเมื่อได้ยินเช่นนั้น แต่ก่อนที่จะเอ่ยอะไร เสียงของเจเรมี่ก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน“ถ้าเป็นแบบนั้น อีกไม่นานสื่อคงจะลงข่าวบนโลกออนไลน์เร็ว ๆ นี้แน่”“เจเรมี่” คาเลนรีบลุกขึ้นเดินไปหาผู้เป็นลูกชาย ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสน “ลูกรู้เรื่องนี้ไหม? เกิดอะไรขึ้น? ทำไมแม่ถึงไม่รู้เรื่องระหว่างทั้งสองตระกูลเลย? บ้านเราจะไปเกี่ยวข้องกับการตายของผู้อาวุโสบ้านนั้นได้ยังไง?” คาเลนถามด้วยความสงสัย ก่อนจะเห็นเมเดลีนลงมาจากบันไดพอดีหลังเธอพูดจบ“นี่คุณ” เมเดลีนเรียกเจเรม

หลังจากที่พาเมเดลีนเข้าไปอยู่ในรถแล้ว เจเรมี่ก็ไล่ตามไรอันไปทันทีถ้าไรอันถูกจับเมเดลีนก็จะเลิกหวาดระแวง และสามารถพักฟื้นอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัยและผ่อนคลายหญิงสาวโผล่หน้าออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นหลังของเจเรมี่ที่กำลังวิ่งไล่ตามไรอันออกไป ดวงตากลมสวยของเธอเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ“เจเรมี่จากไปอีกแล้ว” เธอพึมพำอย่างเศร้าสร้อย ความกังวลปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธออีกครั้งเมื่อนึกถึงสิ่งที่เจเรมี่เพิ่งบอก เมเดลีนก็นั่งรอในรถเงียบ ๆ ทว่าหัวใจของเธอกำลังเต้นแรง เมื่อนึกถึงการปรากฏตัวของไรอันก่อนหน้านี้ที่ทำให้เธอตกใจในทางกลับกันไรอันคอยจับตาดูพวกเขามาสักพักแล้ว ชายหนุ่มตามเจเรมี่และเมเดลีนกลับมาที่เกลนเดลในวันเดียวกันเขารู้ว่าตำรวจและไอบีซีไอกำลังตามตัว ดังนั้นเขาจะไม่ยอมโดนจับจนกว่าจะทำทุกอย่างให้บรรลุเป้าหมายของตัวเองหลังจากที่วิ่งหนีออกมาร่างสูงก็ซ่อนตัวอยู่ในตรอกแห่งหนึ่งอาการบาดเจ็บที่เขาได้รับในวันนั้นยังอักเสบอยู่ ทำให้สภาพร่างกายไม่สามารถใช้งานได้เต็มที่นักเขาอยากกลับบ้าน แต่เมื่อติดตามข่าวก็พบว่ามีนักข่าวและตำรวจรออยู่ใกล้ ๆ บ้านเต็มไปหมดเขาจึงไม่สามารถกลับบ้าน หรือติ

ไรอันยกยิ้มมุมปาก และดวงตาของเขาที่เริ่มพร่ามัวกลับดูเยือกเย็นขึ้นมาเป็นพิเศษ“แกตามฉันมาและทิ้งเอวลีนไว้ในรถคนเดียวจะไม่เป็นไรแน่เหรอ?” รอยยิ้มของไรอันน่ากลัวมากขึ้นเล็กน้อยเมื่อเขาพูดจบ ไรอันก็สังเกตเห็นว่านิ้วที่กำลังกดลั่นไกของเจเรมี่คลายออกเจเรมี่รู้สึกวูบวาบในท้องเมื่อนึกถึงเมเดลีนที่ถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในรถก่อนที่เขาจะมาตามจับไรอันเมื่อมองไปที่รอยยิ้มร้ายกาจของอีกฝ่าย ร่างสูงก็หันหลังกลับแล้วรีบวิ่งกลับไปยังจุดก่อนหน้านี้ทันที‘ลินนี่!’ เจเรมี่ตะโกนชื่อเธออยู่ในหัวเขากลัวเขากลัวว่าเมเดลีนจะตกอยู่ในอันตรายอีกครั้งเขาเพิ่งจะตระหนักได้ว่า เขาประมาทเกินไป เขาไม่ควรปล่อยให้เธออยู่ในรถเพียงลำพัง‘จิตใจของเธอไม่เหมือนเดิมแล้ว ฉันทิ้งเธอแล้วตามไรอันไปแบบนั้นได้ยังไง?‘ลินนี่!’เจเรมี่รู้สึกทรมาน เขารีบวิ่งตรงไปทางรถอย่างเร็วที่สุดระยะทางไม่ไกลมาก แต่ไม่รู้ทำไมเขากลับรู้สึกว่าถนนที่วิ่งอยู่นั้นยาวขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อใกล้จะถึงรถ เจเรมี่ก็ตรงไปยังฝั่งที่นั่งข้างคนขับทันที“ลินนี่!” เขาตะโกนเรียกอย่างกระวนกระวายขณะมองผ่านกระจกรถ แต่กลับไม่เห็นใครในนั้น‘ลินนี่หายไปแล้

ในตอนนี้เจเรมี่ไม่สามารถใช้เหตุผลได้อีกต่อไปหลังจากเหม่อลอยอยู่สักพัก ความนิ่งเฉยนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นการริเริ่มยิ่งขึ้น เขาโอบเธอเอาไว้แน่นแล้วประทับจูบลงไปอย่างโหยหาทันที...ช่วงเวลาแห่งการแยกจากกันนี้ทำให้เขาโหยหาและคิดถึงเธอมากขึ้นจนถึงจุดที่เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกแล้วแม้แต่ในความฝัน เขาก็ปรารถนาที่จะได้กอดคนที่เขารักที่สุดจนหลับไป แต่เขากลับไม่สามารถทำตามความปรารถนาง่าย ๆ นั้นได้เลย“ลินนี่ ลินนี่…” เขาเรียกเธอเบา ๆ ที่ข้างหู แต่ละคำถูกพูดออกมาด้วยความหลงใหลที่มากล้นเจเรมี่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกแล้ว เขาตัดสินใจปลดปล่อยความรู้สึกที่มีให้ออกมาเป็นอิสระ ทั้งสองดื่มด่ำกับค่ำคืนในฤดูร้อนที่อบอวลไปด้วยบรรยากาศที่สวยงามตลอดทั้งคืนแสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาทำให้เจเรมี่ตื่นขึ้น เขาก้มลงเห็นเมเดลีนกำลังซุกหลับอยู่ในอ้อมแขนของตัวเองราวกับเจ้าลูกแมวตัวน้อยใบหน้าของเธอยังคงขึ้นสีแดงระเรื่อน่ารัก ราวกับผลงานศิลปะที่หลงเหลือจากค่ำคืนอันแสนเร่าร้อนของพวกเขาเจเรมี่โน้มตัวไปและจูบระหว่างคิ้วเรียวเบา ๆ เขาค่อย ๆ แกะแขนเรียวของเมเดลีนออกแล้วลุกจากเตียงไปอาบน้ำหลังจากที่อาบน

ในขณะนั้นเจเรมี่รู้สึกราวกับว่าถูกกระชากหัวใจออกมาอย่างแรงเขารีบเปิดโคมไฟตั้งโต๊ะ ภายใต้แสงไฟอ่อน ๆ เขาเห็นเมเดลีนกำลังตัวเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็น ๆ เธอกำผ้าห่มแน่น ดวงตาของเธอปิดสนิท ขณะที่ขมวดคิ้วแล้วเอ่ยขอความช่วยเหลือด้วยความรู้สึกหวาดกลัว“เจเรมี่ อย่าไป อย่าไป...”เธอกำลังฝัน ทว่าน้ำเสียงฟังดูเหมือนเธอกำลังร้องไห้ออกมาจริง ๆ แล้วเจเรมี่ก็เห็นหยดน้ำตาที่เริ่มไหลออกมาจากปลายหางตานั้นเดาได้ไม่ยากว่าอีกฝ่ายคงจะกำลังฝันร้าย เขาจึงกุมมือเธอเอาไว้ด้วยความปวดใจ “ลินนี่”ทว่าในทันทีที่เขาเรียก เมเดลีนก็สะบัดมือออกอย่างแรง และถามขึ้นในทันใด “ไรอัน คุณต้องการอะไร?” เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังฝันถึงไรอัน ในความฝันนั้นไรอันพยายามบังคับให้เธอทำในสิ่งที่เธอไม่อยากทำเจเรมี่ยื่นมือออกไปจับมือที่เย็นจัดของเมเดลีนอีกครั้งด้วยความเจ็บปวดในหัวใจ“ตื่นสิ ลินนี่”“ไม่ ไม่…”“ลินนี่”“ไรอัน ปล่อยพ่อแม่ฉันนะ! ฉันจะไม่หนีอีกแล้ว ฉันจะทำตามที่คุณพูด ฉันขอร้องล่ะ...”เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็ยิ่งทำให้หัวใจของเจเรมี่แตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย‘ลินนี่ คนสารเลวนั่นบังคับและข่มขู่คุณใช่ไหม?‘มันต้อ