บททั้งหมดของ มหาเทพ แห่ง สงคราม: บทที่ 2111 - บทที่ 2120

โนเอลจ้องไปที่เฟนด์อย่างพูดไม่ออกก่อนที่จะกลอกตามาที่เขา “นายได้ยินในสิ่งที่ตัวเองพูดออกมาหรือเปล่า? การทำสงครามกับเผ่าปฐมหายนะ กับการทำสงครามกับสำนักวายชนม์นั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เข้าใจไหม? ฝ่ายหนึ่งอยู่ในระดับเดียวกับเรา ในขณะที่อีกพวกคือสำนักระดับสี่! พอถึงเวลานั้น ต่อให้เราจะอยากเข้าร่วมสนามรบด้วยหรือเปล่าก็ไม่สำคัญ เพราะไม่ว่าอย่างไรพวกเขาจะบังคับให้เราเข้าร่วมด้วยอย่างแน่นอน!”เฟนด์ขมวดคิ้วและพูดเชิงโต้แย้งว่า “ไม่ใช่ว่าสำนักวายชนม์จะพุ่งเป้ามาที่พวกเราโดยเฉพาะเสียหน่อย! จะมีสำนักอื่นต่อสู้กับพวกเขาด้วย นอกจากนี้ เป้าหมายหลักของพวกเขาคือต้องกำจัดสำนักสหัสบรรณก่อน หมายความว่าสำนักสหัสบรรณจะเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงหลักในเรื่องนี้ ในขณะที่เราจะทำหน้าที่เป็นผู้สนับสนุนเท่านั้น”โนเอลยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ แต่ริมฝีปากของเขาก็เม้มแน่น “นายไร้เดียงสากว่าที่ฉันคิดนะ จริงอยู่ สำนักสหัสบรรณจะเป็นกำลังหลัก แต่นายคิดว่าพวกเขาจะสละศิษย์ของตัวเองเพื่อปกป้องเราหรือ? ไม่ต้องแปลกใจล่ะถ้าพวกเขาปฏิบัติกับเราเหมือนเบี้ยในเกมกระดาน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะเป็นคนที่โชคร้าย ในฐานะศิษย์ภายนอก ฉันอาจไม

จากนั้นยังมีความจริงที่ว่าเขาบังเอิญไปพบสัตว์อสูรเหล่านี้ในพื้นที่ของสัตว์อสูรระดับติดตัวซึ่งพวกเขาไม่รู้ว่ามีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้น ตอนนี้เขารู้แล้วว่าสัตว์อสูรระดับติดตัวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหลบหนีไปยังบริเวณรอบนอกของป่า เพราะถิ่นที่อยู่ตามปกติของพวกมันถูกสำนักวายชนม์ยึดครองเอาไว้แล้วเฟนด์หัวเราะแห้ง ๆ และพูดว่า “ผมเดาว่าผมคงโชคดีอยู่บ้าง… หรือบางทีฉันอาจจะแข็งแกร่งขนาดนั้นก็ได้ ฮ่า ๆ”บรู๊คพูดไม่ออกเล็กน้อย “ฮ่า! ผมไม่ชอบเลยที่ต้องเปรียบเทียบตัวเองกับคุณ แต่ผมจะไม่ไปที่ป่าผืนนั้นคนเดียวแน่นอน! เพราะนั่นจะไม่ต่างอะไรกับการรนหาที่ตาย! ผมยังไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณจะฆ่าสัตว์อสูรเหล่านี้ได้เพียงลำพัง จากการประเมินคร่าว ๆ ของผม คุณน่าจะได้รับคะแนนสนับสนุนอย่างน้อยสี่ร้อยคะแนน!”การประมาณการของบรู๊คนั้นถูกต้อง โดยรวมแล้วเฟนด์ได้รับคะแนนสนับสนุนสี่ร้อยสามสิบคะแนน ซึ่งมากกว่าที่เขาจินตนาการไว้ คะแนนสะสมน่าจะใช้ได้อีกนานพอสมควรหากเขาใช้มันอย่างชาญฉลาด ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ต้องใช้มันในหอทักษะยุทธและหอทักษะศิลปยุทธ หรือใช้การปรึกษาหารือกับผู้อาวุโส ดังนั้นสำหรับเขาแล้ว คะแนนสนับสนุนเห

เซนไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเฟนด์และผู้อาวุโสก็อดฟรีย์ ดังนั้นเขาจึงพูดด้วยท่าทีที่สงสัยเล็กน้อย “ฉันแค่รู้สึกว่าผู้อาวุโสก็อดฟรีย์ในตอนนี้คงเริ่มปล่อยวางได้แล้ว เมื่อก่อนเขาทุ่มเทกับการบ่มเพาะตัวเองมาก แต่ตอนนี้เขาคงรู้สึกว่าชีวิตของเขาคงจะน่าเบื่อเกินไปหากเขาเอาแต่จดจ่อไปที่การบ่มเพาะตัวเองเพียงอย่างเดียว การฝึกความพร้อมตัวเองคงไม่คุ้มค่าเท่ากับการมีลูกศิษย์และได้สั่งสอนทุกอย่างที่เขารู้ให้กับศิษย์คนนั้น”โนเอลกลอกตาไปที่เซน “นี่ นายหยุดคาดเดาความคิดของผู้อาวุโสด้วยมุมมองของตัวนายเองได้ไหม? ยังไงซะพวกเขาทุกคนต่างก็มีความรู้สึกนึกคิดเป็นของตัวเอง”เซนหัวเราะแห้ง ๆ “นายพูดถูก ตอนนี้ ผู้อาวุโสก็อดฟรีย์กลายเป็นหนึ่งในผู้อาวุโสภายในแล้ว และตามกฎของเรา เราควรเรียกเขาว่าผู้อาวุโสลำดับที่สิบเอ็ด”โดยปกติพวกเขาจะไม่เรียกผู้อาวุโสภายในด้วยนามสกุล แต่จะกล่าวถึงพวกเขาตามการจัดอันดับ ตอนนี้ ผู้อาวุโสก็อดฟรีย์อยู่ในอันดับที่สิบเอ็ด ดังนั้นพวกเขาจึงควรเรียกอีกฝ่ายว่าผู้อาวุโสลำดับที่สิบเอ็ดเฟนด์ตกอยู่ในความงุนงงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะถามขึ้น “แล้วคนที่หนุนหลังเวสลีย์ล่ะ ผู้

“นายคิดว่าจะมีผู้อาวุโสคนไหนจะยอมรับศิษย์ที่ดีแต่เลียแข้งเลียขา? เดิมทีก็มีศิษย์มากมายที่ชอบประจบประแจงผู้อาวุโสอยู่แล้ว ดังนั้นทำไมพวกอาวุโสจำเป็นจะต้องรับพวกเขาเป็นศิษย์ของตัวเองด้วยล่ะ? ถ้าเขาชอบฟังคำประจบสอพลอมากขนาดนั้น ฉันยอมลาออกจากตำแหน่งงานนี้ทันทีและไปดักรอเขาที่หน้าประตูบ้านทุกวันเพื่อเอยประโยคประจบสอพลอให้เขาวันละเป็นร้อย ๆ ประโยค โดยไม่ซ้ำกันด้วย”เซนตะลึงกับสิ่งนี้ และแม้แต่เฟนด์ก็ไม่สามารถทานทนกับรอยยิ้มจาง ๆ ที่ผุดขึ้นบนใบหน้าของเขาได้ แต่โนเอลไม่สนใจปฏิกิริยาของพวกเขาระหว่างทางกลับห้อง เฟนด์ยังคงนึกถึงสิ่งที่พวกเขาคุยกัน เขาแน่ใจว่าผู้อาวุโสก็อดฟรีย์มีแผนของตัวเองที่จู่ ๆ ก็ประกาศความตั้งใจที่จะรับศิษย์คนสุดท้ายของเขาในตอนนี้ เขาไม่เชื่อว่าผู้อาวุโสก็อดฟรีย์สามารถลืมประสบการณ์เฉียดตายที่ป่าดงอสูรไปได้ผู้คนที่ตกอยู่ในที่นั่งเดียวกับผู้อาวุโสก็อดฟรีย์เกลียดชังความอยุติธรรมอย่างยิ่ง และพวกเขาจะไม่ตอบแทนความคับข้องใจด้วยความเมตตา เป็นไปได้ว่าเขาอาจมีเจตนาอื่นแอบแฝง เมื่อความคิดของเฟนด์เบนมาที่ประเด็นนี้ เขาก็เริ่มคาดเดาถึงตัวบุคคลที่ปองร้ายผู้อาวุโสก็อดฟรีย์ครั้งก่อน

แนชขมวดคิ้วและโฟกัสไปที่มือขวาของศพด้วย เขายังยกมือขวาที่เหลือแต่โครงกระดูกของศพขึ้น และเขามองเห็นได้จากด้านข้างว่ามือขวากำผลึกใสไว้เท่านั้นถึงกระนั้นพวกเขาก็ไม่รู้ว่าผลึกใสนั้นคืออะไรสองพ่อลูกสบตากันก่อนจะเอื้อมไปจับมือขวาของผู้ตายพยายามง้างนิ้วออก ตอนแรกพวกเขาคิดว่าพวกเขาจะต้องออกแรงในการง้างนิ้วมือของโครงกระดูกนั้นออก เพราะเห็นว่ามันแน่นแค่ไหน แต่ทั้งเฟนด์และแนชกลับได้ยินเสียงบางอย่างกุกกักบางอย่างดังออกมา ดูคล้ายว่ากลไกดังกล่าวถูกเปิดใช้งานเมื่อพวกเขาลองขยับมันทั้งสองคนตกใจปล่อยมือขวาที่เป็นโครงกระดูก มือข้างดังกล่าวตกลงบนโต๊ะจนเสียงดังสนั่นและข้อนิ้วที่ปิดแน่นก็เปิดออกวางราบอยู่บนโต๊ะ ผลึกใสที่มือนั้นคว้าไว้แน่นก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเฟนด์และแนชนี่เป็นผลึกใสขนาดเท่าฝ่ามือ และบรรจุของเหลวสีแดงเรืองแสงไว้ข้างใน ของเหลวสีแดงดังกล่าวดึงดูดความสนใจของเฟนด์ได้ในทันที เขาเพ่งความสนใจไปที่ของเหลวสีแดงนั้นและสังเกตเห็นว่าของเหลวนั้นดูเหมือนจะยังมีชีวิตอยู่ ของเหลวไหลวนอยู่ในผลึกและดูเหมือนจะพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะได้หลุดพ้นจากการกักขังของผลผลึกดังกล่าว ยิ่งไปกว่านั้น บนผลผลึกดังกล่าวก