All Chapters of มหาเทพ แห่ง สงคราม: Chapter 1941 - Chapter 1950

“เขาคงมาจากต่างบ้านต่างเมือง เพราะหากเป็นคนจากเมืองนี้เขาคงไม่มั่นใจขนาดนั้น คนไม่รู้จะเรียกว่าโง่เขลาได้ยังไง”สีหน้าของชายหนุ่มบิดเบี้ยวมากขึ้นหลังจากคำสบประมาทลอยเข้าหูอย่างต่อเนื่อง ร่างกายของเขาเริ่มสั่นด้วยความโกรธ และดวงตาทั้งสองข้างของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงในขณะที่จ้องมองไปที่ฝูงชนด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว แต่ความพยายามของเขาไร้ผลเพราะไม่มีใครสนใจความโกรธของเขา จากนั้นเขาก็หายใจเข้าลึก ๆ และรู้สึกราวกับว่าทุกคนที่นั่นตบเขาจนสะบักสะบอม สิ่งที่เลวร้ายที่สุดก็คือเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลยเฟนด์ถอนหายใจเบา ๆ กับความคิดที่ความเป็นจริงของทุกคน ผู้ที่แข็งแกร่งจะได้รับการเชิดชูตลอดไปในขณะที่ผู้อ่อนแอไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากต้องเลียรองเท้าของผู้แข็งแกร่ง แต่ก็อีกนั่นแหละ ฝูงชนอาจพูดถูกเพราะเห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มไม่เคยผ่านความยากลำบากใด ๆ มาก่อน ดังนั้นเขาจะไม่รู้สึกอะไรได้ยังไง หลังจากนั้นก็ไม่มีใครก้าวขึ้นไปทดสอบเป็นคนที่สอง แม้ว่าทุกคนจะหัวเราะเยาะผลลัพธ์ของชายหนุ่ม แต่พวกเขาก็ ได้รับบทเรียนราคาแพงเช่นกัน เพราะท้ายที่สุด ระดับการบ่มเพาะของชายหนุ่มนั้นอยู่ในขั้นต้นของระดับแรกกำเนิด ทั้งท

ไม่น่าแปลกใจที่ตำหนักสองกษัตริย์กำลังประสบปัญหาการขาดแคลนห้องพัก การทดสอบนี้จะทำให้พวกเขาได้รับศิษย์ใหม่เข้ามาถึงสามร้อยคนหรือมากกว่านั้น และเมื่อรวมกับศิษย์ดั้งเดิมที่มีอยู่แล้ว เพราะเขาน่าจะมีศิษย์ทั้งหมดหนึ่งพันคนแต่เฟนด์รู้ว่าศิษย์ใหม่สามร้อยคนนี้อาจถูกส่งไปรบและก็ไม่มีใครรู้ว่าจะมีสักกี่คนที่รอดกลับมา คนในระดับสูงของตำหนักสองกษัตริย์ไม่ได้โง่ แน่นอนว่าพวกเขาย่อมมีแผนของตัวเองในตอนแรก มอร์ตันวางแผนที่จะเป็นผู้ประเมินคนที่สองรองจากคนสุดท้าย แต่เขาไม่อาจรอได้อีกต่อไปเมื่อเวลาผ่านไป หลายคนที่อยู่ที่นั่นมีความทะเยอทะยานมากเหลือล้นและคิดไปว่าพวกเขาจะทำได้ดีในการทดสอบ และการกระทำที่กล้าหาญของพวกเขาจะตราตรึงในใจของผู้อื่นตลอดไป นั่นเป็นความจริงอย่างที่สุด ในบรรดาผู้ที่ผ่านการทดสอบแทบจะไม่มีใครทำให้ออบซิเดียนสว่างได้เกินสามดวง ผู้ที่สามารถจุดไฟดวงที่สี่ได้นั้นถือเป็นชนกลุ่มน้อย ถึงกระนั้น กลุ่มหลังก็ได้รับการยกย่องว่าเป็นอัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะทั้งหมด และฝูงชนก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความชื่นชม“ฉันคิดว่าฉันจะผ่านการทดสอบได้ แต่ฉันกลับทำได้เพียงจุดไฟได้เพียงสองดวง และดวงที่สองสว่าง

เขาก้าวไปข้างหน้าเป็นก้าวใหญ่ ๆ และรูปลักษณ์ที่แข็งแรงของเขาทำให้เขาดูเหมือนชายผู้เต็มไปด้วยพลัง ราวกับว่าหมัดเดียวจากเขาเพียงพอที่จะฆ่านักสู้สองคนในขั้นสูงระดับติดตัว ฝูงชนแยกย้ายหลีกทางให้เขาและเฝ้าดูเขาก้าวขึ้นเวทีไปเมื่อไปถึงที่นั่นเจอรัลด์ใช้เวลาวิเคราะห์ออบซิเดียนราวกับว่าเขาต้องการฟื้นความทรงจำของตัวเอง เขาแตะออบซิเดียนเบา ๆ และพูดอย่างสบาย ๆ ว่า “ฉันจะแสดงให้พวกนายเห็นถึงความหมายที่แท้จริงของคำว่าอัจฉริยะและพลัง” ฝูงชนที่เงียบก่อนหน้านี้ส่งเสียงกึกก้องเมื่อได้ยินเช่นนั้น แม้แต่เฟนด์ก็ยังพบว่ามุมปากของเขาเริ่มมีรอยยิ้มเย้ยหยันในตอนแรกเฟนด์รู้สึกว่าเจอรัลด์ดีกว่ามอร์ตันมาก อย่างน้อยเจอรัลด์ก็ไม่ได้โอ้อวดตัวเอง ต่างจากมอร์ตันที่มักพล่ามถึงแต่ความแข็งแกร่งของตัวเอง นั่นทำให้เขาดูเป็นคนเหลาะแหละ แม้ว่ามอร์ตันจะมีอำนาจขนาดนั้นจริง ๆ แต่ก็ถือเป็นเรื่องน่าขัน สิ่งที่เจอรัลด์ทำเหมือนเป็นการว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเองแต่การที่ก่อนหน้านี้เจอรัลด์ไม่อวดตัวเองไม่ได้หมายความว่าเขาไม่มั่นใจในตัวเอง แถมเขายังโอ้อวดตัวเองได้ดียิ่งกว่ามอร์ตันเสียอีก เขาต้องการแสดงให้เห็นว่าอัจฉริยะที่แท้จริงเป็

มอร์ตันหุบพัดลง “ฉันมีสิทธิ์อะไรมาหัวเราะเยาะนาย? นั่นก็เพราะไม่ว่ายังไงฉันก็แข็งแกร่งกว่านาย นั่นทำให้ฉันมีสิทธิ์หัวเราะเยาะนายไงล่ะ!”เจอรัลด์หัวเราะอย่างเย็นชา "ถ้าอย่างนั้น นายก็ขึ้นไปทดสอบเป็นคนต่อไปสิ เราจะได้จบเรื่องนี้กันสักที”มอร์ตันเย้ยหยันและเดินเข้าไปหาออบซิเดียนอย่างมั่นคงราวกับว่าชัยชนะอยู่ในมือของเขาแล้ว ไม่ว่าใครที่หันมามองเขาก็ล้วนต้องนึกถึงนกยูงที่กำลังเดินหาคู่อยู่ฝูงชนมองดูพวกเขาทะเลาะกันเงียบ ๆ “ฉันสงสัยจังว่ามอร์ตันจะสามารถจุดไฟห้าดวงได้จริง ๆ หรือเปล่า” ใครบางคนกระซิบ"ฉันก็คิดแบบนั้น เขาไม่ใช่คนโง่ หากเขาไม่มั่นใจในตัวเองเขาคงไม่พูดอะไรแบบนั้นออกมา ศักดิ์ศรีของเขาสำคัญที่สุด”หลายคนพยักหน้าเห็นด้วยกับการวิเคราะห์ของผู้พูดคนที่สอง จริงอยู่ มอร์ตันอาจจะชอบอวดตัวเอง แต่เขาจะไม่ทำอะไรที่จะทำลายชื่อเสียงของเขา ถ้าเขาบอกว่าทำได้เขาก็ทำได้เมื่อถึงเวลานั้น มอร์ตันก็ยืนอยู่หน้าออบซิเดียน ณ ที่เดียวกับที่เจอรัลด์ยืนอยู่ก่อนหน้านี้ เขามองดูออบซิเดียนก่อนจะเก็บพัดของเขาไว้ในแหวนยุทธ มีกฎว่าห้ามใช้อาวุธ ผู้ประเมินจึงสามารถโจมตีออบซิเดียนด้วยพลังยุทธของพวกเขาเพียงเท่

ใบหน้าของมอร์ตันแดงก่ำและเขาหายใจหนัก เขาชี้ไปที่เจอรัลด์และพูดว่า “แม้ว่าฉันจะไม่ได้จุดแสงดวงที่ห้า แต่ฉันก็ยังแข็งแกร่งกว่านาย แสงที่สี่ของฉันอยู่ได้นานกว่าของนายหนึ่งวินาที!”เจอรัลด์ไม่ได้ใส่ใจในสิ่งที่เขาพูด “ก็แค่วินาทีเดียวเท่านั้น อย่ามาทำเหมือนกับว่านายจะสามารถกำจัดฉันออกไปได้ในหมัดเดียวสิ ถึงนายจะแข็งแกร่งกว่าฉันนิดหน่อย แต่มันเทียบอะไรไม่ได้กับสังเวียนการต่อสู้ของจริง ถ้าเราเผชิญหน้ากันจริง ๆ นายก็คงไม่ชนะหรอก”เจอรัลด์มีความมั่นใจสูงสุดในประสบการณ์การต่อสู้ของเขา ตั้งแต่ยังเด็ก เขาได้ติดตามผู้อาวุโสของเขาไปฝึกฝนและประลองฝีมือกับคนอื่น ๆ มากมาย เขาชนะบ้างและแพ้บ้าง ประสบการณ์ทั้งหมดนี้ทำให้เขาเป็นเขาอย่างในทุกวันนี้วัยเด็กของมอร์ตันแตกต่างจากเจอรัลด์อย่างสิ้นเชิง แม้ว่าเขาจะมีประสบการณ์ในการฝึกฝนอยู่บ้าง แต่ก็เมื่อเปรียบเทียบกับของเจอรัลด์ประสบการณ์ของเขาก็ดูจืดชืดไปเลย เขารู้ข้อเท็จจริงนั้นดีที่สุด “อย่าพยายามบิดเบือนความจริงที่ว่าฉันยังแข็งแกร่งกว่านายสิ ฉันมีสิทธิ์ที่จะเหยียบย่ำนายอยู่นะ!”เจอรัลด์ชำเลืองมองเขา “ในเมื่อเราทั้งคู่ผ่านการประเมิน ทำไมเราถึงไม่ไปหาคำตอบด