บททั้งหมดของ มหาเทพ แห่ง สงคราม: บทที่ 1951 - บทที่ 1960

แอมโบรสเลิกคิ้ว เขารู้สึกสงสารเฟนด์ ไม่ว่าสิ่งที่เซฟพูดจะเป็นความจริงหรือไม่ก็ตาม ตำหนักสองกษัตริย์จะยังคงดำรงอยู่ได้เช่นเคย นอกจากนี้ยังมีเรื่องที่เซฟมีอำนาจในการตัดสินใจในเรื่องส่วนใหญ่ของตำหนักสองกษัตริย์อีกด้วยเฟนด์เป็นเพียงผู้สมัครเข้ารับการประเมินและเขาไม่มีอำนาจยับยั้งการตัดสินใจของเซฟ แอมโบรสก็อยากจะแก้ตัวให้เฟนด์อยู่สักหน่อยแต่เขาก็ไม่อยากเอาตัวเองไปเสี่ยงเพราะสิ่งที่เซฟพูดเรื่องเกี่ยวกับการที่เฟนด์เป็นสายลับอาจกลายเป็นความจริงได้ในที่สุด และเขาจะถูกตราหน้าว่าเป็นคนทรยศที่ช่วยเหลือเฟนด์ ดังนั้นเขาจึงได้แต่เงียบและสังเกตเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างไม่ปริปากสีหน้าของเฟนด์เย็นชาขึ้นทันที ในที่สุดเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเรื่องนี้จะไม่ได้รับการแก้ไขโดยง่าย เซฟเดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นและกระซิบข้างหูของเฟนด์ว่า “พอได้แล้ว ไอ้สารเลว ในฐานะผู้ดูแลตำหนักสองกษัตริย์ถ้าฉันบอกว่านายไม่อาจเข้ารับการทดสอบได้ นายก็ไม่อาจเข้ารับการทดสอบได้ นี่คือสิ่งที่นายได้รับจากการหาเรื่องผิดคน”แม้ว่าเซฟจะไม่ได้บอก แต่เฟนด์ก็เดาได้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เขาหัวเราะอย่างเย็นชาและมองไปด้านข้างเซ

แต่เฟนด์มีสายเลือดที่แตกต่างกับอีกฝ่ายโดยสิ้นเชิง เขาไม่ได้มาจากตระกูลอันทรงเกียรติหรือมีระดับการบ่มเพาะสูงอะไร แน่นอนว่าเขาถูกฉีกหน้าเพราะคำสบประมาทเหล่านั้น เซฟกำหมัดแน่น เขาคงจะปิดปากเฟนด์ด้วยการต่อยเข้าที่ใบหน้า ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุผลสุดท้ายเหนี่ยวรั้งเขาเอาไว้เขาต้องกลายเป็นตัวตลกต่อหน้าคนอื่นและเขาจะทำทุกอย่างเพื่อหยุดเฟนด์จากการซุบซิบที่เป็นอันตรายมากขึ้นทุกที “นายคิดว่าการที่การที่นายใส่ร้ายฉันแล้วอะไร ๆ มันจะเปลี่ยนงั้นเหรอ? ไหนล่ะหลักฐานของนาย?”เฟนด์ยิ้มเบา ๆ และยืดตัวขึ้น “บิงโก แล้วไหนล่ะหลักฐานของคุณ? คุณบอกว่าคุณได้รับรายงานจากศิษย์ของคุณว่าผมเป็นสายลับ ไปเรียกพวกเขามาสอบปากคำสิ! ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าผมไปพบกับคนของเผ่าปฐมหายนะตอนไหน”เซฟหายใจเข้าลึก ๆ และดูคล้ายกับมีประกายไฟก่อตัวขึ้นในดวงตาของเขา ในตอนนี้เขาเกิดความคิดบรรเจิดขึ้น การถูกนินทาจะทำให้ทุกอย่างพังทลายลง เขารู้สึกประทับใจกับมันสมองอันชาญฉลาดของเฟนด์ นี่เป็นตัวอย่างง่าย ๆ ของประโยคที่ว่า 'หากเอาชนะไม่ได้ก็จงเข้าร่วม'เซฟเย้ยหยันอย่างเย็นชาและหันหน้าหนี “แน่นอน ฉันเรียกพวกเขามาที่นี่ได้ แต่ทำไมฉันต้องเร

เสียงดูถูกของพวกเขาดังก้องไปในอากาศ พวกเขาทุกคนล้วนมองไปที่เซฟด้วยสายตาเย้ยหยัน ทันใดนั้น ก็มีเสียงโห่ร้องดังขึ้นท่ามกลางฝูงชน จู่ ๆ พวกเขาทุกคนก็เงียบเพราะรู้ว่ามีเพียงสิ่งเดียวที่สามารถกระตุ้นการตอบสนองเช่นนี้ได้“พระเจ้า นี่ฉันตาฝาดไปหรือเปล่า ไฟดวงที่ห้าเพิ่งสว่างขึ้นงั้นเหรอ? นี่มันไม่ถูกต้อง!”“ตบฉันที! นี่อาจเป็นภาพลวงตา ไม่มีทางที่เรื่องร้ายแรงเช่นนี้จะเกิดขึ้นได้”ทั้งสถานที่เริ่มกึกก้องไปด้วยเสียงตกใจและและคนส่วนใหญ่ก็ได้แต่อ้าปากค้าง เฟนด์ทำได้จริง ๆ เขาจุดไฟดวงที่ห้าให้สว่างขึ้นได้จริง ๆ พวกเขากำลังนับวินาทีในใจอย่างเงียบ ๆ “หนึ่งวินาที สองวินาที… แปดวินาที ยังสว่างอยู่! เก้าวินาที!”ในที่สุดไฟดวงที่ห้าก็ดับลงเมื่อเวลาเก้าวินาที ผลที่ได้ทำให้ทุกคนตกใจ เฟนด์ไม่เพียงแต่ทำให้ไฟดวงที่ห้าสว่างขึ้นเท่านั้น แต่ยังสามารถทำให้มันสว่างได้นานถึงเก้าวินาทีอีกด้วย ไฟดวงที่ห้าถือเป็นไฟที่ให้คะแนนสูงสุดในบรรดาไฟทั้งหมด ฝูงชนถึงกับต้องหยิกตัวเองเพื่อตรวจสอบว่าพวกเขากำลังฝันอยู่หรือไม่? เขาทำได้ยังไงในเมื่อแม้แต่มอร์ตันและเจอรัลด์ยังทำไม่ได้? แม้แต่ศิษย์ภายนอกของตำหนักสองกษัตริย์ก็ไม่สา

ไม่เพียงแต่เฟนด์จะได้รับโอสถซานหยวนเท่านั้น แต่ยังได้รับที่พักส่วนตัวและคะแนนสะสมอีกห้าสิบคะแนนอีกด้วย “แม่งเอ๊ย! เขาสมควรตายเพราะขโมยสิ่งที่ควรเป็นของฉันไป!” มอร์ตันตะโกน เขาโกรธด้วยความริษยาและอยากจะซัดเฟนด์ให้ร่วง แต่อนิจจา เขาไม่มีอำนาจที่จะทำเช่นนั้นเฟนด์ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับการระเบิดอารมณ์ของมอร์ตัน เขารู้สึกโล่งใจกับคำถามในใจของตัวเองที่ถามว่าเขาจะสามารถจุดไฟดวงที่ห้าได้หรือไม่ ซึ่งคำตอบของมันก็กระทบต่อความเห็นของคนอื่น ๆ เขายังมีรู้สึกปิติกับความจริงที่ว่าทักษะ 'ทลายห้วงสุญญะ' ของเขานั้นแข็งแกร่งกว่าผู้ที่ผ่านการทดสอบคนอื่น ๆ มาก แม้ว่าเขาจะสามารถควบรวมดาบวิญญาณได้เพียงเล่มเดียวก็ตาม แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาสำหรับการเฉลิมฉลอง เขามีสิ่งที่สำคัญกว่าที่ต้องจัดการเฟนด์หันไปมองเซฟอย่างเย็นชา และรอยยิ้มก็เริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “ผู้ดูแลกริฟฟิน ผมได้พิสูจน์ความสามารถของตัวเองเรียบร้อยแล้ว ซึ่งก็หมายความว่าที่ผ่านมาผมพูดความจริงมาโดยตลอด คุณก็ควรยอมรับความผิดของตัวเองเช่นกัน”คำพูดของเฟนด์ทำให้เซฟพาตัวเองกลับมามีสติ จู่ ๆ เขาก็จำได้ว่าเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา พวกเขาเพิ่งตีฝีปากใส่

เฟนด์หัวเราะอย่างเย็นชา เขาไม่คิดจะเป็นฝ่ายถอย “มีคนที่รู้ด้วยเหรอว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น? ฉันไม่รู้แฮะ แต่ฉันสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่าทุกคนได้เห็นแล้วว่านายล้มเหลวในการจุดไฟดวงที่ห้าหลังจากที่โม้อยู่นานสองนาน ดูเหมือนว่านายจะอิจฉาฉันนะ แต่อิจฉาไปจะมีประโยชน์อะไร? นับตั้งแต่ที่นายจุดไฟดวงที่ห้าไม่สำเร็จ นายก็ไม่มีสิทธิ์มาพูดกับฉันแบบนี้ โอสถซานหยวน คะแนนสมทบ และที่พักส่วนตัวฉันได้ทุกอย่างมาด้วยพลังของฉันเอง”ใบหน้าของมอร์ตันมืดมนยิ่งขึ้นราวกับว่ามีใครบังคับให้เขากินอึ ไม่เคยมีใครพูดกับเขาแบบนั้นมาก่อน ตลอดทั้งชีวิต คำพูดแต่ละคำของเฟนด์เหมือนมีดที่แทงทะลุหัวใจของเขา เขาสั่นสะท้านไปทั้งร่างและมุมปากของเขาก็เริ่มกระตุกอย่างควบคุมไม่ได้ เขาจ้องมองไปที่เฟนด์อย่างดุเดือดแต่ไม่ว่ามอร์ตันจะจ้องมองมาที่เขามากแค่ไหน เฟนด์ก็ยังคงไม่แยแส ประสบการณ์ที่ผ่านมาของเขา เขาได้พบกับคนอย่างมอร์ตันมามากมายนับไม่ถ้วน เขาจะไม่เก็บเอาสิ่งที่คนพวกนั้นพูดมาใส่ใจ ต่อให้อีกฝ่ายจะพยายามยั่วยุเขามากแค่ไหนก็ตามในทางตรงกันข้ามเจอรัลด์ได้แต่เงียบอยู่ตลอดการตอบโต้ระหว่างเฟนด์และมอร์ตัน เขาได้แต่มองมาทางเฟนด์อย่างไม่