บททั้งหมดของ มหาเทพ แห่ง สงคราม: บทที่ 1711 - บทที่ 1720

“แม่เจ้า ผู้อาวุโสคนนี้ต้องอยู่ในขั้นที่สามของระดับเทพสูงสุดอย่างแน่นอน!” เมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้น ผู้ชมคนหนึ่งก็อุทานด้วยความตระหนกและตกใจสุดขีด“เยี่ยมไปเลย! มีปรมาจารย์ในขั้นที่สามของระดับเทพสูงสุดจากตระกูลวู๊ดและตระกูลคาเบลโลอย่างน้อยสองคน ครั้งนี้เราจะชนะแน่นอน เมื่อใดที่เหล่าผู้อาวุโสจากวิหารราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในขั้นที่หนึ่งระดับเทพสูงสุดและแองกัส โมสลีย์ที่อยู่ในขั้นที่สองของระดับเทพสูงสุดถูกสังหาร คนของพวกเขาก็จะหมดกำลังใจที่จะต่อสู้!” ความหวังเริ่มลุกโชนนหัวใจของแฮร์รี่อีกครั้ง เมื่อเขาเห็นว่าเคนเนธสังหารเหล่าปรมาจารย์ในขั้นที่หนึ่งของระดับเทพสูงสุดเทพได้ด้วยหมัดเดียว เขาซึ่งครั้งหนึ่งเคยเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ก็กลับมามีสีหน้ายินดี“ใช่แล้ว เจ้าวิหาร เราได้รับการช่วยเหลือแล้ว ฆ่า ฆ่าพวกเขาให้หมด! ฮ่า ฮ่า…เฟนด์และคนอื่น ๆ แข็งแกร่งมาก พวกเขาไม่เคยทำให้เราผิดหวัง!” ผู้อาวุโสหญิงที่อยู่ในขั้นที่หนึ่งระดับเทพสูงสุดจาก วิหารแห่งทวยเทพและราชารู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมากในขณะนี้ ความรู้สึกฟื้นกลับคืนมาจากสถานการณ์ที่ดูเหมือนจะไม่มีทางออกนั้นช่างน่าเศร้าจริง ๆ“ใช่ ฆ่าพวกเขา! ฆ

แฮร์รี่พูดอย่างมีความสุข “ผมแค่สงสัยว่าทำไมบริเวณนี้ถึงอุดมไปด้วยพลังฉีถึงเพียงนี้ นอกจากนี้ยังมีทักษะยุทธบางอย่าง และผมรู้สึกว่าที่นี่เป็นสถานที่ที่ดีในการค้นหาสิ่งของมีค่า สิ่งที่ผมกังวลที่สุดคือพวกที่เข้ามาในพื้นที่นี้ตั้งแต่เมื่อครั้งอดีต แม้ว่าพวกเขาจะตายไปแล้ว แต่ก็คงจะยังมีเหล่าปรมาจารย์จำนวนมากในปัจจุบัน เพราะพวกเขาย่อมมีทายาทมากมาย ว่าไหม? หากเราเผชิญหน้ากับพวกเขาเข้า พวกเขาจะทำร้ายเรารึเปล่า? เพราะเราก็ไม่ใช่คนของที่นี่!”แนชยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ฉันต้องบอกคุณเกี่ยวกับบางอย่างของพื้นที่นี้…”ในไม่ช้าแนชก็แจ้งให้แฮร์รี่และคนอื่น ๆ ทราบเกี่ยวกับสถานการณ์ทั้งหมดสีหน้าของแฮร์รี่และคนอื่น ๆ มืดลงหลังจากได้ยินสิ่งที่แนชพูด พวกเขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าพื้นที่แห่งนี้จะมีกองกำลังอย่างกองกำลังภาคี ซึ่งมีหน้าที่ดูแลพื้นที่และต่อต้านผู้คนจากภายนอกที่เข้ามาในพื้นที่นี้แต่สมาชิกของกองกำลังภาคีได้ลดการป้องกันลงเนื่องจากไม่มีใครเข้ามาในพื้นที่นี้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา นั่นเป็นเหตุผลที่สมาชิกที่ถูกส่งมาเฝ้าทางเข้าทั้งสองคนมีทักษะยุทธอยู่ในขั้นที่หนึ่งและขั้นที่สองของระดับเทพสูงสุดเท่านั้น

เอลล่าขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงการต่อสู้ในป่าด้านหลังเธอ “ฉันสัญญากับพวกเขาไว้ว่าจะไม่บอกใครว่าพวกเขาเข้ามาในป่านี้ได้อย่างไร แต่ป่าแห่งนี้ไม่เคยอึกทึกเช่นนี้มาก่อน หากสมาชิกจากป้อมปราการอื่น ๆ ของกองทัพทั้งเก้ามาที่นี่เพื่อค้นหาสิ่งของล้ำค่า เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงการต่อสู้ในป่า พวกเขาจะต้องสงสัยว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นแน่!”ยังไงซะ เฟนด์ก็ช่วยชีวิตเธอไว้ เอลล่าจึงกังวลเกี่ยวกับพวกเขาเล็กน้อยในขณะนี้“ไม่เป็นไร...ช่างมัน ฉันแค่ต้องทำเป็นว่าฉันไม่รู้อะไรทั้งสิ้นและไม่เคยเห็นหน้าคนพวกนั้นมาก่อน!” ในที่สุด เอลล่าก็ส่ายหัวใส่ความคิดและเตรียมพร้อมที่จะบินไปยังป้อมปราการของเธอทว่าเธอกลับพบเข้ากับคนหนุ่มสาวเจ็ดถึงแปดคนจากป้อมปราการอีกแห่งหลังจากบินไปได้ครู่หนึ่ง“แหม นี่เอลล่าคนสวยของเราไม่ใช่เหรอ? เธอไปเก็บหญ้าวิญญาณในป่ามาเหรอ? ได้อะไรบ้าง?” ชายหนุ่มในชุดขาวถามด้วยรอยยิ้มหลังจากที่เขาเห็นเอลล่าเอลล่าขมวดคิ้วเมื่อเห็นพวกเขา คนเหล่านี้ไม่ใช่คนจากป้อมปราการของเธอและเป็นสมาชิกของป้อมปราการวิตต์มอร์ป้อมปราการวิตต์มอร์เป็นที่รู้จักในชื่อป้อมปราการวิตต์มอร์เพราะมีสมาชิกของตระกูลวิตต์มอ

“ฮ่าฮ่า… ไปดูกันเถอะ ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร เมื่อเราไปถึงที่นั่นเราก็จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเราก็ถือเป็นอัจฉริยะรุ่นเยาว์ และพวกเราทุกคนก็อยู่ในระดับเทพสูงสุด เราต้องกลัวอะไรอีก” อาเธอร์หัวเราะเสียงดังและดูไม่แยแสอะไรเท่าไหร่พวกเขาอยู่ในระดับเทพสูงสุดและถือว่าโดดเด่นในหมู่คนรุ่นเยาว์ พวกเขาสามารถเอาชนะผู้คนได้มากมายแม้ว่าเมื่อเทียบกับอัจฉริยะรุ่นเยาว์ที่แท้จริงแล้ว พวกเขาจะยังตามหลังคนเหล่านั้นอยู่เล็กน้อย แต่พวกเขาก็ยังสามารถเอาชนะพวกที่เยาว์วัยดว่าได้ 80% ถึง 90% เลยทีเดียวความกังวลก่อตัวในใจของเอลล่าเมื่อเธอได้ยินการสนทนาของพวกเขา หลังจากใคร่ครวญแล้ว เธอก็หันไปหาอาเธอร์และพรรคพวก “ฉันมาคิดดูแล้วนะนายน้อยอาเธอร์ ถึงฉันกลับบ้านไปฉันก็ไม่มีอะไรให้ทำ ฉันว่าฉันตามพวกคุณเข้าไปในป่าดีกว่า”คำตอบของเธอสร้างความยินดีให้กับอาเธอร์ผู้ซึ่งรู้สึกพอใจอยู่ลึกเมื่อคิดว่าเสน่ห์ของเขาเอาชนะใจเธอได้ นั่นเป็นเหตุผลที่เธอละทิ้งความเขินอายและเอ่ยปากออกมาอย่างกล้าหาญ“ไม่ใช่ปัญหา ฮ่า ๆ! ยิ่งไปกันเยอะ ๆ ก็ยิ่งสนุก ไปกันเถอะ!" อาเธอร์หัวเราะเสียงดัง เขาพอใจกับตัวเองมาก จากนั้นเขาก็คิดถึงวิธีท

เอลล่าเตือนเฮนดริกอย่างรวดเร็วเพราะเธอกลัวว่าคนที่เหลือจะสังเกตเห็นสีหน้าตกตะลึงของเขา “เฮนดริก พูดเบา ๆ อย่าให้คนอื่นได้ยินเรา ตอนนี้เราควรทำอย่างไร? ฉันก็หมดหนทางเหมือนกัน ฉันกลัวว่าอาเธอร์และคนอื่น ๆ จะเจอคนพวกนี้เข้า ฉันเลยตั้งใจซื้อเวลาให้พวกเขา ฉันขอให้พวกพี่มาเข้าร่วมกับเราก็เพราะเรื่องนี้… ฉันสัญญากับพวกเขาไปแล้วด้วยว่าจะไม่บอกคนอื่นว่าพวกเขาเข้ามาในพื้นที่นี้แล้ว แต่ตอนนี้ฉันไม่มีทางเลือก!”หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เฮนดริคก็ตั้งสมมติฐานว่า “แม่เจ้า เธอล้อเล่นหรือเปล่า? เธอโดนคนอื่นหลอกมาหรือเปล่า? ลองคิดดูสิ ผู้คนจากโลกข้างนอกนั้นจะมีระดับพลังยุทธที่สูงได้ยังไง? ฉันแน่ใจว่ายังไม่มีใครทะลวงเข้าสู่ระดับเทพสูงสุดได้หรอก จริงไหม? หากเป็นกรณีนี้แล้วพวกเขาจะช่วยเธอที่อยู่ในขั้นที่สองของระดับเทพสูงสุดได้ยังไง?”“จะเป็นไปได้ยังไง? ฉันเห็นกับตาว่าคนเหล่านั้นไม่ได้มีระดับพลังยุทธสูงนัก!” เอลล่าเริ่มขมวดคิ้ว เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และพูดว่า “อีกอย่าง พวกเขาไม่มีป้ายของตระกูลไหนที่เราคุ้นเคย ดังนั้นพวกเขาต้องมาจากโลกข้างนอกนั่นไม่ใช่เหรอ? ป่าแห่งนี้ยังมีทักษะยุทธและของล้ำค่าอื่น ๆ อยู่