บททั้งหมดของ ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก: บทที่ 4081 - บทที่ 4090

เวสตินเป็นเพื่อนมหาวิทยาลัยเดียวกับซีนเธียร์ แต่ตอนนั้นเขาเป็นคนที่มีความสุขุมมาก จึงไม่ได้เข้าใกล้เธอเลยเมื่อเขามาที่โกลด์เด้น แซนด์ ก็บังเอิญที่ซีนเธียร์จัดงานเลี้ยงวันเกิดของเธอขึ้นมาพอดีหลังจากได้รับคำเชิญนั้นเวสตินก็รู้ว่าโอกาสของเขาได้มาถึงแล้วดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะบีบบังคับผู้หญิงที่เขาโหยหาให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขาหลังจากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็จะกลายเป็นประวัติศาสตร์เสียงกรีดร้องและเสียงเชียร์รอบตัวเขาทำให้เขาฉีกยิ้มออกมาอย่างมั่นใจเวสตินมั่นใจว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนสามารถต้านทานภาพโรแมนติกเช่นนี้ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากได้โชว์ความร่ำรวยอันเหลือเชื่อของเขาแล้วแม้แต่ซีนเธียร์ที่ดูเหมือนมาจากหนึ่งในสิบตระกูลชั้นนำ ก็ยังไม่สามารถปฏิเสธข้อเสนอที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้“ผมอยากจะบอกคุณตั้งแต่วันแรกที่เราเป็นเพื่อนมหาวิทยาลัยเดียวกันแล้วนะซีนเธียร์...”เวสตินยืนถือช่อกุหลาบอยู่ตรงหน้าซีนเธียร์ด้วยสีหน้าที่ดูเด็ดเดี่ยว“แต่โชคชะตาก็เล่นตลก ในตอนที่ผมกำลังจะบอกอะไรคุณนั้น คุณก็ได้ออกจากบัควู้ดไปแล้ว“ขอบคุณพระเจ้าที่พันธนาการเราเอาไว้ด้วยด้ายสีแดง! ทำให้เราบังเอิญมาเจอ

ฮาร์วีย์ที่เฝ้าดูมาโดยตลอดขมวดคิ้วแล้วก้าวออกไปข้างหน้าซีนเธียร์ปฏิเสธความรักของเวสตินอย่างแน่วแน่ แต่เธอก็ยังถูกบีบบังคับให้ยอมรับรักนั้นอยู่อีกในฐานะที่เป็นพี่เขยของเธอ ฮาร์วีย์ไม่อาจยอมให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ในขณะที่ก้าวไปข้างหน้านั้นกลุ่มผู้ชายในชุดสูทที่กำลังขวางทางซีนเธียร์เอาไว้ก็เดินเข้ามาหาเขาชายรูปร่างสูงประมาณ 180 เซ็นติเมตรก็กวาดตามองฮาร์วีย์ก่อนจะร้องบอกอย่างเย็นชาว่า "แกไม่เห็นคุณมิลเลอร์กำลังประกาศความรักของเขาอยู่เหรอ?”“คนแปลกหน้าเข้ามาข้างในไม่ได้!”ชายคนนั้นผลักฮาร์วีย์และไล่เขาออกไป“ซีนเธียร์เป็นน้องสาวฉัน แกมีสิทธิ์อะไรมาห้ามไม่ให้ฉันเข้าไป?” ฮาร์วีย์ร้องคำราม“น้องสาวเหรอ?”ชายคนนั้นอ้าปากค้าง“ฉันไม่สนหรอกว่าแกเป็นใคร ยังไง ๆ แกก็เข้าไปไม่ได้!“ถ้าคุณมิลเลอร์ยังไม่ได้ในสิ่งที่เขาต้องการ ใครก็เข้าไปทำลายฉากโรแมนติกของเขาไม่ได้...”ฮาร์วีย์หรี่ตามอง“ออกไป" เขาออกคำสั่งอย่างเย็นชา“โอ้? แกโกรธเหรอ?“ดูเหมือนแกจะไม่ใช่พี่ชายของเธอนะ แต่เป็นคนรักของเธอมากกว่า!“แกรู้สึกอับอายเมื่อผู้หญิงที่แกรักถูกคนอื่นตามตื๊ออย่างนั้นเหรอ? แกโดนหมิ่นศักดิ์

"โอ้? ตอนนี้เขาไม่ใช่คนที่คุณรักแล้วใช่ไหม?”“เขาดูจืดชืดจัง!”“เขาเป็นแค่ไอ้บ้านนอกคนหนึ่งเท่านั้นแหละ! ฉันแน่ใจ!”“คุณเป็นผู้หญิงสวยนะซีนเธียร์ คุณควรมองหาคนที่คู่ควรกับเวลาอันมีค่าของคุณมากกว่านะ!”“ทำไมคุณถึงลดตัวเองไปคบหากับไอ้บ้านนอกไร้ประโยชน์อย่างเขาล่ะ?”“คุณจะต้องทนทุกข์ทรมานกับไอ้โสโครกคนนี้ไปตลอดชีวิตเลยนะ! คุณไม่มีวันมีความสุขหรอก!”“ใช่แล้ว! คุณมิลเลอร์เป็นผู้ชายที่หล่อเหลาและร่ำรวยมาก! เขารักคุณอย่างจริงใจด้วยนะ! คุณควรถือเป็นเกียรตินะ!”ฝูงชนกำลังซุบซิบนินทาอย่างเมามัน แน่นอนว่าพวกเขาทุ่มความพยายามอย่างเต็มที่ในการยืนหยัดเพื่อเวสตินท้ายที่สุดแล้วความรักของการหยิ่งทะนงในตัวเองนั้นถือเป็นเรื่องธรรมดาของโลกในยุคนี้เหล่าสาวสวยต่างจ้องมองฮาร์วีย์ด้วยความดูถูกเหยียดหยาม'ผู้ชายคนนี้กล้าดียังไงมาต่อสู้เพื่อแย่งผู้หญิงกับเวสติน?!''เขารู้ขีดจำกัดของตัวเองหรือเปล่า?'หลังจากเห็นคนแปลกหน้าที่ไหนก็ไม่รู้มาพูดคุยกระหนุงกระหนิงกับซีนเทีย สายตาของเวสตินก็แปรเปลี่ยนเป็นสายตาแห่งความดูถูกเหยียดหยามเขาดึงเช็คออกมาทันที แล้วเขียนตัวเลขสองสามตัวลงไป จากนั้นก็โยนลงไปบนโต๊ะ

ฮาร์วีย์ยิ้มอย่างใจเย็น“จริงเหรอ?” เขาพูดในขณะที่ถือแหวนวงนั้นอยู่“แกคิดว่าแหวนวงนี่มีราคาเป็นล้าน ๆ เลยเหรอ?“แต่สำหรับฉันแล้วนี่ดูเหมือนลูกแก้วเลยนะ"“ดูไอ้บ้านนอกคนนี้สิ! แกแยกไม่ออกเหรอว่าอะไรคือเพชรอะไรคือลูกแก้ว!”เวสตินจ้องมองฮาร์วีย์อย่างดูถูกเหยียดหยาม“เพชรเป็นสสารที่มีความแข็งแกร่งที่สุดในโลก!“มีแต่ความรักของฉันเท่านั้นที่เป็นอย่างนั้นได้...”“อย่างนั้นเหรอ?!”ก่อนที่เวสตินจะทันได้พูดจบ ฮาร์วีย์ก็รีบตัดบททันทีโดยบีบนิ้วเข้าหากันเบา ๆมีเสียงแตกเกิดขึ้นดังลั่น แล้วเพชรเม็ดนั้นก็กลับกลายเป็นฝุ่นผง ก่อนจะปลิวออกไปจากนิ้วของฮาร์วีย์ฮาร์วีย์ยิ้มในขณะที่ดึงทิชชูเปียกออกมา“ความรักของแกทำได้แค่นี้เองเหรอ?”ฝูงชนต่างเงียบกริบพวกเขาไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไงดีกับสิ่งที่พวกเขาเพิ่งเห็นกับตาตัวเองโดยปกติแล้วเพชรจะไม่กลายเป็นฝุ่นผงแม้จะถูกทุบซ้ำแล้วซ้ำอีกก็ตาม'เพชรเม็ดนั้นเป็นแค่ลูกแก้วจริง ๆ เหรอ?''แต่เขาก็ยังต้องมีความสามารถอันยอดเยี่ยมอยู่ดี ในการทำมันให้กลายเป็นฝุ่นผงได้!'ในขณะนั้นทุกคนต่างมองฮาร์วีย์ด้วยสายตาหวาดกลัวมีเพียงซีนเธียร์เท่านั้นที่ล่วงรู้ถึงค

เวสตินตัดสินใจต่อสู้กับฮาร์วีย์อย่างเต็มตัว“ฉันจะไม่บังคับให้แกเอาของขวัญออกมาตอนนี้หรอกนะ! ฉันจะให้เวลาแกสองชั่วโมงเพื่อไปซื้อของในห้างสรรพสินค้า“เราจะรอแกอยู่ตรงนี้จนกว่าแกจะกลับมา!”ฮาร์ลีย์เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ดูภาคภูมิใจหลังจากได้ยินคำพูดที่พี่ชายพูดออกมาอย่างมั่นใจ“ใช่แล้ว! แกกล้าเดิมพันหรือเปล่า?!“หรือแกกำลังบอกว่าสองชั่วโมงนั้นยังไม่พอ?“ถ้าอย่างนั้นก็อ้อนวอนของเวลาเพิ่มสิ! ถ้าแกทำอย่างนั้นเราก็ยินดีที่จะให้เวลาแกสองเดือน!“แกจะได้มีเวลาไปขายไตของแกได้!“แต่ถึงกระนั้นฉันก็คิดว่าไตของแกก็คงไม่มีราคามากมายขนาดนั้นหรอก"ฮาร์ลีย์ทำสีหน้าเยาะเย้ยท้ายที่สุดแล้วเงินจำนวน 1.5 ล้านดอลลาร์นั้นคนธรรดา ๆ ใช่ว่าจะหามาได้ง่าย ๆ แม้พวกเขาจะทำงานมาตลอดชีวิตก็ตาม“ฉันไม่ต้องใช้เวลาถึงสองชั่วโมงหรอก ฉันเอาของขวัญมาให้ซีนเธียร์ที่นี่แล้ว"ฮาร์วีย์ส่งยิ้มจาง ๆ ให้พวกเขาก่อนจะดึงกล่องของขวัญที่แดเรียลมอบให้เขาก่อนหน้านี้ออกมาเขาได้แอบดูของขวัญที่อยู่ข้างในแล้วมันคือสร้อยคอเพชรเขาไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก แต่เขาคิดว่ามันคงจะดีกว่านี้ถ้าแดเรียลเอามาให้ตั้งแต่แรกเพราะอย่างน้อย ๆ ก็