บททั้งหมดของ ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก: บทที่ 4071 - บทที่ 4080

ในเวลาหกโมงเย็นที่หน้าศูนย์การค้าและและศูนย์อาหารโกลด์เด้น แซนด์สถานที่แห่งนี้ได้รับการตั้งชื่อแบบนี้ก็เพราเป็นร้านอาหารที่โด่งดังที่สุดในบริเวณนี้ ว่ากันว่ามีคนต่อแถวกันหลายพันคนทุกวันลานจอดรถคราคร่ำไปด้วยรถยนต์หรูหราหลากหลายประเภทแมนดี้วางแผนก่อนแล้วว่าจะพาฮาร์วีย์มาที่นี่ แต่ย่างไรก็ตามฮาร์วีย์ต้องตกตะลึงอย่างมากเมื่อเห็นเธอดึงป้ายตัวเลขออกมาจากกระเป๋าถือหลังจากจอดรถเรียบร้อยแล้วทั้งสองคนก็เดินเข้าไปในร้านอาหาร ทั่วทั้งสถานที่แห่งนั้นเต็มไปด้วยลูกค้าที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าหรูหราทั้งนั้นเลย เห็นได้ชัดว่านี่เป็นช่วงเวลาไพรม์ไทม์ในการทานอาหารเย็นแมนดี้โชว์ป้ายตัวเลขแล้วพนักงานเสิร์ฟก็พาทั้งสองไปยังที่นั่งที่ได้จองเอาไว้ในระหว่างนั้นแมนดี้ได้รับความสนใจเป็นอย่างมากเพราะเมื่อเปรียบเทียบกับหญิงสาวที่แต่งหน้างดงามและมีขาที่เรียวยาวคนอื่น ๆ แล้ว…แมนดี้ไม่ได้แต่งหน้าเลย แต่รูปโฉมและรังสีออร่าของเธอดูเหนือกว่าคนอื่น ๆ อย่างมากเหล่าผู้ชายที่มาพร้อมกับเพื่อนผู้หญิงต่างทำตาหยาดเยิ้มทันทีที่ได้สบตากับแมนดี้มีทายาทผู้มั่งคั่งและนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ ตลอดจนเพลย์บอยที่ขี้อวด

“ดูให้ดีสิคะคุณผู้หญิง!”“นอกจากตักอาหารเข้าปากแล้ว แฟนของคุณทำอะไรได้อีกล่ะ?!“เขาไม่กล้าพูดถึงเรื่องนี้ด้วยซ้ำไป!“แล้วดูนายน้อยแจ็คสันสิ! เขาดูดีกว่าผู้ชายคนนี้เป็นพันเท่า! คุณจะต้องเสียใจถ้าพลาดโอกาสนี้ไปนะ!”พนักงานเสิร์ฟคนนั้นพูดจาดูถูกฮาร์วีย์ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าเขาอยู่ตรงนั้น แต่เธอไม่สามารถทนดูผู้ชายที่น่าสงสารอย่างนั้นได้เลยท้ายที่สุดแล้วชายที่มีค่าที่สุดในโกลด์เด้น แซนด์ในสายตาของเธอนั้นก็คือแดเรียล แจ็คสัน หรือนายน้อยแจ็คสันนั่นเองแมนดี้รู้สึกเดือดดาลมาก เธอไม่สนใจที่พูดคุยกับพนักงานเสิร์ฟคนนั้นอีกต่อไป“ออกไปซะ!” เธอร้องบอกอย่างเย็นชาพนักงานเสิร์ฟคนนั้นหัวเราะเบา ๆ“พอได้แล้ว!“ทำไมยังทำเสแสร้งอยู่อีกล่ะ?!”“ฉันจะสั่งให้ผู้จัดการไล่คุณออก ถ้าคุณยังคงพูดพล่ามอยู่ที่นี่!”ในเวลานี้นี่เองที่แดเรียลเดินออกมาพร้อมกับแก้วไวน์ในมือ โดยเขาได้หรี่ตามองเรื่องราวทั้งหมดมาสักพักหนึ่งแล้วในทุกย่างก้าวที่เขาก้าวเดินไปนั้น เขาได้เปล่งรังสีออร่าที่ดูทรงอำนาจอย่างไม่น่าเชื่อออกมาผู้คนที่ยืนขวางทางเขาอยู่รีบก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ต้องการทำให้เขารู้ส

ฝูงชนต่างนิ่งเงียบทันทีที่ได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์พวกเขามองฮาร์วีย์ด้วยความตกใจ บางคนอดที่จะดึงหูตัวเองไม่ได้ เพื่อจะเช็คดูว่าหูเขาไม่ได้ยินอะไรที่ผิดเพี้ยนไปนับเป็นเรื่องปกติที่แดเรียลจะพูดจาอะไรแบบนี้...แต่ดูเป็นเรื่องน่าตกใจอย่างยิ่งถ้ามีคนบ้านนอกจากไหนก็ไม่รู้มาพูดแบบเดียวกันนี้แดเรียลชะงักงันไปครู่หนึ่งแล้วทำเสียงเยาะเย้ย“น่าสนใจ! นานแล้วนะที่ไม่มีคนทำแบบนี้ต่อหน้าฉัน“แกไม่ใช่คนแรกหรอก แต่แกเป็นหนึ่งในคนที่น่าสนใจที่สุดอย่างแน่นอน“เอาอย่างนี้ไหม? หมอบคลานลงซะก่อนจะออกจากที่นี่ไป"ฮาร์วีย์พยักหน้า“ได้เลย ทำตอนนี้เลย"แดเรียลจ้องมองฮาร์วีย์อย่างดูถูกเหยียดหยาม'ไอ้สารเลวนี่รู้หรือเปล่าว่ากำลังพูดคุยอยู่กับใคร?'“ไอ้ผู้ชายคนนี้ไม่ให้ความเคารพคุณเลยครับนายน้อยแจ็คสัน!”“เขาอยากให้คุณหมอบคลานเลยเหรอ?! ไม่มีทาง!”“ดูเหมือนคุณต้องให้บทเรียบกับเขาหน่อยที่มาพูดจาแบบนั้นนะนายน้อยแจ็คสัน!”เพื่อน ๆ ของแดเรียลส่งเสียงเชียร์ดังลั่น พวกเขาต้องการให้เกิดความวุ่นวายแดเรียลรู้สึกอับอายขายหน้าเป็นอย่างมากเมื่อเห็นฝูงชนเยาะเย้ยอย่างไม่ปราณี“ฉันให้ความเคารพแกอยู่นะไอ้สารเลว!

ในที่สุดแดเรียลก็แสดงตัวตนที่แท้จริงของเขาออกมาเมื่อเพื่อน ๆ ได้ยินคำพูดของเขา คนทั้งหมดนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับถือขวดเบียร์อยู่ในมือ พร้อมที่จะตีหัวฮาร์วีย์ให้แตกสีหน้าของแมนดี้ดูเย็นชาขึ้นมาเลย“คุณยังพยายามจะทำอะไรอีกเหรอ?!“ฉันจะโทรเรียกตำรวจถ้าคุณทำอะไรโง่ ๆ ล่ะก็!”“โทรหาตำรวจเหรอ? ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”พนักงานเสิร์ฟสาวสวยคนนั้นหัวเราะอย่างเย็นชา“เราจะเริ่มเรียกคุณว่ามามี๊ถ้าคุณสามารถทำอะไรแบบนั้นได้! “ฉันจะบอกอะไรให้นะ! สถานีตำรวจทั้งหมดล้วนมีสายสัมพันธ์กับนายน้อยแจ็คสันทั้งนั้น!“ถึงแม้ว่าคุณจะเริ่มขอความช่วยเหลือจากพวกเขา...“พวกเขาก็จะไม่ทำอะไรเลย!”“ไม่เป็นไรหรอกแมนดี้ ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง"ฮาร์วีย์ห้ามแมนดี้ไม่ให้โทรศัพท์ออกไป แล้วเหลือบมองแดเรียลอย่างใจเย็น“แกกำลังบอกว่าจะไม่ร้องขอความเมตตาอย่างงั้นเหรอ?”แดเรียลหัวเราะอย่างเย็นชาก่อนจะกระอักออกมาเป็นเลือด“แกจะร้องขอความเมตตาจากฉันเหรอ? แกมีสิทธิ์จะทำอย่างนั้นเหรอ?“อย่างนั้นเหรอ? ตอนนี้ฉันไม่มีสิทธิ์เลยเหรอ?”ฮาร์วีย์ดึงนามบัตรออกมาแล้วสะบัดออกไปทางหัวของแดเรียล“แล้วตอนนี้ล่ะ?“เฮ้! เรายังอวดเบ่งกั

หลังจากเห็นแดเรียลคุกเข่าลงกับพื้น พร้อมกับตบหน้าตัวเองและร้องไห้คร่ำครวญแล้ว...จู่ ๆ ฝูงชนก็ต่างรู้สึกอ่อนแรงด้วยความตกใจ และหายใจกระหืดกระหอบด้วยความลำบากทุกคนมองฮาร์วีย์ด้วยสีหน้าสงสัยและเคอะเขินในตอนแรกพวกเขาคิดว่าฮาร์วีย์เป็นเพียงคนโสโครกไร้ประโยชน์ที่จะถูกบดขยี้ได้ในทันทีพวกเขาคิดว่าฮาร์วีย์และผู้หญิงที่เขารักจะต้องจบสิ้นไปแล้ว...แต่ไม่มีใครคิดว่าเขาจะสามารถดูหมิ่นเหยียดหยามคนอื่นได้ง่าย ๆแดเรียลลงไปนอนกองอยู่บนพื้น อีกนิดเดียวเขาก็จะเห่าเหมือนสุนัขได้อยู่แล้วช่างเป็นภาพที่ดูน่าหดหู่เสียจริง ๆ!พนักงานเสิร์ฟสาวสวยคนนั้นซึ่งเคยมั่นใจในตัวเองมาก่อน ก็รู้สึกกลัวมากจนไม่กล้าด่ากราดออกไปเธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแดเรียลจะกลัวไอ้คนบ้านนอกที่มีเพียงเขาคนเดียวถึงขนาดนี้'เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?''นามบัตรใบนั้นมันหมายถึงอะไรเหรอ?''เขามีสิทธิ์ทำให้แดเรียลต้องคุกเข่าจริง ๆ เหรอ?'ใบหน้าของแมนดี้ดูเป็นสีแสงสด แล้วมองออกไปที่เหล่าฝูงชนรอบ ๆ ตัวเธอ“ไม่เป็นไรนะฮาร์วีย์ เขาได้ขอโทษคุณแล้วนะ" เธอกระซิบบอก“ยังไม่พอหรอก" ฮาร์วีย์ตอบอย่างใจเย็น“ถ้าวันนี้เขาเจอคนอื่น คุณคิดว่าเขาจ