“ดูให้ดีสิคะคุณผู้หญิง!”“นอกจากตักอาหารเข้าปากแล้ว แฟนของคุณทำอะไรได้อีกล่ะ?!“เขาไม่กล้าพูดถึงเรื่องนี้ด้วยซ้ำไป!“แล้วดูนายน้อยแจ็คสันสิ! เขาดูดีกว่าผู้ชายคนนี้เป็นพันเท่า! คุณจะต้องเสียใจถ้าพลาดโอกาสนี้ไปนะ!”พนักงานเสิร์ฟคนนั้นพูดจาดูถูกฮาร์วีย์ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าเขาอยู่ตรงนั้น แต่เธอไม่สามารถทนดูผู้ชายที่น่าสงสารอย่างนั้นได้เลยท้ายที่สุดแล้วชายที่มีค่าที่สุดในโกลด์เด้น แซนด์ในสายตาของเธอนั้นก็คือแดเรียล แจ็คสัน หรือนายน้อยแจ็คสันนั่นเองแมนดี้รู้สึกเดือดดาลมาก เธอไม่สนใจที่พูดคุยกับพนักงานเสิร์ฟคนนั้นอีกต่อไป“ออกไปซะ!” เธอร้องบอกอย่างเย็นชาพนักงานเสิร์ฟคนนั้นหัวเราะเบา ๆ“พอได้แล้ว!“ทำไมยังทำเสแสร้งอยู่อีกล่ะ?!”“ฉันจะสั่งให้ผู้จัดการไล่คุณออก ถ้าคุณยังคงพูดพล่ามอยู่ที่นี่!”ในเวลานี้นี่เองที่แดเรียลเดินออกมาพร้อมกับแก้วไวน์ในมือ โดยเขาได้หรี่ตามองเรื่องราวทั้งหมดมาสักพักหนึ่งแล้วในทุกย่างก้าวที่เขาก้าวเดินไปนั้น เขาได้เปล่งรังสีออร่าที่ดูทรงอำนาจอย่างไม่น่าเชื่อออกมาผู้คนที่ยืนขวางทางเขาอยู่รีบก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ต้องการทำให้เขารู้ส
น้ำเสียงของแดเรียลฟังดูสดใสและเด็ดขาดเพื่อน ๆ ของเขาหลายคนระเบิดหัวเราะออกมา เห็นได้ชัดว่าคำพูดของเขามีความหมายอีกอย่างหนึ่งแต่แดเรียลมีสีหน้าสงบนิ่งราวกับว่าเขาพูดอะไรออกมาตามปกติเท่านั้นเองเขามีสีหน้ามั่นใจและทำเมินเฉยต่อการมีตัวตนของฮาร์วีย์อย่างสิ้นเชิงแมนดี้จับตาดูฮาร์วีย์อยู่ตลอดพร้อมกับทำสีหน้าเย็นชา "คุณกินเสร็จหรือยังล่ะ? กินเสร็จแล้วเราจะได้ออกไปจากนี่ซะที" พนักงานสาวสวยคนนั้นรู้สึกเดือดดาลเป็นอย่างมาก“เธอพูดอะไรออกมาเหรอนังสารเลว?!“นายน้อยแจ็คสันเดินมาถึงนี่ก็เพื่อเธอโดยเฉพาะ แต่เธอยังพยายามเล่นตัวอยู่อีกเหรอ?“เธอคิดว่าเธอมีค่าจริง ๆ เหรอ?“เธอจะต้องจบชีวิตอย่างน่ากลัวถ้านายน้อยแจ็คสันโกรธขึ้นมาล่ะก็!”“เฮ้อ เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว! เราควรอ่อนโยนต่อผู้หญิงสวย ๆ อย่างเธอนะ ไม่เห็นต้องข่มขู่กันเลย!”แดเรียลโบกมือให้พนักงานเสิร์ฟสาวสวยคนนั้นพร้อม ๆ กับแกว่งแก้วไวน์ในมือเล่น เขายิ้มเมื่อหันไปมองฮาร์วีย์ที่กำลังกัดกินปลาหมักอยู่“ฉันชอบผู้หญิงของคุณนะคุณผู้ชาย“ทำไมไม่ย้ายก้นของคุณออกไปจากที่นี่ซะเมื่อคุณกินเสร็จแล้ว!“คุณไม่มีสิทธิ์ได้ครอบครองผู้หญิงแบบนี้เลย
ฝูงชนต่างนิ่งเงียบทันทีที่ได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์พวกเขามองฮาร์วีย์ด้วยความตกใจ บางคนอดที่จะดึงหูตัวเองไม่ได้ เพื่อจะเช็คดูว่าหูเขาไม่ได้ยินอะไรที่ผิดเพี้ยนไปนับเป็นเรื่องปกติที่แดเรียลจะพูดจาอะไรแบบนี้...แต่ดูเป็นเรื่องน่าตกใจอย่างยิ่งถ้ามีคนบ้านนอกจากไหนก็ไม่รู้มาพูดแบบเดียวกันนี้แดเรียลชะงักงันไปครู่หนึ่งแล้วทำเสียงเยาะเย้ย“น่าสนใจ! นานแล้วนะที่ไม่มีคนทำแบบนี้ต่อหน้าฉัน“แกไม่ใช่คนแรกหรอก แต่แกเป็นหนึ่งในคนที่น่าสนใจที่สุดอย่างแน่นอน“เอาอย่างนี้ไหม? หมอบคลานลงซะก่อนจะออกจากที่นี่ไป"ฮาร์วีย์พยักหน้า“ได้เลย ทำตอนนี้เลย"แดเรียลจ้องมองฮาร์วีย์อย่างดูถูกเหยียดหยาม'ไอ้สารเลวนี่รู้หรือเปล่าว่ากำลังพูดคุยอยู่กับใคร?'“ไอ้ผู้ชายคนนี้ไม่ให้ความเคารพคุณเลยครับนายน้อยแจ็คสัน!”“เขาอยากให้คุณหมอบคลานเลยเหรอ?! ไม่มีทาง!”“ดูเหมือนคุณต้องให้บทเรียบกับเขาหน่อยที่มาพูดจาแบบนั้นนะนายน้อยแจ็คสัน!”เพื่อน ๆ ของแดเรียลส่งเสียงเชียร์ดังลั่น พวกเขาต้องการให้เกิดความวุ่นวายแดเรียลรู้สึกอับอายขายหน้าเป็นอย่างมากเมื่อเห็นฝูงชนเยาะเย้ยอย่างไม่ปราณี“ฉันให้ความเคารพแกอยู่นะไอ้สารเลว!
"กล้าดียังไงมาทำร้ายฉันไอ้สารเลว?!”แดเรียลซวนเซล้มลงกับพื้นสีหน้าของเขามีแต่ความโกรธเกรี้ยวและขุ่นเคือง เขาจ้องมองฮาร์วีย์พร้อมกับกัดฟันกรอด“แกตายแน่!”“แกได้ยินไหม?!”เพื่อน ๆ ของเขาก็เงยหน้าขึ้นมาเช่นกัน โดยจ้องมองฮาร์วีย์และแมนดี้อย่างดูถูกเหยียดหยามแน่นอนว่าพวกเขารู้ว่าทั้งสองคนนี้จะต้องจบเห่แน่พนักงานเสิร์ฟสาวสวยรีบโทรหากลุ่มผู้ชายในชุดสูทอย่างรวดเร็ว พวกเขาอาจเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของร้านนี้ก็ได้ฮาร์วีย์ทำเมินเฉยต่อคนพวกนั้น แล้วจิบชาที่วางอยู่บนโต๊ะด้วยท่าทีสบาย ๆ“ตอนนี้แกยังมีโอกาสจะได้คุกเข่าอยู่นะ แต่ถ้าแกยังไม่ยอมหยุดล่ะก็ ฉันก็คงต้องหักแขนของแกแล้วล่ะ”ฝูงชนต่างส่งเสียงเยาะเย้ยคำพูดของฮาร์วีย์พวกเขาทั้งหมดคิดว่าฮาร์วีย์เป็นเพียงไอ้ขี้แพ้ที่ไม่มีสิทธิ์มาต่อกรกับทายาทผู้ร่ำรวยท้ายที่สุดแล้วในสถานที่อย่างโกลด์เด้น แซนด์นี้ ความสามารถเพียงน้อยนิดไม่สามารถพาใครไปได้ไกลนักหรอกในเมืองใหญ่เช่นนี้มีแต่ความแข็งแกร่ง ภูมิหลัง เส้นสาย และอำนาจเท่านั้นแหละที่มีความสำคัญฮาร์วีย์จบเห่แน่ที่มาท้าทายผู้ทรงอำนาจเช่นนี้!“แกตายแน่ ไอ้คนบ้านนอก!”พนักงานเสิร
ในที่สุดแดเรียลก็แสดงตัวตนที่แท้จริงของเขาออกมาเมื่อเพื่อน ๆ ได้ยินคำพูดของเขา คนทั้งหมดนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับถือขวดเบียร์อยู่ในมือ พร้อมที่จะตีหัวฮาร์วีย์ให้แตกสีหน้าของแมนดี้ดูเย็นชาขึ้นมาเลย“คุณยังพยายามจะทำอะไรอีกเหรอ?!“ฉันจะโทรเรียกตำรวจถ้าคุณทำอะไรโง่ ๆ ล่ะก็!”“โทรหาตำรวจเหรอ? ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”พนักงานเสิร์ฟสาวสวยคนนั้นหัวเราะอย่างเย็นชา“เราจะเริ่มเรียกคุณว่ามามี๊ถ้าคุณสามารถทำอะไรแบบนั้นได้! “ฉันจะบอกอะไรให้นะ! สถานีตำรวจทั้งหมดล้วนมีสายสัมพันธ์กับนายน้อยแจ็คสันทั้งนั้น!“ถึงแม้ว่าคุณจะเริ่มขอความช่วยเหลือจากพวกเขา...“พวกเขาก็จะไม่ทำอะไรเลย!”“ไม่เป็นไรหรอกแมนดี้ ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง"ฮาร์วีย์ห้ามแมนดี้ไม่ให้โทรศัพท์ออกไป แล้วเหลือบมองแดเรียลอย่างใจเย็น“แกกำลังบอกว่าจะไม่ร้องขอความเมตตาอย่างงั้นเหรอ?”แดเรียลหัวเราะอย่างเย็นชาก่อนจะกระอักออกมาเป็นเลือด“แกจะร้องขอความเมตตาจากฉันเหรอ? แกมีสิทธิ์จะทำอย่างนั้นเหรอ?“อย่างนั้นเหรอ? ตอนนี้ฉันไม่มีสิทธิ์เลยเหรอ?”ฮาร์วีย์ดึงนามบัตรออกมาแล้วสะบัดออกไปทางหัวของแดเรียล“แล้วตอนนี้ล่ะ?“เฮ้! เรายังอวดเบ่งกั
แดเรียลไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่ดูเหมือนเป็นไอ้ขี้แพ้นั้นถึงมีสิทธิ์ได้รับนามบัตรของไคริมาตั้งแต่แรกแต่ยังไงก็ตามเขาก็ยังไม่ยอมแพ้ เขาทึกทักเอาว่าฮาร์วีย์ได้ไปหยิบนามบัตรใบนี้ที่ร่วงหล่นอยู่บนพื้นมาอวดเบ่งเขากัดฟันกรอดพร้อมกับกดเบอร์โทรศัพท์ออกไป แล้วหลังจากนั้นเขาก็ตัวสั่นขึ้นทันทีไคริพูดออกมาเพียงอย่างเดียวเท่านั้น…ว่าฮาร์วีย์เป็นเพื่อนที่ดีของเธอคำพูดที่เรียบง่ายนั้นก็เพียงพอจะทำให้แดเนียลหัวหมุน ความหวังที่เหลืออยู่ของเขาถูกบดขยี้ลงทันทีเขาวางสายโทรศัพท์แล้วกระแทกเข่าลงกับพื้นอย่างไม่ลังเลอะไรเลยเหล่าฝูงชนเต็มไปด้วยความสับสนทุกคนต่างไม่เชื่อตาตัวเองที่มองเห็นภาพนั้น พวกเขาคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น'ไอ้คนขี้แพ้อย่างเขาทำให้หนุ่มหล่อและร่ำรวยต้องคุกเข่าลงได้ยังไง?'“ผมขอโทษครับคุณยอร์ก ผมต้องขอโทษจริง ๆ!“ผมเป็นคนโง่เขลา! ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะครับ!“ได้โปรด!“ทั้งหมดนี่เป็นความผิดของผมเอง!"จากนั้นแดเรียลก็ตบหน้าตัวเองสองสามทีก่อนจะเริ่มคร่ำครวญเขารู้ดีว่าเขาจะต้องตายแน่ถ้าฮาร์วีย์ไม่สบอารมณ์กับเรื่องนี้“ได้โปรด! ให้โอกาสผมด้วยครับ!”เขาคงต้องจบลงอย่างเลวร
หลังจากเห็นแดเรียลคุกเข่าลงกับพื้น พร้อมกับตบหน้าตัวเองและร้องไห้คร่ำครวญแล้ว...จู่ ๆ ฝูงชนก็ต่างรู้สึกอ่อนแรงด้วยความตกใจ และหายใจกระหืดกระหอบด้วยความลำบากทุกคนมองฮาร์วีย์ด้วยสีหน้าสงสัยและเคอะเขินในตอนแรกพวกเขาคิดว่าฮาร์วีย์เป็นเพียงคนโสโครกไร้ประโยชน์ที่จะถูกบดขยี้ได้ในทันทีพวกเขาคิดว่าฮาร์วีย์และผู้หญิงที่เขารักจะต้องจบสิ้นไปแล้ว...แต่ไม่มีใครคิดว่าเขาจะสามารถดูหมิ่นเหยียดหยามคนอื่นได้ง่าย ๆแดเรียลลงไปนอนกองอยู่บนพื้น อีกนิดเดียวเขาก็จะเห่าเหมือนสุนัขได้อยู่แล้วช่างเป็นภาพที่ดูน่าหดหู่เสียจริง ๆ!พนักงานเสิร์ฟสาวสวยคนนั้นซึ่งเคยมั่นใจในตัวเองมาก่อน ก็รู้สึกกลัวมากจนไม่กล้าด่ากราดออกไปเธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแดเรียลจะกลัวไอ้คนบ้านนอกที่มีเพียงเขาคนเดียวถึงขนาดนี้'เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?''นามบัตรใบนั้นมันหมายถึงอะไรเหรอ?''เขามีสิทธิ์ทำให้แดเรียลต้องคุกเข่าจริง ๆ เหรอ?'ใบหน้าของแมนดี้ดูเป็นสีแสงสด แล้วมองออกไปที่เหล่าฝูงชนรอบ ๆ ตัวเธอ“ไม่เป็นไรนะฮาร์วีย์ เขาได้ขอโทษคุณแล้วนะ" เธอกระซิบบอก“ยังไม่พอหรอก" ฮาร์วีย์ตอบอย่างใจเย็น“ถ้าวันนี้เขาเจอคนอื่น คุณคิดว่าเขาจ
ฮาร์วีย์เหลือบมองแดเรียลแล้วหัวเราะเบา ๆ“แค่นี้เหรอ?”แดเรียลตัวแข็งทื่อในขณะที่กัดฟันกรอด“นี่คือรถปอร์เช่นะครับคุณยอร์ก ผมเพิ่งซื้อมาเพื่อวานนี้เอง" เขาพูดเบา ๆ โดยได้ใส่กุญแจรถเอาไว้ในกล่องของขวัญนั้น“คุณคงไม่มีรถใช้ตั้งแต่เดินทางมาถึงนี่...“กรุณารับไปด้วยเถอะครับ คุณไม่จำเป็นต้องเกรงใจหรอกครับ“แล้วอีกอย่างหนึ่งก็คือนี่คือเบอร์โทรศัพท์ของผม! ถ้าต้องการอะไรก็โทรหาผมได้เลย ผมจะทำทุกอย่างเพื่อช่วยเหลือคุณอย่างเต็มที่ ถึงแม้คุณจะสั่งให้ผมไปทำความสะอาดห้องน้ำหรือกวาดถนนก็ตาม!”แดเรียลรีบยัดกล่องของขวัญเข้าไปในมือของฮาร์วีย์ ก่อนจะผลุนผลันออกไปจากที่นั่นอย่างรวดเร็วฮาร์วีย์ยิ้มในขณะที่มองดูของขวัญกล่องนั้น และรับเอาไว้อย่างเงียบ ๆ...แต่ทันทีที่เขาแกะกล่องของขวัญออกดู ดวงตาของเขาก็ดูสว่างไสวขึ้นทันทีเขาไม่จำเป็นต้องซื้อของขวัญอะไรอีกแล้ว นี่เป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมมาก!จากนั้นเขาก็ขับรถปอร์เช่ใหม่เอี่ยมคันนั้นไปที่ร้านอาหารเวสเทิร์น ที่อยู่บนชั้นหนึ่งของห้างสรรพสินค้าแห่งนั้นนี่คือสถานที่จัดงานเลี้ยงวันเกิดของซีนเธียร์ฮาร์วีย์รีบเดินไปที่ทางเข้าโดยไม่ได้สนใจที่จะอ่านข้อคว