ตอนที่6. แตกตื่นลนลาน

ชั่วลัดนิ้วมือเดียวกระบี่ของชายชุดแพรแทงใส่หน้าอกชายเสื้อดำ พลันหนังสือเล่มหนึ่งหลุดจากอก ชายชุดแพรควงกระบี่เป็นวง ชายเสื้อดำตื่นตระหนก ด้วยสภาวะอันเร่าร้อนรุนแรงเช่นนี้ มือกระบี่ชุดแพรซัดกระบี่ใส่ข้อมือชายเสื้อดำ พลันที่กระบี่หลุดจากมือชายเสื้อดำเตรียมล่าถอย แต่ไม่ทันที่บุรุษชุดแพรรุกไล่ใส่จุดหัวใจ

            บุรุษชุดดำทั้งแตกตื่นลนลาน ทั้งเคลือบแคลงสงสัย ครุ่นคิดขึ้น

            “ไฉนเลยมันไวปานนี้”

            เมื่อมันรู้สึกตัว พลันเห็นเพียงจุดเลือดปรากฏรอยวงบนหน้าอก ชายเสื้อดำก้มมองดูตัวเอง พลันทรุดลงกับพื้น “มันต้องเป็นของข้า” เขากล่าววาจาสุดท้ายพลันขาดใจพร้อมลมหายใจห้วงสุดท้าย

            รวดเร็วปานสายฟ้า

            บุรุษชุดแพรตวัดกระบี่ลงฝัก แล้วก้มลงเก็บหนังสือเล่มนั้น โดยไม่ใส่ใจชายเสื้อดำที่กรุดกองอยู่กับพื้น

            เสี้ยวอึดใจนั้นสตรีนางหนึ่งออกจากที่ซ่อน พลางกล่าวเสียงดัง “ฮุ้นกอ ข้ากลัวยิ่ง” นางกล่าวเสียงอ่อนหวาน ส่งสายตาหยดย้อย “นี่หนังสือใดหรือ”

            “หนังสือที่สตรีไม่ควรเห็น มันอันตรายยิ่งนัก หากตกไปในมือสตรี โดยเฉพาะสตรีอ่อนหวานอย่างเจ้า”

            “ขอข้าดูหน่อยสิ ฮุ้นกอ”

            บุรุษชุดแพรที่แท้แล้วคือ เล็กเซี่ยวฮุ้น รีบชิงกล่าว “มิได้ น่ำเจ็ง อ้อ”

            “ข้าบอกฮุ้นกอแล้ว น่ำเจ็งได้ลับหายจากโลกไปแล้ว บัดนี้มีแต่อี้อึ้ง” นางกล่าวแล้วสะบัดหน้าอย่างงามงอน

            “ข้า... ข้อขอโทษที่ล่วงเกินเจ้า”

            “ท่านก็ล่วงเกินข้าทั้งหน้าและหลังมาแล้วนี่ ใยจึงกล่าวเช่นนี้”

            “ข้าล่วงเกิน มันคนละอย่างกัน รึว่าเจ้าต้องการให้ข้าล่วงเกินอีก ภายหลังจากวันนั้นแล้ว ข้า ข้า...มิได้” บุรุษชุดแพรหรือเล็กเซี่ยวฮุ้นรู้สึกถึงแก่นกายตัวเองพองใหญ่ ยิ่งเมื่อนึกถึงบทบาทร่วมกันเมื่อครั้งนางเจอพิษ เพียงภาพในอดีตว้าบขึ้นมาในห้วงนึกคิด เขาถึงกับครางออกมา”

            “ท่านครางอันใด ฮุ้นกอ”

            “ข้าแค่คิด คิดถึง อดีตที่ผ่านมา ข้า ข้าก็เสียวไปหมดทุกสัดส่วน ข้าว่าเจ้าก็คงไม่ต่างจากข้า”

            “ให้ข้าดูหนังสือก่อน แล้วข้า ข้าจะให้ฮุ้นกอทำตามที่ต้องการ” อี้อึ้งหรือน่ำเจ็งในอดีตเอียงอาย ใบหน้าแดงซ่านเป็นลูกพลับ

            เล็กเซี่ยวฮุ้นรีบส่งหนังสือให้นาง พลางสูดปากอย่างพึงใจ

            อี้เอ็งรับหนังสือมาพลิกดู ทันทีที่นางเปิดดู เพียงลำดับแรกของหน้า ใบหน้านางก็แดงซ่าน มันเป็นภาพบุรุษหนุ่มกับสตรีซึ่งมังกรขนาดใหญ่ กำลังดันเข้าหว่างกลางร่องเนื้อฉ่ำเยิ้มของสตรีนางหนึ่ง ภาพต่อๆ มาเป็นภาพของสตรีกับบุรุษอื่นอีกมากมาย ในลีลาทาทางต่างๆ

            “นี่คือหนังสืออันใด” อี้อึ้งหลบตากล่าว นางเคอะเขินเสียจนมิกล้ามองหน้าบุรุษแซ่เล็ก

            “มันคือตำราโบราณที่สูญหายไปหลายชั่วคน หากสตรีใดร่ำเรียนเคล็ดวิชาจากตำรานี้ จะปรากฏวิทยายุทธสูงส่ง จะสำเร็จเคล็ดวิชาสุดยอด ลมปราณมีกำลังเหนืออาชาร้อยตัว จะถึงขั้นเหาะเหินเดินอากาศและมีพลังที่จะรักษาอาการเจ็บป่วยผู้คนได้ รวมถึงจะมีอายุยืนยาว”

            “มันดีเช่นนี้หรือ มีตำราเช่นนี้ด้วย”

            “เพียงแต่....”

            “เพียงแต่อันใด”

            บุรุษแซ่เล็กก้มหน้า มันลังเลยากจะกล่าว

            “เพียงแต่อันใด ฮุ้นกอ บอกข้าเถิด แล้วข้าจะสมนาคุณท่าน”

            บุรุษแซ่เล็กได้ยินดังนั้น มังกรของเขาก็ผงาดง้ำ เขาเผลอหลับตานึกถึงเรือนร่างของโฉมสะคราญเบื้องหน้า เผลอครางเสียงหลง “นี่เราไม่ได้พบกันนานเพียงใด น่ำเจ็ง”

            “อี้เอ็ง”

            “อี้เอ็ง ข้าปรารถนาในตัวเจ้ายิ่งนัก”

            “ถ้าเช่นนั้นก็รีบบอกข้าเร็วเถิด”

            เมื่อได้ยินเช่นนี้ มันลังเลอีก รีบกล่าว “ก็ได้ ข้าจะบอก คืออันว่า หากสตรีนางใดต้องการสำเร็จวิทยายุทธชั้นสูงนี้ ต้องเดินทางเสาะหาบุรุษตามคำแนะนำในตำราและให้เขาถ่ายทอดพลังหยางอย่างน้อยหนึ่งคราว”

            “มิยากนี่ ฮุ้นกอ

“มันมิใช่เพียงคนเดียว ผู้ปรารถนาสำเร็จวิชา ต้องให้บุรุษถ่ายทอดพลังหยางถึงหมายคาดว่า คือบุรุษที่เกิดแตกต่างกันถึงทุกนักษัตร ในอดีตยังมิมีสตรีนางใดสำเร็จวิชานี้ มักจะขาดใจ พลังลมปราณสิ้นสุดเสียก่อนจะครบ”

            “มันยากขนาดนั้นเลยหรือ ฮุ้นกอ”

            “ยากขนาดนั้นสิ  ข้าถึงได้ต้องการมาทำลาย มิให้สตรีนางใดได้อ่าน โดยเฉพาะเจ้า”

            “ฮุ้นกอก็รู้ ข้าเคยพบพานกับท่านห้าครั้งภายในไม่กี่ชั่วยาม มังกรของท่านก็ตัวน้อยเสียเมื่อไหร่ แค่ข้านึกภาพบทรักครานั้น ข้าก็ ก็” นางรู้สึกถ้ำน้อยของตัวเองชุ่มฉ่ำเสียแล้ว

            “เช่นนั้นเรามารำลึกถึงความหลังกันเถอะ”

            กล่าวจบบุรุษแซ่เล็กรีบถลาไปหานาง รีบแกะสายรัดออก

            “เราจะ.. จะ... ตรงกลางแจ้งนี้เลยหรือ”

            “ดีสิ กลางแจ้ง ตื่นเต้นดี ข้าชอบ เจ้าจะลองดูดีหรือไม่”

อี้เอ็งเกิดความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา นางจึงตอบรับคำเชื้อชวน “ดีสิ ฮุ้นกอ

“เช่นนั้นแล้ว เรามิควรชักช้า ข้าปรารถนาในตัวเจ้ามิใช่น้อย”

เล็กเซี่ยวฮุ้นเอื้อมมือปลดสายรัดนางออก พลางลูบไล้ปทุมถันของนางอย่างเบามือ เม็ดบัวน้อยสู้มือ

ขณะที่มือของนางก็คว้าจับมังกรร้ายของบุรุษ มันผงกศีรษะสู้พลางขยายใหญ่จนนางกำไม่รอบ แม้นางจะเคยเห็นมาแล้ว ทว่าเมื่อเห็นอีกครา ใจก็เต้นแรง

นางรูดขึ้นรูดลง พลางมองศีรษะมังกรที่บานใหญ่และกลมมน ลำตัวของมันเล่าก็แน่นตึง มีเส้นเลือดปูนโปนราวกับเถาวัลย์พันรอบ ดูแล้วนางหายใจหนัก เมื่อนึกว่ามันต้องเข้าไปในตัวนาง นางตื่นกระสัน ใจเต้นแรง นางเผลอกำและรูดเข้ารูดลงแรงขึ้น