ตอนที่9. ตอบโต้

“ท่าน ท่าน ท่านจะไม่ไปใช่ไหม” เมื่อสตรีนางนั้นเห็นปึงเฮียงเฉยชา นางจึงพลันจากไป

            ปึงเฮียงถอนใจ ก่อนจะหันมากล่าวกับอี้อึ้ง “ขอตัวสักประเดี๋ยว แต่งกายให้เรียบร้อยแล้วออกมาต้อนรับท่าน”

            อี้อึ้งมองบุรุษแซ่ปึงเข้าไปด้านใน เมื่อนึกว่าบุรุษต้องแต่งกาย คำว่าแต่งกายกระตุ้นภาพมังกรร้ายสะบัดตัวอยู่นอกผ้าเมื่อครู่ ทำให้นางแอบหน้าแดงซ่าน

            ชั่วลัดนิ้วมือเดียว ปึงเฮียงก็ออกมา เขารีบกล่าว “เสร็จแล้ว”

            “รวดเร็วยิ่งนัก”

            “แต่อย่างอื่นข้าช้านะ”

            “อย่างอื่นอันใด”

            “อย่างที่นางเห็นไงล่ะ”

            อี้อึ้งนึกถึงคำว่าอันใด ปีชวด อายุ 20 นางถึงร่ำร้องในใจ ฮุ้นกอ ข้าพบแล้ว!

            วิกาลยาวนานยังไม่สิ้นสุด แต่ในสายลมได้พัดพากลิ่นอายของอรุณมาพร้อมกับอี้อึ้ง นางคล้ายหลับตาไม่ลง ตลอดนิทราอันข่มตาไม่หลับ นางเฝ้าคิดหาแต่วิธีเข้าหาบุรุษแซ่ปึง

            นับแต่อายุสิบสามเป็นต้นมา นางเอียงอายต่อหน้าเพศบุรุษเสมอ มิเคยคิดเป็น “กิ่งดอกซิ่งแดง” แม้แต่คราเดียว จนกระทั่งพบฮุ้นกอที่ถอนพิษและสอนเพศรสให้นางเต็มที่ นางกล้าสบสายตาบุรุษทุกนามในแผ่นดิน ใช่แล้ว! ข้าต้องทอดสะพาน อี้อึ้งคิดได้แล้ว จึงผล็อยหลับได้ตอนไก่ขัน

            แสงตะวันสาดส่องแสงเข้ามาทางหน้าต่าง อี้อึ้งเปิดเปลือกตาพลางหลุบตาเพราะแสงแดดสาดใส่  คล้ายปรากฏเงาร่างของเล็กเซี่ยวฮุ้นบนม่านหน้าต่าง นางจึงลุกออกจากเตียงตรงไปดูฮุ้นกอที่นอนขยับเขยื้อนมิได้

            นางเข้าครัวหุงข้าวต้มและปรุงเนื้อหมูสับกับซี่อิ๊วให้เล็กเซี่ยวฮุ้น แล้วจัดการประคองถ้วยอาหารไปที่เตียง แล้วค่อยๆ ดันหลังฮุ้นกอให้นั่งบนเตียง

            “รับประทานข้าวต้มนะท่านพี่ กำลังร้อนเชียว”

            เล็กเซี่ยวฮุ้นพยักหน้ารับพลางยิ้มให้ นางประคองตักข้าวต้มใส่ปาก ในใจนึกว่าควรจะเล่าให้พี่ท่านฟังดีหรือไม่

            ว่าได้พบบุรุษปีชวดที่เหมาะสมแล้ว ทว่า อย่าเลย พี่ท่านไม่ชอบให้ข้าต้องมือชายอื่นอีก อย่ากระนั้นเลย ลงมือจัดการให้เสร็จสรรพก่อนค่อยขบคิดหาคำพูดบอกกล่าวพี่ท่าน

            หลังมื้อเช้า นางจัดแจงเปลี่ยนอาภรณ์เป็นแดงสด พร้อมสางผมให้เงางาม ก่อนจะกรีดกรายไปยังร้านขายผ้า

            ที่นั่นปึงเฮียงตระเตรียมร้านอยู่ก่อนแล้ว มันรู้สึกปั่นป่วนภายในช่องท่องเหลือแสน เมื่อวานซืนมันมิอาจสำเร็จสมอารมณ์หมายกับนางภรรยาน้อยของเถ้าแก่หลงห้าวที่ร่านสวาท มาหาถึงเรือน

ทว่ากลับมิเสียดายเลย

หลังจากพบพานนางอี้อึ้งเป็นต้นมา ภายในใจและท้องไส้ของเขาล้วนปั่นป่วนมิยอมหยุด ปรารถนาจะได้ตัวนางมาเชยชม เขาแอบจินตนาการถึงเรือนร่างภายใต้ร่มผ้า จนตอนเช้าแอบเผลอขยับมังกรร้ายไปมาขณะอาบน้ำในอ่างน้ำมิได้  แต่เขามิยอมให้มังกรคายพิษ เขาปรารถนาจะเก็บไว้ให้นาง พิษแห่งตัณหาจึงวิ่งวนในท้องน้อยมาตั้งแต่เช้าแล้ว

           เมื่อเห็นนางปรากฏกายบริเวณประตูร้าน บุรุษแซ่ปึงแทบอดใจไม่ไหว เขากล่าวต้อนรับเธอ

“แม่นาง มาแต่เช้าเชียว” สายตาเขาจับจ้องเธออย่างเสน่หา

นางดูออก คงไม่ยากที่จะเข้าหาบุรุษหนุ่มนามเฮียงท่านนี้

บุรุษแซ่ปึงหัวร่อเบาๆ “เชิญเข้ามานั่งก่อน”

อี้อึ้งกล่าวเข้ามาภายในร้าน กวาดตามองโดยรอบ มิพบพานสิ่งมีชีวิตใด บนถนนหน้าร้านรึก็แปลก มิมีผู้ใดผ่านมาเลย นางรู้สึกตื่นเต้น ยิ่งเมื่อบุรุษแซ่ปึงกล่าววาจา

“อยากได้อาภรณ์ชิ้นใดก็เชิญเลือก”

อี้อึ้งกวาดตามอง นางเคยคิดอยากได้แพรเหลืองไว้ตัดชุดสักชิ้น แต่บัดนี้เพียงแต่ปรายตามองผ่านๆ บุรุษแซ่ปึงเมื่อเห็นอี้อึ้งมิใครสนใจนัก เขาลอบยิ้ม “เชิญนั่ง แม่นาง ชาหอมๆ พร้อมสำหรับท่าน”

อี้อึ้งหย่อนสะโพกลงนั่ง สายตารับรู้ได้ว่าเขาลอบมองสะโพกอันกลมกลึงและผายออกของตน นางจึงมองไปยังร่างสูงโปร่ง มีเสน่ห์ตรงหน้า ภายใต้อาภรณ์ชุดขาว เธอปรารถนาจะเห็นกล้ามเนื้อมัดแน่น ไม่ใหญ่ไม่โตแต่พองาม แขนอันกำยำที่จะโอบรัดเธอไว้รอบ

บุรุษแซ่ปึงยิ้มแย้ม ชวนนางจิบชา ก่อนจะทำเป็นสัมผัสข้อมือเธออย่างไม่ตั้งใจ

“ขออภัยแม่นาง ข้าล่วงเกินท่าน”

“มิได้”

“มิได้เช่นไร”

“เช่นใดที่ท่านต้องการ แววตาท่านของท่านต้องการเช่นไร ข้าก็ต้องการเช่นนั้น” นางกล่าวอย่างกล้าหาญ

บุรุษหนุ่มถึงกับเคอะเขินสียเอง เขาเคยชินกับการเป็นฝ่ายรุก กลับถูกสตรีแปลกหน้ารุกไล่ ทำเอาเขาถึงกับวางตัวไม่ถูก ร่างกายทุกส่วนล้วนคึกคัก นางสบโอกาสทำเป็นก้าวไปข้างหน้าแต่ลื่นล้ม บุรุษแซ่ปึงคว้ารับไว้ได้ เขาสูดกลิ่นกายของนางเข้าเต็มปอด

“หอม หอมยิ่งนัก มันทำให้ตัวข้าตื่นเต้นและปรารถนาในตัวเจ้ายิ่งนัก”

กล่าวจบบุรุษพลันดึงร่างกายมาโอบกอด บุรุษเมื่อเห็นสตรีไม่ปัดป้อง เขาหลับตาลงแล้วดมดอมหอมไล่ตั้งแต่แก้มลงต้นคอ ส่งลิ้นออกควานไล้ไปตามริมฝีปากรูปกระจับ

นางเผยอออกรับ ริมฝีปากเขาลูบไล้ไปตามริมฝีปากนาง แล้วส่งลิ้นควานในปาก นางดูดลิ้นของเขาตอบ พลางแอ่นกายรับการลูบไล้ปทุมถัน

บุรุษแซ่ปึงลูบไล้ปทุมถันช้าๆ เขาคลึงเค้นถันซ้ายแล้วย้ายไปทางขวาอย่างช้าๆ ละมุนละไม อีกมือไม่ปล่อยเปล่า กลับลูบไล้ต้นขาของนาง ลมหายใจเขาหนักขึ้นๆ

เมื่อนางตอบโต้เขาด้วยการจับกุมมังกรร้ายของเขา มันส่ายศีรษะตอบรับและแข็งกายหยัดใหญ่อย่างปัจจุบันทันด่วน

บุรุษแซ่ปึงปลดสายรัดเอวนางออก ก่อนจะร้องบอกอย่างพึงใจ มันก้มลงส่งลิ้นดูดเม้มเม็ดบัว มือขวาไม่อยู่นิ่ง มันส่งมือไปลูบไล้เนินสวาทที่ปกคลุมไปด้วยหญ้าอ่อน มันขยี้ลงไปที่เม็ดมณีด้วยนิ้วกลาง จากแผ่วเบาแล้วแรงขึ้น

นางแหงนหน้าสูดลมหายใจแล้วครางออก

บุรุษแซ่ปึงอุ้มนางวางบนโต๊ะน้ำชา แล้วแหวกขานางออก เปลี่ยนคลึงเม็ดมณีด้วยนิ้วชี้กับนิ้วโป้ง นิ้วแห้งๆ ส่งสัมผัสอันแปลกประหลาด อี้อึ้งถึงกับร้องครางอย่างพออดพอใจ

มันกลับหยุดแล้วรีบกล่าว “อยากให้เจ้าสัมผัสร่างกายข้าบ้าง”