ตอนที่10. มังกรพ่นพิษ

กล่าวจบมันดึงมือนางจับหน้าอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นตึง มันจับมือนางลูบไล้ไปตามร่างกายตนเอง แล้วค่อยๆ ต่ำลงไปที่ตรงหว่างกลางขา นางรู้สึกตื่นเต้น เมื่อมือของนางนั้นลูบไล้อยู่นอกผ้า แม้สัมผัสนั้นจะไม่ถูกมังกรร้ายโดยตรง แต่นางกลับตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก

นางลูบไล้อยู่บนผ้าสักครู่ มันจับมือนางสอดเข้าไปใต้ร่มผ้าแล้วกล่าวว่า “มังกรของข้าต้องการให้เจ้าได้เห็น”

เมื่อมังกรร้ายเผยร่างออก ลำตัวมันช่างใหญ่หนา เต็มไปด้วยเส้นปูดโปนรัดแน่น ราวกับเถาวัลย์ขึ้นหนาพันรอบมังกร

นางลูบไล้พลางคิดถึงฮุ้นกอ แต่ของบุรุษคนนี้แข็งราวกับไม้มากกว่าฮุ้นกอเสียอีก และเถาวัลย์กันเกี่ยวก็เกาะเกี่ยวไปทั่วลำตัวที่คล้ำและแข็งกว่าฮุ้นกอ

นางกำมันเต็มมือ แล้วรูดขึ้นลง จากช้าๆ ช้าๆ ค่อยๆ แรงขึ้นๆ

บุรุษแซ่ปึงแหงนหน้าสูดปาก หลับตาพริ้มอย่างเป็นสุข

นางกำมันแน่นขึ้น รูดขึ้นลงเร็วขึ้น มันยิ่งห่อปาก เม้มปาก กัดริมฝีปากสลับไปมา

“หยุดเถอะ เดี๋ยวมังกรข้าคงต้องพ่นพิษแน่ๆ”

นางหยุดแล้ววนนิ้วรอบศีรษะมังกร เค้นเอาพิษใสๆ ที่เยิ้มอยู่ทั่วศีรษะ นางก้มลงใช้ริมฝีปากเล็มน้ำนั้น

ทำเอาเขาถึงกับร้อง โอ้วๆ นางปล่อยศีรษะมังกรเข้าเต็มปากนางสองสามครั้ง

แล้วดูดเน้นๆ จนปากตอบ ก่อนจะกลืนลงคออีกรอบแล้วห่อปากรูดเข้ารูดออกด้วยปากของนางจนนับครั้งไม่ถ้วน

ก่อนจะหยุด นางพลันนึกได้ว่า ต้องให้เขาปล่อยพลังหยางในร่างนางเท่านั้น

ทว่าบุรุษกลับเข้าใจไปตรงข้าม เมื่อเห็นนางลุกลงจากโต๊ะ เปลี่ยนเป็นท่ายืน พลางกดศีรษะเขาลง บุรุษผู้ชำนาญย่อมเข้าใจว่าต้องทำตนเยี่ยงใด  บุรุษคุกเข่าแล้วแหงนหน้าขึ้นมองพลางรีบกล่าว

“เม็ดมณีของนางน่าดอมดมนัก ข้าขอเถอะนะ”

กล่าวจบบุรุษแซ่ปึงไม่รอช้า ส่งลิ้นกวาดไล้ไปรอบๆ คูหาถ้ำ ตวัดปลายลิ้นขึ้นลง เล็มดูด ขบ เม้มเม็ดมณีอย่างช้าๆ นางผวาเฮือกครั้งแล้วครั้งเล่าที่เม็ดมณีของนางถูกลิ้นและริมฝีปากเขาขบดูด

บุรุษแซ่ปึงลุกขึ้นยืน พลันกล่าว “หันหลังให้ข้าสิ”

นางยินยอมทำตาม เขาก้มลงกวาดลิ้นไล้ไปรอบคูหาและรอบประตูหลัง วนสลับไปมาเช่นนี้                

นางไม่เคยลิ้มรสชาตินี้มาก่อน ถึงกับแหงนหน้า มันรึงรัดเสียวซ่านแผ่กระจายไปทั่วเรือนร่าง นางถึงขีดสุดแล้ว “ข้าไม่ไหวแล้ว”

นางปล่อยหยาดเยิ้มแห่งความสุขออกมา              

บุรุษแซ่ปึงมิรอช้ารีบลุกขึ้นดันมังกรร้ายพรวดเข้าไป น้ำตกที่เต็มภายในถ้ำทำให้มันส่งมังกรสู่สุดถ้ำได้โดยง่าย

“ลึกถึงใจไหม แม่นาง ข้าชอบถ้ำของเจ้ายิ่งนัก มันตุบๆ ตอดๆ ข้าดีแท้ โอ้ว”

“ข้าขอแรงๆ นะ แรงนะๆ ข้าชอบใจยิ่งนัก”

นางผลักมันออก ก่อนหันหน้ามาหามัน “ข้าชอบให้เจ้าถึงร่วมกันกับข้าทางด้านหน้า”

“มิอาจมีปัญหา” มันกล่าว

ก่อนมันจะดันมังกรเข้าถ้ำอีกครา แล้วกระแทกอย่างแรงไม่หยุด แล้วมันก็ดันมังกรเข้าครั้งสุดท้ายสุดแรงเกิด ร่างมันก็กระตุกเฮือกครั้งใหญ่ ก่อนจะปล่อยน้ำพลังหยางเข้าสู่ร่างกายนาง

นางกลับกอดร่างบุรุษแน่น ยกขาก่ายกอดรวบรัดสะโพกมันไว้เพื่อมิให้พลังหยางหลุดหาย มันกระตุกอีกสองสามครา ก่อนจะฟุบร่างลงซบอกนาง

เสียงลมหายใจมันขาดเป็นห้วงๆ มันล้มลงนอนข้างตัวนางบนพื้นห้อง นางรีดพลังมันจนหมดสิ้น

สำเร็จแล้ว อี้อึ้งคิดพลุกพล่านภายในใจอย่างมีความสุข

บุรุษเค้นคลึงปทุมถันนางไม่ยอมปล่อยมืออยู่นาน

หลังจากใช้เวลาตามหาบุรุษคนที่สอง กว่าสามสิบราตรี  อี้อึ้งก็พบสมมาดปรารถนา

            มันคือบุรุษรูปกายสูงใหญ่ ไว้เคราครึ้มทั่วใบหน้า นับว่าองอาจยิ่งนัก เนื่องเพราะมันคือขุนนางกินเงินหลวง นามว่า ลี้กุนจิบ ดำรงตำแหน่งนายอำเภอ แถมยังหล่อเหลา แม้อายุอานามจะล่วงเข้าสามสิิบปลายแล้วก็ตาม

            ทว่าอาภัพ เมื่อฮูหยินของบุรุษแซ่ลี้ตกหลังม้า ท่อนล่างขยับไม่ได้ นางมิอาจทำหน้าที่ภรรยาได้เลย จึงอนุญาตให้ลี้กุนฮิบสมหวังในเพศรสตามใจชอบ

          ในเวลานั้นถนนสายยาวของเมืองอันคึกคัก พลันมีบุรุษสวมเสื้อสีขาว ถุงเท้าขาว ใบหน้าซูบซีดราวกับเจ็บป่วย บุรุษนั้นเดินไล่มือจนกระทั่งถึงหน้าโรงเตี๊ยม พลางช้อนตามองแว้บหนึ่งในใจ ถอนใจยาวรำพึง

            “อาชาประเสริฐ ประเสริฐจริงๆ เป็นของผู้ใดเล่า” บุรุษพลันถามเสี่ยวเอ้อที่เดินออกมาส่งแขก

            “ท่านมิรู้จริงๆ หรือ ว่าเป็นของท่านนายอำเภอ โน่น ท่านมาแล้ว”

            เสี่ยวเอ้อชี้ไปยังลี้กุนฮิบ

            “ท่านนายอำเภอมักแวะมาพักผ่อนทุกเย็น เมื่อสักครู่ท่านออกไปชำระความชาวบ้านทะเลาะกัน ท่านกลับมากินดื่มที่ร้านของนายข้าทุกวัน”

            บุรุษชุดขาวคล้ายนักศึกษารีบกุมมือคารวะท่านนายอำเภอ ที่บัดนี้เดินผ่านหน้า

เสี่ยวเอ้อรีบเข้าประจบ “ท่านนายอำเภอเชิญ” แล้วก้มตัว ผายมือ อี้อึ้งเห็นร่างสูงใหญ่แลมีอำนาจ บัดแรกนางพอใจในฐานะราษฎรที่มีนายอำเภอดูผึ่งผาย ราษฎรดูอุ่นใจ แต่ทว่าเมื่อเสี่ยวเอ้อกล่าวต่อ

            “ท่านนายอำเภอเกิดฉลู เมื่อวานเพิ่งครบรอบวันคล้ายวันเกิดท่าน ท่านแจกจ่ายขนมทอดรูปวัวแก่ราษฎร ท่านมีน้ำใจประเสริฐเสียจริง”

อี้อึ้งมองตามท่านนายอำเภออย่างสนใจ  ร่างกำยำสูงใหญ่ มีราศี พลันกระตุ้นอารมณ์บางอย่างแก่นาง อี้อึ้งคิดการหาวิธีเพื่อเข้าหาท่านนายอำเภอ จึงติดสินบนพนักงานผู้น้อยเพื่อทราบอุปนิสัย

            “ท่านนายอำเภอชอบขี่ม้าทุกเย็น” พนักงานผู้น้อยกว่า “ท่านชมชอบสีเขียว”

            นอกจากนี้ยังสืบทราบอีกว่า ท่านชมชอบดรุณีน้อย โดยเฉพาะดรุณีน้อยแสนร่าเริง และเขามักไปขี่ี่ม้าเที่ยวเล่นบริเวณหลังเขา ที่นายอำเภอปลูกกระท่อมน้อยไว้ผ่อนคลายหลังขี่ม้า ดรุณีน้อยอี้อึ้งจึงแต่งด้วยชุดเขียว สีที่เขาชื่นชอบเป็นพิเศษ

            ยามนั้นอาทิตย์อัศดง อี้อึ้งทำทีขี่ม้าชมวิวิว ไปโดยรอบ แล้วบังเอิญหลุดเข้าไปในที่ๆ ของลี้กุนจิบ

            เสียงลี้กุนจิบมาแต่ไกล “โกวเนี้ย เจ้ามาทำอะไรในสถานที่ของข้า”

            “สถานที่ของท่านหรือ ข้าขอโทษ” พูดจบ นางเอียงอาย ก้มหน้าไร้เดียงสา

            บุรุษแซ่ลี้เพิ่งเห็นใบหน้าและท่าทีของอี้อึ้งเต็มตาครานี้ เขารู้สึกชมชอบดรุณีชุดเดียวนางนี้เป็นพิเศษ จึงชวนนางขี่ม้าเที่ยวเล่น

            บุรุษแซ่ลี้จึงโอบเอวนางแล้วตวัดด้วยกำลังแขนพานางนั่งบนหลังอาชาในบัดเดียว นางหันหน้าเข้าหาเขาอย่างเอียงอาย

            “นายท่าน ท่านจะพาข้าควบอาชาจริงหรือ”

            “ข้าจะควบเจ้าด้วย”