Novels by นทธี ศศิวิมล

หญิงสาวนั่งลงบนฟูกนุ่มเหนือพระแท่นบรรทม รู้สึกราวกับทั้งโลกถูกจับหมุนโยกโคลงเคลง แต่กลับไม่คลื่นไส้เวียนหัว หัวใจเต้นเร็ว ในตาพร่าเห็นแสงสีรอบตัวแปลกไป สวยงามแปลกประหลาด เสียงลมที่ผ่าเข้ามาทางหน้าต่างก็ไพเราะเสนาะหูอย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ทุกอย่างดูบิดเบี้ยว เลือนพร่า แต่กลับน่าสนุก หญิงสาวรู้สึกอยากระเบิดหัวเราะออกมาดังๆ ผิวเนื้อตัววูบวาบเหมือนมีพลังงานความร้อนวิ่งซ่าน ลูบตรงไหน แตะอะไรก็เพลิดเพลินไปหมด กลิ่นยาสมุนไพรคล้ายกลิ่นชาเข้มข้นระเหยออกมาทางลมหายใจ กลับมีกลิ่นแฝงคล้ายกลิ่นดิน กลิ่นเห็ดป่า โอ นี่ อย่าบอกนะว่าในเมืองไพศาลีนี่มียาอีด้วย เธอคิดแล้วหลับตาหัวเราะ “ยาสมุนไพรที่เจ้าดื่มไปนั้นเป็นยาบำรุงเลือดลม และผสมตัวยาพิเศษที่เป็นสูตรเฉพาะตามความเชื่อของเมืองเราเพื่อความเป็นมงคล มันมีสรรพคุณพิเศษที่ปรุงมาเพื่อหญิงสาวในคืนวันแต่งงาน เพื่อให้ละความหวาดกลัว และความกระดากอายในการทำหน้าที่ภรรยา โดยเฉพาะหญิงสาวบริสุทธิ์ที่ยังคงรักษาพรหมจรรย์บริสุทธิ์มาจนถึงวันที่ต้องมอบมันให้สามี” ใบหน้าของชายหนุ่มที่นั่งลงข้างๆดูคุ้นเคยแต่ก็แปลกไป นั่น

เคยมีผู้ใดผู้หนึ่งเคยกล่าวไว้เมื่อนานมาแล้ว ว่าถ้อยคำนินทาว่าร้ายนั้นแพร่ลามไวเช่นเดียวกับโรคระบาด เรื่องราวประสบการณ์ทางเพศของกากีนั้น ถูกขุดคุ้ยและแต่งเติมด้วยปากของผู้คนที่มีเจตนาร้ายด้วยตนเสียผลประโยชน์อยู่เดิมจนพิสดารเลวร้ายขึ้นทุกขณะ เรื่องราวมักลงเอยด้วยการโทษว่าเป็นความผิดของกากีที่ทำให้เรื่องราวเหล่านี้เกิดขึ้น ชาวเมืองที่เคยอยู่กับอย่างสงบสุขกลับตกอยู่ในบรรยากาศอึมครึมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ราวกับเทพกลั่นแกล้ง คงเป็นเทพที่ดลใจให้ฉางตี๋ จิตรกรเด็กหนุ่มของเรือสำเภาตระกูลเฉิน คิดกลวิธีที่จะเก็บภาพชุดไพ่ที่ตนวาดขึ้นให้อยู่คงทนยาวนาน ด้วยการหาสีผึ้งใสชั้นดีมาเคลือบภาพไพ่เอาไว้เพื่อกันน้ำกันชื้นกันเชื้อรา มันใช้งานได้ดีทีเดียว เพราะเมื่อเรือโจรสลัดสุลัยมาน อับปางล่มลงทะเลจนลูกเรือล้มตายเสียสิ้นแล้ว ไพ่หรรษาเจ้ากรรมนี้กลับลอยขึ้นเหนือผิวน้ำโดยไม่ได้รับความเสียหายใดๆทั้งสิ้น หนำซ้ำเทพเจ้าเล่ห์ผู้ชอบเล่นตลกกับชะตาของกากี ก็บันดาลให้กระแสน้ำทะเลค่อยๆพัดไพ่เหล่านี้ขึ้นสู่ชายฝั่งทะเลไพศาลีอย่างช้าๆ กระทั่งเช้ามืดวันหนึ่ง ชาวเมืองก็พบไพ่เจ้ากรรมเหล่า

“ท่านพี่เจ้าขา ท่านพี่ นางฟื้นแล้วเพคะ มาดูนางเร็วเข้า ตุ๊กตาปั้นของท่านพี่ นางฟื้นแล้วเจ้าค่ะ” เมื่อสายตาเริ่มโฟกัสสิ่งต่างๆได้ กากีก็พบว่าตนนอนอยู่ในห้องบรรทมที่ตกแต่งอย่างอบอุ่นน่ารัก และมีหน้าต่างเปิดให้อากาศถ่ายเทได้สะดวก รอบแท่นที่นอนนั้นมีหญิงสาวนางกำนัลสองสามคน กำลังช่วยกันเช็ดมือให้เธออยู่ด้วยน้ำในขันลอยดอกไม้หลากสีกลิ่นหอมชื่นใจ เรื่องน่าตกใจที่สุดคือ หญิงสาวที่เจ้ากี้เจ้าการวิ่งไปวิ่งมาท่าทางคุ้นๆอยู่นั่น หน้าตาแบบนั้น เหมือนแตงกวาไม่มีผิด! “แตงกวา!” เธอร้องเรียก หน้าตาตื่น แล้วทุกคนในห้องนั้นก็หันมาหน้าตาตื่นเช่นเดียวกัน ากีรีบลุกทรงตัวนั่ง หิวและคอแห้งเป็นผง จนหน้ามืดตาลายเธอรีบคว้าเอาขันน้ำลอยดอกไม้ยกขึ้นดื่มอั๊กๆและเคี้ยวดอกไม้เข้าไปด้วย “ว้ายๆ นั่นมันน้ำล้างมือออออ” หญิงสาวที่เข้ามานั่งประกบข้างทีแรกจะดึงขันออก แต่ไปมากลายเป็นประคองขันช่วยให้น้ำไม่หกพลางหัวเราะเสียงสดใส “หิวมากละสินั่นแม่คุณ ถึงว่าสิ ตื่นมาตะโกนหาแตงกวาเสียงดังลั่นทีเดียว” ท้าวทศวงศ์ปราดเข้ามาในห้องบรรทมหน้าตาตื่น เมื่อเห็นว่ากากีต

ข้างฝ่ายกากี นางโฉมงามผู้ดวงชะตาตกอับถึงที่สุด รู้สึกตัวขึ้นอีกครั้งเมื่อเรือเล็กถูกพัดเข้ามาเกยชายฝั่งในช่วงยามสี่ก่อนรุ่งสาง หญิงสาวสะดุ้งเฮือก ลุกขึ้นมานั่งหอบหายใจสูดเอาอากาศเข้าปอด หลังจากยาผงขังวิญญาณหมดฤทธิ์ ร่างกายของเธอก็กลับฟื้นคืนทีละนิดมาตลอดเวลาที่หลับใหลมาบนเรือ เลือดลมเริ่มไหลเวียนตามปกติ กำลังวังชาเริ่มฟื้นคืนด้วยฤทธิ์ยาสมุนไพรที่ซินแสหวางปรุงให้กินมาตลอดสามวันก่อนหน้านี้ อาการบาดเจ็บและร่างกายที่บอบช้ำจากการถูกทารุณกรรมต่อเนื่อง ก็ฟื้นคืนกลับมาแข็งแรง แม้ไม่เท่าเดิม แต่ก็พอมีแรงปีนออกจากเรือและรีบหนี “เมื่อฮูหยินฟื้นแล้ว ให้รีบลงจากเรือและวิ่งหนีขึ้นฝั่งให้เร็วที่สุด ซุ่มซ่อนตัวไว้จนเช้า เพราะหากในขั้นตอนระหว่างนี้มีสิ่งใดขัดข้องไม่เป็นไปตามแผน สมุนโจรอาจเอะใจและติดตามไปทำร้ายเอาได้” กากีไม่ได้รับรู้ถึงหายนะภัยที่เกิดแก่เรือโจรสุลัยมาน เธอจึงยึดคำของซินแสหวาง โดยรีบเดินเท้าเข้าไปในผืนป่าเบื้องหน้าที่มืดมิด เพื่ออำพรางตนในความมืด ในเมื่อการรับรู้พร่าเลือน เธอจึงไม่แน่ใจว่าตัวเองลากสังขารเดินโซซัดโซเซเข้าไปในป่า ลึก ไกลแค่

พวกมันหยุดการทะเลาะเบาะแว้งไปชั่วขณะ รีบแหวกทางให้ซินแสหวางเข้ามาตรวจอาการนางในห้อง เมื่อปิดห้องสนิทแล้วซินแสหวางก็เข้ามาพะแมะตรวจสอบชีพจรของนาง แล้วแสร้งส่ายหน้า พูดเบาๆ “น่าเวทนาแท้ เพราะเสียงครึกโครมเมื่อครู่ ประกอบกับร่างกายที่ยังไม่แข็งแรง คงตกใจเกินขนาดจนชีพจรหยุดเต้นฉับพลันทันที เช่นเดียวกับลูกกระต่ายที่ตกใจเสียงของหมาป่าเห่ากระโชกจนดวงใจน้อยๆของมันแตกสลายไป” มหาโจรร่างยักษ์หน้าซีดเผือด มันรีบประคองร่างนางกายหอมขึ้นมากอดมือไม้สั่น มันรีบทำท่าห้ามซินแสหวางพูดอะไรต่อ เพราะรู้ดีว่า หากพวกลูกเรือข้างนอกรู้เข้า พวกมันจะต้องโกรธมาก และพากันเข้ามากลุ้มรุมดึงทึ้งเอาศพกากีออกไปชำเราอย่างสัตว์ป่าบ้าคลั่ง ชดเชยความโกรธแค้นที่มีมาตลอดหลายวัน และมันยอมให้กากี หญิงสาวคนเดียวในชีวิตที่มันต้องการถนอมรักไว้อย่างคนรักจริงๆ ถูกกระทำอย่างนั้นไม่ได้ ต่อให้สิ้นใจแล้วก็ตาม “หมอจีน เจ้าไม่ต้องพูดอะไร เล่นไปตามน้ำ ทำทีรักษานางไป เร็วเข้า” มันกระซิบกระซาบพลางชำเลืองมองไปด้านนอกที่กำลังตกตะลึง และพากันชะโงกมองเข้ามาข้างใน “ขยับถอยไป นางกากีได้ไข

กากีตาเบิกโต ประกายแห่งความหวังระยิบระยับขึ้นทันที “ออกจากเรือนี้ หนีไปจากที่นี่หรือ” นางว่าแล้วรีบรับจอกยาสมุนไพรเคี่ยวเข้มข้นมาดื่ม ความร้อน ขม ซ่านวิ่งวาบจากริมฝีปากสู่ลำคอจนถึงท้อง แต่เมื่อกลืนลงหมดท้องแล้วก็แช่มชื่นขึ้นทันที หลังจากนั้นซินแสหวางจึงค่อยลดเสียงลงและเล่าแผนการณ์หลบหนีที่เตรียมการมาเป็นอย่างดีแล้วให้นางฟัง เมื่อเล่าจบแล้วจึงย้ำ “หลังจากคืนที่สามแล้ว ข้าจะเข้ามาที่นี่ไม่ได้อีก แต่ช่วงเวลานั้นเป็นเวลาที่กระแสลมทะเลพัดเข้าฝั่ง ขอฮูหยินจงจำคำสั่งของข้าให้ดีอย่าให้ผิดพลาด เพราะหากถูกจับได้ เราทั้งสูงจะเป็นอันตรายถึงชีวิตทั้งคู่” หลังสำทับแผนการเป็นอย่างดีแล้ว ซินแสหวางก็ถือโอกาสเก็บรวบเศษผ้า กองผ้า ฟูกเก่าที่ขึ้นราราวกับแลปเพาะเชื้อโรค โยนออกนอกประตูไป ตอนนั้นเอง ที่ไพ่หรรษาที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นปรากฏขึ้นแก่สายตา และซินแสหวางก็นึกกระหยิ่มในใจ เมื่อคิดแผนการที่จะทำให้ตนรอดออกไปจากเรือลำนี้ไปได้ในคราวเดียวกันหลังเจ็ดวันตามข้อตกลงของเรือโจร ลูกเรือที่พากันตั้งตารอคอยจะเสพนางกากีตามลำดับอาวุโสต่างก็ร้อนใจเมื่อนางเกิดป่วยหนั

ต้นไผ่มันไม่เชื่อผมเลยทุกคืนกลางดึก ผมเห็นร่างตะคุ่มๆยืนอยู่ที่ระเบียง ทำท่าชะโงกมองอะไรสักอย่าง ก่อนจะเสียหลักพลัดตกลงไปข้างล่าง ในหูได้ยินทั้งเสียงตกกระแทกพื้นดังพลั่ก เสียงหักร้าวของกระดูก และเสียงร้องครางอือในลำคอ แต่เมื่อผมตามไปดูก็ไม่เห็นสิ่งใดผิดปกติ“มึงหลอนไปเองแล้วโก้ กูบอกแล้วว่าให้นอนพักเสียบ้าง อ่านหนังสือเตรียมสอบถึงเช้าทุกวันแบบนี้ สมองอ๊องหมดแล้ว” มันว่าทั้งที่ตายังไม่ละออกจากเกมในโทรศัพท์มือถือ “เชื่อกู นอนบ้าง เล่นเกมบ้าง กินเหล้าบ้างก็ดี”ผมรำคาญและหงุดหงิดเสมอเมื่อมันพูดเหมือนไม่เคยใส่ใจปัญหาของผมเลย“ผี ห้องนี้แม่งต้องมีผี กูจะลองหาดู ในข่าวเก่าๆอาจจะมี”ผมลองเข้ากูเกิ้ล เซิร์ชหาข่าวด้วยชื่อตึกและคำว่าเสียชีวิต หาอยู่พักใหญ่จนพบข่าวหนึ่ง เป็นข่าวเกี่ยวกับเด็กหนุ่มที่ตกจากระเบียงตึกโดยไม่ทราบสาเหตุเมื่อราวปีกว่า ๆ ที่ผ่านมา แต่เมื่อคลิกจะเข้าไปอ่านรายละเอียดกลับเข้าไม่ได้ “เนตเป็นเหี้ยไรวะ!” ผมบ่นอย่างหงุดหงิด “ต้นไผ่ มึงใช้ 4G ป่ะ กูยืมแป๊บดิ ไวไฟแม่งไม่มีสัญญาณ” ไอ้ต้นไผ่ชำเลืองตามามองผมแวบหนึ่ง “มึงเชื่อกู เลิกค้นเรื่องนี้เถอะรู้ไปก็ไม่มีประโยชน์”“

ครั้งแรกที่ฉันเข้ามาในห้องแลปภาษาเมื่อตอน ม. 1 ฉันตื่นตาตื่นใจมากกับคอกสี่เหลี่ยมเล็กๆที่กั้นด้วยพาทิชั่น มีกระจกบางๆใสๆ ในคอกมีหูฟังแบบครอบวางอยู่ช่องละอันในห้องแลปนั้นเปิดเครื่องปรับอากาศเย็นเฉียบ ครูที่สอนภาษาอังกฤษเดินมาหน้าห้อง บอกให้นักเรียนทุกคนเข้าประจำที่โต๊ะเพื่อเตรียมฟังเสียงจากหูฟังในบทเรียนที่ครูกำลังจะสอน“เราจะเรียนที่นี่กันสัปดาห์ละครั้ง เพราะต้องเวียนใช้ในทุกระดับชั้น เพราะฉะนั้นเวลาเดินมาเรียนหัวหน้าห้องต้องคอยดูแลเพื่อนให้มาตรงเวลา ห้ามสาย ห้ามขาด ห้ามแวบไปที่อื่น ไม่งั้นถ้าเวลาน้อยเกินไปจะฟังไม่จบบท...เอาละ วันนี้เริ่มกันเลย นักเรียนใส่หูฟังได้ค่ะ”ทุกคนนั่งกันที่โต๊ะซึ่งมีตัวเลขระบุไว้ตามเลขที่ ฉันเลขที่ 15 ก็ได้นั่งโต๊ะตัวที่ 15 หูฟังของโต๊ะนี้ดูเหมือนจะอันใหญ่กว่าเพื่อนและมีฟองน้ำนุ่มหนา หุ้มด้วยหนังนิ่มอย่างดีเพื่อนที่นั่งโต๊ะข้างๆชะโงกมาดู “โห...หูฟังเริด ขอแลกได้ปะ ?”ฉันหันไปยิ้มให้ไม่ทันได้ตอบอะไรครูก็เริ่มพูดต่อ“เอ้า...กดเปิดที่ปุ่มสีแดงตรงมุมโต๊ะด้านซ้าย...มีไฟขึ้นไหม โต๊ะไหนไม่ติดบ้าง...โอเค ติดทุกโต๊ะนะ ปรับเสียงเบาหรือดังได้ที่ปุ่มข้างๆหูฟังด้านขวา.

เมื่อโรงเรียนเริ่มเปิดเทอม สีสันและชีวิตชีวาของโรงเรียนก็กลับมาเบ่งบานเต็มที่ เสียงของเด็ก ๆ เล่นกันสนุกสนาน เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ เสียงร้องตะโกน เสียงผู้ปกครองที่พยายามหาวิธีแกะลูกออกจากแขนขาตัวเองมาส่งให้ครู ฉันเองแม้จะเรียนเกี่ยวกับการศึกษามาและเคยฝึกสอนมาแล้ว แต่ก็ไม่เคยรับมือกับเด็ก ๆ อนุบาลที่ไม่เคยมาโรงเรียนมาก่อน แม้ที่นี่จะมีครูห้องละสองคน และมีครูพี่เลี้ยงคอยช่วยดูแลเด็กอีกคน แต่การจะพยายามทั้งปลอบ ทั้งดูแล ทั้งต้อนเด็ก ๆ ให้ยอมอยู่ในห้องเรียนอย่างสงบนั้นเป็นเรื่องที่ยากมากอาทิตย์แรกทั้งอาทิตย์จึงหมดไปกับการพยายามทำให้เด็ก ๆ ที่เพิ่งห่างบ้านห่างครอบครัวเป็นครั้งแรก ยอมรับอ้อมกอดของครูและโรงเรียน ยังไม่ต้องพูดถึงการเรียนหรือสอนอะไรทั้งนั้น ฉันแอบดีใจที่เห็นเด็กหญิงดวงตาสดใสคนนั้นมาเรียนที่ห้องของเราด้วย แต่เมื่อถึงเวลาเช็กชื่อ กลับมองหาเธอไม่เจอ ฉันเล่าเรื่องเด็กหญิงคนนั้นให้ครูพี่เลี้ยงที่กำลังง่วนกับการป้อนข้าวและเช็ดปากให้กับเด็กสองคน ครูพี่เลี้ยงพูดเพียงว่าฉันอาจจะเข้าใจผิดไปเอง เด็กคนนั้นอาจะเรียนห้องอื่น อนุบาลเรามีตั้งหลายห้อง หรือไม่เด็กอาจจะเข้าห้อง

นับเป็นโชคดีของฉัน ที่พอเรียนจบก็มีตำแหน่งงานว่างที่โรงเรียนเก่าที่เคยเรียนเมื่อตอนมัธยม ตอนที่ฉันบอกแม่ว่าจะกลับไปเป็นครูสอนที่โรงเรียนเก่า และจะได้กลับไปอยู่บ้านกับแม่ แม่ดีใจมาก เร่งเตรียมห้องเตรียมข้าวของรอฉันกลับ แม่บอกว่า ตั้งแต่วันที่ฉันเข้าไปเรียนที่กรุงเทพฯ ก็นึกว่าจะไปตั้งหน้าทำงานในกรุงเทพฯ เหมือนพวกพี่ ๆ เสียแล้วที่จริงแล้วฉันก็เคยคิด คิดว่าอยากจะไปไกล ๆ จากบ้านเก่า โรงเรียนเก่า ลบความทรงจำเก่า ๆ ออกไปแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ หลังจากที่เลิกกับแฟนคนแรกที่นี่เมื่อตอน ม. 5ใคร ๆ ก็บอกว่ารักวัยรุ่น ก็ต้องเรียนรู้ เจ็บบ้างอกหักบ้างเป็นเรื่องธรรมดา ทำให้เราได้รู้จักเติบโต มีภูมิต้านทานความเจ็บ ความผิดหวังความเศร้าที่จะทยอยเข้ามาเรื่อย ๆ เมื่อเราเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่ ฉันก็รับฟังและพยายามจะคิดอย่างนั้น แต่ตลอดเวลาหกปีที่ผ่านมา ความเจ็บช้ำที่เกิดจากแฟนคนแรกยังคงเป็นบาดแผลร้าวลึกจนไม่อยากเอ่ยถึงคนเรียนจบใหม่อย่างฉันในสาขาการศึกษา หางานยากยิ่งกว่าอะไร นั่นเองที่ฉันบอกว่าฉันโชคดีที่จู่ ๆ ก็ได้งานง่ายดาย เป็นงานประจำใกล้บ้าน ไม่ต้องเสียค่าที่พัก แถมได้อยู่กับแม่ โชคดียิ่งกว่านั้น ความหลังท

17. มาสะดุ้งตื่นอีกทีตอนกลางดึก เมื่อได้ยินเสียงพี่พรพูดอะไรบางอย่างอยู่คนเดียว และยังมีเสียงหัวเราะคิกคักเหมือนเสียงเด็ก ๆ พอลืมตามองก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อเห็นร่างเล็ก ๆ นับสิบเป็นร่างเงาจาง ๆ แต่พอมีเค้าว่าเป็นเด็กเล็ก นั่ง นอน คลาน เดินไปมาอยู่รอบตัวพี่พรที่กำลังกางหนังสือนิทานอ่านด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่ละร่างนั้นไม่ได้มาในสภาพน่าเวทนาอย่างคนถูกไฟไหม้ แต่มาในร่างอย่างเด็กน้อยไร้เดียงสาตามวัยก่อนที่พวกเขาจะตาย จึงทำให้แม้สถานการณ์ตอนนี้จะฟังดูน่าขนลุกเพียงใด แต่ฉันกลับรู้สึกสงสารระคนหลอน ตอนที่พี่พรถามว่ากลัวผีไหม ใครจะไปนึกว่าจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย พี่พรเปิดหนังสือนิทานอ่านออกเสียงจากความทรงจำเพราะในห้องตอนนั้นมืด มีเพียงแสงสว่างรำไรจากแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างเท่านั้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรัก ความเมตตาและอ่อนโยน พี่พรตอนนี้ดูมีความสุขไม่ต่างจากตอนที่แกอยู่ท่ามกลางเด็ก ๆ ที่มีชีวิต ฉันนอนนิ่งตัวแข็ง ไม่กระดุกกระดิก ถึงจะน่ารักอย่างไรก็ผีทั้งนั้น สักพักหนึ่งก็รู้สึกเย็น ๆ ที่ข้อเท้า เหมือนมีมือเย็นเฉียบมาจับ

ฉันกับพี่พรรู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เราอยู่ค่ายอาสาเดียวกันทุกปี ค่ายของเราส่วนใหญ่จะอาสาไปสอนหนังสือเด็ก ๆ ในชนบทห่างไกล หลายแห่งมีครูอยู่คนเดียว ต้องสอนทุกระดับชั้นทุกวิชา โรงเรียนแบบที่แบกรับภาระหนักที่สุดคือโรงเรียนประเภทที่เป็นโรงเรียนประจำ เพราะต้องดูแลเรื่องที่อยู่อาศัย อาหารการกิน รวมถึงความปลอดภัยของเด็ก ๆ ด้วย หลายพื้นที่เช่นกันที่ครูคนเดียวรับหน้าที่นั้นทั้งหมด เป็นทั้งครู ทั้งพ่อและแม่ในคนเดียวกัน นี่ยังไม่รวมการที่ต้องเป็นคนคอยจัดหาเงินทุนเพื่อมาดูแลเด็ก ๆ และคอยประสานกับทางส่วนกลางในเรื่องเอกสารการเรียนต่าง ๆ อีก ในสมัยนั้นพวกเราเองก็ทำอะไรได้ไม่มาก แต่ละครั้งเราก็จะพากันขนสื่อการเรียนการสอนเท่าที่จัดหามาได้ รวมถึงหนังสือเรียน หนังสืออื่น ๆ เอาไปสร้างห้องสมุดหรือมุมหนังสือให้เด็ก ๆ ขอรับบริจาคพวกอุปกรณ์การเรียน เครื่องเขียน สมุดดินสอ หรือบางครั้งโชคดีก็ได้อุปกรณ์กีฬาบ้าง พวกเราเป็นครูชั่วคราวที่เด็ก ๆ มักจะรัก เพราะมีอะไรแปลก ๆ ใหม่ ๆ ไปสอนไปเล่าให้ฟัง บางครั้งแม้ค่ายจะจบลงในเวลาเพียงครึ่งเดือน แต่วันที่พวกเราจะ

ที่น่าแปลกอีกประการ กล่าวคือ ทุกครั้งของการตั้งคำถามและสงสัยใคร่รู้เกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้ ชิงเหม่ยกับปึงซิกมีอันต้องเกิดอารมณ์รัก อยากจะทำรัก มอบรักและโรมรันกันเกิดขึ้นทันที ครั้งนี้ก็เช่นกัน นางรู้สึกหน้าท้องร้อนวูบ และต่ำลงไป นางรู้สึกคันในถ้ำอย่างบอกไม่ถูก นางเลิกชายกี่เพ้าขึ้น “ข้ารู้สึกคันข้างในอย่างบอกไม่ถูก ซิกกอช่วยข้าด้วย” ปึงซิกยิ้มแย้ม “ข้าเอง ก็... ก็ รู้สึกแปลกๆ ทุกครั้งที่เราพูดกันเรื่องการมาการไปการกลับ เราจะต้องเกิดความรู้สึกพิศวาส อยากร่วมหอลงโรงกันทุกทีไป ไม่ไหวล่ะ ข้าขอล่ะนะ” ปึงซิกจับชิงเหม่ยให้คว่ำหน้าลงกับพื้น แล้วยกสะโพกให้ลอยขึ้นมา นางรู้ดีว่าเขาต้องการให้ทำอะไร จึงถ่างขาออกเล็กน้อย สูดปาก เตรียมรับกับมังกรที่มันกำลังจะเข้ามา “ซิกกอ อย่าช้า ข้าอยากยิ่งนัก” แล้วปึงซิกก็นำมังกรเข้าทางด้านหลัง มันค่อยๆ ชำแรกเข้าไปอย่างชำนิชำนาญ แล้วออกแรงดันเข้าไป เริ่มจากช้าๆ และค่อยๆ แรงขึ้น จนกลายเป็นการกระแทกกระทั้น ชิงเหม่ยต้องก้มหน้าลงแนบกับพื้น รับแรงกระแทก มิฉะนั้นตัวนางจะเอนไปข้างหน้าอยู่ตลอด เรียกว่านางชำนาญมากขึ้นจ

“อะไรของพี่ท่าน ข้าไม่เข้าใจ”“ฟังนะ นี่เราอยู่ในอดีตของตัวเอง”ชิงเหม่ยนิ่ง ก่อนจะพูด “ข้าพอจะเข้าใจนะ แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าทำไมเป็นเช่นนี้”“ก็เพราะคำอธิษฐานไง เจ้าขอให้กลับมาในอดีตใช่ไหม”“ใช่ พี่ท่าน” ชิงเหม่ยกล่าว “แต่เมื่อมาหาท่าน ข้าก็รู้สึกแปลกๆ มันเหมือนเวลาหยุดนิ่ง ท่านกับข้าไม่เปลี่ยนแปลงเลย ทั้งที่เวลาผ่านไปพอสมควร อาหารการกิน ผู้คนอื่นๆ เราก็ไม่เคยพบ”ปึงซิกคิด ก่อนจะกล่าว “วันนั้นข้าจำได้ว่า บอกเจ้าจะไปสวน แล้วข้าก็ถูกงูกัด ก่อนจะหมดลมหายใจ ข้าอธิษฐานว่าอยากพบเจ้าอีกสักครั้ง แล้วข้าก็เห็นตัวเองอยู่ในศาลเจ้า มีเสียงกระซิบว่า ข้าสามารถของได้หนึ่งอย่าง เพื่อให้คำขอเป็นจริง ข้าขอว่าอยากพบเจ้า จากนั้นจู่ๆ ข้าก็ออกจากศาลแล้วมายืนอยู่ในบ้านตัวเองอีกครั้ง”“แล้วทำไมท่านพี่จึง... จึงดูเหมือนชราอีกกว่ายี่สิบปี”“นี่สิ ที่ข้าไม่รู้” ปึงซิกครุ่นคิด “ข้าก็รู้สึกเหมือนจากที่นี่มานานหลายสิบปี แต่ข้าหายไปไหน นี่สิ ที่ข้าไม่รู้ ข้าไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น”“ข้าเองกลับดูเยาวว์วัยตลอดมา”“ข้าเห็นเจ้าแล้ว ทำไมข้ามีอารมณ์นัก ข้าอยากร่วมอภิรมย์สมรัก เสพสังวาสกับเจ้านัก ข้าไม่รู้ทำไมตัวเองต้องพ

เมื่อตื่นมา ภาพที่เห็นคือ!!!ปึงซิกกับโกวเนี้ยน้อยนั่น สลับหัว สลับเท้ากัน โดยโกวเนี้ยจับมังกรเขารูดขึ้นรูดลง หน้าตัวเองก็เชิดขึ้น แอ่นก้นโด่ง ร้องครวญครางอย่างเสียวซ่านปึงซิกกำลังสอดใส่สอดวัตถุคล้ายกับงู มันยาวๆ ปลายทั้งสองข้างมีหัวคล้ายเห็ด มันโค้งงอได้ด้วย เอาปลายด้านหนึ่งทิ่มเข้าที่รูสะโพก อีกปลายอีกอยู่ที่ปากถ้ำของนาง เมื่อชักเข้าชักออก จึงเหมือนกำลังสอดใส่ทั้งสองทวารนั้นพร้อมกันนี่เอง นางจึงร้องอย่างเสียวซ่านโอยยยย ท่านพี่… ข้าจะออกแล้วววว……โอยยยย…….โกวเนี้ยกระตุก แล้วก็ฟุบลงหมดแรง……ตลอดเวลา ชิงเหม่ยคลึงถันตัวเอง พร้อมใช้นิ้วถูไถไปมาที่เม็ดกระสันพอเกิดอารมณ์มากจนระงับไม่อยู่ ก็เลยยัดนิ้วลงไปจนสุด นางกระตุกน้ำเสียวออกมาท่วมนิ้วแล้ว…….น้ำเยิ้มๆ… อย่างนั้นเหมือนมันล่อให้ปึงซิกเข้ามาเขาก้มลง จัดนางถ่างขาแล้วเลียย จนนางร้องโอ้ยยยย..เขาส่งนิ้วของตัวเองเข้าไปในถ้ำ ชักเข้าออก ควาน เป็นวงสว่านชิงเหม่ยเสียวเพลินอยู่อย่างนั้นมารู้สึกตัวก็สะดุ้งโหยง เมื่อเขาจัดการมุดมังกรเข้าไปในถ้ำมันร้อนฉ่า เต็มหน้าขา แล้วเขาก็ค่อย ๆ ดันเข้า มันคับแน่นมากโอย ซิกกอ เบา อูยยยยย… ซิกกอ อูยยยย…ซิ

ปึงซิกตบอีกสองทีติดกัน แล้วก็บีบก้นของโกวเนี้ย ไม่ปีบเปล่า ปากก็พร่ำพูดว่า สะโพกนางน่านัก น่านัก...แล้วปึกซิกก็ควักมังกรของเขาออกยื่น ที่บัดนี้ชิงเหม่ยมีเวลาคิดคำนวณ มันน่าจะมีขนาดราว 6 นิ้วครึ่งได้ เขานำออกมาให้โกวเนี้ยดูดชิม วนไปมา โกวเนี้ยดูดรอบหัวมังกรที่บานเบอะราวกับเห็ดชิงเหม่ยเห็นแล้วนางก็วูบวาบขึ้นมาอีกแล้วปึงซิกก็ดึงตัวโกวเนี้ยให้ลุกนั่ง เขาสวมกอดนางจากด้านหลัง เอามือจับถันพลางบี้ยอดถัน โกวเนี้ยครางออกมา ขณะที่ชิงเหม่ยกลับเสียวราวกับปึงซิกบี้ถันตนเองเขายกสะโพกตัวเอง แล้วจับมังกรถูไถไปตามแผ่นหลังของโกวเนี้ย ก่อนจะถูไปตามลำคอ ซอกหูชิงหม่ยรู้สึกถึงความร้อนของมังกรนั้นกับผิวหน้าตนเองเมื่อเขาจับหน้าโกวเนี้ยให้หันมาอมมังกรของเขา นางแทบจะเห็นว่าตนเองกำลังอมดูดมังกรของเขาแทบจะทันทีนางรู้สึกถึงความร้อนผ่าวของมังกรได้ นางหลับตามือเริ่มเลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ จับเข้าตรงโหนกถ้ำของตนเอง แล้วเอานิ้วกลางบดทาบกับร่องหน้าปากถ้ำ ซึ่งตอนนี้มันเปียกโชกแล้วชิงเหม่ยเสียวจนต้องบดถ้ำสวาทของนางกับนิ้วตัวเองอย่างแรง ซักครู่รู้สึกราวว่าแท่งมังกรของเขาล้วงสวนเข้ามาตรงขานาง ถูกตรงง่ามก้นกึกๆ…จนคิดว

“ดูซิ เรือนร่างเจ้าเด็กชัดๆ อย่างมากก็เพียงสิบสามสิบสี่” ชิงเหม่ยก้มดูเรือนร่างตัวเอง แล้วพลันพบตนเองเป็นโกวเนี้ยน้อยเมื่อก่อนจากมาไคเฟิงจริงๆ ด้วย นางออกจากอ้อมกอดเขาทันที “แต่ข้าไม่เด็กแล้วนะ แม้ข้าจะเพียงสิบสามสิบสี่” “ข้าเชื่อ” ปึงซิกตอบ ด้วยสายตานั้นเขาแทบจะมองทะลุเข้าไปในอาภรณ์ของนาง และส่งความหมายบอกเป็นนัย ทว่าเขากลับกล่าวเป็นอย่างอื่นเสีย “อย่ากล่าววาจาอื่นต่อไปเลย นี่น้ำชา จิบเสีย แก้หนาว” ปึงซึกเลื่อนถาดน้ำชาที่มีป้านน้ำชาและจอกชาวางอยู่มาให้ตรงหน้า ฝนตกอย่างต่อเนื่องจนเวลาผ่านไปหลายชั่วยามก็ยังคงไม่หยุดตก ภูมิอากาศเมืองลั่วหยางมิเคยเป็นเช่นนี้เลย ด้วยเหตุใดกัน ฝนจึงตกมิหยุดหย่อน “เจ้าพักที่เรือนข้าก็ได้ พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ ข้าจะให้คนรับใช้มาปรนนิบัติเจ้า พรุ่งนี้ข้าจะให้คนแจ้งแก่บิดาเจ้าว่ามิได้ไปเที่ยวเถลไถลที่ไหน เพียงไปดูบัวในบึงแล้วฝนตกหนัก จึงมาพักยังเรือนของมิตรสหาย” “ท่านสอนให้ข้าโกหกบิดา” “ดีกว่าให้บอกว่าเจ้าอยู่ในเรือนบุรุษ มิดีหรือ” ชิงเหม่ยเอียงอาย!!... คืนนั้น นอนพักในห้องรับรอง หลังนางแกล้ง

สักพักเขาเบี่ยงตัวออก เผยให้เห็นแผงอกแน่น กล้ามเนื้อตามตัวที่เต็มไปด้วยลูกคลื่นและความแข็งแรง หน้าท้องเขาเป็นกล้ามเนื้อหกรูป มังกรเขาเล่าก็ใหญ่โต ขนาดมือท่อนแขนโกวเนี้ย ยามนี้มันเต็มไปด้วยมัดเชือกหนาที่เลื้อยรัดรอบ ศีรษะมังกรเล่า ก็เบ่งบานราวหัวเห็ดแดงคล้ำที่เติบโตเต็มที่ มันขยับหงึกหงึก บ่งบอกความแข็งแรง ย้ำอีกเพื่อบอกให้นายมันกระทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งปึงซิกจับมันค่อยๆ มุดแทรกผ่านร่องก้นของนวลนางและค่อยๆ หายเข้าไปภายในถ้ำเขาขยับอย่างช้าๆ เป็นจังหวะจะโคน อย่างช้าๆ อย่างช้าๆ เสียงสูดปากของคนทั้งสองแทรกกลางความเงียบของยามบ่ายและลมโชยเบาทันใดนั้นเอง! มีเสียงตะโกนเรียกแทรกซิกน้อยของแม่ อยู่ไหน พ่อเจ้ามีธุระให้กระทำซิกน้อย รีบมาบัดเดี๋ยวนี้นั่นเอง สวรรค์พังหลายลง ปึงซิกรีบหยุดชิงเหม่ยจำใจต้องรีบลอบออกจากเรือนชายชู้!!!นางเฝ้าคิดถึงฉากกิจกรรมนี้ทุกคืน เฝ้าคิดว่าโกวเนี้ยน้อยนั่นคือตัวเองหวังว่า สักวันหนึ่ง มันจะเป็น... มันจะเป็นแล้วทุกอย่างก็ไม่มีโอกาสเกิดขึ้น บิดาพานางย้ายถิ่นฐานเสียก่อน... กาลเวลาล่วงเลยมาถึงสิบปี ตลอดเวลาที่บิดาคร่ำเคร่งกับการทำมาหากินเลี้ยงดูนาง ธิดาน้อ