Novel-novel oleh นทธี ศศิวิมล

“มากสิ”“ของข้าใหญ่ใช่ไหม ดูสิ หัวมันบานใหญ่ เจ้าคงต้องเจ็บมาก ข้าจะค่อยเอาเข้าช้าๆนะ”ว่าแล้วเขาก็ดันเข้าไปช้าๆ เมื่อได้ครึ่งตัวมังกรเขาก็ขยับทีหนึ่ง นางทำเป็นร้องว่าเสียว อย่าหยุด ดันเข้าไปอีก นางกล่าว เขาก็ทำตามทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดออกบุรุษที่เข้ามาในห้องคือ บุรุษทั้งสองคนเมื่อวาน พร้อมกับอีกหกคนที่นางไม่รู้จัก เป็นบุรุษสาม สตรีสามนางมองอย่างแปลกใจ แต่การที่นางไม่ยอมลุกออกจากห้อง นี่สิแปลก บุรุษคนพี่เมื่อวานเข้ามาทักทายนางเหมือนไม่เห็นว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น “ท่านพี่ท่านนี้เกิดนักษัตรจอนะ ข้าตามมาให้ท่านได้พูดคุยด้วย ส่วนอีกท่านนั้น นักษัตรกุน อีกคนที่สมชุดเขียวนักษัตรระกาเช่นกัน ข้าเอ่ยเท่านี้ล่ะกัน เจ้าคงเข้าใจดี” กล่าวจบ เขาก็เดินไปรินน้ำชาให้สตรีอีกสามนาง ส่วนบุรุษคนน้องก็เดินเข้ามาคุยกับอี้อึ้งเหมือนทักทายกันราวกับไม่เห็นภาพก่อนหน้านี้ ทุกคนทำเหมือนไม่เห็นภาพก่อนหน้านี้หมด แต่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นและอะไรจะเกิดต่อไป นางยังงุนงงที่เขารู้ได้อย่างไรว่านางต้องการหาบุรุษนักษัตรและรู้ได้อย่างไรว่านางต้องการนักษัตรใด ที่สำคัญเขาร

เมื่อบุรุษคนน้องขยับกระแทกส่งมังกรของตนไม่ยุดยั้ง โอ้ว อ้า สุดยอด ของนางแน่นดีเหลือเกิน“อย่าหยุด ข้าจะถึงอีกแล้ว แรงๆ แรงๆ อ๊ากกกกกก”บุรุษคนน้องกระแทกเข้าไปสุดนางถึงกับถลึงตาโตเมื่อพบว่าสวรรค์มาอีกแล้วน้ำสวรรค์ของทั้งสามปะปนกันไหลนองออกจากถ้ำนาง นางหน้ามืดตามัว ไม่เคยเลยที่จะพบพานกับบุรุษทั้งสองพร้อมกันเช่นนี้มาก่อน มันช่างเป็นประสบการณ์ที่ดีเลิศเยี่ยมยอดมากมันดีเช่นนี้นี่เอง นางร้องในใจ พลังหยางพร้อมกันจากสองนักษัตร โอ้ว ข้า รู้สึกดีมากคิดแล้วนางรู้สึกอุ่นท้องน้อย พลังแห่งความเสียวซ่านแปลกประหลาดที่นางไม่เคยประสบมาก่อนมันพุ่งขึ้นมา นางรู้ตัวตัวว่านางกำลังจะ...นางลุกขึ้นจ่อถ้านางกับปากของเขา“เลีย เลียเม็ดมณี เลียสิ เลีย”บุรุษคนพี่รีบเลียดูดเม็ดมณี โดยไม่ถามไถ่ นางบดขยี้เม็ดมณีกับปากและลิ้นของเขาอย่างบ้าคลั่ง เขาเลียเสียงจ๊วบจ้าบ นางแทบบ้าคลั่ง ก่อนจะจับหัวของเขาขยำเส้นผม ดันปากของเขาจนกระแทกถ้ำของนาง จ่อแน่นชิดแล้วนางก็ถึงสวรรค์ติดๆ กันอีกครั้ง “มันช่างดีเลิศอะไรเช่นนี้”อี้อึ้งบดเบียดถ้ำของนางกับปากของเขาไม่หยุดหย่อน เช่นเดียวกับเขาที่ตามเลียถ้ำไม่หยุดเช่นกัน จนมังก

บุรุษวาดลิ้นเลียซอกคอ ไล่ไปตามคางจากด้านซ้ายย้ายมาทางขวา แล้วไล่ไต่ลงมาที่ถัน เขาปลดสายรัดเอวนางออก แล้วกุมถัน ก่อนจะขยำบีบเบาๆ แล้วคีบยอดถันนางด้วยนิ้วชี้กับนิ้วกลาง ก่อนแตะนิ้วเข้าหากันเบาๆเขาปล่อยที่คลึงออก ปากของบุรุษคนโตก้มลงมางับยอดถัน อมและดูดยอดถันเบาๆ เขาส่งลิ้นตวัดเลียเม็ดบัวที่อยู่ในปาก พลางขบกัดสลับกับดูด เขาละปาก พลางเอ่ย “ถันนางน่าดูดมาก จับของข้าสิ” เขาดึงมือนางให้มากุมมังกรของเขา นางไม่กุมเปล่า ยังขยับรูดขึ้นรูดลง เขาส่งเสียงอู้อี้ ซี๊ดซ้าดๆในเวลานั้นนางยังยืนอยู่ เขาละจากถันแล้วเลียไปรอบถัน ก่อนจะไต่ลงมาเรื่อย บุรุษวนลิ้นเลียสะดือนาง แล้วต่ำลงมาเนินหญ้าที่ปกคลุมราวแพรไหม “หอมนัก ข้าขอดมดอมหน่อยนะ” บุรุษคนโตส่งลิ้นเลียไปตามเนินถ้ำด้านนอก จมูกก็สูดดมอย่างแรง ส่งเสียงฟึดฟัด “หมอ หอมยิ่งนัก ข้างในจะหอมแค่ไหน ข้าขอลองหน่อย” แล้วเขาก็ส่งลิ้นตวัดที่เม็ดมณี พลางขบเบาๆ นางร้องซี๊ดออกมา แล้วกดหัวเขา บุรุษไม่รีบร้อนส่งลิ้นไปที่อื่น ยังคงเลียไปรอบปากถ้ำและสลับมาเม้มที่เม็ดมณี อี้อึ้งดันถอยมาน

อาทิตย์แดงฉานลอยค้างอยู่กลางเวหา แสดงว่าอากาศแจ่มใส ฟ้าสีฟ้ากระจ่างใส อี้อึ้งลดสายตาลงมองต้นหลิวภายในเคหะสถานซึ่งตนหยุดพักมาร่วมเดือนแล้ว นางเฝ้าปรนนิบัติฮุ้นกออันเป็นที่รัก แน่นอนนางย่อมไม่ลืมที่จะโคจรลมปราณอย่างสมดุล จนบัดนี้นางมีกำลังกล้าแข็งยิ่งนัก นางช่วยฮุ้นกอของนางโคจรพลังทุกค่ำคืน จนบัดนี้เขาเริ่มลุกขึ้นเดินเหินและก้าวย่างเป็นระยะทางสั้นๆ ได้แล้ว พูดจาลิ้นไม่คับปาก ยิ้มแย้มมีความสุขอยู่ตลอดแล้วก็ถึงวันที่อี้อึ้งต้องตามล่าพลังหยางจากบุรุษนักษัตรคนต่อไป ซึ่งก็คือ นักษัตรมะแมแล้ว ก่อนหน้านี้สองสามวันอี้อึ้งได้ข่าวว่าสำนักเจิ้งหมิง อันเป็นสำนักฝึกวรยุทธมีชื่อเสียงของมณฑล จัดประลองกำลังของคนในสำนักและเปิดโอกาสให้บุคคลภายนอกเข้าชมการปะทะกำลังด้วย ผู้ชนะแต่ละอันดับจะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นศิษย์เอกของสำนักไล่ตามกันมา อี้อึ้งหมายตาว่านางอาจจะได้พบปะกับบุรุษจำนวนมากและหนึ่งในนั้นน่าจะมีนักษัตรปีมะแมที่จะมอบพลังหยางให้นางได้ “คนเป็นร้อยเป็นพัน ต้องมีบ้างซี่” นางรำพึง อี้อึ้งแต่งกายให้รวบรัด สุภาพ ดูภายนอกคล้ายชายมากกว่าหญิง เพื่อป้องกันคำครหา นางเดินทา

นางหันหลังให้อยู่ รู้สึกวาบหวิวอยู่ในใจ บุรุษยกขานางแนบเข้าหากัน ขณะที่ตนเองจับท่อนขานางไว้แล้วโยกเอวขึ้น โยกเอวเข้าบุรุษมันยกนางขึ้นสูงแล้วหมุนตัวนางมาหาเขา ทั้งสองหันหน้าเข้าหากัน แล้วบุรุษก็ยกเท้าทั้งสองขึ้นจูบก่อนจะยกพาดบ่าขณะที่เอวก็โยกมังกรเข้าไป เอวไปทางซ้าย ย้ายมาทางขวา เปลี่ยนเป็นยกสะโพกหมุนควง แล้วหมุนควง ควง หมุน โยกเข้า โยกออกนางลุกขึ้นแล้วนอนโอบกอดเขา ขณะที่มังกรยังคาถ้ำอยู่ เขาจึงกดสะโพกดันมันเข้าไป จนสุด ครั้งแล้วครั้งเล่า นางหยัดลุกมาอยู่บนตัวเขา แล้วทีนี้ล่ะ นางต้องการพลังหยางจากเขาแล้วนางจัดการเร่งเร้า คลึง โยก ส่ายเอว ก่อนจะกระแทกขึ้นลงอย่างแรง อย่างแรงหนแล้ว หนเล่าช่างวาดร้อง โอย เด้งสวนนางไม่ยอมแพ้ เขายกเอวตัวเองจนลอยเด้งสวนกลับ นางกดมันลงแล้วกระแทกใส่เป็นการศึกที่ห้าวหาญจนเหงื่อโทรมกายด้วยกันทั้งคู่ แล้วนางก็ล้มลงกอดเขา โอวนางกระดกขึ้นกระดกลงใส่มังกรเขาอย่างรวดเร็วและถี่ยิบแล้วเขาก็ไม่สามารถเก็บกัดพลังหยางไว้ได้ต่อไป เขาปล่อยมันพุ่งเข้าใส่ตัวนางร่างเขากระตุก เกร็ง สีหน้าเหยเก แต่เต็มไปด้วยความสุขสมนางกอดเขาแน่น เก็บสะสมพลังหยาง เขาพูดกระซิบที่หูนาง “ข้าม

และอีกอึดใจบุรุษก็ซบลงกับบ่านาง เขาปล่อยพลังหยางอีกรอบ มันยังเยอะท้นล้นนองออกมาตามง่ามขา เขาถึงกับคราง กัดบ่านาง ดูดที่รอยกัด จนนางเสียวซี๊ดอีกรอบ“เข้าต่อเถอะ ข้ากำลังจะถึงอีก”บุรุษรีบดันมังกรเข้าไปอีก มันยังแข็งคาไม่ยอมเล็ก บุรุษกระแทกอีกเจ็ดแปดที นางก็ถึงสวรรค์อีกรอบ“สุดยอด อย่าเอาเปรียบข้า ข้ายังไม่ถึง” บุรุษกล่าวแล้วจับนางอุ้ม เขาเข้าเอว อุ้มนางเดินในท่าลิงอุ้มแตง เขากระแทกเข้าใส่ถ้ำนางขณะที่พานางเดินทั่วศาลหนแล้วหนเล่าครั้งแล้วครั้งเล่า“ข้าหายใจแทบไม่ออกแล้ว สุดยอด”“เหนื่อยหรือ”“ยังไหว”“ท่านแข็งจริงๆ มันยังคับแน่นไม่เลิก ”“ของเจ้าก็เด็ดสุด ข้า... ข้า ข้าจะถึงแล้ว”ข้า ข้า ข้า ข้า ข้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆโอ๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!บุรุษดึงมังกรจากถ้ำนาง กดศีรษะนางลง แล้วยัดมังกรเข้าปาก นางรีบอ้าอมไว้ แล้วดูดอย่างแรง น้ำแห่งรักพ่นออกมาเต็มปากนาง อี้อึ้งรับพลังหยางเต็มใบหน้า“ของข้าหอมไหม” บุรุษถาม“หอมที่สุดเลย”บุรุษชมชอบยิ่งนัก เขาดึงนางขึ้นจูบ กอด แล้วรัดนางเสียแน่น “ข้ารักเจ้า ไปอยู่กับข้านะ ข้าจะเลี้ยงดูเจ้าอย่างดี”อี้อึ้งยิ้ม ไม่กล่าวตอบ นางจูบไซร้ไปตามใบหน้าเขา บุรุษขยำปทุม

ต้นไผ่มันไม่เชื่อผมเลยทุกคืนกลางดึก ผมเห็นร่างตะคุ่มๆยืนอยู่ที่ระเบียง ทำท่าชะโงกมองอะไรสักอย่าง ก่อนจะเสียหลักพลัดตกลงไปข้างล่าง ในหูได้ยินทั้งเสียงตกกระแทกพื้นดังพลั่ก เสียงหักร้าวของกระดูก และเสียงร้องครางอือในลำคอ แต่เมื่อผมตามไปดูก็ไม่เห็นสิ่งใดผิดปกติ“มึงหลอนไปเองแล้วโก้ กูบอกแล้วว่าให้นอนพักเสียบ้าง อ่านหนังสือเตรียมสอบถึงเช้าทุกวันแบบนี้ สมองอ๊องหมดแล้ว” มันว่าทั้งที่ตายังไม่ละออกจากเกมในโทรศัพท์มือถือ “เชื่อกู นอนบ้าง เล่นเกมบ้าง กินเหล้าบ้างก็ดี”ผมรำคาญและหงุดหงิดเสมอเมื่อมันพูดเหมือนไม่เคยใส่ใจปัญหาของผมเลย“ผี ห้องนี้แม่งต้องมีผี กูจะลองหาดู ในข่าวเก่าๆอาจจะมี”ผมลองเข้ากูเกิ้ล เซิร์ชหาข่าวด้วยชื่อตึกและคำว่าเสียชีวิต หาอยู่พักใหญ่จนพบข่าวหนึ่ง เป็นข่าวเกี่ยวกับเด็กหนุ่มที่ตกจากระเบียงตึกโดยไม่ทราบสาเหตุเมื่อราวปีกว่า ๆ ที่ผ่านมา แต่เมื่อคลิกจะเข้าไปอ่านรายละเอียดกลับเข้าไม่ได้ “เนตเป็นเหี้ยไรวะ!” ผมบ่นอย่างหงุดหงิด “ต้นไผ่ มึงใช้ 4G ป่ะ กูยืมแป๊บดิ ไวไฟแม่งไม่มีสัญญาณ” ไอ้ต้นไผ่ชำเลืองตามามองผมแวบหนึ่ง “มึงเชื่อกู เลิกค้นเรื่องนี้เถอะรู้ไปก็ไม่มีประโยชน์”“

ครั้งแรกที่ฉันเข้ามาในห้องแลปภาษาเมื่อตอน ม. 1 ฉันตื่นตาตื่นใจมากกับคอกสี่เหลี่ยมเล็กๆที่กั้นด้วยพาทิชั่น มีกระจกบางๆใสๆ ในคอกมีหูฟังแบบครอบวางอยู่ช่องละอันในห้องแลปนั้นเปิดเครื่องปรับอากาศเย็นเฉียบ ครูที่สอนภาษาอังกฤษเดินมาหน้าห้อง บอกให้นักเรียนทุกคนเข้าประจำที่โต๊ะเพื่อเตรียมฟังเสียงจากหูฟังในบทเรียนที่ครูกำลังจะสอน“เราจะเรียนที่นี่กันสัปดาห์ละครั้ง เพราะต้องเวียนใช้ในทุกระดับชั้น เพราะฉะนั้นเวลาเดินมาเรียนหัวหน้าห้องต้องคอยดูแลเพื่อนให้มาตรงเวลา ห้ามสาย ห้ามขาด ห้ามแวบไปที่อื่น ไม่งั้นถ้าเวลาน้อยเกินไปจะฟังไม่จบบท...เอาละ วันนี้เริ่มกันเลย นักเรียนใส่หูฟังได้ค่ะ”ทุกคนนั่งกันที่โต๊ะซึ่งมีตัวเลขระบุไว้ตามเลขที่ ฉันเลขที่ 15 ก็ได้นั่งโต๊ะตัวที่ 15 หูฟังของโต๊ะนี้ดูเหมือนจะอันใหญ่กว่าเพื่อนและมีฟองน้ำนุ่มหนา หุ้มด้วยหนังนิ่มอย่างดีเพื่อนที่นั่งโต๊ะข้างๆชะโงกมาดู “โห...หูฟังเริด ขอแลกได้ปะ ?”ฉันหันไปยิ้มให้ไม่ทันได้ตอบอะไรครูก็เริ่มพูดต่อ“เอ้า...กดเปิดที่ปุ่มสีแดงตรงมุมโต๊ะด้านซ้าย...มีไฟขึ้นไหม โต๊ะไหนไม่ติดบ้าง...โอเค ติดทุกโต๊ะนะ ปรับเสียงเบาหรือดังได้ที่ปุ่มข้างๆหูฟังด้านขวา.

เมื่อโรงเรียนเริ่มเปิดเทอม สีสันและชีวิตชีวาของโรงเรียนก็กลับมาเบ่งบานเต็มที่ เสียงของเด็ก ๆ เล่นกันสนุกสนาน เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ เสียงร้องตะโกน เสียงผู้ปกครองที่พยายามหาวิธีแกะลูกออกจากแขนขาตัวเองมาส่งให้ครู ฉันเองแม้จะเรียนเกี่ยวกับการศึกษามาและเคยฝึกสอนมาแล้ว แต่ก็ไม่เคยรับมือกับเด็ก ๆ อนุบาลที่ไม่เคยมาโรงเรียนมาก่อน แม้ที่นี่จะมีครูห้องละสองคน และมีครูพี่เลี้ยงคอยช่วยดูแลเด็กอีกคน แต่การจะพยายามทั้งปลอบ ทั้งดูแล ทั้งต้อนเด็ก ๆ ให้ยอมอยู่ในห้องเรียนอย่างสงบนั้นเป็นเรื่องที่ยากมากอาทิตย์แรกทั้งอาทิตย์จึงหมดไปกับการพยายามทำให้เด็ก ๆ ที่เพิ่งห่างบ้านห่างครอบครัวเป็นครั้งแรก ยอมรับอ้อมกอดของครูและโรงเรียน ยังไม่ต้องพูดถึงการเรียนหรือสอนอะไรทั้งนั้น ฉันแอบดีใจที่เห็นเด็กหญิงดวงตาสดใสคนนั้นมาเรียนที่ห้องของเราด้วย แต่เมื่อถึงเวลาเช็กชื่อ กลับมองหาเธอไม่เจอ ฉันเล่าเรื่องเด็กหญิงคนนั้นให้ครูพี่เลี้ยงที่กำลังง่วนกับการป้อนข้าวและเช็ดปากให้กับเด็กสองคน ครูพี่เลี้ยงพูดเพียงว่าฉันอาจจะเข้าใจผิดไปเอง เด็กคนนั้นอาจะเรียนห้องอื่น อนุบาลเรามีตั้งหลายห้อง หรือไม่เด็กอาจจะเข้าห้อง

นับเป็นโชคดีของฉัน ที่พอเรียนจบก็มีตำแหน่งงานว่างที่โรงเรียนเก่าที่เคยเรียนเมื่อตอนมัธยม ตอนที่ฉันบอกแม่ว่าจะกลับไปเป็นครูสอนที่โรงเรียนเก่า และจะได้กลับไปอยู่บ้านกับแม่ แม่ดีใจมาก เร่งเตรียมห้องเตรียมข้าวของรอฉันกลับ แม่บอกว่า ตั้งแต่วันที่ฉันเข้าไปเรียนที่กรุงเทพฯ ก็นึกว่าจะไปตั้งหน้าทำงานในกรุงเทพฯ เหมือนพวกพี่ ๆ เสียแล้วที่จริงแล้วฉันก็เคยคิด คิดว่าอยากจะไปไกล ๆ จากบ้านเก่า โรงเรียนเก่า ลบความทรงจำเก่า ๆ ออกไปแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ หลังจากที่เลิกกับแฟนคนแรกที่นี่เมื่อตอน ม. 5ใคร ๆ ก็บอกว่ารักวัยรุ่น ก็ต้องเรียนรู้ เจ็บบ้างอกหักบ้างเป็นเรื่องธรรมดา ทำให้เราได้รู้จักเติบโต มีภูมิต้านทานความเจ็บ ความผิดหวังความเศร้าที่จะทยอยเข้ามาเรื่อย ๆ เมื่อเราเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่ ฉันก็รับฟังและพยายามจะคิดอย่างนั้น แต่ตลอดเวลาหกปีที่ผ่านมา ความเจ็บช้ำที่เกิดจากแฟนคนแรกยังคงเป็นบาดแผลร้าวลึกจนไม่อยากเอ่ยถึงคนเรียนจบใหม่อย่างฉันในสาขาการศึกษา หางานยากยิ่งกว่าอะไร นั่นเองที่ฉันบอกว่าฉันโชคดีที่จู่ ๆ ก็ได้งานง่ายดาย เป็นงานประจำใกล้บ้าน ไม่ต้องเสียค่าที่พัก แถมได้อยู่กับแม่ โชคดียิ่งกว่านั้น ความหลังท

17. มาสะดุ้งตื่นอีกทีตอนกลางดึก เมื่อได้ยินเสียงพี่พรพูดอะไรบางอย่างอยู่คนเดียว และยังมีเสียงหัวเราะคิกคักเหมือนเสียงเด็ก ๆ พอลืมตามองก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อเห็นร่างเล็ก ๆ นับสิบเป็นร่างเงาจาง ๆ แต่พอมีเค้าว่าเป็นเด็กเล็ก นั่ง นอน คลาน เดินไปมาอยู่รอบตัวพี่พรที่กำลังกางหนังสือนิทานอ่านด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่ละร่างนั้นไม่ได้มาในสภาพน่าเวทนาอย่างคนถูกไฟไหม้ แต่มาในร่างอย่างเด็กน้อยไร้เดียงสาตามวัยก่อนที่พวกเขาจะตาย จึงทำให้แม้สถานการณ์ตอนนี้จะฟังดูน่าขนลุกเพียงใด แต่ฉันกลับรู้สึกสงสารระคนหลอน ตอนที่พี่พรถามว่ากลัวผีไหม ใครจะไปนึกว่าจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย พี่พรเปิดหนังสือนิทานอ่านออกเสียงจากความทรงจำเพราะในห้องตอนนั้นมืด มีเพียงแสงสว่างรำไรจากแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างเท่านั้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรัก ความเมตตาและอ่อนโยน พี่พรตอนนี้ดูมีความสุขไม่ต่างจากตอนที่แกอยู่ท่ามกลางเด็ก ๆ ที่มีชีวิต ฉันนอนนิ่งตัวแข็ง ไม่กระดุกกระดิก ถึงจะน่ารักอย่างไรก็ผีทั้งนั้น สักพักหนึ่งก็รู้สึกเย็น ๆ ที่ข้อเท้า เหมือนมีมือเย็นเฉียบมาจับ

ฉันกับพี่พรรู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เราอยู่ค่ายอาสาเดียวกันทุกปี ค่ายของเราส่วนใหญ่จะอาสาไปสอนหนังสือเด็ก ๆ ในชนบทห่างไกล หลายแห่งมีครูอยู่คนเดียว ต้องสอนทุกระดับชั้นทุกวิชา โรงเรียนแบบที่แบกรับภาระหนักที่สุดคือโรงเรียนประเภทที่เป็นโรงเรียนประจำ เพราะต้องดูแลเรื่องที่อยู่อาศัย อาหารการกิน รวมถึงความปลอดภัยของเด็ก ๆ ด้วย หลายพื้นที่เช่นกันที่ครูคนเดียวรับหน้าที่นั้นทั้งหมด เป็นทั้งครู ทั้งพ่อและแม่ในคนเดียวกัน นี่ยังไม่รวมการที่ต้องเป็นคนคอยจัดหาเงินทุนเพื่อมาดูแลเด็ก ๆ และคอยประสานกับทางส่วนกลางในเรื่องเอกสารการเรียนต่าง ๆ อีก ในสมัยนั้นพวกเราเองก็ทำอะไรได้ไม่มาก แต่ละครั้งเราก็จะพากันขนสื่อการเรียนการสอนเท่าที่จัดหามาได้ รวมถึงหนังสือเรียน หนังสืออื่น ๆ เอาไปสร้างห้องสมุดหรือมุมหนังสือให้เด็ก ๆ ขอรับบริจาคพวกอุปกรณ์การเรียน เครื่องเขียน สมุดดินสอ หรือบางครั้งโชคดีก็ได้อุปกรณ์กีฬาบ้าง พวกเราเป็นครูชั่วคราวที่เด็ก ๆ มักจะรัก เพราะมีอะไรแปลก ๆ ใหม่ ๆ ไปสอนไปเล่าให้ฟัง บางครั้งแม้ค่ายจะจบลงในเวลาเพียงครึ่งเดือน แต่วันที่พวกเราจะ

ซินแสหวางว่าต่อ “เมื่อถูกนำมาคืนแล้ว นางก็ถูกจับมัดที่แพเสี่ยงทาย ลอยออกทะเลมาเพื่อทดสอบบุญญาธิการว่าจะยังคู่ควรรับใช้พระเจ้าเหนือหัวพรหมทัตหรือไม่ จนแพของนางลอยมาพบเรือเราเข้า” “สามีขับไสไล่ทิ้งลงทะเล ถ้าอย่างนี้ก็ถือว่านางเป็นหญิงม่ายน่ะสิ” พ่อบ้านกวงร้องด้วยความตกใจ “แบบนี้ยิ่งไม่เหมาะจะอยู่บนเรือเรา ดรุณีสาวแรกรุ่นไม่มีสามี ไม่มีเจ้าของ ยิ่งงามสะคราญกิริยาอาการและกลิ่นผิวกายนางยวนกามาเช่นนี้มากลุ่มบนเรือท่ามกลางบุรุษกลัดมันจำนวนมาก วันใดเกิดคนบนเรืออดรนทนไม่ได้ขึ้นมา มีหวังได้เกิดศึกชิงนาง ฆ่าฟันกันจนเรือแตกแน่ๆ” ต่างคนต่างมองหน้ากันท่ามกลางเสียงคลื่นกระทบเรือและลมทะเลแผ่วผ่านเป็นระยะๆ ในห้องนอนเฉินอี้เฟิง สีฝุ่นในร่างกากีกำลังตื่นตาตื่นใจกับชั้นหนังสือของนายสำเภาหนุ่มรูปงาม “หนังสือเยอะมาก นายสำเภา ท่านเป็นนักอ่านหรือคะ ข้าก็ชอบอ่านเหมือนกัน” ชายหนุ่มยิ้ม “เรียกข้าว่าอี้เฟิงเถิด เราสนิทกันแล้ว” กากีชำเลืองตามามองนิดหนึ่งแล้วหันกลับไปอมยิ้มคนเดียว อันที่จริงหนุ่มสไตล์ตี๋ขาวสูง หล่อสะอาดสง่า สุภาพ น่ารัก ขี้เล่นแบบนี้ ถ้าไ

บนเรือไม่มีสตรีอื่นอีกนอกจากกากี ดังนั้นการจะช่วยเหลือนางอย่างพิถีพิถันเช่นเดียวกับที่กากีเคยได้รับมาจากนางกำนัลพี่เลี้ยงหรือนางรับใช้ย่อมเป็นไปไม่ได้ ถึงกระนั้นเรื่องการดูแลรักษากากีกลับเป็นเรื่องที่ไม่ได้ทำให้เฉินอี้เฟิงลำบากใจแต่อย่างใด กลับดูยินดีปรีดาร่าเริงยิ่งนัก หลังส่งให้ลูกเรือไปช่วยกันหาอาหาร น้ำ และผลไม้ มาเตรียมไว้ให้นางแล้ว เขารีบสั่งไปช่วยลูกเรือค้นหาเสื้อผ้าอาภรณ์ในหีบสินค้าที่อาจติดมาเพื่อค้าขาย ได้ผ้าไหมจีนเนื้อดีและผ้าฝ้ายทอละเอียดเนียนนุ่ม สีสันสวยงามหลากหลายมาให้กากีไว้ผลัดใส่หลายพับวางไว้ให้นางที่ข้างม่าน พร้อมชามใบใหญ่ใส่น้ำอุ่นและผ้าผืนเล็กๆอีกผืนวางให้ “รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดเนื้อเช็ดตัวเสียเถิดแม่นาง สวมเสื้อผ้าเปียกชุ่มน้ำทะเลเช่นนั้นนานนักจะเจ็บไข้เอาได้ ข้าไม่มีชุดสตรีบนเรือเลย แต่ก็เลือกผ้าพับงามๆมาให้เจ้าแล้ว เจ้าลองเลือกใช้ห่มพันกายดูเถิด เข็มกลัดก็มีไว้ให้พร้อมแล้ว” แสงที่ส่องมาจากหลังม่านอวดให้เห็นสรีระเปลือยเปล่าของนางทาบทับอยู่บนเนื้อผ้า สรีระของนางที่ควรนูนก็นูนเต่ง ที่ควรเว้าก็เว้าคอด แขนขาเรียวกลมกล

ผิวกายที่ต้องกระทบแสงแดดสว่างเจิดจ้าเรืองรองฉ่ำน้ำราวกับไข่มุกทะเลกลางมหาสมุทร เส้นผมตรงดำขลับเงางามเหมือนเส้นไหมยาวสยาย คิ้วงามเป็นรูปโค้งน้อยๆรับกับรูปตา ดวงตาเรียวโตงามดั่งลูกกวางหางตาช้อยเชิดเหมือนวาด แพงอนตาหนางอนงาม จมูกโด่งงอนจิ้มลิ้มพริ้มเพรา สองปรางแดงปลั่งดั่งผลท้อจีน แลปากอวบอิ่มสีชมพูสดนั้นอีกเล่า ไม่ต้องพูดถึงเรือนร่างงดงามทุกสัดส่วน ถันแลสะโพกกลมกลึงดั่งปั้น เอวคอดกิ่ว ยิ่งกายนางเมื่อกระทบละอองน้ำทะเลจนอาภรณ์สีขาวเปียกฉ่ำแนบเนื้อเช่นนั้น กลิ่นกายหอมหวลยวนกามาของแม่งามแน่งน้อยกากีก็ยิ่งขจรขจายไปไกลจนได้กลิ่นกันทั่วทั้งเรือ ทั้งลูกเรือนายเรือทั้งหลายต่างก็พากันวิ่งมาเกาะกราบเรือข้างนั้นจนเรือเอียงกะเท่เร่ไปข้างหนึ่ง หากเรือมิได้บรรทุกสินค้ามาด้วยจนเพียบเต็มลำเรือ แลอับเฉาท้องเรือหลายตัวคอยช่วยถ่วงน้ำหนัก เรือสำเภาจีนลำนี้คงพลิกคว่ำล่มลงไปแล้วเพราะพิษความงามของกากีแน่แท้ “เอ้า วิปลาสกันไปหมดแล้วหรือ ไต้ก๋งอยู่ไหนนี่” พ่อบ้านกวงที่เพิ่งหายจากอาการตกตะลึงรีบร้องเรียก ไต้ก๋งที่ก็มายืนเนียนจ้องนางโฉมงามอยู่ในหมู่ลูกเรือได้ยินเสียง

แม่เงือกน้อยรีบส่ายหน้า “ตายไม่ได้ค่ะ พี่สีฝุ่นตายไม่ได้” เธอว่า เสียงหวาน “อีกไม่นานก็จะพบเรือสำเภาแล้ว กระแสน้ำเปลี่ยนทิศนิดหน่อยเท่านั้นเอง สีฝุ่นอึ้งจนพูดแทบไม่ออก อะไรเนี่ย ในเรื่องกากีมีเงือกด้วยเหรอ แปลกไปแล้ว ต่อให้เป็นนิยายแฟนตาซีแบบนี้ก็เถอะ จะว่าเป็นตัวละครไร้บท ก็ไร้บทเสียจนไม่เคยปรากฏในเรื่องเลยด้วยซ้ำมั้ง แม่เงือกสาวยิ้มให้สีฝุ่นจนยาหยี ดูร่าเริงสดใสและท่าทางตื่นเต้นนิดๆ เธอขยับมานั่งใกล้ๆสีฝุ่นห้อยส่วนหางปลาบานใหญ่สีขาวเหมือนหางปลาทองลงจุ่มน้ำ สะบัดเล่นจนน้ำกระจายเป็นวง “ทำไมล่ะ ทำไมถึงตายไม่ได้ ยังไงเสีย คนที่มาที่นี่ก็มีแต่สองทาง คือออกไปทางหน้าสุดท้าย หรือไม่ก็หายไป มันก็เท่านั้นนี่” สีฝุ่น น้องเงือกน้อยแก้มแดงอมยิ้ม “พี่สีฝุ่นเล่นเป็นนางกากีได้เก่ง และฉลาดกว่าคนอื่นๆที่เคยหลุดเข้ามาที่นี่เยอะเลยค่ะ หนูละลุ้นระทึกทุกตอนเลย ตอนที่พานางกำนัลไร้นามเข้าไปร่วมหอด้วยอีกคนนี่แบบ โอ้โห คิดได้ไงเนี่ย เพราะงั้นพี่สีฝุ่นห้ามตายนะคะ หนูเป็นแฟนคลับนิยายกากี แอบฟังพวกมนุษย์ตัวประกอบไม่มีบทพูดเรื่องเล่าของพี่มานานแล้ว เมื่

“ขอบคุณพี่เอื้องผาที่เมตตานำสารนี้มาบอกข้า แต่หากมีโอกาสฝากไปบอกเขาด้วยได้หรือไม่เจ้าคะ ว่าข้าไม่ต้องการให้เขาช่วย และไม่ต้องการให้เข้ามายุ่งเกี่ยวเรื่องใดๆของตัวข้าอีกแล้ว” ทว่า นาฏกุเวรเองก็ไม่มีโอกาสเช่นนั้น เนื่องจากรุ่งเช้าต่อมา นางกากีก็ถูกลากตัวจากที่นอน และจับผลัดผ้าเป็นชุดนุ่งขาวห่มขาวเพื่อเข้าพิธีกรรมเสี่ยงทายตามความเชื่อ ใครบางคนว่า เวลาของพิธีกรรมถูกเลื่อนให้เร็วที่สุดเพราะมีข่าวระแคะระคายว่าจะมีคนมาชิงตัวช่วยกากีนั่นเอง และเมื่อแดดแรกของวันมาถึง กากีก็ถูกจับขึ้นไปนั่งกลางแพไม้ที่มีเสาหลักอยู่ตรงกลางแพ และให้นั่งกอดเสา มัดมือติดกับเสาเอาไว้ ท่ามกลางสายตาชาวเมืองพาราณสีที่พากันมามุงดูชะตากรรมอันน่าเวทนาของอดีตพระมเหสีแน่นขนัดเต็มริมชายหาด เสียงพูดคุยอุทานเซ็งแซ่ถึงความงามเหนือคำพรรณนาของนางกากี แม้ไร้เครื่องประดับตกแต่งใดๆก็ยังงามผุดผ่องราวหยาดจากสวรรค์ ผิวพรรณส่องสว่างเรืองรองวาวฉ่ำดั่งประกายไข่มุก คิ้วได้รูปเป็นดั่งมงกุฎพักตรา เหนือดวงตาลูกกวางน้อย ขนตางอนหนาพลิกพลิ้ว ปากอวบอิ่มเม้มแล้วคลายออก อกตึงปลั่ง เอวคอด สะโพกกลมผาย เรียวขางามกลม

เมื่อเนื้อเรื่องมาถึงตรงนี้แล้ว สีฝุ่นในร่างนางกากีผู้เลอโฉม ระทมตรมทุกข์เสียจนไม่มีแก่ใจจะสนใจสิ่งแวดล้อมรอบตัวเสียแล้ว รักแรกรักแท้ที่เธอเฝ้าถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูในหัวใจมาหลายปี ในโลกของเธอนอกจากเขาจะไม่เคยชายตามอง เขายังประกาศแต่งงานกับคนอื่นไปโดยแทบไม่เคยเห็นว่าเธอมีตัวตน อุตส่าห์ได้มาสมหวังสมรักกันที่นี่ ในโลกแฟนตาซีเรื่องกากีนี้ ก็มีอันต้องพลัดพรากจากกันไปตามท้องเรื่องอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้อีก สีฝุ่นหัวใจสลาย หมดจิตหมดใจจะดิ้นรนต่อสู้อะไรเพื่อตัวเองอีก มันคงถูกต้องแล้ว มันคงเป็นเช่นนั้น คนที่แพ้อย่างเธอ ไม่ว่าจะอยู่โลกไหนก็ไม่มีวันได้สมรัก ไม่มีวันได้อยู่กับคนที่รัก แม้จะสวยเลิศเลอเฟอร์เฟคไร้ที่ติ อย่างนางกากีเนื้อหอม ไม่มีทางหาข้ออ้างอะไรได้อีกแล้ว เสียงหึ่งๆของผู้คนพูดคุยดังรอบตัวเธอขณะนั่งเท้าแขนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่กับพื้นท้องพระโรง น้ำตาร่วงหล่นลงบนพื้นพรมผ้าทอสีแดงเลื่อมทองลวดลายวิจิตรจนเปียกเป็นหย่อมๆ เลือนรางคล้ายเหนือหัวพรหมทัตเข้ามาประกองกายให้ลุกขึ้น แต่ก็ถูก ใครว่าอะไรบ้างก็ไม่ได้ยินชัดถนัดนักในเวลาอย่างนี้ แต่การณ์ก