บทที่ 5 เปย์ (เมีย)

บทที่ 5

เปย์ (เมีย)

เพียะ!

หลังจากถอนจูบออก จู่ๆ นิวเคลียร์ก็ตบหน้าแดเนียลอย่างไม่แรงนักจนชายหนุ่มทำหน้างงเล็กน้อยก่อนที่จะถูกเธอบีบแก้ม

"โกหกเหรอ ได้กลิ่นลิปสติกผู้หญิงติดที่ปากนายอยู่นะ"

"อ่า...จมูกดีไม่พอ ปากยังดีด้วย"

"จูบกับใครมา" เธอถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาสุดๆ แต่แดเนียลกลับยกมือขึ้นมาลูบแก้มข้างที่ถูกเธอตบเมื่อครู่

"แค่หอมแก้มเอมม่า"

"ไม่นัดกันไปเอาเลยล่ะ" คำถามประชดประชันที่เธอเอ่ยออกไปทำให้ชายหนุ่มรู้สึกพอใจอย่างบอกไม่ถูก แดเนียลกระชากตัวเธอลงมากอดแล้วประกบปากจูบต่อ เขาสอดเรียวลิ้นเข้าไปหยอกล้อเรียวลิ้นนิวเคลียร์และจบด้วยการกัดริมฝีปากล่างของเธอเบาๆ

"ก็แค่หอมแก้มตามประสาคนรู้จัก"

"คนเคยเอากันต่างหาก"

"หึ...หวงเหรอ"

"ไม่นะ แล้วนายอะหวงเหรอ ถึงตามมาดื่มที่นี่"

"ลืมอะไรไปไหมคนสวย ที่นี่ของดีแลนฉันก็ต้องมาดูแลแทนมันอยู่แล้ว"

"อ๋อเหรอ ปกติไม่เห็นจะชอบขี้หน้ากัน น้องชายแบบนายก็รู้จักช่วยพี่ทำงานด้วย...น่าประทับใจแทนพี่ดีนจริงๆ" นิวเคลียร์เย้าหยอกคนตรงหน้าก่อนจะเอนตัวไปซบอกแกร่ง

"อยากเอาดุ้นตบปากจริงๆ แต่ให้อภัยเพราะเมื่อคืนกูสุดมาก"

"พรุ่งนี้จะไปงานวันเกิดเพื่อน โอนเงินให้ด้วยสี่แสน จะซื้อกระเป๋าใบใหม่"

"อยากได้อะไรอีกไหมนอกจากกระเป๋า" แดเนียลถามอย่างยิ้มๆ แต่คำตอบที่ได้รับก็ทำเอาเขาหมดอารมณ์ทันที

"ไม่อะ กระเป๋าน่าจะมีประโยชน์สุดละ ขายได้เงินด้วย แต่เอานายไม่มีตรงไหนที่มีประโยชน์เลย"

"แล้วมึงจะรู้ว่าตัวเองคิดผิดไป"

"เหอะ!" นิวเคลียร์เลื่อนตัวลงไปนั่งข้างแดเนียลแล้วเอนตัวมาพิงไหล่เขาอีก "ไม่อยากไปซื้อของคนเดียว พรุ่งนี้พาไปหน่อยได้ไหม" เธอหันมาทำตาปริบๆ อ้อนชายหนุ่ม แดเนียลแสยะยิ้มก่อนจะเชยคางมนขึ้นแล้วกดริมฝีปากจูบเบาๆ

"ค่าจ้างคิดเป็นเอาสองยกก็พอนะ"

"ทะลึ่ง!"

"หึ..." เขาตวัดแขนโอบไหล่มนแล้วนั่งดื่มกับนิวเคลียร์ต่อจนกระทั่งถึงเวลาเที่ยงคืน สองหนุ่มสาวเดินออกมาจากคลับพร้อมกัน

"อ๊ะ!" แดเนียลรั้งตัวนิวเคลียร์เข้ามากอดแล้วหอมขมับบางหนักๆ

"พรุ่งนี้เจอกันสิบโมงเช้า ห้ามสาย ไม่งั้นจะลดเงินที่ขอไปเหลือแค่แสนเดียว"

"โอเค แล้วเจอกัน" นิวเคลียร์หันหลังเดินไปขึ้นรถอีกคันซึ่งแดเนียลเตรียมไว้ให้เธอแล้ว หญิงสาวลดกระจกลงแล้วโบกมือให้ก่อนที่จะชูนิ้วกลางใส่แดเนียล "แล้วจะโทร. หา ถ้าไม่หลับก่อน"

"อืม" แดเนียลโบกมือให้หญิงสาวก่อนจะกลับเข้าไปในคลับอีกครั้ง เขาสั่งงานลูกน้องแล้วกลับไปพักผ่อนที่ห้อง

สิบโมงตรงตามที่นัดกันไว้ แดเนียลยืนสูบบุหรี่รอนิวเคลียร์อยู่ลานจอดรถชั้นใต้ดินที่นัดหมายกันไว้เมื่อสิบนาทีที่แล้ว

"มาเร็วเหมือนกันนิ" นิวเคลียร์เดินเข้ามาหาแดเนียลด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่เขากับยืนมองเธอราวกับกำลังพิจารณาอะไรสักอย่าง "ทำไม มีอะไรผิดปกติเหรอ?" นิวเคลียร์ก้มมองตัวเองพลางหมุนตัวหนึ่งรอบ

"แค่แปลกใจ"

"ยังไง"

"ไม่เคยเห็นแต่งตัวแบบนี้สักที มันก็น่ารักอีกแบบ" ก็พอดีวันนี้เธอขี้เกียจแต่งตัวเวอร์วัง เลยหยิบเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนขาสั้นมาใส่ และปล่อยผมยาวดัดลอนช่วงปลายก็แค่นั้น หน้าก็แต่งบางๆ เพราะเดี๋ยวก็ต้องอาบน้ำเตรียมไปงานวันเกิดเพื่อนอีก

"ขี้เกียจแต่งตัว เอาง่ายๆ แบบนี้แหละ เขาคงให้เข้าร้านอยู่หรอก"

"หึ..."

"แต่นายไม่ต้องซื้อให้ก็ได้นะ ฉันแค่พูดเล่น" แดเนียลเชิดหน้าไปที่ประตูฝั่งข้างคนขับเป็นเชิงบอกให้นิวเคลียร์ขึ้นรถ เมื่อเข้ามาในรถแล้วเขาก็หยิบบัตรเครดิตออกจากกระเป๋าสตางค์ใบหรูโยนให้เธอ

"แต่กูจริงจัง" เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก เธอจึงรับบัตรเครดิตมาเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจแดเนียล เพราะถ้าปฏิเสธก็คงจะโดนยัดเยียดให้เหมือนเดิม เขามันเอาแต่ใจตัวเองที่สุด

เมื่อมาถึงห้างสรรพสินค้า แดเนียลก็จับมือนิวเคลียร์เดินตรงไปยังช็อปขายกระเป๋าแบรนด์เนมที่ตั้งใจพาเธอมาซื้อ เขายืนรอนิวเคลียร์คุยกับพนักงาน หางตาก็เหลือบเห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่กำลังเดินเข้ามาในช็อป แดเนียลเบือนหน้าหนีด้วยความเบื่อหน่าย

"โลกมันกลมหรือพื้นที่มันแคบวะ ทำไมต้องเจอมึงที่นี่ตอนนี้ด้วย"

"กูมาซื้อของใช้" ดีแลนตอบน้องชายหน้านิ่ง เขายกยิ้มรับไหว้หญิงสาวเพื่อนสนิทน้องชายและเอ่ยถาม "คนสวยมาซื้ออะไรครับ"

"มาดูกระเป๋าค่ะ พอดีอยากได้กระเป๋าสะพายออกงานเย็นนี้" ดีแลนพยักหน้าอย่างยิ้มๆ พลางปรายตามองน้องชายที่เอาแต่พ่นลมหายใจฟึดฟัดอยู่ข้างๆ เขา

"งั้นพี่ไม่กวนดีกว่า เหมือนใครบางคนมันจะขาดใจตายแล้วถ้าพี่ยังยืนอยู่ที่นี่" ดีแลนยิ้มให้นิวเคลียร์แล้วหันหลังเดินออกมาจากช็อปกระเป๋าแบรนด์เนม นิวเคลียร์ยิ้มให้ชายรุ่นพี่แล้วหันมาถลึงตาใส่แดเนียล

"เป็นอะไรมากไหมนายอะ ทำตัวเหมือนเป็นผัวฉัน" เธอหันไปเลือกของที่อยากได้อีกสองสามชิ้น เมื่อได้ของที่ต้องการแล้วก็ให้แดเนียลถือให้

"เดี๋ยว" แดเนียลคว้ามือนิวเคลียร์ไว้ มุมปากหนายกยิ้มบางๆ ทั้งที่อีกฝ่ายรอฟังเขาพูดอยู่ "เดี๋ยวก็รู้เอง ไม่ต้องทำหน้าสงสัยขนาดนั้นหรอก" แดเนียลไม่ยอมพูดอะไรแล้วพานิวเคลียร์ไปที่ที่หนึ่ง

"เดี๋ยวนะ พามาโชว์รูมรถ?"

"ซื้อรถ"

"ฮะ! จะบ้าเหรอ รถอะไรของนายเยอะแยะเนี่ย" หญิงสาวกอดอกแล้วพ่นลมหายใจออกเบาๆ รู้ว่ารวยแต่จะใช้เงินเหมือนพรุ่งนี้โลกแตกก็ไม่ได้ปะวะ นิวเคลียร์กลอกตามองบน ก่อนจะถูกแดเนียลลากแขนลงจากรถ เขาโอบหลังเธอแล้วพาเดินดูรถหรูที่จอดเรียงกันอยู่ห้าคัน

"ชอบคันไหน" แดเนียลเอ่ยถามคนข้างกาย นิวเคลียร์ชี้ไปที่รถคันสีขาวเพราะเป็นสีที่เธอชอบอยู่แล้ว แดเนียลพยักหน้าให้แล้วเดินไปเปิดประตูรถ "ลองเข้าไปนั่งดูสิ"

"ไม่เอา รถนายก็ลองนั่งเอง"

"แต่เธอจะได้นั่งเบาะข้างคนขับตลอด" นิวเคลียร์ชะงักไปชั่วครู่กับคำพูดนั้น มันหมายความว่าเธอต้องไปไหนมาไหนกับแดเนียลตลอดสินะ "ยืนอ้าปากอยู่ทำไม ฉันตั้งใจพามาเลือกรถเพราะไม่อยากฟังเธอบ่นว่าเบาะแข็ง ปวดขาปวดเข่า"

"ไม่เอา ไม่ใช่รถฉัน นายอยากซื้อก็เลือกเองเถอะ" นิวเคลียร์จะเดินออกมาแต่ฝ่ามือหนากลับยื่นมาจับท้ายทอย เขารั้งตัวเธอเข้ามาหาตัวเองจนแผ่นหลังบอบบางชนกับอกแกร่งอย่างแรง

"อย่าเรื่องมาก เลือกไป" แดเนียลกระซิบบอกเสียงพร่าอย่างเอาแต่ใจ นิวเคลียร์ตีสีหน้าเรียบนิ่ง ก้าวเข้าไปนั่งเบาะข้างคนขับของรถลัมโบร์กินีคันสีขาว "เป็นไง" แดเนียลนั่งลงข้างประตูและวางมือไว้บนหน้าขาขาวเนียน ลูบไล้เบาๆ ขณะเดียวกันก็สำรวจภายในรถด้วยก่อนหยุดสายตาไว้ที่ใบหน้าบูดบึ้งแต่เขาเลือกที่จะไม่สนใจ

"คันนี้เลยไหม หรือเลือกคันอื่นก่อน?"

"เอาคันนี้ ชอบสีขาว"

"อืม โอเค เอาคันนี้แล้วกัน" แดเนียลดึงนิวเคลียร์ลุกออกมาแล้วพาเธอไปหาพนักงานขายที่นัดกันไว้แล้วพร้อมจ่ายเงิน

"รวยมากเหรอ"

"ก็รวยพอสมควร รวยพอที่จะให้เงินเธอซื้อกระเป๋าได้พันๆ ใบ"

"แหวะ! ขี้อวด"

"หึหึ.."