บทที่ 8ไม่รู้ใจตัวเองหลายชั่วโมงต่อมา ภายในห้องพักสุดหรูหราถูกปกคลุมด้วยไอความเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศและความเงียบเคล้ากับกลิ่นแอลกอฮอล์ที่อยู่ในแก้วในมือของแดเนียล ไม่รู้ว่านิวเคลียร์ทำเขาอารมณ์เสียตั้งแต่ตอนไหนแต่ว่าตอนนี้เขารู้สึกหงุดหงิดใจมาก“แม่ง..”“นายครับ คุณดีแลนมาครับ” ลูกน้องคนสนิทเขาเดินเข้ามารายงานเสียงเรียบแล้วก้มหน้า แดเนียลละสายตาจากแก้วเหล้าแล้วถอนหายใจกับคำรายงานของลูกน้อง ร้อยวันพันปีไม่โผล่หัวมาหาน้อง วันนี้ฝนคงตกห่าใหญ่ไม่ก็พายุเข้า“มันมาทำไม ว่างมากหรือไง” เขาย้อนถามลูกอย่างเหนื่อยหน่าย“เออ กูว่างมากเลยแวะมาดูน้องสารเลวหน่อย” ผู้เป็นพี่กอดอกยกยิ้มมองสภาพผู้เป็นน้อง ก่อนที่จะพยักหน้าให้ลูกน้องแล้วเดินเข้าไปหาแดเนียล “เพราะอะไร?” เสียงเข้มของมาเฟียหนุ่มเอ่ยถามน้องชายที่เงียบผิดปกติ เพราะถ้ามันปกติป่านนี้คงตอบกลับเขาไม่ก็หลอกด่าเขาไปแล้ว“เปล่า”“กูจะพยายามเชื่อคำโกหกมึงแล้วกันนะ” ผู้เป็นพี่ชายกระตุกยิ้มมุมปากกับคำโกหกคำโตที่น้องชายบอกมา เขากับแดเนียลอายุห่างกันสองปีก็จริงแต่สองคนเติบโตมาด้วยกัน ไอ้เรื่องโกหกของแดเนียลเป็นเรื่องเดียวที่เขามักเป็นผู้ชนะที่ดูออ
บทที่ 9 เจ้าอารมณ์พอดีแลนกลับไปแล้วภายในห้องก็กลับสู่สภาวะเดิม ความเงียบเข้ามาปกคลุม ร่างหนาทรุดนั่งลงกับโซฟาตัวเดิม แววตาพร่าพรายไร้จุดโฟกัสอย่างจริงจัง แดเนียลเอนหลังพิงกับพนักโซฟา เงยหน้าขึ้นมองเพดานห้องด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก แต่กลับมีบางสิ่งเรียกความสนใจจากเขาให้หันไปมอง แดเนียลเอี้ยวหน้าไปมองกิ๊บติดผมที่นิวเคลียร์มาลืมไว้ที่ห้องและเขาไม่มีโอกาสเอาไปคืนให้เธอสักทีจนกระทั่งวันนี้ มันคงไม่สำคัญอะไรแล้วมั้ง...แกรก...ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาอีกครั้ง แดเนียลขมวดคิ้วแน่นเมื่อคนที่เปิดประตูเข้ามาคือดีแลน “อะไรของมึงอีกดีน” แดเนียลชักสีหน้าใส่ผู้เป็นพี่อย่างสะกดกลั้นอารมณ์หงุดหงิดไม่ให้ระเบิดออกไปในตอนนี้“ไปดื่มไหม” เหตุผลที่เขายังไม่กลับเพราะยังไม่อยากทะเลาะกับซัมเมอร์ตอนนี้เลยต้องถ่อมาหาน้องชายที่นี่ แม้ว่าสีหน้าน้องจะอยากต้อนรับมากก็เถอะ ยอมทนหน้าด้านหน่อยเพราะไม่มี...ที่ไปแล้วจริงๆ หากไปดื่มกับเพื่อนก็กลัวเมียโกรธไปกว่านี้ แม่งเขามีสิทธิ์เลือกอะไรไหมวะเนี่ย“จะยืนทำหน้าครุ่นคิดอีกนานไหมวะ มึงเป็นห่าอะไร” ถ้อยคำหยาบคายมาเต็มแต่นั่นก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ปกติที่ว่าตอนลับห
บทที่ 10ไปกันใหญ่มือหนากำหมัดแน่น นี่เธอเล่นเปลี่ยนทั้งรหัสและยังไม่ยอมรับสายเขาเหรอนิวเคลียร์! เธอจะท้าทายเขามากไปแล้วติ้ง!เสียงประตูลิฟต์เปิดออก แดเนียลหันไปมองเจ้าของร่างบางที่เพิ่งก้าวออกมาจากลิฟต์ด้วยสายตาดุดัน แต่ยิ่งเดือดจัดเพราะมีหนุ่มหน้าอ่อนเดินตามหลังเธอมาติดๆ แถมยังเอามือโอบเอวบางที่เขาเคยโอบกอดมาแล้ว แดเนียลกำหมัดแน่นจนแขนสั่น“ถ้านายรู้ว่าฉันเป็นใคร นายจะไม่ทำแบบนั้นแน่นอน” มาเฟียหนุ่มผ่อนคลายสีหน้าแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบอย่างสบายใจเฉิบ น้ำเสียงที่แฝงด้วยการข่มขวัญอีกฝ่ายและแสดงความเป็นเจ้าของพ่นออกมาเรื่อยๆนิวเคลียร์สะบัดมือไปมาไล่ควันบุหรี่ เธอเหมือนจะหายใจไม่ออกและจะอ้วกกับกลิ่นมัน ทั้งที่ก็คุ้นเคยดีตอนอยู่กับแดเนียลเขาก็สูบแบบนี้ แต่ทว่าตอนนี้กลิ่นของมันกลับสร้างปัญหาให้มากๆ“แดนหยุดแล้วดับบุหรี่เดี๋ยวนี้” เธอออกคำสั่งเสียงเบาพลางป้องปากไอด้วย “ฉันเหม็นควันบุหรี่” นิวเคลียร์ยังไม่หยุดสะบัดมือไล่ควัน แต่ทว่าเสียงหัวเราะ ‘หึ’ ก็หลุดออกจากปากร่างสูง“เมื่อก่อนชอบไม่ใช่หรือไง เดี๋ยวนี้ทนดมไม่ได้แล้ว?”“นี่คุณ”“ไม่เสือกเรื่องผัวเมีย” แดเนียลยอมทิ้งบุหรี่ทั้งที่ยั
บทที่ 11พยายาม (ไม่มากพอ)แดเนียลกลับมาที่คอนโดส่วนตัวหลังจากกลับจากคลับ เขาเดินมานั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นก่อนที่จะจุดบุหรี่สูบระบายความเครียด ครั้นจะโทร. หานิวเคลียร์ เขารู้อยู่เต็มอกว่าเธอคงไม่รับสายอีกตามเคย แต่มันรู้สึกคันยุบยิบที่หัวใจและอยากทำอะไรสักอย่างที่ดีกว่ามานั่งเอกเขนกอยู่ในห้อง“เอาไงวะ” มาเฟียหนุ่มพ่นควันบุหรี่ออกมาลอยคละคลุ้งในอากาศแล้วคาบไว้ที่ปาก เขากดโทร. หาลูกน้องคนสนิทและสั่งงาน(นายให้ผมตามคุณนิวทำไมครับ)“กูสั่งให้ทำก็ทำ”(ครับนาย แล้วแบบนี้คุณนิวจะไม่โวยวายเหรอครับ ถ้าเกิดจับได้ขึ้นมานายอาจจะซวยเอานะครับ) ลูกน้องหนุ่มเตือนสติผู้เป็นนาย“กูสั่งก็ทำ แต่ถ้ามึงยังไม่หยุดพูดอะไรที่ไม่เข้าหูกูจะกรอกกระสุนใส่ปากมึง!” เสียงเข้มเจือด้วยความหงุดหงิดส่งทอดไป ลูกน้องหนุ่มตอบกลับอย่างเข้าใจแจ่มแจ้งก่อนจะวางสายผู้เป็นนาย “หรือกูควรทำยังไงวะแม่ง เอาใจยากฉิบหาย!” แดเนียลหัวเสียไม่น้อย เขาเองก็คิดไม่ตกที่นิวเคลียร์เป็นแบบนี้วันต่อมา“เอากระเทียมมาดิ๊!” คำสั่งถูกส่งทอดออกไปหาลูกน้องที่กำลังวุ่นอยู่กับการเตรียมเครื่องปรุงรสให้เจ้านาย ซึ่งไม่รู้ผีเข้าหรืออะไรดลใจให้เข้าครัวแต
บทที่ 12อยากเอาใจ15:00นิวเคลียร์ดันตัวลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิด้วยอาการวิงเวียนศีรษะ “นอนเยอะเหรอ…เวียนหัวไม่หายสักที” ไอ้อาการเวียนหัวเป็นมาตั้งแต่เช้า และตอนนี้ยังไม่มีข้าวสักเม็ดตกถึงท้อง ท้องมันร้องเพราะหิว แต่ปากเธอดันกลืนอะไรไม่ค่อยลง กินได้ก็แต่ผลไม้รสเปรี้ยวเท่านั้นพรึบ!เสียงดังมาจากห้องนั่งเล่นทำให้เธอต้องออกมาดู เท้าเรียวชะงักกับภาพเบื้องหน้า ท้องมันเริ่มร้องประท้วงเพราะอาหารละลานตาตรงหน้า แต่พอเห็นใบหน้าระรื่นของแดเนียลความอยากอาหารก็ลดลงจนไม่อยากเอาอะไรเข้าปาก“เดี๋ยวดิ” มาเฟียหนุ่มรีบวิ่งมารั้งแขนคนตัวเล็กไว้แน่น “รู้ว่าไม่พอใจแต่มากินข้าวก่อน” นิวเคลียร์แกะมือหนาออกจากแขนแล้วเหลือบตามองรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้นอย่างไม่ชอบใจ หากเขาจะแสร้งทำดีเพียงเพราะเธอกำลังโกรธอยู่ เขาคิดผิดแล้วละที่ทำแบบนี้เพราะมีแต่จะโกรธเขาเข้าไปอีก“มาทำไม”“มาดูแล”“ไม่ได้ต้องการ”“ตอนนี้เลิกประชดก่อน ไปกินข้าว” เขาไม่สนว่านิวเคลียร์จะทำหน้ายังไง จูงมือเธอมานั่งลงโซฟาแล้วตักอาหารใส่จานยื่นให้ “กินข้าวเอาแรงมาเถียงกูก่อนก็ดี ถ้าไม่กินข้าวไม่มีแรงเถียงไม่รู้ด้วยนะ” ไม่อยากเชื่อกับหูตัวเองว่าจะได้ยินคำพ
บทที่ 13สงสัย03:00หลังกลับมาจากคลับคำพูดของพีททำให้เขานอนไม่หลับตลอดทั้งคืน แดเนียลผุดลุกขึ้นเดี๋ยวก็นอนลงเพราะคำพูดเพียงคำเดียว ‘ท้อง’ คำนี้ทำเอาเขาขนลุกซู่ทั้งที่ยังไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป เพียงคิดในใจก็ทำเอาร่างกายสั่นสะท้าน “ถ้านิวท้องจริงๆ จะทำยังไงวะ หรือกูคิดมากไปเอง” เขาอาจจะคิดไปก่อนเหตุครืด~โทรศัพท์สั่นครืดหนึ่งเรียกความสนใจจากแดเนียลให้หันมอง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอ่านข้อความนั้น หัวคิ้วหนาขมวดยุ่งเข้าไปอีกเพราะเป็นข้อความจากนิวเคลียร์ที่ส่งสติกเกอร์มาในไลน์ เขารีบพิมพ์ข้อความตอบกลับอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงกดโทร. หานิวเคลียร์เพราะรอเธอตอบกลับมาไม่ไหว“เป็นอะไร” ประโยคแรกที่เขาเอ่ยถามคนปลายสายที่เงียบไปจนน่าใจหาย รออยู่พักใหญ่นิวเคลียร์ถึงตอบกลับมา(อื้อ~ โทร. มาทำไมเนี่ย คนจะนอน!)“ก็เธอทักมาในไลน์” คราวนี้เขายิ่งงงเข้าไปใหญ่ หรือตาฝาดไปเหรอ? เมื่อคิดแบบนั้นแล้วแดเนียลจึงเปิดดูข้อความล่าสุดที่นิวเคลียร์ส่งมา “เธอทักมาจริงๆ ฉันมีหลักฐาน”(ฉันจะทักหานายทำไม ในเมื่อฉันนอนอยู่เนี่ย) หญิงสาวเถียงกลับและยืนยันว่าเธอนอนอยู่จริงๆ ไม่ได้จับโทรศัพท์มือถือเลย“ละเมอเหรอ” แดเนียลตั้
บทที่ 14ไม่ทันตั้งตัวหลายนาทีต่อมาแดเนียลนั่งเอกเขนกอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ในห้องพักนิวเคลียร์ คิ้วหนาขมวดเป็นปมขณะที่สายตาจดจ้องใบหน้าซีดเซียวของคนตัวเล็กอย่างคิดไม่ตก “เป็นอะไรก็ไปหาหมอ อ้วกออกมาขนาดนั้นเดี๋ยวก็ตายห่า” เขายังคงปากดีเสมอต้นเสมอปลายสินะ“ไม่อยากเจอหน้านาย กลับไปได้แล้วเห็นละจะอ้วก”“พูดจริงเหรอ” ถึงตอนนี้เขายังคิดว่านิวเคลียร์แค่ล้อเล่นเพื่ออยากให้เขาไปให้พ้นๆ แต่สีหน้าและอาการที่เป็นอยู่ก็ทำให้คิดตามที่หมอพีทพูดไม่ได้เลย หรือว่านิวเคลียร์จะท้องจริงๆ “หรือว่าเธอ”“กลับไปได้แล้ว มายืนทำหน้าโง่อะไรตรงนี้ รำคาญสายตามาก”“เธอ…” เขาขบกรามแน่นพร้อมลากเสียงยาว “ไปหาหมอก่อน ตรวจให้แน่ใจว่าเป็นอะไรแล้วจะกลับ”“ไม่” ความดื้อรั้นของนิวเคลียร์กำลังทำเส้นความอดทนเขาขาด “กลับไปได้แล้ว บอกไปแล้วว่าไม่อยากเจอหน้า”“เลิกพล่ามอะไรไร้สาระได้ไหมวะ คำพูดมึงกับการกระทำมันสวนทางรู้ไหมนิว”“…”“ก็ใช่ที่มึงบอกไม่อยากเจอหน้า แต่การกระทำเมื่อกี้มันไม่ใช่สักนิด” เขาไม่ได้โง่ขนาดที่จะดูไม่ออก แม้อีกฝ่ายจะกำลังสับสนกับตัวเองก็เถอะ นิวเคลียร์หันมามองหน้ามาเฟียหนุ่มหน้ามุ่ย “ไม่ได้อยากใช้คำพูดแรง ๆ แต่
บทที่ 15ฝากท้องวันต่อมาแดเนียลนั่งปิดปากหาวอยู่บนโซฟาในห้องพักนิวเคลียร์ตั้งแต่เช้าตรู่ เขาเอนหลังพิงพนักโซฟารอคนที่กำลังแต่งตัวอยู่ในห้องอย่างจดจ่อ ก็เมื่อคืนไม่ได้นอนจนถึงเช้าเพราะไอ้คำนั้นมันเขย่าประสาทเขาจนปิดตานอนไม่ลง“จะแต่งตัวอะไรนักหนาวะ แค่ไปฝากท้อง” แดเนียลว่าให้คนที่อยู่ในห้องนอนก่อนที่จะเดินไปหาเธอ พบว่านิวเคลียร์นั่งดมยาดมอยู่บนเตียงด้วยอาการวิงเวียนศีรษะ เธอมองหน้าแดเนียลแล้วพรูลมหายใจออกอย่างหนัก“จะเสร็จแล้ว” เธอเอ่ยบอก“จะเป็นลมทำไมไม่บอก”“…” เธอเบือนหน้าหนีไปทางอื่นก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปสวมเสื้อผ้า แต่กลับถูกชายหนุ่มห้ามปรามไว้“จะใส่โป๊ไปทำไมวะ เปลี่ยน!”“จุ้นจ้านจังนะ ปกติก็แต่งตัวแบบนี้แล้วนี่เป็นบ้าอะไรวุ่นวายมาก” เธอหันมาตอบกลับอย่างเหลืออด“มีลูกแล้วก็หัดแต่งตัวให้มันเรียบร้อยซะบ้าง”“มีลูกก็แต่งได้ และจะแต่งยังไงก็ได้เพราะผัวไม่ว่า เออ…และฉันไม่มีผัว! จบนะ”“…” มาเฟียหนุ่มกลอกตามองบนกับคำพูดประชดประชันของอีกฝ่าย เขาไม่พูดอะไรต่อแต่เดินไปเลือกเสื้อผ้าให้นิวเคลียร์หน้าตาเฉย “เสื้อผ้ามึงนี่มัน…ที่บ้านเรียกผ้าขี้ริ้วมากกว่านะถ้าจะชิ้นเล็กชิ้นน้อยขนาดนี้” พูด