ตอนที่2 วีรบุรุษช่วยเหลือสาวงาม

"คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ"

เสียงอันคุ้นเคยของบ่าวคนสนิทดังขึ้น ทำให้ผู้ที่กำลังวาดฝันถึงอนาคตละสายตาจากภาพเบื้องหน้า หันกลับมามองบ่าวคนสนิทผู้ที่คอยอยู่เคียงข้างนางมาตลอดตั้งแต่วัยเยาว์

ถิงถิง เด็กสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับนาง อดีตเด็กหญิงกำพร้าตัวผอมบาง ใบหน้าซูบตอบสกปรกมอมแมม เด็กหญิงที่มารดารับเข้าเรือนมาเพราะความเวทนาสงสาร

จ้าวหลี่เชี่ยนรู้สึกถูกชะตากับถิงถิงตั้งแต่แรกเห็น หลังจากนั้นอีกฝ่ายจึงกลายมาเป็นเพื่อนเล่นและบ่าวข้างห้องให้กับนาง ต่อมาก็กลายเป็นผู้พิทักษ์ เป็นผู้ที่คอยปกป้องนางมาตลอดตั้งแต่มารดาได้จากไป และเพราะปกป้องนางจึงทำให้อีกฝ่ายใช้ชีวิตในจวนอย่างยากลำบากตลอดมา

ทว่าตอนนี้ถิงถิงตัวน้อยได้กลายเป็นสตรีที่มีใบหน้างดงามมากเลยทีเดียว สำหรับนาง ถิงถิงไม่ใช่เพียงแค่บ่าวรับใช้ แต่อีกฝ่ายเป็นดั่งสหายสนิท เป็นดั่งพี่น้อง เป็นคนที่นางรักและไว้ใจมากที่สุดเทียบเท่ากับแม่นมผิง

"มีอันใดหรือถิงถิง"

จ้าวหลี่เชี่ยนเอ่ยถามเด็กสาวที่เติบโตมาพร้อมกับนางด้วยรอยยิ้ม เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีท่าทางอึดอัดคับข้องใจ

"ก็เจ้าบ่าวหน้าเหม็นผู้นั้นน่ะสิเจ้าคะ ทั้งๆ ที่เราพึ่งจะมาถึงกันได้ไม่นานแท้ๆ แต่กลับเร่งให้กลับจวนเสียแล้ว"

ถิงถิงกล่าวถึงบ่าวชายผู้ที่เป็นคนบังคับรถม้าพาพวกนางมาที่นี่ ตลอดการเดินทางอีกฝ่ายมีสีหน้าบูดบึ้งเพราะไม่เต็มใจที่จะพาพวกนางมา แต่เพราะไม่อาจขัดคำสั่งของฮูหยินเฒ่าจึงทำให้ไม่มีทางเลือกจนต้องฝืนใจมาอย่างไม่เต็มใจ

ดวงตาเรียวของถิงถิงเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม กว่าจะเดินทางมาถึงก็ใช้เวลาหลายชั่วยาม นี่พึ่งจะผ่านไปเพียงหนึ่งชั่วยามก็เร่งให้กลับจวนเสียแล้ว คุณหนูของนางยังไม่ทันจะหายเหนื่อยเสียด้วยซ้ำ มันช่างน่าโมโหเสียจริง

จ้าวหลี่เชี่ยนได้แต่ระบายยิ้มกับท่าทางกระฟัดกระเฟียดของบ่าวคนสนิท รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นห่วงนาง ก่อนจะทอดถอนใจอย่างยอมจำนน

เวลาช่างผ่านไปเร็วเสียเหลือเกิน

"เช่นนั้นเราก็กลับกันเถิด"

นางไม่ได้รับอนุญาตให้ค้างคืนที่นี่ แต่แค่ได้มาเคารพป้ายวิญญาณของมารดาก็ถือว่าเป็นความเมตตามากที่สุดสำหรับนางแล้ว ถึงแม้ว่าอยากจะอยู่ต่อให้นานกว่านี้มากแค่ไหนก็ตาม หากนางดื้อรั้นนั่นอาจจะเป็นการทำให้ผู้อื่นต้องเดือดร้อน และอาจจะไม่ได้ย่างเท้ามาที่นี่อีกเป็นครั้งที่สอง

ถิงถิงเมื่อได้ยินผู้เป็นนายกล่าวเช่นนั้นก็ให้รู้สึกสงสารและเห็นใจผู้เป็นนาย ด้วยรู้ดีว่าความจริงแล้วคุณหนูนั้นยังไม่อยากจะกลับ คุณหนูจากที่แห่งนี้ไปถึงแปดปี พึ่งจะได้เหยียบย่างเข้ามาไม่ทันไรก็ต้องจากไปอีกแล้ว ถึงแม้จะรู้สึกไม่ยินยอมแต่ก็ไม่อาจทำสิ่งใดได้จึงคว้าเอาร่มกระดาษออกมาถือไว้ในมือ ก่อนจะช่วยจัดเสื้อคลุมกันหนาวบนร่างของผู้เป็นนายอย่างห่วงใย จากนั้นสองนายบ่าวก็เร่งฝีเท้าเดินฝ่าหิมะตรงไปยังรถม้าเพื่อกลับจวนตระกูลจ้าว

รถม้ากลางเก่ากลางใหม่แล่นไปตามถนนขรุขระที่มีหิมะทับถมด้วยความเร็ว ทำให้สตรีสองนางที่นั่งอยู่ภายในรู้สึกกังวลในความปลอดภัย ถนนสายนี้ค่อนข้างที่จะลาดชันเพราะอยู่บนเนินเขาอีกทั้งมีหิมะทับถมย่อมทำให้ถนนลื่น หากเกิดอุบัติเหตุขึ้นคงไม่ดีแน่

"พี่ชาย ช่วยช้าลงหน่อยเถิด"

จ้าวหลี่เชี่ยนเอ่ยกับบ่าวชายผู้บังคับรถม้าเมื่อรู้สึกถึงอันตรายแต่อีกฝ่ายกลับนิ่งเฉย

"นี่เจ้า ไม่ได้ยินที่คุณหนูบอกหรือ จะรีบร้อนไปไหนกัน ถนนลื่นเช่นนี้มันอันตรายเจ้าไม่เห็นหรืออย่างไร"

เป็นถิงถิงที่ไม่อาจทนไหวกับความหน้ามึนของบ่าวผู้นั้น จึงเปิดม่านตะโกนบอกเสียงดังใส่ผู้ที่แสร้งหูหนวกตาบอด แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ใส่ใจกับคำพูดของนางหรืออาจจะอยากกลั่นแกล้งกัน เขาจึงไม่มีทีท่าว่าจะชะลอรถม้าให้ช้าลง อีกทั้งยังบังคับม้าให้วิ่งเร็วขึ้นยิ่งไปกว่าเดิมเสียอีก

ถิงถิงโกรธจนตัวสั่นขยับออกมาใกล้ประตูรถม้า หมายจะด่าสั่งสอนเจ้าคนโง่และงี่เง่าผู้นี้ให้หูชา

กรี๊ด!!!

"ถิงถิง"

แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยวาจาใดก็ต้องกรีดร้องออกมาเสียงหลง หูนั้นได้ยินเสียงของผู้เป็นนายเอ่ยเรียกตนอย่างตื่นตระหนก เมื่อรถม้าเกิดตกหลุมจนโคลงเคลงไปทั้งคันและไถลไปเบื้องหน้าอย่างรวดเร็ว เกิดอุบัติเหตุขึ้นอย่างที่พวกนางกังวลจริงๆ

"ถิงถิงระวัง"

จ้าวหลี่เชี่ยนร้องบอกบ่าวของตนเมื่อเห็นอีกฝ่ายเกือบจะพลัดตกจากรถม้า

"คุณหนูจับเอาไว้ให้แน่นๆ นะเจ้าคะ"

ส่วนถิงถิงนั้นหาได้ห่วงตัวเอง หันไปเอ่ยบอกผู้เป็นนายที่จับยึดหน้าต่างรถม้ามองมาที่นางอย่างห่วงใย ยิ่งเห็นใบหน้าผู้เป็นนายซีดเผือดเพราะตกใจยิ่งรู้สึกเดือดดาล ส่วนเจ้าโง่ผู้นั้นก็ตกใจจนหน้าตาตื่นหน้าซีดปากสั่น ไร้สติที่จะบังคับม้า หากรอดไปได้ นางสาบานว่าจะเอาเลือดหัวของเจ้าลาโง่ผู้นี้ออกให้จงได้

แต่ทว่าเหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัด ล้อรถม้าดันไปชนเข้ากับหินก้อนใหญ่จนเกิดความเสียหายทำให้ล้อรถม้าเกือบหลุดออกมาจากตัวรถ ถิงถิงที่พยายามเข้าไปหานายของตนถูกกระแทกจากแรงปะทะนั้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวนางจึงกระเด็นพลัดตกจากรถม้า

เกิดความโกลาหลขึ้น ม้านั้นตื่นตกใจจนวิ่งเตลิดลากรถม้าที่ล้อใกล้จะหลุดออกจากกันไปอย่างไร้ทิศทาง

กรี๊ด!!!

ถิงถิงรู้สึกเจ็บไปทั่วทั้งตัวได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้เป็นนายก็หลงลืมความเจ็บรีบหันไปตามเสียงนั้น ทันได้เห็นม้าที่กำลังพยศวิ่งเตลิดลากรถม้าที่ล้อข้างหนึ่งโยกคลอนใกล้จะหลุดจากตัวรถ หัวใจของนางพลันเต้นแรงอย่างตื่นตระหนก หางตาเหลือบเห็นเจ้าคนชั่วนั่นกระโดดเอาตัวรอดปล่อยให้ม้าวิ่งไปตามเนินเขาที่ลาดชัน ทั้งๆ ที่คุณหนูของนางยังคงติดอยู่ในนั้น

"คุณหนู!!! ไอ้เจ้าคนบัดซบเอ๊ย"

ถิงถิงร้องเรียกผู้เป็นนายพร้อมกับก่นด่าชายผู้บังคับรถม้า นางอยากจะฆ่ามันให้ตายนัก พยายามชันกายลุกขึ้นวิ่งตามไปอย่างสุดกำลัง

ม้าวิ่งเตลิดลากรถม้าไปตามทางลาดชันที่คดเคี้ยว เบื้องหน้าเป็นผาสูงหากเกิดพลาดพลัดตกลงไปคนในรถม้าคงไม่อาจรักษาชีวิต

แต่นับว่าสวรรค์ยังมีเมตตา มีคนกลุ่มหนึ่งควบม้าผ่านมาทางนี้และได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น บุรุษผู้หนึ่งที่ควบม้าอยู่ด้านหน้าเร่งม้าควบทะยานจนสามารถตีขนาบอยู่ด้านข้างรถม้า เขาจ้องมองสตรีที่จับยึดหน้าต่างรถม้าเอาไว้แน่น กายบางสั่นเทาก้มหน้าก้มตาคุดคู้อยู่ในซอกหนึ่งของรถม้า ไม่กล้าแม้แต่จะมองออกมาภายนอก

"แม่นาง แม่นางเจ้าได้ยินข้าหรือไม่ ส่งมือมาให้ข้า"

เสียงทุ้มร้องเรียกให้นางส่งมือมาให้เขาในขณะที่บังคับม้าให้ขนาบเคียงไปกับรถม้า

จ้าวหลี่เชี่ยนได้ยินเสียงร้องเรียกก็ฝืนความกลัวหันไปมองตามเสียงนั้น

ใบหน้าของสตรีที่หันมาทำให้ชายหนุ่มแทบจะลืมหายใจ ทันทีที่สตรีนางนั้นหันมามองสบตาเขา หัวใจของบุรุษหนุ่มพลันกระตุก ก่อนจะเต้นระรัวผิดจังหวะเมื่อได้สบเข้ากับดวงตาที่กำลังตื่นตระหนก ดวงตาคู่งามที่เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำแห่งความหวาดกลัว ท่าทางน่าสงสารนั้นทำให้หัวใจของบุรุษเช่นเขาไหววูบ 

หยดน้ำแวววาวที่ปริ่มขอบตาเมื่อครู่บัดนี้หลั่งไหลออกมาราวกับเม็ดมุก นางรู้สึกยินดีเป็นอย่างมากที่มีคนมาช่วย แต่ถึงแม้จะรู้สึกยินดี แต่รับรู้ได้ถึงความเร็วในขณะนี้ ก็อดที่หวั่นกลัวเสียไม่ได้

น้ำตาของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มได้สติรีบส่งมือไปให้นางได้เกาะกุม มองเห็นความลังเลและหวาดกลัวของอีกฝ่ายจึงเอ่ยกับนาง

"อย่ากลัว เชื่อใจข้า ส่งมือมาแล้วเจ้าจะปลอดภัย"

จ้าวหลี่เชี่ยนมองสบดวงตาคู่คมที่เต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว เรือนกายกำยำทรงตัวอยู่บนหลังม้าอย่างองอาจสง่างาม ฝ่ามือใหญ่ที่ยื่นมาหานางดูทรงพลัง กลิ่นอายทุกอย่างบนตัวเขาทำให้นางรู้สึกมั่นใจและรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาอย่างประหลาด

มือขาวเนียนสั่นระริกตัดสินใจยื่นไปหาฝ่ามือใหญ่อย่างระมัดระวัง ทันทีที่เขากอบกุมมือนางเอาไว้และกระชับแน่น ความรู้สึกอุ่นวาบที่ได้สัมผัสช่วยให้นางใจสงบมากขึ้น กระชับมือของตนกับมือแข็งแกร่งนั้นไม่ยอมให้มันหลุดออกจากกัน

แล้วทุกอย่างก็เกิดขึ้นเร็วมาก เพียงพริบตาเดียวเขาก็สามารถดึงนางออกมาจากรถม้า ร่างบอบบางตกมาอยู่ในอ้อมแขนแกร่งได้อย่างปลอดภัย 

เมื่อนั่งอยู่บนหลังม้าที่ห้อตะบึงฝ่ามือเล็กจับกระชับอาภรณ์อีกฝ่ายเอาไว้จนแน่น สายตานั้นจ้องมองเสี้ยวหน้าของชายหนุ่มอย่างโง่งม เมื่อนางรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยขึ้นมาอย่างประหลาด

"แม่นาง เจ้าได้รับบาดเจ็บตรงที่ใดหรือไม่"

เพราะมัวแต่เหม่อลอยจึงไม่รู้แม้กระทั่งว่าตอนนี้เขาได้หยุดม้าลงแล้ว รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามนาง

"ไม่เจ้าค่ะ ข้าไม่ได้บาดเจ็บ"

จ้าวหลี่เชี่ยนเอ่ยตอบคำอีกฝ่ายอย่างประหม่า รีบปล่อยมือจากอาภรณ์ของเขาที่นางเผลอขย้ำเสียจนยับย่น

ชายหนุ่มตวัดกายลงจากหลังม้า พร้อมกับยกตัวของนางลงมายืนเบื้องล่างราวกับนางไร้น้ำหนัก ตัวของนางเบามาก อีกทั้งยังสูงเพียงแค่ไหล่ของเขาเท่านั้น

"ขอบคุณคุณชายที่ช่วยเหลือเจ้าค่ะ หากไม่ได้ท่านช่วยเอาไว้ข้าคงแย่แน่ๆ"

ชายหนุ่มยิ้มรับคำขอบคุณนั้น แต่ยังไม่ทันจะได้กล่าวคำใด บ่าวของนางที่ติดตามมากับคนของเขาก็วิ่งเข้ามาเสียก่อน

"คุณหนู ฮื้อ ฮื้อ"

ถิงถิงเมื่อเห็นว่านายของตนปลอดภัยก็ร้องไห้โฮออกมาอย่างไม่อายสายตาของผู้ใดจนผู้เป็นนายต้องคอยปลอบใจเสียยกใหญ่

ชายหนุ่มเมื่อเห็นว่าทุกอย่างนั้นคลี่คลายจึงออกคำสั่งให้คนของตนซ่อมแซมรถม้าและอาสาพาหญิงสาวไปส่งถึงจวน ถึงแม้ว่าเขานั้นอยากจะทำความรู้จักกับนางให้มากกว่านี้ แต่เพราะสาวใช้ของนางนั้นได้รับบาดเจ็บเป็นแผลถลอกจากการที่พลัดตกลงมาจากรถม้าจึงทำให้นางต้องดูแลคนของตน เขาจึงไม่อยากที่จะรบกวน เพราะถึงอย่างไรเขาก็ต้องไปส่งนางถึงเรือนย่อมรู้ได้ว่านางนั้นเป็นบุตรสาวบ้านใด ส่วนเรื่องที่จะสานสัมพันธ์ต่อไปนั้นย่อมไม่ใช่เรื่องยาก

เขายอมรับว่ารู้สึกสนใจในตัวนางเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่าจะพบเจอสตรีงดงามมามากมาย แต่ก็ไม่เคยมีสตรีคนใดที่ทำให้เขาเสียอาการได้เท่านางมาก่อน อีกทั้งเขายังรู้สึกคุ้นเคยกับนางอย่างประหลาด มันช่างน่าแปลกใจยิ่งนัก

แต่แล้วความรู้สึกที่เกิดขึ้นทั้งหมดก็หยุดชะงักลง เมื่อที่ที่นางให้เขามาส่งนั้นเป็นประตูด้านหลังของจวนตระกูลจ้าว

"ข้าต้องขอขอบคุณท่านอีกครั้งนะเจ้าค่ะ"

จ้าวหลี่เชี่ยนเมื่อลงจากรถม้าก็เอ่ยขอบคุณชายหนุ่มอีกครั้งพร้อมกับค้อมศีรษะให้อย่างซาบซึ้งใจจริงๆ

"แม่นาง ข้าขอทราบนามของเจ้าจะได้หรือไม่"

ชายหนุ่มยิ้มรับคำขอบคุณของหญิงสาว ก่อนจะเอ่ยถามนามของนาง ดวงตานั้นไหววูบมองใบหน้างดงามอย่างรอคอยคำตอบ

"หลี่เชี่ยนเจ้าค่ะ จ้าวหลี่เชี่ยนคือนามของข้า"

จ้าวหลี่เชี่ยนเอ่ยตอบเขาด้วยรอยยิ้ม 

"คุณหนูสามจ้าวหลี่เชี่ยน"

ชายหนุ่มเอ่ยนามของนางออกมาแผ่วเบา มันช่างบังเอิญเสียจริง  

แน่นอนว่าเขาเคยได้ยินนามของนาง ระยะหลังมานี้มักจะได้ยินบ่อยเกินไปเสียด้วยซ้ำ นางคือสตรีที่ผู้คนต่างลืมเลือน เพราะอีกฝ่ายไม่เคยปรากฏตัวที่ไหน และเขายังรู้อีกว่านางเป็นบุตรที่บิดาหมางเมิน ชีวิตของนางในจวนตระกูลจ้าวไม่ใคร่จะดีนัก ดูน่าสงสารอยู่ไม่น้อย ก็ในเมื่อนางงดงามเสียขนาดนี้ เขาเองก็ไม่คิดเลยว่าสตรีงดงามเช่นนี้จะถูกซ่อนตัวอยู่ในจวนตระกูลจ้าว แต่ก็ไม่แปลกที่นางจะถูกแอบซ่อนเอาไว้ บุตรที่เกิดจากภรรยารองงดงามโดดเด่นกว่าบุตรของฮูหยินเอกย่อมไม่ใช่สิ่งที่ดี ย่อมที่จะถูกกดข่มเอาไว้

"เจ้าค่ะ ท่านเข้าใจถูกต้องแล้ว"

จ้าวหลี่เชี่ยนเอ่ยยืนยันเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย 

"ยินดีที่ได้พบกันคุณหนูสาม ข้ามู่เฉินอี้"

ชายหนุ่มส่งยิ้มกว้างให้หญิงสาว เอ่ยแนะนำตัวกับนางอย่างมีไมตรี

"เจ้าค่ะ ยินดีที่ได้พบกัน คุณชายมู่ บุญคุณครั้งนี้สักวันคงได้ตอบแทน"

จ้าวหลี่เชี่ยนส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม ก่อนจะเอ่ยขอตัวกับอีกฝ่าย หากนางยังไม่กลับถึงเรือนคงได้ถูกทำโทษอีกเป็นแน่

'จ้าวหลี่เชี่ยน'

ชายหนุ่มมองตามแผ่นหลังเล็กที่เดินลับหายเข้าไปในจวนตระกูลจ้าวด้วยแววตาล้ำลึก มุมปากหยักกดลึกลงเป็นรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดา