ตอนที่9 วันสถาปนาฮองเฮา

วังหลวงดินแดนแห่งสรวงสวรรค์ในวันนี้ดูอู้ฟู่งดงามตระการตาขึ้นไปอีกหลายเท่า เพราะวันนี้มีพิธีการอันยิ่งใหญ่คือการสถาปนาฮองเฮาของแผ่นดินพระองค์ใหม่ หลังจากที่บัลลังก์หงส์ว่างเว้นมานาน ในที่สุดก็มีสตรีที่สามารถกุมพระทัยผู้ครองแคว้น

แม้วังหลังจะเต็มไปด้วยเหล่าสนมและหญิงงามมากมายสลับสับเปลี่ยนหมุนเวียนกันเข้ามา แต่สตรีเหล่านั้นกลับมิได้ถูกเลือก ไม่อาจที่จะได้ครอบครองบัลลังก์หงส์ แต่สตรีที่จะได้ดำรงตำแหน่งสูงสุดอยู่เหนือสตรีทั้งปวงกลับเป็นเพียงสตรีเยาว์วัยนางหนึ่ง

สตรีโฉมงามวัยเพียงสิบหกปี สตรีผู้ที่มีใบหน้างดงามปานล่มเมือง นางคือฮองเฮาพระองค์ใหม่องค์ที่สองในรัชศกนี้

คันฉ่องทองคำบานใหญ่สูงจรดเพดาน สะท้อนให้เห็นเงาร่างของสตรีผู้มีความงามพิสุทธิ์ งดงามเย้ายวนราวกับนางจิ้งจอก เรือนร่างสะโอดสะองอยู่ในชุดอาภรณ์ล้ำค่าควรเมือง อาภรณ์ที่ถูกตัดเย็บขึ้นมาอย่างประณีต

ชุดตัวในคือผ้าไหมเรียบลื่นสีแดงสด ผ้าไหมที่ต้องใช้เวลาถึงสิบปีถึงจะได้เส้นไหมเพียงพอมาถักทอเป็นผืนผ้าขึ้นมาได้หนึ่งผืน อาภรณ์ที่ให้ความรู้สึกเย็นสบายเมื่อได้สวมใส่ บัดนี้ห่อหุ้มอยู่บนเรือนร่างอวบอิ่มขาวนวลเนียนราวกับน้ำนม คลุมทับด้วยชุดพระราชพิธีสีแดงปักลวดลายหงส์เหิน เส้นไหมที่ปักลงไปนั้นถักทอมาจากเส้นทองคำแท้ ทุกฝีเข็มล้วนประดับด้วยอัญมณีเม็ดงามบรรจงเรียงร้อยอย่างพิถีพิถัน เมื่ออยู่บนเรือนร่างงามระหงยิ่งขับให้ผู้สวมใส่ดูสูงส่งโดดเด่นสง่างาม สีแดงตัดกับผิวขาวนวลผุดผ่อง ความงดงามแห่งสตรีล้วนเฉิดฉันอยู่ในตัวสตรีนางนี้

แต่ทว่าใบหน้าสะคราญโฉมที่ถูกแต่งแต้มจนงามล้ำนั้นกลับดูหม่นเศร้า ไร้ซึ่งแววยินดีกับตำแหน่งสตรีผู้อยู่เหนือสตรีทั้งปวงและอยู่เหนือสตรีในวังหลังนับพัน นางมิได้อยากครอบครองตำแหน่งนี้ 

จ้าวหลี่เชี่ยนถูกผู้เป็นบิดาบีบบังคับส่งตัวนางเข้าวังหลวงเพื่อให้ตระกูลของเขามั่นคงเป็นตระกูลที่ยิ่งใหญ่อันดับหนึ่งในแผ่นดิน โดยใช้ชีวิตของแม่นมผิงเป็นข้อต่อรอง ซึ่งอีกฝ่ายนั้นเปรียบเสมือนมารดาของนาง เป็นผู้มีพระคุณที่เลี้ยงนางมาตั้งแต่แบเบาะจนกระทั่งนางเติบโต หากจะให้นางเมินเฉยต่อผู้มีพระคุณนั้นนางย่อมทำไม่ได้ ถึงแม้นางเองก็อยากจะหลีกหนีให้พ้นจากบุรุษใจดำเห็นแก่ตัวผู้นั้นด้วยเช่นกัน แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวดและเศร้าเสียใจ

เพียงเพื่อเงินทองและอำนาจ แม้มันจะมีอยู่แล้วมากมายเพียงใดก็ตาม แต่คนละโมบโลภมากเช่นบิดาของนางก็ยังคงไม่เพียงพอ จนยอมแม้กระทั่งส่งบุตรสาวไปรองรับตัณหาของฮ่องเต้ชราผู้นั้น แต่ก็มิใช่เรื่องแปลกอันใดเพราะนางเป็นบุตรที่บิดาแสนเกลียดชัง

สตรีวัยแรกแย้มที่พึ่งจะเริ่มย่างเข้าสู่วัยสาวได้เพียงไม่นาน นางสมควรจะมีชีวิตที่ดี ได้ตบแต่งกับบุรุษที่เหมาะสมคู่ควร บุรุษที่นางรักและหวังจะใช้ชีวิตเรียบง่ายกับเขา แต่นางกลับผิดหวังในความรัก ถูกบุรุษหลอกลวงจนหัวใจเจ็บช้ำยับเยิน ต้องมาแต่งให้กับผู้ครองแคว้นที่แก่กว่าบิดาของนางเสียอีก

ฮ่องเต้ชราผู้มักมากในกามารมณ์ จิตใจโหดเหี้ยมวิปริตที่หลงใหลในตัวเด็กสาวรุ่นราวคราวลูกคราวหลาน คนผู้นั้นเพียงเห็นนางผ่านภาพวาดก็หลงใหลจนอยากที่จะครอบครอง

ตัวกาลกิณีของตระกูลเช่นนางจึงกลายมาเป็นหมากตัวหนึ่งของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นบิดาใช้เพื่อก้าวเข้าสู่อำนาจ เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ปรารถนาจนยอมแม้กระทั่งส่งบุตรสาวลงนรก แม้จะรู้แก่ใจดีว่าสถานที่ที่ส่งนางไปจะทำให้นางนั้นตายทั้งเป็นแต่บิดาก็ยินยอมทำมัน เพียงเพื่อแลกกับอำนาจที่จะทำให้ตัวเองอยู่สูงเหนือผู้คน

แต่สิ่งที่น่าปวดใจกว่านั้นคือนางไม่เห็นความเมตตาสงสาร ไม่เห็นความเสียใจ ความรู้สึกผิดใดๆ ในดวงตาของชายผู้ให้กำเนิดเลยแม้แต่น้อย

สิ่งที่ปรากฏอยู่ในแววตาของคนผู้นั้นทำให้นางรู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งกาย หนาวเหน็บเข้าไปถึงกระดูก ความเย็นชาของอีกฝ่ายทำให้หัวใจของนางบีบรัดอย่างรุนแรง เจ็บปวดจนแทบจะหายใจไม่ออก

นางรู้ซึ้งแล้วว่าความเกลียดชังที่บิดามีให้นางมาตลอดนั้นไม่เคยสูญสลายไป ที่เขาทำดีต่อนางก็เพื่อผลประโยชน์เพียงเท่านั้น

ในแววตาของบิดานางเห็นเพียงความเกลียดชัง คับแค้นใจ ความสะใจ และสาแก่ใจของอีกฝ่าย เมื่อเห็นนางก้าวเข้าสู่ประตูนรก

นาง...คือบุตรของเขาจริงหรือ

คำถามนี้วนเวียนอยู่ในใจของนางมาเนิ่นนาน

จ้าวหลี่เชี่ยน เหม่อมองมงกุฎหงส์อันล้ำค่าตรงหน้าอย่างเลื่อนลอย ประกายเจิดจรัสของอัญมณีเม็ดงามเมื่อแสงตกกระทบก็เกิดเป็นความงดงามระยิบระยับ มันกำลังถูกสวมลงบนศีรษะของนาง แต่นั่นกลับไม่ได้รับความสนใจจากโฉมสะคราญ

"ได้เวลาแล้วเพคะ"

เสียงของนางกำนัลอาวุโสเอ่ยดังขึ้น เรียกให้นางกลับมาอยู่กับปัจจุบัน

อีกเพียงอึดใจเดียวเท่านั้น นางกำลังจะได้รับแต่งตั้งให้เป็นฮองเฮาเคียงบัลลังก์ที่อายุน้อยที่สุด และหลังจากนี้ต่อไป ชีวิตของนางจะก้าวเข้าสู่ประตูนรกอย่างเต็มตัว

ความท้อแท้สิ้นหวังปรากฏอยู่บนดวงตาคู่งาม แต่เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น มันก็เลือนหายไปจนหมดสิ้น ใบหน้างามล้ำเชิดสูงขึ้น กล้ำกลืนความอดสูที่ตีตื้นขึ้นมาให้กลับเข้าไปด้านในอก ดวงตางดงามที่ถูกกรีดจนคมกริบกะพริบถี่ขับไล่หยาดน้ำแห่งความอ่อนแอ ไหล่เล็กยืดขึ้นแผ่นหลังตั้งตรงอย่างสง่างาม นางได้เลือกแล้ว

ต่อจากนี้ไปนางคือนางหงส์ที่ยืนอยู่เหนือผู้คน หาใช่สตรีอ่อนแอที่ต้องฟังคำสั่งของผู้อื่นอีกต่อไป นางมีเงินมีทอง มีอำนาจ นางจะใช้อำนาจที่ได้รับปกป้องคนของนาง

นั่นคือสิ่งที่นางตั้งมั่นสำหรับการเสียสละตนในครั้งนี้ อำนาจในมือจะทำให้คนของนางหลุดพ้นจากจวนตระกูลจ้าว และนางกับคนผู้นั้นจะจากกันชั่วนิรันดร์

คิดได้ดังนั้นจึงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก้าวเดินออกจากตำหนักอันหรูหราเพื่อไปยังลานพิธีด้วยความมั่นคง

ร่างงามระหงในชุดพิธีการงดงามถูกประคองด้วยนางกำนัลขั้นสูงสองนางเดินไปตามโถงทางเดินทอดยาว สองข้างนั้นขนาบไปด้วยเหล่านางสนมและเหล่าสตรีในวังหลัง ตรงไปยังเกี้ยวหลังใหญ่ที่ถูกประดับตกแต่งอย่างหรูหราเพื่อไปยังลานพิธี แต่ยังมิทันจะก้าวเท้าขึ้นเกี้ยวกลับเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น

เสียงคมอาวุธกระทบกันดังสนั่นเสียดลึกเข้ามาในโสตประสาท ก่อนจะมีเหล่าชายชุดดำถืออาวุธบุกเข้ามาถึงฝ่ายในอย่างอุกอาจ เสียงกรีดร้องของเหล่านางกำนัลดังขึ้นพร้อมกับความโกลาหล ทหารมากมายกรูกันเข้ามาขัดขวางกลุ่มคนชุดดำ เกิดการต่อสู้กันขึ้นของสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งนั้นแน่นอนว่าเป็นของฮ่องเต้แคว้นต้าถัง แต่อีกฝ่ายนั้นนางไม่รู้ว่าเป็นคนของฝ่ายใด

เหล่านางกำนัลรอบกายต่างหนีตายกันจ้าละหวั่นทิ้งนางที่กำลังตื่นตระหนกอยู่ท่ามกลางความวุ่นวาย ร่างบอบบางถูกกระแทกจากเหล่าสตรีที่วิ่งหนีตายจนร่างกายโงนเงน มงกุฎหงส์อันสูงส่งหลุดร่วงจากศีรษะตกลงพื้นราวกับสิ่งไร้ค่า

นางมองเห็นคนฆ่าฟันกันต่อหน้าจนเลือดไหลเจิ่งนองพื้นเป็นสีแดงฉาน กลิ่นโลหิตตลบอบอวลจนรู้สึกคลื่นเหียนแทบจะอาเจียนออกมา โฉมงามรู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่นเทาไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะวิ่งหนี สองเท้าไม่แม้แต่จะขยับ ดวงตาเบิกโพลงมองทหารที่คุ้มกันนางถูกฟาดฟันจากคมอาวุธจนเลือดทะลักออกจากบาดแผลขาดใจตายต่อหน้าต่อตา นางตกตะลึงหวาดกลัวจนร่างกายแข็งทื่อใบหน้าซีดขาวไร้สีเลือด จ้องมองภาพตรงหน้านิ่งงัน จนไม่รู้แม้กระทั่งว่าถูกมือของใครบางคนกึ่งดึงกึ่งลากให้ออกจากบริเวณนั้น

กว่าจะรู้ตัวจ้าวหลี่เชี่ยนก็วิ่งไปตามแรงดึงของเจ้าของร่างเล็กหายเข้าไปหลบยังซอกหินของน้ำตกจำลองที่ถูกสร้างขึ้นอย่างงามวิจิตร

"ถิงถิง"

เสียงแหบสั่นพร่าเอ่ยเรียกแผ่วเบาเมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่าย ก่อนน้ำตาจะทะลักทลายออกมาอย่างไม่อาจห้าม เจ้าของมือนั้นคือบ่าวรับใช้คนสนิทของนาง ผู้ที่บิดาบอกกับนางว่าขายออกไปแล้วโทษฐานที่อีกฝ่ายคิดจะพานางหลบหนี แต่ถิงถิงกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ร่างบางโผเข้าหาอ้อมแขนของผู้ที่นางคิดว่าได้ตายไปแล้ว เพราะรู้ถึงความโหดเหี้ยมของผู้เป็นบิดาเป็นอย่างดี ว่าไม่มีทางที่จะปล่อยให้คนทรยศมีชีวิตรอด นางดีใจที่สุดที่อีกฝ่ายยังไม่ตายอย่างที่คิด

"คุณหนู"

มือหยาบกร้านของถิงถิงดันร่างบางของผู้เป็นนายออกจากอ้อมแขนอย่างร้อนรน ก่อนจะจับมือบอบบางนั้นมากุมเอาไว้อย่างหวงแหน

"นี่คือโอกาสดีที่คุณหนูจะต้องหนีไป หนีไปจากที่นี่นะเจ้าคะ"

ถิงถิงเอ่ยบอกผู้เป็นนาย จ้องมองอีกฝ่ายด้วยแววตาเว้าวอน นางเกือบจะตายจากคุณหนูไปแล้วหากไม่ได้คนผู้นั้นช่วยเหลือเอาไว้ แต่ถึงแม้จะรอดมาได้นางก็ไม่ได้จากไปไหน เพราะเป็นห่วงคุณหนูของนาง จึงยังคงเฝ้าดูอยู่ห่างๆ

จนกระทั่งคุณหนูถูกนำตัวเข้ามาในวังหลวง นางจึงทำได้เพียงเดินสำรวจไปรอบๆ กำแพงวัง จนพบเข้ากับประตูที่ใช้ขนถ่าน นางหลบอยู่บริเวณนั้นหลายวันแต่ก็ไม่อาจหาวิธีลอบเข้าไปได้จนรู้สึกร้อนใจ แต่แล้วสวรรค์ก็เข้าข้างนางเมื่อนางเห็นกลุ่มชายชุดดำจำนวนมากสังหารทหารที่เฝ้าประตู แล้วใช้เส้นทางนั้นลักลอบเข้าไปในวังหลวง หลังจากนั้นเพียงไม่นานก็เกิดการต่อสู้กันขึ้น นางจึงอาศัยความวุ่นวายที่เกิดขึ้นลอบเข้ามาจนสำเร็จ

คำพูดนั้นของบ่าวคนสนิททำให้จ้าวหลี่เชี่ยนมองหน้าอีกฝ่ายอย่างตกใจ แม้จะไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่นางรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ไปกับนาง ซึ่งนางไม่อาจยอมรับได้

"แล้วเจ้ากับแม่นมผิงเล่า"

จ้าวหลี่เชี่ยนจ้องมองคนตรงหน้าอย่างหวาดหวั่น ถิงถิงและแม่นมผิงเป็นสองคนที่หวังดีกับนางที่สุด หากไม่มีทั้งสองนางก็ไม่เหลือใครอีกแล้ว อีกทั้งข้ารับใช้ของมารดาผู้ที่ซื่อสัตย์ต่อนางอีก นางไม่อาจทอดทิ้งพวกเขา

"เราต้องแยกกันหนีเจ้าค่ะ คุณหนูอย่าได้ห่วง แม่นมผิงและทุกคนตอนนี้ยังปลอดภัยดี แต่ที่แห่งนี้ไม่ปลอดภัยสำหรับคุณหนูอีกต่อไป บัลลังก์แคว้นต้าถังกำลังสั่นคลอน กำลังมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เกิดขึ้น องค์รัชทายาทเฉิงซีหมิงพระโอรสของฮ่องเต้พระองค์ก่อน กำลังบุกยึดบัลลังก์กลับคืนจากทรราชเจ้าค่ะ"

ก่อนจะมาถึงที่นี่ เพราะไม่รู้ทิศทางจึงไปโผล่บริเวณลานพิธีที่คนสำคัญล้วนรวมตัวกันอยู่ที่นั่น นางจึงทราบเรื่องนี้เข้าโดยบังเอิญ ตอนนี้ตรงลานพิธีคงจะมีแต่ซากศพแล้วกระมัง

องค์รัชทายาทเฉิงซีหมิง จ้าวหลี่เชี่ยนเคยได้ยินพระนามนี้และเรื่องราวของพระองค์จากเรื่องเล่าของแม่นมผิง พระองค์เป็นพระโอรสเพียงพระองค์เดียวของอดีตฮ่องเต้แคว้นต้าถังที่รอดชีวิต ข่าวว่าพระองค์ถูกลอบวางยาพิษเมื่อแปดปีก่อนจนร่างกายอ่อนแอ เมื่อครั้งที่ฉีอ๋องหรือฮ่องเต้เฉิงฮ่าวฉีฮ่องเต้เฒ่าผู้นี้ก่อกบฏสังหารพี่ชายต่างมารดา หรือก็คือฮ่องเต้พระองค์ก่อน แล้วยึดครองบัลลังก์ ทำให้องค์รัชทายาทเฉิงซีหมิงต้องหลบหนีออกจากเมืองหลวงพร้อมพระชายาและโอรสธิดา ลือกันว่าพระองค์ถูกจับได้ระหว่างทางขณะหลบหนีและถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยม ไม่คิดเลยว่า พระองค์จะยังคงมีชีวิตอยู่ และวันนี้ยังกลับมาทวงแผ่นดินของพระองค์คืน

มันคงจะเป็นการดีมากหากทรราชนั้นไม่รวมไปถึงตระกูลจ้าว ตระกูลจ้าวคือหนึ่งในตระกูลที่เข้าร่วมกับฮ่องเต้ทรราชผู้นั้นโค่นล้มบัลลังก์ และเป็นตัวตั้งตัวตีคนสำคัญ จึงไม่แปลกที่นางก็คงต้องถูกกำจัด นางซึ่งกำลังจะขึ้นเป็นฮองเฮาของฮ่องเต้พระองค์นี้ แม้จะยังไม่สมบูรณ์ก็ย่อมมีภัยเช่นกัน

"แต่ว่า..."

"ไม่มีเวลาแล้วเจ้าค่ะ ท่านต้องหนี ถอดชุดมาให้บ่าวนะเจ้าคะ"

ถิงถิงบ่าวผู้จงรักภักดีเอ่ยออกมาทั้งน้ำตานองหน้า ก่อนจะกล่าวต่อไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"คุณหนูวิ่งหนีไปทางทิศใต้นะเจ้าคะ ทางนั้นจะมีประตูเล็กที่ใช้ในการขนถ่าน ใช้เส้นทางนั้นออกไปจากวังหลวงจะปลอดภัยที่สุด"

นางเองก็รอบเข้ามาจากเส้นทางนั้นเช่นกัน นี่คงเป็นวิธีเดียวที่นางจะสามารถช่วยคุณหนูได้ นางนั้นเวทนาชีวิตของคุณหนูยิ่งนัก ที่ไม่เคยได้รับความสุขเหมือนดังผู้อื่นเขาเสียที นางหวังว่าต่อจากนี้ การเสียสละของนางจะทำให้คุณหนูได้เริ่มต้นชีวิตใหม่

"ไม่...ไม่นะถิงถิง"

จ้าวหลี่เชี่ยนส่ายหน้าน้ำตานองอย่างไม่ยินยอม ถิงถิงกระชับมือของผู้เป็นนายจ้องมองใบหน้างามด้วยดวงตาแดงก่ำ

"ไปให้พ้นจากแคว้นต้าถัง แล้วไปเริ่มต้นชีวิตใหม่นะเจ้าคะ หากมีวาสนาบ่าวคงจะได้รับใช้คุณหนูอีกครั้ง เชื่อบ่าวนะเจ้าคะ"

กล่าวจบก็ปลดชุดคลุมตัวงามออกจากกายบางของคนที่ขืนกายร่ำไห้ออกมาอย่างสุดจะกลั้น ก่อนจะหันหลังวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วไม่รอให้อีกฝ่ายรั้งนางเอาไว้

"ถิงถิง"

จ้าวหลี่เชี่ยนมองคนของตนวิ่งออกไปเพื่อหลอกล่อคนเหล่านั้นด้วยความเจ็บปวด นางคงเป็นตัวกาลกิณีอย่างที่ทุกคนตราหน้า ทุกคนที่อยู่ใกล้นางล้วนเดือดร้อนตกตายกันไปหมด หันมองรอบกายที่ตอนนี้เต็มไปด้วยซากศพอย่างหวาดกลัว ก่อนจะตัดสินใจวิ่งไปตามทิศทางที่อีกฝ่ายบอกเพื่อออกจากวังหลวงแห่งนี้ แต่นางกลับถูกเหล่าชายชุดดำไล่ล่าอย่างกระชั้นชิด คงมีแค่ความตายที่จะทำให้นางนั้นหนีรอด หากนางตายไปก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่มีใครต้องมาตายเพราะนางอีก