ตอนที่8 เทพบุตรถอดรูป

ตั้งแต่วันนั้นชีวิตของจ้าวหลี่เชี่ยนในจวนตระกูลจ้าวเป็นเสียยิ่งกว่านักโทษ นางถูกกักบริเวณอยู่ในเรือนเหลียนฮวาไม่ให้พบผู้ใด รอวันที่ราชโองการมาถึงนางก็จะถูกส่งตัวเข้าวังหลวงทันที

วันนี้นางได้ย่างเท้าออกจากเรือนเหลียนฮวาเป็นครั้งแรก เนื่องจากฮูหยินเฒ่ารู้สึกเวทนาจึงเรียกให้มาสนทนาและรับประทานอาหารร่วมกันที่เรือนใหญ่ นางจึงได้รู้ว่าแม่นมผิงนั้นยังถูกกักขังส่วนถิงถิงนั้นถูกขายออกไป นั่นจึงทำให้นางรู้สึกเศร้าโศกและเป็นกังวล จึงได้ลอบให้บ่าวที่เป็นคนของมารดาตามหาถิงถิง

วันนี้ทั้งวันจ้าวหลี่เชี่ยนยังคงคอยปรนนิบัติดูแลฮูหยินเฒ่า และอีกฝ่ายนั้นเกิดอยากจะกินแกงไหลบัวขึ้นมา ถงฮูหยิน ฮูหยินใหญ่ตระกูลจ้าวลูกสะใภ้ผู้กตัญญูจึงโยนหน้าที่นั้นให้นางและบุตรสาวของตน โดยให้เหตุผลว่าหากนางได้ทำอะไรเสียบ้างนางจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน ซึ่งแน่นอนจุดประสงค์ที่แท้จริงก็คือการฉวยโอกาสนี้กลั่นแกล้งนาง ถึงแม้ว่าพอจะทำใจเอาไว้บ้างแล้ว แต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายคิดจะเล่นงานกันรุนแรงถึงเพียงนี้

คุณหนูใหญ่จ้าวเสวี่ยเฟย ผู้เป็นพี่สาวนั้นเกลียดชังนางไม่ต่างจากฮูหยินใหญ่ผู้เป็นมารดา หากมีโอกาสย่อมไม่พลาดที่จะกลั่นแกล้งให้นางต้องเจ็บตัวและได้รับความอับอาย และเป็นอีกครั้งที่นางเกือบจะตายเพราะฝีมือพี่สาวของนางผู้นี้ แม้นางจะพยายามหลีกเลี่ยงแต่คนที่จ้องจะเล่นงานย่อมไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือ

เรือลำเล็กพายมาหยุดอยู่กลางสระบัวเพื่อให้สตรีทั้งสองได้เก็บไหลบัว แววตาของสตรีผู้ได้ชื่อว่าเป็นพี่สาวที่มองมาทำให้ใจของจ้าวหลี่เชี่ยนไม่ใคร่จะสงบนัก นางจึงเร่งเก็บไหลบัวไม่คิดจะสนใจสายตานั้น แต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรโจ่งแจ้งถึงเพียงนี้

จ้าวเสวี่ยเฟยผลักนางตกลงไปในสระบัวอย่างเลือดเย็น

หลังจากผลักนางตกลงไปในสระอีกฝ่ายก็หัวเราะร่าสั่งให้บ่าวพายเรือกลับเข้าฝั่งทันที ปล่อยให้นางดิ้นรนเอาชีวิตรอดอย่างโหดเหี้ยม

"หากไม่อยากตายเป็นผีเฝ้าก้นสระแห่งนี้ เจ้าก็แข็งใจว่ายน้ำกลับไปเองก็แล้วกันนะ น้องสาม"

จ้าวเสวี่ยเฟยมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเยียบเย็น มารดาของแผ่นดินเช่นนั้นหรือ เอาชีวิตให้รอดจากสระบัวนี้ก่อนก็แล้วกัน นางอยากจะรู้นักหากกลายเป็นผีเฝ้าสระบัวนี้ยังจะได้เป็นฮองเฮาหรือไม่ อีกอย่างราชโองการยังมาไม่ถึง นางไม่มีทางก้มหัวให้น้องสาวแพศยาผู้นี้แน่ และนี่คือสิ่งที่อีกฝ่ายสมควรได้รับ โทษฐานที่ยั่วยวนบุรุษของนาง

จ้าวหลี่เชี่ยนมองใบหน้าสตรีใจคอโหดร้ายผู้นั้นด้วยความคับแค้นใจ เกลียดตัวเองที่อ่อนแอ ไม่เคยเอาชนะอีกฝ่ายได้เลยสักครั้ง ระยะทางจากตรงนี้กลับเข้าหาฝั่งไม่ได้ห่างไกลกันมาก แต่ตอนนี้เท้าของนางกลับติดเข้ากับอะไรบางอย่างเบื้องล่าง แม้จะพยายามขยับเท้าเพื่อปลดมันออกแต่กลับไม่อาจทำได้ จนตอนนี้นางแทบจะหมดแรงเต็มที น้ำไหลเข้าลำคอและจมูกจนแสบไปหมด และก่อนที่นางจะสิ้นใจตายไปจริงๆ กลับเห็นเงาร่างของคนผู้หนึ่งแหวกว่ายเข้ามาหานาง ฝ่ามือใหญ่ของคนผู้นั้นดึงรั้งร่างของนางขึ้นมาจากความตาย

แต่บุรุษผู้นี้กลับเป็นผู้ที่นางไม่อยากจะพบหน้ามากที่สุด เขาคือบุรุษน่าชังจอมหลอกลวง ซุนเหยียน

"ขอบคุณท่านที่ช่วยเหลือเจ้าค่ะ แต่ท่านปล่อยข้าได้แล้วกระมัง"

เสียงหวานสั่นน้อยๆ เพราะความเย็นของน้ำหรือเพราะสาเหตุใดก็ไม่ทราบได้ แต่มันกลับทำให้คนฟังใจสั่นระรัวร้อนวูบวาบตรงจุดกลางกายโดยที่นางยังมิได้ทำอันใดแม้แต่น้อย หากเรียวปากอวบอิ่มนั้นเปล่งเสียงครางหวานเอ่ยนามของเขาด้วยความสุขสมคงจะดีไม่น้อย

นั่นคือความคิดของบุรุษที่ตอนนี้ร่างกายเปียกปอนไม่ต่างจากสตรีในอ้อมแขน ความเย็นของน้ำไม่อาจที่จะดับความร้อนรุ่มในกาย มองสตรีที่เอาแต่จะผลักไสเขาด้วยรอยยิ้มแสนร้ายกาจ หลายวันที่ไม่ได้พบหน้าทำให้เขารู้ว่าเขาถวิลหานางมากมายเพียงใด

จ้าวหลี่เชี่ยนฝืนกายออกจากอ้อมแขนกำยำของบุรุษที่ช่วยเหลือนางเอาไว้ เพียงแค่สบตากับบุรุษผู้นี้ทำให้นางรู้สึกร้อนวูบวาบแปลกๆ ซึ่งนางไม่ชอบความรู้สึกนี้เอาเสียเลย และไม่ชอบสายตาที่อีกฝ่ายใช้มองนางด้วยเช่นกัน เหตุใดคนผู้นี้จึงตามรังควานนางไม่เลิก ทั้งที่เขาเป็นผู้ที่ทำลายความสัมพันธ์ของทั้งสองลงกับมือ

แม้จะปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาคือผู้ที่ช่วยชีวิต แต่ไม่ต้องข้องเกี่ยวกันอีกเป็นดีที่สุด

เรือนร่างบอบบางยันกายลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล มองบุรุษตรงหน้าที่หยัดกายตาม ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง นางที่สูงแค่อกของอีกฝ่ายถอยออกมาเพื่อรักษาระยะห่าง ค้อมกายให้เป็นการขอบคุณอีกครั้ง ก่อนจะรีบก้มหน้าก้มตาหันหลังให้หวังจะออกไปให้พ้นจากตรงนี้

นางสัมผัสได้ถึงสายตาที่จ้องมองนางของบุรุษผู้นี้ ประกายตานั้นทำให้ร่างกายของนางเกิดความร้อนขึ้นอย่างประหลาด แต่เพียงแค่นางหันกายคิดจะกลับเรือนเท่านั้น มือแข็งแกร่งกลับคว้าต้นแขนกลมกลึงของนางเอาไว้ กระตุกเพียงเบาๆ ร่างบางก็เซถลาเข้ามาปะทะอกอุ่นอีกครั้ง พร้อมเสียงทุ้มนุ่มที่เอ่ยกระซิบแผ่วเบาชิดใบหูเล็กของนางอย่างหยอกเย้า

"ข้ารึอุตส่าห์ช่วยชีวิตเจ้าเอาไว้ คิดจะขอบคุณส่งๆ เพียงเท่านี้หรือ"

ร่างสตรีในอ้อมแขนที่สั่นเทาจนเขาสัมผัสได้ทำให้เรียวปากหยักกดลึกขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาโน้มต่ำลงมาจนลมหายใจผ่าวร้อนเป่าลดซอกคอหอมกรุ่น ลอบสูดกลิ่นหอมจากเรือนกายสาวโดยที่เจ้าของไม่รู้ตัว

จ้าวหลี่เชี่ยนรู้สึกตกใจกับการกระทำนั้นหันมาเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายยกฝ่ามือนุ่มยันอกแกร่งที่ใกล้เสียจนสัมผัสได้ถึงไอความร้อนจากร่างสูงใหญ่ ขืนกายออกจากความใกล้ชิดนั้น เอ่ยกับบุรุษที่ทำให้นางสะบัดร้อนสะบัดหนาวราวกับจะจับไข้อย่างขุ่นเคือง

"ปล่อยข้า"

เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมดวงตากลมโตหวานซึ้งตวัดมองมาอย่างไม่พอใจ คล้ายดังลูกแมวตัวน้อยกำลังขู่ฟ่อ ราวจะประกาศกร้าวว่าหากยังไม่ปล่อย นางจะตะกุยใบหน้าของเขาให้เลือดซิบ

นั่นทำให้เกิดเสียงหัวเราะในลำคอแกร่ง บุรุษหนุ่มยอมปล่อยมือออกจากแขนกลมกลึง พร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นอย่างยอมจำนน แต่ทว่าใบหน้าหล่อเหลาและดวงตาคมกริบนั้นกลับมองสำรวจเรือนร่างนางอย่างไม่เกรงใจ จนนางมิอาจทานทนกับสายตานั้นได้ ต้องรีบยกแขนขึ้นกอดกายบางของตัวเองเอาไว้หันหลังเพื่อเร่งกลับเรือนของตน

"เจ้าปรารถนาในตัวข้า เช่นดังที่ข้าปรารถนาในตัวเจ้า อย่าพยายามหลอกตัวเองเลย ยอมเป็นสตรีของข้าแล้วข้าจะช่วยเจ้าเอง"

เสียงทุ้มที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้ใบหน้างามร้อนผ่าวจนแทบจะระเบิด นางอับอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี ภายในใจนั้นเดือดดาลสาปส่งบุรุษไร้ยางอายด้านหลัง นางไม่มีวันยอมรับความรู้สึกน่าอายนั้นและกระทำตัวไร้ยางอายเช่นเขา เหตุใดบุรุษผู้นี้ถึงได้ไร้อารยะเช่นนี้กัน หยาบคายกักขฬะเกินคน

ดวงตาเฉี่ยวคมดุจสายตาพยัคฆ์ของบุรุษหนุ่มมองตามแผ่นหลังบอบบางของสตรีที่เขามักจะมองหานางทุกครั้งเมื่อมาเยือนจวนตระกูลจ้าว สตรีรูปร่างอรชรที่เพียงเห็นนางครั้งแรก ก็ทำให้บุรุษวัยฉกรรจ์เช่นเขาที่ถึงแม้จะผ่านสตรีงามมามากมาย แต่เพียงได้สบเข้ากับนัยน์ตาหวานของเด็กสาวที่ยังไม่ผ่านพ้นวัยปักปิ่นในขณะนั้น ดวงใจก็สั่นไหว ทำให้ม้าศึกที่ผ่านสนามรบแห่งกามารมณ์มาอย่างโชกโชนเช่นเขาเสียอาการ รู้สึกคึกคะนองราวกับม้าหนุ่มที่อยากจะกรำศึกหนักขึ้นมาอีกครั้ง กลายเป็นม้าแก่ที่อยากจะเคี้ยวหญ้าอ่อนเสียอย่างนั้น

ในปีนี้อายุของเขาจะล่วงเลยเข้าเลขสามแล้วแต่กลับไม่มีสตรีใดทำให้เขาหวั่นไหวเช่นนี้มาก่อน

คุณหนูสามจ้าวหลี่เชี่ยน โฉมสะคราญผู้งดงามอ่อนหวานอีกผู้หนึ่งที่เขาตั้งใจจะล่อลวงให้หลงใหล แต่เพียงแค่ได้สบตากับนาง หัวใจพยัคฆ์ก็ถึงกับเต้นผิดจังหวะ หลังจากนั้นเป็นต้นมาเขาก็มักจะหาโอกาสใกล้ชิดนางอยู่เสมอ แม้จะเป็นหนึ่งในแผนการที่วางเอาไว้ แต่ก็ยอมรับว่าทุกอย่างที่เขาทำมันมาจากใจของเขาจริงๆ หาใช่กระทำส่งๆ เช่นกับสตรีอื่น

และแล้วเขาก็ได้หัวใจของดรุณีน้อยผู้อ่อนเดียงสามาครอบครองสมดังปรารถนา ยังไม่ทันจะได้เป็นเจ้าของเรือนร่างงดงามนี้ก็มีเหตุให้ต้องสะบั้นความสัมพันธ์กับนางเสียได้ ความรักที่นางมีให้เขาตอนนี้จึงแปรเปลี่ยนเป็นความชิงชังเสียแล้ว แต่นั่นหาใช่เรื่องใหญ่สำหรับเขา เขาเองก็อยากจะรู้นักว่านางจะหนีเขาพ้นหรือไม่ ยิ่งนางถอยห่าง เขายิ่งอยากชิดใกล้ ยิ่งนางพยศ เขายิ่งอยากเป็นผู้กำราบให้นางยอมศิโรราบ

ถึงใครจะมองว่าการกระทำเช่นนี้เลวทรามไร้ยางอาย หาใช่การกระทำของบุรุษ แต่แล้วอย่างไรก็ในเมื่อเขานั้นเลวจริงๆ 

นับวันเขารู้สึกหลงใหลในตัวนางมากยิ่งขึ้น ร่างบอบบางของสตรีในชุดสีฟ้าอ่อนที่เขาอุ้มขึ้นจากน้ำ อาภรณ์สีอ่อนตัวบางเมื่อเปียกน้ำก็แนบลู่ไปกับเรือนร่างกลมกลึงสมส่วน สัดส่วนที่เขาคิดว่าบอบบางนั้นความจริงแล้วมันกลับอวบอิ่มซ่อนรูป กลิ่นกายสาวตลบอบอวลอยู่ในโพรงจมูก บวกกับเนื้อนวลนุ่มลื่นใต้ฝ่ามือหนาที่ได้สัมผัส ยิ่งทำให้เขาเจียนคลั่ง จนอยากจะดึงรั้งอาภรณ์ตัวงามที่เปียกชุ่มนั้นออกจากกายงามแล้วกดนางให้จมหายไปในร่างหนาของตนเสียเหลือเกิน

ชายหนุ่มยกมือหนาขึ้นลูบไล้ปลายคางแกร่งของตน หัวเราะออกมาราวกับกำลังเยาะหยันความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ สายตาไม่ได้คลาดไปจากร่างงามที่เดินห่างออกไปแม้แต่น้อย

เขาพลาดพลัดตกหลุมพรางที่ตนเองขุดเข้าเสียแล้ว

บุรุษวัยฉกรรจ์ที่เหล่าสตรีในเมืองหลวงต่างปรารถนาอยากที่จะครอบครองเขา ตอนนี้กลับถูกแม่นางน้อยผู้หนึ่งใช้สายตามองอย่างรังเกียจ อีกทั้งยังแสดงออกอย่างเปิดเผยว่าเกลียดเขาจนไม่อยากมองหน้า นั่นทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดใจจนยากที่จะอธิบาย ทั้งที่เขาเองต้องการให้มันเป็นเช่นนี้ เขาอยากให้คนพวกนั้นเจ็บปวด แต่กลับเป็นเขาเสียเองที่แทบจะทนไม่ได้เมื่อเห็นแววตาเกลียดชังของนาง

 พยัคฆ์นักล่าเช่นเขากำลังโดนเหยื่อแสนหวานล่อลวงให้ฉีกกฎ

จ้าวหลี่เชี่ยนที่เปียกปอนไปทั้งตัวเมื่อกลับถึงเรือนก็เร่งรีบเปลื้องอาภรณ์ออกจากกาย อยากจะล้างสัมผัสร้อนรุ่มที่ยังติดอยู่ตามเรือนกาย เนื้อตัวที่ถูกฝ่ามือร้อนนั่นสัมผัส นางขยะแขยงรังเกียจสัมผัสจากบุรุษผู้นั้น

เขากระทำตัวน่าเกลียดถึงเพียงนี้ แต่กลับไม่มีผู้ใดเห็น บุรุษผู้นั้นคือมารร้ายที่หลอกลวงผู้คน ทุกสิ่งที่เขาแสดงออกต่อหน้าผู้อื่นย่อมเป็นเพียงแค่ภาพลวงที่เขาจงใจสร้างขึ้นมา เขาคือจอมวายร้ายที่ซ่อนใบหน้าที่แท้จริงเอาไว้

ดีแล้วที่เขาเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา นางจะได้ลืมเขาได้ง่ายขึ้น

ตอนนี้นางตระหนักได้ว่าถูกความไร้เดียงสาของตัวเองบังตา คนผู้นั้นหาใช่คนดีอย่างที่คิด ชายหนุ่มแสนดีเป็นสุภาพบุรุษหรือ นั่นคือสิ่งที่ผู้อื่นเห็น แต่สำหรับนาง นางรู้แจ้งแก่ใจแล้วว่าบุรุษผู้นี้คือปีศาจร้ายในคราบของเทพบุตร

ท่าทางสุภาพอ่อนโยนที่เขาแสดงออกมานั้นล้วนเป็นการตบตาผู้คนทั้งสิ้น เป็นนางที่เห็นมากับตาแล้วว่าเขานั้นร้ายกาจเพียงใด

แต่พูดออกไปใครเล่าจะเชื่อ คงได้หาว่านางคิดจะจับเขามาเป็นสามี และแย่ไปยิ่งกว่านั้น นางจะถูกผู้เป็นพี่สาวฉีกเนื้อเป็นชิ้นๆ เช่นดังที่ทำกับพี่สาวคนรองและเหล่าพี่น้อง บ่าวในเรือนต่างพูดกันให้ทั่วว่าคุณหนูรองและคุณหนูคนอื่นๆ ต่างถูกคุณหนูใหญ่ตบตีจนเจ็บหนัก บ้างก็ใบหน้าเสียโฉมเพราะถูกพิษต้องรักษาแรมเดือน เหตุนั้นก็เพราะยั่วยวนว่าที่สามีของนาง

ซึ่งจ้าวหลี่เชี่ยนคิดว่าเป็นบุรุษผู้นั้นเสียมากกว่าที่ล่อลวงให้สตรีเหล่านั้นตบตีกัน เขาจงใจสร้างความแตกแยกในหมู่พี่น้องทำให้เรือนหลังของตระกูลจ้าววุ่นวาย

นี่สินะตัวตนที่แท้จริงของเขา ตัวตนจริงๆ ของชายผู้นั้นช่างเป็นบุรุษที่น่ารังเกียจที่สุด

นางรับรู้ได้ว่าเขามีบางอย่างปิดบังเอาไว้ สายตาของเขายามเผลอไผลมันเต็มไปด้วยความแค้นและความเกลียดชัง การเข้าหาคนในตระกูลจ้าวของคนผู้นั้นมีจุดประสงค์บางอย่าง แต่นางก็ไม่สามารถที่จะบอกได้ว่าเขาต้องการสิ่งใด

เป็นบิดาของนางเองที่ชักนำหมาป่าเข้าบ้าน ชักนำคนร้ายกาจผู้นั้นเข้ามาทำร้ายเอาเปรียบบุตรสาวของตัวเองถึงในเรือน คนผู้นั้นช่างน่ารังเกียจที่สุด เขาจงใจหว่านเสน่ห์หลอกล่อทุกคน ล่อลวงบรรดาพี่สาวน้องสาวของนางให้หลงใหล ส่วนนางที่เคยหลงใหลได้ปลื้มไปกับภาพลวงตานั้น เมื่อตาสว่างเขากลับไม่คิดที่จะรักษากิริยา ไม่คิดปกปิดตัวตนที่แท้จริงอีกและมักจะกระทำกิริยาต่ำทรามต่อนาง

แต่นับจากนี้เป็นต้นไป เขาจะไม่มีวันได้เข้าใกล้นางอีก นางจะเป็นสตรีต้องห้ามสำหรับเขา ในเมื่อไม่อาจหลบเลี่ยงชะตา นางก็จะยอมเดินตามเส้นทางที่ถูกลิขิต