ตอนที่3 ของขวัญวันปักปิ่น

ในเช้าวันที่อากาศเริ่มจะสดใส หิมะที่โปรยปรายมาอย่างยาวนานหยุดตกไปได้หลายวันแล้ว ลำแสงแรกแห่งการผลัดเปลี่ยนฤดูสาดส่องลงมากระทบยอดหญ้าที่แตกยอดใหม่ดูงดงามจับตา

และในเช้าวันนี้ก็มีเรื่องที่ทำให้จ้าวหลี่เชี่ยนต้องแปลกใจ เมื่อมีคำสั่งจากบิดาให้นางย้ายออกจากเรือนร้างท้ายจวนแห่งนี้ไปยังเรือนเหลียนฮวาที่กว้างขวางและงดงาม อีกทั้งยังมอบอาภรณ์และเครื่องประดับล้ำค่ามาให้นางมากมาย ให้อิสระในการออกนอกจวนกับนาง บ่าวรับใช้ของมารดาถูกส่งกลับมาให้รับใช้นาง รวมถึงส่งบ่าวรับใช้อีกหลายคนมาคอยปรนนิบัติรับใช้นางเทียบเท่ากับบุตรคนอื่นๆ แต่นางคิดว่าส่งมาเพื่อจับตาและควบคุมนางต่างหาก

"เกิดอะไรขึ้น"

เสียงหวานเอ่ยขึ้นแผ่วเบาคล้ายดังจะถามตัวเองเสียมากกว่า

ถิงถิงสบสายตากับผู้เป็นนายแล้วส่ายหน้าน้อยๆ อย่างจนปัญญา คาดเดาไม่ถูกถึงการกระทำทั้งหมดของท่านเสนาบดีผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นบิดาของผู้เป็นนาย นางที่เติบโตมาพร้อมกับคุณหนู อยู่ข้างกายคุณหนูตลอดเวลาย่อมรับรู้สิ่งที่ผู้เป็นนายต้องเผชิญ รับรู้ได้ว่ามันมีบางอย่างไม่ถูกต้อง มันผิดปกติและไม่ชอบมาพากลอย่างรุนแรง

แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนางก็พร้อมที่จะอยู่เคียงข้างคุณหนู ปกป้องคุณหนูจากภัยอันตรายทั้งปวง

จ้าวหลี่เชี่ยนได้แต่มองทุกอย่างอย่างมึนงง เมื่อผู้ที่ไม่เคยสนใจไยดีนางมาก่อนกลับมาเอาใจใส่นางอย่างน่าแปลกใจ แม้แต่พิธีปักปิ่นของนางที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกสามวันข้างหน้าก็ยังถูกจัดเตรียมขึ้นเป็นอย่างดี จากที่คิดว่ามันจะผ่านพ้นไปอย่างเรียบง่าย มีแม่นมผิงที่เป็นผู้ปักปิ่นให้นางแต่ทุกอย่างกลับผิดคาดไปเสียหมด ผู้เป็นบิดาให้ความสำคัญกับพิธีปักปิ่นของนางถึงขนาดจัดเตรียมพิธีเอาไว้อย่างใหญ่โตและครบถ้วนสมบูรณ์ นั่นเป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายสำหรับนางมาก

เรื่องที่เกิดขึ้น แม้จะมั่นใจว่ามีบางอย่างแอบซ่อนอยู่ แต่นางก็รู้สึกยินดีอยู่บ้างกับเรื่องนี้ อย่างน้อยคนของนางจะได้ไม่ต้องลำบาก ระยะนี้แม่นมผิงที่แก่ชราลงเริ่มเจ็บป่วยบ่อยๆ หากได้อาศัยอยู่ในเรือนที่สะดวกสบายย่อมที่จะดีกว่าอยู่ในเรือนที่ผุพังจนแทบจะไม่สามารถกันลมกันฝนได้แห่งนี้ อีกทั้งบิดายังอนุญาตให้ท่านหมอมาดูอาการของอีกฝ่ายและยังมอบของบำรุงร่างกายให้มากมาย เป็นเช่นนี้แม่นมผิงคงจะแข็งแรงและหายป่วยในเร็ววัน

แต่เมื่อถึงวันปักปิ่นในวันนี้ นางถึงได้รู้แจ้งแก่ใจแล้วว่าเหตุใดนางจึงได้รับความเมตตาและการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดีจากบิดา เมื่อได้เห็นสายตาของบรรดาแขกที่บิดาเชิญมาร่วมในวันพิธี ทุกคนล้วนเป็นคนจากตระกูลใหญ่ ทั้งจากตระกูลขุนนางและคหบดีที่มีอำนาจและร่ำรวย หากเกี่ยวดองด้วยย่อมส่งเสริมให้ผู้เป็นบิดายิ่งแข็งแกร่ง

นางได้กลายเป็นตัวแลกเปลี่ยนอำนาจของบิดาไปเสียแล้ว กลายเป็นหมากที่ใช้แลกเปลี่ยนผลประโยชน์ของผู้เป็นบิดา เป็นเช่นดังสินค้าที่บิดาเตรียมจะขายให้กับผู้ที่ให้ราคามากที่สุด

ชีวิตสตรีเช่นนางคล้ายดังเรือลำน้อยกลางท้องมหาสมุทร ที่ลอยเคว้งคว้าง แล้วแต่คลื่นจะซัดสาดให้ลอยไปในทิศทางใด มันช่างน่าเศร้าและน่าเจ็บปวดใจอย่างที่สุดที่นางไม่สามารถเดินไปตามเส้นทางชีวิตที่ตนปรารถนาได้

"คุณหนูเจ้าคะ"

ถิงถิงเอ่ยเรียกนายของตน ตั้งแต่เสร็จสิ้นพิธีปักปิ่นคุณหนูของนางก็เอาแต่เหม่อลอย เพราะรู้สึกเจ็บช้ำกับการกระทำของผู้เป็นบิดา

"คุณชายมู่ส่งของขวัญมาให้คุณหนูเจ้าค่ะ"

ถิงถิงยื่นถุงผ้าปักลวดลายดอกหลานฮวา ^[1] งดงามให้ผู้เป็นนาย บ่าวผู้ซื่อสัตย์ระบายยิ้มออกมาอย่างยินดีเมื่อเห็นคุณหนูของตนยิ้มออกมาได้

จ้าวหลี่เชี่ยนรับเอาถุงผ้านั้นมาถือไว้ รอยยิ้มกว้างปรากฏบนดวงหน้าหวานละมุน คิดไปถึงผู้เป็นเจ้าของ มองลายปักดอกหลานฮวาที่สื่อถึงมิตรภาพ อย่างน้อยท่ามกลางความเศร้าโศกและเจ็บปวด นางก็ยังมีโอกาสได้พบเจอคนดีๆ คนผู้นั้นเป็นอีกผู้หนึ่งที่นางยอมทำความรู้จักและพูดคุยด้วยได้อย่างสนิทใจ

ตั้งแต่วันนั้นที่เขาได้ช่วยเหลือนางเอาไว้ ทั้งสองก็สนิทสนมกันมากขึ้น เขามักจะบังเอิญ พบเจอนางเสมอ ถึงแม้จะรู้ว่านั่นเป็นเพียงข้ออ้าง แต่นางก็ไม่เคยคิดที่จะเปิดโปงอีกฝ่าย

ความสัมพันธ์ของนางกับคุณชายมู่นั้นพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ จากผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิต เขากลายมาเป็นดั่งพี่ชาย เป็นดั่งมิตรสหายที่น่าคบหา เขาเป็นบุรุษที่ดีมากและน่านับถือมากผู้หนึ่ง นางรู้สึกคุ้นเคย และผูกพันกับคนผู้นี้อย่างประหลาดทั้งๆ ที่พึ่งจะรู้จักกัน แต่ก็ยังคงเว้นระยะห่างเอาไว้ นางไม่อาจบอกได้ว่าความสัมพันธ์ครั้งนี้จะพัฒนาไปมากกว่านี้ได้หรือไม่ รู้เพียงว่าตอนนี้การมีอีกคนคอยห่วงใย ให้คำปรึกษา และถามไถ่ทุกข์สุข ความสัมพันธ์เช่นนี้มันดีเหลือเกิน 

"เปิดเลยเจ้าค่ะคุณหนู บ่าวอยากรู้ว่ากำไลข้อมือของคุณชายมู่งดงามเพียงใด"

ถิงถิงเอ่ยบอกผู้เป็นนายพร้อมกับมองใบหน้างามด้วยสายตาล้อเลียน นางถือถุงผ้าใบเล็กนั้นเอาไว้ในมือก็รู้ได้ทันทีว่ามันคือกำไลข้อมือ

จ้าวหลี่เชี่ยนมิได้กล่าวอันใด เพียงส่ายหน้าอย่างอ่อนใจให้บ่าวคนสนิทของตน เหตุใดนางจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดจะผูกวาสนาให้นางกับคุณชายมู่

เมื่อเปิดออกดูปรากฏว่าด้านในนั้นเป็นกำไลหยกสีแดงเนื้อเนียนละเอียด มันงดงามมากและคงจะมีราคาแพงมากด้วย นั่นทำให้นางไม่ใคร่จะสบายใจนักที่อีกฝ่ายมอบของมีราคามากจนเกินไปเช่นนี้ให้นาง

"งดงามมากเลยเจ้าค่ะคุณหนู คุณชายมู่ช่างใส่ใจคุณหนูนัก มันเหมาะกับคุณหนูมากเลยเจ้าค่ะ"

จ้าวหลี่เชี่ยนเก็บกำไลวงนั้นเอาไว้ในถุงผ้าเช่นเดิม หันไปมองบ่าวตัวน้อยของตนที่ตอนนี้หลับตาพริ้ม ใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นแสดงออกว่ากำลังเคลิ้มฝัน จนนางอยากจะบิดเนื้อขาวๆ ของอีกฝ่ายให้หลุดติดมือมาเสียเหลือเกิน ก่อนสายตาจะไปสะดุดเข้ากับกล่องไม้ในมือของอีกฝ่าย

"แล้วนั่นกล่องอันใดเล่า"

ถิงถิงมองตามสายตาผู้เป็นนาย เมื่อเห็นกล่องในมือของตนจึงนึกขึ้นมาได้

"อ้อ บ่าวเกือบจะลืมไปเลยเจ้าค่ะ"

ถิงถิงยื่นกล่องไม้ในมือให้ผู้เป็นนาย เอ่ยบอกด้วยสีหน้าฉงน

"มีคนผู้หนึ่งนำมาให้บ่าวเจ้าค่ะ บอกว่าเป็นของขวัญที่ผู้เป็นนายของเขามอบให้คุณหนู แต่กลับไม่ยอมบอกว่านายของตนนั้นเป็นใคร"

ซึ่งนางคิดว่าคงจะเป็นเหล่าคุณชายทั้งหลายที่ชมชอบคุณหนูของนาง แต่ไม่ปรารถนาที่จะส่งมอบของขวัญผ่านฮูหยินใหญ่จึงได้ส่งผ่านมาทางนาง

จ้าวหลี่เชี่ยนมองพิจารณากล่องไม้ใบนั้น มือเรียวลูบไล้ลงบนรูปแกะสลักดอกหลานฮวาอ่อนช้อยงดงาม มันคือดอกหลานฮวาเช่นเดียวกับลายปักบนถุงผ้าของคุณชายมู่ แต่เป็นดอกหลานฮวาที่เลื้อยเกี่ยวพันกัน ซึ่งความหมายของมันนั้นแตกต่างออกไป ลวดลายบนกล่องใบนี้ทำให้คิ้วเรียวบนใบหน้างามขมวดมุ่นปรากฏร่องรอยครุ่นคิด เพราะความหมายของมันคือ ความรักใคร่ พอใจซึ่งกันและกัน

เป็นผู้ใดที่มอบให้นางกัน

มือขาวนุ่มนิ่มเปิดฝากล่องไม้นั้นออก อยากจะรู้ว่าด้านในนั้นคือสิ่งใด ปรากฏว่ามันคือปิ่นปักผมสีทองอร่าม นิ้วเรียวยื่นไปสัมผัสปิ่นอันนั้นแผ่วเบาก่อนจะหยิบมันขึ้นมาถือเอาไว้ ลวดลายของปิ่นคือลวดลายเดียวกันกับกล่องใบนั้น มีไข่มุกและอัญมณีประดับเอาไว้อย่างงดงาม มันงดงามมากและนางก็ชื่นชอบมากด้วยเช่นกัน 

"งดงามเหลือเกินเจ้าค่ะคุณหนู บ่าวไม่เคยเห็นปิ่นที่งดงามเช่นนี้มาก่อนเลยเจ้าค่ะ"

นางเห็นด้วยกับถิงถิง แต่ผู้ที่มอบให้นางต้องการจะสื่อสิ่งใดกัน

ความรักใคร่ พอใจซึ่งกันและกันเช่นนั้นหรือ

จ้าวหลี่เชี่ยนคิดไม่ตกสำหรับเรื่องนี้ นางไม่เคยมีคนรัก ไม่เคยแม้กระทั่งมีความรู้สึกเช่นนั้นให้กับผู้ใด แล้วใครกันเล่าช่างใจกล้ามอบปิ่นความหมายเช่นนี้ให้กับนาง

แล้วอยู่ๆ ก็คิดถึงคำถามที่ถิงถิงเคยเอ่ยถามนาง

"คุณหนู ยามได้อยู่ใกล้กับคุณชายมู่เฉินอี้หัวใจของคุณหนูเต้นแรงหรือไม่เจ้าคะ"

"เหตุใดจึงได้ถามข้าเช่นนี้เล่าถิงถิง"

ใบหน้างามปรากฏร่องรอยฉงนไม่เข้าใจคำถามของบ่าวของตนที่ดูกระตือรือร้นที่จะทราบคำตอบ

"ก็เพราะว่ายามเมื่อเราอยู่ใกล้ๆ บุรุษที่เราพึงใจ หัวใจของเราก็จะเต้นแรงอย่างไรเล่าเจ้าคะ หรือเพียงแค่ได้สบตากับเขาหัวใจของเราก็จะเต้นแรงเช่นกัน ข้าอยากรู้ว่าคุณหนูมีใจชอบพอคุณชายมู่หรือไม่"

จ้าวหลี่เชี่ยนถึงกับหัวเราะออกมากับคำพูดของอีกฝ่าย ดูท่าถิงถิงจะอ่านตำราเกี่ยวกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ระหว่างชายหญิงมากเกินไป จึงได้เก็บเอามาคิดเป็นตุเป็นตะเพ้อฝันเช่นนี้

ความรู้สึกยามเมื่อได้สบตาแล้วทำให้หัวใจเต้นแรงเช่นนั้นหรือ 

จ้าวหลี่เชี่ยนนึกถึงประโยคนั้นแล้วใบหน้าของคนผู้หนึ่งก็ปรากฏขึ้นมาในความคิด ทำให้หัวใจดวงน้อยของนางเต้นแรงสั่นระรัว  ดวงตาคู่งามเปล่งประกายยินดีขึ้นมาวูบหนึ่ง ก่อนจะหม่นเศร้าลง

"คุณหนูรู้แล้วหรือเจ้าคะว่าเป็นผู้ใดที่มอบให้"

ถิงถิงเอ่ยถามขึ้น นั่นทำให้นางรีบส่ายศีรษะปฏิเสธอีกฝ่ายพัลวัน

"ไม่ ข้าไม่รู้หรอก"

ไม่มีทางที่จะเป็นคนผู้นั้นไปได้ เขาไม่ได้คิดอะไรกับนางเสียหน่อย เป็นนางที่เผลอคิดเข้าข้างตนเองอย่างหน้าไม่อาย

แม้นางจะมีความรู้สึกดีๆ ให้เขาแล้วอย่างไร ในเมื่อนางนั้นรู้ตัวดีว่าไม่มีทางที่จะเป็นไปได้ เขาคือบุรุษต้องห้ามสำหรับนาง เพียงแค่ได้ชื่นชมอยู่ไกลๆ ก็เพียงพอแล้ว

"อย่ามัวแต่สงสัยอยู่เลย เจ้ามานั่งนี่ดีกว่า"

จ้าวหลี่เชี่ยนกล่าวพร้อมกับวางปิ่นอันนั้นเอาไว้บนโต๊ะ โดยไม่คิดที่จะหันไปมองมันอีก ลุกขึ้นมาจับร่างบอบบางของถิงถิงให้นั่งลงบนตั่งแทนนาง 

"คุณหนูทำอันใดเจ้าคะ"

ถิงถิงที่ตกใจกับการกระทำของผู้เป็นนาย รีบดีดตัวลุกขึ้นราวกับนั่งลงบนของร้อน นางไม่อาจตีตัวเสมอนาย

"นั่งลงเถิด"

จ้าวหลี่เชี่ยนกดไหล่เล็กของอีกฝ่ายให้นั่งลงตามเดิม แล้วจึงเปิดกล่องเครื่องประดับของนางหยิบเอาปิ่นเงินลวดลายงดงามออกมา

"ของขวัญจากข้า"

ถิงถิงเองก็ถึงวัยที่ต้องปักปิ่นแล้วเช่นกัน แต่อีกฝ่ายนั้นไร้บิดามารดาและญาติพี่น้อง มีเพียงนางและแม่นมผิงเท่านั้น ตอนนี้แม่นมผิงนั้นล้มป่วยร่างกายไม่ค่อยจะแข็งแรง จึงมีเพียงนางที่จะปักปิ่นให้อีกฝ่าย จ้าวหลี่เชี่ยนหวีผมและเกล้ามวยผมปักปิ่นให้บ่าวตัวน้อยที่นั่งน้ำตาคลออย่างอ่อนโยน

"คุณหนู"

เสียงสั่นเครือเอ่ยเรียกผู้เป็นนาย ดวงตาเรียวแดงระเรื่อมองผู้เป็นนายอย่างซาบซึ้งใจ

"จงมีชีวิตที่ดี"

จ้าวหลี่เชี่ยนส่งยิ้มให้ผู้ที่เปรียบเสมือนสหายของตน อีกฝ่ายพยักหน้าตอบรับ น้ำตาที่เอ่อคลอหยดลงมาอย่างมิอาจห้าม

"เจ้าค่ะ คุณหนู"

 

เชิงอรรถ

^{^}(1)ดอกกล้วยไม้