LOGINShare
บทที่ 316
Related chapters
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 317
เมื่อได้ยินความไม่มั่นใจในน้ำเสียงของเสวียนหมิงหมิง จี้อี่หนิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ “พอแล้ว อย่าคิดไปเองเลย ถ้าเขาเกลียดใครจริง ๆ เขาคงไม่คุยกับคนนั้นหรอก”“อืม เขาเป็นคนแรกที่ฉันชอบ ก็เลยอดรู้สึกกลัวว่าจะเสียเขาไปไม่ได้ ฉันไม่ได้รบกวนเธอใช่ไหม?”“ไม่เลย ไม่ต้องกังวล ฉันจะพยายามสร้างโอกาสให้เธอสองคนได้อยู่ด้วยกัน”เมื่อได้ยินเช่นนั้นเสวียนหมิงหมิงก็รู้สึกซาบซึ้งใจ “ฮือฮือ พี่อี่หนิงเธอช่างใจดีเหลือเกิน!”จี้อี่หนิงปลอบเธออีกสองสามคำ แล้วก็วางสายไปเธอวางโทรศัพท์ลง แล้วก็อดรู้สึกเศร้าใจไม่ได้ ไม่น่าเชื่อว่าแม้แต่เสวียนหมิงหมิงที่ปกติดูร่าเริงยังรู้สึกไม่มั่นคงเมื่อพูดถึงเรื่องความรักนึกถึงตัวเองกับเสิ่นซื่อที่เพิ่งคบกันได้ไม่นานก็เลิกกันแล้ว ดวงตาของจี้อี่หนิงก็พลันหม่นลงอีกครั้งเธอสูดหายใจลึก ๆ ไม่คิดเรื่องนี้อีก แล้วลุกไปหยิบเสื้อผ้าเพื่ออาบน้ำและนอนเช้าวันรุ่งขึ้น ทันทีที่จี้อี่หนิงเดินเข้าไปในบริษัท ก็รู้สึกถึงสายตาแปลก ๆ จากคนรอบข้างพอเข้าไปในห้องทำงาน เสวียนหมิงหมิงก็รีบเดินเข้ามาหาเธอด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “พี่อี่หนิง พี่กับประธานเสิ่นเลิกกันเพราะแฟนเก่าเขาใช่ไหม?”
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 318
เมื่อเห็นว่าซุนสิงไม่พูดอะไร เสิ่นซื่อจึงขมวดคิ้ว “ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า?”หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ซุนสิงก็พูดขึ้นมาในที่สุด “ประธานเสิ่น ผมคิดว่าเรื่องนี้คุณควรพิจารณาอีกครั้งนะครับ ถึงแม้ข่าวลือในบริษัทจะเป็นแค่ข่าวลือ แต่เราอาจจะออกแถลงการณ์ ห้ามพนักงานพูดเรื่องชีวิตส่วนตัวของคุณในที่ลับ โดยไม่จำเป็นต้องอธิบายความสัมพันธ์ของคุณกับคุณฉีครับ”แถมถ้าทุกคนรู้ว่าคุณถูกจี้อี่หนิงทิ้ง ใครจะรู้ว่ามันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่แค่ไหนเสิ่นซื่อเงียบไปไม่กี่วินาที แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ก็ได้ ตามที่คุณว่า”ในไม่ช้า สำนักงานประธานก็ออกแถลงการณ์ห้ามพนักงานพูดเรื่องส่วนตัวของเสิ่นซื่อในที่ลับ หากพบจะถูกให้ออกจากงานในวันเดียวกันนั้นจี้อี่หนิงและเสวียนหมิงหมิงกำลังยุ่งอยู่กับการทดลองตลอดช่วงเช้า จึงไม่มีเวลาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู จนกระทั่งตอนพักเที่ยงถึงได้ยินเวินลี่เจ๋อเล่าเรื่องนี้ให้ฟังขณะที่เวินลี่เจ๋อพูดเรื่องนี้ สายตาเขาก็มองจี้อี่หนิงอย่างไม่ละสายตาเมื่อเห็นว่าจี้อี่หนิงไม่มีสีหน้าอะไร สีตาก็สงบเวินลี่เจ๋อจึงเบือนสายตาไปอย่างไม่ให้เป็นที่สังเกตเสวียนหมิงหมิงกลับมีท่าที
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 319
เวินลี่เจ๋อยิ้มที่มุมปาก “ประธานเสิ่น คุณมาที่นี่กะทันหัน มีอะไรหรือเปล่าครับ?”“ผมแค่มาติดตามทิศทางการทำงานต่อไปของคุณ”เวินลี่เจ๋อชะงักไปเล็กน้อย ก่อนพูดว่า “ประธานเสิ่น เรื่องเล็กแค่นี้ คราวหน้าไม่ต้องลำบากมาด้วยตัวเองหรอกครับ ให้เลขาซุนโทรหาผมก็พอ ผมจะไปรายงานที่ห้องทำงานของคุณเองนะ”ซุนสิงก้มหน้าทำเป็นไม่ได้ยิน ไม่รู้ว่าเวินลี่เจ๋อพูดไปโดยไม่ตั้งใจหรือว่าตั้งใจ จริงๆ เสิ่นซื่อมาด้วยตัวเองแบบนี้ คงเพราะอยากเจอจี้อี่หนิงมากกว่า ไม่อย่างนั้นจะสนใจความคืบหน้าของนักวิจัยแล็บคนหนึ่งทำไมเสิ่นซื่อสีหน้าเย็นลงเล็กน้อย “อืม แต่คุณคิดจะรายงานตรงนี้เลยเหรอ?”“แน่นอนว่าไม่ครับ ห้องทำงานเราอยู่ทางนี้ ผมจะพาคุณไป”เสิ่นซื่อเดินตามเวินลี่เจ๋อไปที่ห้องทำงาน ตอนเดินสวนกับจี้อี่หนิง ลมหายใจของเขาเย็นเฉียบ ราวกับจะทำให้คนแข็งตายจี้อี่หนิงเม้มริมฝีปาก เบือนสายตามองไปทางอื่นท่าทางของเธอทำให้ก้าวเท้าของเสิ่นซื่อหยุดลง เขาหันมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “นักวิจัยจี้ไม่อยากเห็นหน้าผมเหรอ?”จี้อี่หนิงไม่อยากให้เรื่องบานปลาย ส่ายหัวเบา ๆ “เปล่าค่ะ”“แล้วทำไมเห็นผมถึงไม่ทัก?”ซุนสิงที่ตามหลังเสิ่นซื่อ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 320
ในที่สุด สายตาเย็นชาของเสิ่นซื่อก็ละจากจี้อี่หนิงแล้วหันไปมองเวินลี่เจ๋อที่อยู่ข้างๆ“ไปกันเถอะ”เวินลี่เจ๋อพยักหน้า แล้วหันหลังพาเสิ่นซื่อเดินไปยังห้องทำงานซุนสิงไม่ได้ตามไป เขารอจนทั้งสองคนเข้าไปในห้องทำงานแล้วจึงหันไปมองจี้อี่หนิง“คุณจี้ครับ เรื่องที่ประธานเสิ่นพูดเมื่อกี้ อย่าใส่ใจเลย จริงๆ เขา…”พูดยังไม่ทันจบก็ถูกจี้อี่หนิงขัดขึ้น “เลขาซุน ฉันไม่ใส่ใจหรอกค่ะ แต่ฉันแค่มาทำงานที่ชิงหงเท่านั้น ไม่ได้เป็นพนักงานของที่นี่ ถ้าไม่ใช่ความผิดพลาดในการทำงาน ประธานเสิ่นก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน”ซุนสิงถึงกับพูดไม่ออก สุดท้ายก็ได้แค่ถอนหายใจผ่านไปกว่าสิบนาที เวินลี่เจ๋อกับเสิ่นซื่อก็ออกมาจากห้องทำงาน จี้อี่หนิงทำเหมือนไม่เห็นเขา หันหลังเดินเข้าไปในห้องทำงานทันทีสายตาของเสิ่นซื่อลึกขึ้นเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรหลังจากส่งเสิ่นซื่อกลับไปแล้ว เวินลี่เจ๋อก็เดินกลับห้องทำงาน มาที่โต๊ะของจี้อี่หนิง“อี่หนิง ผมอยากคุยกับเธอสักหน่อย”จี้อี่หนิงไม่แม้แต่จะเงยหน้า “ถ้าเป็นเรื่องเมื่อกี้ก็ไม่ต้องพูดหรอก ฉันไม่คิดว่าฉันทำอะไรผิด”เสวียนหมิงหมิงที่อยู่ใกล้ๆ แอบตั้งใจฟังอย่างไม่รู้ตัว
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 1
เดือนที่สามของการเตรียมตั้งครรภ์นั้น จี้อี่หนิงก็เห็นข้อความจากคนที่ระบุว่าเป็นเลขาฉินในไลน์ของเสิ่นเยี่ยนจือ ผู้เป็นสามีของเธอ[ชุดนอนที่ฉันซื้อมาใหม่ดูเหมือนจะคับไปหน่อยน่ะค่ะ ไม่งั้นคุณมาช่วยฉันดูหน่อยว่ามันเล็กไปหรือเปล่าดีไหมคะ?]ด้านล่างของข้อความเป็นภาพเซลฟี่ ผู้หญิงในภาพสวมกระโปรงสายเดี่ยวสีแดงคอวีลึกเผยให้เห็นร่องอก ดูน่าเซ็กซี่เร้าร้อนยิ่งนักมือที่กําโทรศัพท์บีบแน่นโดยไม่รู้ตัว แต่พอพลิกอ่านข้อความที่ผ่านมา ก็พบว่าบทสนทนาก่อนหน้านี้ของทั้งคู่เป็นแค่การสื่อสารเรื่องงานกันตามปกติ จึงอดขมวดคิ้วไม่ได้ส่งผิดหรือเปล่า? หรือว่า...จู่ ๆ ก็มีมือข้างหนึ่งโอบเอวเธอจากด้านหลัง ขัดจังหวะการครุ่นคิดของเธอชั่วขณะที่ร่างอันเร่าร้อนของเสิ่นเยี่ยนจือแนบชิดเข้ามานั้น เขาก็กัดติ่งหูของจี้อี่หนิงเบา ๆ"เมียจ๋า เค้าอาบน้ำเสร็จแล้ว อยากทำบนโซฟาหรือไปที่เตียงดีล่ะ?"ยังไม่ทันที่จี้อี่หนิงจะทันได้ตอบสนอง เขาก็อุ้มเธอขึ้นมาแล้ววางลงบนโซฟา ตามด้วยร่างสูงใหญ่ของเขาที่กดทับลงมา"ในเมื่อไม่พูด งั้นผมเลือกให้คุณก็แล้วกันนะ ทำบนโซฟาก็แล้วกัน"น้ำเสียงของเขาแหบแห้งเล็กน้อย ดวงตาที่จ้องมองจี้อี่
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 2
เธอยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวหมดหลายปีมานี้ เธอไม่เคยคิดเลยว่าเสิ่นเยี่ยนจือจะทรยศตัวเองตอนที่เห็นเขานอนกับผู้หญิงคนอื่นนั้น จะบอกว่าเหมือนถูกธนูนับพันดอกแทงใจก็ไม่เกินจริง"ฉันก็แค่รู้สึกว่าเขารักเธอมากขนาดนั้น ดูไม่น่าจะนอกใจเธอได้ หรืออาจจะมีการเข้าใจผิดกันหรือเปล่า"จี้อี่หนิงหัวเราะเยาะ "ฉันเห็นกับตาตัวเอง ยังจะเรียกว่าเข้าใจผิดเหรอ?"ห้องรับรองเงียบกริบทันที จี้อี่หนิงดื่มเหล้าแก้วต่อแก้วไปเรื่อย ๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด สือเวยทนไม่ไหวจึงแย่งแก้วเหล้าในมือเธอมา "ถึงเขาจะนอกใจจริง เธอก็ไม่ควรลงโทษตัวเองด้วยการดื่มเหล้าเมามายแบบนี้นะ แล้ว...ต่อไปเธอจะทำยังไงล่ะ?""ก็ต้องหย่าสิ ตอนนี้แค่นึกถึงภาพที่เห็นเขานอนกับผู้หญิงคนนั้น ฉันก็รู้สึกขยะแขยงเต็มทีแล้ว"เห็นดวงตาแดงก่ำและแววตาที่เต็มไปด้วยความไม่ยอมรับของเธอ สือเวยก็รู้สึกสงสาร"อย่าเพิ่งคิดมากเลย ตอนนี้เธอต้องพักผ่อนให้ดี รอให้จิตใจสงบลงแล้วค่อยคิดว่าจะทำยังไงต่อ ฉันจะไปส่งเธอเอง"จี้อี่หนิงส่ายหน้า "ไม่...ฉันไม่อยากกลับไป"พอกลับไปบ้านหลังนั้น เธอจะต้องนึกถึงภาพที่เสิ่นเยี่ยนจือนอกใจแน่ ๆ นึกถึงครั้งหนึ่งก็ต้องขยะแขยงไป
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 3
ระหว่างทางกลับ จี้อี่หนิงลังเลอยู่นาน สุดท้ายก็ตัดสินใจส่งข้อความถึงเสิ่นซื่อที่ไม่เคยติดต่อกันมาสามปีเลย[อาเล็ก... เรื่องคืนนี้ลืมมันไปได้ไหมคะ ตอนนั้นฉันเมามากจริง ๆ เลยเข้าผิดห้องค่ะ]รออยู่นานมาก เสิ่นซื่อก็ไม่ตอบจี้อี่หนิงขมวดคิ้ว แล้วส่งข้อความอีกครั้ง[？]แต่พอส่งไป ก็เห็นเครื่องหมายตกใจสีแดงขึ้นมาทันที'อีกฝ่ายเปิดการยืนยันเพื่อน คุณยังไม่ใช่เพื่อนของอีกฝ่าย...'จี้อี่หนิงเม้มปาก ถึงกับลบเธอทิ้งแล้ว คงหมายความว่าไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีกสินะ?คิดได้เช่นนั้น จี้อี่หนิงก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อยกลับถึงบ้านก็เป็นเวล่ากว่าหกโมงเช้าเมื่อเปิดประตู ก็เห็นเสิ่นเยี่ยนจือนั่งอยู่บนโซฟาเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด เขาก็หันขวับมา ดวงตาที่มองจี้อี่หนิงแดงก่ำ เห็นชัดว่าไม่ได้นอนทั้งคืน"ที่รัก เมื่อคืนคุณไปไหนมา? ผมโทรหาคุณสิบกว่าครั้ง ทำไมไม่รับสาย?"เสิ่นเยี่ยนจือลุกขึ้นเดินเร็วๆ มาหาเธอ ยื่นมือจะจับมือเธอ แต่จี้อี่หนิงกลับหลบเขาเขาชะงักไป กำลังจะเอ่ยปากพูด แต่จี้อี่หนิงก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา "คุณไม่กลับบ้านทั้งคืนได้ แต่ฉันกลับทำบ้างไม่ได้งั้นสิ?"จี้อี่หนิงเป็นค
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 4
จี้อี่หนิงชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะดิ้นรนสุดแรงทันทีแค่นึกว่าเมื่อคืนเขาเพิ่งจูบผู้หญิงคนอื่น เธอก็รู้สึกขยะแขยงและโกรธแค้น"อื้อ...ปล่อยฉัน..."การดิ้นรนของเธอสำหรับเสิ่นเยี่ยนจือเหมือนมดพยายามเขย่าต้นไม้ มือที่กอดเอวเธอไว้ไม่ได้คลายออกแม้แต่น้อย กลับยิ่งกระชับแน่นขึ้นเพราะพยายามดิ้น ผ้าขนหนูที่พันตัวเธอก็หลุดออกอย่างรวดเร็ว จากมุมมองของเสิ่นเยี่ยนจือ สามารถเห็นหน้าอกของเธอได้อย่างชัดเจนดวงตาของเขาหรี่ลง รู้สึกเลือดในร่างกายพุ่งไปรวมกันที่จุดเดียวร่างกายทั้งสองแนบชิดกัน จี้อี่หนิงรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างกายของเสิ่นเยี่ยนจือได้อย่างรวดเร็วเธอทั้งโกรธทั้งแค้น กัดเขาอย่างแรง กลิ่นคาวเลือดแผ่ซ่านในปากของทั้งสองทันทีแต่เขาไม่เพียงไม่ปล่อยเธอ มืออีกข้างกลับลอดเข้าไปใต้เสื้อคลุมอาบน้ำเธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ข้างล่างไม่ได้ใส่อะไรเลยร่างกายของจี้อี่หนิงแข็งทื่อขึ้นมาทันที ก่อนจะยิ่งดิ้นรนรุนแรงขึ้น"เสิ่นเยี่ยนจือ ไปให้พ้น!"เสิ่นเยี่ยนจือทำเหมือนไม่ได้ยิน นิ้วไม่หยุดเร้าต่อมรับความรู้สึกของเธอ"อี่หนิง เธอก็ต้องการฉันเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?"จี้อี่หนิงดิ้นรนไม่หยุด แต่กลับไ
Latest chapter
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 320
ในที่สุด สายตาเย็นชาของเสิ่นซื่อก็ละจากจี้อี่หนิงแล้วหันไปมองเวินลี่เจ๋อที่อยู่ข้างๆ“ไปกันเถอะ”เวินลี่เจ๋อพยักหน้า แล้วหันหลังพาเสิ่นซื่อเดินไปยังห้องทำงานซุนสิงไม่ได้ตามไป เขารอจนทั้งสองคนเข้าไปในห้องทำงานแล้วจึงหันไปมองจี้อี่หนิง“คุณจี้ครับ เรื่องที่ประธานเสิ่นพูดเมื่อกี้ อย่าใส่ใจเลย จริงๆ เขา…”พูดยังไม่ทันจบก็ถูกจี้อี่หนิงขัดขึ้น “เลขาซุน ฉันไม่ใส่ใจหรอกค่ะ แต่ฉันแค่มาทำงานที่ชิงหงเท่านั้น ไม่ได้เป็นพนักงานของที่นี่ ถ้าไม่ใช่ความผิดพลาดในการทำงาน ประธานเสิ่นก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน”ซุนสิงถึงกับพูดไม่ออก สุดท้ายก็ได้แค่ถอนหายใจผ่านไปกว่าสิบนาที เวินลี่เจ๋อกับเสิ่นซื่อก็ออกมาจากห้องทำงาน จี้อี่หนิงทำเหมือนไม่เห็นเขา หันหลังเดินเข้าไปในห้องทำงานทันทีสายตาของเสิ่นซื่อลึกขึ้นเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรหลังจากส่งเสิ่นซื่อกลับไปแล้ว เวินลี่เจ๋อก็เดินกลับห้องทำงาน มาที่โต๊ะของจี้อี่หนิง“อี่หนิง ผมอยากคุยกับเธอสักหน่อย”จี้อี่หนิงไม่แม้แต่จะเงยหน้า “ถ้าเป็นเรื่องเมื่อกี้ก็ไม่ต้องพูดหรอก ฉันไม่คิดว่าฉันทำอะไรผิด”เสวียนหมิงหมิงที่อยู่ใกล้ๆ แอบตั้งใจฟังอย่างไม่รู้ตัว
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 319
เวินลี่เจ๋อยิ้มที่มุมปาก “ประธานเสิ่น คุณมาที่นี่กะทันหัน มีอะไรหรือเปล่าครับ?”“ผมแค่มาติดตามทิศทางการทำงานต่อไปของคุณ”เวินลี่เจ๋อชะงักไปเล็กน้อย ก่อนพูดว่า “ประธานเสิ่น เรื่องเล็กแค่นี้ คราวหน้าไม่ต้องลำบากมาด้วยตัวเองหรอกครับ ให้เลขาซุนโทรหาผมก็พอ ผมจะไปรายงานที่ห้องทำงานของคุณเองนะ”ซุนสิงก้มหน้าทำเป็นไม่ได้ยิน ไม่รู้ว่าเวินลี่เจ๋อพูดไปโดยไม่ตั้งใจหรือว่าตั้งใจ จริงๆ เสิ่นซื่อมาด้วยตัวเองแบบนี้ คงเพราะอยากเจอจี้อี่หนิงมากกว่า ไม่อย่างนั้นจะสนใจความคืบหน้าของนักวิจัยแล็บคนหนึ่งทำไมเสิ่นซื่อสีหน้าเย็นลงเล็กน้อย “อืม แต่คุณคิดจะรายงานตรงนี้เลยเหรอ?”“แน่นอนว่าไม่ครับ ห้องทำงานเราอยู่ทางนี้ ผมจะพาคุณไป”เสิ่นซื่อเดินตามเวินลี่เจ๋อไปที่ห้องทำงาน ตอนเดินสวนกับจี้อี่หนิง ลมหายใจของเขาเย็นเฉียบ ราวกับจะทำให้คนแข็งตายจี้อี่หนิงเม้มริมฝีปาก เบือนสายตามองไปทางอื่นท่าทางของเธอทำให้ก้าวเท้าของเสิ่นซื่อหยุดลง เขาหันมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “นักวิจัยจี้ไม่อยากเห็นหน้าผมเหรอ?”จี้อี่หนิงไม่อยากให้เรื่องบานปลาย ส่ายหัวเบา ๆ “เปล่าค่ะ”“แล้วทำไมเห็นผมถึงไม่ทัก?”ซุนสิงที่ตามหลังเสิ่นซื่อ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 318
เมื่อเห็นว่าซุนสิงไม่พูดอะไร เสิ่นซื่อจึงขมวดคิ้ว “ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า?”หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ซุนสิงก็พูดขึ้นมาในที่สุด “ประธานเสิ่น ผมคิดว่าเรื่องนี้คุณควรพิจารณาอีกครั้งนะครับ ถึงแม้ข่าวลือในบริษัทจะเป็นแค่ข่าวลือ แต่เราอาจจะออกแถลงการณ์ ห้ามพนักงานพูดเรื่องชีวิตส่วนตัวของคุณในที่ลับ โดยไม่จำเป็นต้องอธิบายความสัมพันธ์ของคุณกับคุณฉีครับ”แถมถ้าทุกคนรู้ว่าคุณถูกจี้อี่หนิงทิ้ง ใครจะรู้ว่ามันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่แค่ไหนเสิ่นซื่อเงียบไปไม่กี่วินาที แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ก็ได้ ตามที่คุณว่า”ในไม่ช้า สำนักงานประธานก็ออกแถลงการณ์ห้ามพนักงานพูดเรื่องส่วนตัวของเสิ่นซื่อในที่ลับ หากพบจะถูกให้ออกจากงานในวันเดียวกันนั้นจี้อี่หนิงและเสวียนหมิงหมิงกำลังยุ่งอยู่กับการทดลองตลอดช่วงเช้า จึงไม่มีเวลาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู จนกระทั่งตอนพักเที่ยงถึงได้ยินเวินลี่เจ๋อเล่าเรื่องนี้ให้ฟังขณะที่เวินลี่เจ๋อพูดเรื่องนี้ สายตาเขาก็มองจี้อี่หนิงอย่างไม่ละสายตาเมื่อเห็นว่าจี้อี่หนิงไม่มีสีหน้าอะไร สีตาก็สงบเวินลี่เจ๋อจึงเบือนสายตาไปอย่างไม่ให้เป็นที่สังเกตเสวียนหมิงหมิงกลับมีท่าที
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 317
เมื่อได้ยินความไม่มั่นใจในน้ำเสียงของเสวียนหมิงหมิง จี้อี่หนิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ “พอแล้ว อย่าคิดไปเองเลย ถ้าเขาเกลียดใครจริง ๆ เขาคงไม่คุยกับคนนั้นหรอก”“อืม เขาเป็นคนแรกที่ฉันชอบ ก็เลยอดรู้สึกกลัวว่าจะเสียเขาไปไม่ได้ ฉันไม่ได้รบกวนเธอใช่ไหม?”“ไม่เลย ไม่ต้องกังวล ฉันจะพยายามสร้างโอกาสให้เธอสองคนได้อยู่ด้วยกัน”เมื่อได้ยินเช่นนั้นเสวียนหมิงหมิงก็รู้สึกซาบซึ้งใจ “ฮือฮือ พี่อี่หนิงเธอช่างใจดีเหลือเกิน!”จี้อี่หนิงปลอบเธออีกสองสามคำ แล้วก็วางสายไปเธอวางโทรศัพท์ลง แล้วก็อดรู้สึกเศร้าใจไม่ได้ ไม่น่าเชื่อว่าแม้แต่เสวียนหมิงหมิงที่ปกติดูร่าเริงยังรู้สึกไม่มั่นคงเมื่อพูดถึงเรื่องความรักนึกถึงตัวเองกับเสิ่นซื่อที่เพิ่งคบกันได้ไม่นานก็เลิกกันแล้ว ดวงตาของจี้อี่หนิงก็พลันหม่นลงอีกครั้งเธอสูดหายใจลึก ๆ ไม่คิดเรื่องนี้อีก แล้วลุกไปหยิบเสื้อผ้าเพื่ออาบน้ำและนอนเช้าวันรุ่งขึ้น ทันทีที่จี้อี่หนิงเดินเข้าไปในบริษัท ก็รู้สึกถึงสายตาแปลก ๆ จากคนรอบข้างพอเข้าไปในห้องทำงาน เสวียนหมิงหมิงก็รีบเดินเข้ามาหาเธอด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “พี่อี่หนิง พี่กับประธานเสิ่นเลิกกันเพราะแฟนเก่าเขาใช่ไหม?”
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 316
จี้อี่หนิงวางมือลงข้างตัวแน่นขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็หลุบตาลง ทำเป็นไม่เห็นเสิ่นซื่อเมื่อเดินผ่านเขาไป หัวใจของจี้อี่หนิงก็กระตุกโดยไม่รู้ตัว กลัวว่าเขาจะทำอะไรที่ดึงดูดความสนใจเพราะว่า สายตาที่เขามองเธอเมื่อครู่นี้ดูน่าขนลุกกระทั่งเดินออกจากร้านอาหาร จี้อี่หนิงถึงรู้สึกว่าสายตาที่ตามเธอมาตลอดนั้นหายไปแล้วขณะที่ถอนหายใจโล่งอก คิ้วของเธอก็ขมวดเข้าหากันโดยไม่อาจห้ามได้ทั้งที่พวกเขาเลิกกันไปแล้ว เขายังคงมองเธาอย่างนั้นทำไมเธอสูดหายใจลึก บังคับตัวเองไม่ให้คิดต่อไปอีกยังไงเสีย พวกเขาก็ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ กันอีกแล้วการเจอหน้ากันครั้งต่อไปก็ให้ทำเป็นคนแปลกหน้าก็แล้วกัน ก็ดีเหมือนกันไม่นาน เสวียนหมิงหมิงและเวินลี่เจ๋อก็เดินออกจากร้านอาหาร และไปที่อาคารปฏิบัติการพร้อมกันพาตัวเวินลี่เจ๋อไปที่โต๊ะทำงานของเขา และแนะนำสถานที่เก็บยาทดลองในอาคารปฏิบัติการ จี้อี่หนิงก็กลับไปนอนที่โต๊ะของตัวเองช่วงบ่ายผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนใกล้เลิกงานช่วงเย็น เสวียนหมิงหมิงเข้ามาใกล้จี้อี่หนิงกระซิบบอก "พี่อี่หนิง ช่วยถามพี่ชายของคุณหน่อยนะคะ ว่ามีแฟนหรือยัง ฉันจะได้มีโอกาสคบกับเขาสักที!"จี้อี่หน
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 315
จี้อี่หนิงหันกลับไป เห็นเสวียนหมิงหมิงมีท่าทางเหมือนกำลังตกหลุมรัก ดวงตาของเธอมีแววประหลาดใจเล็กน้อยเธอรู้ดีว่าเวินลี่เจ๋อหน้าตาดีสมัยมัธยมปลาย ตอนคนในโรงเรียนรู้ว่าเธอเป็นน้องสาวของเวินลี่เจ๋อ มีผู้หญิงหลายคนให้เธอช่วยส่งจดหมายรักตอนแรกเวินลี่เจ๋อแค่หน้าดำแล้วโยนจดหมายลงถังขยะ ต่อมาอาจจะเพราะรำคาญมาก เขาก็เตือนเธอว่าอย่ารับอีก ไม่งั้นจะบอกพ่อตลอดช่วงที่เขาไปต่างประเทศ ดูเหมือนน้าเวินก็ไม่เคยพูดว่าเขามีแฟนหรือเปล่าจี้อี่หนิงส่ายหัว “อันนี้ฉันไม่รู้ ถ้าเธออยากรู้จริง ๆ ฉันจะหาโอกาสถามให้ก็ได้”เสวียนหมิงหมิงตื่นเต้นจนโผกอดจี้อี่หนิง“พี่อี่หนิงเธอดีเกินไปแล้ว! ถ้าฉันได้คบกับเขาจริง ๆ ฉันจะขอบคุณเธออย่างดีเลย!”ระหว่างที่สองคนคุยกันเวินลี่เจ๋อก็กลับมาพร้อมอาหารเขานั่งลงข้างจี้อี่หนิงทันที ก้มหน้ากินข้าวส่วนเสวียนหมิงหมิงที่นั่งตรงข้าม ก็มองเขาแบบเคลิ้มสุด ๆ ตาเป็นประกายเห็นว่าเธอแทบจะน้ำลายไหล จี้อี่หนิงเลยกระแอมเตือนว่าอย่าเกินไปสมัยเรียน เวินลี่เจ๋อก็ไม่ชอบผู้หญิงที่ทำตัวเป็นแฟนคลับ คงยังไม่เปลี่ยนไม่มีใครสังเกตว่า มีเงาร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาจากหน้าประตูโรงอาหารท
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 314
ซุนสิงก้มศีรษะลงและไม่กล้าพูด ท้ายที่สุดการสูญเสียครั้งนี้คือความร่วมมือครั้งใหญ่แต่จริงๆ แล้วเขาสับสนเล็กน้อยว่าทำไมอีกฝ่ายถึงเสี่ยงที่จะทำให้ชิงหงขุ่นเคืองและร่วมมือกับบริษัทเล็กๆ ของเสิ่นเยี่ยนจือดวงตาของเสิ่นซื่อเต็มไปด้วยความโกรธ "ไปโทรหาผู้รับผิดชอบความร่วมมือนี้！""โอเค ผมจะไปทันที！"ซุนสิงรีบหันหลังกลับและจากไปเพราะ กลัวว่าเสิ่นซื่อจะหยุดเขาหลังจากเลิกกับจี้อี่หนิง เสิ่นซื่อน่ากลัวมากจริงๆใกล้เที่ยง จี้อี่หนิงและเสวียนหมิงหมิงไปที่โรงอาหารเพื่อทานอาหารเย็นด้วยกันเสวียนหมิงหมิงรู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะถามว่า： "พี่อี่หนิง พี่ไม่ทานอาหารเย็นกับประธานเสิ่นเหรอ？"ทั้งสองเพิ่งอยู่ด้วยกันมานานแค่ไหนแล้ว พวกเขาควรจะเป็นกาวและสี แต่จี้อี่หนิงก็เหมือนเดิม และไม่มีความแตกต่างเลยเมื่อไม่กี่วันก่อน ฉันใช้โทรศัพท์มือถือเพื่อตอบกลับข้อความเป็นครั้งคราว แต่เช้านี้ฉันไม่ได้หยิบโทรศัพท์ออกมาแม้แต่ครั้งเดียวจี้อี่หนิงเบ้ริมฝีปากและพูดอย่างใจเย็น： "ฉันเลิกกันกับเขาแล้ว""อะไรนะ？！ คุณเลิก..."เสวียนหมิงหมิงรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง ดวงตาเต็มไปด้วยความตกตะลึงจนกระทั่ง
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 313
"เธอจะช่วยฉันได้ไหม?"ในตอนนี้เหนียเว่ยชิงรู้สึกเสียใจกับคำพูดที่พลั้งปากออกไป เขาควรจะฉวยโอกาสยามเธออ่อนแอ ไม่ใช่แนะนำให้เธอไปแข่งขันแต่ตอนนี้ติดอยู่ในสถานการณ์ลำบาก ก็ได้แต่พยักหน้า "ถ้าเธอต้องการ"ฉีรั่วอวี่ยิ้มออก พอจะพูดอะไร เสียงโทรศัพท์ของเหนียเว่ยชิงก็ดังขึ้นในใจเขารู้สึกโล่งอกอย่างมาก เหมือนโทรศัพท์สายนี้มาทันเวลาพอดี เขารีบหยิบมือถือออกมาแล้วเดินไปรับโทรศัพท์ที่มุมหนึ่งหลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ เขากลับมาหาฉีรั่วอวี่"รั่วอวี่ ขอโทษนะ ผมมีเรื่องด่วน เรามาแลกข้อมูลติดต่อกันก่อน แล้วค่อยคุยกันใหม่นะ""คะ"หลังจากเพิ่มกันเป็นเพื่อนแล้ว เหนียเว่ยชิงก็จากไปฉีรั่วอวี่มองด้านหลังของเขาที่กำลังเดินจากไป ริมฝีปากยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเหลือบมอง……จี้อี่หนิงเคยคิดว่าตัวเองคงนอนไม่หลับหลังจากย้ายออกจากวิลล่า แต่ไม่คิดว่าพอกลับถึงโรงแรม อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วนอนลงบนเตียง ไม่นานก็หลับไปโดยไม่รู้ตัวทั้งคืนไม่ได้ฝันเลย ตื่นขึ้นมาตอนเช้า พบว่ายังไม่ถึงเจ็ดโมงเช้าจี้อี่หนิงตื่นนอน ล้างหน้าแปรงฟัน มัดผมขึ้น แต่งหน้าแบบเรียบง่าย สุดท้ายใส่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์แล้วก็ออกไปทำงานพอมา
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 312
"เมื่อสองสามวันก่อน"เหนียเว่ยชิงรูม่านตาหดรัดแน่น รีบพูดทันที "เธออยู่ที่ไหนตอนนี้!"มองเห็นท่าทางตื่นเต้นของเขา เสิ่นซื่อก็คว้าโทรศัพท์กลับมาจากมือเขา วางสายและปิดเครื่อง แล้วพูดชื่อโรงแรมหนึ่งแห่งด้วยน้ำเสียงเฉยชาเหนียเว่ยชิงรีบลุกขึ้นเดินออกไป ก้าวเท้าเร่งรีบ แม้กระทั่งดูวุ่นวายเล็กน้อยกู้จิ่งเซินมองไปที่เสิ่นซื่อ เห็นสีหน้าของเขาไร้อารมณ์ ประกายตาฉายความประหลาดใจ"ไม่มีความรู้สึกต่อฉีรั่วอวี่เลยสักนิด?"สมัยมหาวิทยาลัย เหนียเว่ยชิงชอบฉีรั่วอวี่ ทุกครั้งที่พบกันเสิ่นซื่อจะปกป้องเธออย่างดี ไม่ให้เหนียเว่ยชิงเข้าใกล้ฉีรั่วอวี่เลยแม้แต่นิดตอนนี้เขาจะปล่อยวางได้จริงหรือ?เสิ่นซื่อยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "ตั้งแต่เธอขอเลิกและออกไปต่างประเทศ เราก็ไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว"กู้จิ่งเซินได้ยินแล้วกลั้นหัวเราะ ส่ายหน้าพลางพูด "นี่ก็แบบคุณนี่แหละ"ตอนที่ฉีรั่วอวี่ออกไปต่างประเทศ เขาเคยคิดว่าเสิ่นซื่อจะซึมเศร้า แต่ไม่ถึงสามวัน เขาก็กลับมามีชีวิตเหมือนเดิม ไม่เห็นแม้แต่ร่องรอยของคนที่เพิ่งถูกทิ้งทั้งกู้จิ่งเซินและเหนียเว่ยชิงต่างคิดว่าเขาเก็บความรู้สึ
