Share

ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน
Author: แสงอรุณฤดูใบไม้ผลิ

บทที่ 1

Author: แสงอรุณฤดูใบไม้ผลิ
เดือนที่สามของการเตรียมตั้งครรภ์นั้น จี้อี่หนิงก็เห็นข้อความจากคนที่ระบุว่าเป็นเลขาฉินในไลน์ของเสิ่นเยี่ยนจือ ผู้เป็นสามีของเธอ

[ชุดนอนที่ฉันซื้อมาใหม่ดูเหมือนจะคับไปหน่อยน่ะค่ะ ไม่งั้นคุณมาช่วยฉันดูหน่อยว่ามันเล็กไปหรือเปล่าดีไหมคะ?]

ด้านล่างของข้อความเป็นภาพเซลฟี่ ผู้หญิงในภาพสวมกระโปรงสายเดี่ยวสีแดงคอวีลึกเผยให้เห็นร่องอก ดูน่าเซ็กซี่เร้าร้อนยิ่งนัก

มือที่กําโทรศัพท์บีบแน่นโดยไม่รู้ตัว แต่พอพลิกอ่านข้อความที่ผ่านมา ก็พบว่าบทสนทนาก่อนหน้านี้ของทั้งคู่เป็นแค่การสื่อสารเรื่องงานกันตามปกติ จึงอดขมวดคิ้วไม่ได้

ส่งผิดหรือเปล่า? หรือว่า...

จู่ ๆ ก็มีมือข้างหนึ่งโอบเอวเธอจากด้านหลัง ขัดจังหวะการครุ่นคิดของเธอ

ชั่วขณะที่ร่างอันเร่าร้อนของเสิ่นเยี่ยนจือแนบชิดเข้ามานั้น เขาก็กัดติ่งหูของจี้อี่หนิงเบา ๆ

"เมียจ๋า เค้าอาบน้ำเสร็จแล้ว อยากทำบนโซฟาหรือไปที่เตียงดีล่ะ?"

ยังไม่ทันที่จี้อี่หนิงจะทันได้ตอบสนอง เขาก็อุ้มเธอขึ้นมาแล้ววางลงบนโซฟา ตามด้วยร่างสูงใหญ่ของเขาที่กดทับลงมา

"ในเมื่อไม่พูด งั้นผมเลือกให้คุณก็แล้วกันนะ ทำบนโซฟาก็แล้วกัน"

น้ำเสียงของเขาแหบแห้งเล็กน้อย ดวงตาที่จ้องมองจี้อี่หนิงราวกับมีไฟลุกท่วม ใบหน้าของเธอแดงก่ำขึ้นมาทันที

แต่เดิมเธอก็เป็นคนสวยอยู่แล้ว แก้มแดง ๆ ของเธอภายใต้แสงไฟดูราวกับลูกพีชที่สุกแล้ว ดึงดูดให้เขาอยากลองชิมยิ่งนัก

ดวงตาของเสิ่นเยี่ยนจือเข้มขึ้นเล็กน้อย เขาก้มศีรษะลงหมายจะประกบริมฝีปากของเธอ แต่ทันใดนั้นเธอก็หันศีรษะไปด้านข้าง

เมื่อสังเกตเห็นการต่อต้านของเธอ เสิ่นเยี่ยนจือก็ก้มหน้ามองเธอ ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสน

"ที่รัก มีอะไรเหรอ?"

ผู้ชายที่มักจะทํางานอย่างเฉียบขาดในบริษัท แต่ตอนนี้กลับมองเธออย่างคับอกคับใจ ทําให้หัวใจของจี้อี่หนิงอ่อนยวบลง แต่เธอก็ยังไม่ลืมภาพเซลฟี่อันเย้ายวนโจ่งแจ้งที่เห็นเมื่อกี้

เธอยื่นมือข้างหนึ่งมายันที่หน้าอกของเขา อีกมือหนึ่งยื่นหน้าจอโทรศัพท์ให้เขา

"คุณอธิบายก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้น?"

เสิ่นเยี่ยนจือมองปราดหนึ่ง จากนั้นขมวดคิ้วแน่น หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรออกไปยังเบอร์หนึ่ง

ในไม่ช้า ทางนั้นก็เชื่อมต่อแล้ว

"บอสคะ มีอะไรเหรอคะ?"

สีหน้าของเสิ่นเยี่ยนจือมืดมน น้ําเสียงก็เย็นชาถึงขีดสุด

"ทําไมผมถึงไม่รู้ว่าเลขาฉินเปลี่ยนอาชีพไปเป็นขายบริการตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"

ฝั่งตรงข้ามเงียบไปหลายวินาที น้ำเสียงลุกลี้ลุกลนเล็กน้อยของฉินจืออี้จึงดังมาตามสาย "บอสคะ ดิฉันขอโทษค่ะ ข้อความสองข้อความนั้นดิฉันตั้งใจจะส่งให้แฟนน่ะค่ะ... สงสัยว่าตอนส่งดิฉันคงจะกดผิดโดยไม่ได้ตั้งใจน่ะค่ะ..."

"ถ้ายังมีครั้งหน้า เก็บของแล้วไสหัวไปซะ!"

ทันทีที่เขาวางสายโทรศัพท์และมองไปที่จี้อี่หนิง สีหน้าเย็นชาของเขาก็กลายเป็นอ่อนโยนอีกครั้งและแม้กระทั่งยังมีร่องรอยของความคับข้องใจแฝงอยู่ด้วย

"ที่รัก เธอแค่ส่งผิดน่ะ ถ้าคุณยังโกรธอยู่ พรุ่งนี้ผมจะไล่เธอออก ตอนนี้ก็สายมากแล้วนะ อย่าเสียเวลากับคนที่ไม่คุ้มค่าเลย เราไม่ได้เจอกันเป็นอาทิตย์แล้ว คืนนี้คุณต้องชดเชยให้ผมนะ"

พูดจบ เขาก็กอดเอวเธอแล้วหมายจะจูบ

อย่างไรก็ตามแม้ว่าเรื่องนี้จะอธิบายอย่างชัดเจนแล้ว แต่อารมณ์ของจี้อี่หนิงก็ถูกทําลายไปแล้วเช่นกัน และไม่มีความคิดที่จะทําเรื่องอย่างว่าแล้วด้วย

เธอผลักเสิ่นเยี่ยนจือออก "คืนนี้ฉันเหนื่อยนิดหน่อยน่ะ... คืนพรุ่งนี้ค่อยทําต่อเถอะ"

ในดวงตาของเสิ่นเยี่ยนจือฉายแววผิดหวัง แต่ก็ไม่ได้บังคับเธอ

"ได้ งั้นคุณนอนก่อน ตอนนี้ผมยังไม่ง่วง ผมไปจัดการงานที่ห้องหนังสือสักพัก"

"อืม"

กลางดึกมีฝนตกหนักนอกหน้าต่าง

จี้อี่หนิงถูกเสียงฝนตกปลุกตื่น พอเอื้อมมือไปสัมผัสด้านข้างก็รู้สึกเพียงแค่ความเย็นเยือก

เธอหันไปมองเวลา ตีสามสิบหก

เสิ่นเยี่ยนจือยังจัดการงานอยู่เหรอ?

เธอลุกขึ้นสวมเสื้อคลุมนอนไปห้องหนังสือ พอเปิดประตูกลับพบว่าข้างในมืดสนิท เสิ่นเยี่ยนจือไม่อยู่ข้างใน

นิ้วมือของเธอที่จับลูกบิดประตูแน่นโดยไม่รู้ตัว และหัวใจของเธอก็ค่อย ๆ จมลง

"ติ๊งต่อง!"

ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ในคืนที่เงียบสงบแบบนี้เสียงของมันก็ยิ่งชัดเจน

เมื่อเห็นคําขอเป็นเพื่อนของรูปโปรไฟล์ที่ไม่คุ้นเคยนั้น จี้อี่หนิงมีลางสังหรณ์ว่าหลังจากผ่านคําขอเป็นเพื่อนของอีกฝ่ายแล้ว ตัวเองและเสิ่นเยี่ยนจือจะไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว

ทันใดนั้น เสียงฟ้าร้องก็ดังมาจากนอกหน้าต่าง ทําให้มือของจี้อี่หนิงสั่นเล็กน้อยและเผลอกดปุ่มปฏิเสธไป

ในไม่ช้า อีกฝ่ายก็ส่งคําขอเป็นเพื่อนมาอีกหลายข้อ

[ยังไม่นอนเหรอ? เป็นเพราะสามีไม่ได้อยู่กับเธอใช่ไหมล่ะ?]

[ฉันกลัวเพราะฟ้าร้องแล้วไฟดับ เขาเป็นห่วงก็เลยมาอยู่เป็นเพื่อนฉัน]

[เธอไม่อยากรู้เหรอว่าตอนนี้สามีเธออยู่ที่ไหน?]

...

เมื่อมองดูคำขอเป็นเพื่อนที่อีกฝ่ายส่งมาอย่างต่อเนื่องและคําพูดที่โอ้อวดเหล่านั้น มือที่ถือโทรศัพท์ของจี้อี่หนิงก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้

ผ่านไปเนิ่นนานเธอจึงกดตกลง

เพิ่งผ่านคําขอเป็นเพื่อน อีกฝ่ายก็ส่งที่อยู่และตัวเลขชุดหนึ่งมาทันที

จี้อี่หนิงกัดริมฝีปากล่าง หยิบกุญแจรถแล้วขับรถตรงไป

มาถึงประตูวิลล่าก็ตีสี่กว่าแล้ว เธอป้อนตัวเลขที่อีกฝ่ายส่งมา แล้วประตูก็เปิดออก

ไฟในห้องนั่งเล่นเปิดอยู่ ชุดสูทของผู้ชายและชุดชั้นในของผู้หญิงกระจายอยู่ทั่วห้องตั้งแต่ทางเข้าจนถึงประตูห้องนอน แสดงให้เห็นว่าทั้งสองคนรีบร้อนมากแค่ไหน

เมื่อเห็นกระโปรงนอนสีแดงที่ถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ ที่ประตูห้องนอนนั้น จี้อี่หนิงก็เกิดรู้สึกเหลวไหลวที่ว่ามันเป็นแบบนี้จริง ๆ ด้วย

ทางเข้าอยู่ห่างจากห้องนอนเพียงไม่กี่เมตร แต่จี้อี่หนิงกลับรู้สึกเหมือนใช้แรงทั้งหมดของเธอจนหมด จนเมื่อเธอยืนอยู่ที่ประตูห้องนอน เธอก็รู้สึกราวกับว่าหัวของเธอหนักอึ้งไปหมดในขณะที่เท้าของเธอกลับเบาหวิว

เธอยื่นมือที่สั่นเทิ้มออกมา ค่อย ๆ ผลักประตูที่แง้มไว้

ภาพตรงหน้าเป็นเตียงใบใหญ่อันยุ่งเหยิง ชายหญิงคู่หนึ่งที่เปลือยเปล่ากำลังกอดกันพลางเกิดเสียงหอบหายใจอันเร่งรีบ มันผสมผสานกลายเป็นฉากลามกอนาจาร ทิ่มแทงเข้าไปในดวงตาของจี้อี่หนิง

พวกเขาสองคนทํากันจนลืมตัว ไม่ได้สังเกตุเห็นเธอที่ยืนอยู่หน้าประตูเลย

มือของจี้อี่หนิงที่ประคองกรอบประตูเริ่มกลายเป็นสีเขียวอมขาว ฝ่ามือที่ขาวผ่องถูกรัดจนเป็นรอยแดงเพราะออกแรงมากเกินไป

เธอคบกับเสิ่นเยี่ยนจือมาแปดปีแล้ว ตั้งแต่ตอนเรียนจนถึงแต่งงาน เป็นคู่รักที่เพื่อน ๆ รอบข้างต่างก็อิจฉา

ก่อนหน้าวันนี้นั้น เธอไม่เคยคิดว่าคําว่าทรยศจะปรากฏระหว่างพวกเขาเลย

แต่ตอนนี้ ความเป็นจริงได้โจมตีเธออย่างจัง

ที่แท้ ไม่ว่าคําสาบานของงานแต่งงานจะสมบูรณ์แบบและจริงจังแค่ไหน ก็ไม่สามารถต้านทานการเปลี่ยนแปลงของหัวใจคนได้อยู่ดี

เธอทนดูต่อไปไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว หันหลังวิ่งโซซัดโซเซไปที่ประตู สตาร์ทรถขับออกไปทันที

เมื่อผ่านบาร์แห่งหนึ่งที่อยู่ข้างถนน จี้อี่หนิงก็จอดรถแล้วเดินเข้าไป

ตอนที่สือเวยมาถึงนั้น เธอก็ได้ดื่มวิสกี้ไปสองขวดแล้ว สายตาของเธอเบลอเล็กน้อย

"เวยเวย เธอมาแล้วหรือ..."

เมื่อเห็นจี้อี่หนิงมีนายแบบชายสี่ห้าคนนั่งอยู่ข้าง ๆ พลางกอดซ้ายคนหนึ่ง กอดขวาคนหนึ่ง สือเวยก็ขมวดคิ้ว

"พวกคุณทุกคนออกไปก่อน!"

"อย่านะ พวกเขาอยู่ที่นี่ก็ดีอยู่แล้ว..."

"ออกไปให้หมด!"

หลังจากไล่นายแบบพวกนั้นออกไปแล้ว สือเวยก็นั่งลงข้าง ๆจี้อี่หนิง "เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เสิ่นเยี่ยนจือนอกใจเธอจริง ๆ เหรอ?!"

สือเวยและจี้อี่หนิงเป็นเพื่อนร่วมห้องในมหาวิทยาลัย และเป็นพยานที่เฝ้าดูพวกเขาคบกันตั้งแต่ตอนเรียนจนถึงแต่งงาน

หลายปีมานี้เธอเห็นความดีของเสิ่นเยี่ยนจือที่มีต่อจี้อี่หนิงอยู่ในสายตามาโดยตลอด ดังนั้นพอได้ยินจี้อี่หนิงพูดว่าเสิ่นเยี่ยนจือนอกใจเธอ ปฏิกิริยาแรกก็คือมีเรื่องเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า

เมื่อได้ยินชื่อของเสิ่นเยี่ยนจือ ดวงตาของจี้อี่หนิงก็มืดลง ความเจ็บปวดที่เสียดแทงหัวใจก็ถาโถมเข้ามาอีกครั้ง

"ฉันไม่อยากได้ยินชื่อนี้ตอนนี้"
Continue to read this book for free
Scan code to download App

Related chapters

  • ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน   บทที่ 2

    เธอยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวหมดหลายปีมานี้ เธอไม่เคยคิดเลยว่าเสิ่นเยี่ยนจือจะทรยศตัวเองตอนที่เห็นเขานอนกับผู้หญิงคนอื่นนั้น จะบอกว่าเหมือนถูกธนูนับพันดอกแทงใจก็ไม่เกินจริง"ฉันก็แค่รู้สึกว่าเขารักเธอมากขนาดนั้น ดูไม่น่าจะนอกใจเธอได้ หรืออาจจะมีการเข้าใจผิดกันหรือเปล่า"จี้อี่หนิงหัวเราะเยาะ "ฉันเห็นกับตาตัวเอง ยังจะเรียกว่าเข้าใจผิดเหรอ?"ห้องรับรองเงียบกริบทันที จี้อี่หนิงดื่มเหล้าแก้วต่อแก้วไปเรื่อย ๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด สือเวยทนไม่ไหวจึงแย่งแก้วเหล้าในมือเธอมา "ถึงเขาจะนอกใจจริง เธอก็ไม่ควรลงโทษตัวเองด้วยการดื่มเหล้าเมามายแบบนี้นะ แล้ว...ต่อไปเธอจะทำยังไงล่ะ?""ก็ต้องหย่าสิ ตอนนี้แค่นึกถึงภาพที่เห็นเขานอนกับผู้หญิงคนนั้น ฉันก็รู้สึกขยะแขยงเต็มทีแล้ว"เห็นดวงตาแดงก่ำและแววตาที่เต็มไปด้วยความไม่ยอมรับของเธอ สือเวยก็รู้สึกสงสาร"อย่าเพิ่งคิดมากเลย ตอนนี้เธอต้องพักผ่อนให้ดี รอให้จิตใจสงบลงแล้วค่อยคิดว่าจะทำยังไงต่อ ฉันจะไปส่งเธอเอง"จี้อี่หนิงส่ายหน้า "ไม่...ฉันไม่อยากกลับไป"พอกลับไปบ้านหลังนั้น เธอจะต้องนึกถึงภาพที่เสิ่นเยี่ยนจือนอกใจแน่ ๆ นึกถึงครั้งหนึ่งก็ต้องขยะแขยงไป

  • ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน   บทที่ 3

    ระหว่างทางกลับ จี้อี่หนิงลังเลอยู่นาน สุดท้ายก็ตัดสินใจส่งข้อความถึงเสิ่นซื่อที่ไม่เคยติดต่อกันมาสามปีเลย[อาเล็ก... เรื่องคืนนี้ลืมมันไปได้ไหมคะ ตอนนั้นฉันเมามากจริง ๆ เลยเข้าผิดห้องค่ะ]รออยู่นานมาก เสิ่นซื่อก็ไม่ตอบจี้อี่หนิงขมวดคิ้ว แล้วส่งข้อความอีกครั้ง[?]แต่พอส่งไป ก็เห็นเครื่องหมายตกใจสีแดงขึ้นมาทันที'อีกฝ่ายเปิดการยืนยันเพื่อน คุณยังไม่ใช่เพื่อนของอีกฝ่าย...'จี้อี่หนิงเม้มปาก ถึงกับลบเธอทิ้งแล้ว คงหมายความว่าไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีกสินะ?คิดได้เช่นนั้น จี้อี่หนิงก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อยกลับถึงบ้านก็เป็นเวล่ากว่าหกโมงเช้าเมื่อเปิดประตู ก็เห็นเสิ่นเยี่ยนจือนั่งอยู่บนโซฟาเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด เขาก็หันขวับมา ดวงตาที่มองจี้อี่หนิงแดงก่ำ เห็นชัดว่าไม่ได้นอนทั้งคืน"ที่รัก เมื่อคืนคุณไปไหนมา? ผมโทรหาคุณสิบกว่าครั้ง ทำไมไม่รับสาย?"เสิ่นเยี่ยนจือลุกขึ้นเดินเร็วๆ มาหาเธอ ยื่นมือจะจับมือเธอ แต่จี้อี่หนิงกลับหลบเขาเขาชะงักไป กำลังจะเอ่ยปากพูด แต่จี้อี่หนิงก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา "คุณไม่กลับบ้านทั้งคืนได้ แต่ฉันกลับทำบ้างไม่ได้งั้นสิ?"จี้อี่หนิงเป็นค

  • ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน   บทที่ 4

    จี้อี่หนิงชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะดิ้นรนสุดแรงทันทีแค่นึกว่าเมื่อคืนเขาเพิ่งจูบผู้หญิงคนอื่น เธอก็รู้สึกขยะแขยงและโกรธแค้น"อื้อ...ปล่อยฉัน..."การดิ้นรนของเธอสำหรับเสิ่นเยี่ยนจือเหมือนมดพยายามเขย่าต้นไม้ มือที่กอดเอวเธอไว้ไม่ได้คลายออกแม้แต่น้อย กลับยิ่งกระชับแน่นขึ้นเพราะพยายามดิ้น ผ้าขนหนูที่พันตัวเธอก็หลุดออกอย่างรวดเร็ว จากมุมมองของเสิ่นเยี่ยนจือ สามารถเห็นหน้าอกของเธอได้อย่างชัดเจนดวงตาของเขาหรี่ลง รู้สึกเลือดในร่างกายพุ่งไปรวมกันที่จุดเดียวร่างกายทั้งสองแนบชิดกัน จี้อี่หนิงรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างกายของเสิ่นเยี่ยนจือได้อย่างรวดเร็วเธอทั้งโกรธทั้งแค้น กัดเขาอย่างแรง กลิ่นคาวเลือดแผ่ซ่านในปากของทั้งสองทันทีแต่เขาไม่เพียงไม่ปล่อยเธอ มืออีกข้างกลับลอดเข้าไปใต้เสื้อคลุมอาบน้ำเธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ข้างล่างไม่ได้ใส่อะไรเลยร่างกายของจี้อี่หนิงแข็งทื่อขึ้นมาทันที ก่อนจะยิ่งดิ้นรนรุนแรงขึ้น"เสิ่นเยี่ยนจือ ไปให้พ้น!"เสิ่นเยี่ยนจือทำเหมือนไม่ได้ยิน นิ้วไม่หยุดเร้าต่อมรับความรู้สึกของเธอ"อี่หนิง เธอก็ต้องการฉันเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?"จี้อี่หนิงดิ้นรนไม่หยุด แต่กลับไ

  • ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน   บทที่ 5

    เมื่อเห็นความเย็นชาในดวงตาของเขา จี้อี่หนิงก็รู้สึกว่าเมื่อก่อนตัวเองนั้นตาบอดจริง ๆ ทำไมถึงได้หลงรักคนแบบนี้ดวงตาทั้งสองข้างร้อนผ่าว แต่เธอไม่อยากแสดงความอ่อนแอต่อหน้าเขาแม้แต่น้อยเธอสะบัดมือเขาออกอย่างแรงจี้อี่หนิงสูดหายใจเข้าลึก หันหลังเดินขึ้นบันไดตอนนี้ในใจเธอของมีความคิดเดียว คือต้องรีบหางานทำให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะได้ย้ายออกไป และหาทางหย่ากับเสิ่นเยี่ยนจือเธอสุ่มหยิบชุดมาเปลี่ยน เสียบปิ่นมวยผมแบบลวก ๆ จี้อี่หนิงก็ลงบันไดมาเธอเป็นคนสบาย ๆ ไม่ค่อยสนใจเรื่องการแต่งตัวแต่ก่อนเพื่อให้ตระกูลเสิ่นประทับใจ ตอนไปงานเลี้ยงตระกูลเสิ่นทีไร ก็จะแต่งตัวอย่างดีทุกครั้งตอนนี้ เธอขี้เกียจจะเอาอกเอาใจพวกเขาอีกต่อไปแล้วได้ยินเสียงฝีเท้า เสิ่นเยี่ยนจือก็เงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัวจี้อี่หนิงสวมชุดกี่เพ้าสีขาวแบบทันสมัย เอวบางราวกับต้นหลิว ดูเหมือนจะกำรอบได้ด้วยมือเดียว ผมยาวสีดำมวยด้วยปิ่นหยก เผยให้เห็นลำคอขาวเรียวบาง งดงามจนไม่อาจละสายตาบรรยากาศอ่อนหวานสงบรอบตัวเธอ ไม่ต่างจากตอนที่พวกเขาเจอกันครั้งแรกเลยเพียงแต่ สายตาที่เธอมองเขากลับเย็นชาที่สุด ไม่มีความอบอุ่นเหมือนแต่ก่อนเลย"

  • ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน   บทที่ 6

    จี้อี่หนิงเงยหน้าขึ้น กำลังจะพูด เสิ่นเยี่ยนจือก็จับมือเธอไว้ พูดยิ้ม ๆ ว่า "คุณย่าครับ พวกเรากำลังเตรียมตัวอยู่ครับ!"เธออยากสะบัดมือเขาออก แต่เสิ่นเยี่ยนจือจับมือเธอไว้แน่นมาก ไม่ให้โอกาสเธอได้ขยับเลยในเมื่อเขาไม่ยอมให้เธอสบายใจ ก็อย่าโทษที่เธอจะทำให้เขาไม่สบายใจบ้างเธอมองไปที่คุท่านแม่เฒ่าเสิ่น "คุณย่าคะ หนูกำลังหางานทำอยู่ค่ะ เรื่องมีลูกคงต้องเลื่อนออกไปก่อนค่ะ"พูดจบ ห้องรับแขกก็ตกอยู่ในความเงียบเสิ่นเยี่ยนจือบีบมือเธอแน่นขึ้น สีหน้าก็ดูมืดครึ้มขึ้นมาทันทีเมื่อรู้สึกเจ็บที่ข้อมือ จี้อี่หนิงก็ขมวดคิ้วแน่นเสิ่นซื่อมองไปที่มือของเสิ่นเยี่ยนจือที่บีบจี้อี่หนิงแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนอยู่หนึ่งวินาที ก่อนจะเบือนสายตาไปอย่างเฉยเมยน้าสาวของเสิ่นเยี่ยนจือ เสิ่นซูหว่านหัวเราะเยาะ "อี่หนิง อย่าว่าน้าพูดมากเลยนะ เธอแต่งงานกับเยี่ยนจือมาก็หลายปีแล้ว ถ้ายังไม่มีลูกสักคนมันจะดูยังไงอยู่นะ?""แล้วถ้าไม่ใช่เพราะเยี่ยนจือยืนกรานจะแต่งงานกับเธอ เธอคิดว่าแค่ครอบครัวของเธอจะแต่งเข้าตระกูลเสิ่นได้เหรอ?""อย่าไม่รู้จักบุญคุณกันหน่อยเลย เธอไม่อยากมีลูกให้เยี่ยนจือ ข้างนอกมีผู้หญิงตั้งเยอะที่

  • ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน   บทที่ 7

    เสิ่นเยี่ยนจือตัวแข็งทื่อทันที สีหน้าเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดในชั่วพริบตามือที่บีบคางของจี้อี่หนิงกระชับแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว ผ่านไปหลายวินาทีกว่าจะปล่อยเธอแล้วหันไปมองเสิ่นซื่อเมื่อสบตากับเสิ่นซื่อที่มองมาด้วยสายตากึ่งยิ้มกึ่งไม่ยิ้ม เสิ่นเยี่ยนจือก็ฝืนยิ้มออกมา"ไม่เป็นไรครับ อาเล็กมีธุระอะไรเหรอครับ?"เสิ่นซื่อยิ้มมุมปาก "ย่าของนายให้ฉันมาเรียกพวกนายไปกินข้าว""ครับ รบกวนอาเล็กแล้ว""ไม่รบกวนหรอก แต่ที่นี่ถึงยังไงก็คือบ้านเดิม หลานชายควรระวังหน่อยนะ"ขณะพูด สายตาเขาก็เหลือบมองคางของจี้อี่หนิงที่ถูกบีบจนแดง ดวงตาเต็มไปด้วยแววล้อเลียนเมื่อสังเกตเห็นสายตาของเขาที่มองมาที่จี้อี่หนิง เสิ่นเยี่ยนจือขมวดคิ้วแล้วก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวเพื่อบังเธอไว้"อาเล็ก ผมเข้าใจแล้วครับ"ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงของเขาไม่ค่อยดีนัก มองเสิ่นซื่อด้วยสายตาไม่พอใจ แม้แต่มีท่าทีระแวงอยู่ลึก ๆเสิ่นซื่อหัวเราะเบา ๆ แล้วละสายตาไปอย่างไม่ใส่ใจ"เอาล่ะ ไปกินข้าวกันเถอะ"หลังจากเสิ่นซื่อจากไป เสิ่นเยี่ยนจือหันมาจะจับมือจี้อี่หนิง แต่เธอกลับหลบมือเขาแล้วเดินผ่านเขาไปเลยเสิ่นเยี่ยนจือรีบไล่ตามเธอแล้วคว้ามือ

  • ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน   บทที่ 8

    เสิ่นเยี่ยนจือคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาทันที จ้องมองข้อความนั้นอย่างเคร่งเครียด ดวงตาดำมืดไปด้วยความโกรธทุกครั้งที่เขามีอะไรกับฉินจืออี้ เขาก็ใช้วิธีป้องกันเสมอ ดังนั้นไม่ก็เธอกำลังโกหกเขา ก็คือเธอแอบทำอะไรกับถุงยางอนามัยไม่ว่าจะเป็นอย่างไหน ก็ล้วนแตะต้องขีดจำกัดของเสิ่นเยี่ยนจือทั้งสิ้นเขาโทรหาฉินจืออี้ทันที "ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?"เมื่อได้ยินน้ำเสียงเย็นชาและโกรธเกรี้ยวของเขา หัวใจของฉินจืออี้ก็พลันรู้สึกปวดร้าว"บอส ฉันท้องแล้ว คุณไม่ดีใจเลยเหรอคะ?"เสิ่นเยี่ยนจือหัวเราะอย่างเย็นชา "เธอแน่ใจเหรอว่าท้อง แล้วก็เป็นลูกของฉันน่ะ?""บอสคะ ฉันมีแค่คุณคนเดียว ลูกในท้องฉันจะเป็นของคุณหรือเปล่า คุณจะไม่รู้เหรอคะ?"น้ำเสียงของเธอเจือด้วยการต่อว่าและความน้อยใจ แต่เสิ่นเยี่ยนจือกลับรู้สึกเพียงรำคาญ"งั้นก็ทำแท้งซะ"นอกจากจี้อี่หนิง เขาไม่ต้องการให้ผู้หญิงคนไหนมามีลูกให้เขาอีกยิ่งไปกว่านั้น สำหรับผู้หญิงอย่างฉินจืออี้ที่เข้าหาเขาเองแบบนี้ เขาก็แค่เล่น ๆ เท่านั้น ไม่เคยจริงเอาจังด้วยเลย"ไม่ค่ะ นี่เป็นลูกของฉันกับคุณ ฉันจะคลอดเขาออกมา"เสิ่นเยี่ยนจือขมวดคิ้วแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความรำคาญ

  • ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน   บทที่ 9

    เสียงร้องไห้ของฉินจืออี้หยุดชะงักทันที ดวงตาเต็มไปด้วยความน้อยใจ "บอสคะ ฉันจริงใจกับคุณนะคะ"นึกถึงการวางแผนของผู้หญิงคนนี้ที่มีต่อตน ความรู้สึกรังเกียจก็พลุ่งพล่านในใจของเสิ่นเยี่ยนจือ"ความจริงใจของเธอมีค่าเท่าไหร่กัน?"เขาหยิบบัตรเครดิตใบหนึ่งโยนลงบนโต๊ะ มองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย "ในนี้มีเงินอยู่สองล้าน เอาเงินไปทำแท้งที่โรงพยาบาลเอง หรือจะให้ฉันสั่งบอดี้การ์ดมัดเธอไปโรงพยาบาล เธอน่าจะรู้ว่าควรจะเลือกยังไงนะ"ฉินจืออี้ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง มือสั่นเทาหยิบบัตรเครดิต แล้วเอามือปิดหน้าวิ่งออกจากร้านอาหารไปเมื่อโทรศัพท์สั่งให้บอดี้การ์ดคอยจับตาดูฉินจืออี้ไปโรงพยาบาล เสิ่นเยี่ยนจือจึงได้วางสายอย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นรูปจี้อี่หนิงที่เป็นภาพพื้นหลังหน้าจอ สีหน้าของเขาก็อ่อนโยนลงเล็กน้อยโดยไม่ลังเลเลย เขากดโทรหาเธอทันทีเสียงรอสายดังอยู่นานกว่าอีกฝ่ายจะรับสาย "มีเรื่องอะไร?"น้ำเสียงเย็นชาของเธอ เหมือนสาดน้ำเย็นลงบนหัว หัวใจของเสิ่นเยี่ยนจือที่เดิมอุ่นขึ้นเล็กน้อยเพราะคิดถึงเธอ พลันเย็นชาลงในทันทีมือที่จับโทรศัพท์บีบแน่นโดยไม่รู้ตัว พยายามควบคุมไม่ให้เธอรู้ว่าตัวเองผิดหวัง"ไม่มีอะไ

Latest chapter

  • ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน   บทที่ 260

    "อื้อ..."จี้อี่หนิงเบิกตากว้าง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตกตะลึงเขาบ้าไปแล้วหรือไง?!ครั้งก่อนเขาบังคับจูบเธอในห้องส่วนตัว ตอนนี้กลับกล้าทำแบบนี้ในที่สาธารณะ...ถ้ามีใครมาเห็นเข้า ไม่รู้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้างเธอยกมือดันอกเขาหวังจะผลักเขาออกไป แต่ร่างของเขาแข็งแกร่งราวกับกำแพงเหล็ก ต่อให้เธอพยายามแค่ไหนก็ไม่สามารถขยับเขาได้เลยแม้แต่นิดเดียว“อาเล็ก... อื้อ... ปล่อย... ปล่อยฉัน...”เสิ่นซื่อแนบตัวแน่นกับเธอ ดวงตาของเขาส่องประกายด้วยความโกรธเธอวางแผนให้เสิ่นซื่อเยี่ยนลักพาตัวเธอโดยไม่บอกเขายังพอว่า นี่ยังคิดจะตัดสัมพันธ์กับเขาอีกงั้นเหรอ?ฝันไปเถอะ!เห็นว่าเสิ่นซื่อไม่มีท่าทีจะปล่อยเธอ จี้อี่หนิงก็โกรธเช่นกัน เธอจึงกัดริมฝีปากของเขาเสิ่นซื่ออย่างแรงเสิ่นซื่อเจ็บจนต้องผละออกไป ก่อนจะแสยะยิ้มเย็นชา “เธอเป็นหมาหรือไง?”“มันไม่เกี่ยวกับคุณ! อย่าลืมนะว่า ฉันเป็นภรรยาของหลานชายของคุณ!”เห็นว่าเธอใช้สถานะมากดดันตัวเอง เสิ่นซื่อก็เลิกคิ้วขึ้น “เธอส่งพ่อของเสิ่นเยี่ยนจือเข้าคุก คิดว่าเขายังอยากเป็นสามีของเธออยู่เหรอ?”“มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณเหมือนกัน! ถ้าคุณไม่ปล่อยฉัน ฉันจะตะโกน

  • ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน   บทที่ 259

    เขาโกรธที่เธอไม่ปรึกษาเขาก่อน แต่กลับทำเรื่องอันตรายขนาดนั้นอีกอย่างเสิ่นซื่อเยี่ยนทำให้ตระกูลจี้ล้มละลาย ตัวเขาเองก็เป็นคนตระกูลเสิ่นเช่นกัน เขาไม่แน่ใจว่าจี้อี่หนิงจะเกลียดเขาด้วยหรือเปล่าเสิ่นซื่อนั่งอยู่ในรถนานพักใหญ่ กำลังจะขับออกไป ก็เห็นจี้อี่หนิงใส่ชุดอยู่บ้าน ถือถุงขยะสองใบเดินออกมาจากตึกสายตาของเขาจับจ้องไปที่เธอโดยไม่รู้ตัว ดวงตาที่เย็นชาเมื่อครู่ค่อย ๆ อ่อนโยนลงจี้อี่หนิงก็เห็นรถของเขาเช่นกัน เธอชะงักเท้าไปเล็กน้อยหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอโยนขยะลงถัง แล้วตัดสินใจเดินไปที่รถของเสิ่นซื่อพอเธอยืนห่างจากรถแค่ไม่กี่ก้าว กระจกฝั่งคนขับก็ค่อย ๆ ลดลงสายตาของทั้งสองคนสบกัน ไม่มีใครพูดอะไรผ่านไปพักใหญ่จี้อี่หนิงกัดริมฝีปากล่าง มองเสิ่นซื่อแล้วพูดอย่างช้า ๆ ว่า “อาเล็ก คุณมาที่นี่... จะมาตำหนิฉันเหรอ?”แววตาของเสิ่นซื่อมืดครึ้มลง ก่อนจะหัวเราะเยาะ “ถ้าฉันจะมาตำหนิเธอจริง ๆ คิดว่าเธอจะยังยืนอยู่ตรงนี้แล้วคุยกับฉันได้สบาย ๆ แบบนี้เหรอ?”สีหน้าของจี้อี่หนิงซีดลงเล็กน้อย ไม่กล้าสบตาเขาโดยตรง เธอจึงหลุบตาลงต่ำ“งั้นคุณมาที่นี่ทำไม...”เห็นเธอพยายามหลบสายตาเสิ่นซื่อข

  • ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน   บทที่ 258

    “ลูกชอบเธอจริง ๆ เหรอ?”เสียงของท่านผู้เฒ่าเสิ่นทรงอำนาจโดยไม่ต้องโกรธ เต็มไปด้วยความเคร่งขรึมของผู้มีอำนาจ“อืน”แววตาของท่านผู้เฒ่าเสิ่นฉายแววอำมหิต พูดเสียงเข้มว่า “งั้นลูกควรรีบตัดใจซะ มิฉะนั้นผลลัพธ์ที่ตามมาตระกูลจี้จะรับไม่ไหว”จี้อี่หนิงแจ้งตำรวจจับเสิ่นซื่อเยี่ยนเข้าคุก ซึ่งเป็นการละเมิดขีดกำจัดของเขาโดยสิ้นเชิง เขาจะไม่มีวันปล่อยให้เสิ่นเยี่ยนจือเกี่ยวข้องกับเธออีกแม้แต่นิดเดียว ตระกูลเสิ่นจะไม่มีวันทนรับความอับอายนี้แววตาของเสิ่นซื่อเย็นเยียบ เงยหน้าสบตากับท่านผู้เฒ่าเสิ่นแล้วพูดทีละคำอย่างหนักแน่นว่า “พ่อ ถ้าพ่อเล่นงานตระกูลจี้ ผมก็จะเล่นงานเสิ่นซื่อกรุ๊ปครับ”เสิ่นซื่อกรุ๊ปคืออาณาจักรที่ท่านผู้เฒ่าเสิ่นได้ทุ่มเทความพยายามตลอดครึ่งชีวิตเพื่อสร้างมันขึ้นมา มันคือผลแห่งความทุ่มเทของเขา สิ่งที่เขาภาคภูมิใจที่สุด และยังเป็นการก่อตั้งเสิ่นซื่อกรุ๊ปเขามองเสิ่นซื่อด้วยสายตาโกรธจัด “ลูกจะทำให้ตระกูลเสิ่นต้องพังพินาศเพราะผู้หญิงคนเดียวจริง ๆ เหรอ?”“พ่อ ผมไม่ได้เป็นฝ่ายต่อต้านพ่อ แต่พ่อกำลังเข้ามาก้าวก่ายความรักของผม”“ถ้าลูกรักผู้หญิงที่แม่เลือกให้ ไม่ว่าจะเป็นใคร พ่อแม่ก

  • ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน   บทที่ 257

    “แม้ว่าเขาจะเป็นพี่ชายของผม แต่การที่เขาลักพาตัวจี้อี่หนิงก็เป็นความจริง”เฉินเสวี่ยหรงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เห็นเสิ่นซื่อปกป้องจี้อี่หนิงตลอด ดวงตาเธอฉายแววโกรธ“เสิ่นซื่อ นายปกป้องจี้อี่หนิงทุกอย่าง ไม่ใช่เพราะนายชอบเธอหรอกเหรอ? ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง สำคัญกว่าพี่ชายนายหรือไง?!”"อะไรนะ?!"ท่านแม่เฒ่าเสิ่นหันกลับไปมองเฉินเสวี่ยหรงทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อและตกใจ “เธอพูดเพ้อเจ้ออะไร?! เธอบ้าหรือเปล่า?!”เสิ่นซื่อจะไปชอบจี้อี่หนิงได้ยังไง นั่นมันภรรยาของหลานชายนะ!ท่านผู้เฒ่าเสิ่นที่อยู่ข้าง ๆ สีหน้าก็มืดครึ้ม มองเฉินเสวี่ยหรงด้วยสายตาคมกริบราวกับคมมีดเฉินเสวี่ยหรงตัดสินใจพูดออกมา กัดฟันแล้วกล่าวว่า “แม่ ครั้งหนึ่งจี้อี่หนิงเคยเข้าโรงพยาบาล ฉันไปเยี่ยมเธอ แล้วบังเอิญได้ยินมากับหูที่หน้าห้องพัก ฉันกลัวว่าแม่จะรับไม่ได้ เลยไม่ได้บอกแม่”“แต่ตอนนี้เห็นเสิ่นซื่อไม่สนใจแม้แต่พี่ชายของตัวเองเพื่อผู้หญิงคนนั้น ฉันทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ!”ท่านแม่เฒ่าเสิ่นถอยหลังไปสองก้าว ทรุดตัวลงบนโซฟา สีหน้าดูเลื่อนลอยเสิ่นซื่อชอบจี้อี่หนิง?เขาจะไปชอบจี้อี่หนิงได้ยังไง?เขาจะชอบจี้อี่หนิงไม่ไ

  • ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน   บทที่ 256

    จี้อี่หนิงจับมือของเธอกลางอากาศ ทำให้การตบครั้งนี้ไม่สำเร็จเธอมองที่เฉินเสวี่ยหรงด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ พูดช้าๆ ทีละคำว่า: "ฉันมีพ่อแค่คนเดียว เขาเป็นเหยื่อของการวางแผนจากสามีคุณ บริษัทล้มละลาย ตอนนี้เขานอนอยู่ในโรงพยาบาลรอรับบริจาคไตคะ"เมื่อเจอกับสายตาเย็นชาของจี้อี่หนิง เฉินเสวี่ยหรงรู้สึกละอายใจชั่วขณะหนึ่งเธอสะบัดมือของจี้อี่หนิงออก พูดอย่างโกรธเกรี้ยว: "ฉันไม่เคยเห็นใครส่งพ่อสามีตัวเองเข้าคุกมาก่อน รีบไปอธิบายกับตำรวจให้เรียบร้อย ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ปล่อยเธอไว้!"จี้อี่หนิงรู้มาตลอดว่าเฉินเสวี่ยหรงไม่ค่อยมีเหตุผล แต่ไม่รู้ว่าเธอจะไร้สมองขนาดนี้"คุณเฉิน คุณไม่รู้หรือว่าการลักพาตัวเป็นอาชญากรรม และเขายังวางแผนจะฆ่าฉัน ฉันได้มอบเทปบันทึกเสียงให้ตำรวจแล้ว คุณคิดว่านี่เป็นเกมเด็กเล่นหรือไง?"เฉินเสวี่ยหรงหน้าเสีย กำลังจะพูด ท่านผู้เฒ่าเสิ่นที่เงียบมาตลอดก็พูดขึ้นมาว่า: "กลับมา จะมาทะเลาะกันในสถานีตำรวจทำไม!"เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินเสวี่ยหรงกัดฟัน สุดท้ายก็แค่ชำเลืองมองจี้อี่หนิงอย่างโกรธแค้นก่อนกลับไปยืนหลังท่านผู้เฒ่าเสิ่นและท่านแม่เฒ่าเสิ่นท่านผู้เฒ่าเสิ่นมองจี้อี่หนิงด้วย

  • ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน   บทที่ 255

    พอมาถึงทางเข้า จู่ๆ ก็มีตำรวจสิบกว่านายพุ่งเข้ามาเหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมาก จนกระทั่งเสิ่นซื่อเยี่ยนถูกตำรวจกดลงกับพื้น ใบหน้าของเขาถึงได้แสดงความตกใจและโกรธ"ปล่อยผม! พวกนายรู้หรือเปล่าว่าผมเป็นใคร?!""ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ตอนนี้คุณต้องสงสัยว่าลักพาตัว เราจับกุมคุณตามกฎหมาย!"เสิ่นซื่อเยี่ยนหันไปมองจี้อี่หนิงอย่างรวดเร็ว ในดวงตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ "จี้อี่หนิง เธอวางแผนผม!"ครั้งนี้เขาทำอย่างลับๆ นอกจากคนที่เขาไว้ใจ ไม่มีใครรู้ว่าเขาเตรียมจะลักพาตัวจี้อี่หนิงตำรวจมาเร็วขนาดนี้ มีความหมายอย่างเดียวคือจี้อี่หนิงรู้มาก่อนแล้วว่าเขาจะลักพาตัวเธอ เธอแค่ใช้กลอุบายสวนกลับคิดถึงตรงนี้ เขามองไปที่จี้อี่หนิงด้วยสายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ราวกับอยากจะเฉือนเนื้อเธอเป็นพันชิ้นจี้อี่หนิงแสดงสีหน้าตกใจ ใบหน้าซีดขาวมองเขา "คุณพูดเหลวไหล ที่จริงคุณนั่นแหละที่ลักพาตัวฉัน หรือฉันจะเอามีดจ่อคอคุณให้คุณลักพาตัวฉันได้ยังไง?"อย่างไรก็ตาม เสิ่นซื่อเยี่ยนเห็นรอยยิ้มและความเย็นชาวูบผ่านในดวงตาเธออย่างชัดเจน"รอดูเถอะ ผมจะไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ!"จี้อี่หนิงหลบไปอยู่หลังตำรวจคนหนึ่ง มองเขาด้วยใบหน้า

  • ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน   บทที่ 254

    เสิ่นซื่อกำลังประชุมอยู่ เมื่อได้ยินคำพูดนั้นเขาลุกพรวดขึ้น พูดเสียงเข้ม: "ผมเข้าใจแล้ว ผมจะให้คนไปตรวจสอบทันที"ซุนสิงที่อยู่ข้างๆ รีบเดินมาข้างเขา "ประธานเสิ่น มีอะไรหรือครับ?""เลิกประชุม พรุ่งนี้ค่อยอภิปรายต่อ คุณติดต่อคนสองคนที่ผมให้คุณส่งไปคุ้มครองจี้อี่หนิงทันที จี้อี่หนิงหายตัวไปแล้ว"ซุนสิงตกใจ รีบตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์"ผมไปทันทีครับ"เสิ่นซื่อเพิ่งกลับมาที่ห้องทำงาน ซุนสิงก็เคาะประตูเข้ามาด้วยสีหน้าไม่ดี"ประธานเสิ่น คนทั้งสองคนบอกว่ารถของคุณจี้กำลังมุ่งออกนอกเมือง ผมสั่งให้พวกเขาหาทางหยุดรถแล้วครับ""อืม ส่งตำแหน่งที่แน่ชัดตอนนี้มาให้ผม""ครับ"พอส่งตำแหน่งเสร็จ โทรศัพท์ของซุนสิงก็ดังขึ้นหลังจากรับสาย คู่สนทนาพูดอะไรบางอย่างที่ไม่รู้ว่าอะไร สีหน้าของซุนสิงก็เปลี่ยนเป็นแย่มาก"ประธานเสิ่น... คนในรถ... ไม่ใช่คุณจี้..."ม่านตาของเสิ่นซื่อหดเล็กลงทันที บรรยากาศรอบตัวเขาเปลี่ยนเป็นน่ากลัวอย่างยิ่ง"คนในรถเป็นใคร?""เป็นคนขับแท็กซี่คนหนึ่ง ตอนที่คุณจี้จ่ายเงินที่ปั๊มน้ำมัน มีคนให้เงินเขาก้อนหนึ่ง ให้เขาขับรถของคุณจี้ออกไป ตอนนี้คุณจี้หายตัวไปแล้ว""ไร้ป

  • ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน   บทที่ 253

    "มีแค่สิ่งที่คุณได้รับจริงๆ เท่านั้นที่สำคัญที่สุด คุณเข้าใจไหม?""ในโลกนี้มีเรื่องไม่ยุติธรรมมากมาย ทุกคนจะได้รับคำขอโทษและความยุติธรรมหรือ? ความยุติธรรมไม่ได้อยู่ข้างความจริง แต่อยู่ข้างอำนาจครับ"จี้อี่หนิงเงยหน้ามองเขา ดวงตาเย็นชา"ดังนั้น ตามที่คุณพูด ฉันควรยอมรับสิ่งที่พวกคุณเรียกว่าค่าชดเชยที่เหมือนการให้ทาน แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นเหรอ?""ผมแค่หวังว่าคุณจะเข้าใจว่าอะไรสำคัญที่สุดสำหรับคุณตอนนี้ เป็นคนที่เห็นความจริงหน่อย ความยุติธรรมที่คุณแสวงหาไม่มีความหมายอะไรเลย"จี้อี่หนิงสูดหายใจลึก "แค่ฉันรู้สึกว่ามันมีความหมายก็พอ"เมื่อเห็นสีหน้าเด็ดเดี่ยวของเธอ แววตาของเสิ่นเยี่ยนจือก็หม่นลง "ดังนั้นไม่ว่าอย่างไร คุณก็จะมอบหลักฐานให้ตำรวจ ใช่ไหม?""ฉันบอกแล้วว่า ฉันต้องการเวลาคิด"ในที่สุด ความอ่อนโยนสุดท้ายในดวงตาของเสิ่นเยี่ยนจือก็หายไป เขามองที่จี้อี่หนิงและพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย: "ผมเข้าใจแล้ว คุณกลับไปเถอะ"เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้จี้อี่หนิงรู้สึกไม่สบายใจ"คุณรักษาตัวให้ดีนะ ถ้าในอนาคตคุณไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้จริงๆ ฉันจะอยู่ข้างๆ ดูแลคุณ"เสิ่นเยี่ยนจือไม่พู

  • ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน   บทที่ 252

    แต่เสิ่นซื่อเยี่ยนเป็นพี่ชายของเขา ถ้าเขารู้เรื่องนี้ ก็คงไม่ช่วยเธอหลังจากครุ่นคิดอยู่สักพัก จี้อี่หนิงก็ยังคิดไม่ออกว่าเป็นอย่างไร จึงตัดสินใจไม่คิดต่อ วางแผนจะหาโอกาสถามเสิ่นซื่อโดยตรงเช้าวันรุ่งขึ้น จี้อี่หนิงไปเยี่ยมเสิ่นเยี่ยนจือที่โรงพยาบาล เมื่อเปิดประตูห้องผู้ป่วยเธอเห็นภาพของฉินจืออี้นั่งอยู่ข้างเตียงกำลังป้อนซุปไก่ให้เสิ่นเยี่ยนจือเธอชะงักฝีเท้า พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย "ดูเหมือนฉันจะรบกวนพวกคุณนะคะ"เมื่อเห็นเธอ ดวงตาของฉินจืออี้มีประกายท้าทายวูบหนึ่ง แต่รีบวางชามในมือลงและลุกขึ้นด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน "ไม่หรอก... ในเมื่อคุณจี้มาแล้ว ฉันจะกลับก่อน แล้วค่อยมาเยี่ยมเยี่ยนจือหลังจากคุณจี้กลับไป..."จี้อี่หนิงยังไม่ทันพูดอะไร เสิ่นเยี่ยนจือก็เอ่ยขึ้น "จืออี้ออกไปก่อน ผมมีเรื่องจะคุยกับเธอ"ฉินจืออี้พยักหน้า "ได้ ฉันจะรออยู่หน้าประตู ถ้าคุณต้องการอะไรก็เรียกฉันนะ"ขณะที่เดินผ่านจี้อี่หนิง ฉินจืออี้พูดเสียงเบา "จี้อี่หนิง เธอสู้ฉันไม่ได้หรอก"จี้อี่หนิงยิ้มเล็กน้อย "วางใจได้ ฉันไม่เคยคิดจะสู้กับเธอเลย"ผู้ชายที่นอกใจ คงมีแค่เธอเท่านั้นที่ยังเห็นเป็นของมีค่าหลังจากฉินจ

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status