บทที่ 7

เสิ่นเยี่ยนจือตัวแข็งทื่อทันที สีหน้าเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดในชั่วพริบตา

มือที่บีบคางของจี้อี่หนิงกระชับแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว ผ่านไปหลายวินาทีกว่าจะปล่อยเธอแล้วหันไปมองเสิ่นซื่อ

เมื่อสบตากับเสิ่นซื่อที่มองมาด้วยสายตากึ่งยิ้มกึ่งไม่ยิ้ม เสิ่นเยี่ยนจือก็ฝืนยิ้มออกมา

"ไม่เป็นไรครับ อาเล็กมีธุระอะไรเหรอครับ?"

เสิ่นซื่อยิ้มมุมปาก "ย่าของนายให้ฉันมาเรียกพวกนายไปกินข้าว"

"ครับ รบกวนอาเล็กแล้ว"

"ไม่รบกวนหรอก แต่ที่นี่ถึงยังไงก็คือบ้านเดิม หลานชายควรระวังหน่อยนะ"

ขณะพูด สายตาเขาก็เหลือบมองคางของจี้อี่หนิงที่ถูกบีบจนแดง ดวงตาเต็มไปด้วยแววล้อเลียน

เมื่อสังเกตเห็นสายตาของเขาที่มองมาที่จี้อี่หนิง เสิ่นเยี่ยนจือขมวดคิ้วแล้วก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวเพื่อบังเธอไว้

"อาเล็ก ผมเข้าใจแล้วครับ"

ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงของเขาไม่ค่อยดีนัก มองเสิ่นซื่อด้วยสายตาไม่พอใจ แม้แต่มีท่าทีระแวงอยู่ลึก ๆ

เสิ่นซื่อหัวเราะเบา ๆ แล้วละสายตาไปอย่างไม่ใส่ใจ

"เอาล่ะ ไปกินข้าวกันเถอะ"

หลังจากเสิ่นซื่อจากไป เสิ่นเยี่ยนจือหันมาจะจับมือจี้อี่หนิง แต่เธอกลับหลบมือเขาแล้วเดินผ่านเขาไปเลย

เสิ่นเยี่ยนจือรีบไล่ตามเธอแล้วคว้ามือเธอไว้อย่างแข็งกร้าว พูดเสียงเข้ม "ถ้าไม่อยากให้ผมไปหาพ่อตา ก็ว่าง่ายๆ หน่อย!"

จี้อี่หนิงที่กำลังจะสะบัดมือออกก็ต้องชะงักไป ในใจพลันรู้สึกหมดแรงและโกรธแค้น

ถ้าตอนนั้นเธอไม่เลือกฟังเสิ่นเยี่ยนจือกลับมาเป็นแม่บ้าน ตอนนี้ก็คงไม่ถูกเขาควบคุมและข่มขู่ไปเสียทุกเรื่อง

เธอต้องรีบหางานทำโดยเร็ว มีเงินจ่ายค่ารักษาพยาบาลของพ่อ ถึงจะหลุดพ้นจากเสิ่นเยี่ยนจือได้

ก่อนจะถึงตอนนั้น ไม่ว่าเธอจะพยายามเรียกร้องการหย่าขนาดไหน ก็ไม่มีประโยชน์

เมื่อคิดได้ดังนั้น จี้อี่หนิงจึงไม่ดิ้นรนอีกต่อไป ปล่อยให้เขาจูงตัวเองเดินไปที่ห้องอาหาร

หลังกินอาหารเย็นเสร็จ ทุกคนต่างก็แยกย้าย

รถจอดที่หน้าประตูวิลล่า เสิ่นเยี่ยนจือล็อคประตูรถทันที ไม่รีบลงจากรถ

จี้อี่หนิงขมวดคิ้วมองเขา "คุณจะทำอะไร?"

"พวกเรามาคุยกันหน่อย"

"ถ้าคุณจะคุยเรื่องหย่า ก็ไม่ต้องคุยแล้ว ฉันจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกชั่วคราว"

เสิ่นเยี่ยนจือหรี่ตาลง ดวงตาทั้งคู่วาบขึ้นด้วยแววอันตราย

"ชั่วคราวเหรอ?"

"อืม"

เห็นสีหน้าเย็นชาของเธอ เสิ่นเยี่ยนจือเม้มริมฝีปากบาง ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

แต่เขาก็เข้าใจดีว่า การให้จี้อี่หนิงยอมรับเรื่องที่เขานอกใจต้องใช้เวลา แค่เธอไม่พูดถึงเรื่องหย่า เขาก็มีโอกาสมากพอที่จะดึงหัวใจเธอกลับมา

หลังครุ่นคิดครู่อยู่หนึ่ง เขาก้พยักหน้าแล้วพูด "อี่หนิง คุณยอมให้โอกาสผมอีกครั้ง ผมดีใจมากจริง ๆ"

จี้อี่หนิงไม่ตอบคำพูดของเขา มองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"ตอนนี้เปิดประตูรถได้หรือยัง? ฉันเหนื่อยมากแล้ว อยากไปพักผ่อน"

"แก๊ก"

ทันทีที่ประตูรถถูกปลดล็อค จี้อี่หนิงก็ผลักประตูลงจากรถแล้วเดินเข้าวิลล่าโดยไม่หันกลับมามอง

เมื่อเสิ่นเยี่ยนจือเดินมาถึงหน้าประตูห้องนอน จึงพบว่าเธอล็อคประตูห้องนอนเสียแล้ว

เขารู้สึกจนปัญญา แต่แล้วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม

ตอนที่ทั้งสองแต่งงานกันใหม่ๆ บางครั้งที่เขาทำเธอแรงเกินไป วันรุ่งขึ้นเธอก็จะล็อคประตูห้องนอนแบบนี้เพื่อแสดงความโกรธ

พอผ่านไปสองสามวันก็หายโกรธ ถึงจะยอมให้เขาเข้าห้องนอนได้

นึกถึงตรงนี้ รอยยิ้มที่มุมปากของเขาก็ลึกขึ้นอีกหลายส่วน

ช่างเถอะ ค่อย ๆ ง้อไป

พวกเขามีเวลาทั้งชีวิต ขอเพียงเธอยังอยู่ข้างกายเขา ขอเพียงในใจเธอยังมีเขา วันที่เธอให้อภัยเขาต้องมาถึงอย่างแน่นอน

ในห้องนอน จี้อี่หนิงกำลังเลือกเสื้อผ้าที่จะใส่ไปสัมภาษณ์งานพรุ่งนี้

เมื่อเลือกได้สองสามชุดที่พอใจ เธอก็ถ่ายรูปส่งให้สือเวย ถามว่าชุดไหนเหมาะจะใส่ไปสัมภาษณ์ อีกฝ่ายจึงโทรกลับมาทันที

"ทำไมอยู่ ๆ จะไปทำงานล่ะ? เรื่องของเธอกับเสิ่นเยี่ยนจือจัดการเรียบร้อยแล้วเหรอ?"

จี้อี่หนิงก้มหน้า พูดด้วยน้ำเสียงสงบ "ยังไม่เรียบร้อย ฉันตั้งใจจะหางานก่อน เพราะตอนนี้ฉันไม่มีรายได้ พอมีเงินพอจ่ายค่ารักษาพยาบาลพ่อและเลี้ยงตัวเองได้แล้ว ค่อยคุยเรื่องหย่ากับเขา"

"แล้วช่วงนี้ เธอก็จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่ใต้ชายคาเดียวกับเขางั้นเหรอ?"

"เป็นไปไม่ได้หรอก ฉันยังมีเงินอยู่นิดหน่อย ตั้งใจว่าพรุ่งนี้หลังสัมภาษณ์จะไปดูห้องเช่าด้วย จะย้ายออกไปให้เร็วที่สุด"

ตอนนี้เธอคิดได้แล้วว่า การหย่าไม่ใช่เรื่องที่จะทำเพราะอารมณ์ชั่ววูบ

ตอนนี้เธอไม่มีทั้งงานและเงิน แม้แต่จะจ้างทนายก็ยังไม่มีค่าจ้างทนาย

ยิ่งไปกว่านั้น ทนายทั่วไปเมื่อเทียบกับทีมทนายมืออาชีพของเสิ่นซื่อกรุ๊ป มันไม่ต่างอะไรกับการเอาไข่ไปกระแทกหินเลย

ไม่งั้นเธอก็ไม่จ้างทนายเลย แต่ถ้าจะจ้างก็ต้องจ้างทนายหย่าที่เชี่ยวชาญที่สุดมาช่วยสู้คดีหย่า

ส่วนเรื่องที่จะออกจากบ้านไปมือเปล่าโดยไม่เอาเงินสักแดง เธอไม่เคยคิดจะทำแบบนั้นเลย

เสิ่นเยี่ยนจือเป็นฝ่ายทรยศเธอ ทำไมเธอต้องยอมไม่เอาเงินสักแดงไปเลย?

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอไม่มีอำนาจ เธออยากให้เสิ่นเยี่ยนจือออกจากบ้านไปมือเปล่าเสียด้วยซ้ำ

ส่วนเรื่องค่ารักษาพยาบาลของพ่อ จี้อี่หนิงก็ไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อยที่จะใช้เงินของเสิ่นเยี่ยนจือ

ตอนนั้นเธอให้ผลการวิจัยกับเขา ช่วยให้เขาทำเงินได้อย่างน้อยหลายหมื่นล้าน ค่ารักษาพยาบาลของพ่อเธอ เทียบกับนั้นแล้วก็แค่เศษเงิน

"พรุ่งนี้เธอจะไปสมัครงานที่บริษัทไหน?"

"บริษัทยาเฉิงหยวน"

"เธอตั้งใจจะทำวิจัยพัฒนายาต่อเหรอ?"

"อืม ไม่กี่ปีมานี้ฉันไม่ได้ทำงาน แต่ก็ติดตามข่าวสารด้านนี้ตลอด ความรู้เก่า ๆ ก็ไม่ได้ลืม อีกอย่างนอกจากวิจัยพัฒนายา ฉันก็ทำอะไรไม่เป็นอีกแล้ว"

"แล้วทำไมไม่บอกฉันตั้งแต่แรก มาที่บริษัทฉันสิ ฉันจะแนะนำเธอให้"

จี้อี่หนิงอดไม่ได้ที่จะยิ้ม พูดกึ่งล้อเล่นว่า "เธอด่าเจ้านายบริษัทให้ฉันฟังทุกวัน ตอนนี้ในสายตาฉัน เจ้านายของเธอก็เป็นแค่คนที่คอยดูดเลือดกดขี่พนักงาน เธอแน่ใจเหรอว่าจะลากฉันลงหลุมไปด้วย?"

ปลายสายเงียบไปอย่างผิดปกติสองสามวินาที จู่ ๆ ก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้นมา

"สือเวย ผมเคยกดขี่พนักงานตอนไหนกัน?"

อีกฝ่ายดูเหมือนจะอยู่ห่างจากโทรศัพท์ของสือเวยพอสมควร เสียงจึงฟังดูแผ่วเบา แต่จี้อี่หนิงก็ยังได้ยินอย่างชัดเจน น้ำเสียงของอีกฝ่ายฟังดูอันตรายมาก

สือเวยหัวเราะแห้ง ๆ สองที ก่อนจะรีบพูดว่า "อี่หนิง...เอ่อ ฉันมีธุระนิดหน่อย ฉันคงไม่คุยกับเธอต่อแล้วล่ะ...พรุ่งนี้เธอสัมภาษณ์เสร็จส่งข่าวมาบอกฉันด้วย กินข้าวเที่ยงด้วยกัน"

ไม่ทันให้จี้อี่หนิงพูดอะไร สือเวยก็วางสายไปเสียแล้ว

เมื่อมองดูเวลา นี่ก็เลยสี่ทุ่มแล้ว จี้อี่หนิงเลิกคิ้วขึ้น

ปกติสือเวยเข้านอนเป็นเวลา แต่เวลานี้ข้าง ๆ เธอกลับมีคนอยู่ด้วย แถมยังเป็นเจ้านายของเธอ

ดูท่าพรุ่งนี้คงต้องซักไซ้ให้ดี

วางโทรศัพท์ลง จี้อี่หนิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเลือกชุดกระโปรงยาวสีเขียวอ่อนที่ดูเรียบร้อยพอดี

ไม่ได้โดดเด่นเกินไป แต่ก็แสดงให้เห็นว่าให้ความสำคัญกับการสัมภาษณ์ครั้งนี้

เก็บเสื้อผ้าอื่นๆ เข้าตู้เสื้อผ้า จี้อี่หนิงหยิบชุดนอนเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ

อาบน้ำเสร็จ เป่าผมแห้ง จี้อี่หนิงทาครีมบำรุงผิวเสร็จก็ขึ้นเตียงนอน

อีกด้าน ในห้องหนังสือ

เสิ่นเยี่ยนจือลังเลอยู่นาน สุดท้ายก็ตัดสินใจโพสต์ถามบนอินเทอร์เน็ตแบบไม่เปิดเผยตัวตนว่า นอกใจแล้วจะง้อภรรยากลับมาได้ยังไง

ไม่คาดคิดว่า คำตอบด้านล่างล้วนแต่เป็นการแนะนำให้เขาหย่าและปล่อยภรรยาของเขาไป ทำเอาเสิ่นเยี่ยนจือโมโหไม่น้อย สุดท้ายจึงลบกระทู้ทิ้งไป

ในขณะที่กำลังจะกลับห้องนอน จู่ ๆ โทรศัพท์ก็ส่งเสียงดังขึ้น เป็นข้อความไลน์ที่ส่งมาจากฉินจืออี้

[บอสคะ ฉันท้องแล้วค่ะ]