บทที่ 8

เสิ่นเยี่ยนจือคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาทันที จ้องมองข้อความนั้นอย่างเคร่งเครียด ดวงตาดำมืดไปด้วยความโกรธ

ทุกครั้งที่เขามีอะไรกับฉินจืออี้ เขาก็ใช้วิธีป้องกันเสมอ ดังนั้นไม่ก็เธอกำลังโกหกเขา ก็คือเธอแอบทำอะไรกับถุงยางอนามัย

ไม่ว่าจะเป็นอย่างไหน ก็ล้วนแตะต้องขีดจำกัดของเสิ่นเยี่ยนจือทั้งสิ้น

เขาโทรหาฉินจืออี้ทันที "ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?"

เมื่อได้ยินน้ำเสียงเย็นชาและโกรธเกรี้ยวของเขา หัวใจของฉินจืออี้ก็พลันรู้สึกปวดร้าว

"บอส ฉันท้องแล้ว คุณไม่ดีใจเลยเหรอคะ?"

เสิ่นเยี่ยนจือหัวเราะอย่างเย็นชา "เธอแน่ใจเหรอว่าท้อง แล้วก็เป็นลูกของฉันน่ะ?"

"บอสคะ ฉันมีแค่คุณคนเดียว ลูกในท้องฉันจะเป็นของคุณหรือเปล่า คุณจะไม่รู้เหรอคะ?"

น้ำเสียงของเธอเจือด้วยการต่อว่าและความน้อยใจ แต่เสิ่นเยี่ยนจือกลับรู้สึกเพียงรำคาญ

"งั้นก็ทำแท้งซะ"

นอกจากจี้อี่หนิง เขาไม่ต้องการให้ผู้หญิงคนไหนมามีลูกให้เขาอีก

ยิ่งไปกว่านั้น สำหรับผู้หญิงอย่างฉินจืออี้ที่เข้าหาเขาเองแบบนี้ เขาก็แค่เล่น ๆ เท่านั้น ไม่เคยจริงเอาจังด้วยเลย

"ไม่ค่ะ นี่เป็นลูกของฉันกับคุณ ฉันจะคลอดเขาออกมา"

เสิ่นเยี่ยนจือขมวดคิ้วแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความรำคาญ ถ้ารู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่รู้เรื่องราวขนาดนี้ เขาก็คงไม่แตะต้องเธอตั้งแต่แรก

"ฉันจะถามเป็นครั้งสุดท้าย ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?"

ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง เสียงสะอื้นของฉินจืออี้จึงดังขึ้นมา

"บอสคะ ที่คุณถามว่าฉันอยู่ที่ไหน คุณจะบังคับพาฉันไปโรงพยาบาลเพื่อทำแท้งเหรอคะ?"

เสิ่นเยี่ยนจือไม่พูดอะไร ใช้ความเงียบตอบคำถามเธอ

"ถ้าคุณไม่ชอบเด็กคนนี้ ฉันจะคลอดออกมาเลี้ยงดูเอง และจะไม่ให้เขารู้ว่าใครเป็นพ่อแท้ ๆ..."

พูดยังไม่ทันจบ เสิ่นเยี่ยนจือก็ตัดสายทันที ติดต่อเลขาให้ไปสืบว่าฉินจืออี้อยู่ที่ไหน

วันที่จี้อี่หนิงรู้ว่าเขานอกใจ เขาก็สืบรู้แล้วว่าเป็นฝีมือของฉินจืออี้ จึงไล่เธอออกจากบริษัททันที

ไม่นึกว่าเธอจะยังเก็บไพ่ตายไว้

เด็กคนนั้นต้องไม่ได้เกิดมาเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเขากับจี้อี่หนิงก็คงต้องจบกันจริง ๆ

กลางดึก ขณะที่กำลังกึ่งหลับกึ่งตื่น จี้อี่หนิงก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถ กระนั้นก็ไม่ได้สนใจ

ตอนเช้าขณะทานอาหารเช้า จึงได้ยินแม่บ้านบอกว่าเมื่อคืนเสิ่นเยี่ยนจือรีบออกไปข้างงนอกอย่างเร่งรีบ ไม่รู้ว่าบริษัทมีเรื่องอะไรหรือเปล่า

จี้อี่หนิงไม่ตอบอะไร ยกนมขึ้นมาจิบ ในดวงตาวาบไหวด้วยแววเยาะหยัน

จะเป็นเรื่องบริษัทที่ไหนกัน คงจะรีบไปพบผู้หญิงข้างนอกนั่นแหละ

หลังทานอาหารเช้าเสร็จ จี้อี่หนิงก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วขับรถไปสัมภาษณ์งานที่บริษัทยาเฉิงหยวน

หลังสัมภาษณ์เสร็จ ฝ่ายบุคคลก็ให้กลับไปรอข่าว โดยจะแจ้งผลภายในสามวัน

เมื่อเดินออกจากบริษัทยาเฉิงหยวน จี้อี่หนิงจึงส่งข้อความถามสือเวยว่าจะไปกินอาหารกลางงวันที่ไหน สือเวยจึงส่งที่อยู่ร้านอาหารมาให้ทันที

จี้อี่หนิงเก็บโทรศัพท์ ขึ้นรถแล้วมุ่งหน้าไปร้านอาหาร

แต่เธอไม่ทันสังเกตว่า ไม่ไกลออกไปมีหญิงสาวสวมเสื้อกาวน์สีขาว แต่งหน้าอย่างประณีต จ้องมองมาทางเธออยู่หลายวินาที พลางขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว

หญิงสาวข้าง ๆ ที่สวมเสื้อกาวน์สีขาวมองไปตามสายตาเธอ แต่เห็นเพียงรถของจี้อี่หนิงกำลังเลี้ยวหายไปที่มุมถนน

"อี๋หนิง เธอมองอะไรอยู่น่ะ?"

หลิ่วอี๋หนิงส่ายหน้า "ไม่มีอะไร...เมื่อกี้เหมือนเห็นคนรู้จัก ฉันคงตาฝาดไปเองมั้ง"

"เป็นเพื่อนเธอเหรอ?"

ดวงตาของหลิ่วอี๋หนิงวาบไหวด้วยความรังเกียจ พูดด้วยเสียงเย็นชา "ไม่ใช่ เป็นคนที่น่ารังเกียจมากคนหนึ่งต่างหาก"

"คนที่ทำให้เธอรังเกียจได้ คงไม่ใช่คนดีแน่ ๆ"

น้ำเสียงของหญิงสาวเจือด้วยการประจบและเอาใจ แต่หลิ่วอี๋หนิงกลับชอบใจ

"ช่างเถอะ ไม่พูดถึงเธอแล้ว ทำให้อารมณ์เสียเปล่า ๆ"

ตอนที่จี้อี่หนิงไปถึงร้านอาหาร สือเวยก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน ทั้งสองเจอกันที่หน้าร้าน สือเวยเดินเข้ามาคล้องแขนเธอ แล้วเดินเข้าไปข้างในด้วยกัน

สือเวยเดินเฉันมาคล้องแขนเธอ แล้วเดินไปด้วยกัน

"สัมภาษณ์เป็นยังไงบ้าง?"

"รู้สึกว่าก็โอเคนะ แต่ไม่รู้ว่าจะได้งานหรือเปล่า"

"ถ้าไม่ได้ก็เปลี่ยนที่ใหม่สิ บริษัทยาในเมืองเซินมีตั้งเยอะแยะ ถ้าเสียเธอไป ก็ถือเป็นความสูญเสียครั้งใหญ่ของบริษัทเขาเลยล่ะ"

"ขอบใจนะที่มั่นใจในตัวฉันขนาดนี้ แต่ฉันไม่ได้อยู่ในห้องปฏิบัติการมาหลายปีแล้ว"

การวิจัยและพัฒนายา เรื่องประสบการณ์ก็มีความสำคัญมากเหมือนกัน

นอกจากตอนที่เธอเรียนปริญญาโททำงานวิจัยสามปี โชคดีที่มีผลงานอยู่บ้าง ในแง่ประสบการณ์การทำงาน เธอก็ไม่สามารถเทียบกับคนที่ทำงานมาหลายปีได้จริง ๆ เธอรู้ตัวดีในข้อนี้

"ไม่ต้องห่วง แค่เธอเริ่มทำงาน ไม่นานก็คงตามคนอื่นทันได้นั่นแหละ"

ตอนที่จี้อี่หนิงทำการทดลอง เธอทุ่มเทจนแทบไม่กินไม่นอนเลยทีเดียว เพื่อผลการทดลองและข้อมูล เธอสามารถอยู่ในห้องปฏิบัติการได้ทั้งเดือน

"ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว เมื่อคืนฉันได้ยินเสียงผู้ชายในโทรศัพท์ เล่ามาซิ เกิดอะไรขึ้น?"

สีหน้าของสือเวยฉายแววเก้อเขิน หลบสายตาจี้อี่หนิงโดยไม่รู้ตัว

"จงั้นเหรอ? ผู้ชายคนไหน? เธอได้ยินผิดหรือเปล่า?"

จี้อี่หนิงจ้องมองเธอ พูดอย่างไร้อารมณ์ "สือเสี่ยวเวย...ฉันยังไม่แก่ขนาดหูมีปัญหาหรอกนะ...หูทั้งสองของฉันได้ยินชัดเจน...เมื่อคืนมีผู้ชายอยู่ที่บ้านเธอ"

แก้มของสือเวยเริ่มแดงขึ้น รู้ว่าวันนี้คงหนีไม่พ้น

"โอเค โอเค ฉันจะบอก...คนเมื่อคืนเป็นเจ้านายของฉันจริง ๆ...เรากำลังคบกันอยู่"

พูดจบ สือเวยก็พบว่าจี้อี่หนิงไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ

เธอจึงเงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย เห็นสายตาของจี้อี่หนิงจ้องเขม็งไปที่จุดหนึ่งในร้านอาหาร ดวงตาแดงก่ำ สือเวยก็พลันรู้สึกใจหายวาบ

เมื่อมองตามสายตาของเธอไป ก็เห็นเสิ่นเยี่ยนจือนั่งอยู่กับผู้หญิงที่ไม่รู้จักคนหนึ่ง

เขาทำหน้าเย็นชา ส่วนผู้หญิงข้าง ๆ กำลังเช็ดน้ำตาเป็นครั้งคราวพลางมองเขาด้วยสายตาหวานซึ้ง

สือเวยไม่คิดว่าเสิ่นเยี่ยนจือจะกล้าทำอย่างโจ๋งครึ่มขนาดนี้ พาชู้มาปรากฏตัวในที่สาธารณะอย่างเปิดเผย

"นั่นเป็นชู้ที่เสิ่นเยี่ยนจือหามาเหรอ?"

"อืม"

จี้อี่หนิงไม่อยากสนใจ แต่เมื่อเห็นภาพที่พวกเขานั่งอยู่ด้วยกัน หัวใจก็เหมือนถูกตาข่ายใหญ่รัดแน่น เจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก

"ฉันจะไปจัดการมัน! เป็นแค่ชู้แล้วยังมาทำอวด ไร้ยางอายจริงๆ!"

เมื่อเห็นสือเวยทำหน้าโกรธเกรี้ยว จี้อี่หนิงจึงรีบดึงเธอไว้

"อย่าไปนะ!"

เข้าไปตอนนี้ ก็จะยิ่งทำให้ตัวเองอับอายเท่านั้น

"เธอจะทน.."

คำว่า "กล้ำกลืนความโกรธ" ยังไม่ทันได้พูดออกมา ก็เห็นสีหน้าของจี้อี่หนิงที่เกือบจะร้องไห้ หัวใจของสือเวยก็ปวดร้าวอย่างรุนแรง

"อย่าร้องไห้นะ ไอ้คนเลวแบบนั้นไม่คุ้มค่าหรอก!"

จี้อี่หนิงขยี้ตาแล้วสูดหายใจเข้าลึก "อืม ฉันรู้"

ตั้งแต่วินาทีที่เสิ่นเยี่ยนจือนอกใจ ผู้ชายคนนี้ก็ไม่คู่ควรกับความรักของเธออีกแม้แต่น้อย

แต่เธอรักเขามาแปดปี การทำให้จิตใจสงบนิ่งภายในระยะเวลาสั้น ๆ เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

แต่เธอเชื่อว่า เธอจะค่อย ๆ ปลดเขาออกจากหัวใจ จนกลายเป็นคนแปลกหน้าได้เอง

โดยไม่มองสองคนนั้นอีก จี้อี่หนิงหันหลังเดินไปอีกทาง

เสิ่นเยี่ยนจือรู้สึกว่ามีสายตาจับจ้องมาที่ตัวเอง แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองไปก็กลับไม่เห็นอะไร

ฉินจืออี้ที่อยู่ข้าง ๆ ยังคงสะอื้นเบา ๆ เขาจึงยิ่งรู้สึกหงุดหงิด จุดบุหรี่แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ถ้าเธอไม่ยอมไปทำแท้ง ฉันก็มีวิธีทำให้เธอคลอดเด็กคนนี้ออกมาไม่ได้อีกเยอะเยอะ"