เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 15
บทที่เกี่ยวข้อง
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 16
ความเย็นถาโถมเข้ามา จี้อี่หนิงตัวสั่นเทาโดยไม่รู้ตัว ร่างกายสั่นไม่หยุดเมื่อมองเห็นส่วนนูนโค้งวับ ๆ แวม ๆ บนเนินอกของเธอ ดวงตาของเสิ่นเยี่ยนจือก็มืดลงทันที ทันใดนั้นก็ก้มศีรษะลงไซร้จูบที่กระดูกไหปลาร้าของเธอทันที"อย่ามาโดนฉัน!"จี้อี่หนิงดิ้นรนอย่างสุดชีวิต แต่ร่างกายเจ้ากรรมถูกเสิ่นเยี่ยนจือกดทับเอาไว้ ความแตกต่างระหว่างความแข็งแกร่งตามธรรมชาติระหว่างผู้ชายและผู้หญิงทําให้เธอไม่มีทางหลบหนีได้สีหน้าเธอเต็มไปด้วยความรังเกียจและความโกรธ เมื่อถูกเขาสัมผัสเข้า ก็รู้สึกขยะแขยงมาก"อี่หนิง ครั้งนี้คุณปฏิเสธไปก็ไร้ประโยชน์"มีเพียงทำให้เธอตั้งท้องลูกของเขาเท่านั้น เธอถึงจะอยู่กับเขาบังคับฝืนให้ตัวเองไม่สนใจสายตาที่รังเกียจของจี้อี่หนิง เสิ่นเยี่ยนจือก้มหน้าจูบที่ริมฝีปากเธอเสี้ยววินาทีต่อมา ริมฝีปากถูกจี้อี่หนิงกัดอย่างรุนแรงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นกลิ่นเลือดก็ตลบอบอวลในปากของทั้งคู่เสิ่นเยี่ยนจือปล่อยเธอและไปเช็ดเลือดที่มุมปาก แสยะยิ้มพร้อมกับบีบคางของเธอ บังคับให้เธอหันมามองตัวเขา"อี่หนิง วันนี้คุณหนีไม่พ้นหรอก"ทันทีที่ก้มหัวลงจูบกระดูกไหปลาร้าของเธอ ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะปร
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 17
ถ้ารู้แต่แรกว่าฉินจืออี้รับมือยากขนาดนี้ ตอนแรกเขาจะไม่นอนกับเธอด้วยความต้องการที่หุนหันพลันแล่นเด็ดขาดพอวางสาย เขาเหลือบไปมองชั้นบน จากนั้นสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และเดินไปที่โรงรถอย่างรวดเร็วหน้าประตูวิลล่าเสิ่นซื่อเพิ่งจะเดินมาถึงรถ ก็เห็นซุนสิงยืนอยู่ที่หน้ารถ ด้วยสีหน้าแปลก ๆ เล็กน้อย"เกิดอะไรขึ้น?"ซุนสิงมีสีหน้าอยากจะพูดแล้วก็เงียบไป "ประธานเสิ่น คุณดูเองดีกว่าครับ..."เสิ่นซื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย จึงเปิดประตูทันทีสิ่งที่เข้าม่านตาก็คือจี้อี่หนิงใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย มองเขาด้วยหน้าตาสั่นเทาพอเห็นฉากนี้โดยไม่รู้ตัว และคาดว่าเขาคงจะทำเรื่องอะไรให้เธอเสียหายถึงชีวิตได้"ปึ้ง!"เสิ่นซื่อสะบัดประตูรถทันที พร้อมเอ่ยด้วยเสียงเย็นชาว่า "เกิดอะไรขึ้น?""ผะ...ผมเองก็ไม่รู้ครับ เมื่อครู่คุณจี้เดินกะโผลกกะเผลกออกมาจากวิลล่า บอกว่าอยากให้คุณไปส่งเธอหน่อย...""จากนั้นนายก็ให้เธอขึ้นมาบนรถ?"ดวงตาของเสิ่นซื่อหงุดหงิดมาก วันนี้เขามาเตือนเสิ่นเยี่ยนจือ ก็คือชดเชยค่าเสียหายที่เกือบจะชนจี้อี่หนิงในคืนนั้นตั้งแต่วินาทีที่เขาเดินออกมาจากวิลล่า เขาก็ไม่อยากมีอะไรเกี่ยวข้องกับเธออีกเ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 18
มือที่จี้อี่หนิงประคองประตูรถออกแรงโดยไม่รู้ตัว ปลายนิ้วก็ขาวซีดเล็กน้อยเธอกัดริมฝีปากล่างและหลบตาลง พร้อมกับเอ่ยเสียงเบาว่า "ค่ะ รบกวนอาเล็กแล้ว"วินาทีที่ปิดประตู รถไมบัคสีดําก็แล่นจากไปทันทีดูจากท่าทางของเสิ่นซื่อแล้ว เธอคงน่าจะโดนรังเกียจแล้วเดิมทีนิสัยของเสิ่นซื่อเป็นคนไม่แยแสอยู่แล้ว ทั้งสองพบหน้ากันสองสามครั้งดูไม่ค่อยมีความสุขเลย เขารังเกียจตัวเองก็เป็นเรื่องปกติจี้อี่หนิงหันหลังและเดินไปที่ชุมชนอย่างช้า ๆ จากนั้นก็หายไปในทางเดินของตึกอย่างรวดเร็วบนรถไมบัคสีดำหลังจากที่สังเกตเห็นอายเย็นที่แผ่กระจายรอบตัวของของเสิ่นซื่อ ซุนสิงก้มหน้าก้มตาไม่กล้าพูดตอนแรกเขานึกว่าเสิ่นซื่อจะเห็นแก่ที่จี้อี่หนิงเป็นหลานสะใภ้ของเขาและไว้หน้าของเธอบ้างแต่ว่าเมื่อครู่จี้อี่หนิงอยากจะถอดเสื้อคืนให้เขา เขากลับสั่งให้อีกฝ่ายโยนทิ้งไป นอกจากท่านแม่เฒ่าเสิ่นแล้ว เขาเย็นชากับผู้หญิงคนอื่นมากดูเหมือนว่า ต่อไปจะตัดสินใจเองไม่ได้แล้วเสิ่นซื่อปิดตานอนหลับ แต่ทว่าก็ยังได้กลิ่นหอมสดชื่นของดอกพุดซ้อนที่ส่งมาจากตัวเธอตอนที่จี้อี่หนิงยังนั่งอยู่บนรถด้วย ในใจกระสับกระส่ายพลุ่งพล่านโดยไม่รู้ตัว
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 19
"พาเธอไปโรงพยาบาล"สีหน้าที่เย็นชาของเสิ่นเยี่ยนจือ สายตาที่มองฉินจืออี้ไม่มีความอบอุ่นแม้แต่น้อยเมื่อถูกเขาจ้องมองแบบนี้ ในใจของฉินจืออี้รู้สึกสิ้นหวังและเสียใจ น้ำตาก็ไหลรินลงมาตามแก้ม"ประธานเสิ่นคะ ฉันรักคุณจริง ๆ หรือว่าคุณนายเสิ่นจะยอมรับฉันไม่ได้ขนาดนี้ รับลูกในท้องของฉันไม่ได้เหรอ?"เสิ่นเยี่ยนจือมองเธอด้วยสีหน้ารังเกียจ "เธอเป็นแค่เมียน้อย มีคุณสมบัติอะไรที่จะเปรียบเทียบกับเธอได้?"ฉินจืออี้อับอายมาก สะอึกสะอื้นพร้อมเอ่ยว่า "ช่วงเวลาที่อยู่กับฉัน คุณเคยรักฉันบ้างไหม แม้แต่นิดเดียวก็ยังดี?"เสิ่นเยี่ยนจือพูดด้วยสีหน้าเยาะเย้ยว่า "เธอเคยเห็นใครบ้างที่หลงรักผู้หญิงขายตัว?"เขายินดีที่จะเล่นละครกับฉินจืออี้ แต่เพราะว่าเธออ่อยก่อน และไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นตอนอยู่บนเตียงรักกับเซ็กส์ ผู้ชายแบ่งได้ชัดเจนเสมอสีเลือดบนแก้มของฉินจืออี้จางลงอย่างรวดเร็วและตัวเธอก็สั่นระริกเธอคิดไม่ถึงเลยว่า เสิ่นเยี่ยนจือมองว่าเธอเป็นของเล่นที่สามารถทิ้งได้ตามใจชอบแต่เธอไม่ยอม กว่าเธอจะตั้งท้องมันไม่ง่ายเลย เธอไม่ยอมที่จะถูกเสิ่นเยี่ยนจือเตะออกไปเหมือนขยะแบบนี้"คุณน้าคะ ได้โปรดช่วยลูกของหนู
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 20
"ส่งคลิปกล้องวงจรปิดมาให้ฉัน"หลังวางโทรศัพท์เสร็จ ไม่นานคนรับใช้ก็ส่งคลิปวิดิโอมาเห็นจี้อี่หนิงกระโดดลงมาจากชั้นสอง แล้วขึ้นรถเสิ่นซื่อทั้งที่เสื้อผ้ายังขาดวิ่น ต่อมาตอนที่ตัวเองขับรถผ่านไป เสิ่นซื่อไม่ได้เรียกตัวเองไว้ พลันสีหน้าของเสิ่นเยี่ยนจือเปลี่ยนเป็นไม่ดีอย่างมากขึ้นมาทันทีเสิ่นซื่อปกติก็ไม่เคยยุ่งเรื่องคนอื่นอยู่แล้ว แต่ทำไมถึงช่วยจี้อี่หนิง?เมื่อนึกถึงจี้อี่หนิงที่มีสภาพเสื้อผ้าขาดวิ่นถูกผู้ชายคนอื่นเห็น ในใจเสิ่นเยี่ยนจือมีไฟบางอย่างโหมลุกขึ้นมาเขาไม่คิดอะไรทั้งนั้น จี้อี่หนิงต้องกลับไปยังบ้านเช่าแน่เฉินเสวี่ยหรงดูคลิปกล้องวงจรปิดด้วยเหมือนกัน จึงกล่าวอย่างขับเขี้ยวเคี้ยวฟัน “แม่ว่าแล้วเธอไม่คู่ควรกับลูกหรอก ลูกดูชุดที่เธอสวมสิเหมือนอะไรก็ไม่รู้ ตระกูลเสิ่นขายหน้าหมดเพราะเธอแล้ว!”เสิ่นเยี่ยนจือขมวดคิ้ว มองเฉินเสวี่ยหรงด้วยสีหน้าไม่พอใจ“แม่ เรื่องนี้เป็นปัญหาของผม แม่โทษอี่หนิงโดยไม่ถามถึงสาเหตุและผล มันจะไม่ยุติธรรมเกินไปหน่อยหรอครับ?”“ลูกหมายความว่ายังไง? แม่เป็นเดือดเป็นร้อยแทนลูก แต่ลูกกลับพูดแทนยัยจี้อี่หนิงนั่น แม่คือแม่แท้ๆ ของลูก แม่จะไม่อยากเห็นลูกไ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 21
"รู้แล้ว แต่ฉันต้องการเวลาทำใจยอมรับ คุณกลับไปก่อนเถอะ"เห็นท่าทางขอไปทีของจี้อี่หนิง เสิ่นเยี่ยนจือก็ขมวดคิ้ว "อี่หนิง ผมบอกแล้วว่าผมยินดีจะให้เวลาคุณ แต่คุณเลิกต่อต้านผมขนาดนี้อีกได้ไหม?"เมื่อถูกเขากวนใจจนรำคาญ จี้อี่หนิงก็เคลื่อนตาขึ้นมองเขา"คุณบอกยินดีจะให้เวลาฉัน? แต่ความจริงคุณให้ฉันแล้วหรือ? วันที่สองหลังจากที่ฉันจับได้ว่าคุณนอกใจ คุณก็คิดจะบีบบังคับฉัน วันนี้ก็ด้วย""ตั้งแต่ต้นจนจบ ฉันดูไม่ออกเลยว่าคุณรู้สึกผิดมากแค่ไหน คุณแค่อยากปกปิดและให้เรื่องนี้มันจบๆ ไป แต่ฉันทำไม่ได้ อย่างน้อยตอนนี้ก็ทำไม่ได้ คุณเข้าใจไหม?"ครั้นเห็นดวงตาแดงก่ำของจี้อี่หนิง ความรู้สึกผิดกับเสียใจก็พรั่งพรูขึ้นมาในหัวใจเสิ่นเยี่ยนจือ เขายื่นมือออกไปหมายจะดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดแต่ยังไม่ทันได้แตะจี้อี่หนิง เธอก็ถอยหลังหลบไปหนึ่งก้าว ส่วนมือของเขาก็ค้างอยู่กลางอากาศ"เสิ่นเยี่ยนจือ หลายปีที่แต่งงานกับคุณมา ฉันไม่เคยทำเรื่องผิดต่อคุณเลย ความผูกพันของเราคือแปดปี ไม่ใช่แปดเดือนหรือแปดวัน""คุณทรยศฉัน แล้วยังจะให้ฉันยอมรับเร็ว ๆ คุณคิดว่ามันเป็นไปได้หรือ? นอกเสียจากว่าความรู้สึกของฉันที่มีต่อคุณมันคือข
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 22
พริบตาเดียว สายตาของทุกคนในแผนกวิจัยก็มองไปทางหลิ่วอี๋หนิงเป็นตาเดียวเจี่ยงหรูไม่เคยพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเข้มงวดขนาดนี้มาก่อนเลย หลิ่วอี๋หนิงตกใจเกินกว่าจะอายไปชั่วขณะ"พี่หรู...มีอะไรหรือเปล่าคะ?"เจี่ยงหรูไม่สนใจเธอ หมุนตัวเดินตรงเข้าห้องทำงานไปทันทีครั้นสัมผัสได้ถึงสายตาคลุมเครือที่แฝงไปด้วยการค้นหาของทุกคน หลิ่วอี๋หนิงหน้าแดงขึ้นมาทันที เธอรู้สึกขายหน้าอย่างมากโดยเฉพาะปะทะเข้ากับสายตาจี้อี่หนิงคู่นั้น ในใจเธอก็ยิ่งโมโหมากขึ้น ตอนนี้จี้อี่หนิงต้องรอดูเรื่องตลกของตัวเองอยู่แน่หลังจากระงับความโมโหในใจแล้ว เธอก็กัดริมฝีปากเดินตามเจี่ยงหรูไปทันทีที่เดินเข้าไปในห้องทำงานแล้วปิดประตูลง เจี่ยงหรูก็โยนเอกสารฉบับหนึ่งลงต่อหน้าเธอ"เธอดูเอาเองสะ!"น้ำเสียงของเธอเปี่ยมไปด้วยความผิดหวัง สายตาที่มองหลิ่วอี๋หนิงก็เจือไปด้วยความไม่พอใจหลิ่วอี๋หนิงเก็บเอกสารขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจ หลังจากพลิกอ่านไปไม่กี่หน้า สีหน้าก็ดูไม่ดีขึ้นอย่างมาก มือที่กำเอกสารไว้สั่นเทาขึ้นมาทำไมถึง...เห็นท่าทางร้อนตัวของเธอ น้ำเสียงของเจี่ยงหรูยิ่งเย็นชามากขึ้น "เสียแรงที่ก่อนหน้าฉันคิดว่าเธอทำงานละเอียดรอบ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 23
ดูท่าแล้ว เจี่ยงหรูจะไม่ปล่อยตัวเองไปแน่หลิ่วอี๋หนิงสูดหายใจเข้าลึก ก่อนค่อยๆ เอื้อนเอ่ยออกมา "ฉันเข้าใจแล้ว ไม่ว่าบริษัทจะตัดสินยังไง ฉันยอมรับทั้งนั้นค่ะ"พูดจบ เธอก็หมุนตัวเดินออกไปเมื่อออกมาจากห้องน้ำงานของเจี่ยงหรูแล้ว หลิ่วอี๋หนิงก็ไม่สามารถระงับความโกรธเกรี้ยวในใจไว้ได้อีก เธอย่างสามขุมตรงไปยังแผนกวิจัยอย่างโมโหจี้อี่หนิงกำลังตรวจสอบข้อมูล จู่ๆ เสียงฝีเท้าเร่งรีบก็ดังขึ้นจากด้านหลังหันไปได้ไม่ทันไร ก็โดนฝ่ามือหนึ่งตบเข้ามา เธอไม่มีทางหลบได้ทันเลย"เพียะ!"เสียงตบกังวานดังขึ้น ทุกคนที่อยู่รอบๆ เงียบลงพลางมองไปทางทั้งสองทันทีหลิ่วอี๋หนิงแทบใช้แรงทั้งหมดตบลงมา จี้อี่หนิงถูกตบจนหน้าหันไปด้านข้าง แก้มที่ขาวนวลปรากฏรอยมือห้านิ้วออกมาทันที และบวมขึ้นมาอย่างรวดเร็วจี้อี่หนิงเคลื่อนตามองหลิ่วอี๋หนิงด้วยความเย็นชาครั้นถูกดวงตาใสมีระลอกคลื่นคู่นั้นของนางจับจ้อง ไม่รู้ทำไมหลิ่วอี๋หนิงถึงรู้สึกกลัวขึ้นมาในหัวใจ และจิตใต้สำนึกก็สั่งให้ถอยหลังขึ้นมาแต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่จี้อี่หนิงรายงานตัวเอง หลิ่วอี๋หนิงก็หนักแน่นขึ้นมาอีกครั้งทันที พลางมองอีกฝ่ายด้วยท่าทางหยิ่งยโสตบครั้
บทล่าสุด
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 104
วินาทีที่กริดทะลุเข้าไปบนหลังมือ จี้อี่หนิงหลุดร้องออกมา เจ็บปวดจนใบหน้าขาวซีดเลือดสดๆ รินไหลจากหลังมือของเธอ ดูน่าสยดสยองเป็นอย่างมากหลิ่วอี๋หนิงหัวเราะ แล้วดึงกริดออกมาจนเลือดพุ่งกระฉูดตามไปด้วย จี้อี่หนิงกัดริมฝีปากอย่างแรง จึงไม่มีเสียงโหยหวนเล็ดลอดออกมาดูสีหน้าอดทนอดกลั้นของเธอแล้ว มุมปากของหลิ่วอี๋หนิงก็ยกยิ้มกว้างขึ้น"ไม่คิดว่ากระดูกของเธอมันจะแข็งเอาเรื่อง แต่ก็ไม่รู้ว่า มันจะแข็งไปได้ถึงเมื่อไหร่"หล่อนชูกริดขึ้นอีกครั้ง เตรียมจะแทงลงไปยังหน้าอกของจี้อี่หนิงสุดแรงเกิดทว่าจังหวะที่กริดอยู่ห่างจากหน้าอกข้างซ้ายของจี้อี่หนิงเพียงไม่กี่เซนติเมตร จู่ๆ ความปวดร้าวก็ส่งตรงมาจากข้อมือ กริดที่กำอยู่ก็ตกลงบนพื้นเช่นกันหลิ่วอี๋หนิงมองลูกดอกที่แทงใส่ข้อมือของหล่อนอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา แล้วช้อนสายตาขึ้นมองไปยังทิศทางที่ลูกดอกยิงมาในทันที ก่อนจะเห็นร่างใครบางคนกำลังวิ่งมายังที่หล่อนอยู่แววตาของหล่อนเผยความลนลาน รีบก้มหน้าไปเก็บกริด ทว่าจังหวะที่กำลังก้มหน้าอยู่นั้น หล่อนก็ถูกเตะเข้าตรงลิ้นปี่อย่างรุนแรง จนกระเด็นออกไปทั้งร่างร่างกายของหล่อนกระแทกลงบนพื้นราวกับว่าวที่ด้
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 103
ตอนนี้หากจี้อี่หนิงตายไป นอกจากอีกฝ่ายจะไม่ให้เงินแล้ว ดีไม่ดีจะโยนขี้ให้เขาว่าเป็นคนฆ่าจี้อี่หนิง เขาไม่มีอำนาจ แถมตอนนี้เจิ้งโหยวโหย่วยังโดนขังอยู่ในคุกอีก เขาจะเอาอะไรไปสู้หลิ่วอี๋หนิงเพราะงั้นเวลานี้การที่จี้อี่หนิงมีชีวิตต่อไป จะเป็นผลดีกับเขามากกว่า"แกเป็นบ้าไปแล้วหรอ? ดีไม่ดีตอนนี้เสิ่นเยี่ยนจือรู้แล้วว่าพวกเราจับตัวหล่อนมา ยิ่งชักช้ายิ่งจะไม่เป็นผลดีกับพวกเรา""ฉันแค่ต้องการเห็นเงินก่อน ถ้าคุณอยากฆ่าเธอผมจะไม่ยุ่ง""ดึกดื่นป่านนี้ ฉันจะไปโอนเงินให้แกได้ยังไง อย่างน้อยๆ ก็ต้องรอพรุ่งนี้เช้า ให้เจ้าหน้าที่ธนาคารเข้างานก่อน!"หลิ่วอี๋หนิงโมโหจนจะบ้า เจิ้งกั๋วอันเหมือนกับเจิ้งโหยวโหย่วไม่มีผิด ร่วมมือกับคนโง่ มีแต่จะพาเธอลงเหวอีกอย่างถึงจะโอนเงิน เธอก็ต้องใช้บัญชีต่างประเทศ ไม่งั้นถึงตอนนั้นเธอจะโดนตรวจพบได้"ฉันไม่สน ฉันจะเอาเงิน"ขณะที่ทั้งสองคนกำลังมีปากเสียงกัน แสงไฟจากที่ไกลๆ ก็เคลื่อนตัวเข้ามาเรื่อยๆสีหน้าของหลิ่วอี๋หนิงเปลี่ยนในทันใด เธอสั่งเสียงเย็นชา "เร็ว รีบพาเธอขึ้นบนดาดฟ้า!"เจิ้งกั๋วอันเองก็ตระหนักได้ถึงความตึงเครียดของสถานการณ์ ก็ไม่ได้โต้เถียงกับหลิ่วอ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 102
สีหน้าของเสิ่นซื่อเปลี่ยนทันที เขาพูดเสียงเย็น "เกิดอะไรขึ้น?""ในบ้านของคุณจี้เละเทะไปหมด โทรศัพท์ของเธอวางอยู่บนโซฟา แต่เจ้าตัวหายไปครับ""รีบไปสืบเดี๋ยวนี้"ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ซุนสิงก็สืบได้ว่าจี้อี่หนิงถูกลักพาตัวไป จีบรีบรายงานเสิ่นซื่อทันทีรถตู้ไม่ติดป้ายทะเบียนเพิ่งจะเข้าเขตตัวเมืองได้ไม่เท่าไหร่ ก็ถูกกลุ่มคนขวางเอาไว้เมื่อเห็นชายชุดดำสิบกว่าคนยืนล้อมตัวรถ ชายหนุ่มก็ชะงักไป เปิดประตูลงจากรถ ขณะกำลังจะถามว่ามีอะไร ก็ถูกคนถีบเข้าอย่างแรง จนทรุดลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้น"โอ๊ย!"เขาโอดครวญอย่างน่าสังเวช ความเจ็บปวดจากหัวเข่าที่แตกทำให้เขาหน้าซีด เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นเต็มไปหน้าไม่หยุดซุนสิงมีสีหน้าเย็นยะเยือก "แกลักพาตัวคนไปไว้ที่ไหน?"แววตาของชายหนุ่มเผยความลนลานเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะรีบส่ายหน้า "พวกแกพูดอะไร...ฉันไม่รู้เรื่อง"ซุนสิงแค่นหัวเราะเสียงเย็น "ไม่รู้เรื่องใช่ไหม? งั้นก็จะกระทืบจนกว่าจะรู้"วินาทีที่เขาพูดจบ ชายชุดดำสิบกว่าคนรุมเข้าไป เสียงโอดครวญดังเป็นระลอกๆไม่ถึงห้านาที ชายหนุ่มก็พูดอย่างสังเวช "อย่าทำผมเลย...อย่าทำผมเลย ผมจะบอกแล้ว...ผมจะบอก"ซุนสิงส่งซิ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 101
"ใครน่ะ?"เมื่อฟังออกว่าเป็นฉินจืออี้ สีหน้าของจี้อี่หนิงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย"ฉันคือจี้อี่หนิง ฉันต้องการคุยกับเสิ่นเยี่ยนจือ เอาโทรศัพท์ให้เขา"เสียงหัวเราะเบาๆ ดังมาจากปลายสาย "เธอบอกว่าเยี่ยนจือน่ะหรอ เขากำลังอาบน้ำอยู่ เกรงว่าจะไม่ว่างรับสายเธอน่ะสิ คุณจี้ มีธุระอะไรกับเขาบอกฉันได้เลย ฉันจะช่วยบอกเขาให้"จี้อี่หนิงกัดริมฝีปากเล็กน้อย มือที่ทิ้งน้ำหนักลงข้างตัวกำแน่นโดยอัตโนมัติ"ฉินจืออี้ ฉันถูกลักพาตัว..."ยังพูดไม่ทันจบ ฉินจืออี้ก็ตัดบทเธอขึ้นมา "จี้อี่หนิง เธอคิดว่าคำโกหกเงอะงะแบบนี้จะทำให้เยี่ยนจือไปหาเธอได้หรอ? ถ้าเธออยากจะเขาจริงๆ เธอก็มาหาเขาเองสิ แต่คืนนี้เขาต้องอยู่เป็นเพื่อนฉันกับลูก เกรงว่าจะไม่ว่างสนใจเธอหรอก"เวลานี้เหตุการณ์เกี่ยวพันกับชีวิต จี้อี่หนิงจึงไม่มีเวลามาคิดแค้นหล่อน"ฉันโดนลักพาตัวจริงๆ...ขอแค่เธอบอกเขาเรื่องนี้ก็พอ...""ถ้าเธอโดนลักพาตัวจริง งั้นก็ไปตายซะสิ ถ้าไม่มีเธอสักคน ลูกในท้องของฉันก็เชิดหน้าชูตาเกิดมาได้อย่างภาคภูมิ ฉันเองก็จะได้อยู่กับเยี่ยนจือ ไม่ต้องห่วงนะ ถ้าเธอตายไป ฉันจะเผากระดาษเงินกระดาษทองไปให้ทุกปีเลยล่ะ"น้ำเสียงของฉินจืออี้เต
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 100
"ต่อให้แกแฉออกไปตอนนี้ฉันก็ไม่มีเงิน อีกอย่างถ้าเรื่องนี้ถูกแฉออกไป แกก็ต้องติดคุกเหมือนกัน!"เสียงถกเถียงของทั้งสองคนรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดจี้อี่หนิงก็รู้แล้วว่าคนที่ลักพาตัวตนเองคือพ่อของเจิ้งโหยวโหย่ว เจิ้งกั๋วอันแต่ตัวเธอเคยเขาแค่ครั้งเดียวเอง เขารู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ที่ไหน? อีกทั้งยังแอบซุ่มอยู่ในบ้านเธออีก...เธอสามารถมั่นใจได้ว่า นี่ไม่ใช่วิธีที่แรงงานเกษตรคิดออกมาได้แน่ ๆ ต้องมีคนคอยบงการเขาอยู่เบื้องหลังแน่นอนและคนคนนั้น เห็นได้ชัดว่าเป็นหลิ่วอี๋หนิงผ่านไปสักพัก เสียงถกเถียงข้างนอกก็หยุดลง ตามมาด้วยเสียงสตาร์ทรถยนต์ และไม่นานบริเวณโดยรอบก็เหลือแต่ความเงียบจี้อี่หนิงหายใจช้า ๆ โดยไม่รู้ตัว ไม่กล้าหอบหายใจเสียงดังทันใดนั้น เธอก็รู้สึกว่ากระเป๋าเดินทางขยับ จากนั้นก็เป็นเสียงล้อลากกับพื้นเมื่อสังเกตได้ว่าอีกฝ่ายกำลังลากตัวเธอไปที่ไหนก็ไม่รู้ ในใจจี้อี่หนิงก็ตื่นตระหนกทันที ครุ่นคิดอย่างรวดเร็วว่าจะหนียังไงดีเธอค่อย ๆ รูดซิปบนหัวออก แต่ข้างนอกมืดสนิท มีแค่แสงสว่างเพียงเล็กน้อยคอยส่องทางจากไฟฉายกระบอกหนึ่งในมือของคนข้างหน้าที่ลากกระเป๋าเดินทางจี้อี่หนิงมองไม่ส
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 99
มีคนแอบซุ่มรอทั้งในห้องนอนและหน้าประตู เห็นทีอีกฝ่ายคงวางแผนมาแล้วเธอลุกขึ้นมาวิ่งไปตรงไปยังห้องครัว แต่เพิ่งเริ่มวิ่งได้สองก้าวก็ถุกคนคว้าแขนเอาไว้ แล้วกระแทกเธอเข้ากับกำแพงอย่างแรง"แกเป็นใคร? ทำไมต้อง...อื้อ..."อีกฝ่ายใช้มือข้างหนึ่งกดจี้อี่หนิงไว้ มืออีกข้างก็ใช้ผ้าผืนหนึ่งอุดจมูกของจี้อี่หนิง ไม่ให้โอกาสจี้อี่หนิงได้พูดเลยสักนิดกลิ่นฉุนเตะจมูก ภาพตรงหน้าของจี้อี่หนิงก็ค่อย ๆ มัวลงช้า ๆผ่านไปไม่นาน ผู้ชายสวมผ้าปิดปากสองคนก็ลากกระเป๋าเดินทางใบหนึ่งเดินออกไปจากบ้านของจี้อี่หนิงเนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว คนส่วนมาก็เลิกงานกลับบ้านกันหมด ในหมู่บ้านจึงไม่ค่อยมีคนสักเท่าไหร่ ดังนั้นจึงไม่มีใครสังเกตสองคนนี้ไม่นาน ทั้งสองคนก็มาถึงประตูหลังของหมู่บ้าน มีรถตู้ที่ไม่มีป้ายทะเบียนคันหนึ่งจอดอยู่ใต้ต้นไม้ทั้งสองคนเอากระเป๋าเดินทางใส่ไว้ในกระโปรงหลังรถ จากนั้นก็ขับรถมุ่งตรงออกไปยังนอกเมืองทันทีชิงหงกรุ๊ปห้องทำงานประธานซุนสิงถือเอกสารชุดหนึ่งรีบเดินเข้าไปอย่างรีบเร่ง "ประธานเสิ่นครับ เมื่อกี้บริษัทคู่ค้าส่งเอกสารชุดนี้กลับมา บอกว่าข้อมูลการทดลองเหมือนจะมีปัญหา แต่
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 98
ทันใดนั้น ใบหน้าของเสิ่นเยี่ยนจือก็ปรากฏเป็นรอยฝ่ามือขึ้นมาทันที แววตาของเขาที่มองจี้อี่หนิงก็กลายเปลี่ยนเป็นความเย็นชาอย่างสุดขั้ว“นี่คุณกล้าตบผมเหรอ?!”จี้อี่หนิงเงยหน้าขึ้นสบตากับแววตาโกรธเคืองของเขา แล้วพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ "ทำไมฉันจะตบคุณไม่ได้? คนที่นอกใจคือคุณต่างหาก แต่คุณบังอาจวิ่งแจ้นไปใส่ร้ายฉันต่อหน้าพ่อของฉัน คุณไม่สมควรโดนตบรึไง?"ทันทีที่พูดจบ เสิ่นเยี่ยนจือก็บีบคางเธอและกดเธอไว้กับกำแพงทันที รังสีความโหดฉายออกมาในแววตา"อี่หนิง คุณไม่เชื่อฟังคำสั่งของผมก่อนเอง ถ้าคุณเชื่อฟังผมดี ๆ ผมก็ไม่มาหาพ่อตาหรอก"จี้อี่หนิงแค่นหัวเราะออกมา "ถ้าคุณกล้ามาหาพ่อของฉันอีก ฉันก็จะแฉเรื่องที่คุณนอกใจออกมาให้หมด""ถ้าคุณไม่กลัวว่าพ่อจะได้รับแรงกระตุ้นแล้วอาการแย่ลง คุณจะไปบอกตอนนี้เลยก็ได้"น้ำเสียงไม่แยแสของเสิ่นเยี่ยนจือทำให้ความโกรธของจี้อี่หนิงสุมขึ้นในอก มือที่วางข้างลำตัวก็กำแน่นโดยไม่รู้ตัว"เสิ่นเยี่ยนจือ ทำไมคุณกลายเป็นคนหน้าด้านไร้ยางอายได้ขนาดนี้?!"เสิ่นเยี่ยนจือก้มหน้ามองเธอ เมื่อเห็นความเกลียดชังและความโกรธในแววตาของเธอ ม่านตาของเขาก็หดตัวลงแล้วบีบคางเธอแน่นกว่าเดิ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 97
ฝีเท้าของจี้อี่หนิงหยุดชะงักไป ขมวดคิ้วมองเสิ่นเยี่ยนจือที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยแววตาโกรธเคือง"คุณไปพูดอะไรกับพ่อฉัน?!"เสิ่นเยี่ยนจือยังไม่ทันปริปาก จี้เหว่ยหงก็พูดด้วยความเกรี้ยวกราด "เธอยังกล้าคาดคั้นเยี่ยนจืออีก?! เธอกับอาเล็กของเขาแอบกิ๊กกันเธอไม่รู้สึกผิดกับเขาเลยรึไง?"จี้อี่หนิงโมโหจนหน้าซีด แม้แต่ปลายนิ้วยังสั่นระริกเธอไม่คิดเลยว่าเสิ่นเยี่ยนจือจะหน้าไม่อายขนาดนี้ แว้งกัดต่อหน้าจี้เหว่ยหงก่อนซะงั้นสิ่งที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงก็ถึง จี้เหว่ยหงกลับเชื่อจริง ๆ"พ่อคะ ในสายตาพ่อหนุเป็นคนแบบนั้นเหรอ? พ่อไม่ถามหนูเลยด้วยซ้ำ แค่คำพูดของเสิ่นเยี่ยนจือฝ่ายเดียวก็คิดว่าหนุหักหลังเขาแล้ว?!"จี้อี่หนิงสูดหายใจลึก ตัดสินใจจะไม่ปิดบังเรื่องที่เสิ่นเยี่ยนจือนอกใจแอีกต่อไปแล้ว"พ่อรู้ไหมว่าเขาแอบ...""อี่หนิง เมื่อกี้พ่อเกือบจะเป็นลมเพราะเรื่องของเธอ หมอบอกว่าห้ามให้เขาถูกกระตุ้นแล้ว เธอต้องทำให้พ่อโมโหจนอกแตกตายก่อนถึงจะพอใจใช่ไหม?"เสียงของเสิ่นเยี่ยนจือดังมากจนกลบเสียงของจี้อี่หนิงไปหมดมือที่วางข้างลำตัวของจี้อี่หนิงกำแน่น ในใจเกลียดเสิ่นเยี่ยนจืออย่างสุดขีด"ในเมื่อคุณรู้ว่าพ่อของฉัน
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 96
เสิ่นซื่อเงยหน้ามองเขา เอ่ยปากด้วยสีหน้าเย็นชา "รู้แล้ว"เมื่อเห็นสีหน้าของเขาเฉยเมย ซุนสิงก็รู้สึกว่าการที่ตัวเองตั้งใจบอกเขาเรื่องนี้โดยเฉพาะมันไม่จำเป็นเลยพร้อมทั้งเตือนเสิ่นซื่อว่ามีประชุมตอนสิบโมง ซุนสิงก็หมุนตัวออกไปช่วงเที่ยง จี้อี่หนิงถือบัตรอาหารไปที่โรงอาหารเพิ่งเดินเข้าไปก็ต้องอึ้งกับความหรูหราของโรงอาหารชิงหง นี่ไม่ใช่โรงอาหารแล้ว ไม่ต่างอะไรกับร้านอาหารติดดาวเลยสักนิดเมื่อกวาดตามองไปแล้วอาหารทุกช่องล้วนประณีตเป็นอย่างมาก แค่มองก็รู้สึกหิวแล้วอีกทั้งราคาอาหารยังถูกมากเทียบเท่ากับโรงอาหารในมหาวิทยาลัยเลยโรงอาหารมีสามชั้นถ้วน มีอาหารครอบคลุมทุกชนิดทั้งอาหารตะวันตก อาหารจีน อีกทั้งยังมีอาหารประจำชาติเฉพาะกลุ่มประเทศอื่น ๆ อีกจี้อี่หนิงยืนต่อแถวอยู่ที่ช่องอาหารไทย สั่งข้าวผัดสับปะรดหนึ่งจานและต้มยำกุ้งหนึ่งถ้วยแล้วหาที่นั่งมุมหนึ่งนั่งลงเมื่อชิมน้ำซุปไปหนึ่งคำ ความเซอร์ไพรส์ก็ปรากฏขึ้นในแววตาของเธอ นี่มันอร่อยเหมือนที่เธอเคยกินที่ร้านอาหารห้าดาวเลยก่อนหน้านี้บนโซเชียลมีคนพูดกันว่าเรื่องโรงอาหารของชิงหงเทียบเท่าระดับห้าดาว ตอนนั้นจี้อี่หนิงยังคิดว่ากล่าวเกินจร
