LOGINShare
บทที่ 23
Related chapters
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 24
เสิ่นซื่อเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา "ฉันว่าช่วงนี้นายคงจะว่างมากจริงๆ ""ไม่เลย...ไม่ว่างเลยสักนิด ตอนบ่ายผมยังมีเอกสารมากมายให้จัดการอยู่..."ซุนสิงรีบก้มหน้าลง พลางแอบคิดว่าครั้งหน้าต้องระงับความอยากรู้อยากเห็นเอาไว้ให้ได้หลังประคบเย็นได้สิบกว่านาที แก้มก็ไม่ได้เจ็บปวดเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว จี้อี่หนิงจึงกลับไปที่นั่งทำงานของตัวเองทันทีที่นั่งลง เซี่ยงอวี่ เพื่อนร่วมงานหญิงก่อนหน้านั้นก็เลื่อนเก้าอี้มาอยู่ข้างจี้อี่หนิง พลางกระซิบ "อี่หนิง พวกเพื่อนร่วมงานกำลังถกเรื่องของเธอกับหลิ่วอี๋หนิง มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมจู่ ๆ หลิ่วอี๋หนิงก็มาตบเธอล่ะ?"จี้อี่หนิงไม่คิดจะทำให้เรื่องนี้มันใหญ่ขึ้น ยังไงถึงทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ หลิ่วอี๋หนิงก็รักษางานไว้ไม่ได้อยู่ดีเธอเพิ่งมาได้ไม่นานก็บีบให้หลิ่วอี๋หนิงออกแล้ว เพื่อนร่วมงานคนอื่นต้องคิดว่าเธอมีแผนลึกซึ้งยากจะคาดเดา และจากนี้ไปชีวิตในบริษัทของเธอก็จะเป็นไปได้ไม่ค่อยดีส่วนหลิ่วอี๋หนิง แม้ครั้งนี้จะบิดเบือนข้อมูลจริง แต่เมื่อก่อนก็ค้นคว้าได้ผลลัพธ์ออกมาบางส่วน ความสามารถไม่ได้แย่ บริษัทน่าจะจัดการเรื่องนี้เป็นการส่วนตัว ไม่เลือกที่จะทำให
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 25
"ไม่มีทาง พวกเขาไม่ทรยศฉันหรอก!""หากเธอคิดว่าเป็นจี้อี่หนิง ก็เอาหลักฐานออกมา ถ้าไม่มีหลักฐานก็หุบปาก เรื่องนี้ทางบริษัทใจกว้างมากแล้ว อย่ามาได้คืบจะเอาศอก"เมื่อสบเข้ากับสายตาที่รู้ทุกอย่างของเจี่ยงหรู หลิ่วอี๋หนิงรู้สึกแค่ว่าอีกฝ่ายรู้ว่าตนนั้นคิดอะไรอยู่ จึงรู้สึกประหม่าออกมาเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัวเธอก้มหน้าลง และกล่าวอย่างไม่ค่อยมั่นใจ "พี่หรู ฉันเข้าใจแล้ว ฉันขอกลับไปทำงานก่อนนะ"เจี่ยงหรูไม่ตอบเธอ แค่หยิบเอกสารฉบับหนึ่งขึ้นมาเริ่มอ่านเมื่อสัมผัสได้ว่าเธอโกรธ หลิ่วอี๋หนิงก็ไม่พูดอะไรอีก ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปอย่างเศร้าหมองเมื่อกลับมาถึงแผนกวิจัย เรื่องแรกที่เธอทำคือเดินไปอยู่หน้าโต๊ะทำงานจี้อี่หนิง"อี่หนิง เล่นงานลับหลังไม่ถือว่ามีความสามารถอะไร ฉันขอแนะนำเธอให้ไปสนใจกับงานดีกว่า ถึงยังไงเวลาทดลองงานของเธอก็มีตั้งสามเดือน หากระหว่างนั้นมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ก้เลื่อนเป็นประจำไม่ได้แล้ว เธอว่าใช่หรือเปล่า?"เมื่อเห็นท่าทางได้ใจของเธอ จี้อี่หนิงไร้ซึ่งอารมณ์บนสีหน้าใดๆ ก่อนหลุบตาลงอ่านเอกสารต่อหลิ่วอี๋หนิงยังไม่ทันได้พูด ผู้หญิงที่อยู่ด้านข้างเธอที่กล่าวออกมาด้วยความโมโห "
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 26
เมื่อเห็นความโกรธที่แทบจะทะลักออกมาจากในตาเขา จี้อี่หนิงก็เบือนหน้าหนีด้วยท่าทางเรียบเฉย"ไม่มีใครทั้งนั้น ฉันไม่ระวังล้มลงไปเอง""คุณล้มจนมันเกิดรอยฝ่ามือบนหน้าคุณได้ด้วยหรือ?"จี้อี่หนิงหลุบตาลงต่ำ พลางกล่าวเสียงเบา "นี่มันเรื่องของฉัน คุณจะหยุดยุ่งได้หรือยัง?"เสิ่นเยี่ยนจือคว้ามือเธอไว้ และกล่าวด้วยเสียงขรึม "คุณเป็นเมียผม เมียผมถูกคนอื่นทำร้าย คุณคิดว่าผมจะดูเฉย ๆ ไม่ยุ่งได้หรือ?""ฉันบอกแล้วว่านี่มันเรื่องของฉัน และฉันคลี่คลายมันได้แล้ว เอาเสื้อผ้ามาให้ฉันเถอะ"ทั้งสองยืดยื้อกันอยู่สักพัก เมื่อเห็นจี้อี่หนิงยืนกรานไม่ยอมพูด เสิ่นเยี่ยนจือก็ทำได้แค่เพียงยอมแพ้"ผมจะไปส่งคุณกลับ""ไม่ต้อง ฉันนั่งรถไฟใต้ดินไปสิบนาทีก็ถึงแล้ว"ครั้นเห็นการต่อต้านและความเฉยเมยในดวงตาของเธอ เสิ่นเยี่ยนจือก็ขมวดคิ้วขึ้นมา"อี่หนิง ผมไม่ได้ขอให้คุณอภัยให้ผมตอนนี้ แต่ผมก็หวังว่าคุณจะไม่ปฏิเสธความหวังดีของผม ไม่อย่างนั้น ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำเรื่องอะไรออกมาบ้าง"เมื่อได้ยินคำขู่จากในประโยคสุดท้าย ดวงตาของจี้อี่หนิงก็ฉายแววเยาะเย้ย"เสิ่นเยี่ยนจือ นี่คือสิ่งที่คุณบอกว่าจะไม่บังคับฉันอีกหรือ?"
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 27
คำพูดลวกๆ ของเขา ทำให้หลิ่วอี๋หนิงเหมือนตกลงไปในอุโมงค์น้ำแข็งเธอรู้ดี เสิ่นเยี่ยนจือสามารถทำได้ และตระกูลหลิ่วก็ไร้ความสามารถที่จะต่อกรได้เธอยกมือขึ้น และตบลงบนหน้าตัวเองอย่างแรง"เพียะ!""ทำต่อไป"เริ่มแรก หลิ่วอี๋หนิงยังรู้สึกถึงความเจ็บบนใบหน้า แต่หลังจากตบมาถึงช่วงหลัง ๆ สองแก้มก็ไม่รู้สึกอะไรแล้ว เธอได้แค่ทำแบบนี้ซ้ำ ๆ อย่างรู้สึกชาไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ และไม่รู้ว่าตบตัวเองไปกี่ครั้ง ในระหว่างที่หลิ่วอี๋หนิงรู้ว่าจะเป็นลมได้ทุกเมื่อ ในที่สุดเสิ่นเยี่ยนจือก้ลุกขึ้นเดินมาอยู่ข้างหน้าเธอเขาปรายตามองเธอ ราวกับมองมดแมลงตัวหนึ่ง"คุณหลิ่ว หวังว่าคุณจะจำบนเรียนวันนี้ได้ จากนี้ไปหากเจอภรรยาผมก็เดินอ้อมไปซะ หากมีครั้งต่อไป ผมจะไม่ปล่อยคุณไปง่าย ๆ แบบนี้อีก"สิ้นเสียง เขาก็เดินผ่านเธอไปโดยไม่ชายตาแลมองเลยว่าเธอจะมีปฏิกิริยายังไงบอดี้การ์ดที่คอยป้องกันไม่ให้เธอหลบหนีก็ตามออกไปเหมือนกัน ไม่นาน ภายในห้องก็เหลือแค่เพียงหลิ่วอี๋หนิงคนเดียวในที่สุดความรู้สึกที่ตึงมาตลอดก้คลายลง หลิ่วอี๋หนิงกุมหน้าร้องไห้อย่างเงียบ ๆตั้งแต่เด็กจนโต เธอไม่เคยเสียความรู้สึกขนาดนี้มาก่อนเลย
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 28
เสิ่นเยี่ยนจือรู้สึกในคำพูดของมารดามีความหมายแฝงอยู่ เขากำลังจะถามอย่างละเอียด คนรับใช้ก็ประคองเสิ่นซื่อเยี่ยนที่เมาแบบกึ่ม ๆ เข้ามาในห้องนั่งเล่นครั้นเห็นเสิ่นซื่อเยี่ยน เขาก็ขมวดคิ้ว แล้วกล่าวเสียงต่ำ "แม่ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"พูดจบ ก็หมุนตัวเดินผ่านเสิ่นซื่อเยี่ยนออกไปเสิ่นซื่อเยี่ยนขมวดคิ้ว แต่แค่ทำหน้าบึ้งตึงเท่านั้นไม่ได้พูดอะไรเมื่อกลับมาถึงวิลล่า เขาก็โทรหาหยางอวี่ ให้เขาซื้อวิลล่าหลังหนึ่งในนามของฉินจืออี้หยางอวี่ตกใจเล็กน้อย "บอส หากคุณนายรู้เข้า...""ทำแบบลับๆ หน่อย อย่าให้ใครรู้ โดยเฉพาะอี่หนิง"หากเธอรู้ว่าเด็กในท้องฉินจืออี้ยังอยู่ ต้องยืนกรานจะหย่ากับเขามากขึ้นแน่เมื่อนึกมาถึงตรงนี้ เสิ่นเยี่ยนจือก็รู้สึกอารมณ์เสีย"ได้ครับบอส ผมเข้าใจแล้ว"วางสายเสร็จ หยางอวี่อดถอนหายใจออกมาไม่ได้เสิ่นเยี่ยนจือกำลังวางแผนจะผลักไสจี้อี่หนิงออกไป เดิมเรื่องการนอกใจก็เป็นเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้อยู่แล้ว ตอนนี้ยังเลี้ยงคนอยู่ข้างนอกอีก ช่างเป็นการขุดหลุมศพสำหรับการแต่งงานของพวกเขาจริง ๆแต่เขาก็เป็นแค่เลขาคนหนึ่ง ได้เพียงแค่ทำตามที่เสิ่นเยี่ยนจือบอกเท่านั้นหลายวันต่อมา ห
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 29
"ดูเหมือนผมจะคิดผิดพี่สะใภ้ใหญ่ว่าใจดีเกินไปแล้ว ยังไงลูกชายตัวเองก็ผิดก่อน ยังกล้าสาดน้ําใส่ลูกสะใภ้อย่างเต็มปากเต็มคํา แม่สามีที่พิลึกพิลั่นแบบนี้ก็หายากจริง ๆ นั่นแหละ"ทุกครั้งที่เสิ่นซื่อพูดแม้แต่คําเดียว สีหน้าของเฉินเสวี่ยหรงก็ย่ําแย่ขึ้นมานิดหนึ่ง สุดท้ายก็เย็นชาลง"น้องสาม นี่เป็นเรื่องในครอบครัวของเรา เธอเป็นคนนอก อย่าเข้ามายุ่งจะดีกว่า"เสิ่นซื่อเลิกคิ้วขึ้น "เดิมทีผมก็ไม่คิดจะสอดมือเข้ามายุ่ง แต่พี่สะใภ้ใหญ่รังแกสาวน้อยคนแบบนี้ ไม่คิดว่ามันเกินไปหรือครับ?"เธอก็แค่เห็นว่าตระกูลจี้ล้มละลายแล้ว แม้ว่าเธอจะทําอะไรกับจี้อี่หนิงก็ตาม ตระกูลจี้ก็ไม่สามารถทําอะไรเธอได้ ดังนั้นเธอจึงกล้าทําตัวไร้ยางอายแบบนี้เฉินเสวี่ยหรงกัดฟันด้วยความโกรธ "มากเกินไปหรือ เพียงเพราะเยี่ยนจือมีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ข้างนอก เธอก็เลยย้ายออกไป แล้วยังจะหย่าอีก ใครทําเกินไปกันแน่?""งานเลี้ยงนอกใจไม่ได้ผิดก่อนหรอกหรือ? เป็นตระกูลเสิ่นของพวกเราที่ทําผิดต่อจี้อี่หนิง ไม่ใช่จี้อี่หนิงที่ทําผิดต่อตระกูลเสิ่น ถ้าพี่สะใภ้ใหญ่คิดเรื่องนี้ไม่ได้ ผมว่าเยี่ยนจือก็ไม่ต้องทํางานที่เสิ่นซื่อกรุ๊ปแล้ว"ใบหน้าของเฉิ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 30
เสิ่นเยี่ยนจือนิ่งไป ขมวดคิ้วถามว่า "หมายความว่ายังไง?""คุณไปถามก็รู้แล้ว"พูดจบเธอก็เดินอ้อมเขาออกไปสีหน้าของเสิ่นเยี่ยนจือมืดหม่นลง เขาโทรหาเฉินเสวี่ยหรงทันที"แม่ วันนี้แม่ไปหาอี่หนิงมาเหรอ?"เฉินเสวี่ยหรงถูกเสิ่นซื่อสั่งสอนในร้านอาหาร ตอนนี้ในใจกําลังลุกเป็นไฟ ได้ยินดังนั้นก็แค่นหัวเราะอย่างเย็นชา"เธอไปฟ้องแกเหรอ ไม่รู้จักกาลเทศะจริง ๆ!"เมื่อได้ยินคําพูดนี้ ดวงตาของเสิ่นเยี่ยนจือก็ฉายแววโกรธ "แม่ ผมบอกแม่แล้วว่าอย่ามายุ่งเรื่องระหว่างผมกับอี่หนิง ทําไมแม่ไม่ฟัง?""ถ้าฉันไม่ได้ทําเพื่อแก แกคิดว่าฉันยอมไปหามันเหรอ ก็แค่มีผู้หญิงอยู่ข้างนอกก็ทำเป็นโวยวายจะย้ายออกไป แม้แต่ผู้หญิงตัวเองก็ยังควบคุมไม่ได้ ถ้าไปถึงหูคนอื่นเขาจะหัวเราะเยาะแกยังไงกัน!""นี่เป็นเรื่องของเรา ถ้าแม่ยังแอบไปหาอี่หนิงอีก ผมจะไม่ยุ่งเรื่องพ่อผมอีก""แก!"เสิ่นเยี่ยนจือไม่ได้ให้โอกาสเธอพูดอะไรเลย กดวางสายไปทันทีเขาเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋า คิ้วของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิดเรื่องการนอกใจก่อนหน้านี้ยังไม่ได้คลี่คลายเลย ตอนนี้เฉินเสวี่ยหรงก็มาหาเรื่องจี้อี่หนิงอีกแล้ว ถ้าเขาเป็นจี้อี่หนิงก็คงไม่อยากให
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 31
เขาเพิ่งจะรู้ตอนนี้เองว่า ลับหลังแล้วเธอทำกับจี้อี่หนิงแย่ขนาดนี้นี่ตลอดสามปีที่พวกเขาแต่งงานกัน เวลาที่ตัวเขาไม่อยู่เธอพูดจากับจี้อี่หนิงแบบนี้ตลอดเลยเหรอ?จู่ๆ เสิ่นซื่อก็โผล่เขามาในกล้องวงจรปิด มือที่เสิ่นเยี่ยนจือกำโทรศัพท์อยู่ขาวซีดเห็นเส้นเลือดเมื่อเห็นเสิ่นซื่อปกป้องจี้อี่หนิง เขาโกรธมากแต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกอ่อนใจเขาต่างหากที่เป็นสามีของจี้อี่หนิง คนที่ควรอยู่ข้างกายจี้อี่หนิงตอนนั้นควรเป็นเขาแท้ๆ แต่เขากลับไม่ปรากฏตัว และถ้าไม่ใช่จี้อี่หนิงบอกให้เขาไปถามเฉินเสวี่ยหรงเอาเอง เขาก้คงไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เลยยิ่งคิดเยี่ยนจือก็ยิ่งรู้สึกผิดเขาผิดต่อจี้อี่หนิง ผิดต่อความรักที่มีให้กันมาแปดปีเขาปิดคลิปวิดีโอแล้วส่งข้อความหาเลขา[ต่อไปถ้าคุณนายให้คุณช่วยจัดการเรื่องพ่อผมอีก คุณไม่ต้องยุ่งแล้วนะ][ได้ครับ งั้นแล้วทางฝั่งอาเล็กจะให้สืบต่อไหมครับ?][สืบต่อไป]เดิมทีจี้อี่หนิงคิดว่าหลังจากเหตุการณ์เมื่อคืน เสิ่นเยี่ยนจือจะหยุดไปสักสองสามวัน ไม่คิดว่าวันต่อมาเขาจะหอบช่อดอกไม้มายืนอยู่หน้าประตูพอเห็นเธอสายตาของเสิ่นเยี่ยนจือฉายแววดีใจ "อี่หนิง...""มีธุระอะไร?"
Latest chapter
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 106
ตลอดทาง จี้อี่หนิงพยายาามขัดขืนหวังให้เสิ่นเยี่ยนจือปล่อยเธอลง แต่กลับไม่มีประโยชน์แต่อย่างใดกระทั่งวางเธอลงบนเตียงคนไข้ในห้องฉุกเฉิน เสิ่นเยี่ยนจือกดข้อมือทั้งสองข้างของเธอไปบนหัวเตียง แล้วพูดเสียงทุ้ม "อี่หนิง ตอนนี้ฉันกำลังหงุดหงิดมาก เชื่อฟังหน่อยจะดีกว่านะ"ได้ยินคำข่มขู่จากน้ำเสียงของเขา จี้อี่หนิงสะบัดมือของเขาออก มองหน้าเขาด้วยแววตานิ่งสงบ"นายหงุดหงิดแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน? ชอบผู้หญิงที่เชื่อฟัง ก็ไปหาฉินจืออี้นู่น จะให้ฉันเข้าอกเข้าใจนายเหมือนเธอ ฉันทำไม่ได้หรอก"เสิ่นเยี่ยนจือจ้องใบหน้าด้านของที่แสนเย็นชาของเธอ จู่ๆ ก็หัวเราะออกมา"อี่หนิง เธอกำลังหึงหรอ?"จี้อี่หนิงขมวดคิ้ว ไม่รู้จริงๆ ว่าเขาใช้อะไรมองถึงเข้าใจไปว่าเธอหึง?แต่เธอก็ไม่อยากจะโต้เถียงกับเขา อยากคิดอะไรก็เชิญไม่นานคุณหมอก็มา หลังจากตรวจร่างกายโดยละเอียดให้จี้อี่หนิงเสร็จ หมอก็ช่วยพันแผลให้ใหม่ แล้วสั่งให้เธออยู่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการต่ออีกวันสองวันเมื่อไปถึงห้องพักฟื้น จี้อี่หนิงเห็นว่าเสิ่นเยี่ยนจือยังไม่ไป ในแววตาก็เผยความรำคาญ"นายไปได้แล้ว""ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอที่นี่"พอเห็นสายตาแน่วแน่ของ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 105
ระหว่างทาง จี้อี่หนิงลอบมองเสิ่นซื่อเป็นระยะๆ ทำหน้าเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่กล้าเสิ่นซื่อหันมามองเธอ แล้วพูดเสียงทุ้ม "อยากจะพูดอะไร?"จี้อี่หนิงเม้มริมฝีปาก "ประธานเสิ่น ฉันก็แค่อยากถามคุณว่า...คุณรู้เรื่องที่ฉันโดนลักพาตัวได้ยังไง...มิหนำซ้ำยังหาเจอถึงที่นี่...""ซุนสิงอยากจะถามเธอเรื่องข้อมูลการทดลอง โทรไปหาก็ไม่ติด พอไปหาเธอที่บ้านถึงรู้ว่าเธอหายตัวไป ก็เลยไปสืบดู"เขาพูดแบบไม่ลงรายละเอียด ทว่าในใจของจี้อี่หนิงกลับผุดความรู้สึกตื้นตันขึ้นมา"ประธานเสิ่น ขอบคุณคุณมากจริงๆ ค่ะ...ถ้าไม่ใช่เพราะคุณกับเลขาซุนตามมาทัน บางทีฉันคงไม่รอดพ้นคืนนี้"เสิ่นซื่อมีสีหน้าเรียบๆ "อย่าคิดมากแบบนั้น ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือรักษาบาดแผลให้หาย"จี้อี่หนิงไม่ได้พูดอะไร ทอดสายตาลงแล้วตัดสินใจว่าจะต้องหาโอกาสตอบแทนเสิ่นซื่อให้จงได้ตอนที่ใกล้ถึงโรงพยาบาล จี้อี่หนิงหันไปมองเขา"ประธานเสิ่น ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว คุณไปส่งฉันที่หน้าโรงพยาบาลก็พอค่ะ ฉันไปตรวจร่างกายเองได้ คุณรีบกลับไปพักเถอะนะคะ"เสิ่นซื่อไม่พูดอะไร กระทั่งรถจอดลงหน้าโรงพยาบาล เขาปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วลงจากรถ จากนั้นอุ้มจี้อี่หนิงเด
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 104
วินาทีที่กริดทะลุเข้าไปบนหลังมือ จี้อี่หนิงหลุดร้องออกมา เจ็บปวดจนใบหน้าขาวซีดเลือดสดๆ รินไหลจากหลังมือของเธอ ดูน่าสยดสยองเป็นอย่างมากหลิ่วอี๋หนิงหัวเราะ แล้วดึงกริดออกมาจนเลือดพุ่งกระฉูดตามไปด้วย จี้อี่หนิงกัดริมฝีปากอย่างแรง จึงไม่มีเสียงโหยหวนเล็ดลอดออกมาดูสีหน้าอดทนอดกลั้นของเธอแล้ว มุมปากของหลิ่วอี๋หนิงก็ยกยิ้มกว้างขึ้น"ไม่คิดว่ากระดูกของเธอมันจะแข็งเอาเรื่อง แต่ก็ไม่รู้ว่า มันจะแข็งไปได้ถึงเมื่อไหร่"หล่อนชูกริดขึ้นอีกครั้ง เตรียมจะแทงลงไปยังหน้าอกของจี้อี่หนิงสุดแรงเกิดทว่าจังหวะที่กริดอยู่ห่างจากหน้าอกข้างซ้ายของจี้อี่หนิงเพียงไม่กี่เซนติเมตร จู่ๆ ความปวดร้าวก็ส่งตรงมาจากข้อมือ กริดที่กำอยู่ก็ตกลงบนพื้นเช่นกันหลิ่วอี๋หนิงมองลูกดอกที่แทงใส่ข้อมือของหล่อนอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา แล้วช้อนสายตาขึ้นมองไปยังทิศทางที่ลูกดอกยิงมาในทันที ก่อนจะเห็นร่างใครบางคนกำลังวิ่งมายังที่หล่อนอยู่แววตาของหล่อนเผยความลนลาน รีบก้มหน้าไปเก็บกริด ทว่าจังหวะที่กำลังก้มหน้าอยู่นั้น หล่อนก็ถูกเตะเข้าตรงลิ้นปี่อย่างรุนแรง จนกระเด็นออกไปทั้งร่างร่างกายของหล่อนกระแทกลงบนพื้นราวกับว่าวที่ด้
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 103
ตอนนี้หากจี้อี่หนิงตายไป นอกจากอีกฝ่ายจะไม่ให้เงินแล้ว ดีไม่ดีจะโยนขี้ให้เขาว่าเป็นคนฆ่าจี้อี่หนิง เขาไม่มีอำนาจ แถมตอนนี้เจิ้งโหยวโหย่วยังโดนขังอยู่ในคุกอีก เขาจะเอาอะไรไปสู้หลิ่วอี๋หนิงเพราะงั้นเวลานี้การที่จี้อี่หนิงมีชีวิตต่อไป จะเป็นผลดีกับเขามากกว่า"แกเป็นบ้าไปแล้วหรอ? ดีไม่ดีตอนนี้เสิ่นเยี่ยนจือรู้แล้วว่าพวกเราจับตัวหล่อนมา ยิ่งชักช้ายิ่งจะไม่เป็นผลดีกับพวกเรา""ฉันแค่ต้องการเห็นเงินก่อน ถ้าคุณอยากฆ่าเธอผมจะไม่ยุ่ง""ดึกดื่นป่านนี้ ฉันจะไปโอนเงินให้แกได้ยังไง อย่างน้อยๆ ก็ต้องรอพรุ่งนี้เช้า ให้เจ้าหน้าที่ธนาคารเข้างานก่อน!"หลิ่วอี๋หนิงโมโหจนจะบ้า เจิ้งกั๋วอันเหมือนกับเจิ้งโหยวโหย่วไม่มีผิด ร่วมมือกับคนโง่ มีแต่จะพาเธอลงเหวอีกอย่างถึงจะโอนเงิน เธอก็ต้องใช้บัญชีต่างประเทศ ไม่งั้นถึงตอนนั้นเธอจะโดนตรวจพบได้"ฉันไม่สน ฉันจะเอาเงิน"ขณะที่ทั้งสองคนกำลังมีปากเสียงกัน แสงไฟจากที่ไกลๆ ก็เคลื่อนตัวเข้ามาเรื่อยๆสีหน้าของหลิ่วอี๋หนิงเปลี่ยนในทันใด เธอสั่งเสียงเย็นชา "เร็ว รีบพาเธอขึ้นบนดาดฟ้า!"เจิ้งกั๋วอันเองก็ตระหนักได้ถึงความตึงเครียดของสถานการณ์ ก็ไม่ได้โต้เถียงกับหลิ่วอ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 102
สีหน้าของเสิ่นซื่อเปลี่ยนทันที เขาพูดเสียงเย็น "เกิดอะไรขึ้น?""ในบ้านของคุณจี้เละเทะไปหมด โทรศัพท์ของเธอวางอยู่บนโซฟา แต่เจ้าตัวหายไปครับ""รีบไปสืบเดี๋ยวนี้"ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ซุนสิงก็สืบได้ว่าจี้อี่หนิงถูกลักพาตัวไป จีบรีบรายงานเสิ่นซื่อทันทีรถตู้ไม่ติดป้ายทะเบียนเพิ่งจะเข้าเขตตัวเมืองได้ไม่เท่าไหร่ ก็ถูกกลุ่มคนขวางเอาไว้เมื่อเห็นชายชุดดำสิบกว่าคนยืนล้อมตัวรถ ชายหนุ่มก็ชะงักไป เปิดประตูลงจากรถ ขณะกำลังจะถามว่ามีอะไร ก็ถูกคนถีบเข้าอย่างแรง จนทรุดลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้น"โอ๊ย!"เขาโอดครวญอย่างน่าสังเวช ความเจ็บปวดจากหัวเข่าที่แตกทำให้เขาหน้าซีด เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นเต็มไปหน้าไม่หยุดซุนสิงมีสีหน้าเย็นยะเยือก "แกลักพาตัวคนไปไว้ที่ไหน?"แววตาของชายหนุ่มเผยความลนลานเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะรีบส่ายหน้า "พวกแกพูดอะไร...ฉันไม่รู้เรื่อง"ซุนสิงแค่นหัวเราะเสียงเย็น "ไม่รู้เรื่องใช่ไหม? งั้นก็จะกระทืบจนกว่าจะรู้"วินาทีที่เขาพูดจบ ชายชุดดำสิบกว่าคนรุมเข้าไป เสียงโอดครวญดังเป็นระลอกๆไม่ถึงห้านาที ชายหนุ่มก็พูดอย่างสังเวช "อย่าทำผมเลย...อย่าทำผมเลย ผมจะบอกแล้ว...ผมจะบอก"ซุนสิงส่งซิ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 101
"ใครน่ะ?"เมื่อฟังออกว่าเป็นฉินจืออี้ สีหน้าของจี้อี่หนิงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย"ฉันคือจี้อี่หนิง ฉันต้องการคุยกับเสิ่นเยี่ยนจือ เอาโทรศัพท์ให้เขา"เสียงหัวเราะเบาๆ ดังมาจากปลายสาย "เธอบอกว่าเยี่ยนจือน่ะหรอ เขากำลังอาบน้ำอยู่ เกรงว่าจะไม่ว่างรับสายเธอน่ะสิ คุณจี้ มีธุระอะไรกับเขาบอกฉันได้เลย ฉันจะช่วยบอกเขาให้"จี้อี่หนิงกัดริมฝีปากเล็กน้อย มือที่ทิ้งน้ำหนักลงข้างตัวกำแน่นโดยอัตโนมัติ"ฉินจืออี้ ฉันถูกลักพาตัว..."ยังพูดไม่ทันจบ ฉินจืออี้ก็ตัดบทเธอขึ้นมา "จี้อี่หนิง เธอคิดว่าคำโกหกเงอะงะแบบนี้จะทำให้เยี่ยนจือไปหาเธอได้หรอ? ถ้าเธออยากจะเขาจริงๆ เธอก็มาหาเขาเองสิ แต่คืนนี้เขาต้องอยู่เป็นเพื่อนฉันกับลูก เกรงว่าจะไม่ว่างสนใจเธอหรอก"เวลานี้เหตุการณ์เกี่ยวพันกับชีวิต จี้อี่หนิงจึงไม่มีเวลามาคิดแค้นหล่อน"ฉันโดนลักพาตัวจริงๆ...ขอแค่เธอบอกเขาเรื่องนี้ก็พอ...""ถ้าเธอโดนลักพาตัวจริง งั้นก็ไปตายซะสิ ถ้าไม่มีเธอสักคน ลูกในท้องของฉันก็เชิดหน้าชูตาเกิดมาได้อย่างภาคภูมิ ฉันเองก็จะได้อยู่กับเยี่ยนจือ ไม่ต้องห่วงนะ ถ้าเธอตายไป ฉันจะเผากระดาษเงินกระดาษทองไปให้ทุกปีเลยล่ะ"น้ำเสียงของฉินจืออี้เต
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 100
"ต่อให้แกแฉออกไปตอนนี้ฉันก็ไม่มีเงิน อีกอย่างถ้าเรื่องนี้ถูกแฉออกไป แกก็ต้องติดคุกเหมือนกัน!"เสียงถกเถียงของทั้งสองคนรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดจี้อี่หนิงก็รู้แล้วว่าคนที่ลักพาตัวตนเองคือพ่อของเจิ้งโหยวโหย่ว เจิ้งกั๋วอันแต่ตัวเธอเคยเขาแค่ครั้งเดียวเอง เขารู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ที่ไหน? อีกทั้งยังแอบซุ่มอยู่ในบ้านเธออีก...เธอสามารถมั่นใจได้ว่า นี่ไม่ใช่วิธีที่แรงงานเกษตรคิดออกมาได้แน่ ๆ ต้องมีคนคอยบงการเขาอยู่เบื้องหลังแน่นอนและคนคนนั้น เห็นได้ชัดว่าเป็นหลิ่วอี๋หนิงผ่านไปสักพัก เสียงถกเถียงข้างนอกก็หยุดลง ตามมาด้วยเสียงสตาร์ทรถยนต์ และไม่นานบริเวณโดยรอบก็เหลือแต่ความเงียบจี้อี่หนิงหายใจช้า ๆ โดยไม่รู้ตัว ไม่กล้าหอบหายใจเสียงดังทันใดนั้น เธอก็รู้สึกว่ากระเป๋าเดินทางขยับ จากนั้นก็เป็นเสียงล้อลากกับพื้นเมื่อสังเกตได้ว่าอีกฝ่ายกำลังลากตัวเธอไปที่ไหนก็ไม่รู้ ในใจจี้อี่หนิงก็ตื่นตระหนกทันที ครุ่นคิดอย่างรวดเร็วว่าจะหนียังไงดีเธอค่อย ๆ รูดซิปบนหัวออก แต่ข้างนอกมืดสนิท มีแค่แสงสว่างเพียงเล็กน้อยคอยส่องทางจากไฟฉายกระบอกหนึ่งในมือของคนข้างหน้าที่ลากกระเป๋าเดินทางจี้อี่หนิงมองไม่ส
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 99
มีคนแอบซุ่มรอทั้งในห้องนอนและหน้าประตู เห็นทีอีกฝ่ายคงวางแผนมาแล้วเธอลุกขึ้นมาวิ่งไปตรงไปยังห้องครัว แต่เพิ่งเริ่มวิ่งได้สองก้าวก็ถุกคนคว้าแขนเอาไว้ แล้วกระแทกเธอเข้ากับกำแพงอย่างแรง"แกเป็นใคร? ทำไมต้อง...อื้อ..."อีกฝ่ายใช้มือข้างหนึ่งกดจี้อี่หนิงไว้ มืออีกข้างก็ใช้ผ้าผืนหนึ่งอุดจมูกของจี้อี่หนิง ไม่ให้โอกาสจี้อี่หนิงได้พูดเลยสักนิดกลิ่นฉุนเตะจมูก ภาพตรงหน้าของจี้อี่หนิงก็ค่อย ๆ มัวลงช้า ๆผ่านไปไม่นาน ผู้ชายสวมผ้าปิดปากสองคนก็ลากกระเป๋าเดินทางใบหนึ่งเดินออกไปจากบ้านของจี้อี่หนิงเนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว คนส่วนมาก็เลิกงานกลับบ้านกันหมด ในหมู่บ้านจึงไม่ค่อยมีคนสักเท่าไหร่ ดังนั้นจึงไม่มีใครสังเกตสองคนนี้ไม่นาน ทั้งสองคนก็มาถึงประตูหลังของหมู่บ้าน มีรถตู้ที่ไม่มีป้ายทะเบียนคันหนึ่งจอดอยู่ใต้ต้นไม้ทั้งสองคนเอากระเป๋าเดินทางใส่ไว้ในกระโปรงหลังรถ จากนั้นก็ขับรถมุ่งตรงออกไปยังนอกเมืองทันทีชิงหงกรุ๊ปห้องทำงานประธานซุนสิงถือเอกสารชุดหนึ่งรีบเดินเข้าไปอย่างรีบเร่ง "ประธานเสิ่นครับ เมื่อกี้บริษัทคู่ค้าส่งเอกสารชุดนี้กลับมา บอกว่าข้อมูลการทดลองเหมือนจะมีปัญหา แต่
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 98
ทันใดนั้น ใบหน้าของเสิ่นเยี่ยนจือก็ปรากฏเป็นรอยฝ่ามือขึ้นมาทันที แววตาของเขาที่มองจี้อี่หนิงก็กลายเปลี่ยนเป็นความเย็นชาอย่างสุดขั้ว“นี่คุณกล้าตบผมเหรอ?!”จี้อี่หนิงเงยหน้าขึ้นสบตากับแววตาโกรธเคืองของเขา แล้วพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ "ทำไมฉันจะตบคุณไม่ได้? คนที่นอกใจคือคุณต่างหาก แต่คุณบังอาจวิ่งแจ้นไปใส่ร้ายฉันต่อหน้าพ่อของฉัน คุณไม่สมควรโดนตบรึไง?"ทันทีที่พูดจบ เสิ่นเยี่ยนจือก็บีบคางเธอและกดเธอไว้กับกำแพงทันที รังสีความโหดฉายออกมาในแววตา"อี่หนิง คุณไม่เชื่อฟังคำสั่งของผมก่อนเอง ถ้าคุณเชื่อฟังผมดี ๆ ผมก็ไม่มาหาพ่อตาหรอก"จี้อี่หนิงแค่นหัวเราะออกมา "ถ้าคุณกล้ามาหาพ่อของฉันอีก ฉันก็จะแฉเรื่องที่คุณนอกใจออกมาให้หมด""ถ้าคุณไม่กลัวว่าพ่อจะได้รับแรงกระตุ้นแล้วอาการแย่ลง คุณจะไปบอกตอนนี้เลยก็ได้"น้ำเสียงไม่แยแสของเสิ่นเยี่ยนจือทำให้ความโกรธของจี้อี่หนิงสุมขึ้นในอก มือที่วางข้างลำตัวก็กำแน่นโดยไม่รู้ตัว"เสิ่นเยี่ยนจือ ทำไมคุณกลายเป็นคนหน้าด้านไร้ยางอายได้ขนาดนี้?!"เสิ่นเยี่ยนจือก้มหน้ามองเธอ เมื่อเห็นความเกลียดชังและความโกรธในแววตาของเธอ ม่านตาของเขาก็หดตัวลงแล้วบีบคางเธอแน่นกว่าเดิ
