บทที่ 9

เสียงร้องไห้ของฉินจืออี้หยุดชะงักทันที ดวงตาเต็มไปด้วยความน้อยใจ "บอสคะ ฉันจริงใจกับคุณนะคะ"

นึกถึงการวางแผนของผู้หญิงคนนี้ที่มีต่อตน ความรู้สึกรังเกียจก็พลุ่งพล่านในใจของเสิ่นเยี่ยนจือ

"ความจริงใจของเธอมีค่าเท่าไหร่กัน?"

เขาหยิบบัตรเครดิตใบหนึ่งโยนลงบนโต๊ะ มองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย "ในนี้มีเงินอยู่สองล้าน เอาเงินไปทำแท้งที่โรงพยาบาลเอง หรือจะให้ฉันสั่งบอดี้การ์ดมัดเธอไปโรงพยาบาล เธอน่าจะรู้ว่าควรจะเลือกยังไงนะ"

ฉินจืออี้ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง มือสั่นเทาหยิบบัตรเครดิต แล้วเอามือปิดหน้าวิ่งออกจากร้านอาหารไป

เมื่อโทรศัพท์สั่งให้บอดี้การ์ดคอยจับตาดูฉินจืออี้ไปโรงพยาบาล เสิ่นเยี่ยนจือจึงได้วางสายอย่างหงุดหงิด

เมื่อเห็นรูปจี้อี่หนิงที่เป็นภาพพื้นหลังหน้าจอ สีหน้าของเขาก็อ่อนโยนลงเล็กน้อย

โดยไม่ลังเลเลย เขากดโทรหาเธอทันที

เสียงรอสายดังอยู่นานกว่าอีกฝ่ายจะรับสาย "มีเรื่องอะไร?"

น้ำเสียงเย็นชาของเธอ เหมือนสาดน้ำเย็นลงบนหัว หัวใจของเสิ่นเยี่ยนจือที่เดิมอุ่นขึ้นเล็กน้อยเพราะคิดถึงเธอ พลันเย็นชาลงในทันที

มือที่จับโทรศัพท์บีบแน่นโดยไม่รู้ตัว พยายามควบคุมไม่ให้เธอรู้ว่าตัวเองผิดหวัง

"ไม่มีอะไร แค่คิดถึงคุณน่ะ กินข้าวหรือยัง?"

ดวงตาของจี้อี่หนิงฉายแววเยาะหยัน อยู่กับฉินจืออี้ ยังมีเวลาคิดถึงเธอด้วย ช่างเป็นผู้เชี่ยวชาญในการบริหารเวลาจริงๆ

"กำลังกินอยู่ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ขอวางเลยละกัน"

อีกฝ่ายเงียบไปครู่หนึ่ง เสียงทุ้มต่ำของเสิ่นเยี่ยนจือจึงดังขึ้นมา

"อืม... คืนนี้ผมไม่ทำงานล่วงเวลา รอผมกลับไปกินข้าวเย็นด้วยกันนะ"

สิ่งที่ตอบเขากลับมาคือเสียงสัญญาณว่างเปล่า

ในห้องส่วนตัว หลังจากจี้อี่หนิงวางโทรศัพท์ สือเวยถึงได้เอ่ยปากอย่างไม่พอใจ "เสิ่นเยี่ยนจือเลวจริง ๆ! ทั้ง ๆ ที่กินข้าวอยู่กับชู้ แต่ยังกล้าโทรมาบอกว่าคิดถึงเธออีก!"

น่าเสียดายที่เมื่อก่อนเธอเคยคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในโลก และเชื่อว่าเขาจะให้ความสุขกับจี้อี่หนิงได้

จี้อี่หนิงหยิบเมนูข้าง ๆ ขึ้นมา ก้มหน้าพูดว่า "พอเถอะ อย่าพูดถึงเขาอีกเลย ทำให้ไม่อยากอาหารเอาเปล่า ๆ สั่งอาหารกันเถอะ"

เห็นท่าทางที่เธอพยายามทำทีเป็นสงบนิ่ง ในดวงตาของสือเวยก็ยิ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกปวดใจ

แต่เธอก็รู้ดีว่าเรื่องความรัก ต้องอาศัยเวลาค่อย ๆ ก้าวผ่านไปด้วยตัวเอง คนอื่นพูดอะไรมากมายก็ไม่มีประโยชน์

โชคดีที่จี้อี่หนิงมีสติพอ และไม่คิดจะให้อภัยเสิ่นเยี่ยนจือ

เมื่อสั่งอาหารเสร็จ ทั้งสองก็เริ่มคุยกันเรื่อยเปื่อย

หลังจากคุยกันไปมา สือเวยก็นึกขึ้นได้เรื่องหนึ่ง

"ใช่แล้ว ได้ยินว่าชิงหงเทคโนโลยีเตรียมลงทุนในเฉิงหยวน ถ้าจำไม่ผิด ประธานของชิงหงเทคโนโลยีก็คือเสิ่นซื่อ อาเล็กของเสิ่นเยี่ยนจือใช่ไหม?"

เมื่อได้ยินชื่อของเสิ่นซื่อ จี้อี่หนิงที่กำลังดื่มน้ำอยู่ก็ชะงักไปทันที มือที่จับแก้วกระชับแน่นขึ้น ในหัวแวบนึกถึงภาพคืนนั้นที่ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาเป่ารดข้างหู

กลิ่นอายที่รุกรานจากตัวเขา แม้แต่ตอนนี้นึกถึงก็ยังทำให้เธออดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน

จี้อี่หนิงขมวดคิ้ว บังคับตัวเองไม่ให้คิดถึงเรื่องนี้อีก ตอบเบาๆ เพียงคำเดียว "อืม"

"งั้นเธอจะลองคิดไปสัมภาษณ์บริษัทอื่นไหม? ถึงยังไงถ้าเธอหย่ากับเสิ่นเยี่ยนจือ แล้วต้องเจอคนในตระกูลเสิ่นอีก คงจะอึดอัดแย่เลยนะ"

จี้อี่หนิงส่ายหน้า วางแก้วน้ำลงแล้วถึงเอ่ยปาก "ต่อให้ฉันเข้าไปทำงานที่เฉิงหยวน ก็แค่เป็นเภสัชกรธรรมดาคนหนึ่ง เขาคงไม่สังเกตเห็นฉันหรอก อีกอย่าง เสิ่นเยี่ยนจือกับอาเล็กคนนี้ก็ไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่"

อีกอย่าง คนที่นอกใจก็คือเสิ่นเยี่ยนจือ ถ้าจะต้องหลีกเลี่ยง ก็ควรเป็นคนในตระกูลเสิ่นที่หลบเลี่ยงเธอสิ

"ในเมื่อเขากับเสิ่นเยี่ยนจือไม่ค่อยถูกกัน ทำไมเธอไม่ลองขอให้เขาช่วยเรื่องล่ะ?"

"ต่อให้พวกเขาไม่ถูกกันแค่ไหน ทั้งคู่ก็ยังคงใช้นามสกุลเดียวกัน เธอคิดว่าเขาจะช่วยฉันเหรอ?"

"ก็จริง..."

สือเวยถอนหายใจ ดูเหมือนจะผิดหวังอยู่บ้าง

จี้อี่หนิงอดไม่ได้ที่จะยิ้ม "พอเถอะ เรื่องหย่ายังไม่ต้องรีบร้อน ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือหางานทำและย้ายออกไปอยู่ที่อื่น ส่วนเรื่องอื่นค่อย ๆ ว่ากันไป"

"อืม บ่ายนี้ฉันจะลางานไปช่วยเธอดูบ้านนะ"

"ไม่ต้องหรอก ฉันไปคนเดียวได้"

สือเวยได้แต่พยักหน้า "ก็ได้ งั้นถ้ามีอะไรก็โทรหาฉันนะ ตอนย้ายบ้านให้เลือกวันหยุดสุดสัปดาห์ ฉันจะไปช่วยเธอ"

"ไม่ต้องห่วง ถ้ามีอะไรที่ต้องการความช่วยเหลือจากเธอ ฉันจะไม่เกรงใจหรอก"

หลังจากทั้งสองทาอาหารเสร็จ ก็แยกกันที่หน้าร้านอาหาร

จี้อี่หนิงติดต่อนายหน้าหลายคน ไปดูบ้านมาหลายหลัง ที่ถูกใจที่สุดคือห้องชุดแบบหนึ่งห้องนอนขนาดหกสิบกว่าตารางเมตร

บ้านหลังนี้ทั้งสไตล์การตกแต่งและทำเลที่ตั้งเธอชอบมาก แต่ค่าเช่าค่อนข้างแพงอยู่เล็กน้อย

เมื่อคิดถึงเงินในบัญชีธนาคารที่เหลืออยู่น้อยนิด จี้อี่หนิงก็ตัดสินใจเลือกอีกห้องที่ถูกกว่าและอยู่ไกลจากใจกลางเมืองมากกว่า

แต่เธอไม่ได้รีบเซ็นสัญญากับนายหน้า ตั้งใจว่าจะรอผลการสัมภาษณ์จากเฉิงหยวนก่อนแล้วค่อยตัดสินใจว่าจะเช่าหรือไม่

เมื่อกลับถึงวิลล่าก็เป็นเวลาเย็นราวหกโมงกว่าแล้ว

เสิ่นเยี่ยนจือนั่งอยู่ในห้องรับแขก เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดก็เงยหน้ามอง ก่อนจะชะงักไปครู่หนึ่ง

วันนี้จี้อี่หนิงสวมชุดกระโปรงสีเขียวอ่อน ผมรวบเป็นหางม้าสูง เผยให้เห็นลำคอขาวเรียวบาง ดูสะอาดสะอ้านและมีชีวิตชีวา

ตั้งแต่แต่งงานกับเขา เธอต้องไปร่วมงานเลี้ยงกับเขาบ่อย ๆ แม้แต่การพูดจาอยู่บ้านก็ต้องทำตามมาตรฐานของภรรยาตระกูลใหญ่

ครั้งหนึ่งแม่ของเขามาเยี่ยม เห็นเธออยู่บ้านใส่ชุดนอน มวยผมเป็นก้อนกลม ก็เตือนว่าต่อไปอยู่บ้านก็ต้องระวังภาพลักษณ์ด้วย หลังจากนั้นเธอก็ไม่เคยรวบผมอีกเลย

ต้องยอมรับว่า จี้อี่หนิงที่ดูมีชีวิตชีวาแบบนี้ สวยกว่าเธอคนเดิมที่ถูกกฎเกณฑ์ของตระกูลเสิ่นพันธนาการไว้ และทำให้เขาหวั่นไหวมากกว่า

แต่พร้อมกับความหวั่นไหวนั้น ในใจเขาก็ผุดความรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา รู้สึกว่าเธอแบบนี้ ดูเหมือนจะจากเขาไปได้ทุกเมื่อ

"วันนี้คุณไปไหนมา? ได้ยินป้าหวังบอกว่ากินข้าวเช้าเสร็จคุณก็ออกไปเลย"

จี้อี่หนิงพูดเสียงเรียบ ขณะถอดรองเท้า "ออกไปหางานมา"

"บริษัทไหน? อยากให้ฉันไปพูดให้ไหม?"

จี้อี่หนิงขมวดคิ้วมองเขา "นี่เป็นเรื่องของฉัน หวังว่าคุณจะไม่เข้ามายุ่ง"

ถ้าให้เขาไปพูดให้เธอเข้าทำงาน มันจะต่างอะไรกับการยอมรับข้อเสนอของเขาให้เข้าเสิ่นซื่อกรุ๊ป เธอก็ยังคงอยู่ภายใต้การควบคุมของเขาอยู่ดี

เมื่อเห็นแววต่อต้านในดวงตาของเธอ เสิ่นเยี่ยนจือก็รู้สึกเจ็บปวดในใจ

"อี่หนิง ผมก็แค่อยากช่วยคุณ"

"ขอบคุณนะ แต่ฉันไม่ต้องการ"

เธอไม่มองเขาอีก เดินตรงขึ้นบันไดไปทันที

ขณะเดินผ่านข้างโซฟา ข้อมือของเธอก็ถูกเสิ่นเยี่ยนจือคว้าไว้

วินาทีถัดมา ช่อดอกไม้สดก็พลันปรากฏตรงหน้าเธอ

เป็นดอกกุหลาบที่เขาให้เธอในวันที่สารภาพรัก

ความหมายของดอกไม้นี้คือความรักที่ปกป้อง ยังหมายถึงความบริสุทธิ์ จริงใจ ไม่เห็นแก่ตัว และความรักที่ยืนยาว

หลังจากนั้น ทุกครั้งที่เธอไปร้านดอกไม้ ก็จะซื้อแต่ดอกนี้เท่านั้น

แต่ตอนนี้มองดูดอกไม้สดที่กำลังจะบานตรงหน้า เธอกลับรู้สึกแต่ความขมขื่น

ชีวิตแต่งงานของพวกเขา นับตั้งแต่วินาทีที่เขานอกใจ ก็ไม่คู่ควรกับคำสวยหรูอย่างจริงใจหรือยืนยาวอีกต่อไปแล้ว

เห็นเธอก้มหน้าไม่พูดอะไร เสิ่นเยี่ยนจือเม้มปาก พูดเสียงต่ำ "วันนี้ผ่านร้านดอกไม้พอดี ก็เลยอยากซื้อดอกไม้มาให้คุณน่ะ"

จี้อี่หนิงสะบัดมือออกจากเขา ก่อนจะเงยหน้ามอง

ในดวงตาของเธอมีแต่ความรังเกียจ รำคาญ เย็นชา แต่กลับไม่มีความรักหลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย

"ไม่ต้องหรอก ฉันไม่เคยชอบดอกไม้นี่"