บทที่ 6

จี้อี่หนิงเงยหน้าขึ้น กำลังจะพูด เสิ่นเยี่ยนจือก็จับมือเธอไว้ พูดยิ้ม ๆ ว่า "คุณย่าครับ พวกเรากำลังเตรียมตัวอยู่ครับ!"

เธออยากสะบัดมือเขาออก แต่เสิ่นเยี่ยนจือจับมือเธอไว้แน่นมาก ไม่ให้โอกาสเธอได้ขยับเลย

ในเมื่อเขาไม่ยอมให้เธอสบายใจ ก็อย่าโทษที่เธอจะทำให้เขาไม่สบายใจบ้าง

เธอมองไปที่คุท่านแม่เฒ่าเสิ่น "คุณย่าคะ หนูกำลังหางานทำอยู่ค่ะ เรื่องมีลูกคงต้องเลื่อนออกไปก่อนค่ะ"

พูดจบ ห้องรับแขกก็ตกอยู่ในความเงียบ

เสิ่นเยี่ยนจือบีบมือเธอแน่นขึ้น สีหน้าก็ดูมืดครึ้มขึ้นมาทันที

เมื่อรู้สึกเจ็บที่ข้อมือ จี้อี่หนิงก็ขมวดคิ้วแน่น

เสิ่นซื่อมองไปที่มือของเสิ่นเยี่ยนจือที่บีบจี้อี่หนิงแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนอยู่หนึ่งวินาที ก่อนจะเบือนสายตาไปอย่างเฉยเมย

น้าสาวของเสิ่นเยี่ยนจือ เสิ่นซูหว่านหัวเราะเยาะ "อี่หนิง อย่าว่าน้าพูดมากเลยนะ เธอแต่งงานกับเยี่ยนจือมาก็หลายปีแล้ว ถ้ายังไม่มีลูกสักคนมันจะดูยังไงอยู่นะ?"

"แล้วถ้าไม่ใช่เพราะเยี่ยนจือยืนกรานจะแต่งงานกับเธอ เธอคิดว่าแค่ครอบครัวของเธอจะแต่งเข้าตระกูลเสิ่นได้เหรอ?"

"อย่าไม่รู้จักบุญคุณกันหน่อยเลย เธอไม่อยากมีลูกให้เยี่ยนจือ ข้างนอกมีผู้หญิงตั้งเยอะที่อยากมี ถ้าปล่อยให้ผู้หญิงอื่นชิงตำแหน่งไป คนที่จะต้องอับอายก็คือเธอนั่นแหละ"

อีกอย่าง ใครจะรู้ล่ะว่าเธอไม่อยากมี หรือมีไม่ได้กันแน่

เธอทำท่าเป็นห่วงเป็นใย แต่สายตาที่มองจี้อี่หนิงกลับเต็มไปด้วยความดูถูกและความรู้สึกเหนือกว่า

ท่านแม่เฒ่าเสิ่นขมวดคิ้ว มองเสิ่นซูหว่านด้วยสายตาไม่พอใจ

"ซูหว่าน เธอน่ะพูดน้อย ๆ หน่อย"

เสิ่นซูหว่านเบ้ปาก แต่ก็ไม่พูดอะไรอีก

ท่านแม่เฒ่าเสิ่นมองจี้อี่หนิง ใบหน้ามีรอยยิ้มอ่อนโยน "อี่หนิง ยังไงเธอกับเยี่ยนจือก็ยังเป็นคนหนุ่มสาว ถ้าไม่อยากมีลูกตอนนี้ อีกสองปีค่อยคิดก็ได้ แต่ก็อย่าทำงานหนักจนเกินไปล่ะ บ้านเราก็ไม่ได้ขัดสน เธอทำงานแค่ฆ่าเวลาก็พอ"

จี้อี่หนิงพยักหน้า "หนูทราบค่ะ คุณย่า"

เหตุการณ์ไม่สบอารมณ์เล็ก ๆ นี้ผ่านไป ห้องรับแขกก็กลับมาสงบสุขเหมือนเดิม

เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่ได้สนใจพวกเขาแล้ว เสิ่นเยี่ยนจือก็ลากจี้อี่หนิงออกจากห้องรับแขกไปทันที

จนกระทั่งลากเธอมาถึงศาลาในสวนหลังบ้าน เสิ่นเยี่ยนจือถึงปล่อยมือ พูดด้วยเสียงเย็นชา "จี้อี่หนิง คุณบ้าไปแล้วหรือไง? อยากให้ทุกคนในบ้านรู้ว่าเราทะเลาะกันคุณถึงจะพอใจหรือไง?"

จี้อี่หนิงนวดมือที่ถูกเขาบีบจนเจ็บ ก้มหน้าพูด "ฉันแค่พูดความจริง"

"ความจริงงั้นเหรอ!"

เสิ่นเยี่ยนจือมองเธอด้วยสีหน้าบึ้งตึง "งั้นฉันควรโทรไปบอกคุณพ่อของเธอไหมล่ะ?"

ช่วงนี้พ่อของจี้อี่หนิงสุขภาพไม่ค่อยดี หมอบอกว่าไม่ควรได้รับความเครียด จี้อี่หนิงเลยวางแผนจะหย่ากับเสิ่นเยี่ยนจือก่อน แล้วค่อยๆ บอกพ่อเรื่องนี้ทีหลัง

เธอเงยหน้าขึ้นมองเสิ่นเยี่ยนจือด้วยความโกรธ "คุณกล้าเหรอ! ทั้งๆ ที่คุณนอกใจฉันก่อน คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้?"

เสิ่นเยี่ยนจือกำมือที่ห้อยอยู่แน่นโดยไม่รู้ตัว ในดวงตาวาบไหวด้วยความละอายใจ แต่ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นความรำคาญ

"ผมสัญญากับคุณแล้วว่าจะไม่ทำอีก ถ้าคุณไม่อยากเห็นฉินจืออี้ ผมจะไล่เธอออก คุณยังจะเอายังไงอีก?"

จี้อี่หนิงรู้สึกว่าตนเองไม่สามารถพูดอะไรกับเขาได้เลย จึงหันหน้าหนีพลางพูดว่า "ฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณตรงนี้"

เมื่อเห็นดวงตาของเธอแดงเรื่อ เสิ่นเยี่ยนจือก็ถอนหายใจ น้ำเสียงอ่อนลง

"อี่หนิง ผมรู้ตัวว่าผิดจริง ๆ แล้ว ขอแค่คุณไม่พูดถึงเรื่องหย่า ผมจะชดเชยให้คุณอย่างดี ผมรักคุณ ไม่มีทางปล่อยให้คุณจากผมไปได้"

จี้อี่หนิงรู้สึกว่าน่าขัน ชายคนนี้ช่างไร้ยางอายเหลือเกิน

ปากบอกว่ารักเธอ แต่กลับไม่รังเกียจที่จะขึ้นเตียงกับหญิงอื่น

แค่คิดถึงภาพเขากับหญิงอื่นเกลือกกลั้วบนเตียง เธอก็รู้สึกขยะแขยงจนทนไม่ไหว

"ฉันไม่มีทางให้อภัยคุณ"

การนอกใจเป็นเส้นตายของเธอ เธอทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ได้ และไม่มีทางคืนดีกับเขา

เสิ่นเยี่ยนจือรู้ดีถึงนิสัยของจี้อี่หนิง และเรื่องนี้เขาก็ผิดจริง คงต้องค่อยเป็นค่อยไป

เขารู้ว่าจี้อี่หนิงยังมีใจให้เขาอยู่ ไม่อย่างนั้นตอนที่รู้เรื่องนี้คงจะเป็นเรื่องใหญ่ไปแล้ว เพียงเขาไม่ยอมหย่า สักวันเธอก็ต้องให้อภัยเขา

"ช่างเถอะ เราอย่าพูดถึงเรื่องนี้กันอีกเลย คุณไม่อยากมีลูก พวกเราก็เลื่อนแผนมีลูกออกไปสักสองปี ในเมื่อคุณอยากออกไปทำงาน พรุ่งนี้ผมจะให้เลขาจัดการหาตำแหน่งให้คุณที่เสิ่นซื่อกรุ๊ป"

ฟังเขาจัดการทุกอย่าง จี้อี่หนิงก็ไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา มองเขาด้วยสายตาเยาะเย้ย

"เสิ่นเยี่ยนจือ ในสายตาของคุณ ฉันมันไม่ใช่คนใช่ไหม? เป็นแค่หุ่นเชิดที่คุณจะจัดการยังไงก็ได้ใช่ไหม?"

เสิ่นเยี่ยนจือรู้สึกเจ็บปวดจากสายตาของเธอ แล้วอดขมวดคิ้วไม่ได้ "ผมจัดการคุณตามใจชอบตรงไหนกัน? คุณบอกว่าไม่อยากมีลูก ผมก็ยอมรอสองปี คุณอยากทำงาน ผมก็จัดการให้ ทำไมคุณถึงยังจับผิดผมอีก?"

"แกล้งโง่สนุกนักหรือไง? ฉันไม่อยากมีลูกเพราะอยากหย่ากับคุณ ฉันอยากทำงานก็เพื่อตัดขาดความสัมพันธ์กับคุณ"

เขาก้มหน้ามองจี้อี่หนิง ความดื้อดึงบนใบหน้าของเธอทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ

ตั้งแต่แต่งงานมา จี้อี่หนิงก็เหมือนนกในกรงทองที่เขาเลี้ยงไว้ เขาจะปล่อยให้เธอบินพ้นมือเขาไปได้อย่างไร

"ตราบใดที่ผมไม่ยินยอม การหย่านี้ก็เป็นไปไม่ได้ แล้วต่อให้คุณบอกทนายว่าผมนอกใจคุณ คุณมีหลักฐานเหรอ?"

สีหน้าของเขาเด็ดเดี่ยว ทั้งยังเต็มไปด้วยความหยิ่งยโสที่ควบคุมทุกอย่างได้

จี้อี่หนิงถอยหลังไปสองสามก้าวโดยไม่รู้ตัว ทั้งตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ

หลังจากได้ฉีกหน้ากากความอ่อนโยนของเสิ่นเยี่ยนจือออก เธอถึงได้รู้ว่าลึกๆ แล้วคนคนนี้เห็นแก่ตัวและน่าขยะแขยงเพียงใด แล้วเธอก็รักคนแบบนี้มาถึงแปดปี

จากอายุสิบแปดถึงยี่สิบหก แปดปีที่ดีที่สุดในชีวิตของเธอ

"เสิ่นเยี่ยนจือ คุณทำให้ฉันขยะแขยงจริงๆ!"

เมื่อเห็นความรังเกียจในดวงตาของเธอ ม่านตาของเสิ่นเยี่ยนจือก็หดเล็กลงทันที เขายื่นมือมาบีบคางเธอบังคับให้มองหน้าตน

"อี่หนิง ผมเข้าใจว่าคุณโกรธ แต่ต่อไปผมไม่อยากได้ยินคำพูดแบบนี้อีก"

อี่หนิงของเขาควรรักเขาไปชั่วชีวิต จะมารังเกียจเขาได้ยังไง?

ถึงแม้เขาจะพลาดพลั้งไปชั่วครู่ เขาก็ไม่ยอมให้เธอมองเขาด้วยสายตาแบบนี้

จี้อี่หนิงปัดมือเขาออกอย่างรังเกียจ "อย่าแตะตัวฉัน ฉันขยะแขยง!"

"ขยะแขยง?"

เสิ่นเยี่ยนจือหัวเราะเยาะ ก้าวเข้าไปหนึ่งก้าวแล้วรวบเอวเธอไว้ กดเธอเข้ากับเสาศาลา แล้วก้มหน้าลงจูบเธอทันที

เมื่อเธอพูดแต่สิ่งที่เขาไม่อยากฟัง เขาก็ต้องปิดปากเธอซะ

จี้อี่หนิงไม่สามารถผลักเขาออกไปได้ จึงหันหน้าหนีโดยสัญชาตญาณ

ริมฝีปากอุ่นของเสิ่นเยี่ยนจือจึงตกลงบนแก้มเธอ ทั้งตัวเธอขนลุกชัน รู้สึกเพียงความขยะแขยง

"เสิ่นเยี่ยนจือ ปล่อยฉัน!"

"ได้ ขอแค่คุณเลิกพูดคำพูดที่ทำร้ายจิตใจผม"

"ไม่มีทาง!"

"งั้นผมก็ต้องใช้วิธีของผม ทำให้คุณหุบปาก"

เขาบีบคางเธอ จูบเธออย่างดุเดือด

ในวินาทีที่ริมฝีปากของเขากำลังจะแตะริมฝีปากของจี้อี่หนิง จู่ๆ ก็มีเสียงกระแอมเบา ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง

"หลานชาย ฉันเข้ามาขัดจังหวะหรือเปล่า?"