บทที่ 422

แรกเริ่มหยวนชิงหลิงอยากจะไปคารวะเซียวเหยากงมาก ดังนั้นหลังจากอาซื่อออกไปแล้ว นางจึงกล่าวขอว่า “หาวันว่างสักวัน พวกเราไปคารวะเยี่ยมเยือนเซียวเหยากงสักหน่อยนะเพคะ”

อวี่เหวินห่าวขัดขืนปฏิเสธไปโดยทันที “ไม่ไป!””

“ข้าไม่เข้าใจเลยจริง ๆ เซียวเหยากงเป็นคนดี ท่านทำไมถึงจงเกลียดจงชังเขานัก?”

อวี่เหวินห่าวพูดอย่างหดหู่ว่า “ใครบอกว่าข้าเกลียดเขากัน? ข้าแค่ไม่อยากเจอเขาเท่านั้น”

“ทำไมกัน?” หยวนชิงหลิงไม่เข้าใจ

“ทำไมเจ้าถึงอยากพบเขาขนาดนี้?” อวี่เหวินห่าวก็ไม่เข้าใจ ก็แค่ตาแก่คนนึง แถมยังเป็นตาแก่นิสัยไม่ดีมีอะไรน่าพบ?

หยวนชิงหลิงกล่าว “ข้าเองอยากถามเขา มันเป็นเรื่องสำคัญ”

“ต้องถามให้ได้รึ?”

มันคล้ายเหมือนว่าเขาเองก็มาจากที่เดียวกัน จึงต้องถามให้จงได้

ดังนั้นหยวนชิงหลิงจึงพยักหน้าอย่างหนักแน่น

อวี่เหวินห่าวจึงทำได้แค่ยอมและกล่าวว่า “งั้นก็ได้ พรุ่งนี้ข้าจะหยุดงาน ข้าสั่งให้คนไปเขียนเทียบลาก่อน”

หยวนชิงหลิงกอดเขา หอมเขาไปทีหนึ่ง และยิ้มอย่างร่าเริง “ขอบคุณนะ!”

ในตอนนั้นอวี่เหวินห่าวคิดว่ามันคุ้มค่าเหลือเกิน

วันรุ่งขึ้นยามเช้า อวี่เหวินห่าวก็ลุกขึ้นมาสวมเสื้อผ้า

เขาสั่งให้ซูยี่หยิบชุดเก