บทที่ 14

รถม้าตรงไปที่ประตูวังภายใต้การนำทางของอวี่เหวินห่าว จนถึงวันนี้หยวนชิงหลิงไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นสงสัยอะไรเกี่ยวกับพระราชวังเลย

มองเห็นถนนในวังที่ทอดยาวลึกเข้าไป กับกำแพงวังที่ทำจากอิฐสีแดง ซึ่งมีรอยกระดำกระด่าง ผ่านทางช่องผ้าม่านที่สะบัดไปมาเท่านั้น

ตลอดทางสัญจรไม่สามารถมองไปในระยะไกลได้ มีหอคอยสูงตระหง่านอยู่เป็นระลอก ๆ หลังคาปูด้วยกระเบื้องเคลือบแลดูงดงามจับตาเมื่อต้องแสงแดด

รถม้าหยุดลง หยวนชิงหลิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ ลวี่หยาก็พยุงเธอให้ลงจากรถม้า

แสงแดดส่องกระทบกับกำแพงสีแดงสด กระเบื้องเคลือบสัทองสะท้อนแสงเจิดจ้าในระยะไกล ดวงตาของเธอพร่ามัวแทบจะบอด เธอทำตัวเหมือนตัวเองเป็นผีไม่สามารถเห็นแสงสว่างได้อย่างไรอย่างนั้น รีบยกมือขึ้นมาบังแสงอาทิตย์ที่ส่องหน้าเธอโดยไม่รู้ตัว

อวี่เหวินห่าวก็ลงจากม้าแล้ว ทั้งรถม้าและม้าถูกมัดไว้ที่นี่ แล้วเดินต่อไป

เมื่อมาถึงนอกห้องโถงเสียวหยุ๋น ลวี่หยากระซิบเบา ๆ ว่า: "พระชายา ข้าไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป พระองค์เดินอย่างระมัดระวังด้วยเพคะ"

หยวน ชิงหลิงรู้ว่าห้องโถงเสียวหยุ๋น เป็นวังที่ไท่ซ่างหวงอาศัยอยู่ ข้างนอกนั้นเต็มไปด้วยบ่าวจากจวนต่าง ๆ มากมาย เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเดินตาม อวี่ เหวินห่าว เข้าไป

เมื่อเดินผ่านสนามหญ้าเขียวขจี ก็เข้าสู่ห้องโถงหลัก มีคนจำนวนมากยืนอยู่ในห้องโถงหลัก

หยวน ชิงหลิงเหลือบมองพวกเขา ทุกคนสวมเสื้อผ้าหรูหราและทำหน้าเศร้าสร้อย

เธอรู้จักคนเหล่านี้โดยอาศัยความทรงจำของเจ้าของเดิมเป็นส่วนใหญ่

คนที่สวมชุดผ้าไหมเขียวมีสีหน้าเคร่งขรึมคือท่านอ๋องจี้ อวี่เหวินจุนเป็นลูกชายคนโตของจักรพรรดิหมิงหยวน เขาอายุ 30 ปี ให้กำเนิดโดยนางสนมฉิน แต่งงานกับลูกสาวของหม่าโฮ่ว หม่าซื่อ และนางสนมฉินกำลังยืนอยู่ และมีเด็กคู่หนึ่งอยู่ข้าง ๆ เขา

ท่านอ๋องเว่ย อวี่ เหวินเว่ย, ท่านอ๋องซุน อวี่ เหวินตู, ท่านอ๋องโจวอวี๋เวินอัน พร้อมหน้าพร้อมตา ล้วนแล้วพาพระชายาและพระธิดาของตนเข้าวังด้วย

ท่านอ๋องเพียงพยักหน้าเล็กน้อย ไม่พูดอะไร และบรรยากาศก็สงบมาก

หยวน ชิงหลิงรู้สึกว่า อวี่ เหวินห่าวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอรู้สึกตึงขึ้นทันที และดวงตาเขาก็เปลี่ยนไป คนทั้งคนดูตัวแข็งทื่อและไม่เป็นตัวเองมาก

หยวน ชิงหลิง มองไปที่ประตูและเห็นคู่สามีภรรยาเดินเข้ามา

ผู้ชายมีอายุประมาณสิบแปดหรือสิบเก้าปี คิ้วพาดเฉียงเหมือนดาบ ดวงตาเป็นประกายเหมือนมีดวงดาวส่องแสงสกาวอยู่ในนั้น บุคลิกดูสง่าผ่าเผย รูปร่างสูงโปร่ง ดูโดดเด่นไม่ธรรมดาในชุดผ้าไหมสีขาวพิสุทธิ์

เขาจับมือผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขาไว้แน่น เธอเกล้าผมมวยสูงพร้อมกับปิ่นปักผมผีเสื้อ เธอสวมชุดมาลาทอฟ้า ประดับด้วยดอกไม้ทับทิมและสวมรองเท้าผ้ามัวร์ไข่มุก

ใบหน้าของเธอดูผ่องใสเฟื่องฟู ต่างหูปะการังสีแดงคู่หนึ่งที่ติ่งหูเธอ แกว่งไปตามฝีเท้าของเธอ สะท้อนได้อย่างมีเสน่ห์ โดยไม่สูญเสียความสง่างาม

ทันทีที่เธอคนนั้นเดินเข้ามา ก็รู้สึกว่าหญิงสาวในห้องโถงทั้งหมดดูธรรมดาไปเลย

ในความทรงจำที่เหลืออยู่ของเจ้าของร่างเดิมบอกเธอว่า สองคนนี้คืออ๋องฉี อวี่เหวินชิงกับพระชายาฉู่หมิงชุ่ย ฉู่หมิงชุ่ยคือคนที่อ๋องฉู่ อวี่เหวินห่าวมีใจให้เมื่อหนึ่งปีก่อน หลังจากที่อวี่เหวินห่าวแต่งงานกับหยวนชิงหลิง นางก็ได้อภิเษกชายาของอ๋องฉี

หลังจากที่เธอเข้าไปในประตู ดวงตาของเธอสบกับเข้ากับ อวี่ เหวินห่าว แววตาที่สดใส แววตาที่นิ่งสงบ แววตาที่มีเสน่ห์ ถูกบดบังภายใต้แววตาแห่งความปวดร้าว

ร่างกายของ อวี่ เหวินห่าวแข็งทื่อ หายใจเร็ว และดวงตาของเขายากที่จะละสายตา แล้วเขาก็กวาดมองไปทั่วใบหน้า หยวน ชิงหลิงอย่างขุ่นเคือง

หยวน ชิงหลิงค่อยๆ หลบสายตา

ไม่มีใครสังเกตเห็นเหตุการณ์ตอนนี้ แม้แต่อ๋องฉีก็ไม่ได้สังเกต หลังจากที่เขาพยักหน้าให้เหล่านางสนมและท่านอ๋อง ก็ไปยืนอยู่ข้าง ๆ และมองไปที่ม่านของห้องโถงด้านใน

หยวน ชิงหลิงเริ่มรู้สึกเวียนหัว เธอพยายามทำให้จิตใจสงบ แต่กลับมีอาการวิงเวียนศีรษะ เธอจับมือ อวี่ เหวินห่าวโดยไม่รู้ตัว อวี่ เหวินห่าวสบัดเธอออกโดยไม่คิด เธอเดินโซเซ พยายามยืนให้มั่น แต่กลับรู้สึกอายอย่างยิ่ง

สายตาของผู้คนมากมายกวาดไปทั่วใบหน้าของเธอ นั่นเป็นการชำเลืองและดูถูกเหยียดหยาม

มีมือข้างหนึ่งพยุงเธอไว้อย่างนุ่มนวล และกลิ่นของไม้กฤษณาก็ตีเข้ามาในโสตประสาทของเธอ ตามมาด้วยเสียงที่นุ่มนวลชวนหลงไหล “เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม? เจ้ารู้สึกไม่ดี?”