แชร์
บทที่ 147
บทที่เกี่ยวข้อง
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 148
หยวนชิงหลิงดึงมือออกจากและผลักเขาออกไป “ท่านจะทำอะไร?”อวี่เหวินห่าวจ้องหน้านางอย่างว่างเปล่า “เจ้าสิทำอะไร?”“หน้าของท่านมัน!” หยวนชิงหลิงกล่าวหาอวี่เหวินห่าว ไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นคนลามกด้วยเขาทำเสียงฮึดฮัดออกมาแล้วก่นด่านาง “ก็เจ้ากดลงมาเอง ข้าแค่จะหันไปที่เดิม ไม่ได้คิดทำให้เจ้าขุ่นเคือง”“นี่จะโทษว่าข้าก็ผิดด้วยเหรอ?”“เป็นความผิดของข้าหรือไง? หรือว่าข้าลากเจ้ามากด?”เขานั่งตัวตรงแล้วพูดอย่างเย็นชา “มีอะไรวิเศษวิโส? ทำเป็นไม่เคยเห็นมาก่อน นอกจากนี้ เจ้าก็เห็นทุกอย่างของข้าหมดแล้ว ก็ไม่เห็นข้าจะไม่พอใจเลย”หยวนชิงหลิงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ข้าทำเพื่อรักษาบาดแผลท่าน”“ใครขอให้เจ้ามายุ่ง?”“ถ้าข้ารู้แต่แรกจะไม่ยุ่งกับท่านเลย จะทำให้ท่านใช้การไม่ได้ ไร้ทายาทสืบสกุล” หยวนชิงหลิงก็รู้สึกตัวว่าเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ เหตุผลสำคัญคือ เขาทำเกินไปแล้ว“เจ้าคือพระชายาของข้า ข้าไร้ทายาทสืบสกุล เจ้าเองก็เหมือนกัน”“วันหลังท่านก็เลิกกับข้า” หยวนชิงหลิงหรี่ตา “พวกเราสัญญากันแล้ว” “ก่อนคิดถึงคำถามนี้ เจ้าควรนึกถึงคำมั่นสัญญาที่เจ้าให้ไว้กับเสด็จพ่อ เจ้าเคยบอกพระองค์ว่าในหนึ่งปีนี้จะให้
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 149
“เรื่องแต่งงานของเจ้าถูกจัดการแล้ว? ทำไมข้าไม่รู้” หยวนชิงหลิงตกใจมาก น้องเธอเพิ่งผ่านพิธีปักปิ่นมาเอง? ทำไมรีบเตรียมการแต่งงานเร็วขนาดนี้?“เทียบเวลาตกฟากของข้าก็ถูกส่งไปแล้ว”“คือใครกัน?” หยวนชิงหลิงถามหยวนชิงผิงตอบย่างเย็นชา “ฉู่ต้าโย่ว”“ฉู่ต้าโย่วคือใครกัน?”นางข้าหลวงสี่ที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้นมาอย่างเรียบ ๆ “หลานชายของฉู่โซ่วฝู ตอนนี้อายุสามสิบกว่าแล้ว ภรรยาเสียชีวิตไปแล้วสามคน”“เจ้าเพิ่งอายุสิบห้า แต่งกับพ่อหม้ายภรรยาตายอายุสามสิบกว่า? ไร้เหตุผลสิ้นดี!” หยวนชิงหลิงได้ยินเช่นนั้นก็โมโหมาก จิ้งโฮ่วเสียสติไปแล้วรึไง ถึงทำลายลูกสาวตัวเองแบบนี้“ท่านพ่อพูดว่า เกินเอื้อมข้าแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะอายุสามสิบ แต่ก็ได้รับบรรดาศักดิ์เป็น ฮุ่ยติ่งโฮ่ว สถานะมีเกียรติสูงส่งนัก”“แล้วยังไง?” หยวนชิงหลิงถาม“ไม่แล้วไง คงทำได้แค่ฟังและทำตามคำสั่งเท่านั้น” หยวนชิงผิงยังคงเยือกเย็น นางเพิ่งอายุสิบห้า นางล้วนเห็นมามาก เรื่องการแต่งงานของนาง นางไม่มีสิทธิ์คัดค้านเลยหยวนชิงหลิงถามนางข้าหลวงสี่ “ฮุ่ยติ่งโฮ่วเป็นคนยังไง?”นางข้าหลวงสี่ตอบเธอ “พระชายาถามท่านอ๋องก็ได้เพคะ ท่านอ๋องไปออกศึกตั้งแต
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 150
พอคิดว่าต้องขอให้คนพรรค์นั้นช่วยแล้ว ในใจของหยวนชิงหลิงก็รู้สึกลังเลขึ้นมา เขาต้องไม่ช่วยเธออย่างราบรื่นแน่ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเขาเต็มใจช่วย จิ้งโฮ่วเองก็อาจจะไม่ฟังเขา หยวนชิงผิงคิดง่ายไปอย่างไรก็ตาม ถ้าเขาเต็มใจช่วย เขาต้องคิดหาทางได้แน่ “เจ้ากลับห้องพักผ่อนก่อน เรื่องนี้พวกเราต้องหารือกันอีกยาว” หยวนชิงหลิงพูดเช่นนี้หยวนชิงผิงรู้สึกอึดอัดใจมากที่จริงแล้ว ในใจของนางไม่ได้คาดหวังกับหยวนชิงหลิง การที่นางมาที่จวนอ๋องก็เพียงเพราะอยากจะหลีกหนีความจริงนี้ วันนี้พี่สาวนางกลับมาจากวังหลวง นางแค่ลองถามดู เพียงแต่คำถามนี้ ในใจนางรู้สึกคาดหวังอยู่บ้างแต่พี่นางกลับตอบว่า ต้องหารือกันอีกยาว? นี่มันแค่ข้อแก้ตัวชีวิตพี่สาวนางชาตินี้ช่างโง่เง่าไร้สมอง มีแต่เรื่องหลงใหลในตัวอ๋องฉู่ เชื่อฟังท่านพ่ออย่างไม่ลืมหูลืมตา นางไม่เคยคิดว่า แตงที่ฝืนเด็ดออกจากต้นย่อมไม่หวานฉันใด การฝืนแต่งงานก็ไม่มีความสุขฉันนั้น แต่งกับอ๋องฉู่แล้วได้มีความสุขไหม?ท่านพ่อเพื่อความเจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงานถึงเลือกทำเช่นนี้ ซึ่งมันเสี่ยง แต่ก็แค่สละชีวิตลูกสาวตัวเองไปคนนึงเท่านั้น แต่นางไม่อยากทำแบบนี้ นี่มันคว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 151
“ดูแล้วยังบวมอยู่เลย” หยวนชิงหลิงยิ้มเยินยอ “ไม่อยากพูดเลย ท่านอ๋องช่างโดดเด่นเหลือเกิน ถึงบวมขนาดนี้ก็ยังดูหล่อเหลา”“มีอะไรก็รีบ ๆ พูดมา พูดจบแล้วก็รีบ ๆ ไปให้พ้นหน้าข้าซะ” อวี่เหวินห่าวรู้สึกว่าตัวเองเหมือนมีไข้ ทั้งร่างรู้สึกไม่มีเรี่ยวแรง เจ้าตัวต่อนี้พิษมากนัก แต่พิษกลับทำอะไรหยวนชิงหลิงไม่ได้เลย“ไม่มีอะไร ก็แค่คิดรับใช้ท่านอ๋องยกอาหารมาให้ ข้าทำเป็ดผัดใบโหระพาเองเลยนะ และเอาสุราเฟิ่นหยางมาไหนึงด้วย ท่านอ๋องมาดื่มเป็นเพื่อนข้าสักแก้วเถอะ” หยวนชิงหลิงยื่นมือไปหาเขา“อย่ามาแตะข้า!” อวี่เหวินห่าวสะบัดมือออกและพูดอย่างเคือง ๆ “เจ้ามันเป็นผู้หญิงสารพัดพิษ”หยวนชิงหลิงพูดอย่างจริงใจ “ท่านอ๋องท่านเป็นผู้ใหญ่ใจกว้าง อย่าทำกับข้าเหมือนผู้หญิงคิดเล็กคิดน้อยเลย เรื่องนี้ข้าผิดเอง ข้าควรยืนสงบเสงี่ยมเชื่อฟังไม่ปกปิดไม่ตะโกน ให้ตัวต่อต่อยข้า โธ่ เห็นท่านถูกต่อยแบบนี้ ข้าเจ็บเหลือเกิน ”“เจ้ารังเกียจข้าไหม?” อวี่เหวินห่าวหันกลับมา พยายามลืมตามองท่าทางประจบสอพลอหยวนชิงหลิง “ข้าให้โอกาสพูดครั้งเดียว จะพูดไม่พูด? ไม่พูดก็ออกไปให้พ้นหน้าข้า” “ดื่มเหล้าสักคำ...” หยวนชิงหลิวมองหน้าเขา ขี้เหร
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 152
เมื่อได้ยินดังนั้น หยวนชิงหลิงจึงไม่เกรงใจนั่งลงถามเขาไปตรง ๆ “ข้าอยากจะพูดกับท่านอ๋องตามลำพัง”หยวนชิงหลิงคิดว่าการขอร้องให้คนช่วย ต้องเล่าทุกอย่างตั้งแต่ต้นทั้งหมด อีกทั้งเธอยังลำบากใจที่จะขอให้คนอื่นช่วย“ใคร?” อวี่เหวินห่าวถามโดยไม่ได้แสดงอาการรังเกียจอะไร “เสี่ยวเหยากง”อวี่เหวินห่าวสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย “เจ้าถามถึงเขาทำไม?”“เคยได้ยินไท่ซ่างหวงพูดถึงเขาขึ้นมา ข้าแค่สงสัย?”“เรื่องของเขา ข้าไม่รู้หรอก ไม่ต้องถาม” อวี่เหวินห่าวทำหน้าเหม็นพูดกับเธอหยวนชิงหลิงรู้สึกงุนงง เสี่ยวเหยากงผู้นี้เมื่อก่อนเป็นอัครมหาไม่ใช่รึไง? ทำไมเขาถึงไม่รู้จัก?”เธอเหลือบมองอวี่เหวินห่าวจากหางตาของเธอ รู้สึกว่าเสี่ยวเหยากงผู้นี้คงมีเรื่องบาดหมางกับอวี่เหวินห่าว “งั้น ช่างเถอะ ถามต่ออีกข้อ ฮุ่ยติ่งโฮ่ว ฉู่ต้าโย่ว”อวี่เหวินห่าวขมวดคิ้วอย่างจริงจัง จนรอยบวมนั้นแดงแววขึ้นมา “เขาหรือ?”“คน ๆ นี้เป็นคนยังไง?” หยวนชิงหลิงมองสีหน้าเขาแล้ว ดูท่าไม่น่าจะใช่คำตอบที่ดีแน่“สรุปได้คำเดียว ชั่วช้า!” อวี่เหวินห่าวตอบอย่างเย็นช้า หยวนชิงหลิงอดไม่ได้ที่จะคิดแก้คำว่าชั่วช้าสองคำนี้ในหัว ในใจของเธอรู้สึกส
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 153
“ข้าก็เคยขัดแย้งกับเขาไม่น้อย ภายหลังมีการยื่นถวายฏีกาต่อหน้าฝ่าบาท ฝ่าบาททรงสอบสวนแต่ไม่มีเรื่องอะไร ท่านอ๋องถูกฝ่าบาทต่อว่าไปชุดนึง ว่ากล่าวหาแม่ทัพอย่างผิด ๆ” ถังหยางกล่าวหยวนชิงหลิงอึ้งไปเลย “เรื่องนี้ เขาฆ่าผู้หญิงไปมากมายขนาดนี้ เขาจัดการได้เรียบร้อยหมดเลยเหรอ?”“ยกเว้นอยู่คนนึง คือฮูหยินคนที่สาม เป็นลูกของเจ้าเมืองลู่โจว ตอนที่นางเสียพอดีตอนนั้นเจ้าเมืองลู่โจวได้เห็นลูกสาวในโลงศพ ทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยบาดแผล สภาพน่าเวทนามากจนไม่อาจทนดูได้ นอกจากนี้ยังมีเด็กในท้องที่แท้ง เจ้าเมืองลู่โจวไม่ยอมและต้องการสืบสวนต่อ...”“สุดท้าย?” หยวนชิงหลิงที่เห็นว่าเขาหยุดพูด จึงรีบถามต่อถังหยางถอนหายใจ “สืบสวนไม่สำเร็จ เจ้าเมืองลู่โจวเป็นบ้าไปแล้ว”หยวนชิงหลิงสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง เธอโกรธจนผมทั้งหมดเหมือนจะชี้ตั้งขึ้นมาให้ได้ “ไม่มีคนทำอะไรเขาได้เลยเหรอ?”อวี่เหวินห่าวพูดว่า “มีคนเคยตีเขาอย่างหนักไปยกนึง”“ใครตี? ตีได้เยี่ยมไปเลย” หยวนชิงหลิงกัดฟันพูด “แล้วทำไมไม่ตีเขาให้ตายไปเลยล่ะ?”“เสี่ยวเหยากง!” อวี่เหวินห่าวพูดโดยมองหน้านาง“เสี่ยวเหยากง?” หยวนชิงหลิงตกใจ เสี่ยวเหยากงอายุมากแล้ว ยั
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 154
เธอเค้นสมองคิด อวี่เหวินห่าวมีจุดอ่อนอะไรบ้าง?มี ฉู่หมิงชุ่ย แต่ก็เหมือนการแตะย้อนเกล็ดมังกรของเขา แตะนิดเดียวผลลัพธ์ที่ได้ร้ายแรง จนไม่อยากจะคิดถึงผลลัทธ์นั้นเลย“ช่างเถอะ ข้าจะคิดหาทางอื่น ถ้าไม่ได้จริง ๆ ข้าก็จะไปขอฮุ่ยติ่งโฮ่วด้วยตัวเอง” หยวนชิงหลิงลุกออกไปด้วยความโกรธอวี่เหวินห่าวแค่นหายใจอย่างเย้ยหยัน นางจะไปขอฮุ่ยติ่งโฮ่วด้วยตัวเอง นางช่างกล้า เขาจะยกเท้าถีบให้น่ะสิไม่ว่าไม่ใช่ว่าเขาดูถูกคนอื่น แต่จิ้งโฮ่วไม่กล้าท้าทายคนตระกูลฉู่หยวนชิงหลิงนั่งลงให้เด็กรับใช้รับคำสั่ง วันรุ่งขึ้น ก็ให้ลวี่หยาไปขอพบฮุ่ยติ่งโฮ่ว แต่ทว่าฮุ่ยติ่งโฮ่วกลับไม่สนใจตอบกลับพระชายาจากบ้านฮุ่ยติ่งโฮ่ว และตอบปฏิเสธไปว่าวันสองวันนี้ฮุ่ยติ่งโฮ่วไม่อยู่ที่จวนลวี่หยาโกรธมากหลังจากกลับจากจวนฮุ่ยติ่งโฮ่ว และพูดต่อหน้าหยวนชิงหลิงว่า “ฮุ่ยติ่งโฮ่วไม่เคารพท่านเลย เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเขาอยู่ในจวน หม่อมฉันพบว่าตอนนั้นคนรับใช้กลับไปรายงานก็เห็นเขาอยู่ในโถงพอดี”“ลวี่หยา อย่าพูดมาก!” แม่นมฉีดุลวี่หยาไปทีหยวนชิงหลิงพูดอย่างเฉยชา “เขาเองก็เป็นคนมีชื่อเสียง เป็นขุนนางคนโปรดของราชสำนัก ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะไม่เ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 155
หยวนชิงหลิงยิ้มออกมา “ขอบคุณมาก ถ้าไม่เป็นเพราะคำเตือนของท่าน ข้าก็นึกไม่ถึงว่าไปหาท่านย่าก็ได้เหมือนกัน”ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นทำไมคุณนายรองไม่ชอบให้มีคนรบกวนหาท่านย่ากัน? เธอเป็นหลานสาว ไปเยี่ยมไข้ท่านย่า ไม่ใช่วิถีปกติที่เขาทำกันหรืออย่างไร?หวางซรื่อโกรธจนปวดหัว “น่าโมโห แต่ละคนล้วนไม่เอาไหน ไม่รู้อะไรบ้างเลย”หยวนชิงหลิงไม่สนใจและเดินออกไปเธอออกไปที่ประตูใหญ่ เกือนชนเข้ากับใครบางคน เธอรีบถอยหลังไปหนึ่งก้าว ยืนนิ่งพบชายหนุ่มอ่อนเยาว์รูปงามในชุดสีกรมท่า เธอโพล่งเรียกออกมา “พี่ใหญ่!”คนนี้เป็นพี่ชายคนโตของหยวนชิงหลิง หยวนหลุนเหวิน เขาเป็นบัณฑิตฝึกหัดปฏิบัติราชการประจำสำนักราชบัณฑิตหลวงเขาเคยเป็นความภาคภูมิใจของวงศ์ตระกูล แต่เพราะพูดจาก้าวร้าวไปทำให้ตระกูลฉู่ขุ่นเคืองใจ ตอนนี้เขาเป็นแค่คนว่างงานไม่ได้ทำการทำงานอะไรในสำนักราชบัณฑิตหลวง“ทะเล่อทะล่าทำอะไรน่ะ?” หยวนหลุนเหวินถามอย่างเคร่งขรึม“ข้ามีเรื่อง ขอตัวก่อน” หยวนชิงหลิงไม่ได้มีความรู้สึกดีอะไรกับคนในครอบครัวหยวน และก็ไม่อยากคิดถึงเรื่องของหยวนหลุนเหวินด้วย เสียงดุไล่หลังมา หยวนหลุนเหวินคว้าข้อมือของหยวนชิงหลิงแล้วดุเธอ “
บทล่าสุด
