ร้านคาเฟ่ ‘Luna Brews’ ใจกลางเมืองคึกคักไปด้วยผู้คน เสียงเครื่องชงกาแฟดังก้องเคล้ากับเสียงพูดคุยเบา ๆ จากลูกค้าที่นั่งกระจายตัวตามมุมต่าง ๆ โต๊ะไม้ขัดมันสะอาดสะท้อนแสงแดดยามสายผ่านกระจกใสที่เปิดโล่ง
แทนนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของร้าน สายตาของเขาจ้องจอแล็ปท็อปตรงหน้า ร่างสูงในชุดเรียบง่ายแต่ดูดีดึงดูดสายตาผู้คน เสื้อเชิ้ตสีดำพอดีตัวที่พับแขนขึ้นถึงข้อศอกเข้ากันอย่างลงตัวกับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้ม รองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาดตาเสริมลุคที่ดูสบาย ๆ แต่เต็มไปด้วยเสน่ห์
ทรงผมเซตเรียบง่ายโชว์หน้าผากกว้าง ดวงตาคมสีดำสนิทฉายแววครุ่นคิด เงียบขรึม และสุขุม เพียงเขานั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น ก็เหมือนรัศมีบางอย่างดึงดูดสายตาสาว ๆ ในร้าน ทุกคนต่างเหลียวมองผ่านโต๊ะของเขาอย่างอดไม่ได้ บ้างก็หันไปกระซิบกับเพื่อนอย่างตื่นเต้น
“ไง รอนานมั้ย?”
เสียงทุ้มชัดเจนดังมาจากด้านหลังของแทน ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นจากแล็ปท็อปทันที เบียร์ รุ่นพี่คนสนิทจากคณะวิศวะคอมพิวเตอร์ก้าวเข้ามานั่งฝั่งตรงข้าม ใบหน้าคมเข้มยังคงดึงดูดทุกสายตาเหมือนเดิม
เบียร์หรือในโลกใต้ดินรู้จักเขาในฉายา ‘ผู้ไร้เงา’ เป็นแฮกเกอร์อันดับหนึ่งผู้สร้างตำนาน ด้วยการเจาะระบบความปลอดภัยสุดซับซ้อนของไซเบอร์เน็ต อินโนเวชั่น บริษัทผู้นำด้านเทคโนโลยี AI และระบบรักษาความปลอดภัยไซเบอร์ระดับโลก
เหตุการณ์ครั้งนั้นกลายเป็นข่าวฮือฮาไปทั่ววงการ แต่ตัวตนที่แท้จริงของเขากลับยังคงเป็นปริศนา เพราะฝีมือการแฮกที่ไร้ร่องรอย ไม่มีใครจับได้ ทำให้เขาได้รับฉายา ผู้ไร้เงา ผู้ที่เข้าออกระบบของบริษัทต่าง ๆ โดยไม่มีใครล่วงรู้ถึงการปรากฏตัวของเขา
วันนี้เขาปรากฏตัวในลุคที่สะดุดตาไม่แพ้กัน เสื้อเชิ้ตสีเทาเข้มพอดีตัว กางเกงสแลคสีดำ และรองเท้าหนังมันเงา เสริมด้วยนาฬิกาข้อมือแบรนด์หรูที่ดูเรียบง่ายแต่ทรงพลัง ทรงผมสั้นที่จัดทรงอย่างดีเผยให้เห็นหน้าผากกว้างและคิ้วหนาเข้ม ดวงตาสีดำสนิทที่ดูเหมือนอ่านความคิดคนได้ ใครมองก็อดรู้สึกหวั่นเกรงในเสน่ห์และความน่าเกรงขามไม่ได้
แม้จะเป็นรุ่นพี่ที่จบไปนานแล้ว แต่รูปลักษณ์และบุคลิกของเบียร์ก็ยังดึงดูดความสนใจจากสาว ๆ ในร้าน ไม่แพ้แทน เพียงแค่เขายิ้มบาง ๆ ให้บริกรหญิงที่นำเมนูมาเสิร์ฟ ก็ทำให้เธอหน้าแดงจนรีบหลบสายตา
“พี่ดูไม่เปลี่ยนเลย” แทนพูดพลางยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ สายตาสบกับเบียร์ที่มองกลับมาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“เรื่องปกติน่ะ” เบียร์ตอบเรียบ ๆ แต่แฝงอารมณ์ขัน
“ว่าแต่... นายอยากให้ฉันช่วยเรื่องไรล่ะ ถึงกับต้องนัดเจอในร้านแบบนี้?”
แทนดันแล็ปท็อปไปตรงหน้ารุ่นพี่ “ผมอยากให้พี่ช่วยหาว่า ผู้เล่นคนนี้คือใคร”
หน้าจอแสดงโปรไฟล์ของ J.W. บนฐานข้อมูลของบริษัท ชื่อที่คุ้นเคยในวงการเกมพร้อมโลโก้กิลด์ชาโดว์วิงส์ เบียร์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะโน้มตัวมาดูใกล้ ๆ
“แค่ผู้เล่น ระดับนายก็น่าจะหาเจอได้ไม่ยากนี่?”
แทนถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ผมลองทุกวิธีแล้ว แต่ไม่สามารถหา IP Address หรือข้อมูลที่แท้จริงของผู้เล่นคนนี้ได้เลย”
น้ำเสียงของเขาแฝงความหนักใจ ดวงตาเต็มไปด้วยความครุ่นคิด
“ดูเหมือน ‘เธอ’ มีระบบป้องกันตัวเองดีมาก พอผมเริ่มตามเส้นทางใกล้ถึงตัว เส้นทางก็เปลี่ยนไปทันที แถม IP ก็เปลี่ยนอัตโนมัติทุกครั้ง”
“เธอ?” เบียร์ยักคิ้วขึ้นพลางยิ้มมุมปาก
“ผมไม่รู้ว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แต่ตัวละครในเกมเป็นผู้หญิง เลยเรียกเธอไว้ก่อน” แทนยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
เบียร์หัวเราะในลำคอ
“ฟังดูน่าสนใจ... ขอลองดูหน่อยละกัน”
เขาลากแล็ปท็อปมาอยู่ตรงหน้า มือเรียวยาวเริ่มพิมพ์คีย์บอร์ดอย่างคล่องแคล่ว หน้าจอเปลี่ยนไปมาอย่างรวดเร็วเมื่อเขาป้อนคำสั่งและดึงข้อมูลจากระบบ
“เธอนี่คงเป็นคนพิเศษสินะ ถึงทำให้นายหัวเสียได้ขนาดนี้” เบียร์พูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์
“เธอเก่งมากในเกมครับ แต่สิ่งที่ทำให้ผมหงุดหงิดคือการปกปิดตัวตนของเธอ นี่มันเกินกว่าผู้เล่นธรรมดาจะทำได้” แทนตอบ สีหน้ายังคงเคร่งขรึม
“ดูเหมือนเธอจะเป็นตัวจริงไม่ใช่ AI ด้วย” เบียร์พึมพำ
“ป้องกันตัวดีมาก แต่... ไม่มีระบบไหนที่ฉันเจาะไม่ได้”
นิ้วมือของเบียร์พิมพ์คีย์บอร์ดเร็วจนแทบมองไม่ทัน ข้อมูลบางส่วนเริ่มปรากฏขึ้น แต่ก่อนที่เขาจะเข้าถึงเส้นทาง IP ได้สำเร็จ หน้าจอกลับค้างไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นข้อความที่เขียนว่า:
“Access Denied.”
เบียร์หยุดนิ่ง ดวงตาฉายแววท้าทายก่อนจะพิมพ์โค้ดเพิ่มเติม
“อืม... สนุกขึ้นแล้วสิ”
แทนมองจออย่างกังวล “พี่ทำได้ไหม?”
เบียร์หัวเราะในลำคอ
“เด็กคนนี้ไม่ธรรมดา เธอใช้ระบบเปลี่ยนเส้นทางอัตโนมัติที่ทำงานพร้อมกับการเข้ารหัสขั้นสูง ไม่เคยเจอผู้เล่นที่ทำแบบนี้ในเกมมาก่อน”
“นี่แหละที่ผมถึงต้องพึ่งพี่” แทนพูดน้ำเสียงหนักแน่น
เบียร์ยักไหล่ “ยังไงก็ต้องลองดูอีกหน่อย”
เขาพิมพ์คำสั่งใหม่ แต่ไม่ทันไร หน้าจอของแทนกลับดับลงพร้อมข้อความเตือน
‘การแจ้งเตือนระบบ: ตรวจพบการเข้าถึงโดยไม่ได้รับอนุญาต (System Alert: Unauthorized Access Detected) ’
เบียร์หยุดมือทันที และเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้พลางยิ้มบาง
“เด็กคนนี้เด็ดจริง เธอไม่ได้ป้องกันตัวแบบธรรมดา แต่ตั้งระบบแจ้งเตือนย้อนกลับมาที่ระบบกลางเลย”
“แปลว่า?”
“แปลว่า... ถ้าฉันพยายามอีกครั้ง เธอจะรู้ว่ามีคนพยายามเจาะเข้ามา”
แทนกัดฟันแน่น “พี่หาเธอไม่ได้เหรอ?”
“ไม่ได้หมายความว่าเจาะไม่ได้ แค่ฉันต้องทำในที่ที่ปลอดภัยกว่านี้ ไม่ใช่ในร้านกาแฟที่มี Wi-Fi สาธารณะ” เบียร์หัวเราะเบา ๆ
“งั้น... พี่ช่วยหน่อยได้ไหมครับ? ผมอยากรู้ว่าเธอเป็นใคร”
เบียร์หยิบแก้วกาแฟขึ้นจิบ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเบา ๆ แต่เต็มไปด้วยความมั่นใจ
“นายอยากรู้ตัวจริงของเธอ? ได้สิ... เดี๋ยวฉันจัดให้”
ภายในคอนโดหรูของเบียร์ แสงไฟสีอบอุ่นส่องกระทบผนังห้องที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่ดูมีระดับ เสียงพิมพ์แป้นคีย์บอร์ดดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เบียร์นั่งอยู่หน้าจอแล็ปท็อป ดวงตาคมกริบจับจ้องไปยังข้อมูลบนหน้าจออย่างไม่วางตา
แทนยืนพิงกรอบหน้าต่างมองออกไปด้านนอกด้วยสายตาเคร่งขรึม แขนกอดอกแน่น ความคิดในหัวเขาวนเวียนถึงเพียงเรื่องเดียว
เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากอีกมุมหนึ่งของห้อง ก่อนที่เนย ลูกพี่ลูกน้องของแทน จะยื่นแก้วชาเขียวให้
“เอ้า ชาเขียว”
“ขอบคุณครับ พี่เนย” แทนรับแก้วมา ก่อนจะชะงักเล็กน้อย สายตามองไปที่เนยแล้วเลื่อนไปที่เบียร์อย่างไม่เชื่อสายตา
“ไม่เจอกันนาน นายหล่อขึ้นเยอะเลยนี่” เนยนั่งลงข้างเบียร์ ชวนเขาคุยอย่างเป็นกันเอง
“เซอร์ไพรส์กว่า ก็เรื่องที่พี่เนยขาโหดเป็นแฟนกับพี่เบียร์..”
ผัวะ!
มือเรียวบางของเนยฟาดลงที่ศีรษะแทนเต็มแรงจนเขาเซไปเล็กน้อย เบียร์ที่นั่งพิมพ์อยู่ถึงกับหัวเราะเบา ๆ
“มือหนักเหมือนเดิม...” แทนบ่นอุบอิบ
“พูดมาก อยากตายรึไง” เนยตอบด้วยน้ำเสียงดุ แต่แฝงด้วยความเอ็นดู
เบียร์เหลือบมองทั้งสองคนด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ก่อนจะกลับไปตั้งสมาธิกับจอแล็ปท็อป เส้นทางที่เขากำลังตามอยู่นั้นซับซ้อนเกินกว่าที่แทนจะมองเห็น
“ดูเหมือนเด็กคนนี้จะใช้ระบบเปลี่ยนเส้นทางแบบหลายชั้น” เบียร์พูดกับตัวเองขณะพิมพ์คำสั่งอย่างรวดเร็ว
“ปกติมันจะพาเราวนไปเรื่อย ๆ เหมือนแมวไล่จับหางตัวเอง แต่ถ้าเราไม่ไล่ตามล่ะ?”
แทนเลิกคิ้ว “ไม่ตาม... แล้วจะทำยังไงครับ?”
เบียร์ยิ้มมุมปาก ก่อนจะพิมพ์โค้ดอีกชุด
“ฉันจะย้อนกลับจุดที่เธอเริ่มใช้การป้องกันเส้นทาง ดูว่ามันเชื่อมไปถึงที่ไหนก่อนจะถูกเปลี่ยนเส้นทาง”
เขาใช้วิธีสร้างภาพเส้นทางของข้อมูลแบบย้อนกลับ (Reverse Pathing) ด้วยการวิเคราะห์จุดเริ่มต้นของทุกเส้นทางที่เปลี่ยนไป
“เหมือนปลดปมเชือก เราไม่ต้องแก้ทีละปม แต่ย้อนกลับไปที่จุดเริ่มแรก”
“แล้วเธอจะรู้ตัวไหม?” แทนถาม สีหน้าฉายแววกังวล
“ไม่ ถ้าฉันใช้วิธีนี้” เบียร์ตอบพลางใช้โค้ดลวงให้ดูเหมือนเป็นเพียงการเชื่อมต่อปกติของผู้เล่นในระบบทั่วไป
เวลาไม่นาน หน้าจอแสดงพิกัดของ IP Address สุดท้าย ที่เจเคยเชื่อมต่อก่อนเปลี่ยนเส้นทาง เบียร์พิมพ์โค้ดสุดท้ายเพื่อดึงข้อมูลอย่างเงียบเชียบ
“ได้แล้ว” เบียร์พูดพร้อมกับยิ้มบาง
“จริงเหรอครับ?” แทนขยับเข้ามาดูใกล้ ๆ
บนหน้าจอแสดงพิกัดที่เชื่อมต่อกับสถานที่แห่งหนึ่งใกล้กับมหาวิทยาลัยไทระ อินโนเวชั่น ยูนิเวอร์ซิตี้ เบียร์บันทึกข้อมูลทั้งหมดลงในระบบของเขา พร้อมตั้งค่าป้องกันไม่ให้เจตรวจพบ
“เธอไม่มีทางรู้ตัวหรอก” เบียร์พูดพลางเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างพอใจ
แทนไทที่ยืนอยู่ข้างหลังขมวดคิ้วมุ่น ขณะสายตาคมกริบจับจ้องพิกัดที่ปรากฏบนหน้าจอ
“หืม? พิกัดนี้มัน...”
“นายรู้จัก?”
“ร้านคาเฟ่ใกล้มหา’ ลัย” แทนตอบเสียงเรียบ แต่แววตาครุ่นคิด
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง สมองประมวลผลภาพและเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อนอย่างรวดเร็ว ความสงสัยที่เคยเป็นเพียงจุดเล็ก ๆ เริ่มชัดเจนขึ้น ริมฝีปากสวยของเขายกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
“ผมจะไปหาเธอ”
แทนพูดเสียงราบเรียบ แต่ดวงตากลับเปล่งประกายเหมือนกับว่าเขากำลังเข้าใกล้คำตอบที่ต้องการ
เบียร์มองแทนด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน
“ฉันไปด้วย เด็กคนนี้น่าสนใจกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะ”
“งั้นเรารีบไปกันเถอะ” แทนกล่าว ขณะที่มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋า อีกข้างกำแน่นด้วยความมุ่งมั่น
‘ถ้าเธอคือ J.W. จริงๆ ล่ะก็...คงสนุกน่าดู’
ร้านคาเฟ่ ‘Bookmark Brews’ ตั้งอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยไทระ เป็นร้านเล็ก ๆ ที่มีเสน่ห์ในตัวเอง ด้วยการตกแต่งผสมผสานระหว่างความอบอุ่นของไม้และชั้นหนังสือที่วางเรียงรายตามผนัง เสียงเพลงแจ๊สเบา ๆ คลอไปกับกลิ่นกาแฟหอมกรุ่นที่อบอวลทั่วร้านแทนเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเบียร์ ทั้งสองมองไปรอบ ๆ ร้านเพื่อสำรวจบรรยากาศ แสงธรรมชาติส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ ทำให้ทุกมุมของร้านดูสว่างและสงบ“ที่นี่เหรอ?”เบียร์ถาม พลางเลิกคิ้วเมื่อเห็นลูกค้าสองสามคนกำลังนั่งอ่านหนังสือในมุมต่าง ๆ ของร้าน และบางคนก็ใช้มีแล็ปท็อปนั่งทำงาน“ตามพิกัดคือที่นี่ล่ะ” แทนตอบพลางกวาดสายตามองหาหญิงสาวคนนั้นทั้งสองคนเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ โดยมีน พนักงานสาวประจำร้านก็เอ่ยต้อนรับด้วยรอยยิ้มสดใส“ยินดีต้อนรับค่ะ รับอะไรดีคะ”“เอสเพรสโซ่ร้อน” แทนสั่งเสียงเรียบ“อเมริกาโน่ร้อน” เบียร์ต่อด้วยน้ำเสียงสุภาพแทนมองไปรอบ ๆ ร้าน สายตาสำรวจไปยังมุมต่าง ๆ ก่อนจะหันกลับมาถามมีนด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้ดูปกติ“พนักงานวันก่อน...”กริ๊ง!เสียงกระดิ่งหน้าประตูดังขึ้น ดึงความสนใจของทั้งแทนและเบียร์“พี่มีน เมล็ดกาแฟมาส่งค่ะ ให้เจทำไงคะ?”เสียงหวานใส
โต๊ะประจำของเจที่หลังตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์คอมพิวเตอร์ เป็นมุมสงบที่เธอมักมานั่งพักผ่อนช่วงว่าง เสียงลมอ่อน ๆ พัดผ่านต้นไม้รอบบริเวณ เพิ่มความเย็นสบายให้บรรยากาศ แต่ความคิดของเจกลับไม่ได้สงบเหมือนสภาพแวดล้อมรอบตัวเธอนั่งมองนามบัตรในมือเล่น หมุนมันไปมาระหว่างนิ้วอย่างใช้ความคิดเอาไงดีเนี่ย...เกมใหม่เลยนะ...แต่...เขาชวนเราทำไม?“เจ เจ!!” เสียงเรียกดังลั่นดึงเธอออกจากภวังค์ เจสะดุ้งเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสาวที่ยืนเท้าสะเอวอยู่ตรงหน้า“ห๊ะ?”“เหม่อไปไหนของแกวะ?” แพรวาพูดพลางนั่งลงตรงข้าม ยื่นนิ้วชี้มาจิ้มแก้มของเจเบา ๆ“เออ คิดไรเพลินๆ น่ะ” เจตอบปัด ๆ พร้อมกับดันมือเพื่อนออก“แก พรุ่งนี้มีงานปาร์ตี้ประจำควอเตอร์ ไปกันมั้ย?” แพรวาพูดพลางทำตาเป็นประกายแบบอ้อนสุด ๆ“ไม่ไปอะ”“โหย แกอะ ไปหน่อยเหอะ นะ นะ นะ พรีสสสส!” แพรวาทำเสียงอ้อนสุดชีวิต พร้อมเขย่ามือเจไปมา“อะไรของแกวะ ทำไมต้องอยากไปขนาดนั้น?” เจเลิกคิ้วมองด้วยความสงสัย“ก็....รอบนี้ เป็นคิวของกรุ๊ปพี่แทนไทจัดปาร์ตี้อะ อ๊ายย”แพรวาทำท่าเขินอายมิดเมี้ยน พร้อมกรี๊ดเบา ๆ“แล้ว?”“พี่แทนไทปิดผับอีคลิปส์ ลักซ์ เลาจน์ เลี้ยงเลยนะ ผับหรู ไฮโซ ไม่
เสียงลมหายใจของเจยังคงสะท้อนอยู่ในหัว ราวกับสัมผัสร้อนแรงเมื่อตอนบ่ายยังตราตรึงไม่เลือน แม้ตอนนี้เธอจะนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ โลกแห่งความจริงถูกแทนที่ด้วยหน้าจอเกมคิงดอมเควสออนไลน์ แต่หัวใจของเธอยังคงเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้“ตั้งสติหน่อย เจ… เธอไม่ใช่คนที่จะมาหลุดเพราะเรื่องแบบนี้” เธอบอกตัวเองเสียงเบา พยายามดึงความคิดกลับมาสู่หน้าจอที่แสดงข้อมูลทีมและแผนการโจมตีสำหรับอีเวนต์ใหญ่มือเรียวเลื่อนเมาส์และกดแป้นคีย์บอร์ดเพื่อเตรียมแผนกลยุทธ์ให้พร้อม ในฐานะหัวหน้ากิลด์ชาโดว์วิงส์ เธอไม่มีเวลามาเสียสมาธิกับเรื่องส่วนตัวแต่ในขณะเดียวกัน ภาพดวงตาคมกริบและสัมผัสอุ่นร้อนของเขาก็ยังคงแว่บเข้ามาในความคิดเป็นระยะ เธอส่ายหน้าเบา ๆ พยายามไล่ความรู้สึกเหล่านั้นออกไป“...ทุกคนรอคำสั่งฉันอยู่”เจสูดลมหายใจลึก ตั้งสมาธิอีกครั้ง ก่อนจะเปิดไมค์เพื่อเริ่มสั่งการทีมที่รอเธออยู่ในเกมโลกของเกมคิงดอมเควสออนไลน์ ในค่ำคืนนี้ถูกปกคลุมด้วยความมืดมนและพลังลึกลับที่ยากจะหยั่งถึง เมื่อดันเจี้ยนพิเศษ ‘หอคอยแห่งนิรันดร์’ ได้เปิดประตูต้อนรับเหล่านักผจญภัยเป็นครั้งแรกตัวหอคอยตั้งตระหง่านกลางป่าทึบที่ดูเหมือนจะไร้ที่ส
เฮ้อ!!ทำยังไงก็ไม่ยอมหลุดออกจากหัวเลย...จูบนั่น...ทำไมเขาถึงจูบฉัน?แล้วทำไมฉันถึงไม่ลืมมันเนี่ย!!!โอ๊ย!! ฉันที่ไม่เข้าใจในสิ่งที่รุ่นพี่แทนไททำ ได้แต่ยีหัวตัวเองแรงๆ และฟุบหน้าลงกับโต๊ะ“เจ เจ!”“อะไร!!” ฉันเงยหน้าขึ้นมองแพรวา เสียงเธอเรียกดังลั่น แถมสายตาเป็นประกายวิบวับอีกต่างหาก จะลากฉันไปไหนอีกล่ะสิ“ไปซื้อชุดกัน คืนนี้มีปาร์ตี้นะ” แพรวายิ้มให้อย่างร่าเริงฉันถอนหายใจเฮือก มือนึงยังพิมพ์คำสั่งลงในแล็ปท็อป รันโค้ดระบบรักษาความปลอดภัยแบบใหม่ที่กำลังพัฒนา“ไม่ไป...ไม่ได้เหรอ?” ฉันยู่หน้า ทำสายตาเว้าวอนใส่แพรวาฉันไม่อยากไปนี่นา...“ไม่ได้!” เสียงของแพรวาเข้มขึ้นทันที“แกน่ะ หัดออกจากร้านคาเฟ่บ้างเหอะ หมกตัวอยู่แบบนี้ เมื่อไหร่จะมีแฟนห๊ะ?”“ฉันไม่ได้อยากมีแฟนนี่!” ฉันบ่นอุบอิบพลางหลบสายตาแพรวาทำหน้าบึ้ง ก่อนจะเท้าคางมองฉันเหมือนจะพยายามสะกดจิต“เจ... แกอย่าทำตัวเป็นแม่ชีสิ หัดปลดปล่อยบ้าง งานนี้สนุกแน่นอน!”ฉันถอนหายใจยาวอีกครั้ง ก่อนยกมือขึ้นเหมือนยอมจำนน“โอเคๆ ฉันไปก็ได้ เลิกพูดเรื่องแม่ชีได้แล้ว”แพรวายิ้มกว้างเหมือนชนะอะไรสักอย่าง“ดี งั้นไปเลือกชุดกันเลย!”• • • • • • •ภาย
แทนไทนั่งอยู่ในโซนวีไอพีด้านบนของงานปาร์ตี้ประจำควอเตอร์มาตั้งแต่เริ่มงาน ดวงตาคมจ้องมองลงไปยังฝูงชนด้านล่าง แต่ทันทีที่เขาเห็นร่างบางในชุดเดรสสีดำที่กำลังเดินเข้ามาในงาน ทุกอย่างรอบตัวเหมือนหยุดนิ่งเขาขบกรามแน่นจนเห็นสันกรามชัด สายตาคมกริบมองเธอที่อยู่ในเดรสสีดำเข้ารูปอย่างไม่พอใจเธอโคตรสวย...ผิวขาวเนียนตัดกับผ้าสีดำแนบลำตัว เส้นโค้งเว้าถูกเน้นจนเห็นได้ชัดแบบที่ใครเห็นก็ต้องมองตาม แผ่นหลังที่เปิดเผยในชุดนั้นทำให้เขารู้สึกบางอย่างพลุ่งพล่านแต่สิ่งที่ทำให้เขาหัวเสีย คือชุดนั้นมันเน้นรูปร่างของเธอทุกส่วนอย่างชัดเจน แผ่นหลังที่เปิดเผยขับกับผิวเนียนละเอียดจนใคร ๆ ก็ต้องมอง เธอดึงดูดสายตาของผู้ชายทุกคนในงาน รวมถึงคนที่เขาไม่อยากให้มอง“ให้ตายสิ…” เขาพึมพำเสียงต่ำ ก่อนจะกระดกแก้ววิสกี้ในมือจนหมดในครั้งเดียว แล้วกระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรงจนแก้วแทบแตกปึง!“ใจเย็น นายหัวร้อนอะไร?” เสียงทุ้มต่ำของเคน พี่ชายต่างแม่ดังขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขานั่งพิงโซฟาอย่างสบายใจ“เปล่า...” แทนไทตอบเสียงแข็ง ใบหน้าเคร่งขรึม สายตายังจับจ้องไปที่เจไม่วางตา“หวงล่ะสิ” เคนยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นพลางยิ้มก
“แล้ว...พี่แทน...ต้องการอะไรคะ?”“ฉันอยากได้...เธอ”คำพูดของเขาทำให้เจนิ่งอึ้งไป ราวกับโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ ดวงตาของเธอสบเข้ากับสายตาคมกริบของเขา ซึ่งไม่แสดงความลังเลแม้แต่น้อยในช่วงที่เจกำลังงุนงงกับคำพูดนั้น แทนไทถือโอกาสโอบเอวเธอและพาเธอเคลื่อนไหวออกจากฟลอร์อย่างแนบเนียน จนกระทั่งพวกเขาไปหยุดอยู่บริเวณมุมหนึ่งของผับที่ค่อนข้างเงียบสงบ“เอ่อ...ฉันไม่เข้าใจค่ะ”แทนไทกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์“เมื่อวานเธอบอกว่า โค้ดที่รันในระบบมันดูแปลกๆ ไม่ใช่เหรอ?”“อ่า...ค่ะ”“เพราะงั้น ฉันอยากให้เธอช่วยดูให้หน่อยว่ามันแปลกยังไง”น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง แต่รอยยิ้มที่ส่งมาทำให้เธอรู้สึกถึงบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่าคำพูดเจถอนหายใจเบา ๆ เมื่อเข้าใจว่าเขาหมายถึงเรื่องระบบในเกม ไม่ใช่เรื่อง...อื่นที่เธอเผลอคิดไปไกลเขาหมายถึง...เรื่องโค้ดในระบบเกมใหม่สินะเฮ้อ...เจ แกก็คิดไปเรื่องอะไรเนี้ย!“ว่าไง?”“เอ่อ...ฉันขอเวลาคิดหน่อยได้มั้ยคะ?”“ได้ แต่อย่านาน” แทนไทตอบพลางมองเธอด้วยสายตาที่เหมือนรู้ทันทุกอย่าง“ฉันไม่ชอบรอ”คำพูดของเขาทำให้เจรู้สึกเหมือนถูกกดดัน แต่ในเวลาเดียวกันก
ในยามค่ำคืนที่เงียบสงบ แสงไฟถนนสาดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ในห้องของเจ เธอนั่งอยู่บนโซฟาในชุดเสื้อคลุมตัวบาง เนื้อผ้าบางเบาแนบลู่ไปกับผิวเนียนละเอียด มือเรียวถือแก้วโกโก้ร้อนที่ยังมีไออุ่นลอยจาง ๆ แต่จิตใจกลับล่องลอยไปไกล“ฉันอยากได้...เธอ”คำพูดของแทนไทยังคงดังก้องในหัว รอยยิ้มมุมปากของเขา และดวงตาคมที่มองเธอราวกับเป็นสิ่งเดียวในโลกยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำ มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนสะกดจนยากจะสลัดออก“โอ๊ย!! จะคิดถึงคำพูดของเขาทำไมเนี่ย เจ!!” เธอบ่นกับตัวเองพลางยกมือขึ้นขยุ้มผมเบา ๆ อย่างหงุดหงิดดวงหน้าหวานของเธอขึ้นสีระเรื่อเมื่อนึกถึง...จูบ จูบที่เขามอบให้เธอนี่ฉันปล่อยให้เขาจูบอีกแล้ว!แค่จูบแรกที่เขาขโมยไปยังไม่พอ ยังมีครั้งที่สองอีก... แค่คิดถึงก็ทำให้เธอแทบอยากมุดหน้าลงหมอนหนีความอับอาย“โธ่ว้อย! เจ ทำไมพอสบตากับเขาทีไร ลืมตัวทุกที อะไรกันวะเนี่ย!”เธอบ่นพลางทิ้งตัวลงบนโซฟา มือเล็กวางแก้วโกโก้ไว้บนโต๊ะอย่างแรงจนเสียงดังเบา ๆ ก่อนจะเริ่มตีขาไปมาเหมือนเด็ก ๆ ที่กำลังขัดใจ“ทำไมเขาต้องทำแบบนั้นด้วยนะ! เขามองฉันเป็นอะไร...แค่แหย่เล่นเหรอ หรืออะไรกันแน่?” เธอพึมพำเสียงเบาในอากาศเ
แทนไทยืนพิงรถสปอร์ตสีดำสนิทอยู่ที่ลานหน้าตึกเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์คอมพิวเตอร์ ร่างสูงสง่าในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัวกับกางเกงสแลคสีดำเรียบหรู สายตาคมกวาดมองไปยังนักศึกษาที่เดินขวักไขว่เข้าออกตึกเรียนเขายกข้อมือดูนาฬิกาเรือนหรูที่แวววาวภายใต้แสงแดดอ่อน ๆ พร้อมถอนหายใจเบา ๆ เวลาเลิกเรียนของเธอกำลังใกล้เข้ามา แต่ในความรู้สึกของเขากลับรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าเธอจะมาตามนัดไหม?ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในหัวเขาตั้งแต่เมื่อคืนแน่นอนว่าเขาไม่ใช่คนชอบรอใคร แต่สำหรับเจ...มันต่างออกไป เขาไม่อยากเสี่ยงกับการที่เธออาจจะเปลี่ยนใจเพราะถ้าเธอไม่มา เขาก็จะพาเธอไปเองตารางเรียนของเธออยู่ในมือเขาแล้ว การเข้าถึงข้อมูลเหล่านั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา ไม่ใช่เพียงเพราะเขาเก่งด้านเทคโนโลยี แต่เพราะเธอคือคนสำคัญที่เขาอยากรู้ทุกอย่างขณะที่เขากำลังครุ่นคิด สายตาคมก็สะดุดเมื่อเห็นร่างบางในชุดนักศึกษาก้าวออกมาจากตึกเรียนเจในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตา กระโปรงพลีทสีดำความยาวเหนือเข่ากำลังดึงดูดสายตาของใครหลายคน รูปร่างที่สมส่วนของเธอช่างขับให้เสื้อเชิ้ตเรียบ ๆ ดูน่ามอง กระโปรงที่พอดีตัวเผยให้เห็นช่วงข
เสียงบรรเลงเปียโนแผ่วเบาของ Canon in D คลอเคลียไปกับบรรยากาศแสนโรแมนติกของ Aurora Grand Hall สถานที่จัดงานแต่งงานสุดหรูที่ถูกตกแต่งอย่างงดงามเหนือคำบรรยายภายในฮอลล์กว้างใหญ่ถูกประดับประดาไปด้วยดอกไม้สีขาวนวล สลับกับสีพีชและทองอย่างลงตัว ซุ้มดอกไม้ที่ตกแต่งด้วย ไลแลค และ ไฮเดรนเยีย ส่งกลิ่นหอมละมุนชวนให้รู้สึกอบอุ่นและผ่อนคลาย แสงไฟจากแชนเดอเลียร์คริสตัลที่ห้อยระย้าอยู่เหนือศีรษะส่องประกายระยิบระยับ เพิ่มความหรูหราให้กับงานราวกับงานราตรีในเทพนิยายพรมยาวสีงาช้างทอดตัวจากประตูทางเข้าจรดแท่นพิธี สองข้างทางเต็มไปด้วยแขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมเป็นสักขีพยานในวันสำคัญ ทุกสายตาจับจ้องไปยังประตูทางเข้า—ที่ซึ่งช่วงเวลาสำคัญของงานกำลังจะเริ่มขึ้นบนเวทีหลัก มีจอ LED ขนาดใหญ่กำลังฉายภาพของคู่บ่าวสาว ตั้งแต่วันแรกที่พวกเขาพบกัน จนถึงวันที่พวกเขาก้าวข้ามทุกอุปสรรคและยืนเคียงข้างกันในวันนี้—วันที่พวกเขาจะเริ่มต้นชีวิตคู่ร่วมกัน—และแล้ว ประตูบานใหญ่ก็ค่อยๆ เปิดออก—เสียงบรรเลงดนตรีดังกระหึ่มขึ้นอีกครั้ง แขกในงานต่างกลั้นหายใจ เฝ้ารอการปรากฏตัวของเจ้าสาวที่แท่นพิธี เจ้าบ่าว—แทนไทยืนรออยู่ในชุดสูททักซ
ภายในห้องแต่งตัวของเจ้าสาว กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกลิลลี่และกุหลาบขาวอบอวลไปทั่ว ผสมกับกลิ่นหอมจางๆ ของเครื่องหอมที่จุดไว้เพื่อสร้างบรรยากาศให้สงบและผ่อนคลายแสงแดดยามสายส่องผ่านม่านโปร่งสีขาว กระทบกับชุดเจ้าสาวที่เจสวมใส่อยู่ ชุดเดรสสีขาวบริสุทธิ์ตัดเย็บด้วยผ้าซาตินเนื้อนุ่ม แต่งด้วยลูกไม้ปักมือที่แสนประณีต ประดับไข่มุกเม็ดเล็กละเอียดราวกับหยดน้ำค้างต้องแสง กลีบผ้าถูกออกแบบให้พริ้วไหวอย่างเป็นธรรมชาติ สะท้อนแสงวาววับราวกับต้องมนต์เจนั่งอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ ผิวเนียนละเอียดของเธอแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบา ดวงตากลมสวยสะท้อนเงาของตัวเองในกระจก ผมยาวสลวยถูกเกล้าขึ้นอย่างเรียบร้อย ปล่อยปอยผมนิดๆ ลงมารับกับกรอบหน้าทำให้ดูอ่อนหวานกว่าเดิมเธอขยับมือสัมผัสชายกระโปรงเบาๆ ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ราวกับเพิ่งตระหนักได้จริงๆ ว่าวันนี้...เป็นวันแต่งงานของเธอ“เฮ้อ...”เสียงถอนหายใจแผ่วเบาหลุดออกมา เธอไม่ได้ไม่อยากแต่งงาน... แต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเกินไปเพียงสามเดือนก่อน ข่าวการหมั้นหมายของเธอกับแทนไทกลายเป็นกระแสใหญ่ ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอ ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่กำลังจะได้แต่งงานกับเจ้าของบริษัทเ
สามเดือนต่อมา—บรรยากาศภายใน Aurora Convention Hall คึกคักไปด้วยเสียงฮือฮาของเหล่านักข่าวและแฟนเกมที่มารวมตัวกันเพื่องานแถลงข่าวครั้งยิ่งใหญ่ของเมกาเบิร์ธ สตูดิโอบนเวทีหลัก จอ LED ขนาดยักษ์ฉายภาพโลโก้ของเกมใหม่ล่าสุด ‘Helios Online’ หรือที่รู้จักกันในชื่อ โปรเจกต์ H—เกมออนไลน์ระดับ Next-Gen ที่ใช้เทคโนโลยี Neural AI อันล้ำสมัย ซึ่งสามารถพัฒนาและตอบสนองต่อผู้เล่นได้อย่างอัจฉริยะและบุคคลที่กำลังได้รับความสนใจจากทุกสายตาในตอนนี้ คือชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสีดำสง่า ‘แทนไท ไทระ คณิณัตถ์’ ซีอีโอของเมกาเบิร์ธ สตูดิโอเขานั่งอยู่บนเวทีหลัก ข้างๆ กับคณะผู้บริหารและทีมพัฒนา ใบหน้าคมเข้มยังคงสงบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความมั่นใจแสงแฟลชจากกล้องจำนวนมากสาดส่องมายังเวทีแทนไทนั่งไขว่ห้าง มือข้างหนึ่งจับไมโครโฟน ดวงตาคมจับจ้องไปที่นักข่าวที่กำลังยกมือขอสัมภาษณ์พิธีกรยื่นไมค์ให้กับนักข่าวคนแรก“คุณแทนไท โปรเจกต์ H หรือ Helios Online เป็นเกมที่ใช้ AI ขั้นสูง ซึ่งนับเป็นเทคโนโลยีใหม่ของวงการเกมออนไลน์ คุณช่วยอธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ไหมครับ?”แทนไทพยักหน้าช้าๆ ก่อนตอบเสียงเรียบแต่หนักแน่น“Helios
ภายในห้องทำงานของแทนไท กลิ่นกาแฟอ่อน ๆ ลอยอวลในอากาศ แต่บรรยากาศกลับเย็นยะเยือกจนน่าขนลุกชายหนุ่มนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาหนังสีดำ ดวงตาคมกริบจับจ้องไปที่หน้าจอทีวีขนาดใหญ่ที่กำลังรายงานข่าว การหายตัวไปของบุคคลสำคัญในคดีอาชญากรรมทางเทคโนโลยี“คริส วอลตัน ผู้บริหารระดับสูงของนีโอนิกซ์ หายตัวไปเมื่อคืนที่ผ่านมา ทางการกำลังเร่งติดตามตัว— “ซันที่ยืนอยู่ตรงโต๊ะทำงาน พึมพำขึ้นขณะโยนแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะกระจกเสียงดัง“หมอนั่นหายตัวไปเหรอ?”“ก็ไม่แปลก” คินเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ หยิบแก้วเหล้าขึ้นจิบด้วยสีหน้าเรียบเฉย“คนอย่างมัน พอรู้ว่าทางการกำลังจ้องเล่นงาน ก็คงเตรียมแผนหนีไว้อยู่แล้ว”แทนไทเหยียดยิ้มบางๆ แต่ในดวงตามีเพียงความเย็นชา“หนี? คิดว่าไปได้ไกลแค่ไหนกัน?”เขาหยิบมือถือขึ้นมา กดโทรออกไปยังหมายเลขหนึ่ง เสียงเรียกสัญญาณดังขึ้นเพียงครั้งเดียว ก่อนจะมีเสียงตอบรับจากปลายสายแทนไทพูดเพียงสั้น ๆ“จัดการตามแผน”ปลายสายเงียบไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะตอบกลับมาเสียงเรียบ “รับทราบครับ”• • • • • • •อีกฟากหนึ่งของโลก—“บ้าชิบ! ทำไมเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้!?”คริส วอลตัน เดินวนไปมาอยู่ภายในห้องเพนต์เฮา
ภายในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาล เสียงเครื่องวัดชีพจรดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อจางๆ ลอยอวลในอากาศ แสงไฟสีขาวสะอาดตาทำให้บรรยากาศของห้องดูเงียบเหงาไปถนัดตาซันและคินนั่งอยู่คนละฝั่งของเตียง พวกเขาเฝ้าดูธีรัชที่ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ ผ้าพันแผลสีขาวบริเวณชายโครงด้านซ้ายของเขา บ่งบอกถึงร่องรอยของกระสุนที่ฝังเข้าไปในร่างกายเขาเกือบตาย—เพราะการตัดสินใจของตัวเองโชคดีที่นำตัวมาส่งโรงพยาบาลได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นป่านนี้คงไปนอนเฝ้ารากมะม่วงแล้ว หมอแจ้งว่า กระสุนไม่โดนอวัยวะสำคัญแต่ก็ทำให้เสียเลือดไปมากกว่าที่คาด ทั้งซันและคินถึงจะได้ยินแบบนั้น แต่ก็ยังไม่วางใจแม้หมอจะบอกว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ทั้งซันและคินก็ยังไม่วางใจกริ๊ก...เสียงเปิดประตูทำให้ทั้งสองเงยหน้าขึ้นทันที“มันยังไม่ตื่นอีกเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากหน้าประตู ก่อนที่ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตดำจะก้าวเข้ามาในห้อง ดวงตาคมกริบของแทนไทกวาดมองไปยังร่างที่นอนแน่นิ่งบนเตียง ก่อนจะสบตากับซันและคิน“อืม...หมอบอกว่ามันเสียเลือดเยอะ โชคดีที่กระสุนไม่ได้โดนอวัยวะสำคัญ” ซันพูดเสียงเรียบ แต่แฝงความเป็นกังวล“แต่มันก็เกือบไปแล้
ภายในห้องประชุมลับของเมกาเบิร์ธ แทนไทนั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ มือข้างหนึ่งเคาะลงบนโต๊ะเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ดวงตาคมกริบจับจ้องไปยังหน้าจอที่กำลังแสดงข้อมูลของ นีโอนิกซ์—บริษัทคู่แข่งที่พยายามเล่นสกปรกกับพวกเขามาตลอดทุกการเคลื่อนไหวของฝั่งนั้นถูกเก็บบันทึกไว้หมดแล้วหลักฐานการว่าจ้างแฮ็กเกอร์ที่พยายามแทรกซึมเข้าระบบ ข้อมูลการโอนเงินระหว่างบุคคลที่เกี่ยวข้อง—ทุกอย่างอยู่ในมือของพวกเขาแล้วซันนั่งไขว่ห้างอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ เขาใช้ปลายนิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ สีหน้าครุ่นคิด ขณะที่คินนั่งเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ กอดอกแน่น พลางจ้องมองหน้าจอที่ฉายเอกสารลับต่างๆ“เราได้ข้อมูลที่ต้องการหมดแล้ว” ซันเป็นคนเอ่ยขึ้นก่อน น้ำเสียงของเขาหนักแน่นและจริงจัง“ไอ้พวกนั้นคิดว่าแผนมันยังไม่แตก” คินเสริมเสียงเรียบ ก่อนจะกระตุกยิ้มเย็นแทนไทละสายตาจากหน้าจอ ดวงตาคมกริบเปล่งประกายเจ้าเล่ห์“เพราะงั้น...” เขาหยุดเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ“ได้เวลา ‘ส่งคืน’ แล้วล่ะ”ซันกับคินสบตากันทันที—พวกเขารู้ดีว่า แทนไทหมายถึงอะไรแทนไทยิ้มเย็นขณะเลื่อนสายตาอ่านแผนตอบโต้บนไอแพดที่เขาเตรียมการมาอย่างดี เขาหันไปม
สถานที่นัดหมาย - ลานจอดรถชั้นใต้ดินธีรัชก้าวเดินเข้าไปในลานจอดรถที่เงียบสงัด เสียงฝีเท้าของเขาก้องสะท้อนกับผนังคอนกรีต ดวงตาของเขากวาดมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวังร่างสูงของชายคนหนึ่งก้าวออกมาจากเงามืด สวมเสื้อโค้ทยาวสีดำ ดวงตาสีน้ำแข็งของเขามองธีรัชด้วยสายตาเยือกเย็นคริส วอลตัน“นายมาสายไปสามนาที” คริสพูดเสียงเรียบธีรัชแค่นหัวเราะ “ฉันต้องแน่ใจว่าฉันไม่ได้ถูกตามอยู่”คริสเลิกคิ้วก่อนจะยื่นมือออกมา“แล้วโค้ดล่ะ?”ธีรัชไม่พูดอะไร เพียงแค่หยิบแฟลชไดรฟ์ออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วยื่นให้ชายตรงหน้าคริสรับแฟลชไดรฟ์ไป ก่อนจะส่งให้ลูกน้องที่ยืนอยู่ด้านหลัง ชายคนนั้นต่อแฟลชไดรฟ์เข้ากับแล็ปท็อปที่เตรียมมา และเริ่มต้นตรวจสอบไฟล์ธีรัชยืนนิ่ง ไม่แสดงพิรุธใดๆเขารู้ว่าไอ้พวกนี้ต้องตรวจสอบก่อนอยู่แล้วคริสจ้องหน้าจอ ขณะลูกน้องของเขากำลังไล่ดูโค้ดภายในแฟลชไดรฟ์“โค้ดมันดูปกตินะครับ” ลูกน้องของคริสพึมพำพลางพิมพ์รันระบบ“แน่นอน มันคือโค้ดจากฉัน” ธีรัชตอบเสียงเรียบคริสหรี่ตา “ฉันหวังว่านายจะไม่เล่นตุกติกนะ ธีรัช”ธีรัชยักไหล่ “ฉันก็หวังว่านายจะรักษาสัญญา”คริสจ้องหน้าเขา ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ“ฉันไม่ทำร้ายนา
ธีรัชกำมือแน่นดวงตาใต้กรอบแว่นไหววูบไปชั่วขณะ เมื่อเห็นข้อความแจ้งเตือนสีแดงสดบนหน้าจอ[SYSTEM OVERRIDE][Unauthorized File Transfer Detected][Security Breach Logged - Report Sent to Admin]เสียงข้อความแจ้งเตือนดังขึ้นซ้ำๆ ดังก้องในโสตประสาท ราวกับตอกย้ำว่า เขาถูกจับตาดูอยู่ทุกฝีก้าว‘แม่งเอ๊ย… มีคนจับตาดูเราอยู่จริงๆ’ธีรัชกัดฟันแน่น แต่สีหน้าของเขายังคงเรียบเฉย ไม่มีความตื่นตระหนกแม้แต่น้อยเขารู้ว่าเรื่องนี้ต้องเกิดขึ้นมันเป็นแค่เรื่องของเวลาเท่านั้นเขาไม่แปลกใจเลยที่แทนไทสามารถดักทางเขาได้ แต่ถึงอย่างนั้น ธีรัชก็ยังคงเดินไปตามแผนของตัวเองต่อไปอย่างแนบเนียนชายหนุ่มถอนหายใจแผ่วเบา ก่อนจะเอื้อมมือไปกดปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ของตัวเองด้วยท่าทีสงบนิ่ง ไม่มีความเร่งรีบ ไม่มีอาการลุกลี้ลุกลนราวกับว่า...เขาไม่ได้กังวลอะไรเลยมือของเขาเอื้อมไปดึงแฟลชไดรฟ์ออกจากพอร์ต USB ก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋าเสื้อสูทของตัวเองอย่างระมัดระวังแม้ว่าทางฝั่งของเมกาเบิร์ธจะพยายามสกัดการโอนถ่ายข้อมูล แต่สิ่งที่พวกเขา ไม่รู้ ก็คือ...โค้ดที่เขาเตรียมไว้ตั้งแต่แรกนั้น—เป็นโค้ดปลอมแท้จริงแล้ว เขาไม่เคยตั้งใจจะหั
ภายในห้องทำงานของธีรัช แสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์สะท้อนใบหน้าของชายหนุ่มที่กำลังขบกรามแน่น ดวงตาคมใต้กรอบแว่นเต็มไปด้วยความลังเล ขณะที่นิ้วมือสั่นเล็กน้อยเหนือแป้นพิมพ์บรรยากาศภายในห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงพัดลมของคอมพิวเตอร์ที่ทำงานอย่างต่อเนื่องและเสียงลมหายใจหนักๆ ของธีรัชโค้ดที่อยู่ตรงหน้าเขา —โค้ดชุดนี้... โปรเจกต์ Hมันเป็นมากกว่าแค่ชุดคำสั่ง มันคือเทคโนโลยีที่สามารถเปลี่ยนแปลงอนาคตของวงการเกมออนไลน์ได้Neural AI System คือหัวใจของโปรเจกต์ H มันคือปัญญาประดิษฐ์อัจฉริยะที่สามารถเรียนรู้ ปรับตัว และพัฒนาได้ด้วยตัวเอง AI นี้สามารถจำลองพฤติกรรมของผู้เล่น สร้างปฏิสัมพันธ์ที่สมจริง และที่สำคัญ—มันสามารถวิวัฒนาการได้เองโดยแทบไม่ต้องมีมนุษย์ควบคุมถ้าโค้ดนี้ตกไปอยู่ในมือของนีโอนิกซ์...ธีรัชกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ความคิดที่ว่าโค้ดที่เขาเป็นคนพัฒนาอาจถูกนำไปใช้เป็นเครื่องมือทำลายบริษัทที่เขาทำงานมาตลอด มันทำให้เขาอยากจะลุกขึ้นแล้วลบไฟล์พวกนี้ทิ้งซะแต่เขาไม่มีทางเลือกธีรัชกำมือแน่น พยายามไม่คิดถึงน้ำเสียงเย้ยหยันของ คริส วอลตัน ที่กดดันเขามาหลายสัปดาห์“นายไม่มีทางเลือก ธีรัช ถ้าน