“แล้ว...พี่แทน...ต้องการอะไรคะ?”
“ฉันอยากได้...เธอ”
คำพูดของเขาทำให้เจนิ่งอึ้งไป ราวกับโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ ดวงตาของเธอสบเข้ากับสายตาคมกริบของเขา ซึ่งไม่แสดงความลังเลแม้แต่น้อย
ในช่วงที่เจกำลังงุนงงกับคำพูดนั้น แทนไทถือโอกาสโอบเอวเธอและพาเธอเคลื่อนไหวออกจากฟลอร์อย่างแนบเนียน จนกระทั่งพวกเขาไปหยุดอยู่บริเวณมุมหนึ่งของผับที่ค่อนข้างเงียบสงบ
“เอ่อ...ฉันไม่เข้าใจค่ะ”
แทนไทกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์
“เมื่อวานเธอบอกว่า โค้ดที่รันในระบบมันดูแปลกๆ ไม่ใช่เหรอ?”
“อ่า...ค่ะ”
“เพราะงั้น ฉันอยากให้เธอช่วยดูให้หน่อยว่ามันแปลกยังไง”
น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง แต่รอยยิ้มที่ส่งมาทำให้เธอรู้สึกถึงบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่าคำพูด
เจถอนหายใจเบา ๆ เมื่อเข้าใจว่าเขาหมายถึงเรื่องระบบในเกม ไม่ใช่เรื่อง...อื่นที่เธอเผลอคิดไปไกล
เขาหมายถึง...เรื่องโค้ดในระบบเกมใหม่สินะ
เฮ้อ...เจ แกก็คิดไปเรื่องอะไรเนี้ย!
“ว่าไง?”
“เอ่อ...ฉันขอเวลาคิดหน่อยได้มั้ยคะ?”
“ได้ แต่อย่านาน” แทนไทตอบพลางมองเธอด้วยสายตาที่เหมือนรู้ทันทุกอย่าง
“ฉันไม่ชอบรอ”
คำพูดของเขาทำให้เจรู้สึกเหมือนถูกกดดัน แต่ในเวลาเดียวกันก็สัมผัสได้ถึงความจริงจังจากคนตรงหน้า เธอไม่แน่ใจว่าเขากำลังเล่นเกมจิตวิทยาหรือแค่พูดความจริงกันแน่
“ค่ะ...” เธอตอบเบา ๆ และพยายามหลบสายตาของเขา
แต่แทนไทกลับยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม สายตาของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกสะกด
“ดี งั้นวันนี้กลับได้แล้ว”
“เอ๋? แต่...”
“เธอคงไม่ชอบงานแบบนี้”
เจหันไปมองแพรวาที่ยังคงเต้นสนุกอยู่กลางฟลอร์ หลังจากที่จังหวะเพลงเปลี่ยนกลับมาเป็นเพลงเร็วและครึกครื้น
“เอ้อ...ก็ใช่ค่ะ” เจตอบตามตรง
“ฉันจะไปส่ง”
ไม่พูดเปล่า เขาก้าวเข้ามาโอบเอวเธอเบา ๆ คล้ายเป็นการบังคับกลาย ๆ ให้เธอเดินตามไป เจนิ่งไปชั่วครู่ รู้สึกถึงความใกล้ชิดที่มากเกินจนทำให้เธอหัวใจเต้นแรง
“แต่...เพื่อนฉันยังอยู่...” เจพยายามหาข้ออ้าง แต่แทนไทกลับพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“เพื่อนเธอไม่ใช่เด็กซะหน่อย”
เจกลืนน้ำลายอย่างลำบาก ความแน่วแน่และน้ำเสียงเด็ดขาดของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีทางเลือก
ในที่สุด เธอก็พยักหน้ารับเบา ๆ
“ก็ได้ค่ะ...”
เธอเดินตามเขาออกจากผับ โดยที่หัวใจยังคงเต้นแรงไม่หยุด ความอบอุ่นจากมือของเขาที่แตะอยู่ที่เอว ทำให้เธอไม่สามารถคิดถึงอะไรได้อีก... นอกจากความรู้สึกที่ยังสั่นไหวอยู่ในใจ
แทนไทพาเจเดินออกจากผับไปยังลานจอดรถ ร่างสูงยังคงโอบเอวเธอไว้เบา ๆ แต่มั่นคงจนเธอไม่สามารถหลบเลี่ยงได้
รถสปอร์ตคันหรูของเขาจอดรออยู่ที่มุมหนึ่งของลานจอด เป็นรถสีดำเงาวับ ดีไซน์โฉบเฉี่ยวที่สะท้อนบุคลิกของเจ้าของอย่างชัดเจน แสงไฟจากโคมในลานจอดสะท้อนกับพื้นผิวของรถจนเหมือนกำลังเรืองแสง
“ขึ้นสิ” แทนไทเปิดประตูฝั่งผู้โดยสารให้เธอ เจลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยอมขึ้นรถตามคำพูดของเขา
เมื่อประตูปิดลง กลิ่นหนังแท้จากเบาะรถที่ได้รับการดูแลอย่างดีผสานกับกลิ่นน้ำหอมผู้ชายอ่อน ๆ ในรถ ทำให้บรรยากาศภายในดูทั้งหรูหราและเป็นส่วนตัว
แทนไทก้าวขึ้นมานั่งฝั่งคนขับ ก่อนจะสตาร์ทรถ เสียงเครื่องยนต์นุ่มลึกดังขึ้นอย่างทรงพลัง เจมองบรรยากาศภายในรถอย่างเงียบ ๆ ไฟจากหน้าปัดที่เป็นดิจิทัลทั้งหมดเปล่งแสงสีฟ้าสลัว เครื่องเสียงภายในเปิดเพลงบรรเลงจังหวะเบา ๆ ที่เข้ากับช่วงกลางคืน
เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ดวงตาคมเข้มมองตรงไปข้างหน้า ขณะที่มือจับพวงมาลัยอย่างมั่นคง ความเงียบระหว่างพวกเขามีเพียงเสียงเครื่องยนต์ที่ดังคลอเบา ๆ
เจขยับตัวเล็กน้อย รู้สึกถึงความเกร็งที่เธอไม่สามารถปิดบังได้
“ให้ฉันไปส่งที่ร้านคาเฟ่ใช่มั้ย?” เขาถาม น้ำเสียงเหมือนแค่ต้องการย้ำความแน่ใจ
“ค่ะ...ที่นั่นเลย”
แทนไทพยักหน้าเล็กน้อย และขับรถต่อโดยไม่เร่งรีบ
แสงไฟถนนลอดผ่านหน้าต่างรถเป็นจังหวะ สะท้อนเป็นเงาระยิบระยับบนกระจกบังลม เจเหลือบมองเขา เงาด้านข้างใบหน้าของเขาในแสงไฟสลับเงามืด ยิ่งทำให้เขาดูสง่าและน่าหวั่นใจในเวลาเดียวกัน
“ทำไมถึงไปงานปาร์ตี้ล่ะ?” เขาถามขึ้นกะทันหัน
“แพรวาชวนค่ะ...แล้วก็อยากลองเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง”
“หืม...ดูไม่ใช่แนวเธอเท่าไหร่” เขาพูดพลางหันมามองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะกลับไปสนใจถนน
“ค่ะ...” เจพึมพำ ยอมรับในคำพูดของเขา
ไม่นานนัก รถสปอร์ตคันหรูก็มาจอดที่หน้าร้านคาเฟ่เล็ก ๆ ของเธอ บรรยากาศเงียบสงบยามค่ำคืน ไฟหน้าร้านปิดลงเหลือเพียงแสงไฟริมถนนที่ให้ความสว่างพอประมาณ
แทนไทหยุดรถก่อนจะลงมาจากฝั่งคนขับ เขาเดินอ้อมมาเปิดประตูข้างให้เจ ร่างสูงยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าคมเข้มท่ามกลางแสงไฟสลัวจากถนนทำให้บรรยากาศดูน่าหวั่นใจ
เจลงมายืนข้างรถ ทั้งสองสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาคมของเขาจ้องลึกเข้ามา แววตานั้นทำให้หัวใจของเจเต้นแรงจนเธอรู้สึกได้
“เอ่อ...ฉันขอถามหน่อยได้มั้ยคะ?”
ร่างสูงเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่ได้ตอบอะไรทันที ดวงตาคมของเขาจับจ้องมาที่เธอ ราวกับรอให้เธอพูดต่อ
“คือ...ทำไมคุณ..เอ้อ พี่แทนถึงมาชวนให้ฉันไปดูระบบเกมใหม่ล่ะคะ?” เธอถามพลางมองเขาด้วยความสงสัย ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความอยากรู้
คำถามนั้น ทำให้ริมฝีปากสวยยกยิ้มเล็กน้อยอย่างพอใจ ดวงตาคมเข้มของเขาสะท้อนประกายบางอย่างที่เธออ่านไม่ออก
แทนไทโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ มือหนาเอื้อมมาจับแขนเรียวของเธอเบา ๆ ดึงเธอเข้ามาใกล้จนแทบไม่มีช่องว่างระหว่างพวกเขา
“จิดาภา วิสุทธิ์ธาดา” เขาเอ่ยชื่อนามสกุลของเธออย่างเต็มยศ น้ำเสียงหนักแน่นจนเจถึงกับนิ่งไป
“รางวัลรองชนะเลิศการเขียนโค้ดระบบป้องกันปีที่แล้ว”
ดวงตากลมโตของเจเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกมา
“การเขียนโค้ดของเธอ...น่าสนใจมาก” เขาพูดช้า ๆ พลางสบตาเธอ สายตานั้นทั้งลึกซึ้งและทรงพลังจนเธอไม่อาจหลบได้
“เรียงลำดับได้สวย ลอจิกชัดเจน และมีโครงสร้างที่เหนือกว่าคนที่มีประสบการณ์หลายคน” เสียงทุ้มต่ำของเขากระซิบชัดเจนในบรรยากาศเงียบสงบ
มืออีกข้างของแทนไทยกขึ้นมาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะไล้ปลายนิ้วไปตามกรอบหน้าหวานของเจ สัมผัสนั้นเบาราวกับขนนก แต่กลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น
ปลายนิ้วชี้หยุดอยู่ที่ริมฝีปากบางของเธอ แทนไทมองมันด้วยสายตาแฝงความปรารถนา ความทรงจำถึงรสหวานที่เขาลิ้มรสเมื่อวานกลับมาฉายชัดในหัว และทำให้เขาอยากชิมอีกครั้ง
“ถ้าหากเธอ...” เขากระซิบเบา ๆ ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ดวงตาคมสบกับเธอราวกับสะกดให้เธออยู่ในภวังค์
“มาช่วยฉัน...จะดีใจมาก”
เจนิ่งไป ความใกล้ชิดของเขาทำให้เธอลืมคำพูดทั้งหมดที่คิดไว้ในหัว หัวใจเต้นรัวจนเธอกลัวว่าเขาจะได้ยิน
ก่อนที่เธอจะได้ตอบอะไร ราวกับเวลาหยุดนิ่ง แทนไทโน้มหน้าเข้ามาใกล้ ใกล้จนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของเขา และในที่สุด...ริมฝีปากหนาของเขาก็ประทับลงบนริมฝีปากบางของเธอ
สัมผัสนั้นอ่อนหวานและนุ่มนวลในตอนแรก แต่กลับแฝงไปด้วยความร้อนแรงที่ทำให้เจตกใจ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ร่างกายแข็งค้างราวกับขยับไม่ได้ หัวใจของเธอเต้นรัวจนเหมือนจะหลุดออกจากอก
แทนไทไม่หยุดเพียงเท่านั้น มือหนาเลื่อนไปที่ท้ายทอยของเธอ ก่อนจะดันให้เธอเชิดหน้าขึ้นเพื่อรับจูบที่ลึกซึ้งกว่าเดิม ริมฝีปากหนาของเขาบดเบียดลงบนริมฝีปากบางของเธอด้วยแรงปรารถนา
จากความอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นความร้อนแรง เมื่อเขาขบริมฝีปากล่างของเธอเบา ๆ เจสะดุ้งเล็กน้อย ความรู้สึกแปลกใหม่ทำให้เธอเผลอเผยอริมฝีปากออกโดยไม่รู้ตัว
แทนไทไม่รอช้า เขาสอดเรียวลิ้นเข้ามาในโพรงปากเล็กอย่างรวดเร็ว ไล่ต้อนลิ้นเล็กของเธออย่างดุดันและช่ำชอง การเกี่ยวกระหวัดของลิ้นทั้งสองราวกับการเต้นรำในสนามอารมณ์ร้อนแรง เธอไม่เคยสัมผัสประสบการณ์เช่นนี้มาก่อน
เจเริ่มหายใจหอบ ความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาทำให้เธอเหมือนลืมวิธีควบคุมตัวเอง มือเล็กยกขึ้นดันอกแกร่งของเขาเบา ๆ แต่กลับเหมือนเพิ่มแรงกระตุ้นให้แทนไทยิ่งรุกล้ำลึกเข้าไป
เขาขยับมืออีกข้างไปวางที่สะโพกของเธอ ดึงร่างบางเข้ามาแนบชิดกับตัวเขามากขึ้น ความใกล้ชิดนั้นทำให้เธอรู้สึกถึงความร้อนจากร่างกายของเขาที่แผ่ซ่านเข้ามา
ลมหายใจของเธอเริ่มสั่นไหว ราวกับถูกดึงเข้าไปในวังวนของความรู้สึกที่ซับซ้อน มือเล็กอีกข้างกำแน่นอยู่ข้างตัว พยายามยึดเกาะสติตัวเองเอาไว้ ทว่ากลิ่นหอมอ่อน ๆ และสัมผัสจากเขากลับทำให้มันยากกว่าที่คิด
แทนไทถอนจูบออกช้า ๆ แต่ริมฝีปากของเขายังคงวนเวียนใกล้กับริมฝีปากของเธอ ลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกครอบงำ
“ฉันจะรอ...คำตอบเธอพรุ่งนี้” เขาเอ่ยเสียงแหบพร่า ใบหน้าคมโน้มเข้ามาใกล้จนปลายจมูกของพวกเขาแตะกัน
“หวังว่า...เธอจะตอบตกลง”
⋆——————✧◦♚◦✧——————⋆
[-TANTAN’ S PART-]
ไม่รู้ว่าผมไล่ต้อนเธอมากไปรึเปล่า ʕ – _ – ʔ
แต่ผมไม่สน!
ผมอยากได้...เธอ
ผมตามหาเธอมาตลอด...
เมื่อเจอแล้ว ทำไมผมต้องรอ
จะหาว่าผมเจ้าเล่ห์ หรืออะไรก็ช่าง
แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอต้องมาอยู่ใกล้ผม!
ใครจะหาว่าผมเอาโปรเจกต์มาอ้าง แล้วไง?
ผมไม่ได้ทำตามงานนี่
ผมทำตามใจตัวเองต่างหากล่ะ 💖
ในยามค่ำคืนที่เงียบสงบ แสงไฟถนนสาดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ในห้องของเจ เธอนั่งอยู่บนโซฟาในชุดเสื้อคลุมตัวบาง เนื้อผ้าบางเบาแนบลู่ไปกับผิวเนียนละเอียด มือเรียวถือแก้วโกโก้ร้อนที่ยังมีไออุ่นลอยจาง ๆ แต่จิตใจกลับล่องลอยไปไกล“ฉันอยากได้...เธอ”คำพูดของแทนไทยังคงดังก้องในหัว รอยยิ้มมุมปากของเขา และดวงตาคมที่มองเธอราวกับเป็นสิ่งเดียวในโลกยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำ มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนสะกดจนยากจะสลัดออก“โอ๊ย!! จะคิดถึงคำพูดของเขาทำไมเนี่ย เจ!!” เธอบ่นกับตัวเองพลางยกมือขึ้นขยุ้มผมเบา ๆ อย่างหงุดหงิดดวงหน้าหวานของเธอขึ้นสีระเรื่อเมื่อนึกถึง...จูบ จูบที่เขามอบให้เธอนี่ฉันปล่อยให้เขาจูบอีกแล้ว!แค่จูบแรกที่เขาขโมยไปยังไม่พอ ยังมีครั้งที่สองอีก... แค่คิดถึงก็ทำให้เธอแทบอยากมุดหน้าลงหมอนหนีความอับอาย“โธ่ว้อย! เจ ทำไมพอสบตากับเขาทีไร ลืมตัวทุกที อะไรกันวะเนี่ย!”เธอบ่นพลางทิ้งตัวลงบนโซฟา มือเล็กวางแก้วโกโก้ไว้บนโต๊ะอย่างแรงจนเสียงดังเบา ๆ ก่อนจะเริ่มตีขาไปมาเหมือนเด็ก ๆ ที่กำลังขัดใจ“ทำไมเขาต้องทำแบบนั้นด้วยนะ! เขามองฉันเป็นอะไร...แค่แหย่เล่นเหรอ หรืออะไรกันแน่?” เธอพึมพำเสียงเบาในอากาศเ
แทนไทยืนพิงรถสปอร์ตสีดำสนิทอยู่ที่ลานหน้าตึกเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์คอมพิวเตอร์ ร่างสูงสง่าในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัวกับกางเกงสแลคสีดำเรียบหรู สายตาคมกวาดมองไปยังนักศึกษาที่เดินขวักไขว่เข้าออกตึกเรียนเขายกข้อมือดูนาฬิกาเรือนหรูที่แวววาวภายใต้แสงแดดอ่อน ๆ พร้อมถอนหายใจเบา ๆ เวลาเลิกเรียนของเธอกำลังใกล้เข้ามา แต่ในความรู้สึกของเขากลับรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าเธอจะมาตามนัดไหม?ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในหัวเขาตั้งแต่เมื่อคืนแน่นอนว่าเขาไม่ใช่คนชอบรอใคร แต่สำหรับเจ...มันต่างออกไป เขาไม่อยากเสี่ยงกับการที่เธออาจจะเปลี่ยนใจเพราะถ้าเธอไม่มา เขาก็จะพาเธอไปเองตารางเรียนของเธออยู่ในมือเขาแล้ว การเข้าถึงข้อมูลเหล่านั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา ไม่ใช่เพียงเพราะเขาเก่งด้านเทคโนโลยี แต่เพราะเธอคือคนสำคัญที่เขาอยากรู้ทุกอย่างขณะที่เขากำลังครุ่นคิด สายตาคมก็สะดุดเมื่อเห็นร่างบางในชุดนักศึกษาก้าวออกมาจากตึกเรียนเจในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตา กระโปรงพลีทสีดำความยาวเหนือเข่ากำลังดึงดูดสายตาของใครหลายคน รูปร่างที่สมส่วนของเธอช่างขับให้เสื้อเชิ้ตเรียบ ๆ ดูน่ามอง กระโปรงที่พอดีตัวเผยให้เห็นช่วงข
เจนั่งนิ่งไป หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาจากอก ใบหน้าร้อนวูบวาบจนแทบไม่อยากเงยหน้าขึ้นมองเขา ขณะที่เธอกำลังพยายามรวบรวมสติ แทนไทก็ยื่นมือมาหมุนเก้าอี้ที่เธอนั่งให้หันมาทางเขาเจเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยคำถามทำไมโดนจูบอีกแล้วอะ?เธอเม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าแดงระเรื่ออย่างชัดเจน ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเบา“ทำไมพี่จูบฉันล่ะคะ?”“อยากจูบ”เขาตอบตามตรง ไม่มีท่าทีลังเล ดวงตาคมเข้มสบกับดวงตากลมโตของเธออย่างแน่วแน่ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์และแรงปรารถนาเจนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดเสียงแผ่ว“พี่อยากจูบ...ผู้หญิงทุกคนแบบนี้รึเปล่าคะ?”“แค่เธอ”คำตอบของเขาสั้นและหนักแน่น ริมฝีปากยกยิ้มเล็กน้อยโดยที่สายตาไม่หลบเธอเลยคำพูดนั้นทำคนตัวเล็กนิ่งอึ้งไปถนัดใจ เธอขมวดคิ้วมุ่น สับสนกับคำตอบที่เรียบง่ายแต่ชวนให้มึนงงทำไมเขาตอบคำถามได้มึนขนาดนี้?ตอบสั้นๆ ใครจะไปรู้ที่สำคัญ เขาจีบเธอเหรอ?เธอสรุปแบบนี้ได้ใช่มั้ย?ขณะที่เจกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เธอก็รู้สึกถึงมือหนาที่เชยคางของเธอขึ้นอย่างแผ่วเบา สัมผัสนั้นทำให้เธอเงยหน้าขึ้นโดยอัตโนมัติดวงตาคมของแทนไทจับจ้องมาที่เธอ ราวกับกำลัง
แทนไทนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องประชุมส่วนตัวของบริษัท มือหนาพลิกเอกสารเกี่ยวกับการอัพเดทแพทช์เกมคิงดอมเควสออนไลน์ เกมที่กำลังโด่งดัง และบริษัทกำลังเตรียมจัดกิจกรรมครบรอบสามปีให้กับบรรดาแฟนเกมทั้งหลายเขาดูสงบนิ่งเหมือนปกติ แต่ดวงตาคมกลับแฝงด้วยความคิดที่กำลังวิเคราะห์รายละเอียดตรงหน้าประตูห้องประชุมถูกเปิดออกอย่างไม่เป็นทางการ พร้อมกับการปรากฏตัวของคินและซัน รวมถึงเพื่อนร่วมทีมคนอื่นที่พร้อมเข้าประชุม“ไอ้คุณแทนไทครับ!” คินเอ่ยเสียงดังทันทีที่ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงข้าม สีหน้าเจ้าเล่ห์ฉายชัดแทนไทเหลือบตามองคินเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาสนใจกองเอกสารเหมือนไม่ได้ยิน“เมื่อวันงานปาร์ตี้ มึงหิ้วน้องเจกลับบ้านเหรอ?” คินถามต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสนุกแทนไทหยุดมือเล็กน้อย แต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง เขาพลิกหน้ากระดาษต่อไปเหมือนไม่ใส่ใจ“อ๊ะ อ๊ะ อย่ามาปฏิเสธ กูมีหลักฐานนะเว้ย!” ซันที่นั่งลงข้าง ๆ ชิงพูดขึ้น พร้อมยื่นโทรศัพท์มือถือที่เปิดภาพหน้าจอเอาไว้ภาพนั้นชัดเจนจนไม่อาจโต้แย้งได้—ภาพที่แทนไทกำลังเปิดประตูรถสปอร์ตคันหรูให้เจขึ้นรถหน้าผับอีคลิปส์แทนไทละสายตาจากเอกสาร หันไปมองซันด้วยส
ขณะที่ฉันนั่งฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะ คิดไม่ออกว่าจะให้คำตอบไอ้พี่แทนไทยังไงดี มือถือของฉันก็เด้งเตือนข้อความไลน์ขึ้นมาTAIRA_T ขอเพิ่มคุณเป็นเพื่อนใครหว่า ? ไทระ ที???ด้วยความอยากรู้ ฉันเลยกดรับแอดไปJIDAPA_W: สวัสดีค่ะ ใครคะ?TAIRA_T: ลืมกันซะแล้ว?“ใครกัน” ฉันขมวดคิ้วมองข้อความนั้นพร้อมกับพึมพำเบาๆJIDAPA_W: เอ่อ...เรารู้จักกันด้วยเหรอคะ?TAIRA_T: ...TAIRA_T: คำตอบก็ไม่ให้ แล้วยังลืมกันอีกเหรอแม่มึง!!มือฉันปล่อยไอโฟนหล่นลงบนโต๊ะทันที ทำให้แพรวาที่เดินมาถึง จ้องมองฉันอย่างสงสัย“อะไรของแก ไม่ใช้ก็บอกสิ ฉันจะได้เอา” ยัยแพรวาพูดพร้อมกับหยิบมือถือฉันขึ้นไปดู“เอ้ย แก! เอาคืนมานะ!” ฉันรีบลุกขึ้นพยายามแย่งคืน แต่ไม่ทันการแพรวากวาดสายตาอ่านข้อความบนหน้าจอ ก่อนที่ดวงตาของเธอจะเบิกกว้าง“พี่แทนไท?”“เอาคืนมา!”ฉันร้องเสียงหลง แต่แพรวากลับวางกระเป๋าลงบนโต๊ะทันที และถือมือถือเดินหนีไปอ่านต่ออย่างรวดเร็ว“ไหนดูดิ๊! โอ๊ยยย...พี่แทนไทขอแกเป็นแฟน!!!?”เสียงยัยเพื่อนตัวแสบพูดดังลั่น“เงียบไปเลย! แก!” ฉันรีบพุ่งตัวไปฉวยมือถือกลับมาในที่สุด พลางก้มมองหน้าจออย่างรวดเร็วข้อความที่ขึ้นอยู่ทำให้ฉันอ้าป
เดี๋ยวสิ!!สถานการณ์ตอนนี้มันอะไรกัน!?ไหนเขาบอกว่าจะพาฉันมาดูงานไงแล้วทำไมฉันถึงมานั่งคร่อมบนตักเขาแบบนี้!?ไม่ใช่แค่นั้น... ฉันยังปล่อยให้เขาจูบ จนปากฉันแทบจะบวมเจ่อไปหมดแล้ว!เขาทั้งดูด ดึง และสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปากฉันอย่างช่ำชอง ราวกับจะสูบวิญญาณฉันไปให้ได้ทุกครั้งที่ริมฝีปากของเขาประกบลงมาฉันพยายามจะพูด แต่ยังไม่ทันได้ออกเสียงดี เขาก็ผละจูบออกเพื่อให้ฉันหายใจ แล้วกดจูบลงมาใหม่ราวกับไม่ต้องการให้ฉันพูดอะไรเลยนี่เขากำลังหลอกล่อฉันด้วยจูบหวานๆ เรอะ!?“อื๊อ...พี่แทน..เดี๋ยวค่ะ..งื้อ”เขาแทบไม่ให้ฉันพูดออกมาเป็นประโยคชัด ๆ เลยด้วยซ้ำ จูบของเขาหวานล้ำ ลึกซึ้ง แต่ก็ร้อนแรงจนทำให้สติของฉันกระเจิดกระเจิงจูบซ้ำ ๆ ของเขาวนเวียนอยู่บนริมฝีปากฉันอย่างนานจนฉันไม่แน่ใจว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้วและไม่ใช่แค่จูบเท่านั้น...มือของเขาที่ซุกซนจนเหมือนปลาหมึก กำลังเลื่อนไล้ไปตามแผ่นหลังของฉัน ก่อนจะล้วงเข้ามาใต้เสื้อ ปลายนิ้วของเขาสัมผัสผิวฉันจนรู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ไปทั่วทั้งตัว“พี่แทน...อึก...พอเถอะค่ะ” ฉันพยายามจะดึงมือเขาออก แต่จังหวะเดียวกันนั้น เขาก็ล่อลวงฉันด้วยจูบหวาน ๆ ที่ทำให้ฉันอ่อนแรง แ
ชิ!เพราะไอ้พวกเพื่อนตัวแสบของผมเข้ามาขัดจังหวะ ทำให้โอกาสดี ๆ ที่จะได้สัมผัสความอ่อนนุ่มจากจูบหวาน ๆ และร่างบางที่สั่นไหวเล็ก ๆ ในอ้อมกอดของผมต้องหลุดลอยไปแค่คิดถึงช่วงเวลานั้น หัวใจผมก็ยังเต้นแรง ความรู้สึกจากจูบยังคงติดตรึง ริมฝีปากนุ่มของเธอทำให้ผมอยากจะกดจูบซ้ำอีกนับครั้งไม่ถ้วนแต่เพราะเสียงเคาะประตูและความวุ่นวายของพวกนั้น ผมเลยต้องผละออกมาอย่างเสียไม่ได้สายตาผมเหลือบมองไปที่เธอ ร่างเล็กที่เดินตามหลังอย่างเกร็ง ๆ นั่นทำให้ผมหัวเราะในใจเบา ๆเจ...แค่เรียกชื่อในใจ มันก็ดังก้องชัดเจนทุกการกระทำของเธอช่างมีเสน่ห์ ตั้งแต่ท่าทีประหม่าเล็ก ๆ ไปจนถึงแววตาที่พยายามซ่อนความรู้สึกของตัวเองเสียดาย...แต่โอกาสหน้า ยังมีผมคิดพร้อมกระตุกยิ้มมุมปากตอนนี้ สิ่งสำคัญคือการพาเธอไปแนะนำให้คนในทีมรู้จัก ไม่ใช่แค่ในฐานะคนที่ผมเลือกให้มาดูแลระบบของเกม แต่ในฐานะคนที่สำคัญกับผมและใช่...คนที่ใครก็แตะต้องไม่ได้“พี่แทน?” เสียงหวานเรียกผมเบา ๆ ผมหันกลับไปมองเธอ ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความสงสัย“เราจะไปไหนคะ?”“ไปแนะนำเธอให้ทีมรู้จัก” ผมตอบเรียบ ๆ สายตายังคงจับจ้องที่เธอ“แนะนำฉันเหรอคะ?” เธอเอียงคอนิด
แทนไทนั่งเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ มองเจที่กำลังจัดการกับโค้ดที่ผิดแปลกจนเสร็จเรียบร้อยด้วยความคล่องแคล่วทุกการเคลื่อนไหวของเธอเต็มไปด้วยสมาธิ ดวงตากลมโตที่มองจอคอมพิวเตอร์อย่างตั้งใจทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา“เสร็จแล้วค่ะ” เจพูดพร้อมกับเอนตัวกลับพิงเก้าอี้ สีหน้าของเธอดูโล่งใจแทนไทมองเธอด้วยแววตาพึงพอใจ“ดีมาก”แต่ดูเหมือนเจยังมีบางอย่างในใจ เธอนิ่งไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังใช้ความคิด ก่อนจะหันมาสบตากับเขา“พี่แทนคะ…” เธอเรียกเสียงนุ่ม พร้อมกับขยับตัวเล็กน้อยให้หันมาทางเขาเต็มตัว“ว่าไง?” แทนไทตอบกลับเสียงเรียบ แต่ในใจเขาเต็มไปด้วยความสงสัย“พอดีโปรเจกต์ที่ฉันทำอยู่…” เธอเริ่มพูด น้ำเสียงของเธอจริงจัง แต่แฝงไปด้วยความกระตือรือร้น“ฉันเขียนโค้ดป้องกันระบบแบบเรียลไทม์ไว้ ซึ่งมันสามารถตรวจจับและตอบสนองได้ทันทีถ้ามีความพยายามเจาะระบบ”แทนไทเลิกคิ้วเล็กน้อย ฟังเธออย่างสนใจ“พี่สนใจจะให้ฉันลองติดตั้งเข้าระบบเกมนี้มั้ยคะ?”พูดจบ เจก็เงยหน้ามองเขา ดวงตากลมโตของเธอเปล่งประกายวิบวับเหมือนกำลังรอคำตอบอย่างคาดหวังแทนไทกระตุกยิ้มมุมปาก รู้สึกประหลาดใจกับความมุ่งมั่นของเธอ“ลองดูสิ” เขาพูดสั้น ๆ พร
งานมีตติ้งของกิลด์ชาโดว์วิงส์ในค่ำคืนนี้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความครึกครื้น สมาชิกในกิลด์ต่างพูดคุยและถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนาน แต่สิ่งที่ทำให้หลายคนอึ้งจนบางคนถึงกับอ้าปากค้าง คือการปรากฏตัวของหัวหน้ากิลด์ตัวจริง J.W. หรือ เจ ในลุคที่ทั้งทันสมัย ดูดี และสวยมาก จนแทบไม่น่าเชื่อว่าเป็นคนเดียวกับนักกลยุทธ์สายโหดในเกมโดยเฉพาะ คีย์ แทงก์หนุ่มประจำกิลด์ ที่สาว ๆ ในร้านต่างแอบกรี๊ดกร๊าดเมื่อเห็นตัวจริงของเขา ชื่อจริงของเขาคือ กวิน นักศึกษาแพทย์ปีสี่จากมหาวิทยาลัยชื่อดัง ผู้มีใบหน้าหล่อเหลาบวกกับบุคลิกอันอบอุ่น ทำให้เขาได้รับความสนใจทั้งในและนอกเกมสิ่งที่ทำให้เจประหลาดใจที่สุดในงานนี้ คือการพบว่า นนท์ และ มน สองสมาชิกคนสำคัญของกิลด์ที่เธอคุ้นเคยในโลกออนไลน์ กลับกลายเป็นเพื่อนเก่าของเธอสมัยมัธยมปลาย!นนท์เป็นหนุ่มหล่อมาดขรึมที่ดูเหมือนจะเป็นคนพูดน้อย แต่เวลาอยู่ในเกมเขากลายเป็น DPS มือฉมังที่สร้างความเสียหายได้อย่างมหาศาล นนท์เรียนอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาเครื่องกล ปีสองของมหาวิทยาลัยเดียวกับเจมนเป็นสาวอารมณ์ดีที่มีรอยยิ้มสดใสเสมอ ในเกมเธอรับบทบาทเป็นผู้ใช้เวทมนตร์สายสนับสนุนที่เก่งกาจ น
แทนไทนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ในห้องทำงานที่มีเพียงแสงจากหน้าจอคอยให้ความสว่าง เขากำลังตรวจสอบระบบหลังบ้านของโปรเจกต์ H อย่างละเอียด บนหน้าจอมีภาพโค้ดที่กำลังรันอยู่ รวมถึงแผงควบคุมพิเศษที่เขาและเบียร์ร่วมกันออกแบบในมุมเล็ก ๆ ของระบบนั้น พวกเขาได้ซ่อน กับดักล่อเป้า (Honeytrap) ไว้อย่างแนบเนียนเบียร์ออกไอเดียร่วมกับแทนไท พวกเขาสร้างโฟลเดอร์พิเศษในเซิร์ฟเวอร์ทดลองที่ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับเกม เช่น ‘Core_Server_Config’ , ‘Encryption_Key_Draft’ และ ‘ProjectH_Structure_Confidential’แต่แท้จริงแล้ว โฟลเดอร์เหล่านี้ไม่มีข้อมูลจริงแม้แต่น้อย มันเป็นเพียงเปลือกที่ออกแบบมาเพื่อดึงดูดแฮกเกอร์เบียร์เพิ่มความสมจริงให้กับกับดักนี้ โดยออกแบบให้โฟลเดอร์เหล่านี้แสดงช่องโหว่ปลอม เช่น การอนุญาตที่ผิดพลาด (Permissions) หรือเส้นทางเข้าถึงที่ดูเหมือนหลุดรอดจากการป้องกัน นอกจากนี้ เมื่อแฮกเกอร์เจาะเข้ามา พวกเขาจะเห็นข้อมูลหลอก เช่น โค้ดโปรแกรมบางส่วน หรือเอกสารที่ดูเหมือนเกี่ยวข้องกับโครงสร้างเกม“แทรปสแกน (TrapScan) ” เป็นชื่อของสคริปต์ที่แทนไทออกแบบ มันทำหน้าที่บันทึกทุกคำสั่งและการกระ
เย็นวันหนึ่งในร้านคาเฟ่ เจนั่งอยู่ที่โต๊ะประจำ มุมสงบภายในร้าน หน้าจอคอมพิวเตอร์ของเธอแสดงระบบการจัดการกิลด์ชาโดว์วิงส์ที่กำลังถูกอัพเกรด เธอก้มหน้าก้มตาแก้ไขโค้ดและปรับฟีเจอร์ใหม่ ๆ ให้กับกิลด์ ขณะเดียวกันหน้าต่างแชทในเกมก็เต็มไปด้วยข้อความของเพื่อนสมาชิกที่คุยกันอย่างสนุกสนานเกี่ยวกับงานมีทติ้งครบรอบสามปีดวงตากลมโตของเจกวาดสายตามองข้อความในแชทอย่างเงียบ ๆ ขณะที่ในหัวกำลังคิดถึงเรื่องที่เธอลังเลจะบอกแทนไท... เรื่องโค้ดที่ผิดปกติในทีมของเขาเสียงกระดิ่งประตูร้านดังขึ้น เจเหลือบมองด้วยความเคยชิน ร่างของพี่กานต์ รุ่นพี่ปีสามที่สนิทกัน เดินเข้ามาพร้อมแพรวา เพื่อนสนิทของเธอ“เจ ศุกร์นี้ไปมีตติ้งด้วยกันปะ?”พี่กานต์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส พร้อมกับนั่งลงตรงข้ามเจอย่างคุ้นเคย ขณะที่แพรวาหย่อนตัวลงข้าง ๆ“มีตติ้งไรอะ?” เจเลิกคิ้วถามโดยยังไม่ละสายตาจากหน้าจอ“มีตติ้งกิลด์ชาโดว์วิงส์ไง”“ไม่เอาอะ ขี้เกียจ” เจตอบกลับทันทีโดยไม่ต้องคิด“โห่ยยย ยัยเจ!” แพรวาถอนหายใจเสียงดัง ก่อนหันมามองเธอด้วยสายตาดุ ๆ“นี่มันโอกาสดีเลยนะ แกไม่เคยไปมีทติ้งเลยสักครั้งใช่มั้ย? ครบรอบสามปีของเกมเชียวนะ!”“สำคัญตรงไห
ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา บรรยากาศในออฟฟิศของแทนไทเต็มไปด้วยความคึกคักเป็นกันเอง เจที่ตอนแรกยังรู้สึกเกร็งเมื่อมาที่นี่ ตอนนี้เริ่มคุ้นเคยกับทุกมุมของสถานที่ รวมถึงบุคลิกที่หลากหลายของซันและคิน เพื่อนสนิทของแทนไทที่มักจะแซวเธอเป็นประจำออฟฟิศของแทนไทเป็นพื้นที่เปิดโล่ง ตกแต่งด้วยโทนสีขาวดำตัดกับเส้นสายของไฟ LED สีฟ้า แสดงถึงความทันสมัยและเปี่ยมด้วยพลังแห่งเทคโนโลยี พื้นที่ทำงานถูกจัดเรียบง่ายแต่มีประสิทธิภาพ โต๊ะทำงานตั้งกระจายอย่างลงตัว ขณะที่ห้องประชุมกระจกด้านหนึ่งมักถูกใช้สำหรับประชุมทีมย่อยในตอนนี้ แทนไทได้สั่งย้ายทีมส่วนใหญ่ไปทำงานที่ออฟฟิศอีกแห่งเพื่อกระจายงาน ทำให้ออฟฟิศหลักเหลือเพียงเขา ซัน คิน และเจ ที่ทำงานร่วมกัน“เฮ้! น้องเจ วันนี้มีอะไรติดมือมาฝากพวกพี่บ้าง?” ซันทักทันทีที่เห็นเจเดินเข้ามา มือเขาโบกไปมาอย่างอารมณ์ดี“พี่ซันคะ ฉันไม่ได้เป็นแม่บ้านนะ” เจตอบพลางหัวเราะเบาๆ“แต่เธอเป็นแฟนของไอ้แทนไม่ใช่เหรอ?” คินพูดแทรก ดวงตาเจ้าเล่ห์จ้องมองเจที่หน้าเริ่มแดงขึ้น“พี่คิน! พี่ซัน! พอเลยค่ะ!” เจหน้าแดงก่ำรีบเบี่ยงประเด็น“พวกนายอย่ากวนเธอมากนัก”เสียงทุ้มต่ำของแทนไทดังขึ้น ขณะที
การประลองอารีน่าประจำเดือนถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ตามธรรมเนียม ทุกสายตาของผู้เล่นทั่วเซิร์ฟเวอร์ต่างจับจ้องไปยังสนามแข่งขันหลัก แสงสีทองและแดงฉาบทั่วเวที กลิ่นอายของความตึงเครียดแผ่กระจายไปทั่วเมื่อรายชื่อสองกิลด์ที่เข้ารอบสุดท้ายปรากฏบนจอขนาดยักษ์กิลด์ชาโดว์วิงส์ VS กิลด์สกายฟอลคอนสนามอารีน่าออกแบบมาให้เป็นพื้นที่สมรภูมิที่ท้าทาย แต่ละจุดถูกปรับแต่งด้วยสิ่งกีดขวางและกับดักที่เปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา ผู้เล่นที่เชี่ยวชาญการวางแผนจะได้เปรียบในการใช้สภาพแวดล้อมเหล่านี้เพื่อพลิกเกมเสียงเชียร์จากผู้ชมกึกก้องไปทั่วเซิร์ฟเวอร์ ขณะที่ทั้งสองทีมก้าวเข้าสู่สนาม เสื้อคลุมและสัญลักษณ์ของแต่ละกิลด์เปล่งประกายโดดเด่นฝั่งหนึ่งคือ กิลด์ชาโดว์วิงส์ นำโดย J.W. กิลด์ของเจ หัวหน้ากิลด์หญิงที่มากฝีมือและเป็นที่ยอมรับในฐานะนักกลยุทธ์ระดับแนวหน้า ทีมของเธอขึ้นแท่นอันดับหนึ่งในเซิร์ฟเวอร์มาหลายเดือนสมาชิกในทีมล้วนแล้วแต่เชี่ยวชาญในบทบาทของตนเอง โดยมีJ.W. (เจ) - หัวหน้ากิลด์ผู้เชี่ยวชาญการวางแผน สายคอนโทรลและสนับสนุนทีมRogueWolf (คีย์) – สายแทงก์ผู้แข็งแกร่งที่เป็นเหมือนโล่ของทีมDarkBlade (นนท์) - DPS ระ
เจใช้สมาธิจดจ่ออยู่กับการเขียนโค้ดสำหรับป้องกันระบบในโปรเจกต์ของแทนไท แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามเพ่งสายตาไปที่หน้าจอแค่ไหน เมื่อไหร่ที่เธอหยุดพักสายตาและสมอง ภาพใบหน้าคมเข้มและสัมผัสร้อนแรงของเขาในคืนนั้นก็กลับมาวนเวียนในหัวเธอไม่หยุด“โอ๊ยยยย! จะบ้าตายแล้ว!”เธอร้องออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะยีผมตัวเองจนยุ่งเหยิง แล้วคว่ำหน้าลงกับโต๊ะ เสียงบ่นงึมงำดังลอดออกมาจากปาก“ทำไมถึงนึกถึงแต่คืนนั้นอยู่ได้เนี่ย! เขาสะกดจิตฉันไว้รึไงกัน!”เจครางออกมาพลางจิ๊ปากอย่างขัดใจ ในใจก็พยายามสลัดภาพเหล่านั้นออก แต่เหมือนยิ่งห้ามยิ่งคิดทันใดนั้น เสียงแจ้งเตือนจากมือถือก็ดังขึ้น ดิสคอร์ดกลุ่มกิลด์ชาโดว์วิงส์มีข้อความเด้งขึ้นมารัวๆเธอหยิบมือถือขึ้นมาอ่าน ข้อความในแชทของสมาชิกกิลด์เต็มไปด้วยการแจ้งเตือนเรื่องการซ้อมรบในอารีน่าวันนี้Rogue_Key: ‘หัวหน้า! ลืมรึเปล่าว่าต้องซ้อมรบน่ะครับ!!’Dark_Nont: ‘นั่นสิ พวกเรารออยู่นะคร้าบ~ อย่ามาสายล่ะ’Silent_Rey: ‘หัวหน้ามาช้า จับตีแน่!’เจถึงกับสะดุ้งเฮือก ตาเบิกกว้าง ก่อนจะอุทานออกมาเบาๆ“บ้าชิบ! ลืมสนิทเลย!”J.W.: ‘กำลังจะเข้าเกม!’เจวางมือถือ รีบเปิดแล็ปท็อปตรงหน้าเพื่อเข
กว่าที่แทนไทกับเจจะได้ทานมื้อเที่ยง ก็ปาเข้าไปเกือบบ่ายสาม เพราะเขาไม่ยอมปล่อยเธอออกจากอ้อมแขนง่ายๆ แถมยังสั่งให้คนส่งอาหารฝากไว้ที่นิติบุคคลของคอนโดแทน“สุดท้าย...พี่ก็อิ่มอยู่คนเดียว”เจบ่นเสียงเบา กระปอดกระแปด ขณะที่นั่งมองแทนไทที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมถุงอาหารในมือ ก่อนจะยกซุปเต้าเจี้ยวญี่ปุ่นที่อุ่นร้อนแล้วมาวางตรงหน้าเธอ“หืม? ฉันยังไม่อิ่มเลยนะ”เสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยขึ้น พร้อมกับสายตาคมที่มองเธออย่างมีเลศนัยเจชะงักเล็กน้อยเมื่อสบตากับเขา ใบหน้าของเธอร้อนขึ้นทันที และรีบหลบสายตาอย่างรวดเร็ว (˶˃ᆺ˂˶)“จะอิ่มไม่อิ่มก็เรื่องของพี่สิคะ รีบกินเถอะค่ะ เดี๋ยวซุปเย็นหมด” เธอพูดตัดบทก่อนจะยกช้อนขึ้นมาจิบซุปเบาๆแทนไทหัวเราะเบาๆ กับท่าทางเขินอายของเธอ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ และเริ่มทานอาหารไปพร้อมกัน“ถ้าเป็นเธอ...ฉันไม่อิ่มอยู่แล้ว”คำพูดของเขาทำให้เจถึงกับสำลักซุป หน้าแดงยิ่งกว่าเดิม ขณะที่แทนไทยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์และเอื้อมมือไปลูบหลังเธอเบาๆ“พอแล้วค่ะ...รอยเต็มตัวหมดแล้ว” ประโยคหลังเธอแอบบ่นเบาๆแทนไทเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเอียงหน้ามองเธอด้วยรอยยิ้ม“อยู่ข้างใน ไม่มีใครเห็นหรอ
“เดี๋ยว!”“คะ?”เจหยุดชะงัก เอียงคอมองแทนไทด้วยความสงสัย เมื่อเขาจับข้อมือเธอไว้ก่อนที่เธอจะเปิดประตูออก“เธอคงไม่คิดจะออกไปข้างนอกด้วยสภาพแบบนี้หรอกนะ?”เสียงทุ้มของเขาเอ่ยขึ้นอย่างเนิบช้า พร้อมรอยยิ้มมุมปากที่ดูเจ้าเล่ห์ สายตาคมของเขาเลื่อนมองสำรวจทั่วร่างของเธอ“อ๊ะ!”เจก้มลงมองตัวเอง ก่อนจะนึกขึ้นได้ทันที ใบหน้าหวานแดงก่ำจนร้อนผ่าว เสื้อยืดตัวโคร่งของเขาที่เธอสวมใส่อยู่ แม้จะปิดตัวมิดชิด แต่เนื้อผ้าบางเบานั้นเผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างชัดเจนเสื้อชั้นใน...ไม่มี!แพนตี้...ไม่มี!“พี่ไม่เตือนแต่แรกล่ะคะ!” (˶˃⤙˂˶)เจโพล่งขึ้นเสียงสั่น รีบจับชายเสื้อดึงเข้าหาตัวแน่นอย่างลนลานแทนไทหัวเราะเบาๆ เสียงนั้นฟังดูเจ้าเล่ห์อย่างปิดไม่มิด“นึกว่าเธอรู้ตัวอยู่แล้ว”“พี่แทน! แกล้งกันนี่นา!”“ฉันเปล่านะ”เขายักไหล่ก่อนจะเลื่อนมือไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้า ดึงกางเกงขาสั้นผ้าฝ้ายและเสื้อคลุมบางออกมายื่นให้เธอ“เปลี่ยนซะ แล้วค่อยออกไปหาอะไรกิน”แทนไทยิ้มบางๆ มองเจที่รับชุดจากมือเขาไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ เธอกำลังจะหันตัวกลับไปทางห้องน้ำ แต่แทนไทกลับดึงข้อมือเธอไว้“พี่แทน?”“เปลี่ยนใจละ” เขาพูดพลางจูงมือ
ในห้องเซิร์ฟเวอร์ทดสอบอันล้ำสมัย แสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์หลากสีสะท้อนแสงวูบวาบไปทั่ว ห้องนี้ดูเหมือนศูนย์ควบคุมอะไรสักอย่างในหนังไซไฟ มีเสียงพัดลมระบายความร้อนของเครื่องซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ดังแผ่วเบา แต่กลับเพิ่มความขลังให้กับบรรยากาศเจนั่งอยู่ที่หน้าจอหลัก ดวงตากลมโตของเธอจ้องมองหน้าจอด้วยสมาธิเต็มเปี่ยม มือเรียวพิมพ์คำสั่งลงบนคีย์บอร์ดอย่างคล่องแคล่ว สายตาของแทนไทที่นั่งอยู่ด้านหลังคอยมองเธออย่างเงียบๆ ใบหน้าของเขาแฝงความพอใจปนชื่นชมเจเริ่มต้นด้วยการเปิดหน้าต่างคำสั่ง และรันโปรแกรมพื้นฐานของเซิร์ฟเวอร์ทดสอบเพื่อเตรียมความพร้อม เธอพึมพำเบาๆ พลางตรวจสอบค่าพื้นฐานและดูว่าสภาพแวดล้อมเหมาะสมสำหรับการติดตั้งระบบป้องกันหรือไม่“ระบบที่ฉันออกแบบไว้...เรียบง่ายแต่มีประสิทธิภาพค่ะ” เจเอ่ยขึ้นขณะที่พิมพ์โค้ดต่อเนื่อง“มันจะทำหน้าที่เหมือนยามเฝ้าประตูของเซิร์ฟเวอร์”เธอกดปุ่ม Enter พร้อมกับหน้าจอแสดงข้อความตอบสนองทันที“กำลังเริ่มการติดตั้ง...”“อธิบายหน่อยสิ” แทนไทเอ่ย น้ำเสียงนุ่มแต่เต็มไปด้วยความสนใจเจหันมามองเขาเล็กน้อยก่อนจะเริ่มอธิบาย“ระบบนี้จะทำงานสองชั้น ชั้นแรกคือ Firewall ซึ่งจะปิดก