ขณะที่ฉันนั่งฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะ คิดไม่ออกว่าจะให้คำตอบไอ้พี่แทนไทยังไงดี มือถือของฉันก็เด้งเตือนข้อความไลน์ขึ้นมาTAIRA_T ขอเพิ่มคุณเป็นเพื่อนใครหว่า ? ไทระ ที???ด้วยความอยากรู้ ฉันเลยกดรับแอดไปJIDAPA_W: สวัสดีค่ะ ใครคะ?TAIRA_T: ลืมกันซะแล้ว?“ใครกัน” ฉันขมวดคิ้วมองข้อความนั้นพร้อมกับพึมพำเบาๆJIDAPA_W: เอ่อ...เรารู้จักกันด้วยเหรอคะ?TAIRA_T: ...TAIRA_T: คำตอบก็ไม่ให้ แล้วยังลืมกันอีกเหรอแม่มึง!!มือฉันปล่อยไอโฟนหล่นลงบนโต๊ะทันที ทำให้แพรวาที่เดินมาถึง จ้องมองฉันอย่างสงสัย“อะไรของแก ไม่ใช้ก็บอกสิ ฉันจะได้เอา” ยัยแพรวาพูดพร้อมกับหยิบมือถือฉันขึ้นไปดู“เอ้ย แก! เอาคืนมานะ!” ฉันรีบลุกขึ้นพยายามแย่งคืน แต่ไม่ทันการแพรวากวาดสายตาอ่านข้อความบนหน้าจอ ก่อนที่ดวงตาของเธอจะเบิกกว้าง“พี่แทนไท?”“เอาคืนมา!”ฉันร้องเสียงหลง แต่แพรวากลับวางกระเป๋าลงบนโต๊ะทันที และถือมือถือเดินหนีไปอ่านต่ออย่างรวดเร็ว“ไหนดูดิ๊! โอ๊ยยย...พี่แทนไทขอแกเป็นแฟน!!!?”เสียงยัยเพื่อนตัวแสบพูดดังลั่น“เงียบไปเลย! แก!” ฉันรีบพุ่งตัวไปฉวยมือถือกลับมาในที่สุด พลางก้มมองหน้าจออย่างรวดเร็วข้อความที่ขึ้นอยู่ทำให้ฉันอ้าป
เดี๋ยวสิ!!สถานการณ์ตอนนี้มันอะไรกัน!?ไหนเขาบอกว่าจะพาฉันมาดูงานไงแล้วทำไมฉันถึงมานั่งคร่อมบนตักเขาแบบนี้!?ไม่ใช่แค่นั้น... ฉันยังปล่อยให้เขาจูบ จนปากฉันแทบจะบวมเจ่อไปหมดแล้ว!เขาทั้งดูด ดึง และสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปากฉันอย่างช่ำชอง ราวกับจะสูบวิญญาณฉันไปให้ได้ทุกครั้งที่ริมฝีปากของเขาประกบลงมาฉันพยายามจะพูด แต่ยังไม่ทันได้ออกเสียงดี เขาก็ผละจูบออกเพื่อให้ฉันหายใจ แล้วกดจูบลงมาใหม่ราวกับไม่ต้องการให้ฉันพูดอะไรเลยนี่เขากำลังหลอกล่อฉันด้วยจูบหวานๆ เรอะ!?“อื๊อ...พี่แทน..เดี๋ยวค่ะ..งื้อ”เขาแทบไม่ให้ฉันพูดออกมาเป็นประโยคชัด ๆ เลยด้วยซ้ำ จูบของเขาหวานล้ำ ลึกซึ้ง แต่ก็ร้อนแรงจนทำให้สติของฉันกระเจิดกระเจิงจูบซ้ำ ๆ ของเขาวนเวียนอยู่บนริมฝีปากฉันอย่างนานจนฉันไม่แน่ใจว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้วและไม่ใช่แค่จูบเท่านั้น...มือของเขาที่ซุกซนจนเหมือนปลาหมึก กำลังเลื่อนไล้ไปตามแผ่นหลังของฉัน ก่อนจะล้วงเข้ามาใต้เสื้อ ปลายนิ้วของเขาสัมผัสผิวฉันจนรู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ไปทั่วทั้งตัว“พี่แทน...อึก...พอเถอะค่ะ” ฉันพยายามจะดึงมือเขาออก แต่จังหวะเดียวกันนั้น เขาก็ล่อลวงฉันด้วยจูบหวาน ๆ ที่ทำให้ฉันอ่อนแรง แ
ชิ!เพราะไอ้พวกเพื่อนตัวแสบของผมเข้ามาขัดจังหวะ ทำให้โอกาสดี ๆ ที่จะได้สัมผัสความอ่อนนุ่มจากจูบหวาน ๆ และร่างบางที่สั่นไหวเล็ก ๆ ในอ้อมกอดของผมต้องหลุดลอยไปแค่คิดถึงช่วงเวลานั้น หัวใจผมก็ยังเต้นแรง ความรู้สึกจากจูบยังคงติดตรึง ริมฝีปากนุ่มของเธอทำให้ผมอยากจะกดจูบซ้ำอีกนับครั้งไม่ถ้วนแต่เพราะเสียงเคาะประตูและความวุ่นวายของพวกนั้น ผมเลยต้องผละออกมาอย่างเสียไม่ได้สายตาผมเหลือบมองไปที่เธอ ร่างเล็กที่เดินตามหลังอย่างเกร็ง ๆ นั่นทำให้ผมหัวเราะในใจเบา ๆเจ...แค่เรียกชื่อในใจ มันก็ดังก้องชัดเจนทุกการกระทำของเธอช่างมีเสน่ห์ ตั้งแต่ท่าทีประหม่าเล็ก ๆ ไปจนถึงแววตาที่พยายามซ่อนความรู้สึกของตัวเองเสียดาย...แต่โอกาสหน้า ยังมีผมคิดพร้อมกระตุกยิ้มมุมปากตอนนี้ สิ่งสำคัญคือการพาเธอไปแนะนำให้คนในทีมรู้จัก ไม่ใช่แค่ในฐานะคนที่ผมเลือกให้มาดูแลระบบของเกม แต่ในฐานะคนที่สำคัญกับผมและใช่...คนที่ใครก็แตะต้องไม่ได้“พี่แทน?” เสียงหวานเรียกผมเบา ๆ ผมหันกลับไปมองเธอ ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความสงสัย“เราจะไปไหนคะ?”“ไปแนะนำเธอให้ทีมรู้จัก” ผมตอบเรียบ ๆ สายตายังคงจับจ้องที่เธอ“แนะนำฉันเหรอคะ?” เธอเอียงคอนิด
แทนไทนั่งเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ มองเจที่กำลังจัดการกับโค้ดที่ผิดแปลกจนเสร็จเรียบร้อยด้วยความคล่องแคล่วทุกการเคลื่อนไหวของเธอเต็มไปด้วยสมาธิ ดวงตากลมโตที่มองจอคอมพิวเตอร์อย่างตั้งใจทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา“เสร็จแล้วค่ะ” เจพูดพร้อมกับเอนตัวกลับพิงเก้าอี้ สีหน้าของเธอดูโล่งใจแทนไทมองเธอด้วยแววตาพึงพอใจ“ดีมาก”แต่ดูเหมือนเจยังมีบางอย่างในใจ เธอนิ่งไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังใช้ความคิด ก่อนจะหันมาสบตากับเขา“พี่แทนคะ…” เธอเรียกเสียงนุ่ม พร้อมกับขยับตัวเล็กน้อยให้หันมาทางเขาเต็มตัว“ว่าไง?” แทนไทตอบกลับเสียงเรียบ แต่ในใจเขาเต็มไปด้วยความสงสัย“พอดีโปรเจกต์ที่ฉันทำอยู่…” เธอเริ่มพูด น้ำเสียงของเธอจริงจัง แต่แฝงไปด้วยความกระตือรือร้น“ฉันเขียนโค้ดป้องกันระบบแบบเรียลไทม์ไว้ ซึ่งมันสามารถตรวจจับและตอบสนองได้ทันทีถ้ามีความพยายามเจาะระบบ”แทนไทเลิกคิ้วเล็กน้อย ฟังเธออย่างสนใจ“พี่สนใจจะให้ฉันลองติดตั้งเข้าระบบเกมนี้มั้ยคะ?”พูดจบ เจก็เงยหน้ามองเขา ดวงตากลมโตของเธอเปล่งประกายวิบวับเหมือนกำลังรอคำตอบอย่างคาดหวังแทนไทกระตุกยิ้มมุมปาก รู้สึกประหลาดใจกับความมุ่งมั่นของเธอ“ลองดูสิ” เขาพูดสั้น ๆ พร
เจเหลือบตามองแทนไทอย่างใช้ความคิด สีหน้าของเธอบ่งบอกว่ากำลังครุ่นคิดบางอย่างเขาสังเกตเห็นทันที“มีอะไรจะบอกฉันรึเปล่า?”คำถามนั้นทำให้เจสะดุ้งเล็กน้อย เธอรีบวางช้อนทันที แต่กลับเผลอสำลักน้ำซุปเล็กน้อยแทนไทยิ้มมุมปากเบา ๆ ท่าทางแบบนั้นทำให้เขารู้สึกทั้งเอ็นดูและอดขำไม่ได้ เขาหยิบทิชชู่มาช่วยเช็ดริมฝีปากของเธออย่างเป็นธรรมชาติ“เอ้อ...คือ...” เจพูดอึกอัก หน้าแดงระเรื่อ ในขณะที่เขานั่งรอให้เธอพูดต่ออย่างใจเย็น“ฉันไม่แน่ใจว่าควรพูดมั้ย...” เธอเริ่มต้น พลางมองเขาด้วยสายตาลังเล“แต่ฉันคิดว่า โค้ดแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นในระบบของพี่...มันอาจจะมาจากคนในทีมพี่เองก็ได้ค่ะ”คำพูดนั้นทำให้แทนไทหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาคมวาวโรจน์เพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่เขาจะยิ้มมุมปาก“เธอคิดแบบนั้นเหรอ?” เขาถามกลับ เสียงเรียบ แต่แฝงความนัยเจพยักหน้าเล็กน้อย“ค่ะ...ระหว่างที่ฉันแก้โค้ด ฉันเจอการเข้าถึงระบบที่ดูแปลก ๆ บางส่วนไม่ได้มาจากภายนอก แต่มันเหมือนมาจากคนที่มีสิทธิ์เข้าถึงระดับสูงในระบบอยู่แล้ว...”เธอหยุดพูดชั่วครู่เพื่อดูปฏิกิริยาของเขาแทนไทเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ สายตาของเขาบอกว่าเขาไม่ได้แปลกใจกับสิ่งที่เธอ
เจที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ หลังจากที่เธอวางแผนในการพิชิตอีเว้นต์นี้เรียบร้อย เธอก็สวมไมโครโฟนที่ข้างหู เธอสูดหายใจลึกก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นผ่านช่องแชทเสียงของกิลด์“ทุกคนพร้อมแล้วใช่มั้ย? อีเว้นต์คืนนี้เราต้องพิชิตให้ได้เป็นกิลด์แรกในเซิร์ฟเวอร์”เสียงตอบรับจากสมาชิกดังขึ้นคีย์ : “พร้อมเสมอหัวหน้า!”มน : “พร้อมจ้า!”เจมองหน้าจอที่แสดงรายชื่อสมาชิกก่อนจะเริ่มอธิบายแผนการ“ด่านแรกเป็นป่ารัตติกาล หมาป่าเงามืดพวกนั้นเร็วและโจมตีทีละหลายตัว ฉันจะให้คีย์กับนนท์ล่อพวกมันเข้ามาเป็นกลุ่ม ส่วนชลกับเรย์ใช้การโจมตีหมู่เคลียร์ให้เร็วที่สุด มนเตรียมบัฟความเร็ว และฉันจะคอยดูทิศทางของศัตรูจากมุมสูง”เรย์ : “รับทราบ!”“ด่านสอง หุบเขาแห่งเสียงกระซิบ” เจเลื่อนสายตาดูโน้ตของเธอ“ด่านนี้จะเจอกับนักเวทแห่งความมืด พวกมันมีสกิลดีบัฟที่น่ารำคาญมาก มนรับหน้าที่ล้างดีบัฟ ส่วนฉันจะนำทีมเข้าโจมตีเร็วที่สุด เรย์จัดการกับดักพลังเวทด้วยสกิล Whirlwind Slash”มน : “เรื่องล้างดีบัฟ ปล่อยให้ฉันจัดการค่ะ!”“สุดท้าย...วิหารจันทราสีเลือด” น้ำเสียงของเจเข้มขึ้น“ทุกคนต้องโฟกัสให้ดี เพราะราชินีแห่งรัตติกาลไม่ใช่บอส
ด่านสุดท้าย : วิหารจันทราสีเลือด (Blood Moon Temple)วิหารจันทราสีเลือดตั้งตระหง่านอยู่กลางทุ่งร้าง ภายใต้แสงแดงฉานจากดวงจันทร์สีเลือดที่สาดส่องผ่านช่องเพดานวิหารลงมา ทั่วบริเวณอบอวลไปด้วยพลังอาฆาตและเสียงสะท้อนของบทสวดโบราณที่แฝงด้วยความน่าสะพรึงกลัว ราชินีแห่งรัตติกาลปรากฏตัวพร้อมเหล่าสมุนจำนวนมหาศาล เสียงหัวเราะเย็นเยือกของเธอดังก้องราวกับท้าทายผู้บุกรุก“แบ่งทีม! คีย์ นนท์ จัดการสมุนที่บอสเรียกมา ส่วนชล เรย์ และมนสนับสนุนแนวหลัง อย่าให้แนวหน้าพลาด!”คีย์และนนท์โจมตีสมุนที่พุ่งเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง ขณะที่ชลเล็งเป้าหมายด้วยธนูจากระยะไกล เสริมการโจมตีของแนวหน้า ส่วนมนทำหน้าที่สนับสนุนด้วยการบัฟเพิ่มพลังและร่ายเวทย์ฟื้นฟูให้ทีมต่อเนื่องเจนำทีมโจมตีบอสโดยตรง เธอพุ่งตัวเข้าไปใกล้ราชินีแห่งรัตติกาล ใช้สกิลชาโดว์เบรกเกอร์ผสานการโจมตีเข้ากับเรย์นักเวทของทีม พลังโจมตีที่ต่อเนื่องทำให้บอสเสียหายอย่างหนัก แต่ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องของราชินีดังก้องทั่ววิหาร พลังอันมืดมิดแผ่กระจายรอบตัวเธอ“ระวัง! เฟสคลั่งมาแล้ว!”เจตะโกนเตือนเมื่อบอสเข้าสู่เฟสใหม่ การโจมตีของราชินีรุนแรงและรวดเร็วจนน่าหวาดหว
เจนั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์ในร้านคาเฟ่ของเธอ รันโค้ดระบบป้องกันด้วยสมาธิที่แน่วแน่ บรรยากาศเงียบสงบ มีเพียงเสียงคลิกเมาส์และแป้นพิมพ์ที่ดังก้องในร้าน“ทำไรวะ แก?”เสียงสดใสของแพรวา เพื่อนตัวแสบดังขึ้น พร้อมกับร่างบางที่เดินเข้ามานั่งฝั่งตรงข้าม“รันโค้ด”“เมื่อวานไปกับพี่แทนไท เป็นไงมั่ง?”คำถามที่พุ่งมาแบบไม่ให้ตั้งตัวทำให้เจชะงัก เธอเงยหน้าขึ้นมองเพื่อน ดวงตาคู่สวยหรี่ลงเล็กน้อยอย่างจับผิด“ก็ไม่ไง...พี่เขาก็...”“งานดีใช่มะ?” แพรวายื่นหน้ามาใกล้ ดวงตาเป็นประกายวาววับ“พอเลย!” เจยกมือยันหน้าของเพื่อนให้ถอยกลับไปนั่งลงตรงที่เดิมทันที“อะไรว้า~ ฉันพูดจริงนะ แกคบกับพี่แทนไท สาว ๆ ทั้งมหา’ ลัยนี่คงอกหักกันระนาวเลยล่ะ” แพรวาพูดพลางทำหน้าฝันหวานเจเหล่มองเพื่อนด้วยสายตาคาดโทษ“ไหนแกบอกเขาไม่สนใจผู้หญิงไง?”แพรวายิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนตอบ“ฉันบอกว่า ไม่มี ‘ผู้หญิง’ คนไหนกล้าเข้าใกล้เขาต่างหาก แกนี่แหละข้อยกเว้น!”“ข้อยกเว้นอะไรกัน! ฉันกับพี่เขาก็เพิ่งรู้จักกัน!” เจพูดเสียงสูง รีบก้มหน้ากลับไปที่จอคอมพ์เพื่อเลี่ยงสายตาของเพื่อนแพรวาเท้าคางมองเพื่อนด้วยรอยยิ้มมุมปาก“แกจะปฏิเสธอีกนานแค่ไหน พี่เขาจริง
เสียงบรรเลงเปียโนแผ่วเบาของ Canon in D คลอเคลียไปกับบรรยากาศแสนโรแมนติกของ Aurora Grand Hall สถานที่จัดงานแต่งงานสุดหรูที่ถูกตกแต่งอย่างงดงามเหนือคำบรรยายภายในฮอลล์กว้างใหญ่ถูกประดับประดาไปด้วยดอกไม้สีขาวนวล สลับกับสีพีชและทองอย่างลงตัว ซุ้มดอกไม้ที่ตกแต่งด้วย ไลแลค และ ไฮเดรนเยีย ส่งกลิ่นหอมละมุนชวนให้รู้สึกอบอุ่นและผ่อนคลาย แสงไฟจากแชนเดอเลียร์คริสตัลที่ห้อยระย้าอยู่เหนือศีรษะส่องประกายระยิบระยับ เพิ่มความหรูหราให้กับงานราวกับงานราตรีในเทพนิยายพรมยาวสีงาช้างทอดตัวจากประตูทางเข้าจรดแท่นพิธี สองข้างทางเต็มไปด้วยแขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมเป็นสักขีพยานในวันสำคัญ ทุกสายตาจับจ้องไปยังประตูทางเข้า—ที่ซึ่งช่วงเวลาสำคัญของงานกำลังจะเริ่มขึ้นบนเวทีหลัก มีจอ LED ขนาดใหญ่กำลังฉายภาพของคู่บ่าวสาว ตั้งแต่วันแรกที่พวกเขาพบกัน จนถึงวันที่พวกเขาก้าวข้ามทุกอุปสรรคและยืนเคียงข้างกันในวันนี้—วันที่พวกเขาจะเริ่มต้นชีวิตคู่ร่วมกัน—และแล้ว ประตูบานใหญ่ก็ค่อยๆ เปิดออก—เสียงบรรเลงดนตรีดังกระหึ่มขึ้นอีกครั้ง แขกในงานต่างกลั้นหายใจ เฝ้ารอการปรากฏตัวของเจ้าสาวที่แท่นพิธี เจ้าบ่าว—แทนไทยืนรออยู่ในชุดสูททักซิ
ภายในห้องแต่งตัวของเจ้าสาว กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกลิลลี่และกุหลาบขาวอบอวลไปทั่ว ผสมกับกลิ่นหอมจางๆ ของเครื่องหอมที่จุดไว้เพื่อสร้างบรรยากาศให้สงบและผ่อนคลายแสงแดดยามสายส่องผ่านม่านโปร่งสีขาว กระทบกับชุดเจ้าสาวที่เจสวมใส่อยู่ ชุดเดรสสีขาวบริสุทธิ์ตัดเย็บด้วยผ้าซาตินเนื้อนุ่ม แต่งด้วยลูกไม้ปักมือที่แสนประณีต ประดับไข่มุกเม็ดเล็กละเอียดราวกับหยดน้ำค้างต้องแสง กลีบผ้าถูกออกแบบให้พริ้วไหวอย่างเป็นธรรมชาติ สะท้อนแสงวาววับราวกับต้องมนต์เจนั่งอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ ผิวเนียนละเอียดของเธอแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบา ดวงตากลมสวยสะท้อนเงาของตัวเองในกระจก ผมยาวสลวยถูกเกล้าขึ้นอย่างเรียบร้อย ปล่อยปอยผมนิดๆ ลงมารับกับกรอบหน้าทำให้ดูอ่อนหวานกว่าเดิมเธอขยับมือสัมผัสชายกระโปรงเบาๆ ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ราวกับเพิ่งตระหนักได้จริงๆ ว่าวันนี้...เป็นวันแต่งงานของเธอ“เฮ้อ...”เสียงถอนหายใจแผ่วเบาหลุดออกมา เธอไม่ได้ไม่อยากแต่งงาน... แต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเกินไปเพียงสามเดือนก่อน ข่าวการหมั้นหมายของเธอกับแทนไทกลายเป็นกระแสใหญ่ ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอ ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่กำลังจะได้แต่งงานกับเจ้าของบริษัทเ
สามเดือนต่อมา—บรรยากาศภายใน Aurora Convention Hall คึกคักไปด้วยเสียงฮือฮาของเหล่านักข่าวและแฟนเกมที่มารวมตัวกันเพื่องานแถลงข่าวครั้งยิ่งใหญ่ของเมกาเบิร์ธ สตูดิโอบนเวทีหลัก จอ LED ขนาดยักษ์ฉายภาพโลโก้ของเกมใหม่ล่าสุด ‘Helios Online’ หรือที่รู้จักกันในชื่อ โปรเจกต์ H—เกมออนไลน์ระดับ Next-Gen ที่ใช้เทคโนโลยี Neural AI อันล้ำสมัย ซึ่งสามารถพัฒนาและตอบสนองต่อผู้เล่นได้อย่างอัจฉริยะและบุคคลที่กำลังได้รับความสนใจจากทุกสายตาในตอนนี้ คือชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสีดำสง่า ‘แทนไท ไทระ คณิณัตถ์’ ซีอีโอของเมกาเบิร์ธ สตูดิโอเขานั่งอยู่บนเวทีหลัก ข้างๆ กับคณะผู้บริหารและทีมพัฒนา ใบหน้าคมเข้มยังคงสงบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความมั่นใจแสงแฟลชจากกล้องจำนวนมากสาดส่องมายังเวทีแทนไทนั่งไขว่ห้าง มือข้างหนึ่งจับไมโครโฟน ดวงตาคมจับจ้องไปที่นักข่าวที่กำลังยกมือขอสัมภาษณ์พิธีกรยื่นไมค์ให้กับนักข่าวคนแรก“คุณแทนไท โปรเจกต์ H หรือ Helios Online เป็นเกมที่ใช้ AI ขั้นสูง ซึ่งนับเป็นเทคโนโลยีใหม่ของวงการเกมออนไลน์ คุณช่วยอธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ไหมครับ?”แทนไทพยักหน้าช้าๆ ก่อนตอบเสียงเรียบแต่หนักแน่น“Helios
ภายในห้องทำงานของแทนไท กลิ่นกาแฟอ่อน ๆ ลอยอวลในอากาศ แต่บรรยากาศกลับเย็นยะเยือกจนน่าขนลุกชายหนุ่มนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาหนังสีดำ ดวงตาคมกริบจับจ้องไปที่หน้าจอทีวีขนาดใหญ่ที่กำลังรายงานข่าว การหายตัวไปของบุคคลสำคัญในคดีอาชญากรรมทางเทคโนโลยี“คริส วอลตัน ผู้บริหารระดับสูงของนีโอนิกซ์ หายตัวไปเมื่อคืนที่ผ่านมา ทางการกำลังเร่งติดตามตัว— “ซันที่ยืนอยู่ตรงโต๊ะทำงาน พึมพำขึ้นขณะโยนแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะกระจกเสียงดัง“หมอนั่นหายตัวไปเหรอ?”“ก็ไม่แปลก” คินเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ หยิบแก้วเหล้าขึ้นจิบด้วยสีหน้าเรียบเฉย“คนอย่างมัน พอรู้ว่าทางการกำลังจ้องเล่นงาน ก็คงเตรียมแผนหนีไว้อยู่แล้ว”แทนไทเหยียดยิ้มบางๆ แต่ในดวงตามีเพียงความเย็นชา“หนี? คิดว่าไปได้ไกลแค่ไหนกัน?”เขาหยิบมือถือขึ้นมา กดโทรออกไปยังหมายเลขหนึ่ง เสียงเรียกสัญญาณดังขึ้นเพียงครั้งเดียว ก่อนจะมีเสียงตอบรับจากปลายสายแทนไทพูดเพียงสั้น ๆ“จัดการตามแผน”ปลายสายเงียบไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะตอบกลับมาเสียงเรียบ “รับทราบครับ”• • • • • • •อีกฟากหนึ่งของโลก—“บ้าชิบ! ทำไมเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้!?”คริส วอลตัน เดินวนไปมาอยู่ภายในห้องเพนต์เฮา
ภายในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาล เสียงเครื่องวัดชีพจรดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อจางๆ ลอยอวลในอากาศ แสงไฟสีขาวสะอาดตาทำให้บรรยากาศของห้องดูเงียบเหงาไปถนัดตาซันและคินนั่งอยู่คนละฝั่งของเตียง พวกเขาเฝ้าดูธีรัชที่ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ ผ้าพันแผลสีขาวบริเวณชายโครงด้านซ้ายของเขา บ่งบอกถึงร่องรอยของกระสุนที่ฝังเข้าไปในร่างกายเขาเกือบตาย—เพราะการตัดสินใจของตัวเองโชคดีที่นำตัวมาส่งโรงพยาบาลได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นป่านนี้คงไปนอนเฝ้ารากมะม่วงแล้ว หมอแจ้งว่า กระสุนไม่โดนอวัยวะสำคัญแต่ก็ทำให้เสียเลือดไปมากกว่าที่คาด ทั้งซันและคินถึงจะได้ยินแบบนั้น แต่ก็ยังไม่วางใจแม้หมอจะบอกว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ทั้งซันและคินก็ยังไม่วางใจกริ๊ก...เสียงเปิดประตูทำให้ทั้งสองเงยหน้าขึ้นทันที“มันยังไม่ตื่นอีกเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากหน้าประตู ก่อนที่ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตดำจะก้าวเข้ามาในห้อง ดวงตาคมกริบของแทนไทกวาดมองไปยังร่างที่นอนแน่นิ่งบนเตียง ก่อนจะสบตากับซันและคิน“อืม...หมอบอกว่ามันเสียเลือดเยอะ โชคดีที่กระสุนไม่ได้โดนอวัยวะสำคัญ” ซันพูดเสียงเรียบ แต่แฝงความเป็นกังวล“แต่มันก็เกือบไปแล้
ภายในห้องประชุมลับของเมกาเบิร์ธ แทนไทนั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ มือข้างหนึ่งเคาะลงบนโต๊ะเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ดวงตาคมกริบจับจ้องไปยังหน้าจอที่กำลังแสดงข้อมูลของ นีโอนิกซ์—บริษัทคู่แข่งที่พยายามเล่นสกปรกกับพวกเขามาตลอดทุกการเคลื่อนไหวของฝั่งนั้นถูกเก็บบันทึกไว้หมดแล้วหลักฐานการว่าจ้างแฮ็กเกอร์ที่พยายามแทรกซึมเข้าระบบ ข้อมูลการโอนเงินระหว่างบุคคลที่เกี่ยวข้อง—ทุกอย่างอยู่ในมือของพวกเขาแล้วซันนั่งไขว่ห้างอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ เขาใช้ปลายนิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ สีหน้าครุ่นคิด ขณะที่คินนั่งเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ กอดอกแน่น พลางจ้องมองหน้าจอที่ฉายเอกสารลับต่างๆ“เราได้ข้อมูลที่ต้องการหมดแล้ว” ซันเป็นคนเอ่ยขึ้นก่อน น้ำเสียงของเขาหนักแน่นและจริงจัง“ไอ้พวกนั้นคิดว่าแผนมันยังไม่แตก” คินเสริมเสียงเรียบ ก่อนจะกระตุกยิ้มเย็นแทนไทละสายตาจากหน้าจอ ดวงตาคมกริบเปล่งประกายเจ้าเล่ห์“เพราะงั้น...” เขาหยุดเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ“ได้เวลา ‘ส่งคืน’ แล้วล่ะ”ซันกับคินสบตากันทันที—พวกเขารู้ดีว่า แทนไทหมายถึงอะไรแทนไทยิ้มเย็นขณะเลื่อนสายตาอ่านแผนตอบโต้บนไอแพดที่เขาเตรียมการมาอย่างดี เขาหันไปม
สถานที่นัดหมาย - ลานจอดรถชั้นใต้ดินธีรัชก้าวเดินเข้าไปในลานจอดรถที่เงียบสงัด เสียงฝีเท้าของเขาก้องสะท้อนกับผนังคอนกรีต ดวงตาของเขากวาดมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวังร่างสูงของชายคนหนึ่งก้าวออกมาจากเงามืด สวมเสื้อโค้ทยาวสีดำ ดวงตาสีน้ำแข็งของเขามองธีรัชด้วยสายตาเยือกเย็นคริส วอลตัน“นายมาสายไปสามนาที” คริสพูดเสียงเรียบธีรัชแค่นหัวเราะ “ฉันต้องแน่ใจว่าฉันไม่ได้ถูกตามอยู่”คริสเลิกคิ้วก่อนจะยื่นมือออกมา“แล้วโค้ดล่ะ?”ธีรัชไม่พูดอะไร เพียงแค่หยิบแฟลชไดรฟ์ออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วยื่นให้ชายตรงหน้าคริสรับแฟลชไดรฟ์ไป ก่อนจะส่งให้ลูกน้องที่ยืนอยู่ด้านหลัง ชายคนนั้นต่อแฟลชไดรฟ์เข้ากับแล็ปท็อปที่เตรียมมา และเริ่มต้นตรวจสอบไฟล์ธีรัชยืนนิ่ง ไม่แสดงพิรุธใดๆเขารู้ว่าไอ้พวกนี้ต้องตรวจสอบก่อนอยู่แล้วคริสจ้องหน้าจอ ขณะลูกน้องของเขากำลังไล่ดูโค้ดภายในแฟลชไดรฟ์“โค้ดมันดูปกตินะครับ” ลูกน้องของคริสพึมพำพลางพิมพ์รันระบบ“แน่นอน มันคือโค้ดจากฉัน” ธีรัชตอบเสียงเรียบคริสหรี่ตา “ฉันหวังว่านายจะไม่เล่นตุกติกนะ ธีรัช”ธีรัชยักไหล่ “ฉันก็หวังว่านายจะรักษาสัญญา”คริสจ้องหน้าเขา ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ“ฉันไม่ทำร้ายนา
ธีรัชกำมือแน่นดวงตาใต้กรอบแว่นไหววูบไปชั่วขณะ เมื่อเห็นข้อความแจ้งเตือนสีแดงสดบนหน้าจอ[SYSTEM OVERRIDE][Unauthorized File Transfer Detected][Security Breach Logged - Report Sent to Admin]เสียงข้อความแจ้งเตือนดังขึ้นซ้ำๆ ดังก้องในโสตประสาท ราวกับตอกย้ำว่า เขาถูกจับตาดูอยู่ทุกฝีก้าว‘แม่งเอ๊ย… มีคนจับตาดูเราอยู่จริงๆ’ธีรัชกัดฟันแน่น แต่สีหน้าของเขายังคงเรียบเฉย ไม่มีความตื่นตระหนกแม้แต่น้อยเขารู้ว่าเรื่องนี้ต้องเกิดขึ้นมันเป็นแค่เรื่องของเวลาเท่านั้นเขาไม่แปลกใจเลยที่แทนไทสามารถดักทางเขาได้ แต่ถึงอย่างนั้น ธีรัชก็ยังคงเดินไปตามแผนของตัวเองต่อไปอย่างแนบเนียนชายหนุ่มถอนหายใจแผ่วเบา ก่อนจะเอื้อมมือไปกดปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ของตัวเองด้วยท่าทีสงบนิ่ง ไม่มีความเร่งรีบ ไม่มีอาการลุกลี้ลุกลนราวกับว่า...เขาไม่ได้กังวลอะไรเลยมือของเขาเอื้อมไปดึงแฟลชไดรฟ์ออกจากพอร์ต USB ก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋าเสื้อสูทของตัวเองอย่างระมัดระวังแม้ว่าทางฝั่งของเมกาเบิร์ธจะพยายามสกัดการโอนถ่ายข้อมูล แต่สิ่งที่พวกเขา ไม่รู้ ก็คือ...โค้ดที่เขาเตรียมไว้ตั้งแต่แรกนั้น—เป็นโค้ดปลอมแท้จริงแล้ว เขาไม่เคยตั้งใจจะหั
ภายในห้องทำงานของธีรัช แสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์สะท้อนใบหน้าของชายหนุ่มที่กำลังขบกรามแน่น ดวงตาคมใต้กรอบแว่นเต็มไปด้วยความลังเล ขณะที่นิ้วมือสั่นเล็กน้อยเหนือแป้นพิมพ์บรรยากาศภายในห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงพัดลมของคอมพิวเตอร์ที่ทำงานอย่างต่อเนื่องและเสียงลมหายใจหนักๆ ของธีรัชโค้ดที่อยู่ตรงหน้าเขา —โค้ดชุดนี้... โปรเจกต์ Hมันเป็นมากกว่าแค่ชุดคำสั่ง มันคือเทคโนโลยีที่สามารถเปลี่ยนแปลงอนาคตของวงการเกมออนไลน์ได้Neural AI System คือหัวใจของโปรเจกต์ H มันคือปัญญาประดิษฐ์อัจฉริยะที่สามารถเรียนรู้ ปรับตัว และพัฒนาได้ด้วยตัวเอง AI นี้สามารถจำลองพฤติกรรมของผู้เล่น สร้างปฏิสัมพันธ์ที่สมจริง และที่สำคัญ—มันสามารถวิวัฒนาการได้เองโดยแทบไม่ต้องมีมนุษย์ควบคุมถ้าโค้ดนี้ตกไปอยู่ในมือของนีโอนิกซ์...ธีรัชกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ความคิดที่ว่าโค้ดที่เขาเป็นคนพัฒนาอาจถูกนำไปใช้เป็นเครื่องมือทำลายบริษัทที่เขาทำงานมาตลอด มันทำให้เขาอยากจะลุกขึ้นแล้วลบไฟล์พวกนี้ทิ้งซะแต่เขาไม่มีทางเลือกธีรัชกำมือแน่น พยายามไม่คิดถึงน้ำเสียงเย้ยหยันของ คริส วอลตัน ที่กดดันเขามาหลายสัปดาห์“นายไม่มีทางเลือก ธีรัช ถ้าน