ในยามค่ำคืนที่เงียบสงบ แสงไฟถนนสาดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ในห้องของเจ เธอนั่งอยู่บนโซฟาในชุดเสื้อคลุมตัวบาง เนื้อผ้าบางเบาแนบลู่ไปกับผิวเนียนละเอียด มือเรียวถือแก้วโกโก้ร้อนที่ยังมีไออุ่นลอยจาง ๆ แต่จิตใจกลับล่องลอยไปไกล
“ฉันอยากได้...เธอ”
คำพูดของแทนไทยังคงดังก้องในหัว รอยยิ้มมุมปากของเขา และดวงตาคมที่มองเธอราวกับเป็นสิ่งเดียวในโลกยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำ มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนสะกดจนยากจะสลัดออก
“โอ๊ย!! จะคิดถึงคำพูดของเขาทำไมเนี่ย เจ!!” เธอบ่นกับตัวเองพลางยกมือขึ้นขยุ้มผมเบา ๆ อย่างหงุดหงิด
ดวงหน้าหวานของเธอขึ้นสีระเรื่อเมื่อนึกถึง...จูบ จูบที่เขามอบให้เธอ
นี่ฉันปล่อยให้เขาจูบอีกแล้ว!
แค่จูบแรกที่เขาขโมยไปยังไม่พอ ยังมีครั้งที่สองอีก... แค่คิดถึงก็ทำให้เธอแทบอยากมุดหน้าลงหมอนหนีความอับอาย
“โธ่ว้อย! เจ ทำไมพอสบตากับเขาทีไร ลืมตัวทุกที อะไรกันวะเนี่ย!”
เธอบ่นพลางทิ้งตัวลงบนโซฟา มือเล็กวางแก้วโกโก้ไว้บนโต๊ะอย่างแรงจนเสียงดังเบา ๆ ก่อนจะเริ่มตีขาไปมาเหมือนเด็ก ๆ ที่กำลังขัดใจ
“ทำไมเขาต้องทำแบบนั้นด้วยนะ! เขามองฉันเป็นอะไร...แค่แหย่เล่นเหรอ หรืออะไรกันแน่?” เธอพึมพำเสียงเบาในอากาศ
เจยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองเบา ๆ ความร้อนจากสัมผัสนั้นยังคงติดอยู่ในความทรงจำ ความรู้สึกที่ผสมปนเปกันระหว่างความโกรธ ความอาย และ...อะไรบางอย่างที่เธอไม่อยากยอมรับ
“แม่งเอ๊ย...ทำไมต้องใจเต้นแบบนี้ด้วย...” เธอพึมพำอีกครั้ง ก่อนจะยกหมอนมาปิดหน้าไว้แน่น พยายามกลบเสียงหัวใจที่เต้นแรงจนเธอได้ยินมันชัดเจนเอง
ทันใดนั้น เสียงแจ้งเตือนจากคอมพิวเตอร์ก็ดังขึ้น ดึงความสนใจของเจให้กลับมาสู่โลกจริง เธอลุกขึ้นจากโซฟา เดินไปนั่งที่เก้าอี้หน้าคอมพิวเตอร์ ก่อนจะมองไปยังหน้าจอ
ข้อความในแชทของทีมกิลด์ชาโดว์วิงส์เด้งขึ้นมา
RogueWolf: “หัวหน้า พรุ่งนี้เรามีประชุมเรื่องกลยุทธ์นะ อย่าลืมล่ะ!”
SharpArrow: “เอาไงดี บอสอีเวนต์รอบนี้ HP หนากว่ารอบก่อนอีก”
เจกดพิมพ์ตอบด้วยความคล่องแคล่ว ร่างกายของเธอเริ่มผ่อนคลายขึ้นเมื่อได้กลับมาอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่คุ้นเคย
J.W. : “ไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้ฉันจะบอกแผนทั้งหมดเอง”
ข้อความของเธอส่งออกไปทันที ความมั่นใจในน้ำเสียงที่แฝงอยู่ในคำพิมพ์นั้นทำให้เธอรู้สึกกลับมาควบคุมอะไรบางอย่างได้อีกครั้ง
RogueWolf: “งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะหัวหน้า! หวังว่าคราวนี้เราจะเคลียร์ได้แบบไม่มีคนล้ม!”
SharpArrow: “ฮ่า ๆ ฝากความหวังไว้ที่หัวหน้าละ!”
เจยิ้มบาง ๆ ขณะอ่านข้อความ เธอกดปิดแชทก่อนจะถอนหายใจยาว คำว่า ‘หัวหน้า’ จากพวกเขาทำให้เธอรู้สึกถึงความรับผิดชอบที่ใหญ่โต แต่ในขณะเดียวกัน มันก็เป็นแรงผลักดันที่ทำให้เธออยากทำให้ดีที่สุด
แต่ในเวลาเดียวกัน มันก็เป็นแรงผลักดันที่ทำให้เธอต้องทำให้ดีที่สุด
“พรุ่งนี้...ต้องวางแผนให้รอบคอบที่สุด” เธอพึมพำกับตัวเอง ขณะเลื่อนเมาส์เปิดเอกสารกลยุทธ์ในเกมเพื่อเริ่มต้นเตรียมตัว
แต่เมื่อเธอหยุดมือไปชั่วขณะ ภาพใบหน้าคมเข้มของแทนไทกลับปรากฏขึ้นในหัวโดยไม่ทันตั้งตัว
คำพูดที่เขาเอ่ย เมื่อตอนมาส่งและแววตาที่ดูแน่วแน่ในตอนนั้น ทำให้เธอไม่อาจลืมได้ง่าย ๆ งานที่เขาขอให้เธอช่วยตรวจสอบระบบในวันถัดไป กลายเป็นสิ่งที่กลับมาฉายชัดในความคิด
“เฮ้อ...” เจถอนหายใจอย่างไม่รู้ตัว ยกมือขึ้นเสยผมเบา ๆ
งานของกิลด์ยังไม่เสร็จดี...
แถมต้องไปตรวจระบบให้เขาอีก...
ในใจของเธอปั่นป่วนอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะงานที่เขาขอ หรือเพราะตัวเขากันแน่ที่ทำให้เธอรู้สึกใจเต้นแรงขนาดนี้
⋆——————✧◦♚◦✧——————⋆
“เจ! เมื่อคืนแกหายไปไหนมา”
แพรวาวางหนังสือลงตรงหน้าเจเสียงดัง พร้อมเท้าแขนจ้องหน้าเธอเขม็งจนเจแทบสะดุ้ง
“อะ...อะไร โวยวายอะไรของแกเนี่ย”
เจหลุบตาหลบสายตาเพื่อน พลางพิมพ์โค้ดบนคีย์บอร์ดแล็ปท็อปเพื่อรันคำสั่งทดสอบระบบรักษาความปลอดภัยในโปรเจกต์ที่กำลังทำ
“นั่น! แกมีพิรุธ!”
แพรวาร้องออกมาทันที พร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้เจ จ้องมองเธอราวกับนักสืบ
“ก็...เมื่อคืนฉันเบื่อ” เจตอบตะกุกตะกัก พลางพยายามพิมพ์ต่อไปเพื่อหลีกเลี่ยงการสบตา
“เห็นแกกำลังสนุก ฉันง่วงแล้ว เลยกลับก่อนน่ะ โทษทีที่ไม่ได้บอก”
“หืม...” แพรวาขมวดคิ้วยิ่งกว่าเดิม เสียงของเธอเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ
เจรู้สึกถึงเหงื่อเม็ดเล็กที่ผุดขึ้นมาบนหน้าผาก เธอไม่กล้าหันไปสบตาเพื่อนเพราะรู้ว่าแววตาของตัวเองตอนนี้น่าจะขายความจริงไปหมดแล้ว
ยัยแพรวา จ้องกันแบบนี้ทำไม?
ฉันพูดอะไรผิด มันไม่เนียนเหรอ?
“แล้ว...ใครไปส่งแก?” คำถามของแพรวาทำให้เจชะงัก
เธอเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนเล็กน้อย ก่อนจะรีบหลบตาอีกครั้ง
“ก็...”
“ก็อะไร? แกนั่งแท็กซี่เอง หรือว่า...” แพรวาเลิกคิ้ว ดวงตาของเธอเป็นประกายเหมือนกำลังดักจับอะไรบางอย่าง
เจอ้าปากเหมือนจะพูดอะไร แต่เสียงของตัวเองกลับเบาหวิว
“คือ...ก็...พี่แทน”
“อ๋อ พี่แทน...” แพรวาเอ่ยทวนอย่างช้า ๆ ก่อนที่ดวงตาจะเบิกกว้างขึ้นทันที
“เดี๋ยวนะ! พี่แทน?! แกหมายถึง พี่แทนไท?!”
เจได้แต่พยักหน้าเงียบ ๆ
“บ้าไปแล้ว! แกกับพี่แทนไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่?!”
แพรวาถามเสียงดังจนเจรีบโบกมือให้เพื่อนเบาเสียงลง
“ไม่ได้สนิทอะไร! เขากำลังจะกลับ ละเอ่อ...บอกว่าบ้านฉันเป็นทางผ่าน บอกจะไปส่ง... ฉันก็เลย...”
“เลยยอมให้เขาไปส่ง?” แพรวายิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย
“แกมีอะไรที่ยังไม่เล่าให้ฉันฟังอีกใช่มั้ย?”
“ไม่มี!”
เจส่ายหน้ารัว ๆ รีบตอบทันที แต่ใบหน้าที่เริ่มร้อนผ่าวกลับขายความจริงออกไปอย่างหมดเปลือก
แพรวายังคงมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม
“ฉันไม่เชื่อหรอก...สารภาพมาเดี๋ยวนี้!”
เจมีท่าทีอึกอักเล็กน้อย ก่อนจะยอมบอกความจริงในที่สุด
“เขาชวน...ฉันให้ไปดูโค้ดในระบบของเขาหน่อยอะ” เธอบอกเสียงอ่อย
ดวงตาของแพรวาเป็นประกายทันที
“เฮ้ย! ดีนี่หว่า แกแก่งจนพี่แทนชวนไปช่วยเลยเหรอ!”
“ฉันว่า...” เจพูดพลางหลบสายตา
“ไม่ต้องมาลังเล!! แกเก่งจะตาย เพราะงั้นไปช่วยเขาสิ!”
“แต่...”
“แกจะหาโอกาสดีๆ แบบนี้ได้ที่ไหน พี่แทนไทน่ะ ไม่ใช่บุคคลที่ใครจะเข้าถึงได้ง่ายๆ นะเว้ย” แพรวาพูดเสียงจริงจัง ก่อนเท้าสะเอวมองหน้าเจ
“แต่...ฉันยังไม่แน่ใจว่าจะช่วยได้ขนาดนั้น”
แพรวาเลิกคิ้วก่อนจะจับไหล่ทั้งสองข้างของเจแน่น
“เจ…แก ต้อง ช่วย พี่ แทน ไท” เธอเน้นทุกคำพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ขอ เหตุ ผล ที่ ต้อง ช่วย” เจยื่นหน้ากลับ พร้อมเน้นทุกคำเหมือนกัน
แพรวายิ้มกว้าง ก่อนจะกรี๊ดเบา ๆ พลางปิดหน้าด้วยความเขินอาย
“ฉันจะได้รู้จักพี่เขาด้วยไง อ๊ายย”
เจถึงกับอึ้งกับเหตุผลของนาง ก่อนพึมพำเบาๆ
“ยัยบ้าแพรวา...”
“น่า นะ นะ นะ”
ในที่สุดเจ ก็ถอนหายใจยาว ก่อนตอบตกลง
“เออๆ ก็ได้ เพราะแกหรอกนะ”
“เย้!” แพรวากรี๊ดกร๊าดด้วยความดีใจ จนเจได้แต่ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย
เธอมองเพื่อนที่ตอนนี้ดูจะหลุดไปในโลกเพ้อฝันของตัวเอง แล้วหันกลับมามองหน้าจอคอมพิวเตอร์
ก็แค่...ช่วยงานล่ะนะ...
แต่ภาพรอยยิ้มของแทนไท รอยจูบ และคำพูดที่เขากระซิบใกล้ ๆ เมื่อคืน ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเธอไม่เลือนหาย
»——————◦•♛•◦——————«
แทนไทนั่งอยู่หน้าแล็ปท็อป แสงไฟจากหน้าจอส่องกระทบใบหน้าคมของเขาที่เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะที่สายตาจับจ้องไปยังโค้ดที่รันในระบบของ
นิ้วเรียวยาวพิมพ์คำสั่งทดสอบลงไปบนคีย์บอร์ดอย่างคล่องแคล่ว เสียงคลิกดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ข้อมูลจำนวนมากไหลผ่านหน้าจอ แต่ทุกบรรทัดของโค้ดกลับไม่ได้เป็นไปอย่างที่เขาคาดไว้
“มันแปลกจริง ๆ ...” เขาพึมพำกับตัวเอง
ระบบที่ควรทำงานอย่างราบรื่นกลับมีส่วนที่ทำให้เขาสะดุดใจ เมื่อคำสั่งบางส่วนที่เกี่ยวข้องกับการเข้ารหัสข้อมูลผู้ใช้งานส่งผลลัพธ์ที่ไม่ตรงตามที่ออกแบบไว้
เขาหยุดพิมพ์ชั่วขณะ ก่อนจะเลื่อนเมาส์ไปตรวจสอบฟังก์ชันที่เกี่ยวข้องอย่างละเอียด โค้ดในส่วนของโมดูลการเข้ารหัสข้อมูล (Data Encryption Module) ซึ่งเป็นส่วนสำคัญที่ช่วยป้องกันข้อมูลในเกมจากการถูกโจมตีหรือแทรกแซง
แต่เมื่อเขาเลื่อนสายตาดูรายละเอียด เขาก็พบความผิดปกติบางอย่าง โค้ดในส่วนนี้ดูเหมือนจะถูกแก้ไขไปโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต
“นี่มัน...ใครเข้าไปแก้โค้ดนี้?” เขาพึมพำกับตัวเอง
ฟังก์ชันที่ควรทำหน้าที่เข้ารหัสข้อมูลกลับแสดงพฤติกรรมแปลก ๆ เมื่อถอดรหัสออกมาแล้ว ข้อมูลที่ได้กลับไม่ตรงตามที่ควรจะเป็น ราวกับว่ามีบางอย่างถูกแก้ไขหรือแทรกเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต
แทนไทเพ่งมองโค้ดที่ถูกแทรกเข้ามา ข้อมูลบางบรรทัดทำให้เขาต้องหยุดคิด
“คำสั่ง...นี้มัน” เขาพึมพำเบา ๆ ดวงตาคมจับจ้องไปที่โค้ดซับซ้อน
โค้ดดังกล่าวดูเหมือนจะเรียกใช้ ‘ทางเชื่อม’ (External API) ซึ่งเป็นระบบที่เชื่อมต่อข้อมูลจากภายนอกเข้ามาใช้ในเกม หรือส่งข้อมูลจากในเกมออกไปยังระบบอื่น โดยปกติแล้ว การใช้ External API ควรได้รับอนุมัติและกำหนดไว้อย่างชัดเจนในโครงสร้างของระบบ แต่คำสั่งนี้กลับไม่อยู่ในแผนการพัฒนา
แทนไทขมวดคิ้วลึก ความผิดปกตินี้ไม่ควรเกิดขึ้นในระบบที่เขาควบคุม เขารีบเปิดโปรแกรมวิเคราะห์ระบบ เพื่อตรวจสอบหาความเชื่อมโยงอย่างละเอียด
สิ่งที่พบทำให้เขานิ่งไปชั่วขณะ คำสั่งที่ถูกแทรกเข้ามานั้นมีเป้าหมายชัดเจน มันทำหน้าที่ส่งข้อมูลบางส่วนออกไปยังเซิร์ฟเวอร์ภายนอก โดยไม่ผ่านการควบคุมหรืออนุมัติ
“ข้อมูลกำลังถูกดึงออกจากระบบ...” น้ำเสียงของเขาเคร่งเครียดขึ้น
แทนไทรีบตรวจสอบเส้นทางของข้อมูลที่ถูกส่งออกไป เซิร์ฟเวอร์ปลายทางกลับไม่ใช่ที่อยู่ของทีมพัฒนา หรือสถานที่ที่เกี่ยวข้องกับโปรเจกต์ H แต่ชี้ไปยังตำแหน่งแปลกปลอมในระบบเครือข่าย
“นี่มัน...เจาะระบบงั้นเหรอ?” เขาพึมพำเบา ๆ ขณะที่ความไม่สบอารมณ์ฉายชัดในแววตา
แทนไทกดบันทึกการทำงานของระบบทั้งหมด เก็บไว้เป็นหลักฐาน เขารู้ดีว่าปัญหานี้อาจใหญ่กว่าที่คิด และต้องการผู้เชี่ยวชาญที่สามารถช่วยเขาแก้ไขได้
“หึ…” เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นในห้องเงียบ แทนไทเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ พลางยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ
“วันนี้เธอมาพอดี...ฉันอยากรู้จริง ๆ ว่าเธอจะมีวิธีแก้ปัญหานี้ยังไง”
ในหัวของเขาไม่เพียงแต่นึกถึงความท้าทายของโค้ดที่ซับซ้อน แต่ยังเป็นภาพใบหน้าหวานของเจ ดวงตากลมโต และริมฝีปากบางที่ยังติดอยู่ในความทรงจำ
หวาน...จนอยากชิมอีกครั้ง
ความคิดนั้นทำให้เขายิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงไปตรวจสอบโค้ดในระบบต่อด้วยความตั้งใจ เขาต้องพร้อมรับมือก่อนที่เธอจะมาถึง
แทนไทยืนพิงรถสปอร์ตสีดำสนิทอยู่ที่ลานหน้าตึกเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์คอมพิวเตอร์ ร่างสูงสง่าในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัวกับกางเกงสแลคสีดำเรียบหรู สายตาคมกวาดมองไปยังนักศึกษาที่เดินขวักไขว่เข้าออกตึกเรียนเขายกข้อมือดูนาฬิกาเรือนหรูที่แวววาวภายใต้แสงแดดอ่อน ๆ พร้อมถอนหายใจเบา ๆ เวลาเลิกเรียนของเธอกำลังใกล้เข้ามา แต่ในความรู้สึกของเขากลับรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าเธอจะมาตามนัดไหม?ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในหัวเขาตั้งแต่เมื่อคืนแน่นอนว่าเขาไม่ใช่คนชอบรอใคร แต่สำหรับเจ...มันต่างออกไป เขาไม่อยากเสี่ยงกับการที่เธออาจจะเปลี่ยนใจเพราะถ้าเธอไม่มา เขาก็จะพาเธอไปเองตารางเรียนของเธออยู่ในมือเขาแล้ว การเข้าถึงข้อมูลเหล่านั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา ไม่ใช่เพียงเพราะเขาเก่งด้านเทคโนโลยี แต่เพราะเธอคือคนสำคัญที่เขาอยากรู้ทุกอย่างขณะที่เขากำลังครุ่นคิด สายตาคมก็สะดุดเมื่อเห็นร่างบางในชุดนักศึกษาก้าวออกมาจากตึกเรียนเจในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตา กระโปรงพลีทสีดำความยาวเหนือเข่ากำลังดึงดูดสายตาของใครหลายคน รูปร่างที่สมส่วนของเธอช่างขับให้เสื้อเชิ้ตเรียบ ๆ ดูน่ามอง กระโปรงที่พอดีตัวเผยให้เห็นช่วงข
เจนั่งนิ่งไป หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาจากอก ใบหน้าร้อนวูบวาบจนแทบไม่อยากเงยหน้าขึ้นมองเขา ขณะที่เธอกำลังพยายามรวบรวมสติ แทนไทก็ยื่นมือมาหมุนเก้าอี้ที่เธอนั่งให้หันมาทางเขาเจเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยคำถามทำไมโดนจูบอีกแล้วอะ?เธอเม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าแดงระเรื่ออย่างชัดเจน ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเบา“ทำไมพี่จูบฉันล่ะคะ?”“อยากจูบ”เขาตอบตามตรง ไม่มีท่าทีลังเล ดวงตาคมเข้มสบกับดวงตากลมโตของเธออย่างแน่วแน่ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์และแรงปรารถนาเจนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดเสียงแผ่ว“พี่อยากจูบ...ผู้หญิงทุกคนแบบนี้รึเปล่าคะ?”“แค่เธอ”คำตอบของเขาสั้นและหนักแน่น ริมฝีปากยกยิ้มเล็กน้อยโดยที่สายตาไม่หลบเธอเลยคำพูดนั้นทำคนตัวเล็กนิ่งอึ้งไปถนัดใจ เธอขมวดคิ้วมุ่น สับสนกับคำตอบที่เรียบง่ายแต่ชวนให้มึนงงทำไมเขาตอบคำถามได้มึนขนาดนี้?ตอบสั้นๆ ใครจะไปรู้ที่สำคัญ เขาจีบเธอเหรอ?เธอสรุปแบบนี้ได้ใช่มั้ย?ขณะที่เจกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เธอก็รู้สึกถึงมือหนาที่เชยคางของเธอขึ้นอย่างแผ่วเบา สัมผัสนั้นทำให้เธอเงยหน้าขึ้นโดยอัตโนมัติดวงตาคมของแทนไทจับจ้องมาที่เธอ ราวกับกำลัง
แทนไทนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องประชุมส่วนตัวของบริษัท มือหนาพลิกเอกสารเกี่ยวกับการอัพเดทแพทช์เกมคิงดอมเควสออนไลน์ เกมที่กำลังโด่งดัง และบริษัทกำลังเตรียมจัดกิจกรรมครบรอบสามปีให้กับบรรดาแฟนเกมทั้งหลายเขาดูสงบนิ่งเหมือนปกติ แต่ดวงตาคมกลับแฝงด้วยความคิดที่กำลังวิเคราะห์รายละเอียดตรงหน้าประตูห้องประชุมถูกเปิดออกอย่างไม่เป็นทางการ พร้อมกับการปรากฏตัวของคินและซัน รวมถึงเพื่อนร่วมทีมคนอื่นที่พร้อมเข้าประชุม“ไอ้คุณแทนไทครับ!” คินเอ่ยเสียงดังทันทีที่ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงข้าม สีหน้าเจ้าเล่ห์ฉายชัดแทนไทเหลือบตามองคินเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาสนใจกองเอกสารเหมือนไม่ได้ยิน“เมื่อวันงานปาร์ตี้ มึงหิ้วน้องเจกลับบ้านเหรอ?” คินถามต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสนุกแทนไทหยุดมือเล็กน้อย แต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง เขาพลิกหน้ากระดาษต่อไปเหมือนไม่ใส่ใจ“อ๊ะ อ๊ะ อย่ามาปฏิเสธ กูมีหลักฐานนะเว้ย!” ซันที่นั่งลงข้าง ๆ ชิงพูดขึ้น พร้อมยื่นโทรศัพท์มือถือที่เปิดภาพหน้าจอเอาไว้ภาพนั้นชัดเจนจนไม่อาจโต้แย้งได้—ภาพที่แทนไทกำลังเปิดประตูรถสปอร์ตคันหรูให้เจขึ้นรถหน้าผับอีคลิปส์แทนไทละสายตาจากเอกสาร หันไปมองซันด้วยส
ขณะที่ฉันนั่งฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะ คิดไม่ออกว่าจะให้คำตอบไอ้พี่แทนไทยังไงดี มือถือของฉันก็เด้งเตือนข้อความไลน์ขึ้นมาTAIRA_T ขอเพิ่มคุณเป็นเพื่อนใครหว่า ? ไทระ ที???ด้วยความอยากรู้ ฉันเลยกดรับแอดไปJIDAPA_W: สวัสดีค่ะ ใครคะ?TAIRA_T: ลืมกันซะแล้ว?“ใครกัน” ฉันขมวดคิ้วมองข้อความนั้นพร้อมกับพึมพำเบาๆJIDAPA_W: เอ่อ...เรารู้จักกันด้วยเหรอคะ?TAIRA_T: ...TAIRA_T: คำตอบก็ไม่ให้ แล้วยังลืมกันอีกเหรอแม่มึง!!มือฉันปล่อยไอโฟนหล่นลงบนโต๊ะทันที ทำให้แพรวาที่เดินมาถึง จ้องมองฉันอย่างสงสัย“อะไรของแก ไม่ใช้ก็บอกสิ ฉันจะได้เอา” ยัยแพรวาพูดพร้อมกับหยิบมือถือฉันขึ้นไปดู“เอ้ย แก! เอาคืนมานะ!” ฉันรีบลุกขึ้นพยายามแย่งคืน แต่ไม่ทันการแพรวากวาดสายตาอ่านข้อความบนหน้าจอ ก่อนที่ดวงตาของเธอจะเบิกกว้าง“พี่แทนไท?”“เอาคืนมา!”ฉันร้องเสียงหลง แต่แพรวากลับวางกระเป๋าลงบนโต๊ะทันที และถือมือถือเดินหนีไปอ่านต่ออย่างรวดเร็ว“ไหนดูดิ๊! โอ๊ยยย...พี่แทนไทขอแกเป็นแฟน!!!?”เสียงยัยเพื่อนตัวแสบพูดดังลั่น“เงียบไปเลย! แก!” ฉันรีบพุ่งตัวไปฉวยมือถือกลับมาในที่สุด พลางก้มมองหน้าจออย่างรวดเร็วข้อความที่ขึ้นอยู่ทำให้ฉันอ้าป
เดี๋ยวสิ!!สถานการณ์ตอนนี้มันอะไรกัน!?ไหนเขาบอกว่าจะพาฉันมาดูงานไงแล้วทำไมฉันถึงมานั่งคร่อมบนตักเขาแบบนี้!?ไม่ใช่แค่นั้น... ฉันยังปล่อยให้เขาจูบ จนปากฉันแทบจะบวมเจ่อไปหมดแล้ว!เขาทั้งดูด ดึง และสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปากฉันอย่างช่ำชอง ราวกับจะสูบวิญญาณฉันไปให้ได้ทุกครั้งที่ริมฝีปากของเขาประกบลงมาฉันพยายามจะพูด แต่ยังไม่ทันได้ออกเสียงดี เขาก็ผละจูบออกเพื่อให้ฉันหายใจ แล้วกดจูบลงมาใหม่ราวกับไม่ต้องการให้ฉันพูดอะไรเลยนี่เขากำลังหลอกล่อฉันด้วยจูบหวานๆ เรอะ!?“อื๊อ...พี่แทน..เดี๋ยวค่ะ..งื้อ”เขาแทบไม่ให้ฉันพูดออกมาเป็นประโยคชัด ๆ เลยด้วยซ้ำ จูบของเขาหวานล้ำ ลึกซึ้ง แต่ก็ร้อนแรงจนทำให้สติของฉันกระเจิดกระเจิงจูบซ้ำ ๆ ของเขาวนเวียนอยู่บนริมฝีปากฉันอย่างนานจนฉันไม่แน่ใจว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้วและไม่ใช่แค่จูบเท่านั้น...มือของเขาที่ซุกซนจนเหมือนปลาหมึก กำลังเลื่อนไล้ไปตามแผ่นหลังของฉัน ก่อนจะล้วงเข้ามาใต้เสื้อ ปลายนิ้วของเขาสัมผัสผิวฉันจนรู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ไปทั่วทั้งตัว“พี่แทน...อึก...พอเถอะค่ะ” ฉันพยายามจะดึงมือเขาออก แต่จังหวะเดียวกันนั้น เขาก็ล่อลวงฉันด้วยจูบหวาน ๆ ที่ทำให้ฉันอ่อนแรง แ
ชิ!เพราะไอ้พวกเพื่อนตัวแสบของผมเข้ามาขัดจังหวะ ทำให้โอกาสดี ๆ ที่จะได้สัมผัสความอ่อนนุ่มจากจูบหวาน ๆ และร่างบางที่สั่นไหวเล็ก ๆ ในอ้อมกอดของผมต้องหลุดลอยไปแค่คิดถึงช่วงเวลานั้น หัวใจผมก็ยังเต้นแรง ความรู้สึกจากจูบยังคงติดตรึง ริมฝีปากนุ่มของเธอทำให้ผมอยากจะกดจูบซ้ำอีกนับครั้งไม่ถ้วนแต่เพราะเสียงเคาะประตูและความวุ่นวายของพวกนั้น ผมเลยต้องผละออกมาอย่างเสียไม่ได้สายตาผมเหลือบมองไปที่เธอ ร่างเล็กที่เดินตามหลังอย่างเกร็ง ๆ นั่นทำให้ผมหัวเราะในใจเบา ๆเจ...แค่เรียกชื่อในใจ มันก็ดังก้องชัดเจนทุกการกระทำของเธอช่างมีเสน่ห์ ตั้งแต่ท่าทีประหม่าเล็ก ๆ ไปจนถึงแววตาที่พยายามซ่อนความรู้สึกของตัวเองเสียดาย...แต่โอกาสหน้า ยังมีผมคิดพร้อมกระตุกยิ้มมุมปากตอนนี้ สิ่งสำคัญคือการพาเธอไปแนะนำให้คนในทีมรู้จัก ไม่ใช่แค่ในฐานะคนที่ผมเลือกให้มาดูแลระบบของเกม แต่ในฐานะคนที่สำคัญกับผมและใช่...คนที่ใครก็แตะต้องไม่ได้“พี่แทน?” เสียงหวานเรียกผมเบา ๆ ผมหันกลับไปมองเธอ ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความสงสัย“เราจะไปไหนคะ?”“ไปแนะนำเธอให้ทีมรู้จัก” ผมตอบเรียบ ๆ สายตายังคงจับจ้องที่เธอ“แนะนำฉันเหรอคะ?” เธอเอียงคอนิด
แทนไทนั่งเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ มองเจที่กำลังจัดการกับโค้ดที่ผิดแปลกจนเสร็จเรียบร้อยด้วยความคล่องแคล่วทุกการเคลื่อนไหวของเธอเต็มไปด้วยสมาธิ ดวงตากลมโตที่มองจอคอมพิวเตอร์อย่างตั้งใจทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา“เสร็จแล้วค่ะ” เจพูดพร้อมกับเอนตัวกลับพิงเก้าอี้ สีหน้าของเธอดูโล่งใจแทนไทมองเธอด้วยแววตาพึงพอใจ“ดีมาก”แต่ดูเหมือนเจยังมีบางอย่างในใจ เธอนิ่งไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังใช้ความคิด ก่อนจะหันมาสบตากับเขา“พี่แทนคะ…” เธอเรียกเสียงนุ่ม พร้อมกับขยับตัวเล็กน้อยให้หันมาทางเขาเต็มตัว“ว่าไง?” แทนไทตอบกลับเสียงเรียบ แต่ในใจเขาเต็มไปด้วยความสงสัย“พอดีโปรเจกต์ที่ฉันทำอยู่…” เธอเริ่มพูด น้ำเสียงของเธอจริงจัง แต่แฝงไปด้วยความกระตือรือร้น“ฉันเขียนโค้ดป้องกันระบบแบบเรียลไทม์ไว้ ซึ่งมันสามารถตรวจจับและตอบสนองได้ทันทีถ้ามีความพยายามเจาะระบบ”แทนไทเลิกคิ้วเล็กน้อย ฟังเธออย่างสนใจ“พี่สนใจจะให้ฉันลองติดตั้งเข้าระบบเกมนี้มั้ยคะ?”พูดจบ เจก็เงยหน้ามองเขา ดวงตากลมโตของเธอเปล่งประกายวิบวับเหมือนกำลังรอคำตอบอย่างคาดหวังแทนไทกระตุกยิ้มมุมปาก รู้สึกประหลาดใจกับความมุ่งมั่นของเธอ“ลองดูสิ” เขาพูดสั้น ๆ พร
เจเหลือบตามองแทนไทอย่างใช้ความคิด สีหน้าของเธอบ่งบอกว่ากำลังครุ่นคิดบางอย่างเขาสังเกตเห็นทันที“มีอะไรจะบอกฉันรึเปล่า?”คำถามนั้นทำให้เจสะดุ้งเล็กน้อย เธอรีบวางช้อนทันที แต่กลับเผลอสำลักน้ำซุปเล็กน้อยแทนไทยิ้มมุมปากเบา ๆ ท่าทางแบบนั้นทำให้เขารู้สึกทั้งเอ็นดูและอดขำไม่ได้ เขาหยิบทิชชู่มาช่วยเช็ดริมฝีปากของเธออย่างเป็นธรรมชาติ“เอ้อ...คือ...” เจพูดอึกอัก หน้าแดงระเรื่อ ในขณะที่เขานั่งรอให้เธอพูดต่ออย่างใจเย็น“ฉันไม่แน่ใจว่าควรพูดมั้ย...” เธอเริ่มต้น พลางมองเขาด้วยสายตาลังเล“แต่ฉันคิดว่า โค้ดแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นในระบบของพี่...มันอาจจะมาจากคนในทีมพี่เองก็ได้ค่ะ”คำพูดนั้นทำให้แทนไทหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาคมวาวโรจน์เพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่เขาจะยิ้มมุมปาก“เธอคิดแบบนั้นเหรอ?” เขาถามกลับ เสียงเรียบ แต่แฝงความนัยเจพยักหน้าเล็กน้อย“ค่ะ...ระหว่างที่ฉันแก้โค้ด ฉันเจอการเข้าถึงระบบที่ดูแปลก ๆ บางส่วนไม่ได้มาจากภายนอก แต่มันเหมือนมาจากคนที่มีสิทธิ์เข้าถึงระดับสูงในระบบอยู่แล้ว...”เธอหยุดพูดชั่วครู่เพื่อดูปฏิกิริยาของเขาแทนไทเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ สายตาของเขาบอกว่าเขาไม่ได้แปลกใจกับสิ่งที่เธอ
งานมีตติ้งของกิลด์ชาโดว์วิงส์ในค่ำคืนนี้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความครึกครื้น สมาชิกในกิลด์ต่างพูดคุยและถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนาน แต่สิ่งที่ทำให้หลายคนอึ้งจนบางคนถึงกับอ้าปากค้าง คือการปรากฏตัวของหัวหน้ากิลด์ตัวจริง J.W. หรือ เจ ในลุคที่ทั้งทันสมัย ดูดี และสวยมาก จนแทบไม่น่าเชื่อว่าเป็นคนเดียวกับนักกลยุทธ์สายโหดในเกมโดยเฉพาะ คีย์ แทงก์หนุ่มประจำกิลด์ ที่สาว ๆ ในร้านต่างแอบกรี๊ดกร๊าดเมื่อเห็นตัวจริงของเขา ชื่อจริงของเขาคือ กวิน นักศึกษาแพทย์ปีสี่จากมหาวิทยาลัยชื่อดัง ผู้มีใบหน้าหล่อเหลาบวกกับบุคลิกอันอบอุ่น ทำให้เขาได้รับความสนใจทั้งในและนอกเกมสิ่งที่ทำให้เจประหลาดใจที่สุดในงานนี้ คือการพบว่า นนท์ และ มน สองสมาชิกคนสำคัญของกิลด์ที่เธอคุ้นเคยในโลกออนไลน์ กลับกลายเป็นเพื่อนเก่าของเธอสมัยมัธยมปลาย!นนท์เป็นหนุ่มหล่อมาดขรึมที่ดูเหมือนจะเป็นคนพูดน้อย แต่เวลาอยู่ในเกมเขากลายเป็น DPS มือฉมังที่สร้างความเสียหายได้อย่างมหาศาล นนท์เรียนอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาเครื่องกล ปีสองของมหาวิทยาลัยเดียวกับเจมนเป็นสาวอารมณ์ดีที่มีรอยยิ้มสดใสเสมอ ในเกมเธอรับบทบาทเป็นผู้ใช้เวทมนตร์สายสนับสนุนที่เก่งกาจ น
แทนไทนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ในห้องทำงานที่มีเพียงแสงจากหน้าจอคอยให้ความสว่าง เขากำลังตรวจสอบระบบหลังบ้านของโปรเจกต์ H อย่างละเอียด บนหน้าจอมีภาพโค้ดที่กำลังรันอยู่ รวมถึงแผงควบคุมพิเศษที่เขาและเบียร์ร่วมกันออกแบบในมุมเล็ก ๆ ของระบบนั้น พวกเขาได้ซ่อน กับดักล่อเป้า (Honeytrap) ไว้อย่างแนบเนียนเบียร์ออกไอเดียร่วมกับแทนไท พวกเขาสร้างโฟลเดอร์พิเศษในเซิร์ฟเวอร์ทดลองที่ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับเกม เช่น ‘Core_Server_Config’ , ‘Encryption_Key_Draft’ และ ‘ProjectH_Structure_Confidential’แต่แท้จริงแล้ว โฟลเดอร์เหล่านี้ไม่มีข้อมูลจริงแม้แต่น้อย มันเป็นเพียงเปลือกที่ออกแบบมาเพื่อดึงดูดแฮกเกอร์เบียร์เพิ่มความสมจริงให้กับกับดักนี้ โดยออกแบบให้โฟลเดอร์เหล่านี้แสดงช่องโหว่ปลอม เช่น การอนุญาตที่ผิดพลาด (Permissions) หรือเส้นทางเข้าถึงที่ดูเหมือนหลุดรอดจากการป้องกัน นอกจากนี้ เมื่อแฮกเกอร์เจาะเข้ามา พวกเขาจะเห็นข้อมูลหลอก เช่น โค้ดโปรแกรมบางส่วน หรือเอกสารที่ดูเหมือนเกี่ยวข้องกับโครงสร้างเกม“แทรปสแกน (TrapScan) ” เป็นชื่อของสคริปต์ที่แทนไทออกแบบ มันทำหน้าที่บันทึกทุกคำสั่งและการกระ
เย็นวันหนึ่งในร้านคาเฟ่ เจนั่งอยู่ที่โต๊ะประจำ มุมสงบภายในร้าน หน้าจอคอมพิวเตอร์ของเธอแสดงระบบการจัดการกิลด์ชาโดว์วิงส์ที่กำลังถูกอัพเกรด เธอก้มหน้าก้มตาแก้ไขโค้ดและปรับฟีเจอร์ใหม่ ๆ ให้กับกิลด์ ขณะเดียวกันหน้าต่างแชทในเกมก็เต็มไปด้วยข้อความของเพื่อนสมาชิกที่คุยกันอย่างสนุกสนานเกี่ยวกับงานมีทติ้งครบรอบสามปีดวงตากลมโตของเจกวาดสายตามองข้อความในแชทอย่างเงียบ ๆ ขณะที่ในหัวกำลังคิดถึงเรื่องที่เธอลังเลจะบอกแทนไท... เรื่องโค้ดที่ผิดปกติในทีมของเขาเสียงกระดิ่งประตูร้านดังขึ้น เจเหลือบมองด้วยความเคยชิน ร่างของพี่กานต์ รุ่นพี่ปีสามที่สนิทกัน เดินเข้ามาพร้อมแพรวา เพื่อนสนิทของเธอ“เจ ศุกร์นี้ไปมีตติ้งด้วยกันปะ?”พี่กานต์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส พร้อมกับนั่งลงตรงข้ามเจอย่างคุ้นเคย ขณะที่แพรวาหย่อนตัวลงข้าง ๆ“มีตติ้งไรอะ?” เจเลิกคิ้วถามโดยยังไม่ละสายตาจากหน้าจอ“มีตติ้งกิลด์ชาโดว์วิงส์ไง”“ไม่เอาอะ ขี้เกียจ” เจตอบกลับทันทีโดยไม่ต้องคิด“โห่ยยย ยัยเจ!” แพรวาถอนหายใจเสียงดัง ก่อนหันมามองเธอด้วยสายตาดุ ๆ“นี่มันโอกาสดีเลยนะ แกไม่เคยไปมีทติ้งเลยสักครั้งใช่มั้ย? ครบรอบสามปีของเกมเชียวนะ!”“สำคัญตรงไห
ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา บรรยากาศในออฟฟิศของแทนไทเต็มไปด้วยความคึกคักเป็นกันเอง เจที่ตอนแรกยังรู้สึกเกร็งเมื่อมาที่นี่ ตอนนี้เริ่มคุ้นเคยกับทุกมุมของสถานที่ รวมถึงบุคลิกที่หลากหลายของซันและคิน เพื่อนสนิทของแทนไทที่มักจะแซวเธอเป็นประจำออฟฟิศของแทนไทเป็นพื้นที่เปิดโล่ง ตกแต่งด้วยโทนสีขาวดำตัดกับเส้นสายของไฟ LED สีฟ้า แสดงถึงความทันสมัยและเปี่ยมด้วยพลังแห่งเทคโนโลยี พื้นที่ทำงานถูกจัดเรียบง่ายแต่มีประสิทธิภาพ โต๊ะทำงานตั้งกระจายอย่างลงตัว ขณะที่ห้องประชุมกระจกด้านหนึ่งมักถูกใช้สำหรับประชุมทีมย่อยในตอนนี้ แทนไทได้สั่งย้ายทีมส่วนใหญ่ไปทำงานที่ออฟฟิศอีกแห่งเพื่อกระจายงาน ทำให้ออฟฟิศหลักเหลือเพียงเขา ซัน คิน และเจ ที่ทำงานร่วมกัน“เฮ้! น้องเจ วันนี้มีอะไรติดมือมาฝากพวกพี่บ้าง?” ซันทักทันทีที่เห็นเจเดินเข้ามา มือเขาโบกไปมาอย่างอารมณ์ดี“พี่ซันคะ ฉันไม่ได้เป็นแม่บ้านนะ” เจตอบพลางหัวเราะเบาๆ“แต่เธอเป็นแฟนของไอ้แทนไม่ใช่เหรอ?” คินพูดแทรก ดวงตาเจ้าเล่ห์จ้องมองเจที่หน้าเริ่มแดงขึ้น“พี่คิน! พี่ซัน! พอเลยค่ะ!” เจหน้าแดงก่ำรีบเบี่ยงประเด็น“พวกนายอย่ากวนเธอมากนัก”เสียงทุ้มต่ำของแทนไทดังขึ้น ขณะที
การประลองอารีน่าประจำเดือนถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ตามธรรมเนียม ทุกสายตาของผู้เล่นทั่วเซิร์ฟเวอร์ต่างจับจ้องไปยังสนามแข่งขันหลัก แสงสีทองและแดงฉาบทั่วเวที กลิ่นอายของความตึงเครียดแผ่กระจายไปทั่วเมื่อรายชื่อสองกิลด์ที่เข้ารอบสุดท้ายปรากฏบนจอขนาดยักษ์กิลด์ชาโดว์วิงส์ VS กิลด์สกายฟอลคอนสนามอารีน่าออกแบบมาให้เป็นพื้นที่สมรภูมิที่ท้าทาย แต่ละจุดถูกปรับแต่งด้วยสิ่งกีดขวางและกับดักที่เปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา ผู้เล่นที่เชี่ยวชาญการวางแผนจะได้เปรียบในการใช้สภาพแวดล้อมเหล่านี้เพื่อพลิกเกมเสียงเชียร์จากผู้ชมกึกก้องไปทั่วเซิร์ฟเวอร์ ขณะที่ทั้งสองทีมก้าวเข้าสู่สนาม เสื้อคลุมและสัญลักษณ์ของแต่ละกิลด์เปล่งประกายโดดเด่นฝั่งหนึ่งคือ กิลด์ชาโดว์วิงส์ นำโดย J.W. กิลด์ของเจ หัวหน้ากิลด์หญิงที่มากฝีมือและเป็นที่ยอมรับในฐานะนักกลยุทธ์ระดับแนวหน้า ทีมของเธอขึ้นแท่นอันดับหนึ่งในเซิร์ฟเวอร์มาหลายเดือนสมาชิกในทีมล้วนแล้วแต่เชี่ยวชาญในบทบาทของตนเอง โดยมีJ.W. (เจ) - หัวหน้ากิลด์ผู้เชี่ยวชาญการวางแผน สายคอนโทรลและสนับสนุนทีมRogueWolf (คีย์) – สายแทงก์ผู้แข็งแกร่งที่เป็นเหมือนโล่ของทีมDarkBlade (นนท์) - DPS ระ
เจใช้สมาธิจดจ่ออยู่กับการเขียนโค้ดสำหรับป้องกันระบบในโปรเจกต์ของแทนไท แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามเพ่งสายตาไปที่หน้าจอแค่ไหน เมื่อไหร่ที่เธอหยุดพักสายตาและสมอง ภาพใบหน้าคมเข้มและสัมผัสร้อนแรงของเขาในคืนนั้นก็กลับมาวนเวียนในหัวเธอไม่หยุด“โอ๊ยยยย! จะบ้าตายแล้ว!”เธอร้องออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะยีผมตัวเองจนยุ่งเหยิง แล้วคว่ำหน้าลงกับโต๊ะ เสียงบ่นงึมงำดังลอดออกมาจากปาก“ทำไมถึงนึกถึงแต่คืนนั้นอยู่ได้เนี่ย! เขาสะกดจิตฉันไว้รึไงกัน!”เจครางออกมาพลางจิ๊ปากอย่างขัดใจ ในใจก็พยายามสลัดภาพเหล่านั้นออก แต่เหมือนยิ่งห้ามยิ่งคิดทันใดนั้น เสียงแจ้งเตือนจากมือถือก็ดังขึ้น ดิสคอร์ดกลุ่มกิลด์ชาโดว์วิงส์มีข้อความเด้งขึ้นมารัวๆเธอหยิบมือถือขึ้นมาอ่าน ข้อความในแชทของสมาชิกกิลด์เต็มไปด้วยการแจ้งเตือนเรื่องการซ้อมรบในอารีน่าวันนี้Rogue_Key: ‘หัวหน้า! ลืมรึเปล่าว่าต้องซ้อมรบน่ะครับ!!’Dark_Nont: ‘นั่นสิ พวกเรารออยู่นะคร้าบ~ อย่ามาสายล่ะ’Silent_Rey: ‘หัวหน้ามาช้า จับตีแน่!’เจถึงกับสะดุ้งเฮือก ตาเบิกกว้าง ก่อนจะอุทานออกมาเบาๆ“บ้าชิบ! ลืมสนิทเลย!”J.W.: ‘กำลังจะเข้าเกม!’เจวางมือถือ รีบเปิดแล็ปท็อปตรงหน้าเพื่อเข
กว่าที่แทนไทกับเจจะได้ทานมื้อเที่ยง ก็ปาเข้าไปเกือบบ่ายสาม เพราะเขาไม่ยอมปล่อยเธอออกจากอ้อมแขนง่ายๆ แถมยังสั่งให้คนส่งอาหารฝากไว้ที่นิติบุคคลของคอนโดแทน“สุดท้าย...พี่ก็อิ่มอยู่คนเดียว”เจบ่นเสียงเบา กระปอดกระแปด ขณะที่นั่งมองแทนไทที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมถุงอาหารในมือ ก่อนจะยกซุปเต้าเจี้ยวญี่ปุ่นที่อุ่นร้อนแล้วมาวางตรงหน้าเธอ“หืม? ฉันยังไม่อิ่มเลยนะ”เสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยขึ้น พร้อมกับสายตาคมที่มองเธออย่างมีเลศนัยเจชะงักเล็กน้อยเมื่อสบตากับเขา ใบหน้าของเธอร้อนขึ้นทันที และรีบหลบสายตาอย่างรวดเร็ว (˶˃ᆺ˂˶)“จะอิ่มไม่อิ่มก็เรื่องของพี่สิคะ รีบกินเถอะค่ะ เดี๋ยวซุปเย็นหมด” เธอพูดตัดบทก่อนจะยกช้อนขึ้นมาจิบซุปเบาๆแทนไทหัวเราะเบาๆ กับท่าทางเขินอายของเธอ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ และเริ่มทานอาหารไปพร้อมกัน“ถ้าเป็นเธอ...ฉันไม่อิ่มอยู่แล้ว”คำพูดของเขาทำให้เจถึงกับสำลักซุป หน้าแดงยิ่งกว่าเดิม ขณะที่แทนไทยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์และเอื้อมมือไปลูบหลังเธอเบาๆ“พอแล้วค่ะ...รอยเต็มตัวหมดแล้ว” ประโยคหลังเธอแอบบ่นเบาๆแทนไทเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเอียงหน้ามองเธอด้วยรอยยิ้ม“อยู่ข้างใน ไม่มีใครเห็นหรอ
“เดี๋ยว!”“คะ?”เจหยุดชะงัก เอียงคอมองแทนไทด้วยความสงสัย เมื่อเขาจับข้อมือเธอไว้ก่อนที่เธอจะเปิดประตูออก“เธอคงไม่คิดจะออกไปข้างนอกด้วยสภาพแบบนี้หรอกนะ?”เสียงทุ้มของเขาเอ่ยขึ้นอย่างเนิบช้า พร้อมรอยยิ้มมุมปากที่ดูเจ้าเล่ห์ สายตาคมของเขาเลื่อนมองสำรวจทั่วร่างของเธอ“อ๊ะ!”เจก้มลงมองตัวเอง ก่อนจะนึกขึ้นได้ทันที ใบหน้าหวานแดงก่ำจนร้อนผ่าว เสื้อยืดตัวโคร่งของเขาที่เธอสวมใส่อยู่ แม้จะปิดตัวมิดชิด แต่เนื้อผ้าบางเบานั้นเผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างชัดเจนเสื้อชั้นใน...ไม่มี!แพนตี้...ไม่มี!“พี่ไม่เตือนแต่แรกล่ะคะ!” (˶˃⤙˂˶)เจโพล่งขึ้นเสียงสั่น รีบจับชายเสื้อดึงเข้าหาตัวแน่นอย่างลนลานแทนไทหัวเราะเบาๆ เสียงนั้นฟังดูเจ้าเล่ห์อย่างปิดไม่มิด“นึกว่าเธอรู้ตัวอยู่แล้ว”“พี่แทน! แกล้งกันนี่นา!”“ฉันเปล่านะ”เขายักไหล่ก่อนจะเลื่อนมือไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้า ดึงกางเกงขาสั้นผ้าฝ้ายและเสื้อคลุมบางออกมายื่นให้เธอ“เปลี่ยนซะ แล้วค่อยออกไปหาอะไรกิน”แทนไทยิ้มบางๆ มองเจที่รับชุดจากมือเขาไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ เธอกำลังจะหันตัวกลับไปทางห้องน้ำ แต่แทนไทกลับดึงข้อมือเธอไว้“พี่แทน?”“เปลี่ยนใจละ” เขาพูดพลางจูงมือ
ในห้องเซิร์ฟเวอร์ทดสอบอันล้ำสมัย แสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์หลากสีสะท้อนแสงวูบวาบไปทั่ว ห้องนี้ดูเหมือนศูนย์ควบคุมอะไรสักอย่างในหนังไซไฟ มีเสียงพัดลมระบายความร้อนของเครื่องซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ดังแผ่วเบา แต่กลับเพิ่มความขลังให้กับบรรยากาศเจนั่งอยู่ที่หน้าจอหลัก ดวงตากลมโตของเธอจ้องมองหน้าจอด้วยสมาธิเต็มเปี่ยม มือเรียวพิมพ์คำสั่งลงบนคีย์บอร์ดอย่างคล่องแคล่ว สายตาของแทนไทที่นั่งอยู่ด้านหลังคอยมองเธออย่างเงียบๆ ใบหน้าของเขาแฝงความพอใจปนชื่นชมเจเริ่มต้นด้วยการเปิดหน้าต่างคำสั่ง และรันโปรแกรมพื้นฐานของเซิร์ฟเวอร์ทดสอบเพื่อเตรียมความพร้อม เธอพึมพำเบาๆ พลางตรวจสอบค่าพื้นฐานและดูว่าสภาพแวดล้อมเหมาะสมสำหรับการติดตั้งระบบป้องกันหรือไม่“ระบบที่ฉันออกแบบไว้...เรียบง่ายแต่มีประสิทธิภาพค่ะ” เจเอ่ยขึ้นขณะที่พิมพ์โค้ดต่อเนื่อง“มันจะทำหน้าที่เหมือนยามเฝ้าประตูของเซิร์ฟเวอร์”เธอกดปุ่ม Enter พร้อมกับหน้าจอแสดงข้อความตอบสนองทันที“กำลังเริ่มการติดตั้ง...”“อธิบายหน่อยสิ” แทนไทเอ่ย น้ำเสียงนุ่มแต่เต็มไปด้วยความสนใจเจหันมามองเขาเล็กน้อยก่อนจะเริ่มอธิบาย“ระบบนี้จะทำงานสองชั้น ชั้นแรกคือ Firewall ซึ่งจะปิดก