เสียงคำรามของดราโกนาธ มหาอสูรก้องกังวานไปทั่วสนาม การต่อสู้ดุเดือดราวกับจะไม่มีวันสิ้นสุด ทีมสกายฟอลคอนกำลังอยู่ในช่วงที่ยากลำบากที่สุด เปลวเพลิงสีเขียวจากมังกรยักษ์เผาพื้นที่รอบข้างจนแทบไม่เหลือที่ยืน
“มันแข็งแกร่งเกินไป! แบบนี้เราไม่ไหวแน่!” วัฒน์พูดเสียงสั่นผ่านไมโครโฟน
แทนกัดฟันแน่น ขณะที่ดวงตาจ้องจอเกมอย่างไม่กระพริบ สมองของเขากำลังวิเคราะห์สถานการณ์อย่างรวดเร็ว
“ทุกคนหยุดโจมตี! ฟังแผนใหม่ของฉันก่อน!” เสียงของเขาดังขึ้นนิ่งและมั่นคง
ทีมทั้งหมดหยุดชะงัก แม้พวกเขาจะรู้สึกสิ้นหวังกับพลังของมังกร แต่คำสั่งของแทนทำให้ทุกคนสงบลงและเริ่มฟังอย่างตั้งใจ
“รัน ดีบัฟลดพลังโจมตีของมันต่อเนื่อง อย่าให้มันมีจังหวะปล่อยสกิลใหญ่ได้อีก”
“ได้เลย!” รัน ตอบก่อนจะเริ่มร่ายเวท "Curse Frost" พลังดีบัฟที่ทำให้บอสโจมตีช้าลงและอ่อนแรงลงเล็กน้อย
“ดล นายกับ วัฒน์ ลุยอิมป์เพลิง อย่าให้มันรุมเข้ามาเพิ่มความเสียหาย”
“เข้าใจแล้ว!” ดล ตอบพร้อมพุ่งไปด้านข้าง ใช้สกิล "Shadow Dash" แทงทะลุอิมป์เพลิงในเสี้ยววินาที
“วัฒน์ ตามมา ฉันจะเคลียร์ด้านซ้าย!”
“โอเค!” วัฒน์ ตอบและเล็งธนูยิงสนับสนุน
“ส่วน วิทย์ดึงบอสไว้ให้มั่น ใช้สกิลบล็อกทุกครั้งที่มันพยายามโจมตีแนวหน้า”
“โล่ของฉันยังไหว!” วิทย์ตะโกนพลางยกโล่ขึ้นรับเปลวเพลิงอีกระลอก
แทนปรับแผนเสร็จแล้วก็พูดเสริม
“ฟังให้ดี เราต้องรอจังหวะที่มันเริ่มเหนื่อย สังเกตตอนที่มันใช้หางฟาดช้าลง ฉันจะเป็นคนโจมตีปิดฉากเอง”
“เข้าใจแล้ว หัวหน้า!” สมาชิกทุกคนตอบรับพร้อมเพรียง
การต่อสู้ดำเนินต่อไปอย่างดุเดือด ทีมสกายฟอลคอนเริ่มกลับมาได้เปรียบอีกครั้ง ดราโกนาธเริ่มเคลื่อนไหวช้าลง HP ของมันลดลงเรื่อย ๆ จนเหลือไม่ถึง 10%
“นี่แหละ จังหวะของเรา!” แทนตะโกน พร้อมกระโดดเข้าหาบอส ใช้สกิล "Blazing Strike" แทงดาบที่เต็มไปด้วยเปลวเพลิงลงไปที่หัวของมังกรยักษ์
วิทย์เสริมด้วยสกิล "Flame Wall" ปิดทางถอยของบอส ขณะที่รันใช้สกิลน้ำแข็งโจมตีต่อเนื่อง
“ทุกคนลุยพร้อมกัน!” แทนสั่งการอีกครั้ง
สมาชิกทั้งหมดโจมตีอย่างสุดกำลังจนในที่สุด ดราโกนาธก็คำรามครั้งสุดท้ายก่อนจะล้มลงกับพื้น เสียงประกาศชัยชนะดังขึ้นทั่วสนาม
“Sky Falcon โค่นบอส ดราโกนาธ สำเร็จ!”
สมาชิกในทีมต่างส่งเสียงดีใจ
“เราเก่งสุดๆ!” วัฒน์ พูดด้วยความตื่นเต้น
“สุดยอดมาก หัวหน้า!” รัน กล่าว
แต่ในขณะที่ทุกคนกำลังเฉลิมฉลอง แทนกลับขมวดคิ้วเมื่อมองประกาศบนหน้าจอ
“ยินดีด้วย! Shadow Wings เป็นกิลด์แรกในเซิร์ฟเวอร์ที่ล้มดราโกนาธสำเร็จ!”
หัวใจของแทนเต้นแรง เขากัดฟันเล็กน้อยก่อนพึมพำ
“ชาโดว์วิงส์… J.W. นี่เธออีกแล้วเหรอ?”
ความดีใจจากชัยชนะของเขาจางหายไปในทันที ความคิดเดียวที่ผุดขึ้นมาในหัวคือการตามล่าหาตัวจริงของ J.W หัวหน้ากิลด์ที่ไม่เคยพ่ายแพ้ในสนามรบ
ศึกของสกายฟอลคอนจบลงด้วยชัยชนะ แต่ความพ่ายแพ้ในเรื่องเวลากลายเป็นแรงผลักดันให้แทนเดินหน้าสืบหาตัวตนของ J.W. ต่อไป
•──────★•♛•★────────•
ภายในห้องเรียนของคณะวิศวกรรมศาสตร์คอมพิวเตอร์ปีสี่ แทนไทนั่งอยู่หน้าแล็ปท็อป ดวงตาคมจับจ้องไปที่หน้าจอ แต่ความคิดกลับไม่ได้จดจ่อกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า นิ้วเรียวของเขาเคาะเบา ๆ บนโต๊ะเป็นจังหวะ สะท้อนถึงความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัว
‘J.W.… เธอเป็นใครกันแน่?’
ชื่อของหัวหน้ากิลด์ชาโดว์วิงส์ที่ติดค้างในใจของแทนไทมานาน ยิ่งหลังจากได้เห็นความสามารถอันยอดเยี่ยมในการวางแผนและการนำทีมจนกลายเป็นกิลด์แรกในเซิร์ฟเวอร์ที่ล้มดราโกนาธได้สำเร็จ ยิ่งทำให้อยากรู้จักเธอมากขึ้นเป็นทวีคูณ
ความอยากรู้อยากเห็นทำให้เขาตัดสินใจใช้ทักษะที่ตัวเองถนัด เขาเปิดโปรแกรมพิเศษที่สร้างขึ้นเอง แต่ถึงแม้เขาจะเป็นโปรแกรมเมอร์ฝีมือดีและมีชื่อเสียงว่าเป็นหนึ่งในแฮกเกอร์ที่เก่งที่สุดในวงการ เขาก็ยังไม่สามารถเจาะผ่านการป้องกันของผู้เล่นคนนี้ได้
แทนไทขมวดคิ้วเล็กน้อย มองโค้ดที่กำลังรันอยู่บนหน้าจอ
‘ระบบป้องกันของ J.W. แน่นหนากว่าที่คิด... หรือว่าเธอจะเป็นมืออาชีพเหมือนกัน?’
เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะหยุดมือจากแป้นพิมพ์ และเอนตัวพิงพนักเก้าอี้พลางถอนหายใจ
แม้จะไม่ได้ข้อมูลที่ต้องการ แต่ยิ่งค้นหามากเท่าไหร่ เขายิ่งรู้สึกท้าทายและอยากรู้จักตัวตนที่แท้จริงของ J.W. มากขึ้นเรื่อย ๆ
‘หรือ... ฉันต้องใช้วิธีอื่น?
แทนไทหลุบตาลง ขณะใช้ความคิดอยู่กับตัวเอง ท่าทางเงียบขรึมนั้นถูกขัดจังหวะเมื่อภาคิน (คิน) และวสันต์ (ซัน) เพื่อนสนิทของเขาเดินเข้ามาพร้อมกับกองเอกสารหมายกำหนดการอัปเดตแพตช์ใหม่ของเกมคิงดอมที่ทั้งสามคนช่วยกันพัฒนาขึ้นมา
“ทำอะไรอยู่วะ?” คินเอ่ยถาม ขณะเหลือบมองแทนที่นั่งนิ่งกับแล็ปท็อป
“หน้านิ่วคิ้วขมวดเป็นปมแล้วนะมึง!” ซันแซวพร้อมกับหัวเราะขำ ก่อนจะโยนเอกสารในมือลงโต๊ะแล้วนั่งลงข้าง ๆ
คินชะโงกหน้ามองจอแล็ปท็อปของแทน แล้วแค่นยิ้มเมื่อเห็นหน้าจอแสดงรูปโปรไฟล์ของ J.W. หัวหน้ากิลด์ชาโดว์วิงส์
“อ้อ ยังติดใจ J.W. อยู่อีกรึ?” คินถามพลางพิงเก้าอี้ ท่าทางผ่อนคลายผิดกับแทนที่ยังคงดูเคร่งเครียด
แทนถอนหายใจยาวก่อนเสยผมอย่างหงุดหงิด
“เออ กูแม่งทำทุกทางแล้ว ทั้งสืบข้อมูล ทั้งแฮกข้อมูล แม้แต่ลองดักข้อมูลในเกมด้วยซ้ำ”
เขาหยุดพูดไปชั่วครู่ สายตายังจับจ้องหน้าจอที่แสดงโปรไฟล์อันลึกลับของ J.W.
“แม่งเอ๊ย! ไม่ได้ห่าอะไรเลย”
ซันหัวเราะพลางตบไหล่แทนเบา ๆ
“หัวหน้ากิลด์อันดับหนึ่งในเซิร์ฟเวอร์นะมึง คิดว่าเขาจะไม่มีวิธีป้องกันข้อมูลตัวเองเลยรึ?”
“กูก็ไม่ได้อยากรู้แค่นั้น” แทนไทพึมพำ ก่อนจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้
“ไม่รู้สิ... คนแบบนี้มันดึงดูดว่ะ ทั้งทักษะ ทั้งวิธีคิด แถมยังมีระบบป้องกันตัวเองที่โคตรเจ๋ง”
คินเลิกคิ้วขึ้นอย่างสนใจ
“ถึงกับดึงดูดเลยเหรอ? หรือมึงเริ่มสนใจมากกว่าที่ควรจะเป็นแล้ว?”
แทนไทไม่ตอบ แต่กลับเสยผมด้วยท่าทางหงุดหงิด แววตาของเขาแฝงความครุ่นคิดอย่างชัดเจน ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“กูกำลังคิดว่า จะขอความช่วยเหลือจากเฮียเคนดี หรือว่าพี่เบียร์ดี”
ซันที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ถึงกับหัวเราะลั่น
“เชี่ย! แม่งจริงจังว่ะ”
“กูว่า พี่เบียร์ก็พอ” คินรีบพูดแทรก
“เฮียมึงแม่ง มาเฟียตัวพ่อ แทนที่จะหาคนเจอ เดี๋ยวจะกลายเป็นหายตัวไปทั้งคนแทน”
คำพูดของคินทำให้บรรยากาศคลายลงเล็กน้อย แต่ซันยังหัวเราะไม่หยุด
“จริงว่ะ! เฮียเคนแม่งโคตรน่ากลัว พี่เบียร์ดูจะปลอดภัยกว่าเยอะ”
แม้พวกเขาจะแซวกัน แต่ทั้งซันและคินต่างก็รู้ดีว่าแทนไท เป็นน้องชายต่างแม่ของเคน หัวหน้าแก๊งมาเฟีย ตระกูลไทระ รุ่นใหม่ แม้ว่าเคนจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับสิ่งผิดกฎหมายอย่างที่แก๊งมาเฟียรุ่นเก่ามักทำ แต่ มาเฟีย ก็คือ มาเฟีย
เคนเป็นคนที่ปกป้องครอบครัวและคนในตระกูลอย่างไม่มีเงื่อนไข หากใครทำให้เขาไม่พอใจ หรือมีท่าทีเป็นภัยต่อคนในตระกูล ไม้เด็ดของเคนคือการ ‘กำจัด’ ปัญหาเหล่านั้นโดยไม่ลังเล
แทนไทหันไปมองคินและซันด้วยสีหน้าจริงจัง
“เฮียกูไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นสักหน่อย”
“อือๆ มึงอาจจะคิดงั้น แต่พวกกูขอเซฟชีวิตตัวเองไว้ก่อน” คินตอบพลางยกมือขึ้นทำท่ากันตัว
แทนถอนหายใจพลางพึมพำกับตัวเองอย่างตัดสินใจได้
“กูคงต้องให้พี่เบียร์ช่วย”
⋆——————✧◦♚◦✧——————⋆
ขณะเดียวกัน เจนั่งอยู่หน้าแล็ปท็อปในห้องเรียนของคณะวิศวะคอมปีสอง แสงไฟจากจอแล็ปท็อปสะท้อนใบหน้าที่กำลังจดจ่อกับการรันโค้ดสำหรับโปรเจกต์งานล่าสุด นิ้วเรียวเคาะคีย์บอร์ดเป็นจังหวะพลางเลื่อนสายตามองตัวเลขและคำสั่งบนหน้าจอ
แต่แล้วสิ่งที่ทำให้เธอหยุดมือชั่วคราวก็ปรากฏขึ้น
ที่มุมล่างของหน้าจอ แถบแจ้งเตือนจากระบบป้องกันของเธอเด้งขึ้นพร้อมข้อความเตือนสีแดง
‘ตรวจพบความพยายามเข้าถึงโดยไม่ได้รับอนุญาต (Unauthorized Access Attempt Detected) ’
ดวงตากลมโตของเจฉายแววสงสัย ก่อนจะคลิกเปิดหน้าต่างของโปรแกรมรักษาความปลอดภัยที่เธอพัฒนาขึ้นเอง มันเป็นระบบเฝ้าระวังที่สามารถตรวจจับการพยายามเจาะเข้าระบบเครือข่ายหรือขโมยข้อมูลได้
หน้าต่างแสดงรายการพฤติกรรมที่ผิดปกติปรากฏขึ้น พร้อมกับข้อมูลบางส่วนเกี่ยวกับการพยายามค้นหา IP Address ของเธอ
‘ใครกัน?’ เจคิดในใจพลางขมวดคิ้ว ดวงตาจับจ้องที่ข้อมูลในหน้าต่าง
จากพฤติกรรมที่ตรวจจับได้ เธอรู้ว่าผู้บุกรุกใช้วิธีส่งคำขอแบบสุ่มไปยังเซิร์ฟเวอร์ของเกม เพื่อตรวจหาเบาะแสที่เชื่อมโยงไปถึงอุปกรณ์ของเธอ
“เร็วใช้ได้ แต่ไม่เนียนพอ” เจพึมพำเบา ๆ พร้อมกับมือที่เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง
เธอเปิดโปรแกรมอีกตัวที่เป็นเหมือน ‘กับดัก’ ดิจิทัลของเธอ โปรแกรมนี้ถูกออกแบบมาให้ปลอมแปลงข้อมูลและสร้างเส้นทางหลอกล่อผู้บุกรุกให้เชื่อว่าพวกเขากำลังเข้าใกล้เป้าหมาย
‘ไปสิ ลองตามเส้นทางที่ฉันปูไว้ดู’
เจยิ้มมุมปากเล็ก ๆ ขณะเฝ้ามองสถานะของผู้บุกรุกที่เริ่มติดกับ
นอกจากกับดักดิจิทัลแล้ว เธอยังตั้งค่าป้องกันอีกหลายชั้น เช่น การเปลี่ยนแปลง IP Address ของตัวเองอัตโนมัติ และการส่งคำขอตีกลับไปยังผู้บุกรุกเพื่อหยุดยั้งการโจมตี
เมื่อทุกอย่างถูกตั้งค่าเรียบร้อย เธอเอนตัวพิงเก้าอี้ สูดหายใจลึกพร้อมมองหน้าจอที่กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง
“อยากเล่นกับฉันเรอะ? ฝันไปเถอะ!” เจพึมพำพลางหัวเราะเบาๆ
แม้เธอจะไม่รู้ตัวตนของผู้ที่พยายามเจาะระบบของเธอ แต่ก็พอจะเดาได้ว่าคนคนนี้ต้องเป็นโปรแกรมเมอร์ฝีมือดี และอาจจะเกี่ยวข้องกับโลกของเกมที่เธอใช้ชีวิตอยู่
‘ใครกันนะที่พยายามจะหาเรา...’
ความคิดนี้ยังคงวนเวียนในหัวเธอ ขณะที่เธอกลับมาสนใจงานโปรเจกต์ตรงหน้าต่อไป
ร้านคาเฟ่ ‘Luna Brews’ ใจกลางเมืองคึกคักไปด้วยผู้คน เสียงเครื่องชงกาแฟดังก้องเคล้ากับเสียงพูดคุยเบา ๆ จากลูกค้าที่นั่งกระจายตัวตามมุมต่าง ๆ โต๊ะไม้ขัดมันสะอาดสะท้อนแสงแดดยามสายผ่านกระจกใสที่เปิดโล่งแทนนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของร้าน สายตาของเขาจ้องจอแล็ปท็อปตรงหน้า ร่างสูงในชุดเรียบง่ายแต่ดูดีดึงดูดสายตาผู้คน เสื้อเชิ้ตสีดำพอดีตัวที่พับแขนขึ้นถึงข้อศอกเข้ากันอย่างลงตัวกับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้ม รองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาดตาเสริมลุคที่ดูสบาย ๆ แต่เต็มไปด้วยเสน่ห์ทรงผมเซตเรียบง่ายโชว์หน้าผากกว้าง ดวงตาคมสีดำสนิทฉายแววครุ่นคิด เงียบขรึม และสุขุม เพียงเขานั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น ก็เหมือนรัศมีบางอย่างดึงดูดสายตาสาว ๆ ในร้าน ทุกคนต่างเหลียวมองผ่านโต๊ะของเขาอย่างอดไม่ได้ บ้างก็หันไปกระซิบกับเพื่อนอย่างตื่นเต้น“ไง รอนานมั้ย?”เสียงทุ้มชัดเจนดังมาจากด้านหลังของแทน ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นจากแล็ปท็อปทันที เบียร์ รุ่นพี่คนสนิทจากคณะวิศวะคอมพิวเตอร์ก้าวเข้ามานั่งฝั่งตรงข้าม ใบหน้าคมเข้มยังคงดึงดูดทุกสายตาเหมือนเดิมเบียร์หรือในโลกใต้ดินรู้จักเขาในฉายา ‘ผู้ไร้เงา’ เป็นแฮกเกอร์อันดับหนึ่งผู้สร้างตำนาน ด้วยการเจาะ
ร้านคาเฟ่ ‘Bookmark Brews’ ตั้งอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยไทระ เป็นร้านเล็ก ๆ ที่มีเสน่ห์ในตัวเอง ด้วยการตกแต่งผสมผสานระหว่างความอบอุ่นของไม้และชั้นหนังสือที่วางเรียงรายตามผนัง เสียงเพลงแจ๊สเบา ๆ คลอไปกับกลิ่นกาแฟหอมกรุ่นที่อบอวลทั่วร้านแทนเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเบียร์ ทั้งสองมองไปรอบ ๆ ร้านเพื่อสำรวจบรรยากาศ แสงธรรมชาติส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ ทำให้ทุกมุมของร้านดูสว่างและสงบ“ที่นี่เหรอ?”เบียร์ถาม พลางเลิกคิ้วเมื่อเห็นลูกค้าสองสามคนกำลังนั่งอ่านหนังสือในมุมต่าง ๆ ของร้าน และบางคนก็ใช้มีแล็ปท็อปนั่งทำงาน“ตามพิกัดคือที่นี่ล่ะ” แทนตอบพลางกวาดสายตามองหาหญิงสาวคนนั้นทั้งสองคนเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ โดยมีน พนักงานสาวประจำร้านก็เอ่ยต้อนรับด้วยรอยยิ้มสดใส“ยินดีต้อนรับค่ะ รับอะไรดีคะ”“เอสเพรสโซ่ร้อน” แทนสั่งเสียงเรียบ“อเมริกาโน่ร้อน” เบียร์ต่อด้วยน้ำเสียงสุภาพแทนมองไปรอบ ๆ ร้าน สายตาสำรวจไปยังมุมต่าง ๆ ก่อนจะหันกลับมาถามมีนด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้ดูปกติ“พนักงานวันก่อน...”กริ๊ง!เสียงกระดิ่งหน้าประตูดังขึ้น ดึงความสนใจของทั้งแทนและเบียร์“พี่มีน เมล็ดกาแฟมาส่งค่ะ ให้เจทำไงคะ?”เสียงหวานใส
โต๊ะประจำของเจที่หลังตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์คอมพิวเตอร์ เป็นมุมสงบที่เธอมักมานั่งพักผ่อนช่วงว่าง เสียงลมอ่อน ๆ พัดผ่านต้นไม้รอบบริเวณ เพิ่มความเย็นสบายให้บรรยากาศ แต่ความคิดของเจกลับไม่ได้สงบเหมือนสภาพแวดล้อมรอบตัวเธอนั่งมองนามบัตรในมือเล่น หมุนมันไปมาระหว่างนิ้วอย่างใช้ความคิดเอาไงดีเนี่ย...เกมใหม่เลยนะ...แต่...เขาชวนเราทำไม?“เจ เจ!!” เสียงเรียกดังลั่นดึงเธอออกจากภวังค์ เจสะดุ้งเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสาวที่ยืนเท้าสะเอวอยู่ตรงหน้า“ห๊ะ?”“เหม่อไปไหนของแกวะ?” แพรวาพูดพลางนั่งลงตรงข้าม ยื่นนิ้วชี้มาจิ้มแก้มของเจเบา ๆ“เออ คิดไรเพลินๆ น่ะ” เจตอบปัด ๆ พร้อมกับดันมือเพื่อนออก“แก พรุ่งนี้มีงานปาร์ตี้ประจำควอเตอร์ ไปกันมั้ย?” แพรวาพูดพลางทำตาเป็นประกายแบบอ้อนสุด ๆ“ไม่ไปอะ”“โหย แกอะ ไปหน่อยเหอะ นะ นะ นะ พรีสสสส!” แพรวาทำเสียงอ้อนสุดชีวิต พร้อมเขย่ามือเจไปมา“อะไรของแกวะ ทำไมต้องอยากไปขนาดนั้น?” เจเลิกคิ้วมองด้วยความสงสัย“ก็....รอบนี้ เป็นคิวของกรุ๊ปพี่แทนไทจัดปาร์ตี้อะ อ๊ายย”แพรวาทำท่าเขินอายมิดเมี้ยน พร้อมกรี๊ดเบา ๆ“แล้ว?”“พี่แทนไทปิดผับอีคลิปส์ ลักซ์ เลาจน์ เลี้ยงเลยนะ ผับหรู ไฮโซ ไม่
เสียงลมหายใจของเจยังคงสะท้อนอยู่ในหัว ราวกับสัมผัสร้อนแรงเมื่อตอนบ่ายยังตราตรึงไม่เลือน แม้ตอนนี้เธอจะนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ โลกแห่งความจริงถูกแทนที่ด้วยหน้าจอเกมคิงดอมเควสออนไลน์ แต่หัวใจของเธอยังคงเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้“ตั้งสติหน่อย เจ… เธอไม่ใช่คนที่จะมาหลุดเพราะเรื่องแบบนี้” เธอบอกตัวเองเสียงเบา พยายามดึงความคิดกลับมาสู่หน้าจอที่แสดงข้อมูลทีมและแผนการโจมตีสำหรับอีเวนต์ใหญ่มือเรียวเลื่อนเมาส์และกดแป้นคีย์บอร์ดเพื่อเตรียมแผนกลยุทธ์ให้พร้อม ในฐานะหัวหน้ากิลด์ชาโดว์วิงส์ เธอไม่มีเวลามาเสียสมาธิกับเรื่องส่วนตัวแต่ในขณะเดียวกัน ภาพดวงตาคมกริบและสัมผัสอุ่นร้อนของเขาก็ยังคงแว่บเข้ามาในความคิดเป็นระยะ เธอส่ายหน้าเบา ๆ พยายามไล่ความรู้สึกเหล่านั้นออกไป“...ทุกคนรอคำสั่งฉันอยู่”เจสูดลมหายใจลึก ตั้งสมาธิอีกครั้ง ก่อนจะเปิดไมค์เพื่อเริ่มสั่งการทีมที่รอเธออยู่ในเกมโลกของเกมคิงดอมเควสออนไลน์ ในค่ำคืนนี้ถูกปกคลุมด้วยความมืดมนและพลังลึกลับที่ยากจะหยั่งถึง เมื่อดันเจี้ยนพิเศษ ‘หอคอยแห่งนิรันดร์’ ได้เปิดประตูต้อนรับเหล่านักผจญภัยเป็นครั้งแรกตัวหอคอยตั้งตระหง่านกลางป่าทึบที่ดูเหมือนจะไร้ที่ส
เฮ้อ!!ทำยังไงก็ไม่ยอมหลุดออกจากหัวเลย...จูบนั่น...ทำไมเขาถึงจูบฉัน?แล้วทำไมฉันถึงไม่ลืมมันเนี่ย!!!โอ๊ย!! ฉันที่ไม่เข้าใจในสิ่งที่รุ่นพี่แทนไททำ ได้แต่ยีหัวตัวเองแรงๆ และฟุบหน้าลงกับโต๊ะ“เจ เจ!”“อะไร!!” ฉันเงยหน้าขึ้นมองแพรวา เสียงเธอเรียกดังลั่น แถมสายตาเป็นประกายวิบวับอีกต่างหาก จะลากฉันไปไหนอีกล่ะสิ“ไปซื้อชุดกัน คืนนี้มีปาร์ตี้นะ” แพรวายิ้มให้อย่างร่าเริงฉันถอนหายใจเฮือก มือนึงยังพิมพ์คำสั่งลงในแล็ปท็อป รันโค้ดระบบรักษาความปลอดภัยแบบใหม่ที่กำลังพัฒนา“ไม่ไป...ไม่ได้เหรอ?” ฉันยู่หน้า ทำสายตาเว้าวอนใส่แพรวาฉันไม่อยากไปนี่นา...“ไม่ได้!” เสียงของแพรวาเข้มขึ้นทันที“แกน่ะ หัดออกจากร้านคาเฟ่บ้างเหอะ หมกตัวอยู่แบบนี้ เมื่อไหร่จะมีแฟนห๊ะ?”“ฉันไม่ได้อยากมีแฟนนี่!” ฉันบ่นอุบอิบพลางหลบสายตาแพรวาทำหน้าบึ้ง ก่อนจะเท้าคางมองฉันเหมือนจะพยายามสะกดจิต“เจ... แกอย่าทำตัวเป็นแม่ชีสิ หัดปลดปล่อยบ้าง งานนี้สนุกแน่นอน!”ฉันถอนหายใจยาวอีกครั้ง ก่อนยกมือขึ้นเหมือนยอมจำนน“โอเคๆ ฉันไปก็ได้ เลิกพูดเรื่องแม่ชีได้แล้ว”แพรวายิ้มกว้างเหมือนชนะอะไรสักอย่าง“ดี งั้นไปเลือกชุดกันเลย!”• • • • • • •ภาย
แทนไทนั่งอยู่ในโซนวีไอพีด้านบนของงานปาร์ตี้ประจำควอเตอร์มาตั้งแต่เริ่มงาน ดวงตาคมจ้องมองลงไปยังฝูงชนด้านล่าง แต่ทันทีที่เขาเห็นร่างบางในชุดเดรสสีดำที่กำลังเดินเข้ามาในงาน ทุกอย่างรอบตัวเหมือนหยุดนิ่งเขาขบกรามแน่นจนเห็นสันกรามชัด สายตาคมกริบมองเธอที่อยู่ในเดรสสีดำเข้ารูปอย่างไม่พอใจเธอโคตรสวย...ผิวขาวเนียนตัดกับผ้าสีดำแนบลำตัว เส้นโค้งเว้าถูกเน้นจนเห็นได้ชัดแบบที่ใครเห็นก็ต้องมองตาม แผ่นหลังที่เปิดเผยในชุดนั้นทำให้เขารู้สึกบางอย่างพลุ่งพล่านแต่สิ่งที่ทำให้เขาหัวเสีย คือชุดนั้นมันเน้นรูปร่างของเธอทุกส่วนอย่างชัดเจน แผ่นหลังที่เปิดเผยขับกับผิวเนียนละเอียดจนใคร ๆ ก็ต้องมอง เธอดึงดูดสายตาของผู้ชายทุกคนในงาน รวมถึงคนที่เขาไม่อยากให้มอง“ให้ตายสิ…” เขาพึมพำเสียงต่ำ ก่อนจะกระดกแก้ววิสกี้ในมือจนหมดในครั้งเดียว แล้วกระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรงจนแก้วแทบแตกปึง!“ใจเย็น นายหัวร้อนอะไร?” เสียงทุ้มต่ำของเคน พี่ชายต่างแม่ดังขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขานั่งพิงโซฟาอย่างสบายใจ“เปล่า...” แทนไทตอบเสียงแข็ง ใบหน้าเคร่งขรึม สายตายังจับจ้องไปที่เจไม่วางตา“หวงล่ะสิ” เคนยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นพลางยิ้มก
“แล้ว...พี่แทน...ต้องการอะไรคะ?”“ฉันอยากได้...เธอ”คำพูดของเขาทำให้เจนิ่งอึ้งไป ราวกับโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ ดวงตาของเธอสบเข้ากับสายตาคมกริบของเขา ซึ่งไม่แสดงความลังเลแม้แต่น้อยในช่วงที่เจกำลังงุนงงกับคำพูดนั้น แทนไทถือโอกาสโอบเอวเธอและพาเธอเคลื่อนไหวออกจากฟลอร์อย่างแนบเนียน จนกระทั่งพวกเขาไปหยุดอยู่บริเวณมุมหนึ่งของผับที่ค่อนข้างเงียบสงบ“เอ่อ...ฉันไม่เข้าใจค่ะ”แทนไทกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์“เมื่อวานเธอบอกว่า โค้ดที่รันในระบบมันดูแปลกๆ ไม่ใช่เหรอ?”“อ่า...ค่ะ”“เพราะงั้น ฉันอยากให้เธอช่วยดูให้หน่อยว่ามันแปลกยังไง”น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง แต่รอยยิ้มที่ส่งมาทำให้เธอรู้สึกถึงบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่าคำพูดเจถอนหายใจเบา ๆ เมื่อเข้าใจว่าเขาหมายถึงเรื่องระบบในเกม ไม่ใช่เรื่อง...อื่นที่เธอเผลอคิดไปไกลเขาหมายถึง...เรื่องโค้ดในระบบเกมใหม่สินะเฮ้อ...เจ แกก็คิดไปเรื่องอะไรเนี้ย!“ว่าไง?”“เอ่อ...ฉันขอเวลาคิดหน่อยได้มั้ยคะ?”“ได้ แต่อย่านาน” แทนไทตอบพลางมองเธอด้วยสายตาที่เหมือนรู้ทันทุกอย่าง“ฉันไม่ชอบรอ”คำพูดของเขาทำให้เจรู้สึกเหมือนถูกกดดัน แต่ในเวลาเดียวกันก
ในยามค่ำคืนที่เงียบสงบ แสงไฟถนนสาดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ในห้องของเจ เธอนั่งอยู่บนโซฟาในชุดเสื้อคลุมตัวบาง เนื้อผ้าบางเบาแนบลู่ไปกับผิวเนียนละเอียด มือเรียวถือแก้วโกโก้ร้อนที่ยังมีไออุ่นลอยจาง ๆ แต่จิตใจกลับล่องลอยไปไกล“ฉันอยากได้...เธอ”คำพูดของแทนไทยังคงดังก้องในหัว รอยยิ้มมุมปากของเขา และดวงตาคมที่มองเธอราวกับเป็นสิ่งเดียวในโลกยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำ มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนสะกดจนยากจะสลัดออก“โอ๊ย!! จะคิดถึงคำพูดของเขาทำไมเนี่ย เจ!!” เธอบ่นกับตัวเองพลางยกมือขึ้นขยุ้มผมเบา ๆ อย่างหงุดหงิดดวงหน้าหวานของเธอขึ้นสีระเรื่อเมื่อนึกถึง...จูบ จูบที่เขามอบให้เธอนี่ฉันปล่อยให้เขาจูบอีกแล้ว!แค่จูบแรกที่เขาขโมยไปยังไม่พอ ยังมีครั้งที่สองอีก... แค่คิดถึงก็ทำให้เธอแทบอยากมุดหน้าลงหมอนหนีความอับอาย“โธ่ว้อย! เจ ทำไมพอสบตากับเขาทีไร ลืมตัวทุกที อะไรกันวะเนี่ย!”เธอบ่นพลางทิ้งตัวลงบนโซฟา มือเล็กวางแก้วโกโก้ไว้บนโต๊ะอย่างแรงจนเสียงดังเบา ๆ ก่อนจะเริ่มตีขาไปมาเหมือนเด็ก ๆ ที่กำลังขัดใจ“ทำไมเขาต้องทำแบบนั้นด้วยนะ! เขามองฉันเป็นอะไร...แค่แหย่เล่นเหรอ หรืออะไรกันแน่?” เธอพึมพำเสียงเบาในอากาศเ
เสียงบรรเลงเปียโนแผ่วเบาของ Canon in D คลอเคลียไปกับบรรยากาศแสนโรแมนติกของ Aurora Grand Hall สถานที่จัดงานแต่งงานสุดหรูที่ถูกตกแต่งอย่างงดงามเหนือคำบรรยายภายในฮอลล์กว้างใหญ่ถูกประดับประดาไปด้วยดอกไม้สีขาวนวล สลับกับสีพีชและทองอย่างลงตัว ซุ้มดอกไม้ที่ตกแต่งด้วย ไลแลค และ ไฮเดรนเยีย ส่งกลิ่นหอมละมุนชวนให้รู้สึกอบอุ่นและผ่อนคลาย แสงไฟจากแชนเดอเลียร์คริสตัลที่ห้อยระย้าอยู่เหนือศีรษะส่องประกายระยิบระยับ เพิ่มความหรูหราให้กับงานราวกับงานราตรีในเทพนิยายพรมยาวสีงาช้างทอดตัวจากประตูทางเข้าจรดแท่นพิธี สองข้างทางเต็มไปด้วยแขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมเป็นสักขีพยานในวันสำคัญ ทุกสายตาจับจ้องไปยังประตูทางเข้า—ที่ซึ่งช่วงเวลาสำคัญของงานกำลังจะเริ่มขึ้นบนเวทีหลัก มีจอ LED ขนาดใหญ่กำลังฉายภาพของคู่บ่าวสาว ตั้งแต่วันแรกที่พวกเขาพบกัน จนถึงวันที่พวกเขาก้าวข้ามทุกอุปสรรคและยืนเคียงข้างกันในวันนี้—วันที่พวกเขาจะเริ่มต้นชีวิตคู่ร่วมกัน—และแล้ว ประตูบานใหญ่ก็ค่อยๆ เปิดออก—เสียงบรรเลงดนตรีดังกระหึ่มขึ้นอีกครั้ง แขกในงานต่างกลั้นหายใจ เฝ้ารอการปรากฏตัวของเจ้าสาวที่แท่นพิธี เจ้าบ่าว—แทนไทยืนรออยู่ในชุดสูททักซ
ภายในห้องแต่งตัวของเจ้าสาว กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกลิลลี่และกุหลาบขาวอบอวลไปทั่ว ผสมกับกลิ่นหอมจางๆ ของเครื่องหอมที่จุดไว้เพื่อสร้างบรรยากาศให้สงบและผ่อนคลายแสงแดดยามสายส่องผ่านม่านโปร่งสีขาว กระทบกับชุดเจ้าสาวที่เจสวมใส่อยู่ ชุดเดรสสีขาวบริสุทธิ์ตัดเย็บด้วยผ้าซาตินเนื้อนุ่ม แต่งด้วยลูกไม้ปักมือที่แสนประณีต ประดับไข่มุกเม็ดเล็กละเอียดราวกับหยดน้ำค้างต้องแสง กลีบผ้าถูกออกแบบให้พริ้วไหวอย่างเป็นธรรมชาติ สะท้อนแสงวาววับราวกับต้องมนต์เจนั่งอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ ผิวเนียนละเอียดของเธอแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบา ดวงตากลมสวยสะท้อนเงาของตัวเองในกระจก ผมยาวสลวยถูกเกล้าขึ้นอย่างเรียบร้อย ปล่อยปอยผมนิดๆ ลงมารับกับกรอบหน้าทำให้ดูอ่อนหวานกว่าเดิมเธอขยับมือสัมผัสชายกระโปรงเบาๆ ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ราวกับเพิ่งตระหนักได้จริงๆ ว่าวันนี้...เป็นวันแต่งงานของเธอ“เฮ้อ...”เสียงถอนหายใจแผ่วเบาหลุดออกมา เธอไม่ได้ไม่อยากแต่งงาน... แต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเกินไปเพียงสามเดือนก่อน ข่าวการหมั้นหมายของเธอกับแทนไทกลายเป็นกระแสใหญ่ ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอ ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่กำลังจะได้แต่งงานกับเจ้าของบริษัทเ
สามเดือนต่อมา—บรรยากาศภายใน Aurora Convention Hall คึกคักไปด้วยเสียงฮือฮาของเหล่านักข่าวและแฟนเกมที่มารวมตัวกันเพื่องานแถลงข่าวครั้งยิ่งใหญ่ของเมกาเบิร์ธ สตูดิโอบนเวทีหลัก จอ LED ขนาดยักษ์ฉายภาพโลโก้ของเกมใหม่ล่าสุด ‘Helios Online’ หรือที่รู้จักกันในชื่อ โปรเจกต์ H—เกมออนไลน์ระดับ Next-Gen ที่ใช้เทคโนโลยี Neural AI อันล้ำสมัย ซึ่งสามารถพัฒนาและตอบสนองต่อผู้เล่นได้อย่างอัจฉริยะและบุคคลที่กำลังได้รับความสนใจจากทุกสายตาในตอนนี้ คือชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสีดำสง่า ‘แทนไท ไทระ คณิณัตถ์’ ซีอีโอของเมกาเบิร์ธ สตูดิโอเขานั่งอยู่บนเวทีหลัก ข้างๆ กับคณะผู้บริหารและทีมพัฒนา ใบหน้าคมเข้มยังคงสงบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความมั่นใจแสงแฟลชจากกล้องจำนวนมากสาดส่องมายังเวทีแทนไทนั่งไขว่ห้าง มือข้างหนึ่งจับไมโครโฟน ดวงตาคมจับจ้องไปที่นักข่าวที่กำลังยกมือขอสัมภาษณ์พิธีกรยื่นไมค์ให้กับนักข่าวคนแรก“คุณแทนไท โปรเจกต์ H หรือ Helios Online เป็นเกมที่ใช้ AI ขั้นสูง ซึ่งนับเป็นเทคโนโลยีใหม่ของวงการเกมออนไลน์ คุณช่วยอธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ไหมครับ?”แทนไทพยักหน้าช้าๆ ก่อนตอบเสียงเรียบแต่หนักแน่น“Helios
ภายในห้องทำงานของแทนไท กลิ่นกาแฟอ่อน ๆ ลอยอวลในอากาศ แต่บรรยากาศกลับเย็นยะเยือกจนน่าขนลุกชายหนุ่มนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาหนังสีดำ ดวงตาคมกริบจับจ้องไปที่หน้าจอทีวีขนาดใหญ่ที่กำลังรายงานข่าว การหายตัวไปของบุคคลสำคัญในคดีอาชญากรรมทางเทคโนโลยี“คริส วอลตัน ผู้บริหารระดับสูงของนีโอนิกซ์ หายตัวไปเมื่อคืนที่ผ่านมา ทางการกำลังเร่งติดตามตัว— “ซันที่ยืนอยู่ตรงโต๊ะทำงาน พึมพำขึ้นขณะโยนแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะกระจกเสียงดัง“หมอนั่นหายตัวไปเหรอ?”“ก็ไม่แปลก” คินเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ หยิบแก้วเหล้าขึ้นจิบด้วยสีหน้าเรียบเฉย“คนอย่างมัน พอรู้ว่าทางการกำลังจ้องเล่นงาน ก็คงเตรียมแผนหนีไว้อยู่แล้ว”แทนไทเหยียดยิ้มบางๆ แต่ในดวงตามีเพียงความเย็นชา“หนี? คิดว่าไปได้ไกลแค่ไหนกัน?”เขาหยิบมือถือขึ้นมา กดโทรออกไปยังหมายเลขหนึ่ง เสียงเรียกสัญญาณดังขึ้นเพียงครั้งเดียว ก่อนจะมีเสียงตอบรับจากปลายสายแทนไทพูดเพียงสั้น ๆ“จัดการตามแผน”ปลายสายเงียบไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะตอบกลับมาเสียงเรียบ “รับทราบครับ”• • • • • • •อีกฟากหนึ่งของโลก—“บ้าชิบ! ทำไมเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้!?”คริส วอลตัน เดินวนไปมาอยู่ภายในห้องเพนต์เฮา
ภายในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาล เสียงเครื่องวัดชีพจรดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อจางๆ ลอยอวลในอากาศ แสงไฟสีขาวสะอาดตาทำให้บรรยากาศของห้องดูเงียบเหงาไปถนัดตาซันและคินนั่งอยู่คนละฝั่งของเตียง พวกเขาเฝ้าดูธีรัชที่ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ ผ้าพันแผลสีขาวบริเวณชายโครงด้านซ้ายของเขา บ่งบอกถึงร่องรอยของกระสุนที่ฝังเข้าไปในร่างกายเขาเกือบตาย—เพราะการตัดสินใจของตัวเองโชคดีที่นำตัวมาส่งโรงพยาบาลได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นป่านนี้คงไปนอนเฝ้ารากมะม่วงแล้ว หมอแจ้งว่า กระสุนไม่โดนอวัยวะสำคัญแต่ก็ทำให้เสียเลือดไปมากกว่าที่คาด ทั้งซันและคินถึงจะได้ยินแบบนั้น แต่ก็ยังไม่วางใจแม้หมอจะบอกว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ทั้งซันและคินก็ยังไม่วางใจกริ๊ก...เสียงเปิดประตูทำให้ทั้งสองเงยหน้าขึ้นทันที“มันยังไม่ตื่นอีกเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากหน้าประตู ก่อนที่ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตดำจะก้าวเข้ามาในห้อง ดวงตาคมกริบของแทนไทกวาดมองไปยังร่างที่นอนแน่นิ่งบนเตียง ก่อนจะสบตากับซันและคิน“อืม...หมอบอกว่ามันเสียเลือดเยอะ โชคดีที่กระสุนไม่ได้โดนอวัยวะสำคัญ” ซันพูดเสียงเรียบ แต่แฝงความเป็นกังวล“แต่มันก็เกือบไปแล้
ภายในห้องประชุมลับของเมกาเบิร์ธ แทนไทนั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ มือข้างหนึ่งเคาะลงบนโต๊ะเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ดวงตาคมกริบจับจ้องไปยังหน้าจอที่กำลังแสดงข้อมูลของ นีโอนิกซ์—บริษัทคู่แข่งที่พยายามเล่นสกปรกกับพวกเขามาตลอดทุกการเคลื่อนไหวของฝั่งนั้นถูกเก็บบันทึกไว้หมดแล้วหลักฐานการว่าจ้างแฮ็กเกอร์ที่พยายามแทรกซึมเข้าระบบ ข้อมูลการโอนเงินระหว่างบุคคลที่เกี่ยวข้อง—ทุกอย่างอยู่ในมือของพวกเขาแล้วซันนั่งไขว่ห้างอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ เขาใช้ปลายนิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ สีหน้าครุ่นคิด ขณะที่คินนั่งเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ กอดอกแน่น พลางจ้องมองหน้าจอที่ฉายเอกสารลับต่างๆ“เราได้ข้อมูลที่ต้องการหมดแล้ว” ซันเป็นคนเอ่ยขึ้นก่อน น้ำเสียงของเขาหนักแน่นและจริงจัง“ไอ้พวกนั้นคิดว่าแผนมันยังไม่แตก” คินเสริมเสียงเรียบ ก่อนจะกระตุกยิ้มเย็นแทนไทละสายตาจากหน้าจอ ดวงตาคมกริบเปล่งประกายเจ้าเล่ห์“เพราะงั้น...” เขาหยุดเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ“ได้เวลา ‘ส่งคืน’ แล้วล่ะ”ซันกับคินสบตากันทันที—พวกเขารู้ดีว่า แทนไทหมายถึงอะไรแทนไทยิ้มเย็นขณะเลื่อนสายตาอ่านแผนตอบโต้บนไอแพดที่เขาเตรียมการมาอย่างดี เขาหันไปม
สถานที่นัดหมาย - ลานจอดรถชั้นใต้ดินธีรัชก้าวเดินเข้าไปในลานจอดรถที่เงียบสงัด เสียงฝีเท้าของเขาก้องสะท้อนกับผนังคอนกรีต ดวงตาของเขากวาดมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวังร่างสูงของชายคนหนึ่งก้าวออกมาจากเงามืด สวมเสื้อโค้ทยาวสีดำ ดวงตาสีน้ำแข็งของเขามองธีรัชด้วยสายตาเยือกเย็นคริส วอลตัน“นายมาสายไปสามนาที” คริสพูดเสียงเรียบธีรัชแค่นหัวเราะ “ฉันต้องแน่ใจว่าฉันไม่ได้ถูกตามอยู่”คริสเลิกคิ้วก่อนจะยื่นมือออกมา“แล้วโค้ดล่ะ?”ธีรัชไม่พูดอะไร เพียงแค่หยิบแฟลชไดรฟ์ออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วยื่นให้ชายตรงหน้าคริสรับแฟลชไดรฟ์ไป ก่อนจะส่งให้ลูกน้องที่ยืนอยู่ด้านหลัง ชายคนนั้นต่อแฟลชไดรฟ์เข้ากับแล็ปท็อปที่เตรียมมา และเริ่มต้นตรวจสอบไฟล์ธีรัชยืนนิ่ง ไม่แสดงพิรุธใดๆเขารู้ว่าไอ้พวกนี้ต้องตรวจสอบก่อนอยู่แล้วคริสจ้องหน้าจอ ขณะลูกน้องของเขากำลังไล่ดูโค้ดภายในแฟลชไดรฟ์“โค้ดมันดูปกตินะครับ” ลูกน้องของคริสพึมพำพลางพิมพ์รันระบบ“แน่นอน มันคือโค้ดจากฉัน” ธีรัชตอบเสียงเรียบคริสหรี่ตา “ฉันหวังว่านายจะไม่เล่นตุกติกนะ ธีรัช”ธีรัชยักไหล่ “ฉันก็หวังว่านายจะรักษาสัญญา”คริสจ้องหน้าเขา ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ“ฉันไม่ทำร้ายนา
ธีรัชกำมือแน่นดวงตาใต้กรอบแว่นไหววูบไปชั่วขณะ เมื่อเห็นข้อความแจ้งเตือนสีแดงสดบนหน้าจอ[SYSTEM OVERRIDE][Unauthorized File Transfer Detected][Security Breach Logged - Report Sent to Admin]เสียงข้อความแจ้งเตือนดังขึ้นซ้ำๆ ดังก้องในโสตประสาท ราวกับตอกย้ำว่า เขาถูกจับตาดูอยู่ทุกฝีก้าว‘แม่งเอ๊ย… มีคนจับตาดูเราอยู่จริงๆ’ธีรัชกัดฟันแน่น แต่สีหน้าของเขายังคงเรียบเฉย ไม่มีความตื่นตระหนกแม้แต่น้อยเขารู้ว่าเรื่องนี้ต้องเกิดขึ้นมันเป็นแค่เรื่องของเวลาเท่านั้นเขาไม่แปลกใจเลยที่แทนไทสามารถดักทางเขาได้ แต่ถึงอย่างนั้น ธีรัชก็ยังคงเดินไปตามแผนของตัวเองต่อไปอย่างแนบเนียนชายหนุ่มถอนหายใจแผ่วเบา ก่อนจะเอื้อมมือไปกดปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ของตัวเองด้วยท่าทีสงบนิ่ง ไม่มีความเร่งรีบ ไม่มีอาการลุกลี้ลุกลนราวกับว่า...เขาไม่ได้กังวลอะไรเลยมือของเขาเอื้อมไปดึงแฟลชไดรฟ์ออกจากพอร์ต USB ก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋าเสื้อสูทของตัวเองอย่างระมัดระวังแม้ว่าทางฝั่งของเมกาเบิร์ธจะพยายามสกัดการโอนถ่ายข้อมูล แต่สิ่งที่พวกเขา ไม่รู้ ก็คือ...โค้ดที่เขาเตรียมไว้ตั้งแต่แรกนั้น—เป็นโค้ดปลอมแท้จริงแล้ว เขาไม่เคยตั้งใจจะหั
ภายในห้องทำงานของธีรัช แสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์สะท้อนใบหน้าของชายหนุ่มที่กำลังขบกรามแน่น ดวงตาคมใต้กรอบแว่นเต็มไปด้วยความลังเล ขณะที่นิ้วมือสั่นเล็กน้อยเหนือแป้นพิมพ์บรรยากาศภายในห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงพัดลมของคอมพิวเตอร์ที่ทำงานอย่างต่อเนื่องและเสียงลมหายใจหนักๆ ของธีรัชโค้ดที่อยู่ตรงหน้าเขา —โค้ดชุดนี้... โปรเจกต์ Hมันเป็นมากกว่าแค่ชุดคำสั่ง มันคือเทคโนโลยีที่สามารถเปลี่ยนแปลงอนาคตของวงการเกมออนไลน์ได้Neural AI System คือหัวใจของโปรเจกต์ H มันคือปัญญาประดิษฐ์อัจฉริยะที่สามารถเรียนรู้ ปรับตัว และพัฒนาได้ด้วยตัวเอง AI นี้สามารถจำลองพฤติกรรมของผู้เล่น สร้างปฏิสัมพันธ์ที่สมจริง และที่สำคัญ—มันสามารถวิวัฒนาการได้เองโดยแทบไม่ต้องมีมนุษย์ควบคุมถ้าโค้ดนี้ตกไปอยู่ในมือของนีโอนิกซ์...ธีรัชกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ความคิดที่ว่าโค้ดที่เขาเป็นคนพัฒนาอาจถูกนำไปใช้เป็นเครื่องมือทำลายบริษัทที่เขาทำงานมาตลอด มันทำให้เขาอยากจะลุกขึ้นแล้วลบไฟล์พวกนี้ทิ้งซะแต่เขาไม่มีทางเลือกธีรัชกำมือแน่น พยายามไม่คิดถึงน้ำเสียงเย้ยหยันของ คริส วอลตัน ที่กดดันเขามาหลายสัปดาห์“นายไม่มีทางเลือก ธีรัช ถ้าน