เสียงคำรามของดราโกนาธ มหาอสูรก้องกังวานไปทั่วสนาม การต่อสู้ดุเดือดราวกับจะไม่มีวันสิ้นสุด ทีมสกายฟอลคอนกำลังอยู่ในช่วงที่ยากลำบากที่สุด เปลวเพลิงสีเขียวจากมังกรยักษ์เผาพื้นที่รอบข้างจนแทบไม่เหลือที่ยืน
“มันแข็งแกร่งเกินไป! แบบนี้เราไม่ไหวแน่!” วัฒน์พูดเสียงสั่นผ่านไมโครโฟน
แทนกัดฟันแน่น ขณะที่ดวงตาจ้องจอเกมอย่างไม่กระพริบ สมองของเขากำลังวิเคราะห์สถานการณ์อย่างรวดเร็ว
“ทุกคนหยุดโจมตี! ฟังแผนใหม่ของฉันก่อน!” เสียงของเขาดังขึ้นนิ่งและมั่นคง
ทีมทั้งหมดหยุดชะงัก แม้พวกเขาจะรู้สึกสิ้นหวังกับพลังของมังกร แต่คำสั่งของแทนทำให้ทุกคนสงบลงและเริ่มฟังอย่างตั้งใจ
“รัน ดีบัฟลดพลังโจมตีของมันต่อเนื่อง อย่าให้มันมีจังหวะปล่อยสกิลใหญ่ได้อีก”
“ได้เลย!” รัน ตอบก่อนจะเริ่มร่ายเวท "Curse Frost" พลังดีบัฟที่ทำให้บอสโจมตีช้าลงและอ่อนแรงลงเล็กน้อย
“ดล นายกับ วัฒน์ ลุยอิมป์เพลิง อย่าให้มันรุมเข้ามาเพิ่มความเสียหาย”
“เข้าใจแล้ว!” ดล ตอบพร้อมพุ่งไปด้านข้าง ใช้สกิล "Shadow Dash" แทงทะลุอิมป์เพลิงในเสี้ยววินาที
“วัฒน์ ตามมา ฉันจะเคลียร์ด้านซ้าย!”
“โอเค!” วัฒน์ ตอบและเล็งธนูยิงสนับสนุน
“ส่วน วิทย์ดึงบอสไว้ให้มั่น ใช้สกิลบล็อกทุกครั้งที่มันพยายามโจมตีแนวหน้า”
“โล่ของฉันยังไหว!” วิทย์ตะโกนพลางยกโล่ขึ้นรับเปลวเพลิงอีกระลอก
แทนปรับแผนเสร็จแล้วก็พูดเสริม
“ฟังให้ดี เราต้องรอจังหวะที่มันเริ่มเหนื่อย สังเกตตอนที่มันใช้หางฟาดช้าลง ฉันจะเป็นคนโจมตีปิดฉากเอง”
“เข้าใจแล้ว หัวหน้า!” สมาชิกทุกคนตอบรับพร้อมเพรียง
การต่อสู้ดำเนินต่อไปอย่างดุเดือด ทีมสกายฟอลคอนเริ่มกลับมาได้เปรียบอีกครั้ง ดราโกนาธเริ่มเคลื่อนไหวช้าลง HP ของมันลดลงเรื่อย ๆ จนเหลือไม่ถึง 10%
“นี่แหละ จังหวะของเรา!” แทนตะโกน พร้อมกระโดดเข้าหาบอส ใช้สกิล "Blazing Strike" แทงดาบที่เต็มไปด้วยเปลวเพลิงลงไปที่หัวของมังกรยักษ์
วิทย์เสริมด้วยสกิล "Flame Wall" ปิดทางถอยของบอส ขณะที่รันใช้สกิลน้ำแข็งโจมตีต่อเนื่อง
“ทุกคนลุยพร้อมกัน!” แทนสั่งการอีกครั้ง
สมาชิกทั้งหมดโจมตีอย่างสุดกำลังจนในที่สุด ดราโกนาธก็คำรามครั้งสุดท้ายก่อนจะล้มลงกับพื้น เสียงประกาศชัยชนะดังขึ้นทั่วสนาม
“Sky Falcon โค่นบอส ดราโกนาธ สำเร็จ!”
สมาชิกในทีมต่างส่งเสียงดีใจ
“เราเก่งสุดๆ!” วัฒน์ พูดด้วยความตื่นเต้น
“สุดยอดมาก หัวหน้า!” รัน กล่าว
แต่ในขณะที่ทุกคนกำลังเฉลิมฉลอง แทนกลับขมวดคิ้วเมื่อมองประกาศบนหน้าจอ
“ยินดีด้วย! Shadow Wings เป็นกิลด์แรกในเซิร์ฟเวอร์ที่ล้มดราโกนาธสำเร็จ!”
หัวใจของแทนเต้นแรง เขากัดฟันเล็กน้อยก่อนพึมพำ
“ชาโดว์วิงส์… J.W. นี่เธออีกแล้วเหรอ?”
ความดีใจจากชัยชนะของเขาจางหายไปในทันที ความคิดเดียวที่ผุดขึ้นมาในหัวคือการตามล่าหาตัวจริงของ J.W หัวหน้ากิลด์ที่ไม่เคยพ่ายแพ้ในสนามรบ
ศึกของสกายฟอลคอนจบลงด้วยชัยชนะ แต่ความพ่ายแพ้ในเรื่องเวลากลายเป็นแรงผลักดันให้แทนเดินหน้าสืบหาตัวตนของ J.W. ต่อไป
•──────★•♛•★────────•
ภายในห้องเรียนของคณะวิศวกรรมศาสตร์คอมพิวเตอร์ปีสี่ แทนไทนั่งอยู่หน้าแล็ปท็อป ดวงตาคมจับจ้องไปที่หน้าจอ แต่ความคิดกลับไม่ได้จดจ่อกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า นิ้วเรียวของเขาเคาะเบา ๆ บนโต๊ะเป็นจังหวะ สะท้อนถึงความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัว
‘J.W.… เธอเป็นใครกันแน่?’
ชื่อของหัวหน้ากิลด์ชาโดว์วิงส์ที่ติดค้างในใจของแทนไทมานาน ยิ่งหลังจากได้เห็นความสามารถอันยอดเยี่ยมในการวางแผนและการนำทีมจนกลายเป็นกิลด์แรกในเซิร์ฟเวอร์ที่ล้มดราโกนาธได้สำเร็จ ยิ่งทำให้อยากรู้จักเธอมากขึ้นเป็นทวีคูณ
ความอยากรู้อยากเห็นทำให้เขาตัดสินใจใช้ทักษะที่ตัวเองถนัด เขาเปิดโปรแกรมพิเศษที่สร้างขึ้นเอง แต่ถึงแม้เขาจะเป็นโปรแกรมเมอร์ฝีมือดีและมีชื่อเสียงว่าเป็นหนึ่งในแฮกเกอร์ที่เก่งที่สุดในวงการ เขาก็ยังไม่สามารถเจาะผ่านการป้องกันของผู้เล่นคนนี้ได้
แทนไทขมวดคิ้วเล็กน้อย มองโค้ดที่กำลังรันอยู่บนหน้าจอ
‘ระบบป้องกันของ J.W. แน่นหนากว่าที่คิด... หรือว่าเธอจะเป็นมืออาชีพเหมือนกัน?’
เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะหยุดมือจากแป้นพิมพ์ และเอนตัวพิงพนักเก้าอี้พลางถอนหายใจ
แม้จะไม่ได้ข้อมูลที่ต้องการ แต่ยิ่งค้นหามากเท่าไหร่ เขายิ่งรู้สึกท้าทายและอยากรู้จักตัวตนที่แท้จริงของ J.W. มากขึ้นเรื่อย ๆ
‘หรือ... ฉันต้องใช้วิธีอื่น?
แทนไทหลุบตาลง ขณะใช้ความคิดอยู่กับตัวเอง ท่าทางเงียบขรึมนั้นถูกขัดจังหวะเมื่อภาคิน (คิน) และวสันต์ (ซัน) เพื่อนสนิทของเขาเดินเข้ามาพร้อมกับกองเอกสารหมายกำหนดการอัปเดตแพตช์ใหม่ของเกมคิงดอมที่ทั้งสามคนช่วยกันพัฒนาขึ้นมา
“ทำอะไรอยู่วะ?” คินเอ่ยถาม ขณะเหลือบมองแทนที่นั่งนิ่งกับแล็ปท็อป
“หน้านิ่วคิ้วขมวดเป็นปมแล้วนะมึง!” ซันแซวพร้อมกับหัวเราะขำ ก่อนจะโยนเอกสารในมือลงโต๊ะแล้วนั่งลงข้าง ๆ
คินชะโงกหน้ามองจอแล็ปท็อปของแทน แล้วแค่นยิ้มเมื่อเห็นหน้าจอแสดงรูปโปรไฟล์ของ J.W. หัวหน้ากิลด์ชาโดว์วิงส์
“อ้อ ยังติดใจ J.W. อยู่อีกรึ?” คินถามพลางพิงเก้าอี้ ท่าทางผ่อนคลายผิดกับแทนที่ยังคงดูเคร่งเครียด
แทนถอนหายใจยาวก่อนเสยผมอย่างหงุดหงิด
“เออ กูแม่งทำทุกทางแล้ว ทั้งสืบข้อมูล ทั้งแฮกข้อมูล แม้แต่ลองดักข้อมูลในเกมด้วยซ้ำ”
เขาหยุดพูดไปชั่วครู่ สายตายังจับจ้องหน้าจอที่แสดงโปรไฟล์อันลึกลับของ J.W.
“แม่งเอ๊ย! ไม่ได้ห่าอะไรเลย”
ซันหัวเราะพลางตบไหล่แทนเบา ๆ
“หัวหน้ากิลด์อันดับหนึ่งในเซิร์ฟเวอร์นะมึง คิดว่าเขาจะไม่มีวิธีป้องกันข้อมูลตัวเองเลยรึ?”
“กูก็ไม่ได้อยากรู้แค่นั้น” แทนไทพึมพำ ก่อนจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้
“ไม่รู้สิ... คนแบบนี้มันดึงดูดว่ะ ทั้งทักษะ ทั้งวิธีคิด แถมยังมีระบบป้องกันตัวเองที่โคตรเจ๋ง”
คินเลิกคิ้วขึ้นอย่างสนใจ
“ถึงกับดึงดูดเลยเหรอ? หรือมึงเริ่มสนใจมากกว่าที่ควรจะเป็นแล้ว?”
แทนไทไม่ตอบ แต่กลับเสยผมด้วยท่าทางหงุดหงิด แววตาของเขาแฝงความครุ่นคิดอย่างชัดเจน ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“กูกำลังคิดว่า จะขอความช่วยเหลือจากเฮียเคนดี หรือว่าพี่เบียร์ดี”
ซันที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ถึงกับหัวเราะลั่น
“เชี่ย! แม่งจริงจังว่ะ”
“กูว่า พี่เบียร์ก็พอ” คินรีบพูดแทรก
“เฮียมึงแม่ง มาเฟียตัวพ่อ แทนที่จะหาคนเจอ เดี๋ยวจะกลายเป็นหายตัวไปทั้งคนแทน”
คำพูดของคินทำให้บรรยากาศคลายลงเล็กน้อย แต่ซันยังหัวเราะไม่หยุด
“จริงว่ะ! เฮียเคนแม่งโคตรน่ากลัว พี่เบียร์ดูจะปลอดภัยกว่าเยอะ”
แม้พวกเขาจะแซวกัน แต่ทั้งซันและคินต่างก็รู้ดีว่าแทนไท เป็นน้องชายต่างแม่ของเคน หัวหน้าแก๊งมาเฟีย ตระกูลไทระ รุ่นใหม่ แม้ว่าเคนจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับสิ่งผิดกฎหมายอย่างที่แก๊งมาเฟียรุ่นเก่ามักทำ แต่ มาเฟีย ก็คือ มาเฟีย
เคนเป็นคนที่ปกป้องครอบครัวและคนในตระกูลอย่างไม่มีเงื่อนไข หากใครทำให้เขาไม่พอใจ หรือมีท่าทีเป็นภัยต่อคนในตระกูล ไม้เด็ดของเคนคือการ ‘กำจัด’ ปัญหาเหล่านั้นโดยไม่ลังเล
แทนไทหันไปมองคินและซันด้วยสีหน้าจริงจัง
“เฮียกูไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นสักหน่อย”
“อือๆ มึงอาจจะคิดงั้น แต่พวกกูขอเซฟชีวิตตัวเองไว้ก่อน” คินตอบพลางยกมือขึ้นทำท่ากันตัว
แทนถอนหายใจพลางพึมพำกับตัวเองอย่างตัดสินใจได้
“กูคงต้องให้พี่เบียร์ช่วย”
⋆——————✧◦♚◦✧——————⋆
ขณะเดียวกัน เจนั่งอยู่หน้าแล็ปท็อปในห้องเรียนของคณะวิศวะคอมปีสอง แสงไฟจากจอแล็ปท็อปสะท้อนใบหน้าที่กำลังจดจ่อกับการรันโค้ดสำหรับโปรเจกต์งานล่าสุด นิ้วเรียวเคาะคีย์บอร์ดเป็นจังหวะพลางเลื่อนสายตามองตัวเลขและคำสั่งบนหน้าจอ
แต่แล้วสิ่งที่ทำให้เธอหยุดมือชั่วคราวก็ปรากฏขึ้น
ที่มุมล่างของหน้าจอ แถบแจ้งเตือนจากระบบป้องกันของเธอเด้งขึ้นพร้อมข้อความเตือนสีแดง
‘ตรวจพบความพยายามเข้าถึงโดยไม่ได้รับอนุญาต (Unauthorized Access Attempt Detected) ’
ดวงตากลมโตของเจฉายแววสงสัย ก่อนจะคลิกเปิดหน้าต่างของโปรแกรมรักษาความปลอดภัยที่เธอพัฒนาขึ้นเอง มันเป็นระบบเฝ้าระวังที่สามารถตรวจจับการพยายามเจาะเข้าระบบเครือข่ายหรือขโมยข้อมูลได้
หน้าต่างแสดงรายการพฤติกรรมที่ผิดปกติปรากฏขึ้น พร้อมกับข้อมูลบางส่วนเกี่ยวกับการพยายามค้นหา IP Address ของเธอ
‘ใครกัน?’ เจคิดในใจพลางขมวดคิ้ว ดวงตาจับจ้องที่ข้อมูลในหน้าต่าง
จากพฤติกรรมที่ตรวจจับได้ เธอรู้ว่าผู้บุกรุกใช้วิธีส่งคำขอแบบสุ่มไปยังเซิร์ฟเวอร์ของเกม เพื่อตรวจหาเบาะแสที่เชื่อมโยงไปถึงอุปกรณ์ของเธอ
“เร็วใช้ได้ แต่ไม่เนียนพอ” เจพึมพำเบา ๆ พร้อมกับมือที่เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง
เธอเปิดโปรแกรมอีกตัวที่เป็นเหมือน ‘กับดัก’ ดิจิทัลของเธอ โปรแกรมนี้ถูกออกแบบมาให้ปลอมแปลงข้อมูลและสร้างเส้นทางหลอกล่อผู้บุกรุกให้เชื่อว่าพวกเขากำลังเข้าใกล้เป้าหมาย
‘ไปสิ ลองตามเส้นทางที่ฉันปูไว้ดู’
เจยิ้มมุมปากเล็ก ๆ ขณะเฝ้ามองสถานะของผู้บุกรุกที่เริ่มติดกับ
นอกจากกับดักดิจิทัลแล้ว เธอยังตั้งค่าป้องกันอีกหลายชั้น เช่น การเปลี่ยนแปลง IP Address ของตัวเองอัตโนมัติ และการส่งคำขอตีกลับไปยังผู้บุกรุกเพื่อหยุดยั้งการโจมตี
เมื่อทุกอย่างถูกตั้งค่าเรียบร้อย เธอเอนตัวพิงเก้าอี้ สูดหายใจลึกพร้อมมองหน้าจอที่กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง
“อยากเล่นกับฉันเรอะ? ฝันไปเถอะ!” เจพึมพำพลางหัวเราะเบาๆ
แม้เธอจะไม่รู้ตัวตนของผู้ที่พยายามเจาะระบบของเธอ แต่ก็พอจะเดาได้ว่าคนคนนี้ต้องเป็นโปรแกรมเมอร์ฝีมือดี และอาจจะเกี่ยวข้องกับโลกของเกมที่เธอใช้ชีวิตอยู่
‘ใครกันนะที่พยายามจะหาเรา...’
ความคิดนี้ยังคงวนเวียนในหัวเธอ ขณะที่เธอกลับมาสนใจงานโปรเจกต์ตรงหน้าต่อไป
ร้านคาเฟ่ ‘Luna Brews’ ใจกลางเมืองคึกคักไปด้วยผู้คน เสียงเครื่องชงกาแฟดังก้องเคล้ากับเสียงพูดคุยเบา ๆ จากลูกค้าที่นั่งกระจายตัวตามมุมต่าง ๆ โต๊ะไม้ขัดมันสะอาดสะท้อนแสงแดดยามสายผ่านกระจกใสที่เปิดโล่งแทนนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของร้าน สายตาของเขาจ้องจอแล็ปท็อปตรงหน้า ร่างสูงในชุดเรียบง่ายแต่ดูดีดึงดูดสายตาผู้คน เสื้อเชิ้ตสีดำพอดีตัวที่พับแขนขึ้นถึงข้อศอกเข้ากันอย่างลงตัวกับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้ม รองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาดตาเสริมลุคที่ดูสบาย ๆ แต่เต็มไปด้วยเสน่ห์ทรงผมเซตเรียบง่ายโชว์หน้าผากกว้าง ดวงตาคมสีดำสนิทฉายแววครุ่นคิด เงียบขรึม และสุขุม เพียงเขานั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น ก็เหมือนรัศมีบางอย่างดึงดูดสายตาสาว ๆ ในร้าน ทุกคนต่างเหลียวมองผ่านโต๊ะของเขาอย่างอดไม่ได้ บ้างก็หันไปกระซิบกับเพื่อนอย่างตื่นเต้น“ไง รอนานมั้ย?”เสียงทุ้มชัดเจนดังมาจากด้านหลังของแทน ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นจากแล็ปท็อปทันที เบียร์ รุ่นพี่คนสนิทจากคณะวิศวะคอมพิวเตอร์ก้าวเข้ามานั่งฝั่งตรงข้าม ใบหน้าคมเข้มยังคงดึงดูดทุกสายตาเหมือนเดิมเบียร์หรือในโลกใต้ดินรู้จักเขาในฉายา ‘ผู้ไร้เงา’ เป็นแฮกเกอร์อันดับหนึ่งผู้สร้างตำนาน ด้วยการเจาะ
ร้านคาเฟ่ ‘Bookmark Brews’ ตั้งอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยไทระ เป็นร้านเล็ก ๆ ที่มีเสน่ห์ในตัวเอง ด้วยการตกแต่งผสมผสานระหว่างความอบอุ่นของไม้และชั้นหนังสือที่วางเรียงรายตามผนัง เสียงเพลงแจ๊สเบา ๆ คลอไปกับกลิ่นกาแฟหอมกรุ่นที่อบอวลทั่วร้านแทนเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเบียร์ ทั้งสองมองไปรอบ ๆ ร้านเพื่อสำรวจบรรยากาศ แสงธรรมชาติส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ ทำให้ทุกมุมของร้านดูสว่างและสงบ“ที่นี่เหรอ?”เบียร์ถาม พลางเลิกคิ้วเมื่อเห็นลูกค้าสองสามคนกำลังนั่งอ่านหนังสือในมุมต่าง ๆ ของร้าน และบางคนก็ใช้มีแล็ปท็อปนั่งทำงาน“ตามพิกัดคือที่นี่ล่ะ” แทนตอบพลางกวาดสายตามองหาหญิงสาวคนนั้นทั้งสองคนเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ โดยมีน พนักงานสาวประจำร้านก็เอ่ยต้อนรับด้วยรอยยิ้มสดใส“ยินดีต้อนรับค่ะ รับอะไรดีคะ”“เอสเพรสโซ่ร้อน” แทนสั่งเสียงเรียบ“อเมริกาโน่ร้อน” เบียร์ต่อด้วยน้ำเสียงสุภาพแทนมองไปรอบ ๆ ร้าน สายตาสำรวจไปยังมุมต่าง ๆ ก่อนจะหันกลับมาถามมีนด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้ดูปกติ“พนักงานวันก่อน...”กริ๊ง!เสียงกระดิ่งหน้าประตูดังขึ้น ดึงความสนใจของทั้งแทนและเบียร์“พี่มีน เมล็ดกาแฟมาส่งค่ะ ให้เจทำไงคะ?”เสียงหวานใส
โต๊ะประจำของเจที่หลังตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์คอมพิวเตอร์ เป็นมุมสงบที่เธอมักมานั่งพักผ่อนช่วงว่าง เสียงลมอ่อน ๆ พัดผ่านต้นไม้รอบบริเวณ เพิ่มความเย็นสบายให้บรรยากาศ แต่ความคิดของเจกลับไม่ได้สงบเหมือนสภาพแวดล้อมรอบตัวเธอนั่งมองนามบัตรในมือเล่น หมุนมันไปมาระหว่างนิ้วอย่างใช้ความคิดเอาไงดีเนี่ย...เกมใหม่เลยนะ...แต่...เขาชวนเราทำไม?“เจ เจ!!” เสียงเรียกดังลั่นดึงเธอออกจากภวังค์ เจสะดุ้งเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสาวที่ยืนเท้าสะเอวอยู่ตรงหน้า“ห๊ะ?”“เหม่อไปไหนของแกวะ?” แพรวาพูดพลางนั่งลงตรงข้าม ยื่นนิ้วชี้มาจิ้มแก้มของเจเบา ๆ“เออ คิดไรเพลินๆ น่ะ” เจตอบปัด ๆ พร้อมกับดันมือเพื่อนออก“แก พรุ่งนี้มีงานปาร์ตี้ประจำควอเตอร์ ไปกันมั้ย?” แพรวาพูดพลางทำตาเป็นประกายแบบอ้อนสุด ๆ“ไม่ไปอะ”“โหย แกอะ ไปหน่อยเหอะ นะ นะ นะ พรีสสสส!” แพรวาทำเสียงอ้อนสุดชีวิต พร้อมเขย่ามือเจไปมา“อะไรของแกวะ ทำไมต้องอยากไปขนาดนั้น?” เจเลิกคิ้วมองด้วยความสงสัย“ก็....รอบนี้ เป็นคิวของกรุ๊ปพี่แทนไทจัดปาร์ตี้อะ อ๊ายย”แพรวาทำท่าเขินอายมิดเมี้ยน พร้อมกรี๊ดเบา ๆ“แล้ว?”“พี่แทนไทปิดผับอีคลิปส์ ลักซ์ เลาจน์ เลี้ยงเลยนะ ผับหรู ไฮโซ ไม่
เสียงลมหายใจของเจยังคงสะท้อนอยู่ในหัว ราวกับสัมผัสร้อนแรงเมื่อตอนบ่ายยังตราตรึงไม่เลือน แม้ตอนนี้เธอจะนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ โลกแห่งความจริงถูกแทนที่ด้วยหน้าจอเกมคิงดอมเควสออนไลน์ แต่หัวใจของเธอยังคงเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้“ตั้งสติหน่อย เจ… เธอไม่ใช่คนที่จะมาหลุดเพราะเรื่องแบบนี้” เธอบอกตัวเองเสียงเบา พยายามดึงความคิดกลับมาสู่หน้าจอที่แสดงข้อมูลทีมและแผนการโจมตีสำหรับอีเวนต์ใหญ่มือเรียวเลื่อนเมาส์และกดแป้นคีย์บอร์ดเพื่อเตรียมแผนกลยุทธ์ให้พร้อม ในฐานะหัวหน้ากิลด์ชาโดว์วิงส์ เธอไม่มีเวลามาเสียสมาธิกับเรื่องส่วนตัวแต่ในขณะเดียวกัน ภาพดวงตาคมกริบและสัมผัสอุ่นร้อนของเขาก็ยังคงแว่บเข้ามาในความคิดเป็นระยะ เธอส่ายหน้าเบา ๆ พยายามไล่ความรู้สึกเหล่านั้นออกไป“...ทุกคนรอคำสั่งฉันอยู่”เจสูดลมหายใจลึก ตั้งสมาธิอีกครั้ง ก่อนจะเปิดไมค์เพื่อเริ่มสั่งการทีมที่รอเธออยู่ในเกมโลกของเกมคิงดอมเควสออนไลน์ ในค่ำคืนนี้ถูกปกคลุมด้วยความมืดมนและพลังลึกลับที่ยากจะหยั่งถึง เมื่อดันเจี้ยนพิเศษ ‘หอคอยแห่งนิรันดร์’ ได้เปิดประตูต้อนรับเหล่านักผจญภัยเป็นครั้งแรกตัวหอคอยตั้งตระหง่านกลางป่าทึบที่ดูเหมือนจะไร้ที่ส
เฮ้อ!!ทำยังไงก็ไม่ยอมหลุดออกจากหัวเลย...จูบนั่น...ทำไมเขาถึงจูบฉัน?แล้วทำไมฉันถึงไม่ลืมมันเนี่ย!!!โอ๊ย!! ฉันที่ไม่เข้าใจในสิ่งที่รุ่นพี่แทนไททำ ได้แต่ยีหัวตัวเองแรงๆ และฟุบหน้าลงกับโต๊ะ“เจ เจ!”“อะไร!!” ฉันเงยหน้าขึ้นมองแพรวา เสียงเธอเรียกดังลั่น แถมสายตาเป็นประกายวิบวับอีกต่างหาก จะลากฉันไปไหนอีกล่ะสิ“ไปซื้อชุดกัน คืนนี้มีปาร์ตี้นะ” แพรวายิ้มให้อย่างร่าเริงฉันถอนหายใจเฮือก มือนึงยังพิมพ์คำสั่งลงในแล็ปท็อป รันโค้ดระบบรักษาความปลอดภัยแบบใหม่ที่กำลังพัฒนา“ไม่ไป...ไม่ได้เหรอ?” ฉันยู่หน้า ทำสายตาเว้าวอนใส่แพรวาฉันไม่อยากไปนี่นา...“ไม่ได้!” เสียงของแพรวาเข้มขึ้นทันที“แกน่ะ หัดออกจากร้านคาเฟ่บ้างเหอะ หมกตัวอยู่แบบนี้ เมื่อไหร่จะมีแฟนห๊ะ?”“ฉันไม่ได้อยากมีแฟนนี่!” ฉันบ่นอุบอิบพลางหลบสายตาแพรวาทำหน้าบึ้ง ก่อนจะเท้าคางมองฉันเหมือนจะพยายามสะกดจิต“เจ... แกอย่าทำตัวเป็นแม่ชีสิ หัดปลดปล่อยบ้าง งานนี้สนุกแน่นอน!”ฉันถอนหายใจยาวอีกครั้ง ก่อนยกมือขึ้นเหมือนยอมจำนน“โอเคๆ ฉันไปก็ได้ เลิกพูดเรื่องแม่ชีได้แล้ว”แพรวายิ้มกว้างเหมือนชนะอะไรสักอย่าง“ดี งั้นไปเลือกชุดกันเลย!”• • • • • • •ภาย
แทนไทนั่งอยู่ในโซนวีไอพีด้านบนของงานปาร์ตี้ประจำควอเตอร์มาตั้งแต่เริ่มงาน ดวงตาคมจ้องมองลงไปยังฝูงชนด้านล่าง แต่ทันทีที่เขาเห็นร่างบางในชุดเดรสสีดำที่กำลังเดินเข้ามาในงาน ทุกอย่างรอบตัวเหมือนหยุดนิ่งเขาขบกรามแน่นจนเห็นสันกรามชัด สายตาคมกริบมองเธอที่อยู่ในเดรสสีดำเข้ารูปอย่างไม่พอใจเธอโคตรสวย...ผิวขาวเนียนตัดกับผ้าสีดำแนบลำตัว เส้นโค้งเว้าถูกเน้นจนเห็นได้ชัดแบบที่ใครเห็นก็ต้องมองตาม แผ่นหลังที่เปิดเผยในชุดนั้นทำให้เขารู้สึกบางอย่างพลุ่งพล่านแต่สิ่งที่ทำให้เขาหัวเสีย คือชุดนั้นมันเน้นรูปร่างของเธอทุกส่วนอย่างชัดเจน แผ่นหลังที่เปิดเผยขับกับผิวเนียนละเอียดจนใคร ๆ ก็ต้องมอง เธอดึงดูดสายตาของผู้ชายทุกคนในงาน รวมถึงคนที่เขาไม่อยากให้มอง“ให้ตายสิ…” เขาพึมพำเสียงต่ำ ก่อนจะกระดกแก้ววิสกี้ในมือจนหมดในครั้งเดียว แล้วกระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรงจนแก้วแทบแตกปึง!“ใจเย็น นายหัวร้อนอะไร?” เสียงทุ้มต่ำของเคน พี่ชายต่างแม่ดังขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขานั่งพิงโซฟาอย่างสบายใจ“เปล่า...” แทนไทตอบเสียงแข็ง ใบหน้าเคร่งขรึม สายตายังจับจ้องไปที่เจไม่วางตา“หวงล่ะสิ” เคนยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นพลางยิ้มก
“แล้ว...พี่แทน...ต้องการอะไรคะ?”“ฉันอยากได้...เธอ”คำพูดของเขาทำให้เจนิ่งอึ้งไป ราวกับโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ ดวงตาของเธอสบเข้ากับสายตาคมกริบของเขา ซึ่งไม่แสดงความลังเลแม้แต่น้อยในช่วงที่เจกำลังงุนงงกับคำพูดนั้น แทนไทถือโอกาสโอบเอวเธอและพาเธอเคลื่อนไหวออกจากฟลอร์อย่างแนบเนียน จนกระทั่งพวกเขาไปหยุดอยู่บริเวณมุมหนึ่งของผับที่ค่อนข้างเงียบสงบ“เอ่อ...ฉันไม่เข้าใจค่ะ”แทนไทกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์“เมื่อวานเธอบอกว่า โค้ดที่รันในระบบมันดูแปลกๆ ไม่ใช่เหรอ?”“อ่า...ค่ะ”“เพราะงั้น ฉันอยากให้เธอช่วยดูให้หน่อยว่ามันแปลกยังไง”น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง แต่รอยยิ้มที่ส่งมาทำให้เธอรู้สึกถึงบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่าคำพูดเจถอนหายใจเบา ๆ เมื่อเข้าใจว่าเขาหมายถึงเรื่องระบบในเกม ไม่ใช่เรื่อง...อื่นที่เธอเผลอคิดไปไกลเขาหมายถึง...เรื่องโค้ดในระบบเกมใหม่สินะเฮ้อ...เจ แกก็คิดไปเรื่องอะไรเนี้ย!“ว่าไง?”“เอ่อ...ฉันขอเวลาคิดหน่อยได้มั้ยคะ?”“ได้ แต่อย่านาน” แทนไทตอบพลางมองเธอด้วยสายตาที่เหมือนรู้ทันทุกอย่าง“ฉันไม่ชอบรอ”คำพูดของเขาทำให้เจรู้สึกเหมือนถูกกดดัน แต่ในเวลาเดียวกันก
ในยามค่ำคืนที่เงียบสงบ แสงไฟถนนสาดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ในห้องของเจ เธอนั่งอยู่บนโซฟาในชุดเสื้อคลุมตัวบาง เนื้อผ้าบางเบาแนบลู่ไปกับผิวเนียนละเอียด มือเรียวถือแก้วโกโก้ร้อนที่ยังมีไออุ่นลอยจาง ๆ แต่จิตใจกลับล่องลอยไปไกล“ฉันอยากได้...เธอ”คำพูดของแทนไทยังคงดังก้องในหัว รอยยิ้มมุมปากของเขา และดวงตาคมที่มองเธอราวกับเป็นสิ่งเดียวในโลกยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำ มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนสะกดจนยากจะสลัดออก“โอ๊ย!! จะคิดถึงคำพูดของเขาทำไมเนี่ย เจ!!” เธอบ่นกับตัวเองพลางยกมือขึ้นขยุ้มผมเบา ๆ อย่างหงุดหงิดดวงหน้าหวานของเธอขึ้นสีระเรื่อเมื่อนึกถึง...จูบ จูบที่เขามอบให้เธอนี่ฉันปล่อยให้เขาจูบอีกแล้ว!แค่จูบแรกที่เขาขโมยไปยังไม่พอ ยังมีครั้งที่สองอีก... แค่คิดถึงก็ทำให้เธอแทบอยากมุดหน้าลงหมอนหนีความอับอาย“โธ่ว้อย! เจ ทำไมพอสบตากับเขาทีไร ลืมตัวทุกที อะไรกันวะเนี่ย!”เธอบ่นพลางทิ้งตัวลงบนโซฟา มือเล็กวางแก้วโกโก้ไว้บนโต๊ะอย่างแรงจนเสียงดังเบา ๆ ก่อนจะเริ่มตีขาไปมาเหมือนเด็ก ๆ ที่กำลังขัดใจ“ทำไมเขาต้องทำแบบนั้นด้วยนะ! เขามองฉันเป็นอะไร...แค่แหย่เล่นเหรอ หรืออะไรกันแน่?” เธอพึมพำเสียงเบาในอากาศเ
เจใช้สมาธิจดจ่ออยู่กับการเขียนโค้ดสำหรับป้องกันระบบในโปรเจกต์ของแทนไท แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามเพ่งสายตาไปที่หน้าจอแค่ไหน เมื่อไหร่ที่เธอหยุดพักสายตาและสมอง ภาพใบหน้าคมเข้มและสัมผัสร้อนแรงของเขาในคืนนั้นก็กลับมาวนเวียนในหัวเธอไม่หยุด“โอ๊ยยยย! จะบ้าตายแล้ว!”เธอร้องออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะยีผมตัวเองจนยุ่งเหยิง แล้วคว่ำหน้าลงกับโต๊ะ เสียงบ่นงึมงำดังลอดออกมาจากปาก“ทำไมถึงนึกถึงแต่คืนนั้นอยู่ได้เนี่ย! เขาสะกดจิตฉันไว้รึไงกัน!”เจครางออกมาพลางจิ๊ปากอย่างขัดใจ ในใจก็พยายามสลัดภาพเหล่านั้นออก แต่เหมือนยิ่งห้ามยิ่งคิดทันใดนั้น เสียงแจ้งเตือนจากมือถือก็ดังขึ้น ดิสคอร์ดกลุ่มกิลด์ชาโดว์วิงส์มีข้อความเด้งขึ้นมารัวๆเธอหยิบมือถือขึ้นมาอ่าน ข้อความในแชทของสมาชิกกิลด์เต็มไปด้วยการแจ้งเตือนเรื่องการซ้อมรบในอารีน่าวันนี้Rogue_Key: ‘หัวหน้า! ลืมรึเปล่าว่าต้องซ้อมรบน่ะครับ!!’Dark_Nont: ‘นั่นสิ พวกเรารออยู่นะคร้าบ~ อย่ามาสายล่ะ’Silent_Rey: ‘หัวหน้ามาช้า จับตีแน่!’เจถึงกับสะดุ้งเฮือก ตาเบิกกว้าง ก่อนจะอุทานออกมาเบาๆ“บ้าชิบ! ลืมสนิทเลย!”J.W.: ‘กำลังจะเข้าเกม!’เจวางมือถือ รีบเปิดแล็ปท็อปตรงหน้าเพื่อเข
กว่าที่แทนไทกับเจจะได้ทานมื้อเที่ยง ก็ปาเข้าไปเกือบบ่ายสาม เพราะเขาไม่ยอมปล่อยเธอออกจากอ้อมแขนง่ายๆ แถมยังสั่งให้คนส่งอาหารฝากไว้ที่นิติบุคคลของคอนโดแทน“สุดท้าย...พี่ก็อิ่มอยู่คนเดียว”เจบ่นเสียงเบา กระปอดกระแปด ขณะที่นั่งมองแทนไทที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมถุงอาหารในมือ ก่อนจะยกซุปเต้าเจี้ยวญี่ปุ่นที่อุ่นร้อนแล้วมาวางตรงหน้าเธอ“หืม? ฉันยังไม่อิ่มเลยนะ”เสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยขึ้น พร้อมกับสายตาคมที่มองเธออย่างมีเลศนัยเจชะงักเล็กน้อยเมื่อสบตากับเขา ใบหน้าของเธอร้อนขึ้นทันที และรีบหลบสายตาอย่างรวดเร็ว (˶˃ᆺ˂˶)“จะอิ่มไม่อิ่มก็เรื่องของพี่สิคะ รีบกินเถอะค่ะ เดี๋ยวซุปเย็นหมด” เธอพูดตัดบทก่อนจะยกช้อนขึ้นมาจิบซุปเบาๆแทนไทหัวเราะเบาๆ กับท่าทางเขินอายของเธอ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ และเริ่มทานอาหารไปพร้อมกัน“ถ้าเป็นเธอ...ฉันไม่อิ่มอยู่แล้ว”คำพูดของเขาทำให้เจถึงกับสำลักซุป หน้าแดงยิ่งกว่าเดิม ขณะที่แทนไทยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์และเอื้อมมือไปลูบหลังเธอเบาๆ“พอแล้วค่ะ...รอยเต็มตัวหมดแล้ว” ประโยคหลังเธอแอบบ่นเบาๆแทนไทเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเอียงหน้ามองเธอด้วยรอยยิ้ม“อยู่ข้างใน ไม่มีใครเห็นหรอ
“เดี๋ยว!”“คะ?”เจหยุดชะงัก เอียงคอมองแทนไทด้วยความสงสัย เมื่อเขาจับข้อมือเธอไว้ก่อนที่เธอจะเปิดประตูออก“เธอคงไม่คิดจะออกไปข้างนอกด้วยสภาพแบบนี้หรอกนะ?”เสียงทุ้มของเขาเอ่ยขึ้นอย่างเนิบช้า พร้อมรอยยิ้มมุมปากที่ดูเจ้าเล่ห์ สายตาคมของเขาเลื่อนมองสำรวจทั่วร่างของเธอ“อ๊ะ!”เจก้มลงมองตัวเอง ก่อนจะนึกขึ้นได้ทันที ใบหน้าหวานแดงก่ำจนร้อนผ่าว เสื้อยืดตัวโคร่งของเขาที่เธอสวมใส่อยู่ แม้จะปิดตัวมิดชิด แต่เนื้อผ้าบางเบานั้นเผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างชัดเจนเสื้อชั้นใน...ไม่มี!แพนตี้...ไม่มี!“พี่ไม่เตือนแต่แรกล่ะคะ!” (˶˃⤙˂˶)เจโพล่งขึ้นเสียงสั่น รีบจับชายเสื้อดึงเข้าหาตัวแน่นอย่างลนลานแทนไทหัวเราะเบาๆ เสียงนั้นฟังดูเจ้าเล่ห์อย่างปิดไม่มิด“นึกว่าเธอรู้ตัวอยู่แล้ว”“พี่แทน! แกล้งกันนี่นา!”“ฉันเปล่านะ”เขายักไหล่ก่อนจะเลื่อนมือไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้า ดึงกางเกงขาสั้นผ้าฝ้ายและเสื้อคลุมบางออกมายื่นให้เธอ“เปลี่ยนซะ แล้วค่อยออกไปหาอะไรกิน”แทนไทยิ้มบางๆ มองเจที่รับชุดจากมือเขาไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ เธอกำลังจะหันตัวกลับไปทางห้องน้ำ แต่แทนไทกลับดึงข้อมือเธอไว้“พี่แทน?”“เปลี่ยนใจละ” เขาพูดพลางจูงมือ
ในห้องเซิร์ฟเวอร์ทดสอบอันล้ำสมัย แสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์หลากสีสะท้อนแสงวูบวาบไปทั่ว ห้องนี้ดูเหมือนศูนย์ควบคุมอะไรสักอย่างในหนังไซไฟ มีเสียงพัดลมระบายความร้อนของเครื่องซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ดังแผ่วเบา แต่กลับเพิ่มความขลังให้กับบรรยากาศเจนั่งอยู่ที่หน้าจอหลัก ดวงตากลมโตของเธอจ้องมองหน้าจอด้วยสมาธิเต็มเปี่ยม มือเรียวพิมพ์คำสั่งลงบนคีย์บอร์ดอย่างคล่องแคล่ว สายตาของแทนไทที่นั่งอยู่ด้านหลังคอยมองเธออย่างเงียบๆ ใบหน้าของเขาแฝงความพอใจปนชื่นชมเจเริ่มต้นด้วยการเปิดหน้าต่างคำสั่ง และรันโปรแกรมพื้นฐานของเซิร์ฟเวอร์ทดสอบเพื่อเตรียมความพร้อม เธอพึมพำเบาๆ พลางตรวจสอบค่าพื้นฐานและดูว่าสภาพแวดล้อมเหมาะสมสำหรับการติดตั้งระบบป้องกันหรือไม่“ระบบที่ฉันออกแบบไว้...เรียบง่ายแต่มีประสิทธิภาพค่ะ” เจเอ่ยขึ้นขณะที่พิมพ์โค้ดต่อเนื่อง“มันจะทำหน้าที่เหมือนยามเฝ้าประตูของเซิร์ฟเวอร์”เธอกดปุ่ม Enter พร้อมกับหน้าจอแสดงข้อความตอบสนองทันที“กำลังเริ่มการติดตั้ง...”“อธิบายหน่อยสิ” แทนไทเอ่ย น้ำเสียงนุ่มแต่เต็มไปด้วยความสนใจเจหันมามองเขาเล็กน้อยก่อนจะเริ่มอธิบาย“ระบบนี้จะทำงานสองชั้น ชั้นแรกคือ Firewall ซึ่งจะปิดก
หลังจากที่เจทานอาหารเช้าเรียบร้อย แทนไทก็พาเธอตรงไปยังห้องทำงานอีกห้องหนึ่งของเขา เมื่อประตูถูกเปิดออก เจถึงกับตาโตด้วยความตื่นเต้น ห้องทั้งห้องดูราวกับห้องควบคุมในภาพยนตร์ไซไฟ ผนังด้านหนึ่งเต็มไปด้วยหน้าจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ที่แสดงข้อมูลการประมวลผลต่าง ๆ ไฟสีฟ้าเย็นตาที่ส่องจากเครื่องซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ทำให้ห้องดูเหมือนหลุดมาจากโลกอนาคต“นี่คือ ‘Helios Core’”แทนไทพูดพร้อมผายมือไปทางเครื่องซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง น้ำเสียงของเขานิ่งเรียบ แต่แฝงความภูมิใจอย่างชัดเจน“มันคือซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ที่เราใช้สำหรับรันเซิร์ฟเวอร์ทดสอบของเกม Helios Online ทุกระบบที่เกี่ยวข้องกับเกมถูกจัดการผ่านเครื่องนี้”เจเดินตามเขาไปยังโต๊ะควบคุมที่ตั้งอยู่กลางห้อง บนโต๊ะมีหน้าจอขนาดใหญ่และแป้นพิมพ์แบบพิเศษที่ดูซับซ้อน แต่ในขณะเดียวกันก็เรียบง่ายสำหรับการใช้งาน“ระบบนี้จัดการทุกอย่าง ตั้งแต่เซิร์ฟเวอร์หลัก เซิร์ฟเวอร์สำรอง รวมถึงการทดสอบฟีเจอร์ใหม่ ๆ ก่อนปล่อยให้ผู้เล่นใช้งานจริง” แทนไทพูดพลางกดคำสั่งบนแป้นพิมพ์ เปิดหน้าต่างแสดงโครงสร้างเกมให้เธอดู“ว้าว...นี่มันสุดยอดมากเลยค่ะ” เจพึมพำออ
แสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านม่านสีเทาส่องกระทบใบหน้าของเจ ทำให้เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างงุนงง ดวงตากลมโตมองไปรอบห้อง ก่อนจะตระหนักได้ว่านี่ไม่ใช่ห้องของตัวเอง แต่เป็นห้องนอนของแทนไทเตียงนุ่มปูด้วยผ้าปูสีเข้มที่มีกลิ่นสะอาดอ่อนๆ แบบที่บ่งบอกถึงตัวตนของเขา เจขยับตัวเบาๆ พลางมองรอบห้องด้วยความเก้ๆ กังๆ ใจเต้นแรงเมื่อความทรงจำบางอย่างจากเมื่อคืนผุดขึ้นมาเธอหลับไปตอนไหนกันนะ...?ภาพที่ยังคงติดตา...ริมฝีปากของเขา...สัมผัสของเขา...ความเร่าร้อนที่แทบแผดเผาทุกอย่างให้ลุกโชน...เจรีบมุดหน้าลงกับหมอนทันที รู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งใบหน้า หัวใจเต้นโครมครามจนเธอกลัวว่ามันจะหลุดออกมา ก่อนจะนึกขึ้นได้อะไรบางอย่าง เธอก้มมองตัวเองทันทีเสื้อเชิ้ตขาวตัวโคร่งของเขาที่ยังสวมอยู่ตอนนี้... กระดุมทุกเม็ดถูกปล่อยให้เปิดโล่ง เนินอกขาวเนียนของเธอเผยให้เห็นรอยจ้ำแดงที่กระจัดกระจายเต็มไปหมด“บ้าชะมัด! พี่เขาทำรอยเต็มไปหมด” เธอพึมพำอย่างขัดใจ ใบหน้าแดงก่ำจนแทบจะเป็นสีเดียวกับรอยที่เห็นยิ่งเธอสำรวจตัวเอง ก็ยิ่งพบว่าทั้งต้นคอ ไหล่ แผ่นหลัง หรือแม้แต่หน้าท้อง ล้วนเต็มไปด้วยรอยแดงประทับจากเขา“ยังดีที่เขารัก
ให้ตายสิ!!ผมเริ่มสงสัยแล้วว่าการให้คำสัญญากับเธอ อาจเป็นการตัดสินใจที่ผิดที่สุดในชีวิตทันทีที่ผมเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป เพราะเป็นห่วง กลัวว่าเธอจะอาบน้ำนานเกินไปจนไม่สบายได้ แต่สิ่งที่ผมเห็นกลับทำให้ผมหยุดนิ่ง ราวกับเวลาถูกหยุดเอาไว้ร่างของเธอในเสื้อเชิ้ตขาวตัวโคร่งของผม เผยให้เห็นทุกสิ่งที่ผมไม่ควรเห็น ผ้าบางเบาของเสื้อเชิ้ตเปียกชื้นจากละอองน้ำทำให้ทุกอย่างชัดเจนเกินไปทรวดทรงของเธอ...หน้าอกอวบอิ่มที่ใหญ่เกินตัว ชัดเจนจนแม้แต่ปลายนิ้วของผมยังรู้สึกเหมือนได้สัมผัสกับภาพตรงหน้า จุกสีอ่อนปรากฏเด่นชัดทะลุเนื้อผ้า ไหนจะเรียวขาขาวเนียนที่โผล่พ้นชายเสื้อออกมาอีกและที่สำคัญที่สุด...เธอไม่ได้ใส่อะไรข้างในเลยเสื้อเชิ้ตตัวนี้ที่เคยดูธรรมดา กลับทำให้ผมเห็นทุกอย่างที่ควรซ่อนเร้น กลายเป็นสิ่งที่ทำให้สัญญาที่ผมให้ไว้...เริ่มสั่นคลอนผมพยายามสูดลมหายใจลึก เพื่อดึงสติกลับมา แต่ดวงตาคู่สวยที่หันมาสบตากับผม และใบหน้าของเธอที่ขึ้นสีระเรื่อทำให้ทุกอย่างยากขึ้นกว่าเดิม“เอ่อ...พี่ออกไปก่อนสิคะ...” เสียงหวานของเธอสั่นไหว ราวกับรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรให้ตายสิ...นี่มันเป็นการทดสอบความอดทนของผมชัด ๆเธอยก
“ขอชิมหน่อยนะ...”เดี๋ยว...ชิมอะไร? (꩜ ᯅ ꩜;)คำว่า ‘ชิม’ ของเขา กับของฉันความหมายเหมือนกันมั้ย?ขณะที่ฉันกำลังวิเคราะห์คำพูดของเขาในหัวอย่างสับสน พี่แทนก็ไม่รอให้ฉันได้ตั้งตัว จู่โจมด้วยริมฝีปากหนาอย่างรวดเร็ว รสจูบของเขาทั้งดูดดึงและร้อนแรง ลิ้นร้อนสอดเข้ามาในโพรงปาก ไล่ดุนลิ้นฉันอย่างชำนาญจนฉันแทบหายใจไม่ทันไม่ทันไร แขนแกร่งของเขาก็ช้อนตัวฉันขึ้นจนขาแทบลอยจากพื้น แขนทั้งสองข้างของเขาประคองฉันไว้อย่างมั่นคง“ไม่อยากตก...ก็เกาะดีๆ”เขากระซิบด้วยเสียงทุ้มพร่า น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเอาแต่ใจ ขณะที่ริมฝีปากยังไม่ผละออกจากฉัน ก่อนจะบดขยี้จูบอย่างร้อนแรงอีกครั้ง รสจูบที่เร่าร้อนและหนักแน่นทำให้ฉันรู้สึกวูบวาบจนเผลอเกี่ยวขาไว้รอบเอวเขาแน่น ร่างกายเหมือนจะตอบสนองไปเองในที่สุด ฉันก็ต้องปล่อยให้เขาอุ้มพาฉันเดินออกจากห้องน้ำอย่างง่ายดาย เป้าหมายปลายทางของเขาคือห้องนอนที่ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความตั้งใจที่เขาเตรียมไว้แล้วเขาวางร่างฉันลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล ร่างสูงของเขาคร่อมอยู่เหนือฉัน แขนแกร่งเท้าศอกลงบนที่นอนอย่างมั่นคง มือข้างหนึ่งช้อนต้นคอของฉันขึ้นเพื่อให้ริมฝีปากของเราประกบกันแนบชิดยิ
นี่มัน...บ้าบอที่สุด! (˶°ㅁ°) !!กว่าพี่แทนจะยอมปล่อยฉันออกจากอ้อมกอดและจูบหวานๆ ของเขาได้ ปากของฉันก็บวมแดงไปหมดแล้ว รู้ตัวอีกที...เขาใช้เวลาจูบฉันนานจนไม่น่าเชื่อ จูบแล้วจูบอีก ราวกับต้องการจารึกสัมผัสนั้นไว้ในใจฉัน ทุกสัมผัสจากริมฝีปาก แก้ม และซอกคอของเขาวนเวียนไปมาจนหัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะใบหน้าฉันร้อนผ่าวราวกับจะระเบิด และดวงตาฉันก็เอาแต่ก้มต่ำ ไม่กล้าสบตาเขาเลย (˶˃ᆺ˂˶)แล้วดูคำพูดของเขาสิ...“ไปหาอะไรกินกัน เติมพลังซะก่อน”รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขา และสายตาที่เป็นประกายวิบวับทำให้ฉันใจเต้นไม่หยุด“พี่แทนคะ...พี่พาฉันกลับไปเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนก่อนได้ไหมคะ?” ฉันรีบเปลี่ยนเรื่อง เพราะตอนนี้ชุดนักศึกษาที่ฉันใส่มาเริ่มยับยู่ยี่จนเกินกว่าจะเดินออกไปเจอผู้คน“ไม่ต้อง” เขาตอบทันที น้ำเสียงนั้นหนักแน่นจนฉันเถียงไม่ออก“ใส่เสื้อฉันนี่ล่ะ”“แต่ชุดนักศึกษา...”“พรุ่งนี้เธอมีเรียนเหรอ?” เขาเลิกคิ้วถาม“เอ่อ...ไม่มีค่ะ” ฉันตอบเสียงอ่อยอย่างจนปัญญาพอได้ยินคำตอบของฉัน เขาก็ยกยิ้มราวกับเป็นผู้ชนะ รอยยิ้มที่บอกชัดว่าเขาคุมเกมทุกอย่างได้อยู่หมัดทำไมฉันถึงสู้เขาไม่ได้ซักครั้งกันนะ!“ดี งั้นไม่ต้อ