เสียงลมหายใจของเจยังคงสะท้อนอยู่ในหัว ราวกับสัมผัสร้อนแรงเมื่อตอนบ่ายยังตราตรึงไม่เลือน แม้ตอนนี้เธอจะนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ โลกแห่งความจริงถูกแทนที่ด้วยหน้าจอเกมคิงดอมเควสออนไลน์ แต่หัวใจของเธอยังคงเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้
“ตั้งสติหน่อย เจ… เธอไม่ใช่คนที่จะมาหลุดเพราะเรื่องแบบนี้” เธอบอกตัวเองเสียงเบา พยายามดึงความคิดกลับมาสู่หน้าจอที่แสดงข้อมูลทีมและแผนการโจมตีสำหรับอีเวนต์ใหญ่
มือเรียวเลื่อนเมาส์และกดแป้นคีย์บอร์ดเพื่อเตรียมแผนกลยุทธ์ให้พร้อม ในฐานะหัวหน้ากิลด์ชาโดว์วิงส์ เธอไม่มีเวลามาเสียสมาธิกับเรื่องส่วนตัว
แต่ในขณะเดียวกัน ภาพดวงตาคมกริบและสัมผัสอุ่นร้อนของเขาก็ยังคงแว่บเข้ามาในความคิดเป็นระยะ เธอส่ายหน้าเบา ๆ พยายามไล่ความรู้สึกเหล่านั้นออกไป
“...ทุกคนรอคำสั่งฉันอยู่”
เจสูดลมหายใจลึก ตั้งสมาธิอีกครั้ง ก่อนจะเปิดไมค์เพื่อเริ่มสั่งการทีมที่รอเธออยู่ในเกม
โลกของเกมคิงดอมเควสออนไลน์ ในค่ำคืนนี้ถูกปกคลุมด้วยความมืดมนและพลังลึกลับที่ยากจะหยั่งถึง เมื่อดันเจี้ยนพิเศษ ‘หอคอยแห่งนิรันดร์’ ได้เปิดประตูต้อนรับเหล่านักผจญภัยเป็นครั้งแรก
ตัวหอคอยตั้งตระหง่านกลางป่าทึบที่ดูเหมือนจะไร้ที่สิ้นสุด ท้องฟ้าเหนือหอคอยปกคลุมด้วยกลุ่มเมฆสีดำหม่น ราวกับแสงจันทร์ถูกดูดกลืน เหลือเพียงแสงสลัวที่พาดผ่านยอดต้นไม้สูงใหญ่
ผนังของหอคอยสร้างจากวัสดุที่ดูเหมือนหินสีดำสนิท มันสะท้อนแสงดาวบางเบาในยามค่ำคืน แต่ในความงดงามนั้นกลับแฝงไปด้วยพลังลึกลับ รอยแกะสลักลวดลายเรขาคณิตโบราณเลื้อยพันไปตามผนังของหอคอย บางส่วนเป็นรูปร่างของสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีใครรู้จัก
ประตูทางเข้าหอคอยเป็นบานประตูสูงใหญ่ที่ดูเหมือนหล่อจากโลหะสีเงินอมดำ ลวดลายบนประตูคือภาพของมังกรสองตัวพันเกี่ยวกัน ราวกับมันกำลังปกป้องสิ่งล้ำค่าภายใน เสียงกระซิบแผ่วเบาเล็ดลอดออกมาจากรอยแยกของประตู คล้ายเสียงเรียกของดวงวิญญาณที่ถูกจองจำ
ภายในหอคอยเต็มไปด้วยบรรยากาศเย็นเยียบ แสงไฟจากคบเพลิงสีม่วงเรืองรองติดอยู่ตามกำแพงให้ความสว่างเพียงเล็กน้อย พื้นหินเรียบเย็นใต้เท้า สะท้อนแสงราวกับกระจก
แต่ละชั้นของหอคอยถูกออกแบบให้เป็นเหมือนโลกที่แตกต่างกัน
ชั้นที่ 1: ประตูแห่งเงา
เมื่อก้าวเข้าสู่ชั้นแรก ผู้เล่นจะพบกับโถงกว้างที่ดูราวกับไร้ขอบเขต ผนังสีดำขลับปกคลุมด้วยลวดลายเรืองแสงสีแดงเข้มที่คล้ายอักขระโบราณ เสียงสะท้อนของฝีเท้าดังกังวานในความเงียบ ทำให้รู้สึกเหมือนถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลา ศัตรูในชั้นนี้เป็นเงาดำที่คอยลอบโจมตีจากทุกมุม
ชั้นที่ 2: บันไดแห่งแสงจันทร์
บันไดวนที่ทอดยาวขึ้นสู่ชั้นถัดไปมีความยาวราวกับไม่มีที่สิ้นสุด ผนังรอบด้านส่องแสงสีเงินสลัวคล้ายแสงจันทร์ เสียงลมพัดแผ่วเบาเหมือนเสียงกระซิบชวนให้สับสน แต่ละขั้นบันไดซ่อนกับดักที่เปลี่ยนไปตามจังหวะการเคลื่อนไหวของผู้เล่น
ชั้นที่ 3: ห้องแห่งความลวง
เมื่อเข้าสู่ชั้นนี้ ผู้เล่นจะพบห้องโถงที่เต็มไปด้วยกระจกเงา กระจกเหล่านี้สะท้อนภาพผู้เล่นและเพื่อนร่วมทีมในรูปแบบที่บิดเบือนหรือดูเหมือนจริงจนยากจะแยกแยะ แต่ละกระจกสามารถเปลี่ยนเป็นประตูหรือกับดักได้ ศัตรูในชั้นนี้เป็นเงาในกระจกที่เลียนแบบการเคลื่อนไหวของผู้เล่น
ชั้นที่ 4: สวนแห่งความว่างเปล่า
ชั้นนี้ดูเหมือนสวนที่เต็มไปด้วยต้นไม้แปลกตาและดอกไม้เรืองแสง แต่ความงดงามนี้กลับแฝงด้วยความอันตราย ทุกสิ่งในสวนมีชีวิตและพร้อมโจมตีผู้เล่นที่ประมาท เสียงดนตรีแผ่วเบาดูเหมือนจะทำให้จิตใจของผู้เล่นไขว้เขว หรือทำให้สูญเสียทิศทางได้ง่าย
ชั้นที่ 5: บัลลังก์แห่งนิรันดร์
ชั้นสุดท้ายคือห้องทรงกลมขนาดใหญ่ที่มีแสงสลัวจากโคมไฟที่ลอยอยู่กลางอากาศ พื้นห้องเป็นกระจกใสที่เผยให้เห็นความมืดมิดที่ไม่มีที่สิ้นสุดใต้หอคอย ตรงกลางห้องคือบัลลังก์สีดำสนิทที่ดูเหมือนถูกแกะสลักจากเงามืด มันเป็นที่สถิตของบอส อสูรแห่งนิรันดร์ (Eternal Beast) ร่างกายของมันเป็นมังกรยักษ์สีดำที่เปล่งแสงสีม่วงรอบตัว ทุกครั้งที่มันใช้สกิล พลังของมันจะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ
เจที่ดูข้อมูลของดันเจี้ยนพิเศษเรียบร้อยแล้ว สมองเริ่มประมวลผลอย่างรวดเร็วเพื่อวางกลยุทธ์พิชิตดันเจี้ยนให้เร็วและมีประสิทธิภาพที่สุด สมาธิของเธอจดจ่ออยู่กับทุกจุดอ่อนและข้อได้เปรียบที่ดันเจี้ยนนี้มี
“ทุกคนฟังให้ดี ดันเจี้ยนนี้ไม่เหมือนดันเจี้ยนธรรมดา มันมีบอสห้าตัว แต่ละตัวจะอยู่ที่ชั้นของมัน และมีสกิลพิเศษที่ทำให้ทีมเราถูกแยกกันได้ง่าย”
RogueWolf (คีย์) : ‘หัวหน้า คิดว่าเราควรจัดทีมย่อยยังไงดี?’
J.W. : ‘เราจะเดินเป็นกลุ่มใหญ่ในชั้นแรกเพื่อป้องกันการซุ่มโจมตี แต่เมื่อถึงชั้นสอง ฉันจะสั่งแบ่งทีมย่อย นายกับนนท์เป็นแทงก์นำหน้า มน สนับสนุนอยู่กลางคอยฟื้นฟู ส่วนชลกับเรย์จัดการศัตรูระยะไกล ฉันจะปิดท้ายเองเพื่อควบคุมสถานการณ์’
เสียงตอบรับดังขึ้นจากสมาชิกกิลด์ ทุกคนต่างเต็มไปด้วยความมั่นใจ แผนการของเจไม่เคยทำให้พวกเขาผิดหวัง และพวกเขารู้ดีว่าแผนของเธอคือหัวใจสำคัญของทุกความสำเร็จที่กิลด์ชาโดว์วิงส์
SilentStorm (เรย์) : ‘เข้าใจแล้ว หัวหน้า ฉันจะจัดการให้แน่ใจว่าทางหลังปลอดภัย’
DarkBlade (นนท์) : ‘แทงก์พร้อมเสมอ ขอแค่สั่งมา!’
MagiClover (มน) : ‘การสนับสนุนจะไม่มีสะดุดแน่นอน’
เจยิ้มบาง ๆ เมื่อได้ยินเสียงตอบรับของทีม เธอสูดหายใจลึกก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงมั่นคง
“ในดันเจี้ยน ระวังทุกฝีก้าว อย่าชะล่าใจ ถ้าพร้อมแล้ว ก็เริ่มกันเลย”
“โอ๊ส!!”
เสียงตอบรับดังขึ้นพร้อมกัน ทุกคนต่างเตรียมพร้อมสำหรับการท้าทายครั้งใหญ่ที่กำลังรออยู่เบื้องหน้า
ชั้น 1: บอสอัศวินแห่งเงา
ทีมของเจเผชิญหน้ากับกลุ่มอัศวินแห่งเงาที่โจมตีเป็นฝูงและเน้นการโจมตีหมู่ เจวางแผนให้ทีมทำงานอย่างเป็นระบบ แทงก์รับศัตรูที่แนวหน้า นักเวทสนับสนุนด้วยบัฟและโจมตีระยะไกล ขณะที่เธอใช้ดาบคู่เคลียร์ศัตรูที่พยายามแทรกแนวเข้ามา ภายในเวลาไม่นาน ศัตรูทั้งหมดก็ถูกกำจัด
ชั้น 2: บอสวอร์ล็อคแห่งความลุ่มหลง
ในชั้นนี้ ทีมต้องต่อสู้กับวอร์ล็อคที่ใช้สกิลล่อลวงให้สมาชิกในทีมโจมตีเพื่อนร่วมทีม เจใช้แผนที่วางไว้ล่วงหน้า ทำให้ทีมตอบสนองได้รวดเร็วและแก้สถานการณ์ได้ทันเวลา บอสถูกโค่นลงอย่างราบรื่น
ชั้น 3-4: กับดักอันตราย
ชั้นที่สามและสี่เต็มไปด้วยกับดักซับซ้อนที่ซ่อนอยู่ในพื้นและกำแพง เจต้องวางแผนอย่างรอบคอบ ใช้ความรวดเร็วและการสื่อสารที่แม่นยำเพื่อพาทีมผ่านปริศนาและกับดักทั้งหมด โดยไม่มีสมาชิกคนใดได้รับบาดเจ็บร้ายแรง
เมื่อมาถึงทางเข้าชั้นสุดท้าย ทีมชาโดว์วิงส์พร้อมเต็มที่สำหรับการเผชิญหน้ากับบทท้าทายสุดท้ายในหอคอยแห่งนิรันดร์
ชั้นที่ 5: อสูรแห่งนิรันดร์
ทีมชาโดว์วิงส์ก้าวเข้าสู่ห้องสุดท้ายของหอคอยแห่งนิรันดร์ ห้องทรงกลมที่เต็มไปด้วยความมืดมิดและแสงสลัวจากโคมไฟลอยตัวกลางอากาศ อสูรแห่งนิรันดร์ (Eternal Beast) ปรากฏตัวกลางห้อง รูปร่างมังกรยักษ์สีดำสูงตระหง่านราวกับเงามืดที่มีชีวิต มันแผ่พลังลึกลับออกมารอบตัว เกล็ดสีดำเปล่งประกายแสงสีม่วงลึกลับที่เต้นระยิบระยับในความมืด
เสียงคำรามของมันสะท้อนกึกก้องไปทั่วห้อง ท่ามกลางแรงกดดันมหาศาลที่ดูเหมือนจะทำให้ทุกการเคลื่อนไหวช้าลง
คีย์ (RogueWolf) และ นนท์ (DarkBlade) พุ่งออกไปนำหน้า ทั้งคู่ใช้ความคล่องตัวดึงความสนใจของอสูรยักษ์ไว้ ขณะที่ เรย์ (SilentStorm) และ มน (MagiClover) อยู่แนวหลังสนับสนุนอย่างเต็มกำลัง ลูกธนูและเวทย์แสงสลับกันพุ่งโจมตีเข้าใส่ร่างมหึมาของมัน
เจที่ยืนอยู่แนวกลาง สายตาจับจ้องจังหวะการโจมตีของอสูรด้วยสมาธิสูงสุด ก่อนจะออกคำสั่งเด็ดขาด
“โฟกัสจุดอ่อนที่หน้าอก! เราต้องจบมันให้เร็วที่สุดก่อนที่พลังของมันจะเพิ่มขึ้น!”
ทีมตอบสนองทันที เสียงอาวุธและพลังเวทสะท้อนดังก้อง พลังของอสูรที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้การต่อสู้ยิ่งทวีความยากลำบาก แต่การประสานงานที่ไร้ที่ติของทีมช่วยให้พวกเขายังคงต่อสู้ได้อย่างมั่นคง
เจพุ่งเข้าใส่อสูร ใช้สกิล Shadow Breaker โจมตีด้วยความแม่นยำ สกิลนั้นสร้างความเสียหายมหาศาลจนแสงสีม่วงรอบตัวอสูรเริ่มริบหรี่ลง
เมื่อพลังของบอสลดลงจนใกล้จบ อสูรคำรามครั้งสุดท้ายพร้อมปลดปล่อยพลังเงามืดออกมาทั่วห้อง เจสั่งการให้ทุกคนรวมพลังโจมตีครั้งสุดท้าย
“จบมันเดี๋ยวนี้!”
เสียงอาวุธและเวทมนตร์ผสานกันพุ่งเข้าสู่ร่างของอสูร แสงสีม่วงที่เปล่งประกายเริ่มดับลงทีละน้อย จนร่างมหึมาของมันหยุดนิ่งและสลายกลายเป็นเถ้าธุลี
ทีมชาโดว์วิงส์ยืนมองแสงสว่างที่ลอยออกมาจากใจกลางห้อง สัญลักษณ์แห่งชัยชนะปรากฏขึ้น เสียงประกาศดังก้องไปทั่วเซิร์ฟเวอร์
“Shadow Wings คือกิลด์แรกที่พิชิต หอคอยแห่งนิรันดร์ ได้สำเร็จ!”
เสียงเฮดังขึ้นในแชทกิลด์ สมาชิกแต่ละคนพิมพ์ข้อความแสดงความยินดีและความตื่นเต้น เจนั่งพิงเก้าอี้พร้อมกับยิ้มบาง ๆ มองข้อความที่ไหลมาในหน้าจอ
เธอถอนหายใจยาวเบา ๆ ก่อนจะพึมพำกับตัวเอง
“เฮ้อ...ต่อให้ความจริงเป็นยังไง ในเกมฉันก็ไม่มีวันพลาดอยู่แล้ว”
• • • • • • •
แทนไทนั่งเอนหลังพิงเก้าอี้ ยิ้มอย่างพึงพอใจเมื่อข้อความประกาศชัยชนะของกิลด์ชาโดว์วิงส์ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ
“ให้ตายสิ โดนจูบขนาดนั้น ยังจะชนะได้อีกนะเนี่ย” เขาพึมพำพร้อมหัวเราะเบา ๆ
ภาพเหตุการณ์เมื่อตอนบ่ายผุดขึ้นในความคิดอย่างชัดเจน ริมฝีปากบางที่แนบสนิทกับเขา ลมหายใจหอบถี่ของเจที่ทำให้อารมณ์ของเขาแทบหลุดการควบคุม
เขายังจำได้ถึงใบหน้าหวานที่แดงระเรื่อ ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความตกใจและอายหลังจากที่โดนเขาจูบ เธอลุกขึ้นแทบจะกระโจนออกจากตักของเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะก้มศีรษะบอกลาและรีบวิ่งออกจากห้องไป ทิ้งเขาไว้พร้อมกับความรู้สึกที่ยังกรุ่นอยู่ในอก
แทนไทส่ายหัวเบา ๆ พลางยิ้มมุมปาก
“J.W. เธอนี่...ช่างน่ารักจริงๆ”
เขาเลื่อนสายตากลับมาที่หน้าจอ พร้อมกับความคิดในใจ
‘อีกไม่นาน เธอจะไม่มีทางหนีฉันได้อีก’
เฮ้อ!!ทำยังไงก็ไม่ยอมหลุดออกจากหัวเลย...จูบนั่น...ทำไมเขาถึงจูบฉัน?แล้วทำไมฉันถึงไม่ลืมมันเนี่ย!!!โอ๊ย!! ฉันที่ไม่เข้าใจในสิ่งที่รุ่นพี่แทนไททำ ได้แต่ยีหัวตัวเองแรงๆ และฟุบหน้าลงกับโต๊ะ“เจ เจ!”“อะไร!!” ฉันเงยหน้าขึ้นมองแพรวา เสียงเธอเรียกดังลั่น แถมสายตาเป็นประกายวิบวับอีกต่างหาก จะลากฉันไปไหนอีกล่ะสิ“ไปซื้อชุดกัน คืนนี้มีปาร์ตี้นะ” แพรวายิ้มให้อย่างร่าเริงฉันถอนหายใจเฮือก มือนึงยังพิมพ์คำสั่งลงในแล็ปท็อป รันโค้ดระบบรักษาความปลอดภัยแบบใหม่ที่กำลังพัฒนา“ไม่ไป...ไม่ได้เหรอ?” ฉันยู่หน้า ทำสายตาเว้าวอนใส่แพรวาฉันไม่อยากไปนี่นา...“ไม่ได้!” เสียงของแพรวาเข้มขึ้นทันที“แกน่ะ หัดออกจากร้านคาเฟ่บ้างเหอะ หมกตัวอยู่แบบนี้ เมื่อไหร่จะมีแฟนห๊ะ?”“ฉันไม่ได้อยากมีแฟนนี่!” ฉันบ่นอุบอิบพลางหลบสายตาแพรวาทำหน้าบึ้ง ก่อนจะเท้าคางมองฉันเหมือนจะพยายามสะกดจิต“เจ... แกอย่าทำตัวเป็นแม่ชีสิ หัดปลดปล่อยบ้าง งานนี้สนุกแน่นอน!”ฉันถอนหายใจยาวอีกครั้ง ก่อนยกมือขึ้นเหมือนยอมจำนน“โอเคๆ ฉันไปก็ได้ เลิกพูดเรื่องแม่ชีได้แล้ว”แพรวายิ้มกว้างเหมือนชนะอะไรสักอย่าง“ดี งั้นไปเลือกชุดกันเลย!”• • • • • • •ภาย
แทนไทนั่งอยู่ในโซนวีไอพีด้านบนของงานปาร์ตี้ประจำควอเตอร์มาตั้งแต่เริ่มงาน ดวงตาคมจ้องมองลงไปยังฝูงชนด้านล่าง แต่ทันทีที่เขาเห็นร่างบางในชุดเดรสสีดำที่กำลังเดินเข้ามาในงาน ทุกอย่างรอบตัวเหมือนหยุดนิ่งเขาขบกรามแน่นจนเห็นสันกรามชัด สายตาคมกริบมองเธอที่อยู่ในเดรสสีดำเข้ารูปอย่างไม่พอใจเธอโคตรสวย...ผิวขาวเนียนตัดกับผ้าสีดำแนบลำตัว เส้นโค้งเว้าถูกเน้นจนเห็นได้ชัดแบบที่ใครเห็นก็ต้องมองตาม แผ่นหลังที่เปิดเผยในชุดนั้นทำให้เขารู้สึกบางอย่างพลุ่งพล่านแต่สิ่งที่ทำให้เขาหัวเสีย คือชุดนั้นมันเน้นรูปร่างของเธอทุกส่วนอย่างชัดเจน แผ่นหลังที่เปิดเผยขับกับผิวเนียนละเอียดจนใคร ๆ ก็ต้องมอง เธอดึงดูดสายตาของผู้ชายทุกคนในงาน รวมถึงคนที่เขาไม่อยากให้มอง“ให้ตายสิ…” เขาพึมพำเสียงต่ำ ก่อนจะกระดกแก้ววิสกี้ในมือจนหมดในครั้งเดียว แล้วกระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรงจนแก้วแทบแตกปึง!“ใจเย็น นายหัวร้อนอะไร?” เสียงทุ้มต่ำของเคน พี่ชายต่างแม่ดังขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขานั่งพิงโซฟาอย่างสบายใจ“เปล่า...” แทนไทตอบเสียงแข็ง ใบหน้าเคร่งขรึม สายตายังจับจ้องไปที่เจไม่วางตา“หวงล่ะสิ” เคนยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นพลางยิ้มก
“แล้ว...พี่แทน...ต้องการอะไรคะ?”“ฉันอยากได้...เธอ”คำพูดของเขาทำให้เจนิ่งอึ้งไป ราวกับโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ ดวงตาของเธอสบเข้ากับสายตาคมกริบของเขา ซึ่งไม่แสดงความลังเลแม้แต่น้อยในช่วงที่เจกำลังงุนงงกับคำพูดนั้น แทนไทถือโอกาสโอบเอวเธอและพาเธอเคลื่อนไหวออกจากฟลอร์อย่างแนบเนียน จนกระทั่งพวกเขาไปหยุดอยู่บริเวณมุมหนึ่งของผับที่ค่อนข้างเงียบสงบ“เอ่อ...ฉันไม่เข้าใจค่ะ”แทนไทกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์“เมื่อวานเธอบอกว่า โค้ดที่รันในระบบมันดูแปลกๆ ไม่ใช่เหรอ?”“อ่า...ค่ะ”“เพราะงั้น ฉันอยากให้เธอช่วยดูให้หน่อยว่ามันแปลกยังไง”น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง แต่รอยยิ้มที่ส่งมาทำให้เธอรู้สึกถึงบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่าคำพูดเจถอนหายใจเบา ๆ เมื่อเข้าใจว่าเขาหมายถึงเรื่องระบบในเกม ไม่ใช่เรื่อง...อื่นที่เธอเผลอคิดไปไกลเขาหมายถึง...เรื่องโค้ดในระบบเกมใหม่สินะเฮ้อ...เจ แกก็คิดไปเรื่องอะไรเนี้ย!“ว่าไง?”“เอ่อ...ฉันขอเวลาคิดหน่อยได้มั้ยคะ?”“ได้ แต่อย่านาน” แทนไทตอบพลางมองเธอด้วยสายตาที่เหมือนรู้ทันทุกอย่าง“ฉันไม่ชอบรอ”คำพูดของเขาทำให้เจรู้สึกเหมือนถูกกดดัน แต่ในเวลาเดียวกันก
ในยามค่ำคืนที่เงียบสงบ แสงไฟถนนสาดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ในห้องของเจ เธอนั่งอยู่บนโซฟาในชุดเสื้อคลุมตัวบาง เนื้อผ้าบางเบาแนบลู่ไปกับผิวเนียนละเอียด มือเรียวถือแก้วโกโก้ร้อนที่ยังมีไออุ่นลอยจาง ๆ แต่จิตใจกลับล่องลอยไปไกล“ฉันอยากได้...เธอ”คำพูดของแทนไทยังคงดังก้องในหัว รอยยิ้มมุมปากของเขา และดวงตาคมที่มองเธอราวกับเป็นสิ่งเดียวในโลกยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำ มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนสะกดจนยากจะสลัดออก“โอ๊ย!! จะคิดถึงคำพูดของเขาทำไมเนี่ย เจ!!” เธอบ่นกับตัวเองพลางยกมือขึ้นขยุ้มผมเบา ๆ อย่างหงุดหงิดดวงหน้าหวานของเธอขึ้นสีระเรื่อเมื่อนึกถึง...จูบ จูบที่เขามอบให้เธอนี่ฉันปล่อยให้เขาจูบอีกแล้ว!แค่จูบแรกที่เขาขโมยไปยังไม่พอ ยังมีครั้งที่สองอีก... แค่คิดถึงก็ทำให้เธอแทบอยากมุดหน้าลงหมอนหนีความอับอาย“โธ่ว้อย! เจ ทำไมพอสบตากับเขาทีไร ลืมตัวทุกที อะไรกันวะเนี่ย!”เธอบ่นพลางทิ้งตัวลงบนโซฟา มือเล็กวางแก้วโกโก้ไว้บนโต๊ะอย่างแรงจนเสียงดังเบา ๆ ก่อนจะเริ่มตีขาไปมาเหมือนเด็ก ๆ ที่กำลังขัดใจ“ทำไมเขาต้องทำแบบนั้นด้วยนะ! เขามองฉันเป็นอะไร...แค่แหย่เล่นเหรอ หรืออะไรกันแน่?” เธอพึมพำเสียงเบาในอากาศเ
แทนไทยืนพิงรถสปอร์ตสีดำสนิทอยู่ที่ลานหน้าตึกเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์คอมพิวเตอร์ ร่างสูงสง่าในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัวกับกางเกงสแลคสีดำเรียบหรู สายตาคมกวาดมองไปยังนักศึกษาที่เดินขวักไขว่เข้าออกตึกเรียนเขายกข้อมือดูนาฬิกาเรือนหรูที่แวววาวภายใต้แสงแดดอ่อน ๆ พร้อมถอนหายใจเบา ๆ เวลาเลิกเรียนของเธอกำลังใกล้เข้ามา แต่ในความรู้สึกของเขากลับรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าเธอจะมาตามนัดไหม?ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในหัวเขาตั้งแต่เมื่อคืนแน่นอนว่าเขาไม่ใช่คนชอบรอใคร แต่สำหรับเจ...มันต่างออกไป เขาไม่อยากเสี่ยงกับการที่เธออาจจะเปลี่ยนใจเพราะถ้าเธอไม่มา เขาก็จะพาเธอไปเองตารางเรียนของเธออยู่ในมือเขาแล้ว การเข้าถึงข้อมูลเหล่านั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา ไม่ใช่เพียงเพราะเขาเก่งด้านเทคโนโลยี แต่เพราะเธอคือคนสำคัญที่เขาอยากรู้ทุกอย่างขณะที่เขากำลังครุ่นคิด สายตาคมก็สะดุดเมื่อเห็นร่างบางในชุดนักศึกษาก้าวออกมาจากตึกเรียนเจในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตา กระโปรงพลีทสีดำความยาวเหนือเข่ากำลังดึงดูดสายตาของใครหลายคน รูปร่างที่สมส่วนของเธอช่างขับให้เสื้อเชิ้ตเรียบ ๆ ดูน่ามอง กระโปรงที่พอดีตัวเผยให้เห็นช่วงข
เจนั่งนิ่งไป หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาจากอก ใบหน้าร้อนวูบวาบจนแทบไม่อยากเงยหน้าขึ้นมองเขา ขณะที่เธอกำลังพยายามรวบรวมสติ แทนไทก็ยื่นมือมาหมุนเก้าอี้ที่เธอนั่งให้หันมาทางเขาเจเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยคำถามทำไมโดนจูบอีกแล้วอะ?เธอเม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าแดงระเรื่ออย่างชัดเจน ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเบา“ทำไมพี่จูบฉันล่ะคะ?”“อยากจูบ”เขาตอบตามตรง ไม่มีท่าทีลังเล ดวงตาคมเข้มสบกับดวงตากลมโตของเธออย่างแน่วแน่ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์และแรงปรารถนาเจนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดเสียงแผ่ว“พี่อยากจูบ...ผู้หญิงทุกคนแบบนี้รึเปล่าคะ?”“แค่เธอ”คำตอบของเขาสั้นและหนักแน่น ริมฝีปากยกยิ้มเล็กน้อยโดยที่สายตาไม่หลบเธอเลยคำพูดนั้นทำคนตัวเล็กนิ่งอึ้งไปถนัดใจ เธอขมวดคิ้วมุ่น สับสนกับคำตอบที่เรียบง่ายแต่ชวนให้มึนงงทำไมเขาตอบคำถามได้มึนขนาดนี้?ตอบสั้นๆ ใครจะไปรู้ที่สำคัญ เขาจีบเธอเหรอ?เธอสรุปแบบนี้ได้ใช่มั้ย?ขณะที่เจกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เธอก็รู้สึกถึงมือหนาที่เชยคางของเธอขึ้นอย่างแผ่วเบา สัมผัสนั้นทำให้เธอเงยหน้าขึ้นโดยอัตโนมัติดวงตาคมของแทนไทจับจ้องมาที่เธอ ราวกับกำลัง
แทนไทนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องประชุมส่วนตัวของบริษัท มือหนาพลิกเอกสารเกี่ยวกับการอัพเดทแพทช์เกมคิงดอมเควสออนไลน์ เกมที่กำลังโด่งดัง และบริษัทกำลังเตรียมจัดกิจกรรมครบรอบสามปีให้กับบรรดาแฟนเกมทั้งหลายเขาดูสงบนิ่งเหมือนปกติ แต่ดวงตาคมกลับแฝงด้วยความคิดที่กำลังวิเคราะห์รายละเอียดตรงหน้าประตูห้องประชุมถูกเปิดออกอย่างไม่เป็นทางการ พร้อมกับการปรากฏตัวของคินและซัน รวมถึงเพื่อนร่วมทีมคนอื่นที่พร้อมเข้าประชุม“ไอ้คุณแทนไทครับ!” คินเอ่ยเสียงดังทันทีที่ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงข้าม สีหน้าเจ้าเล่ห์ฉายชัดแทนไทเหลือบตามองคินเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาสนใจกองเอกสารเหมือนไม่ได้ยิน“เมื่อวันงานปาร์ตี้ มึงหิ้วน้องเจกลับบ้านเหรอ?” คินถามต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสนุกแทนไทหยุดมือเล็กน้อย แต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง เขาพลิกหน้ากระดาษต่อไปเหมือนไม่ใส่ใจ“อ๊ะ อ๊ะ อย่ามาปฏิเสธ กูมีหลักฐานนะเว้ย!” ซันที่นั่งลงข้าง ๆ ชิงพูดขึ้น พร้อมยื่นโทรศัพท์มือถือที่เปิดภาพหน้าจอเอาไว้ภาพนั้นชัดเจนจนไม่อาจโต้แย้งได้—ภาพที่แทนไทกำลังเปิดประตูรถสปอร์ตคันหรูให้เจขึ้นรถหน้าผับอีคลิปส์แทนไทละสายตาจากเอกสาร หันไปมองซันด้วยส
ขณะที่ฉันนั่งฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะ คิดไม่ออกว่าจะให้คำตอบไอ้พี่แทนไทยังไงดี มือถือของฉันก็เด้งเตือนข้อความไลน์ขึ้นมาTAIRA_T ขอเพิ่มคุณเป็นเพื่อนใครหว่า ? ไทระ ที???ด้วยความอยากรู้ ฉันเลยกดรับแอดไปJIDAPA_W: สวัสดีค่ะ ใครคะ?TAIRA_T: ลืมกันซะแล้ว?“ใครกัน” ฉันขมวดคิ้วมองข้อความนั้นพร้อมกับพึมพำเบาๆJIDAPA_W: เอ่อ...เรารู้จักกันด้วยเหรอคะ?TAIRA_T: ...TAIRA_T: คำตอบก็ไม่ให้ แล้วยังลืมกันอีกเหรอแม่มึง!!มือฉันปล่อยไอโฟนหล่นลงบนโต๊ะทันที ทำให้แพรวาที่เดินมาถึง จ้องมองฉันอย่างสงสัย“อะไรของแก ไม่ใช้ก็บอกสิ ฉันจะได้เอา” ยัยแพรวาพูดพร้อมกับหยิบมือถือฉันขึ้นไปดู“เอ้ย แก! เอาคืนมานะ!” ฉันรีบลุกขึ้นพยายามแย่งคืน แต่ไม่ทันการแพรวากวาดสายตาอ่านข้อความบนหน้าจอ ก่อนที่ดวงตาของเธอจะเบิกกว้าง“พี่แทนไท?”“เอาคืนมา!”ฉันร้องเสียงหลง แต่แพรวากลับวางกระเป๋าลงบนโต๊ะทันที และถือมือถือเดินหนีไปอ่านต่ออย่างรวดเร็ว“ไหนดูดิ๊! โอ๊ยยย...พี่แทนไทขอแกเป็นแฟน!!!?”เสียงยัยเพื่อนตัวแสบพูดดังลั่น“เงียบไปเลย! แก!” ฉันรีบพุ่งตัวไปฉวยมือถือกลับมาในที่สุด พลางก้มมองหน้าจออย่างรวดเร็วข้อความที่ขึ้นอยู่ทำให้ฉันอ้าป
เสียงบรรเลงเปียโนแผ่วเบาของ Canon in D คลอเคลียไปกับบรรยากาศแสนโรแมนติกของ Aurora Grand Hall สถานที่จัดงานแต่งงานสุดหรูที่ถูกตกแต่งอย่างงดงามเหนือคำบรรยายภายในฮอลล์กว้างใหญ่ถูกประดับประดาไปด้วยดอกไม้สีขาวนวล สลับกับสีพีชและทองอย่างลงตัว ซุ้มดอกไม้ที่ตกแต่งด้วย ไลแลค และ ไฮเดรนเยีย ส่งกลิ่นหอมละมุนชวนให้รู้สึกอบอุ่นและผ่อนคลาย แสงไฟจากแชนเดอเลียร์คริสตัลที่ห้อยระย้าอยู่เหนือศีรษะส่องประกายระยิบระยับ เพิ่มความหรูหราให้กับงานราวกับงานราตรีในเทพนิยายพรมยาวสีงาช้างทอดตัวจากประตูทางเข้าจรดแท่นพิธี สองข้างทางเต็มไปด้วยแขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมเป็นสักขีพยานในวันสำคัญ ทุกสายตาจับจ้องไปยังประตูทางเข้า—ที่ซึ่งช่วงเวลาสำคัญของงานกำลังจะเริ่มขึ้นบนเวทีหลัก มีจอ LED ขนาดใหญ่กำลังฉายภาพของคู่บ่าวสาว ตั้งแต่วันแรกที่พวกเขาพบกัน จนถึงวันที่พวกเขาก้าวข้ามทุกอุปสรรคและยืนเคียงข้างกันในวันนี้—วันที่พวกเขาจะเริ่มต้นชีวิตคู่ร่วมกัน—และแล้ว ประตูบานใหญ่ก็ค่อยๆ เปิดออก—เสียงบรรเลงดนตรีดังกระหึ่มขึ้นอีกครั้ง แขกในงานต่างกลั้นหายใจ เฝ้ารอการปรากฏตัวของเจ้าสาวที่แท่นพิธี เจ้าบ่าว—แทนไทยืนรออยู่ในชุดสูททักซิ
ภายในห้องแต่งตัวของเจ้าสาว กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกลิลลี่และกุหลาบขาวอบอวลไปทั่ว ผสมกับกลิ่นหอมจางๆ ของเครื่องหอมที่จุดไว้เพื่อสร้างบรรยากาศให้สงบและผ่อนคลายแสงแดดยามสายส่องผ่านม่านโปร่งสีขาว กระทบกับชุดเจ้าสาวที่เจสวมใส่อยู่ ชุดเดรสสีขาวบริสุทธิ์ตัดเย็บด้วยผ้าซาตินเนื้อนุ่ม แต่งด้วยลูกไม้ปักมือที่แสนประณีต ประดับไข่มุกเม็ดเล็กละเอียดราวกับหยดน้ำค้างต้องแสง กลีบผ้าถูกออกแบบให้พริ้วไหวอย่างเป็นธรรมชาติ สะท้อนแสงวาววับราวกับต้องมนต์เจนั่งอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ ผิวเนียนละเอียดของเธอแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบา ดวงตากลมสวยสะท้อนเงาของตัวเองในกระจก ผมยาวสลวยถูกเกล้าขึ้นอย่างเรียบร้อย ปล่อยปอยผมนิดๆ ลงมารับกับกรอบหน้าทำให้ดูอ่อนหวานกว่าเดิมเธอขยับมือสัมผัสชายกระโปรงเบาๆ ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ราวกับเพิ่งตระหนักได้จริงๆ ว่าวันนี้...เป็นวันแต่งงานของเธอ“เฮ้อ...”เสียงถอนหายใจแผ่วเบาหลุดออกมา เธอไม่ได้ไม่อยากแต่งงาน... แต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเกินไปเพียงสามเดือนก่อน ข่าวการหมั้นหมายของเธอกับแทนไทกลายเป็นกระแสใหญ่ ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอ ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่กำลังจะได้แต่งงานกับเจ้าของบริษัทเ
สามเดือนต่อมา—บรรยากาศภายใน Aurora Convention Hall คึกคักไปด้วยเสียงฮือฮาของเหล่านักข่าวและแฟนเกมที่มารวมตัวกันเพื่องานแถลงข่าวครั้งยิ่งใหญ่ของเมกาเบิร์ธ สตูดิโอบนเวทีหลัก จอ LED ขนาดยักษ์ฉายภาพโลโก้ของเกมใหม่ล่าสุด ‘Helios Online’ หรือที่รู้จักกันในชื่อ โปรเจกต์ H—เกมออนไลน์ระดับ Next-Gen ที่ใช้เทคโนโลยี Neural AI อันล้ำสมัย ซึ่งสามารถพัฒนาและตอบสนองต่อผู้เล่นได้อย่างอัจฉริยะและบุคคลที่กำลังได้รับความสนใจจากทุกสายตาในตอนนี้ คือชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสีดำสง่า ‘แทนไท ไทระ คณิณัตถ์’ ซีอีโอของเมกาเบิร์ธ สตูดิโอเขานั่งอยู่บนเวทีหลัก ข้างๆ กับคณะผู้บริหารและทีมพัฒนา ใบหน้าคมเข้มยังคงสงบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความมั่นใจแสงแฟลชจากกล้องจำนวนมากสาดส่องมายังเวทีแทนไทนั่งไขว่ห้าง มือข้างหนึ่งจับไมโครโฟน ดวงตาคมจับจ้องไปที่นักข่าวที่กำลังยกมือขอสัมภาษณ์พิธีกรยื่นไมค์ให้กับนักข่าวคนแรก“คุณแทนไท โปรเจกต์ H หรือ Helios Online เป็นเกมที่ใช้ AI ขั้นสูง ซึ่งนับเป็นเทคโนโลยีใหม่ของวงการเกมออนไลน์ คุณช่วยอธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ไหมครับ?”แทนไทพยักหน้าช้าๆ ก่อนตอบเสียงเรียบแต่หนักแน่น“Helios
ภายในห้องทำงานของแทนไท กลิ่นกาแฟอ่อน ๆ ลอยอวลในอากาศ แต่บรรยากาศกลับเย็นยะเยือกจนน่าขนลุกชายหนุ่มนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาหนังสีดำ ดวงตาคมกริบจับจ้องไปที่หน้าจอทีวีขนาดใหญ่ที่กำลังรายงานข่าว การหายตัวไปของบุคคลสำคัญในคดีอาชญากรรมทางเทคโนโลยี“คริส วอลตัน ผู้บริหารระดับสูงของนีโอนิกซ์ หายตัวไปเมื่อคืนที่ผ่านมา ทางการกำลังเร่งติดตามตัว— “ซันที่ยืนอยู่ตรงโต๊ะทำงาน พึมพำขึ้นขณะโยนแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะกระจกเสียงดัง“หมอนั่นหายตัวไปเหรอ?”“ก็ไม่แปลก” คินเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ หยิบแก้วเหล้าขึ้นจิบด้วยสีหน้าเรียบเฉย“คนอย่างมัน พอรู้ว่าทางการกำลังจ้องเล่นงาน ก็คงเตรียมแผนหนีไว้อยู่แล้ว”แทนไทเหยียดยิ้มบางๆ แต่ในดวงตามีเพียงความเย็นชา“หนี? คิดว่าไปได้ไกลแค่ไหนกัน?”เขาหยิบมือถือขึ้นมา กดโทรออกไปยังหมายเลขหนึ่ง เสียงเรียกสัญญาณดังขึ้นเพียงครั้งเดียว ก่อนจะมีเสียงตอบรับจากปลายสายแทนไทพูดเพียงสั้น ๆ“จัดการตามแผน”ปลายสายเงียบไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะตอบกลับมาเสียงเรียบ “รับทราบครับ”• • • • • • •อีกฟากหนึ่งของโลก—“บ้าชิบ! ทำไมเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้!?”คริส วอลตัน เดินวนไปมาอยู่ภายในห้องเพนต์เฮา
ภายในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาล เสียงเครื่องวัดชีพจรดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อจางๆ ลอยอวลในอากาศ แสงไฟสีขาวสะอาดตาทำให้บรรยากาศของห้องดูเงียบเหงาไปถนัดตาซันและคินนั่งอยู่คนละฝั่งของเตียง พวกเขาเฝ้าดูธีรัชที่ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ ผ้าพันแผลสีขาวบริเวณชายโครงด้านซ้ายของเขา บ่งบอกถึงร่องรอยของกระสุนที่ฝังเข้าไปในร่างกายเขาเกือบตาย—เพราะการตัดสินใจของตัวเองโชคดีที่นำตัวมาส่งโรงพยาบาลได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นป่านนี้คงไปนอนเฝ้ารากมะม่วงแล้ว หมอแจ้งว่า กระสุนไม่โดนอวัยวะสำคัญแต่ก็ทำให้เสียเลือดไปมากกว่าที่คาด ทั้งซันและคินถึงจะได้ยินแบบนั้น แต่ก็ยังไม่วางใจแม้หมอจะบอกว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ทั้งซันและคินก็ยังไม่วางใจกริ๊ก...เสียงเปิดประตูทำให้ทั้งสองเงยหน้าขึ้นทันที“มันยังไม่ตื่นอีกเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากหน้าประตู ก่อนที่ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตดำจะก้าวเข้ามาในห้อง ดวงตาคมกริบของแทนไทกวาดมองไปยังร่างที่นอนแน่นิ่งบนเตียง ก่อนจะสบตากับซันและคิน“อืม...หมอบอกว่ามันเสียเลือดเยอะ โชคดีที่กระสุนไม่ได้โดนอวัยวะสำคัญ” ซันพูดเสียงเรียบ แต่แฝงความเป็นกังวล“แต่มันก็เกือบไปแล้
ภายในห้องประชุมลับของเมกาเบิร์ธ แทนไทนั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ มือข้างหนึ่งเคาะลงบนโต๊ะเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ดวงตาคมกริบจับจ้องไปยังหน้าจอที่กำลังแสดงข้อมูลของ นีโอนิกซ์—บริษัทคู่แข่งที่พยายามเล่นสกปรกกับพวกเขามาตลอดทุกการเคลื่อนไหวของฝั่งนั้นถูกเก็บบันทึกไว้หมดแล้วหลักฐานการว่าจ้างแฮ็กเกอร์ที่พยายามแทรกซึมเข้าระบบ ข้อมูลการโอนเงินระหว่างบุคคลที่เกี่ยวข้อง—ทุกอย่างอยู่ในมือของพวกเขาแล้วซันนั่งไขว่ห้างอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ เขาใช้ปลายนิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ สีหน้าครุ่นคิด ขณะที่คินนั่งเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ กอดอกแน่น พลางจ้องมองหน้าจอที่ฉายเอกสารลับต่างๆ“เราได้ข้อมูลที่ต้องการหมดแล้ว” ซันเป็นคนเอ่ยขึ้นก่อน น้ำเสียงของเขาหนักแน่นและจริงจัง“ไอ้พวกนั้นคิดว่าแผนมันยังไม่แตก” คินเสริมเสียงเรียบ ก่อนจะกระตุกยิ้มเย็นแทนไทละสายตาจากหน้าจอ ดวงตาคมกริบเปล่งประกายเจ้าเล่ห์“เพราะงั้น...” เขาหยุดเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ“ได้เวลา ‘ส่งคืน’ แล้วล่ะ”ซันกับคินสบตากันทันที—พวกเขารู้ดีว่า แทนไทหมายถึงอะไรแทนไทยิ้มเย็นขณะเลื่อนสายตาอ่านแผนตอบโต้บนไอแพดที่เขาเตรียมการมาอย่างดี เขาหันไปม
สถานที่นัดหมาย - ลานจอดรถชั้นใต้ดินธีรัชก้าวเดินเข้าไปในลานจอดรถที่เงียบสงัด เสียงฝีเท้าของเขาก้องสะท้อนกับผนังคอนกรีต ดวงตาของเขากวาดมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวังร่างสูงของชายคนหนึ่งก้าวออกมาจากเงามืด สวมเสื้อโค้ทยาวสีดำ ดวงตาสีน้ำแข็งของเขามองธีรัชด้วยสายตาเยือกเย็นคริส วอลตัน“นายมาสายไปสามนาที” คริสพูดเสียงเรียบธีรัชแค่นหัวเราะ “ฉันต้องแน่ใจว่าฉันไม่ได้ถูกตามอยู่”คริสเลิกคิ้วก่อนจะยื่นมือออกมา“แล้วโค้ดล่ะ?”ธีรัชไม่พูดอะไร เพียงแค่หยิบแฟลชไดรฟ์ออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วยื่นให้ชายตรงหน้าคริสรับแฟลชไดรฟ์ไป ก่อนจะส่งให้ลูกน้องที่ยืนอยู่ด้านหลัง ชายคนนั้นต่อแฟลชไดรฟ์เข้ากับแล็ปท็อปที่เตรียมมา และเริ่มต้นตรวจสอบไฟล์ธีรัชยืนนิ่ง ไม่แสดงพิรุธใดๆเขารู้ว่าไอ้พวกนี้ต้องตรวจสอบก่อนอยู่แล้วคริสจ้องหน้าจอ ขณะลูกน้องของเขากำลังไล่ดูโค้ดภายในแฟลชไดรฟ์“โค้ดมันดูปกตินะครับ” ลูกน้องของคริสพึมพำพลางพิมพ์รันระบบ“แน่นอน มันคือโค้ดจากฉัน” ธีรัชตอบเสียงเรียบคริสหรี่ตา “ฉันหวังว่านายจะไม่เล่นตุกติกนะ ธีรัช”ธีรัชยักไหล่ “ฉันก็หวังว่านายจะรักษาสัญญา”คริสจ้องหน้าเขา ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ“ฉันไม่ทำร้ายนา
ธีรัชกำมือแน่นดวงตาใต้กรอบแว่นไหววูบไปชั่วขณะ เมื่อเห็นข้อความแจ้งเตือนสีแดงสดบนหน้าจอ[SYSTEM OVERRIDE][Unauthorized File Transfer Detected][Security Breach Logged - Report Sent to Admin]เสียงข้อความแจ้งเตือนดังขึ้นซ้ำๆ ดังก้องในโสตประสาท ราวกับตอกย้ำว่า เขาถูกจับตาดูอยู่ทุกฝีก้าว‘แม่งเอ๊ย… มีคนจับตาดูเราอยู่จริงๆ’ธีรัชกัดฟันแน่น แต่สีหน้าของเขายังคงเรียบเฉย ไม่มีความตื่นตระหนกแม้แต่น้อยเขารู้ว่าเรื่องนี้ต้องเกิดขึ้นมันเป็นแค่เรื่องของเวลาเท่านั้นเขาไม่แปลกใจเลยที่แทนไทสามารถดักทางเขาได้ แต่ถึงอย่างนั้น ธีรัชก็ยังคงเดินไปตามแผนของตัวเองต่อไปอย่างแนบเนียนชายหนุ่มถอนหายใจแผ่วเบา ก่อนจะเอื้อมมือไปกดปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ของตัวเองด้วยท่าทีสงบนิ่ง ไม่มีความเร่งรีบ ไม่มีอาการลุกลี้ลุกลนราวกับว่า...เขาไม่ได้กังวลอะไรเลยมือของเขาเอื้อมไปดึงแฟลชไดรฟ์ออกจากพอร์ต USB ก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋าเสื้อสูทของตัวเองอย่างระมัดระวังแม้ว่าทางฝั่งของเมกาเบิร์ธจะพยายามสกัดการโอนถ่ายข้อมูล แต่สิ่งที่พวกเขา ไม่รู้ ก็คือ...โค้ดที่เขาเตรียมไว้ตั้งแต่แรกนั้น—เป็นโค้ดปลอมแท้จริงแล้ว เขาไม่เคยตั้งใจจะหั
ภายในห้องทำงานของธีรัช แสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์สะท้อนใบหน้าของชายหนุ่มที่กำลังขบกรามแน่น ดวงตาคมใต้กรอบแว่นเต็มไปด้วยความลังเล ขณะที่นิ้วมือสั่นเล็กน้อยเหนือแป้นพิมพ์บรรยากาศภายในห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงพัดลมของคอมพิวเตอร์ที่ทำงานอย่างต่อเนื่องและเสียงลมหายใจหนักๆ ของธีรัชโค้ดที่อยู่ตรงหน้าเขา —โค้ดชุดนี้... โปรเจกต์ Hมันเป็นมากกว่าแค่ชุดคำสั่ง มันคือเทคโนโลยีที่สามารถเปลี่ยนแปลงอนาคตของวงการเกมออนไลน์ได้Neural AI System คือหัวใจของโปรเจกต์ H มันคือปัญญาประดิษฐ์อัจฉริยะที่สามารถเรียนรู้ ปรับตัว และพัฒนาได้ด้วยตัวเอง AI นี้สามารถจำลองพฤติกรรมของผู้เล่น สร้างปฏิสัมพันธ์ที่สมจริง และที่สำคัญ—มันสามารถวิวัฒนาการได้เองโดยแทบไม่ต้องมีมนุษย์ควบคุมถ้าโค้ดนี้ตกไปอยู่ในมือของนีโอนิกซ์...ธีรัชกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ความคิดที่ว่าโค้ดที่เขาเป็นคนพัฒนาอาจถูกนำไปใช้เป็นเครื่องมือทำลายบริษัทที่เขาทำงานมาตลอด มันทำให้เขาอยากจะลุกขึ้นแล้วลบไฟล์พวกนี้ทิ้งซะแต่เขาไม่มีทางเลือกธีรัชกำมือแน่น พยายามไม่คิดถึงน้ำเสียงเย้ยหยันของ คริส วอลตัน ที่กดดันเขามาหลายสัปดาห์“นายไม่มีทางเลือก ธีรัช ถ้าน