เฮ้อ!!
ทำยังไงก็ไม่ยอมหลุดออกจากหัวเลย...จูบนั่น...
ทำไมเขาถึงจูบฉัน?
แล้วทำไมฉันถึงไม่ลืมมันเนี่ย!!!
โอ๊ย!! ฉันที่ไม่เข้าใจในสิ่งที่รุ่นพี่แทนไททำ ได้แต่ยีหัวตัวเองแรงๆ และฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
“เจ เจ!”
“อะไร!!” ฉันเงยหน้าขึ้นมองแพรวา เสียงเธอเรียกดังลั่น แถมสายตาเป็นประกายวิบวับอีกต่างหาก จะลากฉันไปไหนอีกล่ะสิ
“ไปซื้อชุดกัน คืนนี้มีปาร์ตี้นะ” แพรวายิ้มให้อย่างร่าเริง
ฉันถอนหายใจเฮือก มือนึงยังพิมพ์คำสั่งลงในแล็ปท็อป รันโค้ดระบบรักษาความปลอดภัยแบบใหม่ที่กำลังพัฒนา
“ไม่ไป...ไม่ได้เหรอ?” ฉันยู่หน้า ทำสายตาเว้าวอนใส่แพรวา
ฉันไม่อยากไปนี่นา...
“ไม่ได้!” เสียงของแพรวาเข้มขึ้นทันที
“แกน่ะ หัดออกจากร้านคาเฟ่บ้างเหอะ หมกตัวอยู่แบบนี้ เมื่อไหร่จะมีแฟนห๊ะ?”
“ฉันไม่ได้อยากมีแฟนนี่!” ฉันบ่นอุบอิบพลางหลบสายตา
แพรวาทำหน้าบึ้ง ก่อนจะเท้าคางมองฉันเหมือนจะพยายามสะกดจิต
“เจ... แกอย่าทำตัวเป็นแม่ชีสิ หัดปลดปล่อยบ้าง งานนี้สนุกแน่นอน!”
ฉันถอนหายใจยาวอีกครั้ง ก่อนยกมือขึ้นเหมือนยอมจำนน
“โอเคๆ ฉันไปก็ได้ เลิกพูดเรื่องแม่ชีได้แล้ว”
แพรวายิ้มกว้างเหมือนชนะอะไรสักอย่าง
“ดี งั้นไปเลือกชุดกันเลย!”
• • • • • • •
ภายในร้านยูโฟเรีย อะเทลิเยร์ (Euphoria Atelier) ที่เต็มไปด้วยชุดเดรสจากแบรนด์ดังอย่างดิออร์และอมานี่ บรรยากาศในร้านหรูหราและเงียบสงบ แสงไฟอบอุ่นถูกจัดอย่างพิถีพิถัน ทำให้ทุกชุดในร้านดูงดงามราวกับผลงานศิลปะ
แพรวาเดินวนไปรอบร้านอย่างกระตือรือร้น หยิบชุดนั้นชุดนี้ขึ้นมาพิจารณาด้วยความตื่นเต้น
“เจ! แกลองชุดนี้สิ!”
ฉันหันมองเดรสสีแดงสดที่เธอยื่นมาให้ มันสั้นและเปิดเผยเกินไปสำหรับฉัน แม้ว่าเนื้อผ้าจะดูแพงจนสะดุดตา
“ไม่เอา สั้นไป” ฉันส่ายหน้าปฏิเสธทันที
“งั้นชุดนี้!” แพรวาชูเดรสคล้องคอสีดำเข้ารูปขึ้นมา ชุดที่ดูเรียบง่ายแต่กลับแฝงความเซ็กซี่อย่างลงตัวด้วยการเปิดเผยแผ่นหลังเนียนขาวถึงกลางหลัง
ฉันจ้องมองชุดในมือนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง มันดูสวยและสง่างามเกินกว่าที่ฉันจะกล้าสวมใส่ แต่สายตากดดันของแพรวาทำให้ฉันต้องยอมแพ้
“เฮ้อ...ก็ได้”
ฉันถอนหายใจยาว ก่อนจะหยิบชุดมาจากมือเธอ แล้วเดินเข้าห้องลองชุด
ภายในห้องลองชุดที่เงียบสงบ ฉันเปลี่ยนเป็นเดรสคล้องคอสีดำด้วยความลังเล ก่อนจะยืนมองตัวเองในกระจก ชุดนั้นแนบชิดไปกับร่างอย่างพอดิบพอดี ดีไซน์ที่เรียบง่ายกลับขับเน้นรูปร่างให้โดดเด่น หน้าอกที่ดูอวบอิ่มเผยให้เห็นอย่างพองาม ความยาวของเดรสเหนือเข่าเล็กน้อย โชว์เรียวขาขาวสวย
ฉันหมุนตัวช้า ๆ มองด้านหลังในกระจก แผ่นหลังขาวเนียนที่โผล่พ้นจนถึงกลางหลังทำให้ฉันรู้สึกไม่มั่นใจ ฉันไม่เคยแต่งตัวแบบนี้มาก่อนเลย
“เจ! ออกมาเร็ว ๆ ฉันอยากเห็นแล้ว!” เสียงแพรวาตะโกนเร่งเร้าจากด้านนอก
ฉันสูดลมหายใจลึก ก่อนจะเปิดประตูออกไปช้า ๆ แพรวาตะลึงมองฉันตาค้าง ก่อนจะปรบมือรัวด้วยความตื่นเต้น
“โห เจ! แกดูดีมาก! ชุดนี้เหมือนเกิดมาเพื่อแกเลย!”
“ฉันว่า...มันโป๊ไปนะ” ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงลังเล พลางยกมือขึ้นจับชายกระโปรงเบา ๆ
“โนว์ๆๆ กำลังดีต่างหาก!” แพรวายกนิ้วชี้ขึ้นส่ายไปมาอย่างขัดใจเมื่อเห็นฉันลังเล
“เฮ้อ แอบแพงนะเนี่ย” ฉันถอนหายใจ มองป้ายราคาชุดด้วยความหนักใจ ดูเหมือนจะหลีกเลี่ยงการซื้อไม่ได้
“โอ๊ย แปดหมื่นกว่าบาท แพงตรงไหน?”
“แกก็พูดได้ดิ ยัยคุณหนูแพรวา!!” ฉันแซะกลับ ขณะที่แพรวาหัวเราะคิกคักชอบใจเหมือนไม่สะทกสะท้าน
ใช่...ยัยแพรวาเป็นลูกคุณหนูตระกูลใหญ่โต พ่อของเธอเป็นนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่มีชื่อเสียงระดับประเทศ ครอบครัวเธอร่ำรวยมหาศาล ในขณะที่ครอบครัวฉันธรรมดากว่านั้นมาก
พ่อของฉันเป็นอาจารย์สอนฟิสิกส์ในโรงเรียนมัธยม ส่วนแม่ก็เปิดร้านหนังสือคาเฟ่เล็ก ๆ ที่เรียบง่ายและอบอุ่น ซึ่งนั่นก็เป็นที่อยู่ของฉันเอง
“แหม เจ หยั่มมา! ทำเป็นพูด แกน่ะมีเงินเยอะกว่าฉันอีก!”
แพรวาทำหน้าทะเล้นใส่ ก่อนจะสวนกลับด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ฉันชะงัก
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ไหนจะหุ้นที่แกถืออยู่ ไหนจะอสังหาฯ ที่แกเล่นซื้อมาขายไปเป็นว่าเล่น เงินในบัญชีแก เดือนๆ นึงหมุนเป็นหลายล้านบาท”
ก็จริง ฉันเป็นแบบที่มันว่า ฉันไม่ได้ร่ำรวยจากครอบครัวเหมือนเธอ แต่ฉันมีรายได้จากการลงทุนทั้งในหุ้นและอสังหาริมทรัพย์ ไม่ว่าจะเป็นหุ้นตัวไหนที่ฉันลงไป ก็มักจะได้กำไรเกือบทุกครั้ง ส่วนอสังหาริมทรัพย์ ฉันชอบซื้อบ้านหรือคอนโดมือสองมาปรับปรุงขายต่อ มันสร้างกำไรให้ฉันได้มากจนน่าเหลือเชื่อ
เงินในบัญชีฉันเดือนหนึ่งหมุนเวียนหลายล้านบาท คาเฟ่ของแม่ ต่อให้ไม่มีลูกค้าก็ยังอยู่ได้สบาย ๆ เพราะเงินสนับสนุนส่วนใหญ่ก็มาจากฉันเอง
“โอเค ฉันยอมรับว่าจริง แต่แกก็รู้ว่าฉันไม่ได้อยากฟุ่มเฟือยนี่” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่แพรวาก็ยังคงหัวเราะเหมือนสนุก
“อย่าคิดมากน่าเจ นานๆ ที” พูดจบก็ยักคิ้วให้ฉัน
ฉันถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะยอมเดินไปจ่ายเงินในที่สุด
หลังจากนั้น ยัยคุณหนูแพรวาก็ไม่ปล่อยฉันไปง่าย ๆ เธอลากฉันไปยังร้านทำผมและแต่งหน้าในห้างหรู ความหรูหราของร้านกับกลิ่นหอมละมุนของน้ำหอมที่อบอวลทำให้ฉันรู้สึกประหม่าเล็กน้อย
ทีมช่างมืออาชีพเข้ามาจัดการทุกอย่าง ตั้งแต่ทรงผมยันการแต่งหน้า ฉันปล่อยให้พวกเขาทำงานอย่างชำนาญ โดยมีแพรวาคอยสั่งโน่นสั่งนี่อย่างกระตือรือร้น
เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น ฉันยืนมองตัวเองในกระจก และสิ่งที่สะท้อนกลับมาทำให้ฉันถึงกับอึ้ง
นี่คือฉันจริง ๆ เหรอ?
ผู้หญิงในกระจกสวมเดรสสีดำเข้ารูปที่เน้นส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างพอดิบพอดี ตัวผ้าเนื้อดีแนบลู่กับร่าง รอยต่อและการตัดเย็บทำให้เดรสดูเหมือนผลงานศิลปะที่สร้างขึ้นมาเพื่อฉันโดยเฉพาะ
ทรงผมที่เดิมเคยรวบตึงอย่างง่าย ๆ ถูกแปลงโฉมเป็นลอนใหญ่ปลายสะบัดที่ไล่ระดับอย่างเป็นธรรมชาติ ผมเงางามราวกับเส้นไหมถูกปล่อยลงมาระกรอบใบหน้า ทำให้ลุคดูอ่อนหวานแต่แฝงความมั่นใจ
ส่วนใบหน้าของฉัน... โครงหน้าเดิมที่เคยดูจืดชืดกลับโดดเด่นด้วยการแต่งหน้าแบบมืออาชีพ ดวงตาคมโตถูกแต่งด้วยอายแชโดว์โทนสีทองและน้ำตาล พร้อมอายไลเนอร์ที่เพิ่มความคมชัด ขนตางอนยาวจนเหมือนจะสะกดทุกสายตา แก้มมีสีชมพูระเรื่ออย่างพอดี และริมฝีปากทาด้วยลิปสติกสีแดงก่ำที่ทำให้ลุคดูหรูหรา
“นี่...นี่ฉันจริง ๆ เหรอ?” ฉันถามแพรวาด้วยเสียงเบาหวิว
แพรวายิ้มกว้าง ดวงตาเธอเปล่งประกายด้วยความภูมิใจ
“ใช่! นี่แหละ เจ เวอร์ชั่นที่ดีที่สุด! ฉันบอกแล้วว่าชุดนี้เกิดมาเพื่อแก!”
เสียงพูดคุยในร้านที่เคยดังแว่วกลับเงียบลง ฉันหันไปเห็นสายตาของผู้คนในร้าน ทั้งลูกค้าและพนักงาน ต่างหยุดมองฉันด้วยความตะลึง บางคนกระซิบกระซาบกันเบา ๆ
“โห...นั่นใครกัน?”
“สวยจัง...เหมือนดาราเลย”
ฉันหน้าแดงเล็กน้อย แต่ก็แอบรู้สึกดีลึก ๆ แพรวาหัวเราะคิกคักก่อนจะกระซิบใกล้ ๆ หูฉัน
“เห็นมั้ย? แกน่ะ สะกดทุกสายตาเลยน้า~” เธอยิ้มเจ้าเล่ห์
ฉันได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ หวังว่าคืนนี้จะไม่มีปัญหานะ
• • • • • • •
ภายในผับอีคลิปส์ ลักซ์ เลาจน์ บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงเพลงจังหวะเร้าใจและแสงไฟหลากสีที่สะท้อนบรรยากาศสนุกสนาน ทุกคนในงานดูเหมือนจะลืมความเครียดจากการเรียนและงานไปชั่วขณะ
ฉันกับแพรวายืนอยู่ตรงหน้าประตู กวาดตามองเพื่อนร่วมคณะที่กำลังสนุกสนานเฮฮากันอย่างเต็มที่ แก้วเครื่องดื่มในมือสลับกับเสียงหัวเราะดังแข่งกับเสียงเพลง
“แพรวา! ทางนี้!” เสียงพลอย เพื่อนร่วมรุ่นตะโกนเรียกพลางยกมือโบก
“ไปเร็วแก!”
แพรวารีบดึงมือฉันเดินตรงไปยังโต๊ะทันที ท่ามกลางสายตาและเสียงฮือฮาของนักศึกษาชายหลายคนที่หันมามองเราตลอดทาง
“เฮ้ย นั่นเจเหรอวะ?”
“โคตรสวย!”
“แม่ง ซ่อนรูปชัด ๆ!”
“เชี่ย มีแฟนยังวะเนี่ย?”
“จีบได้มั้ยวะ”
ฉันพยายามทำหูทวนลม ไม่สนใจเสียงซุบซิบและสายตาที่จับจ้องมาทางฉัน บอกตามตรง มันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกภูมิใจหรือเขินอายเลย มีแต่ความเหนื่อยหน่ายที่เกาะกุมอยู่ในใจ
ถ้าเลือกได้ ฉันอยากกลับไปเปิดคอมพิวเตอร์ เปิดเกมคิงดอม แล้วเข้าสู่โลกที่ฉันคุ้นเคย เข้าไปเผชิญหน้ากับบอสในดันเจี้ยน มากกว่ามาอยู่ในผับที่เต็มไปด้วยแสง สี และเสียงแบบนี้
“แกอย่าทำหน้าเหมือนคนอยากกลับบ้านได้มะ”
แพรวาพูดพลางกระซิบข้างหูฉัน เธอหัวเราะน้อย ๆ ก่อนจะดันฉันให้นั่งลงข้าง ๆ พลอย
ฉันถอนหายใจ แต่ก็ยอมตามเธอแต่โดยดี สายตาหลายคู่ยังคงจับจ้องมาที่โต๊ะของเรา บางคนมองด้วยความทึ่ง บางคนมองด้วยความสนใจจนน่ารำคาญ
แต่ฉันรู้ตัวเองดีว่า ฉันไม่ได้มาเพื่อใครในงานนี้เลยแม้แต่น้อย ถ้าจะมีเหตุผลเดียวที่ทำให้ฉันอยู่ต่อ ก็คงเป็นเพราะแพรวาเพื่อนตัวดีของฉันนี่แหละ
แทนไทนั่งอยู่ในโซนวีไอพีด้านบนของงานปาร์ตี้ประจำควอเตอร์มาตั้งแต่เริ่มงาน ดวงตาคมจ้องมองลงไปยังฝูงชนด้านล่าง แต่ทันทีที่เขาเห็นร่างบางในชุดเดรสสีดำที่กำลังเดินเข้ามาในงาน ทุกอย่างรอบตัวเหมือนหยุดนิ่งเขาขบกรามแน่นจนเห็นสันกรามชัด สายตาคมกริบมองเธอที่อยู่ในเดรสสีดำเข้ารูปอย่างไม่พอใจเธอโคตรสวย...ผิวขาวเนียนตัดกับผ้าสีดำแนบลำตัว เส้นโค้งเว้าถูกเน้นจนเห็นได้ชัดแบบที่ใครเห็นก็ต้องมองตาม แผ่นหลังที่เปิดเผยในชุดนั้นทำให้เขารู้สึกบางอย่างพลุ่งพล่านแต่สิ่งที่ทำให้เขาหัวเสีย คือชุดนั้นมันเน้นรูปร่างของเธอทุกส่วนอย่างชัดเจน แผ่นหลังที่เปิดเผยขับกับผิวเนียนละเอียดจนใคร ๆ ก็ต้องมอง เธอดึงดูดสายตาของผู้ชายทุกคนในงาน รวมถึงคนที่เขาไม่อยากให้มอง“ให้ตายสิ…” เขาพึมพำเสียงต่ำ ก่อนจะกระดกแก้ววิสกี้ในมือจนหมดในครั้งเดียว แล้วกระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรงจนแก้วแทบแตกปึง!“ใจเย็น นายหัวร้อนอะไร?” เสียงทุ้มต่ำของเคน พี่ชายต่างแม่ดังขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขานั่งพิงโซฟาอย่างสบายใจ“เปล่า...” แทนไทตอบเสียงแข็ง ใบหน้าเคร่งขรึม สายตายังจับจ้องไปที่เจไม่วางตา“หวงล่ะสิ” เคนยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นพลางยิ้มก
“แล้ว...พี่แทน...ต้องการอะไรคะ?”“ฉันอยากได้...เธอ”คำพูดของเขาทำให้เจนิ่งอึ้งไป ราวกับโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ ดวงตาของเธอสบเข้ากับสายตาคมกริบของเขา ซึ่งไม่แสดงความลังเลแม้แต่น้อยในช่วงที่เจกำลังงุนงงกับคำพูดนั้น แทนไทถือโอกาสโอบเอวเธอและพาเธอเคลื่อนไหวออกจากฟลอร์อย่างแนบเนียน จนกระทั่งพวกเขาไปหยุดอยู่บริเวณมุมหนึ่งของผับที่ค่อนข้างเงียบสงบ“เอ่อ...ฉันไม่เข้าใจค่ะ”แทนไทกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์“เมื่อวานเธอบอกว่า โค้ดที่รันในระบบมันดูแปลกๆ ไม่ใช่เหรอ?”“อ่า...ค่ะ”“เพราะงั้น ฉันอยากให้เธอช่วยดูให้หน่อยว่ามันแปลกยังไง”น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง แต่รอยยิ้มที่ส่งมาทำให้เธอรู้สึกถึงบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่าคำพูดเจถอนหายใจเบา ๆ เมื่อเข้าใจว่าเขาหมายถึงเรื่องระบบในเกม ไม่ใช่เรื่อง...อื่นที่เธอเผลอคิดไปไกลเขาหมายถึง...เรื่องโค้ดในระบบเกมใหม่สินะเฮ้อ...เจ แกก็คิดไปเรื่องอะไรเนี้ย!“ว่าไง?”“เอ่อ...ฉันขอเวลาคิดหน่อยได้มั้ยคะ?”“ได้ แต่อย่านาน” แทนไทตอบพลางมองเธอด้วยสายตาที่เหมือนรู้ทันทุกอย่าง“ฉันไม่ชอบรอ”คำพูดของเขาทำให้เจรู้สึกเหมือนถูกกดดัน แต่ในเวลาเดียวกันก
ในยามค่ำคืนที่เงียบสงบ แสงไฟถนนสาดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ในห้องของเจ เธอนั่งอยู่บนโซฟาในชุดเสื้อคลุมตัวบาง เนื้อผ้าบางเบาแนบลู่ไปกับผิวเนียนละเอียด มือเรียวถือแก้วโกโก้ร้อนที่ยังมีไออุ่นลอยจาง ๆ แต่จิตใจกลับล่องลอยไปไกล“ฉันอยากได้...เธอ”คำพูดของแทนไทยังคงดังก้องในหัว รอยยิ้มมุมปากของเขา และดวงตาคมที่มองเธอราวกับเป็นสิ่งเดียวในโลกยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำ มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนสะกดจนยากจะสลัดออก“โอ๊ย!! จะคิดถึงคำพูดของเขาทำไมเนี่ย เจ!!” เธอบ่นกับตัวเองพลางยกมือขึ้นขยุ้มผมเบา ๆ อย่างหงุดหงิดดวงหน้าหวานของเธอขึ้นสีระเรื่อเมื่อนึกถึง...จูบ จูบที่เขามอบให้เธอนี่ฉันปล่อยให้เขาจูบอีกแล้ว!แค่จูบแรกที่เขาขโมยไปยังไม่พอ ยังมีครั้งที่สองอีก... แค่คิดถึงก็ทำให้เธอแทบอยากมุดหน้าลงหมอนหนีความอับอาย“โธ่ว้อย! เจ ทำไมพอสบตากับเขาทีไร ลืมตัวทุกที อะไรกันวะเนี่ย!”เธอบ่นพลางทิ้งตัวลงบนโซฟา มือเล็กวางแก้วโกโก้ไว้บนโต๊ะอย่างแรงจนเสียงดังเบา ๆ ก่อนจะเริ่มตีขาไปมาเหมือนเด็ก ๆ ที่กำลังขัดใจ“ทำไมเขาต้องทำแบบนั้นด้วยนะ! เขามองฉันเป็นอะไร...แค่แหย่เล่นเหรอ หรืออะไรกันแน่?” เธอพึมพำเสียงเบาในอากาศเ
แทนไทยืนพิงรถสปอร์ตสีดำสนิทอยู่ที่ลานหน้าตึกเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์คอมพิวเตอร์ ร่างสูงสง่าในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัวกับกางเกงสแลคสีดำเรียบหรู สายตาคมกวาดมองไปยังนักศึกษาที่เดินขวักไขว่เข้าออกตึกเรียนเขายกข้อมือดูนาฬิกาเรือนหรูที่แวววาวภายใต้แสงแดดอ่อน ๆ พร้อมถอนหายใจเบา ๆ เวลาเลิกเรียนของเธอกำลังใกล้เข้ามา แต่ในความรู้สึกของเขากลับรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าเธอจะมาตามนัดไหม?ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในหัวเขาตั้งแต่เมื่อคืนแน่นอนว่าเขาไม่ใช่คนชอบรอใคร แต่สำหรับเจ...มันต่างออกไป เขาไม่อยากเสี่ยงกับการที่เธออาจจะเปลี่ยนใจเพราะถ้าเธอไม่มา เขาก็จะพาเธอไปเองตารางเรียนของเธออยู่ในมือเขาแล้ว การเข้าถึงข้อมูลเหล่านั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา ไม่ใช่เพียงเพราะเขาเก่งด้านเทคโนโลยี แต่เพราะเธอคือคนสำคัญที่เขาอยากรู้ทุกอย่างขณะที่เขากำลังครุ่นคิด สายตาคมก็สะดุดเมื่อเห็นร่างบางในชุดนักศึกษาก้าวออกมาจากตึกเรียนเจในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตา กระโปรงพลีทสีดำความยาวเหนือเข่ากำลังดึงดูดสายตาของใครหลายคน รูปร่างที่สมส่วนของเธอช่างขับให้เสื้อเชิ้ตเรียบ ๆ ดูน่ามอง กระโปรงที่พอดีตัวเผยให้เห็นช่วงข
เจนั่งนิ่งไป หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาจากอก ใบหน้าร้อนวูบวาบจนแทบไม่อยากเงยหน้าขึ้นมองเขา ขณะที่เธอกำลังพยายามรวบรวมสติ แทนไทก็ยื่นมือมาหมุนเก้าอี้ที่เธอนั่งให้หันมาทางเขาเจเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยคำถามทำไมโดนจูบอีกแล้วอะ?เธอเม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าแดงระเรื่ออย่างชัดเจน ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเบา“ทำไมพี่จูบฉันล่ะคะ?”“อยากจูบ”เขาตอบตามตรง ไม่มีท่าทีลังเล ดวงตาคมเข้มสบกับดวงตากลมโตของเธออย่างแน่วแน่ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์และแรงปรารถนาเจนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดเสียงแผ่ว“พี่อยากจูบ...ผู้หญิงทุกคนแบบนี้รึเปล่าคะ?”“แค่เธอ”คำตอบของเขาสั้นและหนักแน่น ริมฝีปากยกยิ้มเล็กน้อยโดยที่สายตาไม่หลบเธอเลยคำพูดนั้นทำคนตัวเล็กนิ่งอึ้งไปถนัดใจ เธอขมวดคิ้วมุ่น สับสนกับคำตอบที่เรียบง่ายแต่ชวนให้มึนงงทำไมเขาตอบคำถามได้มึนขนาดนี้?ตอบสั้นๆ ใครจะไปรู้ที่สำคัญ เขาจีบเธอเหรอ?เธอสรุปแบบนี้ได้ใช่มั้ย?ขณะที่เจกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เธอก็รู้สึกถึงมือหนาที่เชยคางของเธอขึ้นอย่างแผ่วเบา สัมผัสนั้นทำให้เธอเงยหน้าขึ้นโดยอัตโนมัติดวงตาคมของแทนไทจับจ้องมาที่เธอ ราวกับกำลัง
แทนไทนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องประชุมส่วนตัวของบริษัท มือหนาพลิกเอกสารเกี่ยวกับการอัพเดทแพทช์เกมคิงดอมเควสออนไลน์ เกมที่กำลังโด่งดัง และบริษัทกำลังเตรียมจัดกิจกรรมครบรอบสามปีให้กับบรรดาแฟนเกมทั้งหลายเขาดูสงบนิ่งเหมือนปกติ แต่ดวงตาคมกลับแฝงด้วยความคิดที่กำลังวิเคราะห์รายละเอียดตรงหน้าประตูห้องประชุมถูกเปิดออกอย่างไม่เป็นทางการ พร้อมกับการปรากฏตัวของคินและซัน รวมถึงเพื่อนร่วมทีมคนอื่นที่พร้อมเข้าประชุม“ไอ้คุณแทนไทครับ!” คินเอ่ยเสียงดังทันทีที่ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงข้าม สีหน้าเจ้าเล่ห์ฉายชัดแทนไทเหลือบตามองคินเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาสนใจกองเอกสารเหมือนไม่ได้ยิน“เมื่อวันงานปาร์ตี้ มึงหิ้วน้องเจกลับบ้านเหรอ?” คินถามต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสนุกแทนไทหยุดมือเล็กน้อย แต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง เขาพลิกหน้ากระดาษต่อไปเหมือนไม่ใส่ใจ“อ๊ะ อ๊ะ อย่ามาปฏิเสธ กูมีหลักฐานนะเว้ย!” ซันที่นั่งลงข้าง ๆ ชิงพูดขึ้น พร้อมยื่นโทรศัพท์มือถือที่เปิดภาพหน้าจอเอาไว้ภาพนั้นชัดเจนจนไม่อาจโต้แย้งได้—ภาพที่แทนไทกำลังเปิดประตูรถสปอร์ตคันหรูให้เจขึ้นรถหน้าผับอีคลิปส์แทนไทละสายตาจากเอกสาร หันไปมองซันด้วยส
ขณะที่ฉันนั่งฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะ คิดไม่ออกว่าจะให้คำตอบไอ้พี่แทนไทยังไงดี มือถือของฉันก็เด้งเตือนข้อความไลน์ขึ้นมาTAIRA_T ขอเพิ่มคุณเป็นเพื่อนใครหว่า ? ไทระ ที???ด้วยความอยากรู้ ฉันเลยกดรับแอดไปJIDAPA_W: สวัสดีค่ะ ใครคะ?TAIRA_T: ลืมกันซะแล้ว?“ใครกัน” ฉันขมวดคิ้วมองข้อความนั้นพร้อมกับพึมพำเบาๆJIDAPA_W: เอ่อ...เรารู้จักกันด้วยเหรอคะ?TAIRA_T: ...TAIRA_T: คำตอบก็ไม่ให้ แล้วยังลืมกันอีกเหรอแม่มึง!!มือฉันปล่อยไอโฟนหล่นลงบนโต๊ะทันที ทำให้แพรวาที่เดินมาถึง จ้องมองฉันอย่างสงสัย“อะไรของแก ไม่ใช้ก็บอกสิ ฉันจะได้เอา” ยัยแพรวาพูดพร้อมกับหยิบมือถือฉันขึ้นไปดู“เอ้ย แก! เอาคืนมานะ!” ฉันรีบลุกขึ้นพยายามแย่งคืน แต่ไม่ทันการแพรวากวาดสายตาอ่านข้อความบนหน้าจอ ก่อนที่ดวงตาของเธอจะเบิกกว้าง“พี่แทนไท?”“เอาคืนมา!”ฉันร้องเสียงหลง แต่แพรวากลับวางกระเป๋าลงบนโต๊ะทันที และถือมือถือเดินหนีไปอ่านต่ออย่างรวดเร็ว“ไหนดูดิ๊! โอ๊ยยย...พี่แทนไทขอแกเป็นแฟน!!!?”เสียงยัยเพื่อนตัวแสบพูดดังลั่น“เงียบไปเลย! แก!” ฉันรีบพุ่งตัวไปฉวยมือถือกลับมาในที่สุด พลางก้มมองหน้าจออย่างรวดเร็วข้อความที่ขึ้นอยู่ทำให้ฉันอ้าป
เดี๋ยวสิ!!สถานการณ์ตอนนี้มันอะไรกัน!?ไหนเขาบอกว่าจะพาฉันมาดูงานไงแล้วทำไมฉันถึงมานั่งคร่อมบนตักเขาแบบนี้!?ไม่ใช่แค่นั้น... ฉันยังปล่อยให้เขาจูบ จนปากฉันแทบจะบวมเจ่อไปหมดแล้ว!เขาทั้งดูด ดึง และสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปากฉันอย่างช่ำชอง ราวกับจะสูบวิญญาณฉันไปให้ได้ทุกครั้งที่ริมฝีปากของเขาประกบลงมาฉันพยายามจะพูด แต่ยังไม่ทันได้ออกเสียงดี เขาก็ผละจูบออกเพื่อให้ฉันหายใจ แล้วกดจูบลงมาใหม่ราวกับไม่ต้องการให้ฉันพูดอะไรเลยนี่เขากำลังหลอกล่อฉันด้วยจูบหวานๆ เรอะ!?“อื๊อ...พี่แทน..เดี๋ยวค่ะ..งื้อ”เขาแทบไม่ให้ฉันพูดออกมาเป็นประโยคชัด ๆ เลยด้วยซ้ำ จูบของเขาหวานล้ำ ลึกซึ้ง แต่ก็ร้อนแรงจนทำให้สติของฉันกระเจิดกระเจิงจูบซ้ำ ๆ ของเขาวนเวียนอยู่บนริมฝีปากฉันอย่างนานจนฉันไม่แน่ใจว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้วและไม่ใช่แค่จูบเท่านั้น...มือของเขาที่ซุกซนจนเหมือนปลาหมึก กำลังเลื่อนไล้ไปตามแผ่นหลังของฉัน ก่อนจะล้วงเข้ามาใต้เสื้อ ปลายนิ้วของเขาสัมผัสผิวฉันจนรู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ไปทั่วทั้งตัว“พี่แทน...อึก...พอเถอะค่ะ” ฉันพยายามจะดึงมือเขาออก แต่จังหวะเดียวกันนั้น เขาก็ล่อลวงฉันด้วยจูบหวาน ๆ ที่ทำให้ฉันอ่อนแรง แ
เสียงบรรเลงเปียโนแผ่วเบาของ Canon in D คลอเคลียไปกับบรรยากาศแสนโรแมนติกของ Aurora Grand Hall สถานที่จัดงานแต่งงานสุดหรูที่ถูกตกแต่งอย่างงดงามเหนือคำบรรยายภายในฮอลล์กว้างใหญ่ถูกประดับประดาไปด้วยดอกไม้สีขาวนวล สลับกับสีพีชและทองอย่างลงตัว ซุ้มดอกไม้ที่ตกแต่งด้วย ไลแลค และ ไฮเดรนเยีย ส่งกลิ่นหอมละมุนชวนให้รู้สึกอบอุ่นและผ่อนคลาย แสงไฟจากแชนเดอเลียร์คริสตัลที่ห้อยระย้าอยู่เหนือศีรษะส่องประกายระยิบระยับ เพิ่มความหรูหราให้กับงานราวกับงานราตรีในเทพนิยายพรมยาวสีงาช้างทอดตัวจากประตูทางเข้าจรดแท่นพิธี สองข้างทางเต็มไปด้วยแขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมเป็นสักขีพยานในวันสำคัญ ทุกสายตาจับจ้องไปยังประตูทางเข้า—ที่ซึ่งช่วงเวลาสำคัญของงานกำลังจะเริ่มขึ้นบนเวทีหลัก มีจอ LED ขนาดใหญ่กำลังฉายภาพของคู่บ่าวสาว ตั้งแต่วันแรกที่พวกเขาพบกัน จนถึงวันที่พวกเขาก้าวข้ามทุกอุปสรรคและยืนเคียงข้างกันในวันนี้—วันที่พวกเขาจะเริ่มต้นชีวิตคู่ร่วมกัน—และแล้ว ประตูบานใหญ่ก็ค่อยๆ เปิดออก—เสียงบรรเลงดนตรีดังกระหึ่มขึ้นอีกครั้ง แขกในงานต่างกลั้นหายใจ เฝ้ารอการปรากฏตัวของเจ้าสาวที่แท่นพิธี เจ้าบ่าว—แทนไทยืนรออยู่ในชุดสูททักซิ
ภายในห้องแต่งตัวของเจ้าสาว กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกลิลลี่และกุหลาบขาวอบอวลไปทั่ว ผสมกับกลิ่นหอมจางๆ ของเครื่องหอมที่จุดไว้เพื่อสร้างบรรยากาศให้สงบและผ่อนคลายแสงแดดยามสายส่องผ่านม่านโปร่งสีขาว กระทบกับชุดเจ้าสาวที่เจสวมใส่อยู่ ชุดเดรสสีขาวบริสุทธิ์ตัดเย็บด้วยผ้าซาตินเนื้อนุ่ม แต่งด้วยลูกไม้ปักมือที่แสนประณีต ประดับไข่มุกเม็ดเล็กละเอียดราวกับหยดน้ำค้างต้องแสง กลีบผ้าถูกออกแบบให้พริ้วไหวอย่างเป็นธรรมชาติ สะท้อนแสงวาววับราวกับต้องมนต์เจนั่งอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ ผิวเนียนละเอียดของเธอแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบา ดวงตากลมสวยสะท้อนเงาของตัวเองในกระจก ผมยาวสลวยถูกเกล้าขึ้นอย่างเรียบร้อย ปล่อยปอยผมนิดๆ ลงมารับกับกรอบหน้าทำให้ดูอ่อนหวานกว่าเดิมเธอขยับมือสัมผัสชายกระโปรงเบาๆ ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ราวกับเพิ่งตระหนักได้จริงๆ ว่าวันนี้...เป็นวันแต่งงานของเธอ“เฮ้อ...”เสียงถอนหายใจแผ่วเบาหลุดออกมา เธอไม่ได้ไม่อยากแต่งงาน... แต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเกินไปเพียงสามเดือนก่อน ข่าวการหมั้นหมายของเธอกับแทนไทกลายเป็นกระแสใหญ่ ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอ ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่กำลังจะได้แต่งงานกับเจ้าของบริษัทเ
สามเดือนต่อมา—บรรยากาศภายใน Aurora Convention Hall คึกคักไปด้วยเสียงฮือฮาของเหล่านักข่าวและแฟนเกมที่มารวมตัวกันเพื่องานแถลงข่าวครั้งยิ่งใหญ่ของเมกาเบิร์ธ สตูดิโอบนเวทีหลัก จอ LED ขนาดยักษ์ฉายภาพโลโก้ของเกมใหม่ล่าสุด ‘Helios Online’ หรือที่รู้จักกันในชื่อ โปรเจกต์ H—เกมออนไลน์ระดับ Next-Gen ที่ใช้เทคโนโลยี Neural AI อันล้ำสมัย ซึ่งสามารถพัฒนาและตอบสนองต่อผู้เล่นได้อย่างอัจฉริยะและบุคคลที่กำลังได้รับความสนใจจากทุกสายตาในตอนนี้ คือชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสีดำสง่า ‘แทนไท ไทระ คณิณัตถ์’ ซีอีโอของเมกาเบิร์ธ สตูดิโอเขานั่งอยู่บนเวทีหลัก ข้างๆ กับคณะผู้บริหารและทีมพัฒนา ใบหน้าคมเข้มยังคงสงบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความมั่นใจแสงแฟลชจากกล้องจำนวนมากสาดส่องมายังเวทีแทนไทนั่งไขว่ห้าง มือข้างหนึ่งจับไมโครโฟน ดวงตาคมจับจ้องไปที่นักข่าวที่กำลังยกมือขอสัมภาษณ์พิธีกรยื่นไมค์ให้กับนักข่าวคนแรก“คุณแทนไท โปรเจกต์ H หรือ Helios Online เป็นเกมที่ใช้ AI ขั้นสูง ซึ่งนับเป็นเทคโนโลยีใหม่ของวงการเกมออนไลน์ คุณช่วยอธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ไหมครับ?”แทนไทพยักหน้าช้าๆ ก่อนตอบเสียงเรียบแต่หนักแน่น“Helios
ภายในห้องทำงานของแทนไท กลิ่นกาแฟอ่อน ๆ ลอยอวลในอากาศ แต่บรรยากาศกลับเย็นยะเยือกจนน่าขนลุกชายหนุ่มนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาหนังสีดำ ดวงตาคมกริบจับจ้องไปที่หน้าจอทีวีขนาดใหญ่ที่กำลังรายงานข่าว การหายตัวไปของบุคคลสำคัญในคดีอาชญากรรมทางเทคโนโลยี“คริส วอลตัน ผู้บริหารระดับสูงของนีโอนิกซ์ หายตัวไปเมื่อคืนที่ผ่านมา ทางการกำลังเร่งติดตามตัว— “ซันที่ยืนอยู่ตรงโต๊ะทำงาน พึมพำขึ้นขณะโยนแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะกระจกเสียงดัง“หมอนั่นหายตัวไปเหรอ?”“ก็ไม่แปลก” คินเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ หยิบแก้วเหล้าขึ้นจิบด้วยสีหน้าเรียบเฉย“คนอย่างมัน พอรู้ว่าทางการกำลังจ้องเล่นงาน ก็คงเตรียมแผนหนีไว้อยู่แล้ว”แทนไทเหยียดยิ้มบางๆ แต่ในดวงตามีเพียงความเย็นชา“หนี? คิดว่าไปได้ไกลแค่ไหนกัน?”เขาหยิบมือถือขึ้นมา กดโทรออกไปยังหมายเลขหนึ่ง เสียงเรียกสัญญาณดังขึ้นเพียงครั้งเดียว ก่อนจะมีเสียงตอบรับจากปลายสายแทนไทพูดเพียงสั้น ๆ“จัดการตามแผน”ปลายสายเงียบไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะตอบกลับมาเสียงเรียบ “รับทราบครับ”• • • • • • •อีกฟากหนึ่งของโลก—“บ้าชิบ! ทำไมเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้!?”คริส วอลตัน เดินวนไปมาอยู่ภายในห้องเพนต์เฮา
ภายในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาล เสียงเครื่องวัดชีพจรดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อจางๆ ลอยอวลในอากาศ แสงไฟสีขาวสะอาดตาทำให้บรรยากาศของห้องดูเงียบเหงาไปถนัดตาซันและคินนั่งอยู่คนละฝั่งของเตียง พวกเขาเฝ้าดูธีรัชที่ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ ผ้าพันแผลสีขาวบริเวณชายโครงด้านซ้ายของเขา บ่งบอกถึงร่องรอยของกระสุนที่ฝังเข้าไปในร่างกายเขาเกือบตาย—เพราะการตัดสินใจของตัวเองโชคดีที่นำตัวมาส่งโรงพยาบาลได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นป่านนี้คงไปนอนเฝ้ารากมะม่วงแล้ว หมอแจ้งว่า กระสุนไม่โดนอวัยวะสำคัญแต่ก็ทำให้เสียเลือดไปมากกว่าที่คาด ทั้งซันและคินถึงจะได้ยินแบบนั้น แต่ก็ยังไม่วางใจแม้หมอจะบอกว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ทั้งซันและคินก็ยังไม่วางใจกริ๊ก...เสียงเปิดประตูทำให้ทั้งสองเงยหน้าขึ้นทันที“มันยังไม่ตื่นอีกเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากหน้าประตู ก่อนที่ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตดำจะก้าวเข้ามาในห้อง ดวงตาคมกริบของแทนไทกวาดมองไปยังร่างที่นอนแน่นิ่งบนเตียง ก่อนจะสบตากับซันและคิน“อืม...หมอบอกว่ามันเสียเลือดเยอะ โชคดีที่กระสุนไม่ได้โดนอวัยวะสำคัญ” ซันพูดเสียงเรียบ แต่แฝงความเป็นกังวล“แต่มันก็เกือบไปแล้
ภายในห้องประชุมลับของเมกาเบิร์ธ แทนไทนั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ มือข้างหนึ่งเคาะลงบนโต๊ะเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ดวงตาคมกริบจับจ้องไปยังหน้าจอที่กำลังแสดงข้อมูลของ นีโอนิกซ์—บริษัทคู่แข่งที่พยายามเล่นสกปรกกับพวกเขามาตลอดทุกการเคลื่อนไหวของฝั่งนั้นถูกเก็บบันทึกไว้หมดแล้วหลักฐานการว่าจ้างแฮ็กเกอร์ที่พยายามแทรกซึมเข้าระบบ ข้อมูลการโอนเงินระหว่างบุคคลที่เกี่ยวข้อง—ทุกอย่างอยู่ในมือของพวกเขาแล้วซันนั่งไขว่ห้างอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ เขาใช้ปลายนิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ สีหน้าครุ่นคิด ขณะที่คินนั่งเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ กอดอกแน่น พลางจ้องมองหน้าจอที่ฉายเอกสารลับต่างๆ“เราได้ข้อมูลที่ต้องการหมดแล้ว” ซันเป็นคนเอ่ยขึ้นก่อน น้ำเสียงของเขาหนักแน่นและจริงจัง“ไอ้พวกนั้นคิดว่าแผนมันยังไม่แตก” คินเสริมเสียงเรียบ ก่อนจะกระตุกยิ้มเย็นแทนไทละสายตาจากหน้าจอ ดวงตาคมกริบเปล่งประกายเจ้าเล่ห์“เพราะงั้น...” เขาหยุดเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ“ได้เวลา ‘ส่งคืน’ แล้วล่ะ”ซันกับคินสบตากันทันที—พวกเขารู้ดีว่า แทนไทหมายถึงอะไรแทนไทยิ้มเย็นขณะเลื่อนสายตาอ่านแผนตอบโต้บนไอแพดที่เขาเตรียมการมาอย่างดี เขาหันไปม
สถานที่นัดหมาย - ลานจอดรถชั้นใต้ดินธีรัชก้าวเดินเข้าไปในลานจอดรถที่เงียบสงัด เสียงฝีเท้าของเขาก้องสะท้อนกับผนังคอนกรีต ดวงตาของเขากวาดมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวังร่างสูงของชายคนหนึ่งก้าวออกมาจากเงามืด สวมเสื้อโค้ทยาวสีดำ ดวงตาสีน้ำแข็งของเขามองธีรัชด้วยสายตาเยือกเย็นคริส วอลตัน“นายมาสายไปสามนาที” คริสพูดเสียงเรียบธีรัชแค่นหัวเราะ “ฉันต้องแน่ใจว่าฉันไม่ได้ถูกตามอยู่”คริสเลิกคิ้วก่อนจะยื่นมือออกมา“แล้วโค้ดล่ะ?”ธีรัชไม่พูดอะไร เพียงแค่หยิบแฟลชไดรฟ์ออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วยื่นให้ชายตรงหน้าคริสรับแฟลชไดรฟ์ไป ก่อนจะส่งให้ลูกน้องที่ยืนอยู่ด้านหลัง ชายคนนั้นต่อแฟลชไดรฟ์เข้ากับแล็ปท็อปที่เตรียมมา และเริ่มต้นตรวจสอบไฟล์ธีรัชยืนนิ่ง ไม่แสดงพิรุธใดๆเขารู้ว่าไอ้พวกนี้ต้องตรวจสอบก่อนอยู่แล้วคริสจ้องหน้าจอ ขณะลูกน้องของเขากำลังไล่ดูโค้ดภายในแฟลชไดรฟ์“โค้ดมันดูปกตินะครับ” ลูกน้องของคริสพึมพำพลางพิมพ์รันระบบ“แน่นอน มันคือโค้ดจากฉัน” ธีรัชตอบเสียงเรียบคริสหรี่ตา “ฉันหวังว่านายจะไม่เล่นตุกติกนะ ธีรัช”ธีรัชยักไหล่ “ฉันก็หวังว่านายจะรักษาสัญญา”คริสจ้องหน้าเขา ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ“ฉันไม่ทำร้ายนา
ธีรัชกำมือแน่นดวงตาใต้กรอบแว่นไหววูบไปชั่วขณะ เมื่อเห็นข้อความแจ้งเตือนสีแดงสดบนหน้าจอ[SYSTEM OVERRIDE][Unauthorized File Transfer Detected][Security Breach Logged - Report Sent to Admin]เสียงข้อความแจ้งเตือนดังขึ้นซ้ำๆ ดังก้องในโสตประสาท ราวกับตอกย้ำว่า เขาถูกจับตาดูอยู่ทุกฝีก้าว‘แม่งเอ๊ย… มีคนจับตาดูเราอยู่จริงๆ’ธีรัชกัดฟันแน่น แต่สีหน้าของเขายังคงเรียบเฉย ไม่มีความตื่นตระหนกแม้แต่น้อยเขารู้ว่าเรื่องนี้ต้องเกิดขึ้นมันเป็นแค่เรื่องของเวลาเท่านั้นเขาไม่แปลกใจเลยที่แทนไทสามารถดักทางเขาได้ แต่ถึงอย่างนั้น ธีรัชก็ยังคงเดินไปตามแผนของตัวเองต่อไปอย่างแนบเนียนชายหนุ่มถอนหายใจแผ่วเบา ก่อนจะเอื้อมมือไปกดปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ของตัวเองด้วยท่าทีสงบนิ่ง ไม่มีความเร่งรีบ ไม่มีอาการลุกลี้ลุกลนราวกับว่า...เขาไม่ได้กังวลอะไรเลยมือของเขาเอื้อมไปดึงแฟลชไดรฟ์ออกจากพอร์ต USB ก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋าเสื้อสูทของตัวเองอย่างระมัดระวังแม้ว่าทางฝั่งของเมกาเบิร์ธจะพยายามสกัดการโอนถ่ายข้อมูล แต่สิ่งที่พวกเขา ไม่รู้ ก็คือ...โค้ดที่เขาเตรียมไว้ตั้งแต่แรกนั้น—เป็นโค้ดปลอมแท้จริงแล้ว เขาไม่เคยตั้งใจจะหั
ภายในห้องทำงานของธีรัช แสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์สะท้อนใบหน้าของชายหนุ่มที่กำลังขบกรามแน่น ดวงตาคมใต้กรอบแว่นเต็มไปด้วยความลังเล ขณะที่นิ้วมือสั่นเล็กน้อยเหนือแป้นพิมพ์บรรยากาศภายในห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงพัดลมของคอมพิวเตอร์ที่ทำงานอย่างต่อเนื่องและเสียงลมหายใจหนักๆ ของธีรัชโค้ดที่อยู่ตรงหน้าเขา —โค้ดชุดนี้... โปรเจกต์ Hมันเป็นมากกว่าแค่ชุดคำสั่ง มันคือเทคโนโลยีที่สามารถเปลี่ยนแปลงอนาคตของวงการเกมออนไลน์ได้Neural AI System คือหัวใจของโปรเจกต์ H มันคือปัญญาประดิษฐ์อัจฉริยะที่สามารถเรียนรู้ ปรับตัว และพัฒนาได้ด้วยตัวเอง AI นี้สามารถจำลองพฤติกรรมของผู้เล่น สร้างปฏิสัมพันธ์ที่สมจริง และที่สำคัญ—มันสามารถวิวัฒนาการได้เองโดยแทบไม่ต้องมีมนุษย์ควบคุมถ้าโค้ดนี้ตกไปอยู่ในมือของนีโอนิกซ์...ธีรัชกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ความคิดที่ว่าโค้ดที่เขาเป็นคนพัฒนาอาจถูกนำไปใช้เป็นเครื่องมือทำลายบริษัทที่เขาทำงานมาตลอด มันทำให้เขาอยากจะลุกขึ้นแล้วลบไฟล์พวกนี้ทิ้งซะแต่เขาไม่มีทางเลือกธีรัชกำมือแน่น พยายามไม่คิดถึงน้ำเสียงเย้ยหยันของ คริส วอลตัน ที่กดดันเขามาหลายสัปดาห์“นายไม่มีทางเลือก ธีรัช ถ้าน