ตอนที่6 เชื่อรึยัง

เขาพาฉันขึ้นรถไปที่บ้าน ระหว่างทางไม่มีการเอ่ยบทสนทนาใดๆจากฉันกับเขาสักคำ เขานั่งนิ่งไม่พูดไม่จาสายตามองไปที่ถนน ฉันก็เหมือนกัน

ณ บ้านของฉัน...

"ผมรออยู่ในรถแล้วกัน" เขาหันมาพูดกับฉัน 

ฉันลงจากรถแล้วรีบเดินเข้าบ้าน 

"อ้าว อีบัวแกกลับมาทำไม" 

"แม่ ทะ ทำไมแม่ถามบัวแบบนี้" ฉันน้ำตาคลอ หรือว่าที่ผู้ชายคนนั้นพูดจะเป็นเรื่องจริง 

"ก็ฉันขายแกไปให้กับเสี่ยดินเขาแล้ว แกจะกลับมาทำไม ไปๆเดี๋ยวได้ซวยกันหมดพอดี เงินที่เสี่ยแดนให้ฉันเอาไปใช้หนี้พนันหมดแล้ว ถ้าเสี่ยมาทวงคืนฉันจะทำยังไง ไม่ชิบหายกันหมดรึไง" แม่พูดพร้อมกับผลักฉันให้ออกจากบ้าน 

"ขะ ขาย แม่ขายบัวจริงๆใช่ไหม ฮึก..." 

ฉันร้องไห้สะอื้นออกมาอย่างหนัก 

แม่ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง ขายฉันทำไม แม่เคยรักฉันบ้างไหม ที่ผ่านมาฉันพยายามทำงานหาเงินมาให้เพื่อหวังจะให้แม่เห็นฉันดีในสายตาบ้าง แม่ไม่เลย ขนาดแค่กอดฉันยังไม่เคยได้รับมันจากแม่เลย 

"บัว แม่เป็นหนี้พนัน แม่ไม่มีทางเลือก บัวช่วยแม่นะ กลับไปกับเสี่ยดินเขา แม่รับเงินมาแล้ว ถ้าบัวกลับมาอยู่บ้านแม่จะเอาเงินที่ไหนไปคืน" 

แม่พูดน้ำเสียงที่เย็นลงจากเมื่อกี้ มันทำให้ฉันแปลกใจเพราะแม่ไม่เคยแทนตัวเองว่าแม่กับฉันเลยสักครั้ง นี่คือครั้งแรก มันทำให้หัวใจฉันพองโตขึ้นมาทันที

"ละ แล้วทำไมแม่ไม่บอกบัวสักคำ ทำไมแม่ไม่ถามบัวเลยสักคำ ฮึก..." 

"ช่วยแม่นะลูก ใบหนาดมันก็ยังเด็กแม่ไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ" แม่เอามือขึ้นมาลูบหัวฉันเบาๆ 

"ตะ แต่บัวอยากอยู่กับแม่ หนี้ผู้ชายคนนั้นเดี๋ยวบัวทำงานหาเงินใช้ให้เอง ฮึก..."

"หาเงินใช้ชาตินี้เมื่อไหร่จะหมด เอาน่าบัวยังไงลูกก็เป็นเมียเสี่ยดินแล้ว ช่วยแม่นะลูก" 

"กะ ก็ ได้ค่ะ บัวยอมกลับไปกับเขาก็ได้ ฮึก...." 

แม่คลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ 

"แต่แม่ต้องสัญญากับบัวนะคะ ว่าแม่จะไม่เล่นการพนันอีก ฮึก..." 

"จ่ะ แม่จะไม่เล่นการพนันอีกแล้ว ไปเถอะเดี๋ยวเสี่ยดินรอนาน" 

แม่พาฉันมาส่งที่รถของผู้ชายคนนั้น 

"บะ บัวขอกอดแม่ได้ไหม ฮึก..." 

"ได้สิลูก ทำไมจะไม่ได้ละ" 

สิ้นสุดคำพูดของแม่ ฉันก็โผล่เข้ากอดแม่แน่น นี่คือครั้งแรกที่ฉันได้กอดแม่จริงๆ มันอบอุ่นมากจนฉันไม่อยากปล่อยกอดออกจากแม่เลย 

"บัว ไปได้แล้วเสี่ยดินรอนานแล้ว" แม่เปิดประตูรถแล้วก็ดันฉันเขาไปในรถพร้อมกับปิดประตูให้ด้วย 

รถหรูเคลื่อนผ่านหน้าบ้านฉันไปช้าๆ ฉันหันกลับไปมองแม่ที่ยืนโบกมือให้ฉันจนสุดสายตา 

"ทีนี้เชื่อผมรึยัง ว่าแม่คุณขายคุณให้กับผมแล้ว" 

"แม่บัวจำเป็นต้องใช้เงิน แม่ไม่ได้ตั้งใจจะขายบัวให้กับคุณ" 

"งั้นหรอ ?" 

"บัวต้องอยู่กับคุณนานเท่าไหร่ กี่เดือน กี่ปี" ฉันหันหน้าไปตามเขาที่กำลังขับรถอยู่ 

"จนกว่าผมจะเบื่อคุณ..." 

สิ้นสุดคำพูดของเขาฉันก็เงียบ รู้สึกอยากจะร้องไห้อีกแล้ว ฉันไม่อยากอยู่กับเขาฉันอยากอยู่บ้าน 

"คุณให้เงินแม่บัวไปสิบล้านใช่ไหมคะ"

"อื้ม..."

"ถะ ถ้าบัวอยากจะผ่อนจ่ายเดือนละหมื่น..."

"ไม่ได้!!" 

ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบเขาก็รีบพูดสวนขึ้นมาทันควัน 

"ผมซื้อคุณเงินสด ถ้าอยากจะไปจากผมคุณก็จ่ายเงินคืนมาสิบล้าน" 

ฉันนั่งเงียบก้มหน้า สิบล้าน ฉันจะหาจากไหนมาให้เขา ลำพังเงินหมื่นยังหาเลือดตาแทบกระเด็น 

ณ ห้างสรรพสินค้า...

ฉันได้แต่เดินตามหลังเขา ไม่กล้าเอ่ยถามอะไร ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะพาฉันมาที่นี่ทำไม 

เขาพาฉันเดินเข้าไปที่ร้านเสื้อผ้าของผู้หญิง 

"ไปเลือกเสื้อผ้า ผมจะรออยู่ตรงนี้" 

ฉันเดินไปเลือกเสื้อผ้าตาที่เขาบอกอย่างว่าง่าย เพราะฉันไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาจากบ้านเลยสักชุด 

หลังจากซื้อเสื้อผ้าเสร็จ เขาก็พาฉันไปซื้อของอย่างอื่นต่อ จนตอนนี้ของเต็มมือฉันไปหมด 

"พอแล้วค่ะ บัวถือไม่ไหวแล้ว..." ฉันร้องท้วงเขา 

เขาหันมามองฉันแล้วก็เลื่อนสายตาลงต่ำมามองที่มือฉันที่กำลังหิ้วของพะรุงพะรังอยู่ 

"อื้ม งั้นกลับ" พูดจบเขาก็เดินผ่านหน้าฉันไป 

ฉันถอนหายใจออกมายาวๆ ก่อนจะก้าวขาเดินตามหลังเขา

"...เสี่ยข๋า" จู่ๆก็มีผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้เดินมากอดแขนเขา 

เธอสวยมาก สวยจนฉันรู้สึกอิจฉาหน้าตาของเธอ 

"เอาเงินนี่ไป แล้วก็กลับไปรอผมที่ห้อง" เขายื่นเงินมาให้ฉันหนึ่งพันบาท 

เขาเห็นว่าฉันไม่รับเงินของเขาสักที เขามองฉันด้วยหน้าตาที่ไม่สบอารมณ์ แล้วก็ยัดเงินใส่มือฉัน จากฉันเขาก็เดินจากไปพร้อมกับผู้หญิงที่เดินมาทักเขาเมื่อกี้