บทที่ 2 สวมรอย

บรืนนน~

เมษายิ่งบีบมือเข้าหากันแน่นกว่าเดิมในตอนที่ได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน หากให้เดาคงเป็นเจ้านายบุตรชายของสาริกานั่นเอง แววตาที่ฉายด้วยความกังวลปรายมองไปยังประตูอย่างลุ้นระทึก

หัวใจดวงน้อย ๆ ที่เต้นแรงอยู่แล้วพลันเต้นแรงยิ่งกว่าเดิมวินาทีที่ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างสูงโปร่งราวกับนายแบบปรากฏกายตรงหน้าประตู

เห็นในรูปว่าหล่อมากแล้วพอได้เห็นตัวจริงยิ่งหล่อกว่าในรูปเป็นร้อยเท่า เขาเป็นผู้ชายที่ดูดีตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าจนผู้หญิงอย่างเธอยังเทียบไม่ได้เลย

เขาหล่อ เขาดูดี เขาตรงสเปคของเธอทุกอย่างนี่คือความคิด และความรู้สึกของเธอในตอนนี้..

"เธอคงไม่ลืมใช่ไหมว่าอะไรควรไม่ควร" เหมือนสาริกาพอจะอ่านสีหน้าของเด็กสาวออกจึงพูดดักทางเอาไว้เสียก่อน 

ซึ่งมันก็ได้ผลคำพูดของสาริกาทำให้เมษาสติคืนกลับมาพยักหน้ารับคำน้อย ๆ "ค่ะ"

เธอจำได้ขึ้นเพราะสาริกาย้ำนักหนาว่าทำเฉพาะหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายห้ามรู้สึก หรือตกหลุมรักลูกชายของท่านเด็ดขาด แน่นอนว่าเธอรู้ตัวเองดีเช่นกันว่าไม่คู่ควรกับชายหนุ่มสักนิด

"ดีมาก" สาริกายกยิ้มมุมปากอย่างพอใจที่เด็กสาวว่านอนสอนง่าย ก่อนจะมองไปยังบุตรชายที่เดินเข้ามาพร้อมกับผู้หญิง และเด็กน้อยอีกหนึ่งคนด้วยสายตาเรียบนิ่งไม่แสดงปฏิกิริยาใด ๆ ออกมาให้เห็น

ขณะที่เมษากลับรู้สึกผิดขึ้นมาจับใจเมื่อมองหน้าของหญิงสาวกับเด็กน้อยหน้าตาน่ารักที่ยืนจับมือกับชายหนุ่ม

มองดูแล้วเหมือนทั้งสามจะรักกันมากหากเธอไม่รู้มาก่อนว่าอะไรเป็นอะไรคงคิดว่าทั้งสามเป็นพ่อแม่ลูกกันจริง ๆ นี่เธอจะต้องทำลายความรักของสามคนตรงหน้าจริง ๆ หรือ

"อึก.."

เธอรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาฉับพลันในตอนที่ชายหนุ่มตวัดสายตามองหน้าเธอคล้ายกับว่าสงสัยอะไรบางอย่าง แต่เพียงเสี้ยวนาทีเขาก็เสสายตากลับไปมองหน้าสาริกาแทนพร้อมกับเอ่ยแนะนำหญิงสาวกับเด็กน้อยที่ยืนเคียงข้างให้สาริกาได้รู้จัก

"แม่ครับนี่ส้มแฟนของผมครับ ส่วนนี่น้องภริตาครับเป็นลูกของส้ม"

"สวัสดีค่ะ" สิ้นคำแนะนำชายหนุ่มผู้หญิงชื่อส้มก็ยกมือไหว้แม่ของเขาด้วยท่าทางนอบน้อม เช่นเดียวกับเด็กน้อยภริตาที่ยกมือขึ้นไหว้ตามผู้เป็นแม่ของตัวเอง "สวัสดีค่ะ"

"อืม.." สาริกาพยักหน้ารับด้วยท่าทางเรียบนิ่งพลางไล่สายตามองแฟนของบุตรชายอย่างพินิจพิจารณา

ขณะที่เมษาทำได้เพียงนั่งมองทั้งสามคนพูดคุยกันเงียบ ๆ แม้ลึก ๆ ในใจเธอเองจะรู้สึกไม่ชอบเอาเสียเลยกับสายตา และท่าทางที่สาริกาใช้มองหญิงสาวกับลูก มันดูเหยียด ๆ ยังไงไม่รู้แต่ก็นั้นแหละเธอเป็นผู้น้อยจะทำอะไรได้

"นั่งก่อนสิครับ" ด้านเจ้านายไม่ได้คิดเอะใจอะไรเลยเพราะเขาค่อนข้างมั่นใจว่าผู้เป็นแม่จะต้องชอบหญิงสาวจึงเชื้อเชิญให้เธอนั่ง ก่อนเขาจะจูงมือเด็กน้อยให้ไปหย่อนก้นนั่งด้วยกันบนโซฟาไม่คิดสนใจผู้หญิงอีกคนที่นั่งข้างผู้เป็นแม่สักนิด

"นายจำได้ไหมลูกคนนี้ใคร" เมื่อทุกคนนั่งลงกับที่สาริกาก็เริ่มเปิดประเด็นคุยทันที

โดยการถามไถ่บุตรชายพร้อมกับยื่นมือไปโอบไหล่หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยท่าทางรักใคร่เอ็นดูแตกต่างจากก่อนหน้านี้ที่อยู่กันสองคนสิ้นเชิงทำเอาเมษานึกฉงนไม่น้อยกับการแสดงของสาริกา แต่ก็ทำได้แค่ฝืนยิ้มออกมาบาง ๆ

ขณะที่เจ้านายกลับไม่เข้าใจว่าผู้เป็นแม่ต้องการอะไรถึงถามแบบนี้แทนที่จะสนใจแฟนของเขา ได้แต่เก็บความสงสัยไว้แล้วตอบไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"จำไม่ได้ครับ"

สายตาจ้องมองหน้าผู้หญิงที่นั่งข้าง ๆ ผู้เป็นแม่อย่างพินิจ แต่ไม่ว่าพยายามนึกเท่าไรก็นึกไม่ออก เขาไม่เคยเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้สักครั้งแล้วจะจำได้ยังไงกัน

"ลูกนี่แย่จริง ๆ เลยนะตานาย จำหนูลียาคู่หมั้นตัวเองไม่ได้ยังไงกัน"