บทที่ 7 แผนร้าย

หลังจากวันนั้นเวลาก็ล่วงเลยมาหนึ่งอาทิตย์เต็ม ๆ ดูเหมือนทุกอย่างจะราบรื่นดีเพราะสาริกาไม่ได้โทรมาระราน หรือทำอะไรตามที่พูดขู่เอาไว้กับส้มทำให้เจ้านายสบายใจได้บ้าง 

และได้แต่หวังว่าท่านจะยอมหยุดขัดขวางเรื่องการแต่งงานของเขากับแฟนสาวสักที

วันนี้เขาจึงคิดไว้ว่าจะเอาคำตอบจากแฟนสาวเพราะให้เวลาเธอได้คิดมาหนึ่งอาทิตย์เต็ม ๆ แล้ว

ครืดดด~

ระหว่างที่กำลังขับรถไปหาแฟนสาวที่บ้านเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขาชะลอความเร็วของรถลงเล็กน้อยก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาดู 

คิ้วเข้มขมวดชนกันเล็กน้อยครั้นเห็นว่าสายที่โทรเข้ามาคือผู้เป็นแม่อดสงสัยไม่ได้ว่าท่านมีอะไรถึงได้โทรมาแต่เช้า ๆ จึงกดรับสาย

"ว่าไงครับแม่"

(ลูกทำอะไรอยู่เหรอ)

"กำลังขับรถครับ แม่มีอะไรรึเปล่าโทรหาผมแต่เช้า"

(ลูกไม่กลับบ้านหลายวันแล้ว เย็นนี้กลับมาทานข้าวที่บ้านนะแม่คิดถึง) 

คำตอบจากผู้เป็นแม่ทำให้เจ้านายแปลกใจเล็กน้อย แต่พอได้ฟังน้ำเสียงแสนเศร้าของท่านก็ทำให้เขาเกิดความรู้สึกผิดน้อย ๆ 

ปกติท่านไม่เคยใช้น้ำเสียงเศร้าระคนน้อยใจแบบนี้เอาจริง ๆ เขาก็ผิดที่โกรธจนลืมไปว่ายังไงท่านก็เป็นแม่

"ได้ครับ" คิดได้ดังนั้นจึงตอบตกลงไปโดยไม่คิดเอะใจอะไรสักนิด

(แม่จะรอนะ) 

"ครับ" 

ครั้นวางสายจากผู้เป็นแม่เขาก็ลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ได้แต่หวังว่าท่านจะไม่ทะเลาะกับเขาเรื่องการแต่งงานอีกนะเพราะเขาอุตส่าห์ยอมกลับบ้านหลังจากที่ไม่กลับไปถึงหนึ่งอาทิตย์เต็ม ๆ 

สาเหตุคือไม่อยากทะเลาะกับท่านนั่นแหละ 

เขาลอบถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ก่อนจะสลัดความคิดเรื่องผู้เป็นแม่ออก แล้วบึ่งรถตรงไปบ้านแฟนสาวด้วยความเร็ว เพียงไม่นานรถคันหรูก็เคลื่อนตัวมาจอดลงยังจุดหมาย 

เจ้านายหอบถุงขนมพะรุงพะรังที่ซื้อมาฝากเด็กน้อยภริตากับแฟนสาวเดินเข้าไปในบ้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ต่อให้จะเจอเรื่องอะไรมาแค่มาถึงบ้านแฟนสาว และคิดว่าจะได้เจอเด็กน้อยภริตาก็ทำให้เขายิ้มได้ทันทีมันช่างเป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์

"พ่อนายย.." 

ทันทีที่เขาย่างกรายเข้าไปในบ้านเสียงใส ๆ ของคนที่เขากำลังคิดถึงก็ดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มหวาน ๆ ที่ส่งมาให้ แบบนี้จะไม่ให้เขาหลงรักเด็กน้อยคนนี้ได้ยังไงกัน

"สวัสดีตอนเช้าครับคนสวย" เขาเอ่ยทักทายเด็กน้อยด้วยใบหน้าเคลือบรอยยิ้มพร้อมกับเดินเข้าไปหย่อนก้นนั่งลงข้าง ๆ วางถุงขนมในมือลงบนโต๊ะกระจก ก่อนจะวางมือลงบนศีรษะเล็กทุยแล้วขยี้เบา ๆ ด้วยความรักใคร่เอ็นดูโดยมีแฟนสาวนั่งมองอยู่บนโซฟาอีกตัว 

เขานั่งหยอกล้อกับเด็กน้อยภริตาครู่ใหญ่จึงหันไปเอ่ยกับแฟนสาว "วันนี้พี่มาเอาคำตอบครับ น้องมีคำตอบให้พี่รึยัง"

"มีแล้วค่ะ ส้มตกลงค่ะ" ส้มตอบพลางระบายยิ้มอ่อนให้หนุ่มคนรัก ความจริงเธอได้คำตอบตั้งแต่สามวันที่แล้วเพียงแต่รอให้เขาทวงคำตอบเท่านั้นเอง 

เธอคิดไตร่ตรองมาดีแล้วว่าจะเร่งงานแต่งให้เร็วขึ้นตามที่เขาขอเพราะเธอเชื่อมั่นในตัวเขาเชื่อว่าเขาจะทำได้ตามที่สัญญาเอาไว้ 

"จริงเหรอครับ พี่ดีใจที่สุดเลย" 

เจ้านายดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่จากที่แอบกลัวกับคำตอบก็ใจฟูขึ้นมาทันทีหากไม่ติดว่ามีเด็กน้อยอยู่เขาอยากจะกระโดดเข้าไปกอดเข้าไปหอมแก้มแฟนสาวสักฟอดใหญ่ขอบคุณที่เธอยอมตกลงแม้จะมีปัญหามากมายก็ตาม 

"งั้นพี่จะไปหากฤษ์เลยนะครับ"

"ค่ะ"

"เรื่องนี้พ่อกับแม่น้องรู้แล้วใช่ไหมครับ" 

"รู้แล้วค่ะ ส้มโทรบอกพวกท่านแล้วว่าจะเลื่อนงานแต่งให้เร็ว พวกท่านก็ไม่ว่าอะไร"

"ครับ ขอบคุณน้องอีกครั้งนะพี่สัญญาว่าจะทำให้น้องกับลูกมีแต่ความสุข" เขาเอ่ยขอบคุณแฟนสาวด้วยความซาบซึ้งสุดใจที่ยอมตกลงทั้งที่มีปัญหาเรื่องแม่กับว่าที่คู่หมั้นอะไรนั่นอยู่แท้ ๆ

"ค่ะ ส้มก็ต้องขอบคุณพี่เช่นกันที่แสนดีกับส้ม และลูกเสมอมา" ส้มยิ้มตอบหนุ่มคนรักก่อนจะเลื่อนสายตามองหน้าลูกที่นั่งมองหน้าเธอกับชายหนุ่มตาปริบ ๆ คงสงสัยว่าพวกเธอพูดอะไรกันอยู่

"น้องริตาดีใจไหมครับอีกไม่นานพ่อนายก็จะได้อยู่กับน้องริตาตลอดแล้วเพราะพ่อนายกับแม่ส้มกำลังจะแต่งงานกันครับ" เป็นเจ้านายที่เอ่ยบอกเด็กน้อย

"จริงเหรอคะ เย้ ๆ! น้องริตาดีใจจังเลยค่ะ" 

เด็กน้อยได้ยินดังนั้นก็ลุกกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจทำให้ส้มกับเจ้านายพลอยหัวเราะออกมาอย่างนึกเอ็นดู

บรรยากาศภายในห้องโถงเป็นไปอย่างอบอุ่นให้ความรู้สึกเสมือนว่าทั้งสามเป็นพ่อแม่ลูกกันจริง ๆ เจ้านายอยู่เล่นกับเด็กน้อยและแฟนสาวจนเที่ยงจึงขอตัวกลับคอนโด 

ครั้นตกเย็นเขาก็ขับรถกลับบ้านตามที่ได้รับปากผู้เป็นแม่ไว้

เมื่อมาถึงบ้านเขาก็ต้องแปลกใจเพราะบริเวณลานสนามหญ้าหน้าบ้านมีการตั้งโต๊ะ และอุปกรณ์ต่าง ๆ ไว้คล้ายกับว่ามีงานเลี้ยงสังสรรค์อะไรสักอย่าง แต่มันงานเลี้ยงสังสรรค์อะไรนี่สิเพราะวันนี้ไม่ได้เป็นวันเกิดใคร หรือวันพิเศษอะไรเลย

เขาได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้แล้วเปิดประตูลงจากรถเดินเข้าไปในบ้าน ทว่าพอเดินมาถึงห้องโถงเขาก็ต้องอารมณ์เสียขึ้นมาดื้อ ๆ เพียงเห็นหน้าผู้หญิงที่อยากเป็นเมียเขาจนตัวสั่นนั่งอยู่กับพ่อแม่ด้วย 

แม้ไม่สบอารมณ์ แต่เขาก็ทำได้แค่เก็บเอาไว้แล้วเดินเข้าไปหย่อนก้นนั่งบนโซฟาตัวที่ยังว่างอยู่

"มีงานอะไรกันรึเปล่าครับเห็นแม่บ้านเหมือนกำลังเตรียมของอยู่ที่สนามหน้าบ้าน" 

เอ่ยถามพ่อแม่ถึงสิ่งที่กำลังสงสัยโดยทำเหมือนอีกคนที่นั่งอยู่เป็นอากาศไม่มีตัวตน เขาไม่แม้จะชายตามองเธอสักนิด ต้องการทำให้รู้ว่าเธอไม่ได้มีค่ามีตัวตนในสายตาเขาสักนิดถึงอยู่บ้านหลังนี้ไปก็เปล่าประโยชน์

"อ่อ แม่อยากเปลี่ยนบรรยากาศในการทานข้าว และอยากจะถือโอกาศนี้สังสรรค์กันในครอบครัวน่ะเลยให้แม่บ้านเตรียมสถานที่ด้านนอก" สาริกาตอบบุตรชายด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ทว่าในแววตากลับแฝงไปด้วยอะไรบางอย่างหากสังเกตดี ๆ ถึงจะเห็น

"แม่มาอารมณ์ไหนครับ" คำตอบจากผู้เป็นแม่ทำเอาเจ้านายฉงนไม่น้อยมองหน้าของท่านอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ร้อยวันพันปีท่านไม่เคยมีความคิดแบบนี้มันแปลก ๆ แต่เขาก็ไม่สามารถหาคำตอบได้ หรือบางทีเขาอาจจะคิดมากเกินไปก็ได้ 

"ก็ช่วงนี้บ้านเราบรรยากาศมันอึมครึมไง" สาริกาพูดโกหกไปทั้งที่ความจริงไม่ใช่ เธอมีแผนบางอย่างอยู่ในใจต่างหากจึงจัดงานสังสรรค์ภายในครอบครัวและเรียกให้บุตรชายกลับมา

"ครับ" เจ้านายเลือกจะสลัดความระแวงที่มีต่อผู้เป็นแม่ออกหลงเชื่อสนิทใจว่าท่านคงอยากทำให้บรรยากาศภายในครอบครัวดีขึ้นมาจริง ๆ 

ส่วนเมษาเองก็ไม่ได้รู้เรื่องเช่นกันว่าสาริกามีแผนบางอย่างเธอเองก็เชื่อสนิทใจว่าสาริกามีจุดประสงค์อย่างที่พูดจริง ๆ 

ทว่าเธอยังแอบติดอยู่นิดหนึ่งคือทำไมสาริกาต้องให้เธออยู่ร่วมด้วยในเมื่อรู้ ๆ กันอยู่ว่าลูกชายตัวเองไม่ชอบหน้าเธอเลย

ดูอย่างตอนนี้สิหน้าเธอเขาก็ไม่แม้จะชายตามองทำราวกับว่าตรงนี้ไม่มีเธออยู่ด้วยซ้ำ แต่ก็นั่นแหละเธอทำได้แค่คิด และเก็บความสงสัยเอาไว้นั่งฟังสามคนพ่อแม่ลูกคุยไปเงียบ ๆ 

ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงแม่บ้านที่จัดเตรียมอาหารก็มาบอกว่าอาหารเสร็จเรียบร้อยพร้อมรับประทานแล้ว

สาริกา สามี และเจ้านายจึงพากันเดินออกไปยังลานสนามหญ้าหน้าบ้านซึ่งเป็นสถานที่ทานมื้อเย็น และสังสรรค์กันในคืนนี้โดยมีเมษาเดินตามหลังไปติด ๆ 

ความอึดอัด และลำบากใจเข้าเล่นงานเมษาฉับพลันเมื่อทุกคนนั่งลงบนโต๊ะอาหาร โดยสาริกานั่งข้างคนเป็นสามี เจ้านายนั่งอยู่อีกฝั่งคนเดียวซึ่งไม่ต้องให้ใครบอกก็รู้ว่าเธอต้องนั่งข้างเขาเพราะเก้าอี้มีสี่ตัวพอดี 

'อ่า..ให้ตายสิ' เธอได้แต่สบถในใจยิ่งเห็นสายตาที่ชายหนุ่มตวัดมองมาอย่างเอาเรื่องก็ยิ่งทำให้เธอแทบลืมหายใจ อยากจะหายไปจากตรงนี้ด้วยซ้ำแต่ติดที่เธอไม่มีมนต์วิเศษนี่สิ 

สุดท้ายจึงทำได้แค่พาตัวเองไปนั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ คนที่กำลังแสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างเลี่ยงไม่ได้

ตลอดการทานข้าวเธอรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมากจนข้าวก็แทบกลืนไม่ลง ความจริงไม่ได้รู้สึกหิวเลยด้วยซ้ำยิ่งมีอีกคนนั่งอยู่ใกล้ยิ่งแล้วใหญ่แม้บรรยากาศรอบตัวจะดีก็ตาม 

แต่นั่นแหละเธอขัดสาริกาไม่ได้ต้องฝืนทานไปเรื่อย ๆ จนข้าวหมดจาน