ตอนที่2.เจตนาบริสุทธิ์

เณรคังเดินเข้ามาเมียงมองด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามประสาเด็กเลยถูกจามิลดุเอา เณรน้อยทำคอย่น ถอยห่างออกไปนิดหนึ่ง ทำให้จามิลคล่องตัวขึ้น เขาบอกธีราด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

          “ผมเป็นพระก็จริง แต่พระสงฆ์ที่คีรีมันมีกฎวินัยไม่เหมือนกับพระสงฆ์ที่บ้านเมืองของคุณ ที่คีรีมีนนี่พระสงฆ์แตะเนื้อต้องตัวผู้หญิงได้ หากมีเจตนาบริสุทธิ์หรือเพื่อให้ความช่วยเหลือ”

          “หรือคะ” หญิงสาวพยักหน้ารับรู้ “คล้าย ๆ กับพระสงฆ์ทิเบตบางนิกายเลย”

          “ผมขอดูข้อเท้าของคุณหน่อย” จามิลเอ่ยพร้อมกับจับข้อเท้าหญิงสาว

          ธีราไม่ขัดขืน มองดูเขาถอดรองเท้าบูทสั้นของเธอออกอย่างเบามือด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบ พอเขาลองขยับข้อเท้าของเธอ หญิงสาวก็ร้องเบา ๆ “อู๊ย เจ็บ”

     เขาปล่อยมือข้างที่จับเท้าให้ขยับ แต่มือซ้ายที่ประคองข้อเท้าไว้ไม่ได้ปล่อย “คุณลองขยับเท้าเองดูสิครับ”

        หญิงสาวทำตาม ผลคือเธอขยับเท้าเองได้

          “แต่ยังรู้สึกเสียวแปลบ ๆ อยู่เลยค่ะ” เธอบอกอาการ

          จามิลจึงใช้นิ้วมือคลึงข้อเท้า “อดทนหน่อยนะคุณธีรา ถ้าไม่รีบนวดตั้งแต่ตอนนี้มันจะอักเสบไปอีกนาน”

          หญิงสาวพยักหน้า พยายามไม่ส่งเสียงร้องหรือครวญคราง จามิลนวดข้อเท้านานราวสิบนาทีก็วางเท้าหญิงสาวลงบนพื้นอย่างแผ่วเบา

          “ข้อเท้าคุณแพลง ควรงดการเดินสักวันสองวัน เดี๋ยวผมจะจัดยาให้นะครับ”

        หญิงสาวเลิกเรียวคิ้วงามเป็นเชิงถาม

          “เป็นยาสมุนไพรน่ะครับ” พระหนุ่มตอบยิ้มๆ

          “ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวยิ้มตอบ

          จามิลหันไปมองเชิงเนินพลางเอ่ย “บ้านพักของอู๋อยู่ทางโน้น ต้องเดินต่ออีกประเดี๋ยวเดียว”

          “หา!” หญิงสาวอุทานลั่น “ยังมีอีกประเดี๋ยวเดียวหรือคะ?”

          “อะไรหรือครับ?” จามิลถามอย่างงุนงง

          “ฉันว่าฉันคงเดินต่อไม่ไหวแน่ ๆ” หญิงสาวบอกตามตรง

          “นั่นน่ะสิ” เขามีสีหน้าครุ่นคิดก่อนตัดสินใจพูดว่า “งั้นผมแบกคุณไปเอง”

          “หา!” หญิงสาวอุทานลั่นอีกครั้ง ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่ดีมั้งคะ”

          คังพูดขัดจังหวะ จามิลหันไปพูดกับเณรน้อยสองสามประโยค เณรน้อยก็ตรงเข้ามาจับเท้าหญิงสาวข้างที่ยังไม่ได้ถอดรองเท้า พยายามถอดรองเท้ากึ่งบูทสั้นออก

          หญิงสาวกระถดเท้าหนีพลางถาม “เณรจะทำอะไรน่ะ?”

          “คังจะช่วยถือรองเท้าให้คุณเอง ผมจะได้แบกคุณสะดวกหน่อย” จามิลกล่าว

          “คุณเอาจริงหรือ?” หญิงสาวย้อนถาม

          “จริงสิครับ” พระหนุ่มตอบหนักแน่นก่อนพูดต่อ “คุณถอดรองเท้าอีกข้างให้คังเถอะ เพราะข้างที่เจ็บคงใส่รองเท้าไม่ได้ ใส่ข้างไม่ใส่ข้างมันดูแปลกๆชอบกล”

          หญิงสาวพยักหน้ารับ ถอดรองเท้าแล้วยื่นให้เณรน้อย คังถือรองเท้าแล้ววิ่งตัวปลิวลงไปยังเชิงเนิน

          จามิลยอบตัวลงให้หญิงสาวเกาะบ่าได้ถนัดแล้วแบกเธอขึ้นหลัง ก่อนจะยืดตัวตรงแล้วเดินลิ่วๆ ลงไปยังเชิงเนิน

          ธีราอดถามไม่ได้ “คุณไม่รู้สึกหนักหรือคะ?”

          “ตัวคุณยังเบากว่ากระสอบข้าวสาร” เขาตอบ

          “พูดอย่างกับคุณแบกกระสอบข้าวสารบ่อยๆ” หญิงสาวเอ่ย

          “คุณพูดถูก ที่คีรีมันนี่ทุกคนต่างทำงานตามความสามารถ ไม่เว้นแม้แต่พระสงฆ์ ตัวผมยังหนุ่มแน่นจึงมีหน้าที่แบกหามของหนัก” ปากของเขาพูดไปเรื่อย แต่ฝีเท้ากลับไม่ลดระดับความเร็วแม้แต่น้อย

          “แล้วคุณไม่ต้องเรียนพระธรรมหรือคะ?” หญิงสาวถาม

          “เรียนครับ แต่พวกเราจะเรียนกันตอนเย็นหลังเลิกงานประจำวันแล้ว” เขาตอบพลางหัวเราะเบาๆ

          “คุณเรียนอะไรบ้างคะ?” หญิงสาวถามอย่างชวนคุย

          ทว่าจามิลกลับตอบอย่างจริงจัง “พวกเราเรียนพระธรรมคำสอนของพระพุทธองค์ เรียนสมาธิกรรมฐาน และศิลปะการป้องกันตัว เพื่อกระตุ้นลมปราณให้ร่างกายอบอุ่นแข็งแรง”

พูดจบจามิลเดินเลี้ยวตรงเหลี่ยมเขาก็เห็นกระท่อมดินคลุมหลังคาด้วยผ้าใบขนจามรีที่เชิงเขาถัดลงไปหน่อยอย่างถนัดตา

          “นั่น! บ้านของอู๋” จามิลเอ่ย

          “ไหนคะ?” ธีราขยับตัวเพื่อให้เห็นถนัดตา

          เธอเห็นสาวชาวบ้านคนหนึ่งวิ่งตรงมาจากบ้านของอู๋ ตรงมาทางนี้ พร้อมกับส่งเสียงเรียก

          “จามิลๆๆ”

          พอมาถึงตัวจามิล หล่อนตวัดสายตามองธีราแวบหนึ่งพร้อมกับพูดจายืดยาว

          จามิลหัวเราะเบาๆ แล้วเอ่ยเป็นภาษาไทย “นี่คุณธีรา ลูกสาวของครู รินเซนพูดภาษาไทยเถอะ คุณธีราจะได้ฟังรู้เรื่อง”

          แม้ปากกล่าววาจาแต่เท้าจามิลก็ไม่ยอมหยุดพัก ยังคงเดินตรงไปที่กระท่อมหลังนั้นอย่างรวดเร็วและมั่นคง

   รินเซนวิ่งตามพลางเอ่ยเป็นภาษาไทยด้วยน้ำเสียงแปร่งๆ “ผู้หญิงไทยมาคีรีมันทำไม?”

          ธีรารับรู้ถึงความไม่เป็นมิตรในน้ำเสียงของเจ้าหล่อน

          “คุณธีรามาตามหาครู” จามิลตอบเสียงเรียบ

          “ดอกเตอร์ธีระนะหรือ? เขาหายไปนานแล้ว หายไปตั้งแต่สิบปีก่อน” รินเซนพูดแบบไม่ถนอมน้ำใจคนฟัง

          “ก็เพราะพ่อหายไปฉันถึงต้องมาตามหายังไงละ” หญิงสาวชาวไทยเอ่ยบ้าง

          “ไม่มีทางหาเจอหรอก” รินเซนพูดเสียงห้วน

          เมื่อเดินถึงกระท่อมรินเซนเป็นคนเปิดประตูรั้วอย่างเสียไม่ได้ เดินผ่านประตูรั้วเข้าไปก็เห็นจามรีขนยาวตัวหนึ่งถูกล่ามอยู่หน้าบ้าน คังกุลีกุจอยกเก้าอี้ไม้มาให้

จามิลจึงค่อยๆ วางธีรานั่งลงบนเก้าอี้ตัวนั้น

          “คุณมาบ้านฉันทำไม?” รินเซนถามทันทีที่อีกฝ่ายลงจากหลังจามิล

          “ฉันมาหาอู๋ ลูกหาบคนเดียวของคุณพ่อที่รอดชีวิตกลับมา” ธีราตอบตามตรง

          “พ่อฉันไม่พบคนแปลกหน้า” รินเซนพูดเสียงห้วนอย่างมะนาวไม่มีน้ำ

          “แต่…” ธีราเพิ่งอ้าปาก

        รินเซนชิงตัดบท “ไม่มีแต่ ไม่ให้พบก็คือไม่ให้พบ”

        หญิงสาวรู้สึกลำบากใจจนต้องหันไปสบตาจามิล

          พระหนุ่มจึงเอ่ยขึ้นว่า “ให้คุณธีราพบเถอะ เผื่อจะได้เบาะแสอะไรบ้าง”

          “ไม่” รินเซนเอ่ยเสียงเรียบพลางเชิดดวงหน้าจิ้มลิ้มสูง

          จามิลนิ่งไปอึดใจหนึ่งก่อนพูดเสียงเรียบ ทว่าเฉียบขาด “นี่เป็นคำสั่งของท่านอาจารย์นะรินเซน”

          รินเซนลดทีท่าผยองลงเปลี่ยนเป็นอัดอั้นตันใจ ก่อนจะหันกายเดินนำเข้าไปในกระท่อม “งั้นตามมาสิ”

          คังคว้าท่อนไม้ยาวเหมาะมือจากที่ไหนหญิงสาวไม่ทันเห็น เขายื่นส่งให้เธอยิกๆ หญิงสาวส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้เณรน้อยแล้วรับท่อนไม้มาช่วยพยุงตัว เดินโขยกเขยกตามรินเซนเข้าไปในกระท่อม

ภายในกระท่อมมืดกว่าข้างนอกทำให้หญิงสาวต้องยืนนิ่งหลับตาเพื่อปรับสายตาครู่หนึ่งก่อนจะลืมตากวาดมองไปรอบห้อง ห้องที่มีขนาดไม่กว้างไม่ใหญ่ เครื่องเรือนมีน้อยชิ้น มุมห้องด้านในปูเสื่อและผ้าขนสัตว์จัดเป็นที่นอน

          บนที่นอนมีชายชรารูปร่างผอมบาง ผมเผ้าและหนวดเครารุงรัง เส้นผมและหนวดเคราแซมหงอกจนเป็นสีเทา สวมเสื้อเก่าคร่ำคร่านั่งเหม่อลอยอยู่ รินเซนมองชายชราด้วยสายตาปวดร้าว ริมฝีปากสวยเม้มแน่นและสั่นระริก

          จามิลจึงต้องเป็นคนเอ่ยแนะนำกับธีรา “นี่คืออู๋”

          หญิงสาวลอบถอนหายใจ อดนึกเห็นใจรินเซนไม่ได้ ถ้าเธอตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับรินเซนก็คงไม่พอใจที่ใครจะมาพบพ่อซึ่งมีสภาพน่าอนาถอย่างนี้เป็นแน่ ทว่าธีราต้องตัดใจ เพราะว่าอู๋คือเบาะแสเดียวที่เธอจะสืบสาวถึงพ่อที่หายสาบสูญได้